Εγώ ξέρω, νομίζω τουλάχιστον ότι ξέρω τα παρακάτω:
αν ακολουθήσει κανείς το κορδόνι θα καταλήξει ότι το μεροκάματο εξαρτάται από τον πελάτη που το πληρώνει και κανένας νόμος δεν μπορεί αυτό να το αλλάξει
επίσης, έχω μάθει, τεχνική εκπαίδευση γαρ, να εξετάζω το σύστημα στα άκρα του κάθε φορά για να βγάλω συμπέρασμα. Εστω λοιπόν, ότι μια κυβέρνηση μπορεί να ορίζει τον κατώτατο μισθό και τον κάνει 5000 ευρώ. Γιατί όχι, ένας νόμος δεν είναι; Γιατί να μην είμαστε αρκετά γενναιόδωροι με τους συμπολίτες μας....η νομίζει κανείς ότι σε αυτή τη χώρα μπορεί να ζήσει μια οικογένεια με δύο παιδιά με ασφάλεια, υγεία, παιδεία, διαμονή, απαραίτητες για την ψυχική υγεία και ολοκλήρωση του ανθρώπου πνευματικές και σωματικές δραστηριότητες, με λιγότερα από αυτά;....καταλαβαίνουμε φαντάζομαι όλοι το άτοπο του να βάλω το μισθό 5000 ευρώ το μήνα.
Πάμε στο άλλο άκρο τώρα, έστω ότι ο κατώτατος μισθός είναι μηδέν, 0, zero. Θα δουλεύει κανείς για 0 μισθό; Μάλλον όχι.
Αρα στα άκρα βλέπω ότι δε λειτουργεί η συνάρτηση... άραγε να έχει σημεία ορισμού σε κάποιο ενδιάμεσο διάστημα; Και αν ναι, τι θα έπρεπε να δείχνουν αυτά τα σημεία; Αν ισχύει το πρώτο που είπα, ένα ενδιάμεσο σημείο θα ήταν το ίδιο με αυτό που θα πλήρωνε ο πελάτης...η αγορά όπως λέμε. Και τώρα θα αρχίσει η κουβέντα αν η αγορά μπορεί να αυτορυθμιστεί από μόνη της και να βρει σημείο ισορροπίας ή αν υπάρχουν στρεβλώσεις και τελικά το όποιο σημείο ισορροπίας καταλήξει να είναι εις βάρος του αδύναμου κρίκου οπότε έρχεται το κράτος ως εκφραστής της κοινωνίας και απλώνει ένα δίκτυ ασφαλείας για να προστατέψει τον εργαζόμενο από τις στρεβλώσεις της αγοράς.
Ως εδώ καλά, μόνο που θα πρέπει με την ίδια ευκολία που δεχόμαστε ότι η αγορά δεν μπορεί να καταλήξει στο κατάλληλο σημείο ισορροπίας πιθανότατα και η όποια κυβέρνηση δεν είναι ο πλέον αντικειμενικός και αποτελεσματικός μηχανισμός, και αυτός υπόκειται σε στρεβλώσεις βλ. πιέσεις συνδικαλιστών, λαικισμός, ψηφοθηρία,..., οπότε μάλλον καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα ότι τόσο η αγορά όσο και η κυβέρνηση δεν είναι οι κατάλληλοι μηχανισμοί για να προσδιορίσουν το σωστό σημείο της κατώτατης αμοιβής.
Επίσης έχουμε αφήσει εκτός της ανάλυσης ότι ο κατώτατος μισθός δεν καθορίζει μόνο το ελάχιστο εισόδημα αυτού που εργάζεται αλλά το ίδιο σημείο αποτελεί και κατώφλι εισόδου του ανέργου στην αγορά εργασίας. Οσο πιο μεγάλο το ρυθμιζόμενο εισόδημα τόσο καλύτερα για αυτόν που είναι μέσα και τόσο χειρότερα για αυτόν που είναι από έξω. Οσο πιο μικρό το αντίθετο. Τα περί προσδιορισμού του βέλτιστου σημείου ισορροπίας πάλι ισχύουν όσα είπαμε για αγορά (μάλιστα αυτός είναι ο σωστός θεωρητικά τρόπος κατά την οικονομική επιστήμη που χρησιμοποιεί καμπύλες προσφοράς και ζήτησης εργασίας) και κυβέρνηση ως μηχανισμοί προσδιορισμού αυτών των σημείων.
Από όλα τα παραπάνω και στηριζόμενος και στην εμπειρική μου γνώση καταλήγω ότι ο μισθός δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο ρύθμισης νόμου. Η κυβέρνηση αν θέλει να προστατεύσει από τη μία εργαζόμενους (και προφανώς μιλάμε για χαμηλού επιπέδου χειρονάκτες εφόσον μιλάμε για κατώτατο μισθό) και από την άλλη και ανέργους, νομίζω ότι θα μπορούσε να το κάνει αυτό καλύτερα αν εισήγαγε ένα δυναμικό επίδομα ανεργίας. Αυτό το επίδομα θα προσδιοριζόταν διαρκώς από τη μεταβολή διαφόρων μεγεθών όπως η ανεργία, η ανταγωνιστικότητα, το ΑΕΠ, το έλλειμα/πλεόνασμα εξωτερικού εμπορίου, σε μια προσπάθεια έμμεσης, διακριτικής αλλά μάλλον πιο αποτελεσματικής παρέμβασης στην αγορά εργασίας με οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια.
Πάντως, μην ξεχνάμε ότι η κουβέντα ξεκίνησε από το μνημόνιο. Οπου πραγματικά αναρωτιέμαι όσοι θεωρούν ότι το μνημόνιο έχει φέρει την ύφεση, την ανεργία, τις αυτοκτονίες (που λένε μερικοί για να το δραματοποιήσουν), καταλαβαίνουν για τι μιλάνε; Και αν ναι, πως είναι δυνατόν να καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα; Το ότι το λέει ο τάδε και ο δείνα, καθηγητής, δημοσιογράφος, ότι το λένε όλοι δήθεν, δε γίνεται δεκτό ως απάντηση.