Posts made by kostakis

Πολλή ησυχία στο post......

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Ρε πηδηγμενοι. Ελεος. Καθε μερα βγαίνω για ποδηλατο τρεξιμο στο κομμάτι μαρμαρα προς τορώνη. Κάθε φορά σχεδόν θα δω συνοδηγό η / και οδηγό να πεταει σακούλα με σκουπίδια μπουκάλια πλαστικά νερό καφέδες. Ολοι σαλλονικιώτικες πινακίδες. Να μας γαμήσω την παιδεία μας...

Εχει πολλά χρόνια αυτό το σκηνικό. Κ να ήταν το μόνο.... πόλεις, παραλίες, δάση, χώροι θεατών μετά το ράλλυ ακρόπολις κ τις συναυλίες, λαικές αγορές (λές κ δεν μπορεί ο κάθε πάγκος να μαζεύει τα δικά του σκουπίδια...).
Προσωποποίηση του ' Η δυστυχία να είσαι Έλληνας' του Ν. Δήμου.

Ο χρήστης kostakis έγραψε:

Όχι τίποτα. Ξόδεψε χρόνο-χρήμα πουθενά αλλού

δεν σκοπευω να ξοδεψω, απλα θε να μαθω αν υπαρχει κατι ιδιαιτερο της περιοχης για το στομαχι μου
(δεν αφησε κανα σιροπιαστο το οθωμανικο παρελθον;)

Αφού θα πάς....
Αντιγράφω απο τον οδηγό 'Ανεξερεύνητη Κεντρική Μακεδονία' του Αντώνη Ιορδάνογλου.

Στον κεντρικο πεζόδρομο Ελ Βενιζέλου υπάρχει το 'Στέκι' όπου αξίζει να δοκιμάσετε ένα θαυμάσιο κρασάτο χοιρινό στο πήλινο κ ωραία ψητή μελιτζάνα, επίσης ο 'Βάγγος' που φημίζεται για τις μεγάλες του μπριζόλες.
Στο κέντρο της πόλης δίπλα στο συμπαθητικό λαογραφικό μουσείο θα βρείτε τον 'Αμέθυστο' ένο πολύ προσεγμένο μεζεδοπωλείο με πέτρινη διακόσμηση κ ωραία τραπεζάκια για να απολαύσετε το γεύμα σας στη λιακάδα.
Αφού θα πάς..
ρίξε κ μια ματιά στο μαυσωλείο του Γαζή Εβρενός (1417) που αναστηλώθηκε μετά απο μακρά θητεία ως εκκοκιστήριο!
Τα Γιαννιτσά θεωρούνταν ιερή πόλη για τους Οθωμανούς λόγω του Γαζή Εβρενός.
Λίγο πιο πάνω βρίσκεται ο πύργος του ρολογιού (1667)

Υπάρχει κ ένα τούρκικο τζαμί μέσα στο στρατόπεδο του Μακεδονομάχου Καψάλη στα βόρεια της πόλης.

Ο χρήστης egobrain έγραψε:

Όχι τίποτα. Ξόδεψε χρόνο-χρήμα πουθενά αλλού

δεν σκοπευω να ξοδεψω, απλα θε να μαθω αν υπαρχει κατι ιδιαιτερο της περιοχης για το στομαχι μου
(δεν αφησε κανα σιροπιαστο το οθωμανικο παρελθον;)

Αφού θα πάς....
Αντιγράφω απο τον οδηγό 'Ανεξερεύνητη Κεντρική Μακεδονία' του Αντώνη Ιορδάνογλου.

Στον κεντρικο πεζόδρομο Ελ Βενιζέλου υπάρχει το 'Στέκι' όπου αξίζει να δοκιμάσετε ένα θαυμάσιο κρασάτο χοιρινό στο πήλινο κ ωραία ψητή μελιτζάνα, επίσης ο 'Βάγγος' που φημίζεται για τις μεγάλες του μπριζόλες.
Στο κέντρο της πόλης δίπλα στο συμπαθητικό λαογραφικό μουσείο θα βρείτε τον 'Αμέθυστο' ένο πολύ προσεγμένο μεζεδοπωλείο με πέτρινη διακόσμηση κ ωραία τραπεζάκια για να απολαύσετε το γεύμα σας στη λιακάδα.
Αφού θα πάς..
ρίξε κ μια ματιά στο μαυσωλείο του Γαζή Εβρενός (1417) που αναστηλώθηκε μετά απο μακρά θητεία ως εκκοκιστήριο!
Τα Γιαννιτσά θεωρούνταν ιερή πόλη για τους Οθωμανούς λόγω του Γαζή Εβρενός.
Λίγο πιο πάνω βρίσκεται ο πύργος του ρολογιού (1667)

Ο χρήστης leonp έγραψε:

Δείχνει την εξαιρετική τουριστική κίνηση της πόλης που κινείται σε 3 διαφορετικά επίπεδα.

1. Σκατά
2. Σκατά
3. Σκατά

Mήπως είσαι λίγο υπερβολικός? Με τι την συγκρίνεις? Με την Βαρκελώνη, ή με την Βενετία π.χ.?
Καλύτερα να την συγκρίνεις με την περίπου προ τετραετίας κατάσταση και θα τα δεις λίγο καλύτερα τα πράγματα.....

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:

Ομιλούντα βιβλία ξένης λογοτεχνίας

ΟΜΙΛΟΥΝΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΞΕΝΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
Μπορείς να τα ακούσεις ή να τα κατεβάσεις σε mp3 με το google chrome

Yπάρχει κάποιος κρυμμένος λύγκας στο παραπάνω ποστ που δεν μπορω να δω?

Εδώ τα καλά βιβλία ξένης λογοτεχνίας!!!! Περάστε κόσμε!!

http://xenesglosses.eu/2014/05/mp3/

Ομιλούντα βιβλία ξένης λογοτεχνίας

ΟΜΙΛΟΥΝΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΞΕΝΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
Μπορείς να τα ακούσεις ή να τα κατεβάσεις σε mp3 με το google chrome

Ναζίμ Χικμέτ
Οι ρομαντικοί
Το αίμα δεν μιλάει
Το ερωτευμένο σύννεφο
Ερνεστ Χέμινγουαίη

Αποχαιρετισμός στα όπλα
Για ποιόν χτυπά η καμπάνα (Α.Ο)
Ο γέρος και η θάλασσα
Ο ήλιος ανατέλει ξανά
Στέφαν Τσβάϊχ (1881 - 1942)

Ενα επικίνδυνο επάγγελμα
Οι μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας
Το εικοσιτετράωρο μιας γυναίκας
Λέων Τολστόι (1828 - 1910)

Αφέντης και δούλος
Η σονάτα Κρόϊτσερ
Οι κοζάκοι
Πατήρ Σέργιος και άλλες νουβέλες
Πόλεμος και ειρήνη (Α.Ο.)

Τζέιμς Τζόυς

Οδυσσέας
Οι Δουβλινέζοι
Το πορτραίτο του καλλιτέχνη
Γουίλμπουρ Σμιθ

Αγρια δικαιοσύνη
Ασεγκάϋ
Βαθιά άγρια νερά
Γαλάζιος ορίζοντας
Δύο για την κόλαση
Η δύναμη των όπλων
Η κατάρα του Νείλου
Η κραυγή του λύκου
Η λαιοπάρδαλη κυνηγά στο σκοτάδι
Η χρυσή αλεπού
Ισχυρότεροι των κρατεών
Κυνηγοί διαμαντιών
Μουσόνας
Ο έβδομος πάπυρος
Ο ήχος της βροντής
Ο θεός ποταμός
Ο θρίαμβος του ήλιου Οι γιοί του Νείλου
Οι κουρσάροι
Οργή
Οργισμένος σαν τη θάλασσα
Σκοτάδι μέσα στο φως
Στα νύχια του λιονταριού
Στην καυτή άμμο
Τα πέτρινα γεράκια
Το γεράκι της ερήμου
Το μάτι του τίγρη
Το πουλί του ήλιου
Το τραγούδι των ελεφάντων
Χρέος αίματος
Χρυσορυχείο
Ωρα να πεθάνεις

ΖΑΝ ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ
Ο τοίχος

Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3
Μέρος 4
Μέρος 5
Μέρος 6
Μέρος 7
Μέρος 8
Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Η μέρα της καταιγίδας
Λουλούδια στη βροχή
Ο γυρισμός Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Σεπτέμβρης
Το άγριο θυμάρι
Το μοναχικό λιοντάρι
Φωνές το καλοκαίρι
Χειμερινό ηλιοστάσιο (Α.Ο.)
Χιόνι τον Απρίλη (Α.Ο.)
Ψάχνοντας για κοχύλια
Φεντώρ Ντοστογιέφσκι

Αινιγματική αυτοκτονία
Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων
Εγκλημα και τιμωρία
Η νοικοκυρά
Μιά άνοιξη στην αγία Πετρούπολη
Μπόμποκ
Ο έφηβος
Ο ηλίθιος
Ο παίχτης
Ο σωσίας
Ο φτωχόκοσμος
Ταπεινοί και καταφρονεμένοι
Το ημερολόγιο του συγγραφέα
Το όνειρο του θείου μου - Ο μικρός ήρωας
Το χωριό Στεπαντσίκοβο
Τρελός από αγάπη - αδύνατη καρδιά
Τζένιφερ Ντόνελι

Το τριανταφυλλάκι
Το άγριο τριαντάφυλλο
Τριαντάφυλλο του χειμώνα
Φριδερίκος Νίτσε

Η γέννηση της φιλοσοφίας
Ιδε ο άνθρωπος
Πέραν του καλού και του κακού
Λέο Μπουσκάλια- Να ζεις ν' αγαπάς και να μαθαίνεις
Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3
Μέρος 4
Μέρος 5
Μέρος 6
Μέρος 7
Μέρος 8
Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Η γεροντοκόρη
Μια σκοτεινή υπόθεση
Μπάρμπα Γκοριό
Ο εξάδελφος Πονς
Ο συνταγματάρχης Σαμπέρ
Οι χωριάτες
Χαμένα όνειρα
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές

Εκατό χρόνια μοναξιάς
Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας
Ο συνταγματάρχης δεν περιμένει γράμμα από πουθενά
Το φθινόπωρο του πατριάρχη
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Τόμας Μαν

Δόκτορ Φάουστους
Θάνατος στη βενετία και Τόνιο Κρέγκερ
Ο Μάριο και ο μάγος και αφιέρωμα στον Τόμας Μαν
Το μαγικό βουνό
Τόνιο Κρέγκερ
Τζακ Λόντον

Γραφείο δολοφονιών ΕΠΕ
Η κόρη του χιονιού
Μάρτιν Ηντεν
Ο γιος του ήλιου
Ο θαλασσόλυκος
Οι άνθρωποι της αβύσσου
Το κάλεσμα της άγριας φύσης
Μίλαν Κούντερα

Γελοίοι έρωτες
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
Η ζωή είναι αλλού
Το αστείο
Το βαλς του αποχαιρετισμού
Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης
Στέφεν Κινγκ

Η λάμψη
Η Ρίτα Χαίηγουωρθ στις φυλακές Σαοσάνκ
Καρδιές στην Ατλαντίδα
Ονειροπαγίδα
Το αυτό
Το πράσινο μίλι
Αλμπέρ Καμύ

Η εξορία και το βασίλειο
Η πτώση
Ο ξένος
Πανούκλα
Αντρέ Ζιντ

Η στενή πύλη
Ο ανηθηκολόγος
Οι κιβδηλοποιοί
Ποιμενική συμφωνία
Σχολείο γυναικών
Τα υπόγεια του Βατικανού
Ερμαν Εσσε

Ευχάριστες στιγμές στον κήπο
Ντεμιάν
Ο λύκος της στέπας
Σιντάρτα
Σαρλ Εσμπραγιά

Αβάντι λα μούζικα
Αγάπη και τσιρότο
Ενα σομπρέρο στον άνεμο
Ενας τυχερός κερατάς
Λουλούδια σε μια έχιδνα
Ποιός φοβάται τη γιαγιά Μπαζίλια
Τα αρραβωνιάσματα της Ιμογένης
Τα μαντολίνα της Μοντένα
Τρεις κούκλες απ' το Πιεμόντε
Ουμπέρτο Εκο

Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα
Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή
Ιστορία της ασχήμιας
Ιστορία της ομορφιάς
Μπαουντολίνο
Το εκρεμές του Φουκώ
Το όνομα του ρόδου
Ιρβιν Γιάλομ

Η θεραπεία του Σοπενάουερ
Η μάνα και το νόημα της ζωής
Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά
Ο δήμιος του έρωτα και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας
Στον κήπο του Επίκουρου
Το πρόβλημα Σπινόζα
Μπορίς Βιάν

Αναζητώντας το χαμένο Βαρώνο
Ας αρχίσει η μουσική
Εχουν μαύρα μεσάνυχτα
Θα φτύσω στους τάφους σας
Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους
Ο αφρός των ημερών
Ο έρως είναι τυφλός
Ο κομπάρσος και άλλα διηγήματα
Ο σκουληκοσκανδαλιάρης και το πλανκτόν
Ολα τα πτώματα έχουν ίδιο χρώμα
Φθινόπωρο στο Πεκίνο
Ιούλιος Βερν

Μιχαήλ Στρογκώφ
Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες
Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος
Ο πιλότος του Δούναβη
Πλωτή πολιτεία
Ροβήρος ο κατακτητής
Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ
Το αιγαίο στις φλόγες
Τρεις Αγγλοι και τρεις Ρώσσοι στη νότια Αφρική
Μίκα Βαλτάρι

Ιωάννης Αγγελος
Ο Αγγελος του βορρά
Ο Αιγύπτιος
Ο Ετρούσκος
Ο μαύρος άγγελος
Ο περιπλανώμενος
Ο Ρωμαίος
Το μυστικό του Βασιλείου
Τζέφρι Αρτσερ

Αιχμάλωτος της τύχης
Δολοφονίστε την πρόεδρο
Η άσωτη κόρη
Η ενδεκάτη εντολή
Κάϊν και Αβελ
Με λίγα λόγια
Οι γιοι του πεπρωμένου
Πρώτος μεταξύ ίσων
Σε ευθεία γραμμή
Τζιν Αουελ

Η κοιλάδα των αλόγων
Ο ποταμός της μεγάλης μητέρας
Οι κυνηγοί των μαμούθ
Ούρσους το πνεύμα των σπηλαίων
Τα πέτρινα καταφύγια
Άλφρεντ Άντλερ

Το νόημα της ζωής

Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3
Μέρος 4
Χόρχε Αμάντο

Γκαμπριέλλα κανέλα και γαρύφαλο
Η ντόνα Φλορ και οι δύο σύζυγοί της
Κακάο
Νύχτα αγωνίας (τριλογία τόμος 2)
Οι καπετάνιοι της Σάμου
Οργισμένη γη
Σκληροί καιροί (τριλογία τόμος 1)
Τερέζα Μπατίστα Α΄ Βραβείο Ιταλο-Λατινο-Αμερικανικής Λογοτεχνίας
Φως στο σκοτάδι (τριλογία τόμος 3)
Ιζαμπέλ Αλιέντε

Εύα Λούνα
Ζορρό
Η πόλη των θηρίων
Κόρη της μοίρας
Πάολα
Το βασίλειο του χρυσού
Το δάσος των πυγμαίων
Το επουράνιο σχέδιο
Το σπίτι των πνευμάτων
Του έρωτα και της σκιάς
Φωτογραφίες σε σεπιά
Τσινγκίζ Αϊτμάτωφ (1928 - 2008)

Η λεύκα με το κόκκινο μαντήλι
Μια μέρα ένας αιώνας
Ο πρώτος δάσκαλος
Πρώιμοι πελαργοί
Το άσπρο καραβάκι
Το ικρίωμα
Το μάτι της καμήλας

Στιβ Σεμ-Σάντμπεργκ
Οι απόκληροι
Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3
Μέρος 4
Μέρος 5
Μέρος 6
Μέρος 7
Μέρος 8
Μέρος 9
Μέρος 10
Μέρος 11
Μέρος 12
Μέρος 13
Μέρος 14
Μέρος 15
Μέρος 16
Μέρος 17
Μέρος 18
Μέρος 19
Μέρος 20
Μέρος 21
Μέρος 22
Μέρος 23
Μέρος 24
Μέρος 25
Αγκάθα Κρίστι

Ατέλειωτη νύχτα
Αυλαία
Δέκα μικροί ινδιάνοι
Δολοφόνος χωρίς δισταγμό
Εβανς
Εγκλημα στο Νείλο
Ενα άλλοθι για τρία εγκλήματα
Ενα πτώμα στη βιβλιοθήκη
Εφιαλτικά χριστούγεννα
Η μαύρη πένα
Η πύλη του πεπρωμένου
Η σοφίτα με τις αράχνες
Θάνατος υπό δοκιμήν
Κουκουβάγια σε καπνοδόχο
Κρυφός αντίπαλος
Μία κραυγή αγωνίας
Μια σκιά στην ομίχλη
Ξενοδοχείο Μπέρτραμς
Ο καθρέφτης του πεθαμένου
Ο παραβάτης της εβδόμης εντολής
Ο φόνος είναι εύκολος
Ο φόνος του Ρότζερ Ακρόϋντ
Οι άγγελοι δεν φλυαρούν
Οι άθλοι του Ηρακλέους
Οι δέκα μικροί νέγροι
Οι εφτά ύποπτοι
Οι μεγάλοι τέσσερεις
Πουέρτο ντε πογέντσα
Ραντεβού με το θάνατο
Σιωπηλός μάρτυς
Στάχτη στα μάτια
Στην κόψη του φεγγαριού
Στοίχημα με το διάβολο
Συνέτεροι στο έγκλημα
Σφήκα σε ψάθινο καπέλλο
Τα επτά ρολόγια
Τα πέντε μικρά γουρουνάκια
Ταξίδι προς το άγνωστο
Ταξιδιώτης για τη Φραγκφούρτη
Το θλιμμένο κυπαρίσσι
Το κρυφό αγκάθι
Το λυχνάρι του Αλαντίν
Το μυαλό της αλεπούς
Το μυστήριο του γαλάζιου τραίνου
Το πέτρινο φέρετρο

Ο χρήστης NIGA έγραψε:

Μήπως στις προτάσεις βιβλίων? Αλλά εκεί είναι χάος!!
Μάλλον πρέπει ν' ανοίξουμε θέμα στα κλασσικά.
Αν όντως δεν υπάρχει, μπορώ να αλλάξω τον τίτλο σε 'λογοτεχνικές αναφορές στα κλασσικά' κ να τα βάζουμε εδώ
Ποιά βιβλία έβαλες????

Όχι στις προτάσεις βιβλίων, δεν κυκλοφορώ πολύ έξω από την ενότητα των κλασικών, ίσως και να τα έβαλα στο θρεντ της αντίστοιχης μάρκας ή στο καφενείο, δεν θυμάμαι. Είχα μείνει με την εντύπωση ότι είχαμε αντίστοιχο θέμα.
Άλλαξε τον τίτλο, γιατί όχι; Εγώ απ' ότι θυμάμαι κάποιες περιστασιακές αναφορές είχα βάλει, όπως πχ. από ένα μυθιστόρημα του Μαρή όπου αναφερόταν ένα Μορρις 1100 ή από ένα Αγγλικό μυθιστόρημα όπου το αυτοκίνητο του ήρωα περιγραφόταν σαν 'Shit brown Allegro'!

Προτείνω λοιπόν κ το μυθιστόρημα του Αλεσάντρο Μπαρίκκο 'Ιστορία σαν παραμύθι' εκδόσεις Πατάκη.
Αντιγράφω απο το οπισθόφυλλο.
Εκτυλίσεται με φόντο τη Μεγάλη Κούρσα του 1903, Παρίσι Μαδρίτη, την 'κούρσα-εκατόμβη' όπως ονομάστηκε, η οποία σημάδεψε την εποχή πριν απο τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο χρήστης NIGA έγραψε:

Προς τον κυριον μοντερατορα
Μηπως πρεπει να μας μετακομισετε στο' Προτασεις βιβλιων.Διαβασα';.....

Υπάρχει θέμα στα κλασικά για λογοτεχνικές αναφορές σε αυτοκίνητα, μπορεί να πάει εκεί

Δεν βρήκα τέτοιο θέμα..........

Oύτε κι εγώ!! Κι όμως ήμουν σίγουρος ότι κάπου υπήρχε και μάλιστα θυμάμαι δύο αναφορές από βιβλία που είχα βάλει....

Μήπως στις προτάσεις βιβλίων? Αλλά εκεί είναι χάος!!
Μάλλον πρέπει ν' ανοίξουμε θέμα στα κλασσικά.
Αν όντως δεν υπάρχει, μπορώ να αλλάξω τον τίτλο σε 'λογοτεχνικές αναφορές στα κλασσικά' κ να τα βάζουμε εδώ
Ποιά βιβλία έβαλες????

Προτείνω λοιπόν κ το μυθιστόρημα του Αλεσάντρο Μπαρίκκο 'Ιστορία σαν παραμύθι' εκδόσεις Πατάκη.
Αντιγράφω απο το οπισθόφυλλο.
Εκτυλίσεται με φόντο τη Μεγάλη Κούρσα του 1903, Παρίσι Μαδρίτη, την 'κούρσα-εκατόμβη' όπως ονομάστηκε, η οποία σημάδεψε την εποχή πριν απο τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο χρήστης NIGA έγραψε:

Προς τον κυριον μοντερατορα
Μηπως πρεπει να μας μετακομισετε στο' Προτασεις βιβλιων.Διαβασα';.....

Υπάρχει θέμα στα κλασικά για λογοτεχνικές αναφορές σε αυτοκίνητα, μπορεί να πάει εκεί

Δεν βρήκα τέτοιο θέμα..........

H Δελφών ξανά κλειστή........
Λένε για τρείς μηνες........
Για να τραβήξουν έξω τα μετροποντίκια

Ρίξτε μια ματιά κ στον Πάτρικ Λί Φέρμορ. Εγγυημένη απόλαυση σέ όλα του τα βιβλία. Αν πρέπει να διαλέξω κάποιο αυτό είναι το 'Ρούμελη'. Ελλάδα δεκαετία του 60. Δύσκολα θα βρεθούν στην αγορά, εγώ τα παίρνω απο δανειστική βιβλιοθήκη στην Θεσσαλονίκη!

Mod, ελπίζω ότι δεν είμαι εκτός θέματος.

Απ το βιβλίο του Ζάκ Λακαριέρ 'Ελληνικό καλοκαίρι' Ενα απολαυστικό κείμενο για τα μεταπολεμικά πράσινα λεωφορεία

Όλο τον καιρό που πέρασα στην Ελλαδα-με άλλα λόγια στα είκοσι χρόνια μετά τον πόλεμο-η Ελλάδα έζησε, από υλική και τεχνολογική άποψη, από τα αποβλήματα και τα μηχανικά περιττώματα της Αμερικής και της Ευρώπης. Ταξί Φόρντ σκαρφαλωμένα σε ψηλές ρόδες, λεωφορεία που κινούνταν με αναιμικά μέσα, καμιόνια που κάθε βόλτα της ρόδας τους ήτανε κι ένα θαύμα, φορτηγά αγορασμένα για παλιοσίδερα. Το ταξίδι στην Ελλάδα σε κείνα τα τελευταία χρόνια ήταν μια μικρή περιπέτεια και μία επιστροφή σε προπολεμικές εικόνες και εντυπώσεις. Όλοι όσοι διασχίσανε την Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή μ’ αυτά τα τοπικά μέσα, ξέρουν ότι υπάρχουν μεσημβρινοί και σύνορα για τα μοτόρια και τις μηχανές. Θέλω να πω ότι ο τρόπος της χρήσης, της μανούβρας, της επιδιόρθωσης αυτοκινήτων, λεωφορείων και καμιονιών διαφέρει εκ βάθρων μετά από ένα ορισμένο γεωγραφικό μήκος. Βέβαια οι βίδες, τα μπουλόνια, οι βαλβίδες, είναι παντού ίδιες. Θα ‘λεγες όμως ότι μόλις περάσουν στα χέρια ενός Έλληνα, ενός Τούρκου, ενός κατοίκου των υψιπέδων ή της ερήμου, τα μοτόρια λειτουργούν σύμφωνα με άλλες αρχές, οι καρότσες αγνοούν τα όρια του χρόνου, από τη μία στην άλλη στιγμή τα μεταφορικά μέσα περιβάλλονται από ένα είδος αθανασίας. Η σχεδόν απόλυτη απουσία κανόνων ασφαλείας, το πνεύμα του παιγνιδιού, η πρόκληση που κυριαρχεί στη μεταχείριση του υλικού-λες κα αυτοκίνητα, καμιόνια και λεωφορεία δεν είναι παρά παιχνιδάκια για μικρά παιδιά με γρασσιασμένα χέρια-εξηγούν αναμφίβολα αυτή τη μεταχείριση λεωφορείων και αυτοκινήτων (αλλά και βαποριών) πέρα από το κάθε όριο που θα μπορούσαμε να συλλάβουμε. Ανακαλύπτομε ότι αυτές οι συνθήκες του ταξιδιού-όπου η κατάπληξη ανακατεύεται με τη δειλία και φορές μ’ έναν καθαρό τρόμο-αφήνουν αναμνήσεις που σημαδεύουν. Για τους κοινωνιολόγους που πάντοτε τους απασχολεί να μαθαίνουν πως σχηματίζονται, δένονται, στερεώνονται οι ανθρώπινες επαφές, τίποτα δεν θα ήταν πολυτιμότερο από ένα ταξιδάκι μ’ ένα από κείνα τα λεωφορεία των εσωτερικών γραμμών που διασχίζουν την Ήπειρο ή την Πελοπόννησο. Πουλημένα ή περασμένα στην Ελλάδα από κάποιο σχέδιο Μάρσαλ ή κάποιο συμβόλαιο ενοικίασης, αυτά τα λεωφορεία (Φόρντ τα περισσότερα αλλά και Πόντιακ, και Όλντσμομπιλ), είχαν μια πελώρια καρότσα με καθίσματα ενός βερνικωμένου είδους που μοιάζει με δέρμα, μια μηχανή μπρός, μάλλον μικρών διαστάσεων και δύο δυνατά φώτα. Βαμμένα μ’ ένα χολερικό πράσινο χρώμα, μοιάζαν με τέρατα-κολεόπτερα. Άλλωστε είχαν το βήμα τους, το όλο αναστεναγμούς, αναπάντεχα και άκαιρα σταματήματα και ξεκινήματα. Στη διαδρομή, που συνήθως ήταν τακτική αλλά ορισμένες φορές ακολουθούσε μυστηριώδεις παρακαμπτήριους, οι στάσεις αλληλοδιαδέχονταν από χωριό σε χωριό, από καφενείο σε καφενείο, γιατί αυτά τα οχήματα χρησιμοποιούνταν συγχρόνως σαν λεωφορεία και σαν ταχυδρομεία. Μπορούσες, έτσι ακολουθώντας μία γραμμή, να επισκεφθείς μια επαρχία, έχοντας το συναίσθημα ότι τρυπώνεις μέσα στα έγκατα της μυστικής τους ζωής.
Το λεωφορείο που εξυπηρετούσε την Πελοπόννησο (αν θυμάμαι καλά έφευγε από την πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου πίσω από την Ομόνοια0 άδειαζε, μέσα στην καρδιά της Αθήνας, μια μικρογραφία των χωριών απ’ τα οποία περνούσε. Από τη στιγμή που πατούσες το πόδι σου μέσα στο πράσινο τέρας, από τη στιγμή που καθόσουνα στη θέση που έγραφε το εισιτήριό σου, είχες μπεί σ’ έναν ξεχωριστό κόσμο. Μπροστά, πάνω από τον οδηγό, έφεγγε ένα μικρό καντηλάκι που φώτιζε μια εικόνα του Αγίου Χριστόφορου, προστάτη των ταξιδιωτών. Από δώ μια μαυροντυμένη χωριάτισσα έπαιζε ένα κομπολόι, από κεί μια άλλη έφερνε κι όλας στο στόμα της το χαρτονένιο κουτί που διατίθεται για λεπτά στομάχια ( οι περισσότεροι Έλληνες της υπαίθρου πέφτουνε άρρωστοι με το που μπαίνουνε σε λεωφορείο ή σε βαπόρι), πιο πέρα ένας παπάς σταυροκοπιόταν μετά μανίας. Όχι, δεν είναι αλήθεια ότι πηγαίνουμε από την Αθήνα στη Νεμέα, στην Πάτρα ή στην Τρίπολη. Ετοιμαζόμαστε για κάποια άγνωστη χώρα, μακρινή κι επικίνδυνη, που απαιτεί προσευχές, καντήλια, προσευχητάρια, αντι-ναυτιακά μέσα, αντι-ειμαρμενικές εικόνες. Από τον ουράνιο κόσμο ως τη γή, από τον Αγιο Χριστόφορο ως το χαμίνι το επιφορτισμένο με τις λεπτομέρειες του ταξιδιού, ένας ολόκληρος κόσμος παίρνει θέσεις για να διευθετήσει, να επιβλέψει, να προστατέψει αυτήν την αποστολή.
Κουβάρι μέσα στην κοιλιά του τέρατος (με την ακαθόριστη τάση να σταυροκοπηθώ κι εγώ τη τιγμή που ξεκινάγαμε για να μη δώσω την εντύπωση του κακού ματιού, του ισχυρογνώμονα που όλα τα καταστρέφει) ελέγχω τους συντρόφους μου σ’ αυτό το ταξίδι, τους θορύβους και τις μυρωδιές αυτής της αργοκίνητης Αργούς, που ίσως μας οδηγήσει κάποια μέρα σε κάποιο χρυσόμαλλο δέρας. Οι μυρωδιές –ιδίως το καλοκαίρι-είναι του υπερθερμασμένου από τον ήλιο μετάλλου, του ανθρώπινου ιδρώτα και της βενζίνας. Οι θόρυβοι, πάν’ από όλα σαματάς των πουλερικών χωρίς τα οποία δεν ταξιδεύει κανένας Έλληνας χωρικός και που έχουν στοιβαχτεί στο πίσω του λεωφορείου ή στο διάδρομο. Σε όλο το ταξίδι θα κλώζουν, θα φλυαρούν, θα κραυγάζουν, θα κουκουρίζουν, θα γουργουρίζουν. Πάνω στη στέγη, ακολουθώντας νόμους ολωσδιόλου ειδικούς και παρανοϊκούς, έχουν στοιβαχτεί εκείνα τα καλάθια τα σκεπασμένα μ’ ένα πανί ραμμένο στις άκριες, εκείνα τα στρώματα, τα κλουβιά, τα μπαούλα, τα κοφίνια που ακολουθούν όλες τις μετακινήσεις. Στα δεξιά του οδηγού, στα πόδια του παιδιού που χρησιμεύει σαν βοηθός και μεσάζοντάς του με τους επιβάτες, βρίσκονται τα πακέττα, ευθραυστα και μη που περιορίζονται να πετάνε από το παράθυρο χωρίς να σταματάνε καν, σ’ έναν άνθρωπο που τα περιμένει και τα αρπάζει στον αέρα. Έτσι γίνεται με ταχύτητα πότε κομμένη ΄πότε τρελλή, ο αργός περίπλους, που διακόπτεται από σταθμούς σε καφενέδες με κληματαριές, κάτω από τις οποίες ψήνονται σουβλάκια και καταναλώνονται λεμονάδες. Ατυχήματα δυστυχήματα, ούτε είδα, ούτε γνώρισα σε κείνα τα χρόνια. Στο τέρμα όλων εκείνων των ταξιδιών (στην Πελοπόννησο, στη Βοιωτία, στη Θεσσαλία, στη Χαλκιδικη) παρά τη δειλία, το φόβο που σε μια ξαφνική σύντομη στιγμή νιώθεις να σε διαπερνάει συναδελφώνοντάς σε με τους βουβούς από τη φρίκη επιβάτες, ιδιαίτερα στις κορδέλες στους γκρεμούς (οι Έλληνες οδηγοί αγνοούν τελείως τη χρήση του φρεναρίσματος με τις ταχύτητες) έφθανα πάντα σώος και ασφαλής, νιώθοντας κυρίως ευφορία και ανακούφιση. Λίγα λεωφορεία πέφτουν στην Ελλάδα σε γκρεμό, όπως και λίγα βαπόρια βυθίζονται, παρά την αμεριμνησία και την αμέλεια που τουλάχιστον τότε επικρατούσαν στη συντήρηση και στο χειρισμό τους. Πρέπει να έχεις ταξιδέψει έτσι στην Ελλάδα, πολύ συχνά-στην αρχή αναγκαστικά, αργότερα από τη σαδιστική αγαλλίαση να πείς ε λοιπόν κατάφερα κι έφθασα-για να κατανοήσεις την σπουδαιότητα των δύο αγίων που διευθύνουνε τα ταξίδια, το άγιου Χριστόφορου για τους στεριανούς, του άγιου Νικόλαου για τους θαλασσινούς. Πόσο μάλλον που τα ταξίδια δεν γίνονται ποτέ ινκόγνιτο στην Ελλάδα. Όλους τους συνοδεύουνε-με δάκρυα και με κλάματα-οι μισοί συγγενείς τους και τους παραλαμβάνουνε στον άλλο σταθμό οι άλλοι μισοί. Το αμετακίνητο ήμισυ της Ελλάδας περιμένει, ελπίζει, παραμονεύει και φιλιέται με το ταξιδεύον ήμισύ της τους ατρόμητους Αργοναύτες της.
Αυτό όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει σ’ αυτά τα ταξίδια, δεν είναι τόσο αυτή η ατμόσφαιρα της φανερής τρέλλας, του πρελούδιου στην Αποκάλυψη που χαρακτηρίζει την κάθε αναχώρηση όσο η στωικότητα, η αφοσίωση, η αυταπάρνηση, η συμπεριφορά του μικρού αλλέως πιτσιρίκου που καθισμένος εκ δεξιών του οδηγού, είναι ο πραγματικός φύλακας άγγελος των ταξιδιωτών. Γιατί στην ουσία είναι η ψυχή, το πνεύμα, το δαιμόνιο των ταξιδιωτών αυτοπροσώπως αυτό το παιδάκι των οχτώ ή των δέκα χρονών που τρυπάει τα εισιτήρια, βολεύει τους επιβάτες, στοιβάζει τις αποσκευες στη στέγη, βάζει νερό στο ψυγείο, φροντίζει για βενζίνα, ανεβαίνει και κατεβαίνει δίχως σταματημό, παραδίδει πακέτα στο πέρασμα, πιάνει το όχημα εν κινήσει, ανοίγει και κλείνει τις πόρτες, αναγγέλει τις στάσεις, τρέχει να φέρει σουβλάκια και λεμονάδες για τον κοιλαρά παπά που βαριέται ν’ αφήσει τη θέση του. Βοηθάει τις γιαγιάδες να ξεράσουν ανάμεσα σε δυό Παναγιά μου! Παναγιά μου! Πότε θα φθάσουμε, αλλάζει λάστιχο και στην άφιξη, έχουν δεν έχουν πάει όλα καλά, αρπάζει μία ή δύο σφαλιάρες. Και όλ’ αυτά μέσα στους αναστεναγμούς, στα κακαρίσματα των πουλιών, που αυτά δεν γνωρίζουν τίποτα για τον άγιο Χριστόφορο, τα μουρμουρητά που διακόπτονται από αναστεναγμούς ή σταυροκοπήματα. Γράφοντάς τα αυτά θυμάμαι ιδίως τα λεωφορεία της Χαλκιδικής που έπαιρνα κάθε φορά που γύριζα από τον Αθω και που σταματούσαν σε κάθε χωριό, στοιβάζοντας ανθρώπους και ζώα σε σημείο σκασμού και τρέχοντας μέσα από κοίτες χειμάρρων που ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τους κανονικούς δρόμους. Όλ’ αυτά δημιουργούσαν ανάλογα σε κείνες τις αποστολές εκείνη την ιδιότυπη οντότητα, εκείνη την εφήμερη αλλά πολύ συνειδητή κοινότητα, την ενωμένη για το καλύτερο ή το χειρότερο, που ήταν εκείνες τις εποχές οι επιβάτες που ταξίδευαν στις κοιλιές των πράσινων τεράτων.

Απ το βιβλίο του Ζάκ Λακαριέρ 'Ελληνικό καλοκαίρι' Ενα απολαυστικό κείμενο για τα μεταπολεμικά πράσινα λεωφορεία

Όλο τον καιρό που πέρασα στην Ελλαδα-με άλλα λόγια στα είκοσι χρόνια μετά τον πόλεμο-η Ελλάδα έζησε, από υλική και τεχνολογική άποψη, από τα αποβλήματα και τα μηχανικά περιττώματα της Αμερικής και της Ευρώπης. Ταξί Φόρντ σκαρφαλωμένα σε ψηλές ρόδες, λεωφορεία που κινούνταν με αναιμικά μέσα, καμιόνια που κάθε βόλτα της ρόδας τους ήτανε κι ένα θαύμα, φορτηγά αγορασμένα για παλιοσίδερα. Το ταξίδι στην Ελλάδα σε κείνα τα τελευταία χρόνια ήταν μια μικρή περιπέτεια και μία επιστροφή σε προπολεμικές εικόνες και εντυπώσεις. Όλοι όσοι διασχίσανε την Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή μ’ αυτά τα τοπικά μέσα, ξέρουν ότι υπάρχουν μεσημβρινοί και σύνορα για τα μοτόρια και τις μηχανές. Θέλω να πω ότι ο τρόπος της χρήσης, της μανούβρας, της επιδιόρθωσης αυτοκινήτων, λεωφορείων και καμιονιών διαφέρει εκ βάθρων μετά από ένα ορισμένο γεωγραφικό μήκος. Βέβαια οι βίδες, τα μπουλόνια, οι βαλβίδες, είναι παντού ίδιες. Θα ‘λεγες όμως ότι μόλις περάσουν στα χέρια ενός Έλληνα, ενός Τούρκου, ενός κατοίκου των υψιπέδων ή της ερήμου, τα μοτόρια λειτουργούν σύμφωνα με άλλες αρχές, οι καρότσες αγνοούν τα όρια του χρόνου, από τη μία στην άλλη στιγμή τα μεταφορικά μέσα περιβάλλονται από ένα είδος αθανασίας. Η σχεδόν απόλυτη απουσία κανόνων ασφαλείας, το πνεύμα του παιγνιδιού, η πρόκληση που κυριαρχεί στη μεταχείριση του υλικού-λες κα αυτοκίνητα, καμιόνια και λεωφορεία δεν είναι παρά παιχνιδάκια για μικρά παιδιά με γρασσιασμένα χέρια-εξηγούν αναμφίβολα αυτή τη μεταχείριση λεωφορείων και αυτοκινήτων (αλλά και βαποριών) πέρα από το κάθε όριο που θα μπορούσαμε να συλλάβουμε. Ανακαλύπτομε ότι αυτές οι συνθήκες του ταξιδιού-όπου η κατάπληξη ανακατεύεται με τη δειλία και φορές μ’ έναν καθαρό τρόμο-αφήνουν αναμνήσεις που σημαδεύουν. Για τους κοινωνιολόγους που πάντοτε τους απασχολεί να μαθαίνουν πως σχηματίζονται, δένονται, στερεώνονται οι ανθρώπινες επαφές, τίποτα δεν θα ήταν πολυτιμότερο από ένα ταξιδάκι μ’ ένα από κείνα τα λεωφορεία των εσωτερικών γραμμών που διασχίζουν την Ήπειρο ή την Πελοπόννησο. Πουλημένα ή περασμένα στην Ελλάδα από κάποιο σχέδιο Μάρσαλ ή κάποιο συμβόλαιο ενοικίασης, αυτά τα λεωφορεία (Φόρντ τα περισσότερα αλλά και Πόντιακ, και Όλντσμομπιλ), είχαν μια πελώρια καρότσα με καθίσματα ενός βερνικωμένου είδους που μοιάζει με δέρμα, μια μηχανή μπρός, μάλλον μικρών διαστάσεων και δύο δυνατά φώτα. Βαμμένα μ’ ένα χολερικό πράσινο χρώμα, μοιάζαν με τέρατα-κολεόπτερα. Άλλωστε είχαν το βήμα τους, το όλο αναστεναγμούς, αναπάντεχα και άκαιρα σταματήματα και ξεκινήματα. Στη διαδρομή, που συνήθως ήταν τακτική αλλά ορισμένες φορές ακολουθούσε μυστηριώδεις παρακαμπτήριους, οι στάσεις αλληλοδιαδέχονταν από χωριό σε χωριό, από καφενείο σε καφενείο, γιατί αυτά τα οχήματα χρησιμοποιούνταν συγχρόνως σαν λεωφορεία και σαν ταχυδρομεία. Μπορούσες, έτσι ακολουθώντας μία γραμμή, να επισκεφθείς μια επαρχία, έχοντας το συναίσθημα ότι τρυπώνεις μέσα στα έγκατα της μυστικής τους ζωής.
Το λεωφορείο που εξυπηρετούσε την Πελοπόννησο (αν θυμάμαι καλά έφευγε από την πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου πίσω από την Ομόνοια0 άδειαζε, μέσα στην καρδιά της Αθήνας, μια μικρογραφία των χωριών απ’ τα οποία περνούσε. Από τη στιγμή που πατούσες το πόδι σου μέσα στο πράσινο τέρας, από τη στιγμή που καθόσουνα στη θέση που έγραφε το εισιτήριό σου, είχες μπεί σ’ έναν ξεχωριστό κόσμο. Μπροστά, πάνω από τον οδηγό, έφεγγε ένα μικρό καντηλάκι που φώτιζε μια εικόνα του Αγίου Χριστόφορου, προστάτη των ταξιδιωτών. Από δώ μια μαυροντυμένη χωριάτισσα έπαιζε ένα κομπολόι, από κεί μια άλλη έφερνε κι όλας στο στόμα της το χαρτονένιο κουτί που διατίθεται για λεπτά στομάχια ( οι περισσότεροι Έλληνες της υπαίθρου πέφτουνε άρρωστοι με το που μπαίνουνε σε λεωφορείο ή σε βαπόρι), πιο πέρα ένας παπάς σταυροκοπιόταν μετά μανίας. Όχι, δεν είναι αλήθεια ότι πηγαίνουμε από την Αθήνα στη Νεμέα, στην Πάτρα ή στην Τρίπολη. Ετοιμαζόμαστε για κάποια άγνωστη χώρα, μακρινή κι επικίνδυνη, που απαιτεί προσευχές, καντήλια, προσευχητάρια, αντι-ναυτιακά μέσα, αντι-ειμαρμενικές εικόνες. Από τον ουράνιο κόσμο ως τη γή, από τον Αγιο Χριστόφορο ως το χαμίνι το επιφορτισμένο με τις λεπτομέρειες του ταξιδιού, ένας ολόκληρος κόσμος παίρνει θέσεις για να διευθετήσει, να επιβλέψει, να προστατέψει αυτήν την αποστολή.
Κουβάρι μέσα στην κοιλιά του τέρατος (με την ακαθόριστη τάση να σταυροκοπηθώ κι εγώ τη τιγμή που ξεκινάγαμε για να μη δώσω την εντύπωση του κακού ματιού, του ισχυρογνώμονα που όλα τα καταστρέφει) ελέγχω τους συντρόφους μου σ’ αυτό το ταξίδι, τους θορύβους και τις μυρωδιές αυτής της αργοκίνητης Αργούς, που ίσως μας οδηγήσει κάποια μέρα σε κάποιο χρυσόμαλλο δέρας. Οι μυρωδιές –ιδίως το καλοκαίρι-είναι του υπερθερμασμένου από τον ήλιο μετάλλου, του ανθρώπινου ιδρώτα και της βενζίνας. Οι θόρυβοι, πάν’ από όλα σαματάς των πουλερικών χωρίς τα οποία δεν ταξιδεύει κανένας Έλληνας χωρικός και που έχουν στοιβαχτεί στο πίσω του λεωφορείου ή στο διάδρομο. Σε όλο το ταξίδι θα κλώζουν, θα φλυαρούν, θα κραυγάζουν, θα κουκουρίζουν, θα γουργουρίζουν. Πάνω στη στέγη, ακολουθώντας νόμους ολωσδιόλου ειδικούς και παρανοϊκούς, έχουν στοιβαχτεί εκείνα τα καλάθια τα σκεπασμένα μ’ ένα πανί ραμμένο στις άκριες, εκείνα τα στρώματα, τα κλουβιά, τα μπαούλα, τα κοφίνια που ακολουθούν όλες τις μετακινήσεις. Στα δεξιά του οδηγού, στα πόδια του παιδιού που χρησιμεύει σαν βοηθός και μεσάζοντάς του με τους επιβάτες, βρίσκονται τα πακέττα, ευθραυστα και μη που περιορίζονται να πετάνε από το παράθυρο χωρίς να σταματάνε καν, σ’ έναν άνθρωπο που τα περιμένει και τα αρπάζει στον αέρα. Έτσι γίνεται με ταχύτητα πότε κομμένη ΄πότε τρελλή, ο αργός περίπλους, που διακόπτεται από σταθμούς σε καφενέδες με κληματαριές, κάτω από τις οποίες ψήνονται σουβλάκια και καταναλώνονται λεμονάδες. Ατυχήματα δυστυχήματα, ούτε είδα, ούτε γνώρισα σε κείνα τα χρόνια. Στο τέρμα όλων εκείνων των ταξιδιών (στην Πελοπόννησο, στη Βοιωτία, στη Θεσσαλία, στη Χαλκιδικη) παρά τη δειλία, το φόβο που σε μια ξαφνική σύντομη στιγμή νιώθεις να σε διαπερνάει συναδελφώνοντάς σε με τους βουβούς από τη φρίκη επιβάτες, ιδιαίτερα στις κορδέλες στους γκρεμούς (οι Έλληνες οδηγοί αγνοούν τελείως τη χρήση του φρεναρίσματος με τις ταχύτητες) έφθανα πάντα σώος και ασφαλής, νιώθοντας κυρίως ευφορία και ανακούφιση. Λίγα λεωφορεία πέφτουν στην Ελλάδα σε γκρεμό, όπως και λίγα βαπόρια βυθίζονται, παρά την αμεριμνησία και την αμέλεια που τουλάχιστον τότε επικρατούσαν στη συντήρηση και στο χειρισμό τους. Πρέπει να έχεις ταξιδέψει έτσι στην Ελλάδα, πολύ συχνά-στην αρχή αναγκαστικά, αργότερα από τη σαδιστική αγαλλίαση να πείς ε λοιπόν κατάφερα κι έφθασα-για να κατανοήσεις την σπουδαιότητα των δύο αγίων που διευθύνουνε τα ταξίδια, το άγιου Χριστόφορου για τους στεριανούς, του άγιου Νικόλαου για τους θαλασσινούς. Πόσο μάλλον που τα ταξίδια δεν γίνονται ποτέ ινκόγνιτο στην Ελλάδα. Όλους τους συνοδεύουνε-με δάκρυα και με κλάματα-οι μισοί συγγενείς τους και τους παραλαμβάνουνε στον άλλο σταθμό οι άλλοι μισοί. Το αμετακίνητο ήμισυ της Ελλάδας περιμένει, ελπίζει, παραμονεύει και φιλιέται με το ταξιδεύον ήμισύ της τους ατρόμητους Αργοναύτες της.
Αυτό όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει σ’ αυτά τα ταξίδια, δεν είναι τόσο αυτή η ατμόσφαιρα της φανερής τρέλλας, του πρελούδιου στην Αποκάλυψη που χαρακτηρίζει την κάθε αναχώρηση όσο η στωικότητα, η αφοσίωση, η αυταπάρνηση, η συμπεριφορά του μικρού αλλέως πιτσιρίκου που καθισμένος εκ δεξιών του οδηγού, είναι ο πραγματικός φύλακας άγγελος των ταξιδιωτών. Γιατί στην ουσία είναι η ψυχή, το πνεύμα, το δαιμόνιο των ταξιδιωτών αυτοπροσώπως αυτό το παιδάκι των οχτώ ή των δέκα χρονών που τρυπάει τα εισιτήρια, βολεύει τους επιβάτες, στοιβάζει τις αποσκευες στη στέγη, βάζει νερό στο ψυγείο, φροντίζει για βενζίνα, ανεβαίνει και κατεβαίνει δίχως σταματημό, παραδίδει πακέτα στο πέρασμα, πιάνει το όχημα εν κινήσει, ανοίγει και κλείνει τις πόρτες, αναγγέλει τις στάσεις, τρέχει να φέρει σουβλάκια και λεμονάδες για τον κοιλαρά παπά που βαριέται ν’ αφήσει τη θέση του. Βοηθάει τις γιαγιάδες να ξεράσουν ανάμεσα σε δυό Παναγιά μου! Παναγιά μου! Πότε θα φθάσουμε, αλλάζει λάστιχο και στην άφιξη, έχουν δεν έχουν πάει όλα καλά, αρπάζει μία ή δύο σφαλιάρες. Και όλ’ αυτά μέσα στους αναστεναγμούς, στα κακαρίσματα των πουλιών, που αυτά δεν γνωρίζουν τίποτα για τον άγιο Χριστόφορο, τα μουρμουρητά που διακόπτονται από αναστεναγμούς ή σταυροκοπήματα. Γράφοντάς τα αυτά θυμάμαι ιδίως τα λεωφορεία της Χαλκιδικής που έπαιρνα κάθε φορά που γύριζα από τον Αθω και που σταματούσαν σε κάθε χωριό, στοιβάζοντας ανθρώπους και ζώα σε σημείο σκασμού και τρέχοντας μέσα από κοίτες χειμάρρων που ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τους κανονικούς δρόμους. Όλ’ αυτά δημιουργούσαν ανάλογα σε κείνες τις αποστολές εκείνη την ιδιότυπη οντότητα, εκείνη την εφήμερη αλλά πολύ συνειδητή κοινότητα, την ενωμένη για το καλύτερο ή το χειρότερο, που ήταν εκείνες τις εποχές οι επιβάτες που ταξίδευαν στις κοιλιές των πράσινων τεράτων.

Ο χρήστης mirage έγραψε:
Δεν κατάλαβα γιατί τόση γκρίνια; Σας χαλάει να υπαρχουν ΜΜΜ σταθερής τροχιάς;

Sent from Corsair's brick

Τώρα μεταξύ μας το μονορέιλ είναι το καλύτερο. Δεν πιάνει (ζωτικό) χώρο στους δρόμους.

Ο χρήστης stubos έγραψε:
Εγώ θα σου έλεγα να βγάλεις μια κάρτα FIVA ως youngtimer, αφού ακόμα δεν βγάζει ως ιστορικό κααι να το ασφαλίσεις με 70-80 € τον χρόνο. Το κόστος είναι σχετικά μικρό και θα έχεις την δυνατότητα να το κινείς, ώστε να μην καταστραφεί από την ακινησία. Φαντάζομαι ότι ξέρεις πως είσαι ήδη παράνομος έχοντάς το ανασφάλιστο.

Γεια σας, έχω ένα φίατ ούνο τούρμπο μοντ 91, δεν βρήκα κάτι σχετικά με κάρτα FIVA, youngtimer στην ιστοσελίδα της Φίλπα.....

Το κτίριο γωνία Αρμενοπούλου κ Μελενίκου κολλητά με τα τείχη, ξέρει κάποιος τι είναι? Πρόσφατα ανακαινισμένο.

Ο χρήστης mirage έγραψε:
kostakis βρύσες με νερό έχει στην παραλία

Sent from Corsair's brick

Μία δίπλα στο άγαλμα του Μεγαλέξανδρου (δεύτερη ανάπλαση) κ μία στο ύψος της Μπότσαρη (πρώτη ανάπλαση)

Ο χρήστης j.marr έγραψε:
Κανένα καφέ ή οτι αλλο δεν θα σου αρνηθεί ενα ποτήρι νερό.

Σωστό κι αυτό. όπως επίσης κ τουαλέτα.
Πάντως στα σούπερ μάρκετ βρίσκεις με 15 λεπτά αντί των 50 στα περίπτερα, όπως επίσης κ τουαλέτα.

Ο χρήστης vice246 έγραψε:

Υπάρχουν δημόσιες βρύσες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης?

άστεγος...?

κυκλοφορώ πολύ στο κέντρο με τα πόδια κ μ' αρέσει να χρησιμοποιώ τα δημόσια αγαθά....