1)Θεωρώντας ως δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν κανείς - άνθρωπος ή κράτος - να αφιερώνει για κάθε θέμα που ανακύπτει στο βίο του το σύνολο των δυνάμεών του για να το επιλύσει, γι αυτό καλούμαστε όλοι να κάνουμε επιλογές και να ιεραρχήσουμε τα προβλήματα και τις ανάγκες μας.
Η φράση «από το τίποτα ξεκινούν και εξελίσσονται σε σπουδαία με την πάροδο των ετών.» από μόνη της δε λέει τίποτα. Πρόκειται για μία διαπίστωση ισάξια σε ποιότητα με το «πόνος στο άνω και δεξιό μέρος της κοιλίας μπορεί να σημαίνει καρκίνος στο ήπαρ». Το θέμα λοιπόν δεν είναι που μπορεί να εξελιχθεί ένα σύμπτωμα ή ένα πρόβλημα αλλά ποιες είναι οι πιθανότητες αυτό να συμβεί. Στην αντίθετη περίπτωση, δηλ. όταν υιοθετούμε ως πιθανά μελλοντικά καταστροφολογικά σενάρια πανικού το αποτέλεσμα θα είναι να ξοδεύονται άσκοπα και άδικα προσπάθεια, πόροι και μέσα τα οποία πρέπει να αναλωθούν σε άλλους πιο σημαντικούς στόχους. Τώρα η πιθανότητα στο μέλλον να αντιμετωπίσουμε σοβαρό πρόβλημα από το γειτονικό κράτος εκτιμάται από τον καθένα διαφορετικά ανάλογα με τις γνώσεις του και την προσωπικότητά του. Το βέβαιο είναι ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου θεωρεί την υπόθεση «Μακεδονία» φαιδρή αλλά σύρεται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε μία ηλίθια διελκυστίνδα, είτε επειδή δεν μπορεί να σηκώσει πολιτικά τη ρετσινιά του «προδότη», είτε γιατί θέλει να ψηφοθηρήσει πάνω στις εθνικές ευαισθησίες του κοσμάκη που αρέσκεται να θεωρεί εαυτόν απόγονο του Μ. Αλέξανδρου.
2)Η σύγκριση, αλλά κυρίως η προβολή, της Τουρκίας και της Αλβανίας ως χώρες πρότυπα για την Ελλάδα δεν ακούγεται πολύ τιμητική και επιθυμητή.
Οι ίδιοι οι οποίοι κατηγορούν την Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο, για τις γενοκτονίες, για τη συνεχή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και δη του δικαίου της θαλάσσης μας πασάρουν τώρα ως πρότυπο την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και – άκουσον, άκουσον – την επέκταση των συνόρων της!! Δηλ. με 2 λόγια, κατά την ανωτέρω άποψη, θα ήταν απόλυτα θεμιτή και επιδιωκτέα μια επιθετική εξωτερική πολιτική με σκοπό την επέκταση των συνόρων της Ελλάδας. Το διεθνές δίκαιο που επικαλούνται με κάθε ευκαιρία είτε για την Κύπρο είτε για την υφαλοκρηπίδα πάει περίπατο αν πρόκειται να μεγαλώσει η Ελλάδα τα σύνορά της. Επαινείται η στάση της Τουρκίας στο κουρδικό!! (σε ποιόν να το πεις αυτό) και αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς ο ζήλος που δείχνει η τουρκική κυβέρνηση στη «διευθέτηση» του κουρδικού. Άμα λάχει όμως φωνάζουμε και για τη γενοκτονία των Κούρδων.
Επαινείται επίσης ο ζήλος που δείχνει το τουρκικό κράτος γενικότερα στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής με ειρωνική αναφορά στα δήθεν «σοβαρότερα προβλήματα που έχει». Ο τουρκικός λαός πεινάει, ο τουρκικός λαός καταπιέζεται, η ελευθερία είναι έννοια άγνωστη, οι μειονότητες υποφέρουν, οι γυναίκες είναι όντα β κατηγορίας και εμείς θαυμάζουμε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και τις προτεραιότητες της τουρκικής κυβέρνησης που χειρίζεται με σιδερένια πυγμή τους «εξωτερικούς» κινδύνους.
Όλα τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά ενός νόθου στρατοκρατικού καθεστώτος του οποίου η «λατρεία» ή ακόμα και η απλή επιδοκιμασία δεν μπορεί παρά να προσδώσει τον αντίστοιχο χαρακτηρισμό και στον εγκωμιάζοντα.