Ο χρήστης red_monster έγραψε:
δοκίμασε ντεκαφεινε...
έχει σχεδόν την ίδια γεύση , φέρει τα ίδια αποτελέσματα σε συνδυασμό με κρουασαν και μπαίνει σε σέικερ όταν βαράς ανάποδα τιμόνια...
Γενικά, δεν πίνω καφέ. Είδα δοκιμάσει ντεκαφεϊνέ στο στρατό που έπινε ένας Υπαξ, οπότε είχαμε πάρει μαζί ένα κουτάκι και φτιάχναμε. Δεν ξέρω γιατί, αλλα πάλι με έπιανε, οπότε τον καφέ τον έχω κόψει τελείως. Μπορεί να πιώ 1-2 φραπέδες το χρόνο, απλά για την παρέα ή όταν η νύχτα προβλέπεται μακρά.
Για τη λειτουργία που αναζητάς, σου έχω καλύτερη λύση. Ξεκινάς από ... και πίνεις 2 μπύρες, θα σε κεράσουν και την 3η, οπότε, μαζί με τους μεζέδες είναι έτοιμος. Μετά, πηγαίνεις ... και τρως μία μερίδα γύρο κοτόπουλο μαζί με το αντίστοιχο κρασί (τώρα πλέον μόνο μισό ο καθένας, παλαιότερα από 1-2,5 Kg). Μετά, περιμένεις μισή ωρα και πηγαίνεις σπίτι για άδειασμα. Στη συνέχεια, σκασμένος από το φαγητό και ξαλαφρωμένος από το βάρος, είσαι έτοιμος για ολονύχτια διασκέδαση με άφθονο αλκοόλ.
Θυμάμαι το 2004, ξεκινούσαμε με 7 μπύρες, μετά 1 Kg κρασί και φαγητό του σκασμού (κάτι μερίδες γύρο + καλαμάκια + πατάτες + κάτι κερασμένα κρεατικά που έφερναν) και στα καπάκια, 1ο μαγαζί 1ο ποτό, μετά 2ο μαγαζί 2ο-3ο ποτό και τέλος, κλείναμε τη βραδιά σε ένα πολύ καλό όπου πίναμε 10 ποτά τουλάχιστον. Αν είχαμε και όρεξη, συνεχίζαμε και σε κάποιο after μέχρι 9-10:00 και πηγαίναμε σερί ΕΚΠΑ/ΕΜΠ την επόμενη ημέρα. Τρελλά γούστα εκείνη την εποχή.
Από την άλλη, και αμόλυβδη να μου δώσεις, θα την πιώ, δεν έχω πρόβλημα. .
κάτι είχα ψιλιαστεί...
Έχω άλλους 2-3 που πρέπει να τους κάνεις παρέα. Μπαίναμε σε μαγαζί, εγώ, ο Τ, ο Φ, ο Κ και παίρναμε 4 Johnnie, δηλαδή 4 μπουκάλια για αρχή + οι κερασμένες σφήνες. Σήμερα, εγώ, ο Φ και ο Τ, έχουμε πάει στο γιατρό και ... διάβασε τα προηγούμενα και βγάλε συμπέρασμα γιατί, εγώ είμαι αυτός που είναι καλύτερα από τους τρεις. Ο Κ δεν έχει πάει γιατρό, αλλά τα είχε κόψει εν πολλοίς, πριν γίνουν οι ζημιές, οπότε μάλλον έχει γλυτώσει.
Καλα εχει ξεφυγει τελειως αυτος τελικα..
Αν δε σπάσουμε και λίγη πλάκα δε βγαίνει η ζωή. Καλύτερα να γελάς, παρά να κλαις. Τι να κάνω, δηλαδή όταν ο γιατρός σου λέει ότι το συκώτι είναι άστα να πάνε, νεφρά το ίδιο, λάρυγγας, φάρυγγας, τραχία, πνευμόνια, στομάχι, όλα καμμένα, όπως είπε στον Φ; Του λέει, στα 31 του, σου δίνω 5 χρόνια ζωής το πολύ. Εντάξει, το έκοψε, αλλά να κάτσει και να περιμένει το μοιραίο κλαίγοντας; Τώρα πλέον, σπάμε πλάκα για το παρελθόν και πίνουμε σπάνια. Όσο γίνεται πιο σπάνια δηλαδή. Οι 'μ...ες' όμως, έχουν γίνει και δεν αλλάζει κάτι, οπότε το βλέπεις σαν ανάμνηση και γελάς. Το άσχημο είναι πως δε νιώθαμε ούτε άσχημα (ζαλάδες, παραπατήματα κτλ) αφού το είχαμε συνηθίσει, ούτε κάποια ενόχληση στο σώμα για να πάμε στο γιατρό. Οπότε, όταν πήγαμε με αφορμή κάτι άσχετο ο καθένας και βγήκαν στη φόρα όλα, ήταν ήδη πολύ αργά.
@everyone
Η απάντηση είναι ΝΑΙ, οδηγούσαμε μετά από όλα αυτά. Δεν είμαι υπερήφανος που το κάναμε, αλλά ούτε και στεναχωριέμαι μπορώ να πω. Ο άλλος βάζει βύσμα στο στρατό να είναι σε γραφείο και μετά, πηγαίνει και γράφεται σε σκοπευτικό σύλλογο. Ε, λοιπόν, εμείς φροντίσαμε να κάνουμε τις 'μ...ες' και καθημερινά και όπου υπήρχε δυνατότητα.
Ευχαριστώ.