Συγκρίνεις τις αιγυπτιακές με τις ελληνικές εκλογές;

αυτό δεν απευθυνόταν σε 'μένα;

φυσικα δεν εχουν καμια σχεση οι εκλογες εδω με εκει. Εκει, δε προσπαθει το 3% να επιβληθει στο 97%, στο ονομα της Δημοκρατιας, χρησιμοποιωντας μη δημοκρατικα μεσα

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:

Μήπως ο Oberst Μιχαλολιάκος εξελέγη επειδή έστειλε τους Stormtruppen του στα εκλογικά κέντρα να τρομοκρατούν τις γιαγιάδες;

Μην υποτιμάς την δύναμη της εξουσίας.Ο μιχαλοβλακας δεν εξελεγει τυχαία(ένα κάρο γεγονότα προηγήθηκαν πριν) όπως δεν είναι τυχαίος και ο εκφασισμός της κοινωνίας που προωθείται τελευταία.

Ζαλίστηκα...
Για να τα πάρουμε από την αρχή.
Ο madox πρώτα άρχισε να εντοπίζει κοινά σημεία Μουμπάρακ-Γιωργάκι, ΔΝΤ στη μέση κλπ, λαέ ξεσηκώσου και τα συναφή.
Του απαντώ σε αυτό και τονίζω τη βασική διαφορά, δηλαδή την ελεύθερη διεξαγωγή εκλογών κάτι που δεν απολαμβάνουν και φαίνεται να διεκδικούν οι Αιγύπτιοι.
Και μετά εσύ υποννοείς ότι αφού εκλογές κάνουν και οι Αιγύπτιοι, where is the problem;
Σε αυτό σου απάντησα μόνο ότι -προφανώς- οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν ελεύθερες εκλογές όπως εδώ. Καμμία άλλη σύγκριση.
Φαντάσου ότι αν εδώ λαδώναν τις εκλογές μπορεί να είχαμε ακόμα Σημίτη πρωθυπουργό...
Το ότι εμείς σνομπάρουμε κάτι για το οποίο οι Αιγύπτιοι πεθαίνουν είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.

@madox
Ο Μιχαλολιάκος εξελέγη για δυο λόγους

1. Εγκατάλειψη σημαντικής μερίδας πληθυσμού στο κέντρο από την κυβέρνηση του Κολωνακίου
2. Αποχή (δεδομένου ότι οι πιστοί του οπαδοί θα πήγαιναν να ψηφίσουν παρατεταγμένοι σε διμοιρίες και με βήμα)

@ mjacob
Eπισημαινω τη τελευταια παραγραφο του ενδιαφεροντος αρθρου που παρεθεσες και που συμπυκνωνει την ουσια του:

Βρισκόμαστε στην αρχή της αλλαγής. Οι μάζες των Αράβων αυτή τη φορά δεν κάμφθηκαν διά της βίας και δεν πρόκειται να υποκύψουν. **Τι θα προσφέρουν στους λαούς τους όσοι αντικαταστήσουν τους δυνάστες στην Τυνησία και το Κάιρο; Η Δημοκρατία από μόνη της δεν μπορεί ούτε να τους θρέψει, ούτε να τους δώσει εργασία...
**

Με αλλα λογια δηλαδη γραφει ο αρθρογραφος αυτο που εγραψα κι εγω:

Το ποιος και πως θα εξασφαλισει εστω και ελαχιστη ανοδο του βιοτικου επιπεδου σε ενα λαο που αυξανεται κατα 2 εκ. καθε χρονο ειναι εξαιρετικα δυσκολο να το προβλεψει καποιος.
Υπο αυτες τις συνθηκες ο οιοσδηποτε διαδεχτει το Μουμπαρακ θα εχει να αντιμετωπισει μια κοινωνια η οποια εχει εξαντλησει τα ορια της χωρας στην οποια ζει.

Δες και κατι αλλο:Αυτοι που επιτεθηκαν στη πλατεια Ταχριρ με τα αλογα και τις καμηλες δεν ηταν μονο ασφαλιτες και παρακρατικοι.Ηταν και (πολλοι περισσοτεροι απο τους ασφαλιτες) δυστυχεις που για λιγες λιρες και μερικες σακκουλες τροφιμα επιτεθηκαν στους διαδηλωτες.
Τελος, εχω την αισθηση οτι οι περι το Μπαραντεϊ διαδηλωτες που μιλουν περι δημοκρατιας και ελευθεριας στις καμερες των διεθνων τηλεοπτικων συνεργειων δεν ειναι και το αντιπροσωπευτικοτερο δειγμα του τυπικου Αιγυπτιου.

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:
Και μετά εσύ υποννοείς ότι αφού εκλογές κάνουν και οι Αιγύπτιοι, where is the problem;

Όχι δεν υπονοούσα αυτό.

Το νόημα ήταν στο γεγονός ότι μεταξύ του πως θεωρητικά μπορεί να συμβεί κάτι, και του πως πρακτικά μπορεί να συμβεί υπάρχει απόσταση

Ο χρήστης 888888 έγραψε:
Τελος, εχω την αισθηση οτι οι περι το Μπαραντεϊ διαδηλωτες που μιλουν περι δημοκρατιας και ελευθεριας στις καμερες των διεθνων τηλεοπτικων συνεργειων δεν ειναι και το αντιπροσωπευτικοτερο δειγμα του τυπικου Αιγυπτιου.

Δεν είναι ακριβώς έτσι.

Δλδ δες από ποιους ξεκίνησε το κάλεσμα του κόσμου στους δρόμους, τα πλακάτ πανώ κλπ που κρατάνε, τα συνθήματα που φώναζαν, οι απαιτήσεις που έχουν θέσει κ.ο.κ.

Φυσικά και κατά βάθος όλα καταλήγουν στο πόσο πεινα΄νε, πόσο ξύλο τρώνε καθημερινά κ.ο.κ,.
Έχει όμως ουσία και το πως τελικά ολα αυτά εκφράζονται. Από πια κανάλια, ποιες 'πρωτοπορείες' κ.ο.κ. Δεν είναι τυχαία πράγματα.

Egypt Chaos Defines Bleeding in Despot Arab World: Tariq Ali

[spoiler=...:1vrgh15c]“Freedom lies behind a door closed shut,” the great Egyptian poet Ahmed Shawqi wrote in the last century. “It can only be knocked down with a bleeding fist.” More than that is bleeding in the Arab world at the moment.

The uprisings we are witnessing in Egypt have been a rude awakening for all those who imagined that the despots of the Arab world could be kept in place provided they continued to serve the needs of the West and their harsh methods weren’t aired on CNN and BBC World. But while Western establishments lull themselves to sleep with fairy tales, ordinary citizens, who are defeated and demoralized, mull their revenge.

The French government seriously considered sending its paratroopers to save former President Zine El Abidine Ben Ali in Tunisia. Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu is pleading with officials in Washington to delay Hosni Mubarak’s departure from Egypt so that Israel has time to prepare for the likely outcome. Former U.K. Prime Minister Tony Blair is even describing the Egyptian dictator as a “force for good.”

The almost 200 pro-democracy citizens who have been killed don’t bother him too much. That’s small beer compared with the tens of thousands dead in Iraq. And a desperate Palestine Liberation Organization is backing Mubarak and repressing solidarity demonstrations in Ramallah on the West Bank.

Hated Figures

In Yemen, another strongman in power for 30 years is beginning to totter. President Ali Abdullah Saleh is a hated figure, again backed by the West, as I discovered when I visited the country last year.

If Tunisia was a tremor, the Egyptian uprising has become an earthquake that is spreading throughout the region. The generals in Cairo are still refusing to disperse the crowds with tanks and bullets. A full-scale Tiananmen Square option, which Mubarak and his friends would have appreciated, becomes difficult in these conditions.

So what will they do? As the crisis moves a step further, Vice President Omar Suleiman, not trusted by many people as the former director of intelligence, is hoping to divide the opposition, clear the streets and negotiate a deal, offering Amr Moussa, the toothless head of the Arab League, the interim presidency. They want someone who will retain the remnants of the old institutions and, in particular, the apparatuses of the secret state that have been so useful in helping the West’s policy of renditions in the war on terror, which has so far only succeeded in engendering more terror.

Total Overhaul

The millions of people in the streets of Egypt are demanding a total overhaul. They want, as in Tunisia, a new constitution that guarantees political and social rights. They want an independent foreign policy that is decided in Cairo, not Tel Aviv or Washington. They want to lift the blockade of Gaza so that its people can live as normally as possible.

This week, the Egyptian regime, shaken by the mass mobilizations, threatened counter-revolution. Pro-Mubarak forces, a combination of the security cops out of uniform and gangsters released from prison, attacked protesters, creating mayhem in Tahrir Square. The military, which pledged to defend public safety, failed to do so.

In Alexandria, there were clashes between Mubarak’s desperate supporters and the anti-government protesters. The coming weekend is decisive. The planned march by several hundred thousand people on the presidential palace might drive Mubarak to get a helicopter to the airport. One assumes the Saudis are preparing a palace for him as is their wont.[/spoiler:1vrgh15c]

Plan B

**A post-Mubarak Egypt is difficult to predict with exactitude. What we can say is that it won’t be a repeat of the 1979 Iranian Revolution. The iron will of the Ayatollah doesn’t exist in Cairo. Instead there is a decent, amiable technocrat, Mohamed El Baradei, more known abroad than at home, as a possible Plan B for the White House.

Lurking behind El Baradei is the Muslim Brotherhood. It, too, is divided, with a dominant wing composed of young, modernist Muslims who want to mimic Turkey. If the North Atlantic Treaty Organization’s favorite Islamists in Istanbul can do business with Washington, why not their Egyptian equivalents? They have been engaged in private discussions with informal emissaries from the U.S. for more than a decade.
**
Nonetheless, a regime propelled into office via an uprising from below can’t be as cavalier in disregarding public opinion, and nor is this a time for the U.S. to start preaching the virtues of liberal capitalism: The recent fate of Iceland, Ireland and Greece should be enough on that score.

Internally, what is required is to rebuild the abandoned social safety net, providing elementary health, education and housing for the poor.

Externally, Egypt’s relationship with the U.S. and Israel will have to be modified, regardless of who succeeds Mubarak. A peace treaty that benefits Israel alone was never accepted by the Egyptian people.

Only then will Egypt be able to stop the bleeding.

Τον Μουμπαρακ τον εβγαζαν γιατι επαιρνε ενα δις δολλαρια απο τους αμερικανους, και ειχε μια συνενοηση - ειρηνη με το Ισραηλ που τον εκανε να πετυχει την αναπτυξη που εχει τα τελευταια χρονια, αυτα σημαινουν τροφη για τον Αιγυπτιο.... αυτη ειναι η προταιρεοτητα τους.... Ο Σουλειμαν (ρωσοσπουδαγμενος στρατιωτικος ) ελεγχει το στρατο που η σχεση του με τον λαο δεν εχει καμια συγκριση με τα δικα μας εδω.... Αρα η πορεια που θα ακολουθηθει ειναι ηδη σχεδον γνωστη....

http://www.thepressproject.gr/theme.php?id=3293

Η Μεσόγειος φλέγεται! - Άντε και στα δικά μας!

Στην Αίγυπτο έχει στραφεί τις τελευταίες ημέρες το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας, μετά την εντυπωσιακή εξέγερση του αιγυπτιακού λαού. Σύμφωνα με τα διεθνή και τα ελληνικά μέσα, στην Αίγυπτο επικρατεί σκηνικό απόλυτης αναρχίας και τώρα γίνεται αντιληπτό από όλους πως όλα αυτά τα χρόνια οι Αιγύπτιοι προσποιούνταν μεν τους πιστούς μουσουλμάνους αλλά στην πραγματικότητα ήταν αναρχικοί και είχαν κρυμμένα μέσα στο Κοράνι τα βιβλία του Προυντόν, του Κροπότκιν και του Μπακούνιν.

Σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές, ο Χόσνι Μουμπάρακ έδωσε εντολή να διακοπεί η πρόσβαση στο Διαδίκτυο σε ολόκληρη την Αίγυπτο, αλλά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορούν οι Αιγύπτιοι να κατεβάσουν καμιά ξένη ταινία ή να δουν καμιά τσόντα, οπότε δεν είχαν κανένα λόγο να κάτσουν στα σπίτια τους - βγήκαν λοιπόν στους δρόμους για να κάνουν καμιά τσάρκα, είδαν τους διαδηλωτές και αποφάσισαν να εξεγερθούν κι αυτοί επειδή είναι ωραία φάση η εξέγερση και δεν τους συμβαίνει και πολύ συχνά. Εκτός λειτουργίας τέθηκαν και τα κινητά τηλέφωνα, με συνέπεια όλοι οι Αιγύπτιοι να αναγκαστούν να βγουν έξω και να ψάχνουν σαν τρελοί τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους και τις γκόμενές τους. Αυτό είχε ως συνέπεια να υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους και η εξέγερση να γιγαντωθεί.

Ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ τρομοκρατήθηκε από την εξέγερση των Αιγυπτίων και επέβαλε απαγόρευση της κυκλοφορίας, για να χωθούν οι Αιγύπτιοι στα σπίτια τους και να μπορέσει να βγει κι αυτός μια βόλτα να ξεσκάσει. Βέβαια, οι διαδηλωτές δεν πήγαν στα σπίτια τους, οπότε ο Μουμπάρακ αποφάσισε να τους απευθύνει ένα διάγγελμα, ξεχνώντας πως δεν θα μπορέσουν να το παρακολουθήσουν αφού είναι στους δρόμους. Στο διάγγελμά του, ο Μουμπάρακ είπε -μεταξύ άλλων- πως είναι 30 χρόνια στην εξουσία και πως είναι 83 ετών, οπότε πρέπει οι Αιγύπτιοι να κάνουν υπομονή, γιατί πόσα χρόνια θα ζήσει ακόμα; Το πολύ σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια θα τα τινάξει, οπότε θα τον διαδεχτεί ο γιόκας του, θα κυβερνήσει την Αίγυπτο για μισό αιώνα ακόμα, και θα φανεί το μεγαλείο της δημοκρατίας. Οι Αιγύπτιοι δεν συγκινήθηκαν από το διάγγελμα του Μουμπάρακ και συνέχισαν τις διαδηλώσεις, επειδή είναι πολύ ανυπόμονοι άνθρωποι και νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους.

Σαν να μην έφταναν οι νεκροί από τα πυρά των αστυνομικών, ξέσπασαν και λεηλασίες, αλλά γρήγορα αποκαλύφθηκε πως -όπως συμβαίνει πάντα- τις πιο βαρβάτες λεηλασίες τις είχαν κάνει οι αστυνομικοί. Πάντως, είναι εντυπωσιακό πως το πλιάτσικο αποτελεί είδηση όταν γίνεται κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης, αλλά κανείς δεν ασχολείται με το πλιάτσικο που κάνουν επί δεκαετίες σε βάρος των λαών οι κυβερνώντες και τα φιλαράκια τους σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου - ανάμεσά τους και η δική μας. Χιλιάδες κρατούμενοι κατάφεραν να αποδράσουν από τις φυλακές της Αιγύπτου αλλά αυτή είναι μια χαρμόσυνη είδηση, αφού σε μια χώρα που έχει δικτατορία είναι σίγουρο πως οι φυλακισμένοι είναι πιο αθώοι από αυτούς που κυβερνούν.

Στην Ελλάδα η εξέγερση των Αιγυπτίων αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από τους πολίτες, επειδή υπάρχει η υποψία πως οι Αιγύπτιοι εξεγέρθηκαν για να αποσπάσουν την προσοχή μας από το πόρισμα για τη Siemens και την αύξηση των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η είδηση της ύπαρξης αρκετών νεκρών Αιγυπτίων χαροποίησε αρκετούς Έλληνες, αφού θεωρούν όλους τους ξένους υποψήφιους μετανάστες που ονειρεύονται να ζήσουν στην όμορφη χώρα μας και να τη λερώσουν. Για πολλούς Έλληνες, το ιδανικό σενάριο θα ήταν να σκοτωθούν όλοι οι Αιγύπτιοι και να μείνουν στη χώρα τους.

Στο ΠΑΣΟΚ τρίβουν τα χέρια τους με τις εξελίξεις στην Αίγυπτο, αφού το κόμμα του δικτάτορα Μουμπάρακ ανήκει κι αυτό στη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Αν ο Μουμπάρακ εκδιωχθεί από τον αιγυπτιακό λαό, ο Γιώργος Παπανδρέου θα διαγράψει αυτόν και το κόμμα του από τη Σοσιαλιστική Διεθνή και έτσι θα είναι ο δεύτερος δικτάτορας -μετά τον Μπεν Άλι της Τυνησίας- που θα πάρει πόδι τον τελευταίο μήνα. Οι Έλληνες σοσιαλιστές ελπίζουν να διαγραφούν όλα τα άλλα κόμματα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, ώστε να αναδειχτεί το ΠΑΣΟΚ ως το μόνο σοσιαλιστικό κόμμα στον κόσμο και ο Γιώργος Παπανδρέου ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση να γίνει εξέγερση και στην Ελλάδα, οπότε τον Παπανδρέου θα τον διαγράψει από τη Σοσιαλιστική Διεθνή κάποιος άλλος δικτάτορας από τους πολλούς που έχουν μαζευτεί εκεί. Πάντως, αυτή δεν είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής - αυτή είναι η Δικτατορική Διεθνής.

Η επόμενη ημέρα στην Αίγυπτο αποτελεί γρίφο για δυνατούς λύτες, αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι τέσσερις τελευταίοι πρόεδροι που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 59 χρόνια προέρχονται από τις τάξεις του στρατού - αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι Αιγύπτιοι είναι στρατόκαυλοι.

Ως πιθανός διάδοχος του Μουμπάρακ φέρεται ο Μοχάμετ Ελ Μπαραντέι που έχει βραβευτεί με Νόμπελ, ενώ την εξουσία θα διεκδικήσει και ο Ομάρ Σαρίφ, ο οποίος έχει τιμηθεί με Χρυσή Σφαίρα και έχει προταθεί για Όσκαρ. Ερωτηματικό αποτελεί η στάση που θα κρατήσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, ενώ σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις θα παίξουν και οι Αδελφές Μουσουλμάνες.

Έξυπνη γραφή ,και ουσία μέσα από το χιούμορ...

κλασσικός pitsirikos [αν και είναι πλέον και μιας εβδομάδας το κειμενάκι για να έχει και τα νεώτερα...]

Περί αδελφών μουσουλμάνων (και άλλων τινών )

Among the Brotherhood

It is almost impossible to convince yourself that a band of young men holding machetes, pipes and two-by-fours have only your safety in mind when they stop your car. Even after the 20th checkpoint, your heart still beats faster, and that tingle ripples over you until one of the men pops up your windshield wipers, signaling for the next group down the road that your car has been checked.

This is what driving is like in Alexandria when the police have fled. We want to visit Sobhi Saleh, the former secretary general of the Muslim Brotherhood’s parliamentary group. When we tell the final cluster of youths that we are going to see him, there are murmurs of respect. We leave the car at a makeshift barricade and enter a canyon of high-rise apartment buildings on foot. The elevator fits only two at a time, so we split up for our ride to the 13th floor. On Saleh’s door is a small brass plate with Arabic script that reads, “Sobhi Saleh, attorney before the highest court.”

[spoiler=...:2lwkur9l]What do you expect when you visit a leader of a political Islamic group? Not bin Laden’s cave, perhaps; but neither do you expect a tasteful apartment with landscape paintings and three chandeliers in the living room and flower petals in a dish on the coffee table. Saleh’s apartment could be a tidy grandmother’s home, were it not for the incense burning in a holder on the dining-room table and the fact that the common room could seat 30 people.

We wait. Saleh has just got out of prison and wanted to take a shower. We do not wait long. “I haven’t taken a shower in five days,” he says on entering the room. “I needed water on my body after five days in the same clothes.” He is a distinguished 57, clean-shaven, with white hair, wearing an orange sweater and black flip-flops. He has a leopard tissue cozy: not a leopard-print container, but what looks like a toy stuffed animal around his tissue box. He is immediately engaging, the kind of person you shake hands with at a conference then find yourself telling people, “He’s such a nice guy,” without really knowing why. It has to do with the way he laughs at the absurdity, even the pain, of life as he tells his harrowing story of the past few days.

Not very many people in Egypt missed the events of Friday, Jan. 28, but Sobhi Saleh did. He spent Thursday evening working on a speech that he planned to give the next day. He went to bed at midnight, then woke at 1:30 a.m. to insistent knocking. When he opened the door, he was face to face with a plainclothes police officer. Two more in uniform, and then four more plainclothes men, followed the leader into the apartment. They insisted on looking through his library, in his bedroom; Saleh woke his wife and asked her to leave the room. The officers seized his laptop, searched briefcases, took some of his papers and then took him. “I closed the door to my daughter’s room,” he told me. “I didn’t want them to wake her.” He had been to jail before.

He had the impression the officers were in a hurry. There were two cars waiting downstairs. After questioning at a police station in Alexandria, he and two colleagues from the Brotherhood were taken on a desert road leading to Cairo.

As a lawyer, Saleh knew that they were not technically under arrest, knew that they had not been charged and that when they arrived they were not in a prison but on some security base. “Then we understood that we were kidnapped,” he explained. “We were not protected by anyone. This is a place where you are just kept.” There were 34 members of the Muslim Brotherhood from all over the country there. They slept on the floor. “They just locked the door and left,” he says. “We thought maybe someone would come and shoot us and leave us in the desert. No one knew about us. No one knew where we were.” It is striking how nonchalantly he says this. Sometimes people are taken from their homes, detained and killed, and no one ever knows. It is part of a pattern; the founder of the Brotherhood, Sheikh Hassan al-Banna, was assassinated more than 60 years ago.

The Muslim Brotherhood sounds like a fictional name a scriptwriter would give to a radical terrorist group. Its actual members don’t really fit that cartoonish characterization. They come across as civic-minded people of faith. There is none of the proselytizing or the menacing tones of hard-core Salafists — the Al Qaeda types. The Brotherhood might well have a more radical agenda than their public face suggested after the demonstrations began, but on that occasion you saw them out with neighborhood groups sweeping the streets and directing traffic.

On that now-famous Friday on which Sobhi Saleh planned to give his speech, the police moved in so quickly that some worshipers didn’t have time to put on the shoes they are required to leave outside. From our vantage point on the roof of an apartment building in downtown Alexandria, the tear gas made our eyes stream, made us gag and burned our lungs. (How on earth did people pick up the canisters spitting gas in their faces and throw them back?)

A battle played out below, riot police versus protesters, maybe 100 versus 300, respectively, but one side with body armor, helmets, shields, clubs and guns for shooting gas, rubber bullets and pellets. A man with a tear-gas rifle took a rock square to the helmet and began shooting the burning-hot metal canisters straight at protesters’ heads and torsos. Elsewhere one officer broke chunks of concrete into smaller, easier-to-throw pieces, while another collected them in a basket so gently it seemed as if he were gathering eggs.

For all the stone-throwing and tear gas, it seemed more like a protest than a revolution until we heard the sound of muffled chanting and then strained to see, through the haze of gas, thousands of Egyptian civilians making their way to the fight. It is hard to put into context, coming from a country not governed by laws that allow the arrest of groups of more than three people, what it means to see this kind of crowd in Egypt. Two days before, we followed 80 or so protesters around a poor neighborhood, everyone scrambling at the first sign of police. But here, now, were thousands, in just one of several protests in Alexandria and dozens across Egypt.

The emergency room at the general hospital didn’t look like an emergency room. It looked like a squalid waiting area with rubber-covered mattresses. Two men had been shot through their thighs. Another man had been shot in the upper arm, and the blood was seeping through his bandage. But it was the finger I could not forget: a man’s finger had been hit by a bullet and was coated with congealed blood. It jutted at a crazy angle. Hands are said to be the most expressive part of the human body after the face, a notion I never really understood until I stared at this man’s finger, untreated and unbandaged because so many more serious wounds required treatment first.

The morgue was worse, not so much because of the dead but because of the living come to claim them. The relatives of a young man who had been shot dragged us in, saying: “You have to see. You have to tell people.” A man slumped against the wall — a tall man with a mustache who seemed as if he was probably a skittish joker under normal circumstances. He said: “They went out. They had no guns. They were peaceful protesters, and they killed them.” Then he began to shake and to sob. He cried more intensely than I have ever seen a grown man cry. Our interpreter, Alia Mossallam, 29, was normally a buoyant person — at the clashes Friday she cheerfully brought out vinegar to help with the tear gas the way someone surprises the group with a bottle of Prosecco at a picnic, but she came undone when a mother asked her opinion about her dead son, “Isn’t he beautiful, just like I said?” Then the woman began making requests of her son, as if he were still alive: “Speak to me in your beautiful voice again. Tell me you are happy to see me.”

This was a result of the protests. There were 13 dead demonstrators in that one room. There were at least two more such morgues in Alexandria. There were dead in Cairo and in Suez. Where else? Were there dead people we would never learn about in the desert? Was Sobhi Saleh — a grandfather and lawyer who spent five years in Parliament until the winds shifted and he was once again the kind of person who could simply be kidnapped — among them?

At the security base, Saleh and the other brothers overheard two of the guards talking about the violent turn the demonstrations had taken. It made them all the more concerned that they might be killed. One of their number had already suffered what he thought was a heart attack. They banged and kicked and raised a great clamor until a doctor was brought. He survived.

They pooled the money left in their pockets to pay a guard to bring them food. Saleh wrote a letter. He demanded that they be charged. “So they said, ‘In two hours, we’ll tell you,’ ” he says when we meet. On Saturday night, they were taken to a proper prison, Wadi Natrun, on the road between Cairo and Alexandria.

They were each given a blanket and divided three to a cell. Later they heard a tremendous racket inside the prison, then gunshots. Tear gas began to seep into their cells. “We thought we were going to die,” he says. “We were locked in, and the gas came in, and there was no way to escape.”

The guards ran away, followed by the prisoners: the murderers and thieves, the hard-core Islamists. Saleh says that this last group felt just enough solidarity with him and his comrades to cry out: “Brothers! Brothers! The prison is on fire.” But they didn’t stop to try to free them.

Saleh pauses at this point in his tale: “We were all laughing. We said, ‘This is crazy!’ ” In his apartment on the 13th floor we all laugh, the driver, the guide, my colleague Souad Mekhennet and I, and the man himself. “ ‘Brothers! Brothers! The prison is burning,’ ” he repeats, imitating them.

The Brotherhood men lifted the smallest of their group up to the window to scream for help. The prison did not burn down, but it was only on Sunday morning that people from nearby towns came by and realized that people were still inside and brought hammers. It took three more hours before they were free.

They borrowed money and bought phones. They called Al Jazeera and told the station: “We are here in front of the prison. Does anybody want us?” Nobody came. Finally the men gave up on waiting for Al Jazeera, called friends and family to ask for rides and were driven home.

He interrupts his story to get the clothes he had been wearing, warning with pinched nose and waving hand that they smelled. In the silence that follows, we listen to the crackling of gunfire below in the street. While Saleh was detained, his country changed. The army is in the streets.

When Saleh returns, we ask when precisely he made it back to Alexandria. “An hour ago,” he answers. He holds up the tan sweater, the brown corduroys, the purple button-front shirt. It’s just what he grabbed when the police came. Between his return to Alexandria and his shower, he gave a speech standing on a yellow car, through a loudspeaker, to thousands of people in Saad Zaghloul Square: “I stood on the car and told the people we just got out of prison. I came to you from prison before I even entered my house. We did not run away. We will not run away.” He says they chanted “Long live Egypt” in response.

We realize that we have stayed long after dark, which we had planned not to do. We also have not asked our main question, which is why the Brotherhood seemed to be allowing Mohamed ElBaradei to speak on their behalf. “This is not a Brotherhood movement,” he answers. “This is a movement of the Egyptian people, without color, without any ideology.” Soon, Saleh will either be called upon to help guide a corrupt, unruly, poverty-filled country of over 80 million people, or he will hear the knocking on his door again in the middle of the night.

The drive back is slow going, with checkpoints on every corner. Each block has a different group of young residents defending their street. Rain begins to fall, and there is the sporadic sound of gunfire, but thousands are still marching, in defiance of the curfew. They have been marching for three straight days.

It is jarring to come back to the marble and gold lobby of the Sofitel Cecil, right on the grand coastal boulevard, to return to comfort and a vast buffet. Souad calls me from her room. She has been watching state television, and they are warning about hundreds of escaped convicts, including 34 members of the Muslim Brotherhood. If they want Sobhi Saleh, they can find him exactly where they did before, in his cozy home, redolent of incense, among his books and his family.[/spoiler:2lwkur9l]

o οποίος έχει κάνει και κάτι θεϊκά twit αυτές τις μέρες

ένα βίντεο που μου το έστειλε μια φίλη απ την παλεστίνη, μια αναδρομή στα γεγονόταν των ημερών

Youtube Video

Παράπλευρες (αυτοκινητιστικές) απώλειες στην Αίγυπτο
Suzuki: Αποκαθίσταται η παραγωγή στην Αίγυπτο
Αποκαθίσταται από σήμερα η παραγωγή της Suzuki στην Αίγυπτο, η οποία είχε διακοπεί εξαιτίας των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη χώρα.

Σε ανακοίνωσή της, η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία διευκρινίζει πως επαναλειτουργεί το εργοστάσιό της που είχε κλείσει στις 30 Ιανουαρίου. Στη συγκεκριμένη μονάδα κατασκευάστηκαν πέρυσι 7.500 οχήματα.

Από την πλευρά της η Nissan εξακολουθεί να διατηρεί κλειστή τη μονάδα παραγωγής οχημάτων 4Χ4 και μικρών φορτηγών στην Γκίζα, με ετήσια παραγωγή 10.000 οχήματα. Το εργοστάσιο είχε κλείσει πριν μια εβδομάδα.

Η Toyota έχει απαγορεύσει τα επιχειρηματικά ταξίδια των στελεχών της στην Αίγυπτο, όπου προβλέπεται να λειτουργήσει μέσα στο 2012 εργοστάσιο συναρμολόγησης οχημάτων 4Χ4.

Επίσης, πολλές μεγάλες ιαπωνικές βιομηχανίες, όπως η Panasonic, έχουν ζητήσει από τους υπαλλήλους τους να αποφεύγουν τα ταξίδια στην Αίγυπτο.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1931243

Διαβαζοντας αρκετα τις τελευταιες μερες,κατεληξα οτι η επανασταση αυτη ηταν ξεκαθαρα οργανωμενη απο τις ΗΠΑ.
Ειχαν γινει ολοκληρα φροντιστηρια για χρηση του internet,twitter ως μέσα αντιπολίτευσης,ενω και η Google εσπευσε να παιξει τον ρόλο της.
Προφανως οι ΗΠΑ για αλλη μια φορα ειδαν το παλαι ποτε πουλέν τους να αυτονομείται και να έχει άποψη,και θεώρησαν οτι ηρθε η ώρα της δημοκρατίας.Οι Αιγύπτιοι ειναι τωρα στην φαση που ειμασταν εμεις οταν επεσε η χουντα (αλλη μία 'αυθόρμητη' επανάσταση),και ελπιζουν οτι θα ερθουν καλυτερες μερες.Μετα απο χρόνια θα καταλάβουν και αυτοι για την 'δημοκρατία'.

πώς ακριβώς κατέληξες σε αυτό το συμπέρασμα?

ειδικά αυτό για ταφροντιστήρια το διάβασες κάπου ή είναι προσωπική εκτίμηση

οι διαδηλωτές δεν υποχωρούν

**Δεν υποχωρούν οι διαδηλωτές στην Αίγυπτο

**Τουλάχιστον 4 διαδηλωτές έχασαν χθες τη ζωή τους και περισσότεροι από 100 τραυματίσθηκαν από τα πυρά αστυνομικών σε επαρχία της Νέας Κοιλάδας, στη δυτική Αίγυπτο. Περίπου 8 χιλιάδες διαδηλωτές στη νότια επαρχία της Ασιούτ απέκλεισαν τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο καθώς και τις γραμμές του τρένου που οδηγούν στο Κάιρο. Στο Πόρτ Σαιντ εκατοντάδες διαδηλωτές πυρπόλησαν κυβερνητικά κτίρια. Στη διώρυγα του Σουέζ 6 χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία. Στο Κάιρο οι διαδηλωτές κατά χιλιάδες συγκεντρώθηκαν και πάλι στην πλατεία Ταχρίρ και στη συνέχεια μπλόκαραν την είσοδο του Κοινοβουλίου, ασκώντας όλο και μεγαλύτερη πίεση για άμεσες, ριζικές πολιτικές αλλαγές στη χώρα τους και επιμένοντας στην πρωταρχική τους αξίωση: την αποχώρηση του Μουμπάρακ.

Σύμφωνα με τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία στις συγκεντρώσεις στο Κάιρο συμμετείχαν και εργαζόμενοι της κρατικής επιχείρησης ηλεκτρισμού καθώς και εργαζόμενοι του υπουργείου πολιτισμού.

[spoiler=τα ρέστα:ez8y11gi]Οι διαδηλωτές επιμένουν στην αποχώρηση του Μουμπάρακ και καλούν σε νέες μεγάλες διαδηλώσεις την Παρασκευή. Παράλληλα εντείνονται οι πιέσεις από τις ΗΠΑ στο καθεστώς της Αιγύπτου με τον εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου, Ρόμπερτ Γκιμπς, να δηλώνει ότι 'πρέπει να ληφθούν τα απαραίτητα εκείνα μέτρα' που χρειάζεται ο λαός, προσθέτοντας πως γι΄αυτό το λόγο όλο και περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.

'Δεν μπορεί (η κυβέρνηση της Αιγύπτου) να βάλει ξανά το Τζίνι στο λυχνάρι' είπε χαρακτηριστικά ο Γκίμπς.

Είχαν προηγηθεί η δηλώσεις του Αμερικανού αντιπροέδρου, Τζο Μπάιντεν, ο οποίος είχε ζητήσει την άρση της πολύχρονης κατάστασης έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί από το καθεστώς στην Αίγυπτο.

Το βράδυ της Τρίτης ο αιγύπτιος αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν προειδοποίησε πως αν αποτύχει ο διάλογος με τους διαδηλωτές τότε η εναλλακτική, εκ των πραγμάτων, θα είναι η επιβολή στρατιωτικού νόμου

Η αιγυπτιακή κυβέρνηση έχει ανακοινώσει τα σχέδιά της για ειρηνική μετάβαση εξουσίας στην οποία ο Μουμπάρακ θα παραμείνει στην εξουσία έως το Σεπτέμβριο όταν θα διεξαχθούν οι προαναγγελθείσες εκλογές. Όμως η αντιπολίτευση φοβάται ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και ότι θα αποτύχει να προβεί σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.

Επικοινωνία Ομπάμα με το Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας για την Αίγυπτο

' Ο πρόεδρος έδωσε έμφαση στη σημασία, που έχει να γίνουν γοργά βήματα προς την κατεύθυνση μίας ομαλής μετάβασης, η οποία θα είναι ουσιαστική, ανθεκτική, νόμιμη και θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού της Αιγύπτου ' αναφέρει η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου έπειτα από την τηλεφωνική συνομιλία που είχε ο Αμερικανός πρόεδρος με το Βασιλιά Αμντουλά.[/spoiler:ez8y11gi]

http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=249785

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
πώς ακριβώς κατέληξες σε αυτό το συμπέρασμα?

ειδικά αυτό για ταφροντιστήρια το διάβασες κάπου ή είναι προσωπική εκτίμηση

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&dat ... &id=248622

φυσικά δεν επιβεβαιώνει απολύτως τον tiger. Αν ισχύει το παραπάνω, πρόκειται περί μιας μικρής βοήθειας/καλοπιάσματος παρά οργάνωσης/καθοδήγησης. Ή καλύτερα, όπως τα λέει ο τίτλος. Όπως αναφέρεται στο τέλος ...

Το κίνημα διαμαρτυρίας στην Αίγυπτο δεν είναι εκ των έξω υποκινούμενο και υπέβοσκε χρόνια τώρα. Απλώς, όταν το αντιλήφθηκαν, οι ΗΠΑ έσπευσαν να χρηματοδοτήσουν κάποιους συντελεστές του, επιδιώκοντας, όπως γράφει ο Χοσουντόφσκι, «να λειτουργήσει σαν Δούρειος Ιππος». Δηλαδή της διείσδυσης σε πολιτικά κόμματα και κινήματα πολιτών που θα μπορούσαν βραχυπρόθεσμα να διοχετεύσουν στη «σωστή κατεύθυνση» τις λαϊκές διεκδικήσεις, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα αμερικανικά συμφέροντα, και μακροπρόθεσμα να αναδείξουν κάποιους «αξιόπιστους συνομιλητές» σε μια πιθανή καθεστωτική αλλαγή.

Παραιτείται ο Μουμπάρακ από ώρα σε ώρα - Πανηγυρίζουν ήδη στην πλατεία Ταχρίρ

**- Το δήλωσε κορυφαίος αξιωματούχος του κυβερνώντος κόμματος στο BBC

• Ο στρατός δεν άφησε τον Μουμπάρακ να απευθύνει διάγγελμα ματαβίβασης της εξουσίας στον Σουλεϊμάν!
• Στο Σουέζ το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Enterprise
• «Το καθεστώς έπεσε» φωνάζει ήδη το πλήθος στην πλατεία Ταχρίρ!**
  Έτοιμος να ικανοποιήσει το αίτημα του λαού του και να αποχωρήσει από την εξουσία ο Αιγύπτιος πρόεδρος σύμφωνα με έκτακτο δελτίο του BBC!

Ο Χοσάν Μπαντράουι, γενικός γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος NDP δήλωσε ότι ο Χόσνι Μουμπάρακ ενδέχεται να απευθύνει απόψε διάγγελμα προς τον αιγυπτιακό λαό και «ελπίζει» να ανακοινώσει πως μεταβιβάζει τις εξουσίες του στον σημερινό αντιπρόεδρο, Ομάρ Σουλεϊμάν.

Σύμφωνα με το Ak Jazeera, νωρίτερα, η ηγεσία του στρατού απέτρεψε τον Μουμπάρακ από το να απευθύνει διάγγελμα μεταβίβασης της εξουσίας στον αντιπρόεδρο.

Και όλα αυτά ενώ συνεδριάζει το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο για να εξετάσει την κατάσταση στη χώρα.

Η συνεδρίαση των στρατιωτικών, η μετάβαση των εξουσιών στον Ομάρ Σουλεϊμάν ενισχύουν -αν όχι επιβεβαιώουν- τις φήμες των προηγούμενων ημερών περί πραξικοπήματος για την πτώση Μουμπάρακ από την εξουσία.

Δεν αποκλείεται, με πρόσχημα την προστασία των πολιτών και έχοντας εξασφαλίσει τον απόλυτο έλεγχο του στρατού, ο Σουλεϊμάν (άνθρωπος με παραδοσιακά καλές σχέσεις με το Ισραήλ) να επιχειρήσει να καταστείλει τις διαδηλώσεις.

Τα νέα έχουν σκορπίσει θύελλα ενθουσιασμού στις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που παραμένει στην πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου και περιμένει πως και πως να μάθει αν οι φήμες παραίτησης του Μουμπάρακ θα επιβεβαιωθούν.

ΩΡΑ 15:30 Ο Χασάν αλ Ροουένι μιλά στο πλήθος - ΦΩΤΟ REUTERS
Ήδη πάντως, το κλίμα είναι πανηγυρικό! Σε αυτό συνέβαλε και η εμφάνιση του Χάσαν αλ-Ροουένι, αξιωματικού του στρατού, που χωρίς να δηλώσει ρητά ότι ο Μουμπάρακ θα παραιτηθεί, είπε στους διαδηλωτές πως «ό,τι ζητούν θα πραγματοποιηθεί».

Μιλώντας από μια εξέδρα ο Ροουένι ζήτησε από τους διαδηλωτές να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο και να φροντίσουν να κρατήσουν ασφαλή τη χώρα. Το πλήθος απάντησε με το σύνθημα «το καθεστώς έπεσε».

Υποτίθεται οτι ο Μουμπάρακ θα βγάλει σε λίγο τηλεοπτικό διάγγελμα

LIVE
http://www.youtube.com/aljazeeraenglish?feature=ticker