Ο χρήστης manosk έγραψε:

[...]
Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πότε είχα αποκαλέσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ 'ζώα'; Δεν το θυμάμαι (του Καμμένου, δεν αποκλείεται ).

Το ένα σίγουρο που θυμάμαι είναι αυτό:

viewtopic.php?f=13&t=51017&start=60#p2512465

Αν θέλεις, μπορώ να ψάξω και για άλλα ποστ σου που περιλούζεις τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο χρήστης spiros έγραψε:

Δε θέλω να μοιάσουμε σε καμία χώρα. Θέλω να είμαστε η Ελλάδα, προσπαθώντας για το καλύτερο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Προσωπικά πιστεύω ότι το καλύτερο για τον λαό είναι ανατροπή του συστήματος αλλά είμαστε μακριά από κάτι τέτοιο.

Μα μεχρι τωρα ειμαστε Ελλαδα οπου ολοι προσπαθουνε για το καλυτερο, σε ακτινα 50 εκ απο την κοιλια ο καθενας βεβαια οχι σε εθνικο επιπεδο, μηπως να δουμε και κανενα αλλο μοντελο;

Μα φυσικά! Το είπα ότι πρέπει να αλλαχθεί το σύστημα.

Κομμουνισμος!

εχεις την καλοσυνη να μας πεις ΜΙΑ (οχι δυο) χωρα στον κοσμο που εφαρμοζει αυτο το συστημα που λες και ειναι επιτυχημενο;

Δε ξέρω αν πιάνεται η Κίνα.

Υπήρχε μια μεγάλη και τρανή αλλά...

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:

Δε ξέρω αν πιάνεται η Κίνα.

Υπήρχε μια μεγάλη και τρανή αλλά...

Η Κίνα παει καλύτερα επειδη ανατρέπει μερικώς το σύστημα που εσύ επιθυμείς να εγκαθιδρυσεις. Κοινως, παει καλυτερα γιατί έχει ξεκινήσει να κάνει τα αντίθετα από αυτά που λες.

Μπόμπα περνάγανε στην ΕΣΣΔ παίδες, όλη μέρα χαβιάρια και σαμπάνιες

Δία το επιχείρημα φέρτε δραχμή να τυπώνουμε όση γουστάρουμε και να την υποτιμάμε κάθε τόσο και λιγάκι είναι λάθος ανεξαρτήτως θεώρησης.
Η δραχμή και γενικά το εθνικό νόμισμα προϋποθέτει απίστευτη δημοσιονομική πειθαρχία και εμείς είμαστε ελεεινά γιωτόμπαλα σε αυτό το θέμα.
Ως στρατιωτικός θα πρεπε να το καταλαβαίνεις...

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:

Δε θέλω να μοιάσουμε σε καμία χώρα. Θέλω να είμαστε η Ελλάδα, προσπαθώντας για το καλύτερο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Προσωπικά πιστεύω ότι το καλύτερο για τον λαό είναι ανατροπή του συστήματος αλλά είμαστε μακριά από κάτι τέτοιο.

Μα μεχρι τωρα ειμαστε Ελλαδα οπου ολοι προσπαθουνε για το καλυτερο, σε ακτινα 50 εκ απο την κοιλια ο καθενας βεβαια οχι σε εθνικο επιπεδο, μηπως να δουμε και κανενα αλλο μοντελο;

Μα φυσικά! Το είπα ότι πρέπει να αλλαχθεί το σύστημα.

Κομμουνισμος!

εχεις την καλοσυνη να μας πεις ΜΙΑ (οχι δυο) χωρα στον κοσμο που εφαρμοζει αυτο το συστημα που λες και ειναι επιτυχημενο;

Δε ξέρω αν πιάνεται η Κίνα.

Υπήρχε μια μεγάλη και τρανή αλλά...

αρα να εφαρμοσουμε ενα συστημα που αυτη τη στιγμη δεν υπαρχει πουθενα στον κοσμο, και οπου υπηρχε ειχε αποτυχει;
και μαλιστα να το εφαρμοσουμε σε μια χωρα που δεν μπορουν καν να τηρηθουν στοιχειωδως οι νομοι;

ευχαριστω δεν θα παρω, ειδικα οταν μπορουμε να επιλεξουμε κατι που δουλευει πολυ καλυτερα. (χωρις να ειναι τελειο βεβαια)
ενημερωνω οτι εχουμε 2012.

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:
Έχω βαρεθεί να λέω τι θα αλλάξει. Η νομισματική πολιτική. Θα μπορείς να τυπώσεις χρήμα και να κάνεις υποτίμηση όταν χρειάζεται. Επίσης θα μπορείς να επιβάλεις και άλλους κανόνες στο παιχνίδι, όπως δασμούς κλπ (αυτό βέβαια αν βγεις και από την ΕΕ).

Δεν χρειάζεται καν συζήτηση ότι με ευρώ είμαστε καλύτερα από δραχμή.
Μόνο ότι δεν κερδοσκοπούν με το νόμισμα της χώρας φτάνει και περισσεύει.

Έχοντας ευρώ πρέπει να αποφασίσεις το ύψος των μισθών σύμφωνα με το μέγεθος της οικονομίας της χώρας.

Αν το κράτος δανείζεται για να δίνει μεγάλους μισθούς το αποτέλεσμα είναι προφανές (δυστυχώς το ζούμε).

Ο χρήστης roman_k έγραψε:
Μπόμπα περνάγανε στην ΕΣΣΔ παίδες, όλη μέρα χαβιάρια και σαμπάνιες

περναγαν τοσο καλα που δεν ηθελαν καν να φυγουν εκτος χωρας

Πόσους χωράνε δαύτα; Εχουμε δικά μας σε επιχειρησιακή ετοιμότητα ή θα χρειαστεί να νοικιάσουμε;

Αντε, αφήστε το κουτσομπολιό και κάντε καμιά δουλειά να βοηθήσετε...τη πατρίδα

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ta3idia&id=15494

Στη Μόσχα, αναγνώστες μου. Στη Μόσχα.

Καθόμουν σ΄ ένα από τα θεωρεία του διάσημου Θεάτρου Μπολσόι, έργο του Άλμπερτ Καβός που ολοκληρώθηκε κατασκευαστικά το 1856 και που ξανάνοιξε τις πύλες του μετά από χρόνια εργασιών. Δύο μέρες στην Μόσχα, εκατό μέρες. Με τα ταξίδια ξεγελάς τον χρόνο. Λες και σου δίνει μέρες μπουρμπουάρ! Καθόμουν σ΄ένα από τα θεωρεία του Θεάτρου Μπολσόι και ταξίδευαν τα μάτια γιρλάντα την γιρλάντα, χρυσή μπορντούρα την χρυσή μπορντούρα, ανεβοκατέβαιναν στην τεράστια βαρύτιμη κουρτίνα της σκηνής, σκάλωναν στον πολυέλαιο της οροφής. Ονειρευόμουν, φανταζόμουν, έστηνα με το μυαλό σκηνές. Χτυποκάρδια, βλέμματα για «εκείνον», για «εκείνη», μάτια να ψάχνουν να εντοπίσουν ανάμεσα στο πλήθος. Τι ηδονικό θα ήταν το φλερτ από θεωρείο σε θεωρείο!

Γύρω μου άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων. Και κείνο το κοριτσάκι, με τα κατάξανθα ατελείωτα μαλλιά, σαν νεράιδα από παιδικό βιβλίο, με το βελούδινο φορεματάκι με τα άσπρα γιακαδάκια, στητό σαν μπαλαρίνα που μέτραγε και τις αναπνοές των χορευτών. Σ΄όλη την παράσταση την χάζευα στο διπλανό μου κάθισμα. Πόσα παιδιά γαλουχήθηκαν σ΄αυτές τις χώρες, στην βαθιά γνώση των τεχνών από τα γεννοφάσκια τους! Πόσοι άνθρωποι γύρω μου στέκονταν όρθιοι (δεν έχουν όλα τα θεωρεία, ιδανική θέα προς την σκηνή), ακίνητοι, λαμπάδες, προκειμένου να «ζήσουν» κάθε δευτερόλεπτο του έργου. Η ησυχία τόσων ανθρώπων, η Απόλυτη, παραπέμπει σε ναό και το χειροκρότημά τους την κατάλληλη στιγμή, στο σωστό ορχηστρικό σημείο προδίδει την τεράστια γνώση, την κουλτούρα του Ρώσικου λαού. Παρακολούθησα Ζιζέλ του Α.Adam με την Anna Antonicheva και τον Nikolay Tsiskaridze. Δάκρυσα από την ομορφιά. Ναι δάκρυζα. Γι΄αυτά τα αερικά που θαρρείς γεννήθηκαν μόνο για να χορεύουν. Δάκρυζα για την πλαστικότητα των αγαλμάτινων κορμιών, για τον ρυθμό, τον συγχρονισμό, για την ακύρωση κάθε νόμου βαρύτητας, για το ότι χάιδευαν με τις πουέντ το πάτωμα ενώ πηδούσαν. Τι τύχη! Πόνεσαν τα χέρια να χειροκροτούν.

Ήταν μια μέρα μαγευτική από την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος. Μια μέρα απ΄αυτές που μακαρίζεις την τύχη σου και που ότι φόρο σου ζητήσει ο Θεός. Έχει αυτή την τζαναμπετιά ο Θεός όταν περνάς καλά. Είσαι πρόθυμη να τον πληρώσεις. Χαλάλι! Μια Κυριακή, εκατό Κυριακές!

Ξεκινήσαμε από τον Καθεδρικό ναό του Σωτήρος Χριστού. Ενός ναού που είχε ανατιναχτεί με εντολή του Στάλιν το 1931 και που η ανοικοδόμησή του από το 1994-1997 ήταν ένα φιλόδοξο κατασκευαστικό έργο με πολλές διχογνωμίες λόγω του πολυδάπανου του εγχειρήματος (ξεπέρασε τα 200 εκατομμύρια δολάρια) την ίδια στιγμή που οι Μοσχοβίτες υπέφεραν από την ανέχεια. Έχω επισκεφτεί πολλούς θρησκευτικούς χώρους ορθόδοξων εκκλησιών. Μόνο στην Μεγαλομάτα στο Κτικάδο της Τήνου καταλαβαίνω δοξολογία. Αυτή ήταν η δεύτερη λοιπόν φορά. Μιλάμε για μυσταγωγία. Ίσως είναι η εκδίκηση μιας θρησκείας παραγκωνισμένης σχεδόν φιμωμένης για πολλά χρόνια, ίσως το γεγονός ότι οι πιστοί στέκονται όρθιοι, δεν υπάρχουν καρέκλες, και αναγκαστικά προσηλωμένοι απόλυτα, ίσως η χορωδία, ίσως οι μαντίλες που φοράνε οι γυναίκες…Ναι οι μαντίλες! Σαν κορνίζες που καδράρουν το πρόσωπο. Πώς να σας μεταφέρω την ατμόσφαιρα; Πώς να σας μεταφέρω τις εικόνες; Πάλεψα με την συνείδησή μου για να μη βγάλω φωτογραφία εκείνο το πλάσμα με την αλαβάστρινη επιδερμίδα, τον λαιμό κύκνου, τα μάτια σκαλωμένα στον ουρανό και τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο καθ΄όλη την διάρκεια. Τούτος ο λαός έχει πονέσει, έχει χάσει τον δρόμο και τον έχει ξαναβρεί χίλιες φορές.

Περπατήσαμε με τον Dmitry στον περίβολο, διασχίσαμε την γέφυρα, μου μίλησε για τα παιδικά του χρόνια. Κομμουνισμός. Περεστρόικα. Περάστε! Με συνοπτικές διαδικασίες. Περήφανος λαός. Δεν αξιώθηκε αργά βήματα προσαρμογής. Δεν αξιώθηκε χρόνο. Άλματα ακραία η ιστορία του. Κι αγώνας επιβίωσης. Σε τούτη την στροφή της ιστορίας, σε πρώτη ανάγνωση η Ρωσία μοιάζει να έχει παραδοθεί στον καπιταλισμό.

Μετά επισκεφτήκαμε το μουσείο Καλών Τεχνών Πούσκιν. Σταθήκαμε κάτω από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα. Κατασκόπευσα μαθητές σχολείου να μελετάνε μνημεία της χώρας μου. Είναι και οι μέρες δύσκολες! Είμαι και σε περίεργη ηλικία. Σαν μαχαίρι στην καρδιά. Πονάνε πια οι ερωτήσεις «πότε επιτέλους θα αποφασίσετε να δουλέψετε οι έλληνες;», «Μα αλήθεια πόσα χρήματα φάγατε;» Μαστιγώνουν τα συγκαταβατικά χτυπήματα στην πλάτη και τα λόγια συμπαράστασης «θα τα καταφέρετε» Σφίγγω καιρό τώρα στα δόντια πολλά γαμοσταυρίδια. Κρατάω φυλαγμένο έναν κόμπο στο λαιμό. Πορεύομαι. Και ρουφάω οξυγόνο όπου βρω. Όπως στο κτίριο των ιμπρεσιονιστών του Μουσείου Πούσκιν. Στα χρυσόψαρα του Ματίς, στα πλάσματα που πετούν πάνω από πόλεις του Σαγκάλ, στην δύνη των έργων του Βαν Κόνγκ, στα γυμνά του Ρενουάρ, στο φως του Μονέ, στην αλήθεια του Μανέ, στα ξέχειλα του Μποτέρο, στα μουσικά του Καντίνσκι. Πνίγηκα στις πινελιές και στην σοφία. Στην ιστορία όπως αποτυπώνεται από μεγαλοφυή πλάσματα.

Η συνέχεια μας βρήκε στον 22 όροφο της Ακαδημίας Καλών Τεχνών σ΄ένα κτίριο εκκεντρικό, ακραίο, άσχημο στα μάτια των πολλών. Από τον 22ο όροφο να χαζεύουμε μια ηλιόλουστη Μόσχα και τους Πύργους σταλινο-γοτθικού ρυθμού να δεσπόζουν. Το απόγευμα σας περιέγραψα ήδη την εμπειρία μας στο Θέατρο Μπολσόι. Και μετά οι Ρώσοι φίλοι μας μου είχαν μια έκπληξη. Στην μποέμικη περιοχή η Λίμνη του Πατριάρχη, Πατριάρχε Ποντ, ένα ρώσικο μουσικό εστιατόριο το «Μαργαρίτα Ρ». Ατμόσφαιρα σαν να ξεπήδησε από βιβλίο ρώσικης λογοτεχνίας. Βιβλία παντού, απλίκες, χαμηλός φωτισμός, παράταιρα αντικείμενα και μπιμπλό σαν αυτά που χαρίζαμε κάποτε σε εορτάς, μια γριά με κατακόκκινο μαλλί και κραγιόν, δουλεμένο μηχάνημα το σώμα της, να σερβίρει ποτά, ένα πιάνο, δυο βιολιά, μερικές παρτιτούρες.

Νεκρή φύση σε πίνακα. Μπλίνις και μπρικ και ξινή κρέμα και τουρσί. Βότκες. Τσουγκρίσματα, προπόσεις. Τρελαίνονται οι Ρώσοι για προπόσεις…Και εμφανίζονται τρία νεαρά παιδιά, θαρρείς μαθητές που μόλις σχόλασαν από το ωδείο και παίρνουν τα όργανα κι αρχίζουν. Κα-λί- Κακαλί- Κακα λί- Κακαγιά… Και Ο τσιτσόρνια… Και χάνουμε τον έλεγχο. Και τσουγκρίζουμε βότκες και ξανά βότκες. Και σκίζει την μνήμη μου κι έρχεται από το παρελθόν μου. Ο δικός μου Κώστας. Τι όμορφο να συναπαντηθώ νοερά μαζί του σε τούτο το τραπέζι την μέρα της ονομαστικής του γιορτής. Ο πατέρας μου. Οι Κυριακές μου μαζί του. Τότε που βάζαμε στο πικ απ τον δίσκο με την ορχήστρα του Πωλ Μοριά σε ρώσικα τραγούδια. Και χορεύαμε καζατζόκ. Μα τι χορό κάναμε! Και έρχονταν και ο φίλος του Μάνος Κατράκης στο σπίτι μας και απήγγειλε Ερωτόκριτο. Και βουρκώναμε απαγγέλοντας Ρίτσο. Το πρωινό άστρο. Το καπνισμένο τσουκάλι. Όχι δεν ασπάζονταν τον κομμουνισμό η οικογένειά μου. Μη μπερδεύεστε. Πάντα είχαμε ανοιχτό παράθυρο να φέρνει δροσερό αεράκι. Τους το χρωστάω!

Σας μεταφέρω μια συζήτηση με μια ρωσίδα φίλη «Μαρίνα απ΄όλες τις καταστάσεις οι άνθρωποι νοσταλγούν κάτι. Εσύ από τα χρόνια του κομμουνισμού στη χώρα σου, υπάρχει κάτι που νοσταλγείς;». Στάθηκε. Οι κόρες των ματιών της πήγαν πέρα δώθε. «Μέναμε μια οικογένεια σε κάθε δωμάτιο. Έτσι ήταν η αναλογία στα διαμερίσματα. Δύσκολες οι συνθήκες. Ωστόσο είχαμε ένα τεράστιο δέσιμο. Και να σου πω κάτι; Είχαμε…Πώς να στο πω; Ιδανικά!» Κοντοστέκεται και πάλι. Χαμογελάει. Διστάζει. Παίρνει μια ανάσα. Ξαναρχίζει. «Έστω κι αν τα περισσότερα διαψεύστηκαν στην συνέχεια των χρόνων. Είχαμε ιδανικά. Είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να πιστεύει, να ελπίζει σε κάτι», «Και τώρα που βλέπεις τα παιδιά και τα εγγόνια σου και σένα την ίδια ν΄απολαμβάνεις οικονομική ευημερία τι βιάζεσαι να μεταδώσεις; Τι θέλεις οπωσδήποτε να τους πεις;», «Δεν απολαμβάνουν όλοι την ευημερία που βλέπεις. Πολλοί πεινάνε. Στη Μόσχα και λίγα χιλιόμετρα έξω από την Μόσχα. Είναι άλλος κόσμος. Στον κομμουνισμό σε βεβαιώνω δεν πεινούσαμε. Περνούσαμε πολύ πολύ δύσκολα αλλά δεν πεινούσαμε. Στα παιδιά και στα εγγόνια μου θέλω να διδάξω ότι ο πραγματικός πλούτος είναι η γνώση. Γι αυτό μια φορά την εβδομάδα, ο κόσμος να χαλάσει τους συνοδεύω στα θέατρα και στα μουσεία. Μια φορά την εβδομάδα ανελλιπώς».

Στη Μόσχα πέρασα τρεις μέρες. Ήταν ένα επαγγελματικό ταξίδι που στριμώξαμε και αναψυχή. Περπατήσαμε στο Κρεμλίνο. Φωτογραφήθηκα στην Κόκκινη πλατεία. Το βράδυ είναι σαν σκηνικό θεάτρου. Μαγευτική! Μπήκαμε σε εκκλησίες. Μελετήσαμε εικόνες. Είδαμε με δέος τα κτίρια των Πανεπιστημίων με την στιβαρή, μνημειακή σταλινο-γοτθική αρχιτεκτονική αλλά και όλα τα αρχιτεκτονικά στιλ που μπορεί να φανταστεί κανείς δίπλα δίπλα όπως για παράδειγμα στη Prechistinka ή στην Αρμπάτ. Η Μόσχα είναι ζωντανό αρχιτεκτονικό μουσείο. Φανταστήκαμε το φόβο που προκαλούσαν στους ανθρώπους τα διαβόητα κτίρια και τα συστήματα μεθόδων παρακολούθησης της KGB…Πόσοι σπατάλησαν και σπαταλούν τις ζωές τους κατασκοπεύοντας τις ζωές των άλλων; Γευματίσαμε στο Πούσκιν καφέ που σας συστήνω ανεπιφύλακτα για την φοβερή του ατμόσφαιρα. Πόσα κάναμε σε τρεις όλες κι όλες μέρες! Μα πάνω απ΄όλα ήρθαμε σε επαφή με αληθινούς φιλέλληνες. Με ανθρώπους που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Που έχουν επενδύσει ήδη σε μια χώρα μπερδεμένη, ακραία αδιάφορη για επενδυτές… Μεγάλη, στενάχωρη ιστορία. Τι να σας λέω!..Θα είχα πολλά να γράψω. Πολλούς να φτύσω. Ακραία ηλίθιους, αναποτελεσματικούς, φρικτά επιπόλαιους. Σταματάω εδώ. Είναι περίεργες οι μέρες. Πονάνε. Είμαι και γω σε περίεργη ηλικία. Μαστιγώνει κάθε χτύπημα ενθάρρυνσης στην πλάτη, Στην Ρωσία ένοιωσα όμορφα. Ίσως γιατί μπορούσα να μοιραστώ πολλά μ΄ένα λαό που έζησε την ιστορία του σαν να χορεύει καζατζόκ…Όσες φορές έπεσε στη γη άλλες τόσες σηκώθηκε και πήδηξε ψηλά.

Αυτό ελπίζω και γω για τη δική μου χώρα. Γιατί τα έχουμε ξαναπεί αναγνώστες σύντροφοι. Το πιο ξυράφι ανέκδοτο, το πιο σαδιστικά κυριολεκτικό που έχω ακούσει στη ζωή μου και ταιριάζει γάντι στα χρόνια μας είναι αυτό. Δυο φίλοι, πρώην ανατολικών χωρών συναντιούνται ξαφνικά. Φιλιούνται, αγκαλιάζονται και λέει ο ένας «Τελικά φιλαράκο ότι μας είχαν πει για τον κομμουνισμό ήταν όλα ψέματα» και απαντάει ο άλλος «και ότι μας είχαν πει για τον καπιταλισμό ήταν όλα αλήθεια»…Όχι στο σπίτι μας δεν ασπαστήκαμε τον κομμουνισμό. Ούτε τον καπιταλισμό. Είχαμε πάντα ένα ανοιχτό παράθυρο να φέρνει δροσερό αεράκι. Τους το χρωστάω. Dmitry, Yuri, Marina, Katia, Helena, Justine, Rudy, Tom….Σπασίμπα!

Θα την βρούμε την άκρη…

Ο χρήστης Mercyful_Fate έγραψε:
Η Κίνα παει καλύτερα επειδη ανατρέπει μερικώς το σύστημα που εσύ επιθυμείς να εγκαθιδρυσεις. Κοινως, παει καλυτερα γιατί έχει ξεκινήσει να κάνει τα αντίθετα από αυτά που λες.

Για αυτό είπα ότι δεν ξέρω αν πιάνεται. Είναι ένα περίεργο υβρίδιο.

Η δραχμή και γενικά το εθνικό νόμισμα προϋποθέτει απίστευτη δημοσιονομική πειθαρχία και εμείς είμαστε ελεεινά γιωτόμπαλα σε αυτό το θέμα.

Αν δεν σοβαρευτούμε κανένα σύστημα δεν θα μας σώσει, αυτό δε νομίζω ότι το αμφισβητεί κανείς.

Δεν χρειάζεται καν συζήτηση ότι με ευρώ είμαστε καλύτερα από δραχμή.

Αν γυρίσουμε στην Δραχμή θα δείξει ποιός κάνει καλύτερες μαντεψιές.

Πόσους χωράνε δαύτα; Εχουμε δικά μας σε επιχειρησιακή ετοιμότητα ή θα χρειαστεί να νοικιάσουμε;

44 επιβάτες και ναι έχουμε αρκετά σε επιχειρησιακή ετοιμότητα στην Πάχη. Στη Βουλή δεν ξέρω αν μπορούν να προσγειωθούν.

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:

44 επιβάτες και ναι έχουμε αρκετά σε επιχειρησιακή ετοιμότητα στην Πάχη. Στη Βουλή δεν ξέρω αν μπορούν να προσγειωθούν.

ε, εντάξει χωράνε...από ότι άκουσα θα είναι μινιμαλ η κυβέρνηση

Ο χρήστης vmantas έγραψε:

44 επιβάτες και ναι έχουμε αρκετά σε επιχειρησιακή ετοιμότητα στην Πάχη. Στη Βουλή δεν ξέρω αν μπορούν να προσγειωθούν.

ε, εντάξει χωράνε...από ότι άκουσα θα είναι μινιμαλ η κυβέρνηση

Υπενθυμίζω το δικαίωμα 'φόρτου' : 2 κούτες pampers έκαστος !

Ο χρήστης Ernani έγραψε:

[...]
Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πότε είχα αποκαλέσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ 'ζώα'; Δεν το θυμάμαι (του Καμμένου, δεν αποκλείεται ).

Το ένα σίγουρο που θυμάμαι είναι αυτό:

viewtopic.php?f=13&t=51017&start=60#p2512465

Αν θέλεις, μπορώ να ψάξω και για άλλα ποστ σου που περιλούζεις τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

'Κάποια ζώα δεν με πιστεύανε. Κάποια ζώα δεν με πιστεύανε. Τώρα θα με πιστέψουν, ευτυχώς, και τα ζώα'

-1 λοιπόν

Τώρα, το ότι από το 4,5% ένα κόμμα πήρε ένα +12, κυρίως από ΠΑΣΟΚους (ΟΚ, μπορεί κι από το ΛΑΟΣ, δεν αποκλείεται ), που στήριξαν το 2009 τον ΓΑΠ=Λεφτά Υπάρχουν, κάτι δείχνει.
Αν αυτό είναι 'λούσιμο', τότε καλά κάνω και τους 'λούζω'. Αλλά δεν είναι τέτοιο πράγμα, είναι αποτύπωση της πραγματικότητας.
Κάτι άλλο;

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ ΠΟΥ ΠΡΙΝ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΧΕ ΒΡΙΣΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ

Edito 393

Αυτή τη στιγμή ένας ολόκληρος πλανήτης παρακολουθεί με ανησυχία μια χώρα να ετοιμάζεται για άτακτη χρεοκοπία. Εμείς κατηγορούμε «τα κανάλια» γιατί «τρομοκρατούν το λαό». Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς θέτει την τελική ερώτηση: Μέσα ή έξω. Εμείς κατηγορούμε τα «εκβιαστικά διλήμματα».
Ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα καθορίζει την πραγματικότητα. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Ζούμε σε μια ελληνική εικονική πραγματικότητα, γι’ αυτό είμαστε από δω και πέρα, και κάθε μέρα, έτοιμοι να μας συμβεί το «ιστορικό ατύχημα» στην πραγματική ζωή.
Στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα κομματικά γραφεία το πολιτικό σύστημα δίνει μάχες μόνο του, με τον εαυτό του, στραμμένο προς τις δημοσκοπήσεις, το συσχετισμό δυνάμεων, τις διερευνητικές εντολές, τις εκλογές. Αποκρούει, απαγκιστρώνεται, επαναδιαπραγματεύεται, επανεξετάζει, ακυρώνει, διαγράφει, καταγγέλλει, καταργεί. Μόνο του. Έχει χρησιμοποιήσει όλα τα ρήματα μιας διαπραγμάτευσης, χωρίς να διαπραγματευτεί με κανέναν. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι παρακολουθούν με απορία και περιέργεια αυτά τα περίεργα είδη ανθρώπων που ονομάζονται Έλληνες πολιτικοί, «αριστεροί οικονομολόγοι». Μια πολιτική στραμμένη προς τα μέσα, όχι προς τα έξω. Φτιαγμένη για κομματικές πελατείες, όχι για πολίτες. Προσανατολισμένη σε κομματικά ποσοστά, όχι στα προβλήματα του κράτους.
Λέμε τι θέλουμε. Μόνοι μας. Όποιος θέλει τα πιο πολλά, είναι περισσότερο «φίλος του λαού». Θέλουμε να παίρνουμε δάνεια, αλλά χωρίς τους όρους των δανειακών συμβάσεων. Θέλουμε να είμαστε στο ευρώ, αλλά χωρίς να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Θέλουμε τα λεφτά τους, αλλά να «απελάσουμε» την τρόικα. Χρειαζόμαστε τα λεφτά τους, αλλά όσοι μας δανείζουν είναι τοκογλύφοι. Κι εγώ ήθελα να γίνω Τζιμ Μόρισον και μετά Πασκάλ Μπρυκνέρ. Δεν έγινα. Η ζωή δεν συμφώνησε. Αμφιβάλλω αν θα συμφωνήσει ο πλανήτης ολόκληρος με τις επιθυμίες μιας χώρας 10 εκατομμυρίων. Στηριζόμαστε, ακόμα, στην ωριμότητα του παγκόσμιου συστήματος που προσπαθεί να αποφύγει τις αναταράξεις. Δεν έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στην ωριμότητα αυτή. Ο χρόνος μας τελειώνει.

Η ευρωπαϊκή κοινότητα, οι λαοί των άλλων χωρών, μας παρακολουθούν με απορία. Όσο περισσότερο κοντά μας είναι, όσο πιο προοδευτικοί, τόσο με μεγαλύτερη απορία. Λέμε ότι το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει, τα αυστηρά δημοσιονομικά προγράμματα θα χαλαρώσουν. Αυτό που λένε στον υπόλοιπο κόσμο ηπιότερη προσαρμογή δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που θέλουμε εμείς. Όταν λένε αντιμετώπιση της λιτότητας, εννοούν να κάνουν περισσότερα προς αυτή την κατεύθυνση απ’ όσα κάνουν ήδη. Να επιμηκύνουν δηλαδή τα δάνεια, όπως τα πήγαν στο 2040. Να μειώσουν ακόμα περισσότερο τα επιτόκια. Να διαγράψουν κι άλλο χρέος. Να μη βάζουν τόσο αυστηρά χρονοδιαγράμματα, να μας αφήσουν λίγο χρόνο περισσότερο για να αλλάξουμε τις παρωχημένες δομές. Εμείς όμως δεν ζητάμε τίποτα απ’ αυτά. Ζητάμε να μην αλλάξουμε ακριβώς αυτές τις παρωχημένες δομές. Να μην καταργήσουμε τους χιλιάδες οργανισμούς, νομικά πρόσωπα, φορείς, εκ των οποίων ο ένας στους τρεις είναι πρακτικά ανύπαρκτος. Να μη μειώσουμε το ρόλο του κράτους-επιχειρηματία, να μην ιδιωτικοποιήσουμε επιχειρήσεις παθητικές, αν και μονοπώλια, που είναι παθητικές ακριβώς για να κερδίζει η κομματική γραφειοκρατία. Να μην αξιοποιήσουμε τη δημόσια γη για να την οικειοποιούνται τα Βατοπέδια. Να μη συγχωνεύσουμε τα 2.000 τμήματα του δημοσίου που έχουν μόνο τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους. Να μην ανοίξουμε τις αγορές, να μην ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα, να μη σταματήσουμε να φυτεύουμε ανά την επικράτεια κρατικά μέσα ενημέρωσης, σχολές και στρατόπεδα, για να συνεχίζεται η λεηλασία.
Αυτά δεν θα τα δεχτεί κανείς. Γιατί αυτά δημιουργούν τα ελλείμματα, εμποδίζουν την ανάπτυξη. Δυστυχώς, παρά τους μύθους, το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε ήδη και μάλιστα πολύ καλά όλο αυτό το διάστημα. Προσπαθώντας να μη θίξει τα παγιωμένα συμφέροντα. Κρυμμένο πίσω από οριζόντιες μειώσεις και φόρους που το ίδιο επέβαλε για να μην προχωρήσει σε κάθετες μεταρρυθμίσεις, κατηγορεί τους «ξένους» για το αδιέξοδο.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου φτάσαμε με το παραπλανητικό δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου πάμε με το πιο πραγματικό δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Μόνο που κι αυτό το δίλημμα είναι οπισθοδρόμηση σε σχέση με την κατάστασή μας δυο χρόνια πριν. Όταν ξεκινήσαμε συζητούσαμε για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Τώρα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Έχει επικρατήσει η ατζέντα του αντιμνημονίου.
Το παρωχημένο σύστημα εξουσίας αντέδρασε στις απειλές, αμφισβητώντας και την ίδια την εθνική επιλογή της σύνδεσης με την Ευρώπη: Μόνο αν δεν απειλούνται τα συμφέροντά τους. Αναδιατάσσοντας το πολιτικό σκηνικό και εκβιάζοντας, προειδοποιεί προς πάσα κατεύθυνση: Αν τα πρώην μεγάλα κόμματα παριστάνουν ότι θα προχωρήσουν στις αλλαγές που χρειάζονται έστω και στα λόγια, υπάρχουν κι άλλοι εκλεκτοί που τις αμφισβητούν ευθέως. Δεν θα αποκρατικοποιήσουν, αλλά θα κρατικοποιήσουν και τα υπόλοιπα. Δεν θα μειώσουν την κρατική γραφειοκρατία, θα προσλάβουν κι άλλους. Δεν θα μειώσουν τα ελλείμματα, θα τα αυξήσουν. Έστω κι αν αυτό σημαίνει τύπωμα πληθωριστικών δραχμών.
Το μήνυμα ελήφθη. Το σύστημα αλλάζει πρόσωπα για να μείνει ίδιο. Συντεχνίες, κρατική γραφειοκρατία, συνδικαλιστές κρατικών επιχειρήσεων, πελατειακές ομάδες ορφανές από το Πασόκ, επιχειρηματικότητα της δραχμής, μετακινούνται με μεγάλη ευκολία σε όλο το διάνυσμα από τα δεξιά ως τα αριστερά, αρκεί να υπερασπίσουν την ακινησία.

Κανείς δεν τοποθετείται επί των πραγματικών προβλημάτων της χώρας. Ποιο πρόγραμμα, ποιες μεταρρυθμίσεις. Πώς θα μειωθούν τα ελλείμματα χωρίς οριζόντιες μειώσεις, πώς θα λειτουργήσει ο αποδιοργανωμένος δημόσιος τομέας, πώς θα μειωθεί το κόστος του για να μη χρεοκοπήσει τελείως ο ιδιωτικός τομέας. Θετική πρόταση δεν υπάρχει, γιατί το συντεχνιακό πολιτικό σύστημα ούτε φαντάζεται ότι μπορεί να υπάρξει μια χώρα που παράγει, χωρίς να ζει από τα δανεικά. Το πραγματικό δίλημμα, εκσυγχρονισμός ή οπισθοδρόμηση, έχει απομακρυνθεί. Αυτή η χώρα αναρωτιέται ακόμα τα βασικά, αν θα είναι στην Ευρώπη ή την Αφρική.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/art ... /edito-393

εχει απολυτο δικιο, η Ελλαδα διεκδικει το δικαιωμα της να συνεχισει να ειναι ενας Παγκοσμιος μπαταχτσης!

στις επομενες εκλογες το διλημμα θα ειναι 'τροφιμα ή φαρμακα' για τον μπαταχτση λαο της Ελλαδας....

Ο χρήστης manosk έγραψε:

[...]
Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πότε είχα αποκαλέσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ 'ζώα'; Δεν το θυμάμαι (του Καμμένου, δεν αποκλείεται ).

Το ένα σίγουρο που θυμάμαι είναι αυτό:

viewtopic.php?f=13&t=51017&start=60#p2512465

Αν θέλεις, μπορώ να ψάξω και για άλλα ποστ σου που περιλούζεις τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

'Κάποια ζώα δεν με πιστεύανε. Κάποια ζώα δεν με πιστεύανε. Τώρα θα με πιστέψουν, ευτυχώς, και τα ζώα'

-1 λοιπόν

Τώρα, το ότι από το 4,5% ένα κόμμα πήρε ένα +12, κυρίως από ΠΑΣΟΚους (ΟΚ, μπορεί κι από το ΛΑΟΣ, δεν αποκλείεται ), που στήριξαν το 2009 τον ΓΑΠ=Λεφτά Υπάρχουν, κάτι δείχνει.
Αν αυτό είναι 'λούσιμο', τότε καλά κάνω και τους 'λούζω'. Αλλά δεν είναι τέτοιο πράγμα, είναι αποτύπωση της πραγματικότητας.
Κάτι άλλο;

Εντάξει, μόνο εσύ λες (και προβλέπεις) την αλήθεια και είσαι αντικειμενικός στο φόρουμ.

Και η αλήθεια είναι ότι αυτά που 'αποτυπώνονται' δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προπαγάνδα ενός φανατικού δεξιού συνδικαλιστή.

whatever

Ο χρήστης manosk έγραψε:
whatever

Youtube Video