Σήμερα κατά τις 7 το απόγευμα στην Ερμού (Θεσσαλονίκη). 60άρης με μπορντώ γλAstra διπλοπαρκαρισμένος με αλάρμ δεξιά. Παρόλο που πλησιάζω αυτός αποφασίζει να βγει στο δρόμο. Φρενάρω, ψιλογλιστράει το πισινό. Αυτός σταματάει 10 μέτρα πιο πέρα, σταματάω κι εγώ δίπλα του.

Αποφασίζω, αντί να αρχίσω τα 'εγκωμιαστικά' σχόλια για τη μάνα του -που στο κάτω κάτω δεν φταίει η γυναίκα που δεν τον δίδαξε κυκλοφοριακή αγωγή (δεν υπήρχαν τότε αυτοκίνητα στου χουριού)- να του δώσω να καταλάβει τι σκ@ά έκανε. Ανεβάζω ζελατίνα, κατεβάζει παράθυρο. Δείχνω προς τον καθρέφτη του:

-Ξέρεις σε τι χρησιμεύει αυτό; Ανάβουμε φλας, κοιτάμε και αν δεν έρχεται κανείς, τότε στρίβουμε.
-Αφού ήσουν μακριά, σε εμπόδισα;
-Ε, ναι...

Σημείωση προς τον αναγνώστη: πήγαινα με 30-35, αυτός ήταν 1,5 αμάξι μπροστά μου όταν ξεκίνησε.

Στο ύψος του πάνω μέρους του κεφαλιού, γενικός κανόνας. Το μέχρι τα μάτια (ή τα αυτιά) είναι το ελάχιστο ύψος.

Όπως τα λέει ο drdino. Επιβεβαιώνω πως αυτό λέει το manual της VW και φαντάζομαι και άλλων εταιρειών (μικροδιαφορές πάντως δεν αποκλείονται - αν το μάνιουαλ λέει κάτι άλλο, τότε ακολουθούμε τις οδηγίες...)

Γλυκειά, ξανθιά μου ύπαρξη,

δεν έχουν περάσει παρα μόνο λίγες ώρες και η σκέψη μου γυρίζει πάλι σε σένα.
Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω τη χθεσινή μας απρόσμενη συνάντηση, όταν τα γλυκά γαλανά σου ματάκια δεν έδωσαν σημασία στο ΣΤΟΠ, ούτε στην πινακίδα, ούτε στα τεράστια γράμματα που ο Δήμος έχει βάψει στο δρόμο.
Καταλαβαίνω πως αν σταματούσες, ή έστω αν έκοβες λίγο, θα σταματούσαν να ανεμίζουν και τα πλούσια ξανθά μαλάκια σου στο παράθυρο του μπλέ Φόκους σου. Κρίμα.
Κατάφερα έναν ελιγμό σαν αυτούς που κάνει ο Αλόνσος όταν ζεσταίνει τα λάστιχα, φρέναρα, και δε με πέτυχες.
Σε κοίταξα παγωμένος. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Και τότε ήταν που τα γλυκά σου χειλάκια απευθύθηκαν σε μένα και είπαν:
Ντάξει ρε μ@λ@κα, δε σε είδαμε!
Έβαλες πρώτη, και έφυγες βιαστικά, παραβιάζοντας και το ΣΤΟΠ που είχε λίγο παρακάτω.
Έμεινα να κοιτώ τη γυναίκα μου, που ψέλιζε δίπλα μου 'άστην μωρέ'...
Δεν μπορώ όμως. Θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω να σου κάνω έρωτα μέχρι να βαρεθώ, ή να μην μπορείς να περπατήσεις. Ξέρω πως κι εσύ μάλλον αυτό προσπαθούσες να καταφέρεις, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το συνειδητοποίησα.
Θα τα ξαναπούμε ελπίζω κάποτε. Για τη γυναίκα μου μην ανησυχείς. Καταλαβαίνει πως με τη χημεία που υπήρξε μεταξύ μας, δε γίνεται αλλιώς.

ο μ@λ@κας σου...

Ο χρήστης Euripides έγραψε:
.... Θέλω να σου κάνω έρωτα μέχρι να βαρεθώ, ή να μην μπορείς να περπατήσεις. Ξέρω πως κι εσύ μάλλον αυτό προσπαθούσες να καταφέρεις, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το συνειδητοποίησα.
Θα τα ξαναπούμε ελπίζω κάποτε.

ο μ@λ@κας σου...

Επειδή όμως ο κόσμος είναι μικρός κλπ κλπ κλπ, ο αλχημιστής λέει κάτι όταν το σύμπαν συνομωτεί υπέρ μας κλπ κλπ κλπ, o δι@ολος έχει πολλά ποδάρια κλπ κλπ κλπ, η στιγμή αυτή μπορεί και να έρθει.

Αγαπητέ φίλε,
σκέφτηκες μήπως ότι μπορεί η περί ού ο λόγος κορασίς να το ευχαριστηθεί στην τελικήν ;;;;;;;

Τί είδους τιμωρία είναι αυτή δηλαδή ;;;;;;

Ο χρήστης Euripides έγραψε:
.... Θέλω να σου κάνω έρωτα μέχρι να βαρεθώ, ή να μην μπορείς να περπατήσεις. Ξέρω πως κι εσύ μάλλον αυτό προσπαθούσες να καταφέρεις, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το συνειδητοποίησα.
Θα τα ξαναπούμε ελπίζω κάποτε.

ο μ@λ@κας σου...

Όπως λέει και το παλιο ανέκδοτο 'Τάνι-τάνι, μέχρι πετάνει...'

Ο χρήστης Euripides έγραψε:
Γλυκειά, ξανθιά μου ύπαρξη,

δεν έχουν περάσει παρα μόνο λίγες ώρες και η σκέψη μου γυρίζει πάλι σε σένα.
Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω τη χθεσινή μας απρόσμενη συνάντηση, όταν τα γλυκά γαλανά σου ματάκια δεν έδωσαν σημασία στο ΣΤΟΠ, ούτε στην πινακίδα, ούτε στα τεράστια γράμματα που ο Δήμος έχει βάψει στο δρόμο.
Καταλαβαίνω πως αν σταματούσες, ή έστω αν έκοβες λίγο, θα σταματούσαν να ανεμίζουν και τα πλούσια ξανθά μαλάκια σου στο παράθυρο του μπλέ Φόκους σου. Κρίμα.
Κατάφερα έναν ελιγμό σαν αυτούς που κάνει ο Αλόνσος όταν ζεσταίνει τα λάστιχα, φρέναρα, και δε με πέτυχες.
Σε κοίταξα παγωμένος. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Και τότε ήταν που τα γλυκά σου χειλάκια απευθύθηκαν σε μένα και είπαν:
Ντάξει ρε μ@λ@κα, δε σε είδαμε!
Έβαλες πρώτη, και έφυγες βιαστικά, παραβιάζοντας και το ΣΤΟΠ που είχε λίγο παρακάτω.
Έμεινα να κοιτώ τη γυναίκα μου, που ψέλιζε δίπλα μου 'άστην μωρέ'...
Δεν μπορώ όμως. Θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω να σου κάνω έρωτα μέχρι να βαρεθώ, ή να μην μπορείς να περπατήσεις. Ξέρω πως κι εσύ μάλλον αυτό προσπαθούσες να καταφέρεις, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το συνειδητοποίησα.
Θα τα ξαναπούμε ελπίζω κάποτε. Για τη γυναίκα μου μην ανησυχείς. Καταλαβαίνει πως με τη χημεία που υπήρξε μεταξύ μας, δε γίνεται αλλιώς.

ο μ@λ@κας σου...

Κορυφαίο

Εγώ είμαι το ζώο της ημέρας, αν όχι του μήνα. Κατέβαινα τη Βι.ΠΕ Ηρακλείου με κατεύθυνση το Ηράκλειο. Στο αυτοκίνητο είχα συνεπιβάτισσες δύο συναδέλφους. Στα τελευταία φανάρια, κόμβος Αλικαρνασσού, βγαίνοντας από τη στροφή και ακριβώς πριν το φανάρι βλέπω μπετονιέρα. Κοίταξα το φανάρι, μου φάνηκε πράσινο (να έκανα λάθος;) και την προσπέρασα. Ολοκληρώνοντας την προσπέραση έχω φτάσει ακριβώς μπροστά στο φανάρι με μια ταχύτητα περίπου 50χλμ και το φανάρι άναψε κόκκινο!!!
Το μόνο που είπα ήταν πως δεν προλαβαίνω (να φρενάρω) και επιτάχυνα για να περάσω τη διασταύρωση. Ευτυχώς δεν είχε ξεκινήσει κανείς, κανείς δε φρέναρε, κανείς δεν κόρναρε και κυρίως δεν χτυπήσαμε.
Πώς στο καλό έφερα τον εαυτό μου σε τόσο δύσκολη θέση, εξέθεσα σε κίνδυνο δύο εξαιρετικές κοπέλες, που με εμπιστεύθηκαν, δε μπορώ να το καταλάβω. Είναι νομίζω η πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία που ένιωσα πως δεν έχω εγώ τον έλεγχο. Νιώθω απαίσια με τον εαυτό μου.
Κάθε τόσο βλέπουμε κάποιον άλλο και λέμε πως θα προκαλέσει ατύχημα και θα πάρει και άλλους στο λαιμό του. Σήμερα εγώ ήμουν αυτός ο άλλος Συγγνώμη, φέρθηκα πραγματικά σαν ζώο, κόπανος, μ@λ@κ@ς.

Βεβαια το ιδιο ζωα ειναι οι καθε ειδους ανευθυνουπευθυνοι που πανε και βαζουν στασεις ΜΜΜ αμεσως πριν απο το φαναρι, με αποτελεσμα να μην μπορεις να καταλαβεις αν εχει σταματησει στο φαναρι ή για την σταση. Ποσο μαλακας πρεπει να εισαι για να μην καταλαβαινεις οτι αυτο δημιουργει προβληματα?

Καθημερινά στον πηγαιμό για την δουλειά από μικρό στενό πρέπει να βγώ σε δρόμο με δύο λωρίδες και πολύ πυκνή ροή και από τα δύο ρεύματα.
Βγαίνω από το στενό και κόβω αριστερά.

Όταν έρχεται η σειρά μου να βγώ και επειδή πολλοί από πίσω μου θέλουν απλά να διασχίσουν τον κύριο δρόμο (με τις 2 λωρ.) κάθετα και να συνεχίσουν απένταντι στο στενό κάνω όσο μπορώ ποιό αριστερά για να τους διευκολύνω.
Ενώ κόβω σιγά σιγά το ρεύμα του κύριου δρόμου προσπαθώντας να βρώ κάποιον που θα με αφήσει να περάσω πολλές φορές λόγο του ότι περνάνε και μηχανάκια ανάμεσα χωρίς να σταματάνε προσέχω για να έχω.

Ε, το λοιπόν 2 φορές μου την έχουν φέρει και ενώ εγώ περιμένω, ο από πίσω μου βγαίνει, κόβει με το έτσι θέλω την κίνηση και στρίβει αριστερά στην πορεία που θέλω να ακολουθήσω εγώ...

Το παραπάνω μου το έκανε πάλι ένας παπάρας σήμερα και με την κίνηση του αυτή με δυσκόλεψε πολύ περισσότερο γιατί τα πήραν οι οδηγοί που κινούνταν στον μεγάλο δρόμο και κλείστηκαν με το έτσι θέλω και μετά δεν άφηναν εμένα να περάσω.

Είναι νέα μαγκιά φαίνεται...

Ο χρήστης dpolal έγραψε:
Καθημερινά στον πηγαιμό για την δουλειά από μικρό στενό πρέπει να βγώ σε δρόμο με δύο λωρίδες και πολύ πυκνή ροή και από τα δύο ρεύματα.
Βγαίνω από το στενό και κόβω αριστερά.

Όταν έρχεται η σειρά μου να βγώ και επειδή πολλοί από πίσω μου θέλουν απλά να διασχίσουν τον κύριο δρόμο (με τις 2 λωρ.) κάθετα και να συνεχίσουν απένταντι στο στενό κάνω όσο μπορώ ποιό αριστερά για να τους διευκολύνω.
Ενώ κόβω σιγά σιγά το ρεύμα του κύριου δρόμου προσπαθώντας να βρώ κάποιον που θα με αφήσει να περάσω πολλές φορές λόγο του ότι περνάνε και μηχανάκια ανάμεσα χωρίς να σταματάνε προσέχω για να έχω.

Ε, το λοιπόν 2 φορές μου την έχουν φέρει και ενώ εγώ περιμένω, ο από πίσω μου βγαίνει, κόβει με το έτσι θέλω την κίνηση και στρίβει αριστερά στην πορεία που θέλω να ακολουθήσω εγώ...

Το παραπάνω μου το έκανε πάλι ένας παπάρας σήμερα και με την κίνηση του αυτή με δυσκόλεψε πολύ περισσότερο γιατί τα πήραν οι οδηγοί που κινούνταν στον μεγάλο δρόμο και κλείστηκαν με το έτσι θέλω και μετά δεν άφηναν εμένα να περάσω.

Είναι νέα μαγκιά φαίνεται...

Θα συμφωνησω απλα.....

Ο χρήστης kacey έγραψε:
Βεβαια το ιδιο ζωα ειναι οι καθε ειδους ανευθυνουπευθυνοι που πανε και βαζουν στασεις ΜΜΜ αμεσως πριν απο το φαναρι, με αποτελεσμα να μην μπορεις να καταλαβεις αν εχει σταματησει στο φαναρι ή για την σταση. Ποσο μαλακας πρεπει να εισαι για να μην καταλαβαινεις οτι αυτο δημιουργει προβληματα?

Αν πιάσουμε αυτό το θέμα Κώστα θα ασχολούμαστε μέρες ολόκληρες. Γιατί οι κάδοι απορριμάτων τοποθετημένοι πάνω στις γωνίες των δρόμων και λεωφόρων που σου κρύβουν την ορατότητα, πάνε πίσω? Αυτοί που τοποθέτησαν αυτούς τους κάδους σε τέτοια σημειά και αν είναι 2 και 3 φορές πιο ΗΛΙΘΙΟΙ!

Ο χρήστης Euripides έγραψε:
........
Δεν μπορώ όμως. Θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω να σου κάνω έρωτα μέχρι να βαρεθώ, ή να μην μπορείς να περπατήσεις. ...
...

Μάλλον το δεύτερο θα συμβεί. Το πηγάδι δε γεμίζει Euripides.

Euripides έγραψε:

Δεν μπορώ όμως. Θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω να σου κάνω έρωτα μέχρι να βαρεθώ, ή να μην μπορείς να περπατήσεις. Ξέρω πως κι εσύ μάλλον αυτό προσπαθούσες να καταφέρεις, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το συνειδητοποίησα.
Θα τα ξαναπούμε ελπίζω κάποτε. Για τη γυναίκα μου μην ανησυχείς. Καταλαβαίνει πως με τη χημεία που υπήρξε μεταξύ μας, δε γίνεται αλλιώς

Φίλε Ευριπίδη, σε μερικούς ανθρώπους ο θεός δίνει το χάρισμα της κορυφαίας και αλάνθαστης οδήγησης , σε άλλους της καταπληκτικής γραφής κ.ο.κ.
Σε σένα, όμως, αδερφέ έδωσε μάλλον και τα δύο, αφού και το ατύχημα απέφυγες και την ιστορία του μπόρεσες να μας τη μεταφέρεις με έναν τρόπο που να μην μπορουμε να κρατήσουμε κακία στην 'αιθέρια σου ύπαρξη'
Δεν παίζεσαι αδερφέ

Ευριπιδη εγραψες

Θα ηθελα να μου εξηγησει καποιος(μου ηρθε πανω στην τρελα μου), γιατι ενω ειναι τοσο ευκολο να εντοπισεις δολοφονους των δρομων, οι αστυνομικοι επιμενουν να γραφουν μονο ακρανωτους παπακιδες

Ετσι, για να μην πεθανω με αυτην την απορια....

Παντως φιλοι μου προσοχη, τα ΣΤΟΠ εχουν γινει πλεον τελειως διακοσμητικα

Να ζητήσω συγνώμη απ' όσους τρομοκράτησα σήμερα βράδυ πηγαίνοντας με όσα Συγγρού-Παραλία-Ποτάμι-Καβάλας, παίζοντας φώτα, κορνάροντας,με αναμμένα αλάρμ και κάνοντας σφήνες, αλλά ήταν θέμα υγείας...

Ευτυχώς τελικά τίποτα το σοβαρό... όλα καλά...

Για να λέμε και το σωστό, να ευχαριστήσω το πλήρωμα του περιπολικού που με βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος στο φανάρι βγαίνοντας για Καβάλας, βάζοντας για λίγο τη σειρήνα.