Κατ’ αρχήν τα συγχαρητήριά μου στον Vasilios για το πολύ καλό θέμα!
Προσωπικά, προτιμώ τα αυτοκίνητα που αντιδρούν προοδευτικά και δεν σε ξαφνιάζουν. Κάτι ακόμα που θεωρώ πολύ καλό, είναι τα όρια του να βρίσκονται σχετικά χαμηλά (σε συνδυασμό πάντα με την προοδευτική συμπεριφορά στο όριο και πέρα από αυτό). Έτσι μπορεί κανείς (ακόμα και ένας κουλομαρίας σαν και του λόγου μου) να διασκεδάσει με το αυτοκίνητό του χωρίς να αναπτύσσει τρελές ταχύτητες και άρα κινδυνεύοντας λιγότερο, τόσο εγω ο «τρελαμένος» όσο και οι υπόλοιποι οδηγοί. Αυτά ισχύουν για όλα τα αυτοκίνητα (ανεξαρτήτως του που μεταδίδεται η κίνηση). Ένα αυτοκίνητο με πολύ υψηλά όρια (και άρα πιο απότομο «ξεκόλλημα» πάνω από αυτά και με πιο απόλυτες αντιδράσεις) είναι κατ’ εμέ πιο επικίνδυνο από ένα αυτοκίνητο με σχετικά χαμηλά όρια και προοδευτικό ξεκόλλημα. Και αυτό διότι θα παρασυρθεί ο οδηγός και θα το οδηγήσει σε σαφώς πιο ψηλές ταχύτητες, όπου τα πράγματα εξελίσσονται πολύ πιο γρήγορα. Και, δυστυχώς, δεν μπορούν όλοι να το προλάβουν πριν καταλήξει στο χαντάκι.
Βέβαια, εδώ θα πρέπει να εξηγήσω ότι για μένα απόλαυση στην οδήγηση είναι το αυτοκίνητο να γλιστράει (πάντα ελεγχόμενα) όσο πιο συχνά γίνεται, οδηγούμενο πάνω από τα όριά του, αλλά σαφώς εντός των ορίων του οδηγού του. (δεν λέω ότι τα καταφέρνω πάντα ή ότι ο λέοντας πηγαίνει πάντα έτσι… μακάρι να μπορούσα. Αλλά όπου βρίσκω έρημους και στριφτερούς δρόμους με ελληνικό (= μηδενικό) συντελεστή τριβής, το ευχαριστιέμαι, στις στροφές με ορατότητα…ποτέ όμως δεν πάω συνειδητά πάνω από τα (χαμηλά) όριά μου). Ίσως για άλλους η απόλαυση να έγκειται στο να πάρουν μια στροφή με την μέγιστη δυνατή ταχύτητα. Για άλλους να πάνε με 200+ σε μια ευθεία. Σεβαστά και τα δύο, μιας και για τίποτε δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Αρκεί όλοι μας να προσέχουμε τους άλλους χρήστες του δρόμου και να μην ξεχνάμε ότι στον δημόσιο δρόμο η ασφάλεια είναι πάνω απ’ όλα…
Μετά από αυτήν την μικρή (καλά τεράστια, μην βαράτε…) εισαγωγή λαμβάνω την τιμή να ψηφίσω:
Α) Πρόσφυση: 2) Η απόλυτη πρόσφυση μπορεί να θυσιαστεί για χάρη της ρυθμισιμότητας (τι λέμε τόση ώρα…)
Β) Υπερστροφή/Υποστροφή: 1) Το πίσω μέρος πρέπει να παρουσιάζει «ενδοτικότητα» κατά βούληση
(γι’ αυτό πήρα το 206 με την κλασσική γαλλική πίσω ανάρτηση…)
Γ) Ρυθμισιμότητα σε χειρισμούς: Δεν μπορώ να πω ότι με καλύπτει 100% κάποια από τις επιλογές. Μάλλον το: 2) Προτιμώ το αυτοκίνητο να είναι ρυθμίσιμο μέχρι κάποιο βαθμό χωρίς να επιτρέπει υπερβολές.
Δ) Επιδόσεις: 2) Μπορώ να θυσιάσω την απόλυτη απόδοση για μια πιο ομοιογενή συμπεριφορά
3) Οι επιδόσεις «στα φανάρια» δεν παίζουν κανένα ρόλο στην επιλογή μου.
(μπορώ και τα 2; Μπορώ δεν μπορώ, αυτά ψηφίζω.. )
Ε) Προβλεψιμότητα: Λίγο περιοριστικές οι επιλογές, μιας και το αν το του-του είναι προβλέψιμο δεν εξαρτάται μόνο από το φρενάρισμα στην στροφή… αλλά θα πάρω το: 3) Το βίαιο φρενάρισμα στη στροφή κλείνει ελαφρά την τροχιά.
Να μπορείς να χρησιμοποιήσεις εν ανάγκη το φρένο στην στροφή (τρακτέρ σταματημένο στην κορυφή της και αμάξι να πάει με όσα έχει, σας έχει τύχει;;; Ευτυχώς εμένα όχι, αλλά δεν είναι και σπάνιο ) χωρίς να βρεθείς στο χαντάκι, αλλά και για να διορθώσεις καταστάσεις, εν ανάγκη πάντα…
Ζ) Σχεδιαστική σχολή: 3) Το τέλειο προσθιοκίνητο έχει κινητήρα με επαρκή ροπή και ιπποδύναμη και κερδίζει από το χαμηλότερο βάρος του.
Light is right εξάλλου. Αλλά αν ο κινητήρας έχει αρκετά κυβικά (για ροπή και απόκριση από χαμηλά) τόσο το καλύτερο.
Η) Αίσθηση: 3) Το τιμόνι πρέπει να δίνει όσες πληροφορίες χρειάζεται ο οδηγός και ας μην είναι απόλυτα άμεσο ή γρήγορο.
Είπαμε, το μόνο και καθημερινό μας αυτοκίνητο… ας κάνουμε και κάποιες παραχωρήσεις και στην άνεση. Όχι τίποτα αναίσθητο όμως…
Θ) Άνεση: 2) Θα πρέπει να μπορώ να κάνω και μεγάλα ταξίδια χωρίς να κουράζομαι.
Γι’ αυτό και δεν πήρα το Rallye, αν και πάντα το ζαχαρώνω. Προτεραιότητες…
Ι) Ιδανικές Διαδρομές: 3) Το ίδιο καλό τόσο σε κλειστά όσο και ανοιχτά κομμάτια, με κάποιες παραχωρήσεις σε σχέση με το απόλυτο.
Είπαμε, δεν μ’ ενδιαφέρουν τα απόλυτα όρια…
και συγνώμη για το μεγάλο post, αλλά το θέμα είναι εξαιρετικό!