Χώμα λοιπόν...
Για τις αναρτήσεις μόνο ένα μικρό σχόλιο: στην άσφαλτο υπάρχουν έξυπνες φθηνές λύσεις, και έχει αποδειχθεί και στην πράξη ότι μπορείς να κερδίσεις ακόμα και με φθηνή ανάρτηση αν έχεις ταιριάξει σωστά αμορτισέρ, ελατήρια και γεωμετρία. Στο χώμα, δυστυχώς, αυτό δεν γίνεται. Οι ταχύτητες κίνησης του εμβόλου είναι πάρα πολύ μεγάλες, και όσο πιό γρήγορα πας, τόσο καλύτερο (δηλ. ακριβότερο) αμορτισέρ θέλεις.
Λάστιχα και πιέσεις:
Οι περισσότεροι βάζουν περισσότερο (έως πολύ περισσότερο) αέρα από το ιδανικό, κατάλοιπο της εποχής πισωκίνητων Κορόλα και όλων των Σταρλετοειδών, όπου το υψηλοπρόφιλο λάστιχο έπρεπε να είναι παραφουσκωμένο ώστε να μην τερματίζει και να μη στραβώνουν ή σπάνε οι φθηνές ζάντες στον κακό δρόμο. Και αυτό με τη λογική ότι ένα σκασμένο λάστιχο κοστίζει πολύ περισσότερο από το ένα με ενάμισυ δλ ανά χλμ που κοστίζει το παραπάνω γλίστρημα.
Όμως, για να λειτουργήσει σωστά ένα χωμάτινο λάστιχο (ειδικά σε 15άρα αγωνιστική ζάντα) θέλει αρκετά λιγότερο αέρα από ότι θα φανταζόταν κανείς. Και όχι επειδή το λέει ο ανώνυμος aaa, ούτε επειδή θα σας το πει ο Travaglia, ο Weber ή όποιος άλλος γνωστός ξένος έρθει στη χώρα μας, αλλά επειδή η πράξη το αποδεικνύει.
Η σωστή πίεση στα χωμάτινα λάστιχα φαίνεται άλλωστε και στην φθορά. Εάν εξετάσετε ένα ελαφρά φαγωμένο λάστιχο (μετά από μία ή δύο ειδικές, όχι τελείως λυώμα), μπορείτε να καταλάβετε πώς δούλεψε, από τον τρόπο που έχουν στρογγυλέψει οι ακμές στα τετράγωνα τακούνια. Εάν π.χ. τα τακούνια των κινητήριων τροχών έχουν αρχίσει να στρογγυλεύουν περισσότερο στο κέντρο του πέλματος, αυτό μαρτυρά υπερβολική πίεση.
Σκόρπιες σκέψεις περί ευθυγράμμισης-γεωμετρίας και οδηγικής εμπειρίας:
Είναι γεγονός ότι ένα σωστά ευθυγραμμισμένο και ρυθμισμένο αυτοκίνητο προσφέρει σιγουριά και εμπιστοσύνη στον οδηγό του... ειδικά στην πρώτη ασφάλτινη απλή από την εκκίνηση μέχρι την πρώτη ειδική!
Γιατί μόλις μπεις στο χώμα και κοπανήσεις την πρώτη πέτρα και το τιμόνι γυρίσει ένα τέταρτο της στροφής δεξιά ή αριστερά, πάει περίπατο και η ευθυγράμμιση και όλη η ιδέα που κουβαλάει ο οδηγός στο μυαλό του. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα οδηγών που έκαναν 'ηρωικά' με θεόστραβα αυτοκίνητα, αλλά υπάρχει και το συνηθισμένο φαινόμενο οι ίδιοι οδηγοί να κάνουν καλύτερο χρόνο στην επανάληψη μιάς ειδικής, έστω και με κοπανημένο, στραβωμένο και ταλαιπωρημένο αυτοκίνητο, μόνο και μόνο επειδή έμαθαν καλύτερα το δρόμο από το πρώτο πέρασμα και 'λύθηκαν' τα χέρια τους.
Σε πρώτο πρόσωπο (για τεχνικό παράδειγμα και μόνο), ανάμεσα σε άσφαλτο και χώμα, μπορεί να προτιμούσα πάντοτε το χώμα, όμως έχω περισσότερες διακρίσεις από την άσφαλτο, και δεν είναι περίεργο. Καλός οδηγός για τα μέτρα του δρόμου αλλά μέτριος οδηγός αγώνων (όπως το 90-95% των οδηγών αγώνων στην Ελλάδα), πάντα πρόσεχα τις τεχνικές λεπτομέρειες ώστε να βοηθούμαι από εκεί. Στην άσφαλτο, το 'κόλπο' ενίοτε πετύχαινε, με κορυφαία στιγμή μιά καρώ σημαία από έναν παράξενο ασφάλτινο αγώνα στον οποίο κανείς άλλος δεν είχε ανακαλύψει εγκαίρως ότι τα παλιά και παραφουσκωμένα λάστιχα θα άντεχαν περισσότερο από τα καινούρια και ξεφούσκωτα!
Σωστές πιέσεις, σωστή ευθυγράμμιση, μικρές τέτοιες λεπτομέρειες που σε ασφάλτινη επιφάνεια μπορούν να σε ξελασπώσουν, στο χώμα δεν αρκούν. Επί ασφάλτινης επιφάνειας, αρκετές φορές οι συγκυρίες σε βοηθούν να πιάσεις 'πελάτες' ακόμα και πολύ εμπειρότερους και αντικειμενικά καλύτερους οδηγούς. Στο χώμα, όμως, ούτε η μαϊμουδιά δεν αρκεί για να περάσεις κάποιον αληθινό οδηγό του 5% που λέγαμε και παραπάνω.
Αρκετά, όμως, γιατί από τεχνικό θέμα πλησιάζουμε τα όρια της αμπελοφιλοσοφίας.
