Ναι Νικολή, καλά τα λες. Μόνο αυτό για τα ρουλεμανάτα δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς και δεν μπορώ να απαντήσω.

Γιάννη,
Ναι, μπαίνει σε όλα τα ποδήλατα. Από κουρσάκια μέχρι downhill.
Εγγύηση ένα χρόνο τα του μοτέρ κι έξι μήνες οι μπαταρίες.

Πάρε ποπ-κορν και άραξε να διαβάσεις τι έχω γράψει κατά καιρούς:

-Οι τιμές ποικίλουν γιατί, πέρα από την ισχύ του μοτέρ, είναι και τι μπαταρία θα επιλέξει κάποιος και το πόσο καλός θα είναι ο φορτιστής, οπότε στην πράξη μπορούν να γίνουν δεκάδες συνδυασμοί. Όμως, χοντρικά τα ποσά θα είναι κάπου εκεί:
το βασικό 300άρι κοστίζει 500 ευρώ
το καλό (χειροποίητα τυλιγμένο) 300άρι με την πολύ αξιόλογη μπαταρία κάπου στα 600 παρά (αυτό είναι το κιτ με το καλύτερο value for money για όποιον θέλει να μετατρέψει το ποδήλατό του σε καθημερινό μέσο μεταφοράς)
το 400άρι κοστίζει 650 ευρώ
το μεγάλο 500άρι plus στα 800 ευρώ.
Επίσης, ετοιμάζεται αυτές τις μέρες και η λεγόμενη brevetoέκδοση*, η οποία αναμένεται να έχει τρελή πέραση στους πωρωμένους κουρσάδες, με ισχύ 150 watt αλλά τρελή αυτονομία (1 ώρα τέρμα γκάζι ανά κιλό μπαταρίας). Πάλι το κόστος θα είναι 600 παρά.

*Brevet=ποδηλατικοί αγώνες μεγάλων αποστάσεων, τουλάχιστον 200 χλμ και ανεβαίνουμε.

-Οι κατασκευαστές των ηλεκτρικών ποδηλάτων ανακοινώνουν μέγιστη καταναλισκόμενη ισχύ στην μπαταρία, δηλαδή ποιο είναι το μέγιστο που ρουφάνε από την μπαταρία. Αντίθετα, τα παραπάνω αφορούν τη μέση (όχι τη μέγιστη) αποδιδόμενη (σε δυναμόμετρο) ισχύ. Η διαφορά είναι χαοτική, αφού ανάλογα με το βαθμό απόδοσης του κάθε συστήματος, αγγίζει το διπλάσιο ή και το υπερδιπλάσιο σε κάποιες περιπτώσεις.
Αν λοιπόν κάποιος έχει οδηγήσει ένα ηλεκτρικό ποδήλατο των π.χ. 250 W, θα συλλογιστεί λάθος ότι 'το μοντέλο που λέει ο Dimsabas έχει 300άρι μοτέρ, άρα θα πηγαίνει λίγο καλύτερα από αυτό που οδήγησα'.
Το 300άρι του Dimsabas θα μπορούσε να συγκριθεί με 600άρι και βάλε από τα κοινά σύμφωνα με τον πρότερο συλλογισμό, αλλά ούτε αυτό είναι σωστό, γιατί υπάρχουν 3 θεμελιώδεις διαφορές που κάνουν το συγκεκριμένο κιτ πολύ πιο αποδοτικό από αντίστοιχης ισχύος (δηλαδή 300άρι με 600άρι για παράδειγμα) κιτάκια:

1. το πολύ χαμηλότερο βάρος (2.5 κιλά vs 10-15-17). Σκεφτείτε ότι ένα κουρσάκι των 9.5 κιλών θα ανέβει στα 12, εκεί που ένα ηλεκτρικό κάνει πολλή προσπάθεια για να είναι κάπου κοντά στα 20.
2. το ότι μπαίνει σε ήδη πολύ αποδοτικότερα ποδήλατα (π.χ. μια κούρσα σε σχέση με τα ξενέρωτα ηλεκτρικά). Και μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποιο κιτ που να μπαίνει σε κούρσες. Ή σε downhillάδικα.
3. το ότι διατηρείς όλες τους τις ταχύτητες, εκεί που τα υπόλοιπα έχουν πολύ λιγότερες.

-Κάθε άνθρωπος βολεύεται σε διαφορετικό cadence (=στροφές στο πετάλι ανά λεπτό). Κάποιος που πάει χαλαρή βόλτα θα είναι στις 45-55, κάποιος που πάει λίγο πιο σοβαρά στις 60-70. Οι κουρσάδες πάνε πορεία με 85-90 και στα σπριντάκια ξεπερνούν για πλάκα τις 100.
Από την άλλη, ο ηλεκτροκινητήρας αποδίδει σωστά σε ένα εύρος στροφών. Από εκεί και πάνω, δεν μπορεί να δώσει σοβαρή δύναμη, ενώ πιο κάτω (όπως σωστά είπες) το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας που παίρνει από την μπαταρία γίνεται θερμότητα. Αυτό είναι και αντιοικονομικό και πολύ επικίνδυνο για τη μακροζωία του μοτέρ, αφού ανεβάζει θερμοκρασία.
Για να ταιριάξουν σωστά οι διαφορετικές στροφές (cadence) που βολεύεται ο καθένας (άλλες ο κουρσάς, άλλες ο χαλαρουϊτας) με τις στροφές του μοτέρ (που είναι δεδομένες), μπαίνει διαφορετικός μειωτήρας ανά περίπτωση. Κάθε πελάτης αποκτά ένα τελείως εξατομικευμένο κιτάκι, το οποίο έρχεται κουτί στα πόδια του. Θες το μοτέρ να δίνει τη δύναμή του στις 45-65 στροφές των ποδιών σου; Το έχεις. Θες να δουλεύει καλά από τις 80 και πάνω για να το βάλεις στην κούρσα σου;
Κάποιος μπορεί να μη γνωρίζει ποιες στροφές τον βολεύουν, άλλωστε πόσοι έχουν κοντεράκι με μέτρηση cadence στο ποδήλατό τους; Μόνο οι αρκετά πωρωμένοι. Αυτός λοιπόν θα κάνει μια βόλτα με ένα test bike της εταιρίας και θα καταγράφεται η cadencική του συνήθεια.
Σε περίπτωση που μετά από καιρός κάποιος αλλάξει cadence για οποιονδήποτε λόγο (είτε επειδή προπονήθηκε περισσότερο και ανέβασε cadence, είτε επειδή είδε ότι το παλιό νούμερο δεν τον βολεύει πια), αλλάζει ο μειωτήρας με άλλον (με μια μικρή επιβάρυνση) και έρχεται εκ νέου σωστά στα πόδια του.
Άντε βρες τέτοια εξατομίκευση στα κιτάκια του εμπορίου...

-Αυτονομία: κάθε μπαταρία προσδίδει 25 λεπτά τέρμα γκάζι. Αυτό σημαίνει ότι σε φυσιολογική χρήση, με τις κατηφόρες, με τα σημεία που δεν μπορείς εκ των πραγμάτων να πατήσεις τέρμα και πας με μικρότερη ταχύτητα από τη μέγιστη δυνατή, οπότε και κάνεις οικονομία ενέργειας, κάθε μπαταρία σε βγάζει για κάτι λιγότερο από ώρα. Εννοείται ότι ανάλογα με τις απαιτήσεις που έχει ο καθένας, μπορεί να βάλει και δεύτερη και τρίτη μπαταρία. Υπολόγισε 1 κιλό πάνω από τα 2.3-2.5 του κιτ για κάθε πρόσθετη μπαταρία.
Μέγιστη ταχύτητα: εξαρτάται από το γρανάζωμα που έχει το ποδήλατο. Στο δικό μου, με 53 μπροστά και 11 πίσω, η τελική στην ευθεία ξεπερνά τα 55 χλμ/ώρα. Μιλάμε για πολύ γκάζι από το εν λόγω κιτάκι. Και σκεφτείτε ότι είμαι και 105 κιλά, κάποιος 70κιλος θα βιώνει σουρεαλιστικές στιγμές.
Χρόνος φόρτισης: το κιτ προσφέρεται με διάφορους φορτιστές. Το γρηγορότερο που μπορεί να φορτιστεί μια μπαταρία είναι μισή ώρα, αν και καλό είναι αυτό να γίνεται μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, γιατί δεν είναι ό,τι καλύτερο για το μακροζωία της. Κάπου στη μιάμιση ώρα είναι το ιδανικό.

Για να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά...
Τα διάφορα νούμερα που παρουσιάζονται συνήθως σε σχέση με τα ηλεκτρικά ποδήλατα (τελική, αυτονομία, ισχύς κτλ) είναι περίπου άχρηστα.
Ο βασικός λόγος που ισχύει αυτό σε αντίθεση πχ με τα αυτοκίνητα είναι ότι ο αναβάτης μπορεί με την ύπαρξη και την συμμετοχή του να μεταβάλει σε υπερβολικό βαθμό τις ικανότητες του συνόλου.
Και εξηγούμαι:
-Τελική ταχύτητα
Εάν δεν υπάρχει κόφτης είναι αδύνατο να προσδιοριστεί διότι εξαρτάται πρωτίστως από τον όγκο και τη θέση του αναβάτη.
Επιπλέον μπορεί 2 ποδήλατα με τον ίδιο αναβάτη να έχουν ίδια τελική στο ίσιωμα, (πχ 30Km/h) αλλά στην κατηφόρα το ένα να πιάνει 35 και το άλλο 50
Ειδικά δε όταν μιλάμε για κιτ μετατροπής, ο τύπος του ποδηλάτου στο οποίο έγινε η μετατροπή έχει πολύ μεγάλη σημασία, μια και το ίδιο κιτ μπορεί να δίνει τελική 30 σε χάρβαλο mountain bike και 60 σε ΤΤ, με τον ίδιο αναβάτη πάντα.
Τέλος υπάρχει και το θέμα της συμμετοχής του ποδηλάτη (εάν δεν συμμετέχει δεν είναι ποδήλατο), κάποιοι τύποι ηλεκτρικών ποδηλάτων ευνοούν την αρμονική συνεργασία, κάποιοι όχι.
Άρα στην πράξη η αναφερόμενη τελική είναι νούμερο χωρίς σημασία, αυτό που δείχνει πόσο γρήγορο είναι ένα ηλεκτρικό, είναι η αποδιδόμενη ισχύς και ο τρόπος χρήσης της
-Αυτονομία
Όπως και η τελική εξαρτάται πάρα πολύ από τον αναβάτη (όγκος και βάρος)
Επίσης εξαρτάται πάρα πολύ από τη συμμετοχή του αναβάτη
Χαοτική διαφορά προκαλεί και η ταχύτητα κίνησης, άλλη αυτονομία έχεις με μέση ωριαία 25 και άλλη με 50 όπως και η μορφολογία της διαδρομής.
Και ο τύπος του χρησιμοποιηθέντος ποδηλάτου όταν μιλάμε για κιτ είναι καθοριστικός
Οπότε και πάλι ένα νούμερο χιλιομέτρων δεν λέει τίποτα και δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο σύγκρισης, η χρήσιμη πληροφορία είναι οι Wh που έχει η μπαταρία (όχι Ah) και ο βαθμός απόδοσης της διάταξης, δηλαδή πόσο από αυτό γίνεται κινητική ενέργεια και πόσο θερμότητα.
-Ισχύς
Στο 99% των περιπτώσεων, η αναφερόμενη ισχύς είναι η μέγιστη κατανάλωση, δηλαδή το γινόμενο της τάσης λειτουργίας και του μέγιστου ρεύματος που επιτρέπει ο ελεγκτής να πάει στο μοτέρ. Αυτό όμως δεν λέει τίποτα διότι μας λείπει ο βαθμός απόδοσης για να δούμε τι παίρνουμε σε ισχύ στην ρόδα, πέραν του ότι ο ελεγκτής δεν δίνει πάντα το μέγιστο ρεύμα. Χαρακτηριστικά, με 250 επιπλέον Watt στη ρόδα, ένας μέσος αναβάτης που πενταλάρει χαλαρά νιώθει ότι πετάει, κάτι που προφανώς δεν ισχύει στα κοινά ηλεκτρικά που δηλώνουν 250W ισχύ. (Ο γνωστός Lance Armstrong μπορούσε να βγάλει σχεδόν 400W για μια ώρα στα καλά του, δηλαδή μαζί με τα νίτρα).
Στην πράξη ένας μπούσουλας είναι ότι ένα hub motor αποδίδει χοντρικά τη μισή ισχύ σε σχέση με ένα bottom bracket motor … ίδιας ισχύος.
-Χρόνος φόρτισης
Υπάρχουν 3 καθοριστικοί παράγοντες
Η χωρητικότητα της μπαταρίας
Η ικανότητα της μπαταρίας να φορτίζεται γρήγορα χωρίς να ζορίζεται, και
Η ισχύς του φορτιστή
Ένας σκέτος χρόνος δεν λέει τίποτα ειδικά εάν δεν γνωρίζουμε πόσο ζορίζει την μπαταρία

Και κάτι ψιλοάσχετο αλλά πολύ σημαντικό, όπως και στα αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν μόνο καλύτερα και χειρότερα μοντέλα, υπάρχουν και περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλα για κάθε χρήση …

-Μετά από 2.520 χλμ ηλεκτρικής υποβοήθησης στο κουρσί, το μοτέρ μετακόμισε σε νέα κατοικία περί τα 2.5 μέτρα παραδίπλα και πήγε και μπαστακώθηκε πάνω στο MTB. Από την πρώτη μέρα που το φόρεσα στην κούρσα, ήξερα ότι όσο ριζοσπαστικό και απολαυστικό ήταν σε ένα ποδήλατο δρόμου, θα είχε τη διπλάσια διαφορά στην απόδοση και στην ευχαρίστηση αν έμπαινε πάνω στο χωμάτινο.
Εξηγώ: ο μεγάλος αντίπαλος ενός ποδηλάτη δρόμου είναι η αεροδυναμική αντίσταση. Όσο ανεβαίνει η ταχύτητα κίνησης, τόσο περισσότερη ισχύς χρειάζεται για να υπερκεράσει την αντίσταση του αέρα. Ως εκ τούτου, το δυνατό σημείο των 350 επιπλέον watt που δίνει το μοτέρ είναι οι ανηφόρες κι όχι τα ισιώματα. Και πού έχεις πάρα πολλές ανηφόρες; Σίγουρα όχι σε μια κούρσα που αρέσκεται κυρίως σε παραλιακές εξορμήσεις. Οι χοντρές ανηφόρες είναι στο βουνό.

Εν ολίγοις, το μοτέρ άλλαξε τελείως τον χαρακτήρα του χωμάτινου. Κάθε ανηφορική διαδρομή έχει γίνει πολύ πιο σύντομη και πολύ πιο χαρωπή, αφού ξέρεις ότι θα έρθεις πολύ πιο γρήγορα εκεί που πραγματικά θες: στην κορυφή, για να αρχίσει η κατάβαση. Σε όποιον αρέσκεται στο να κουτρουβαλάει μονοπάτια (όπως εγώ), το μοτεράκι τού λύνει τα χέρια. Παλιά έλιωνες στην ανηφόρα για μία ώρα ώστε να απολαύσεις 7 λεπτά κατάβασης κι η κόπωση του ανήφορου δε σου άφηνε περιθώρια για δεύτερη ανάβαση. Τώρα ανεβαίνεις και δεύτερη φορά και συζητάς για το αν θα έχεις το κουράγιο να κάνεις και τρίτη. Όχι γιατί σε ξεπάτωσε η ανηφόρα, αλλά γιατί τα δίνεις όλα στην κατάβαση.

Άλλο άκρως ευχάριστο χαρακτηριστικό του ΜΤΒ + μοτέρ είναι το ότι συνεχίζεις ακάθεκτος σε σημεία που απλώς δεν μπορούσες να κάνεις πετάλι. Σκεφτείτε έναν ανηφορικό χωματόδρομο με σαθρό έδαφος, πολλά μικρά πετραδάκια. Έχεις επιλέξει μία από τις κοντύτερες σχέσεις, σε κάθε πεταλιά το ποδήλατο κλυδωνίζεται δεξιά-αριστέρα κι εσύ αφιερώνεις τη μισή σου προσπάθεια στο να κρατήσεις ισορροπία και την άλλη μισή στο πετάλι. Αυτές οι στιγμές ανήκουν στο παρελθόν. Έχεις το απαραίτητο γκάζι ώστε να μην πέσεις ποτέ σε τόσο χαμηλή ταχύτητα, ώστε να τίθεται θέμα ισορροπίας. Ουσιαστικά, η ποδηλασία σου αποκτάει πολύ καλύτερη ροή από πριν.

Ο χρήστης dimsabas έγραψε:
Πρώτη αναφορά: 2.000 χλμ

Με μια χαριτωμένη απογευματινή βόλτα στην Ανάβυσσο, ολοκλήρωσα ήδη τα πρώτα 2.000 χλμ ηλεκτροκίνησης στο κουρσάκι μου. Νομίζω πως είναι καιρός για έναν πρώτο απολογισμό.
Προφανώς θα ξεκινήσω με τα θετικά.

-πολύ γκάζι.
350 watt είναι η απόδοση ενός πολύ γυμνασμένου ποδηλάτη για μία ώρα. Έναν τέτοιο έχω φορτωμένο πάνω στο ποδήλατό μου και δίνει συνέχεια, ασταμάτητα. Ευτυχώς είναι κι ελαφρύς ο άτιμος, μόλις 2.5 κιλά. Γενικώς έχει χορτάσει γκάζι η ψυχούλα μου. Το κλείνω και αμέσως νιώθω ότι χάνομαι. Σπεύδω να το ξαναπατήσω γιατί το έχω καλομάθει απίστευτα.

-αποστάσεις
Από τότε που έβαλα το κιτάκι, καμία απόσταση δε μου φαίνεται μεγάλη. Σούνιο; Δεν είχα πάει ποτέ, το είχα απωθημένο και τελικά πήγα 3 συνεχόμενα σαββατοκύριακα. Έτσι απλά...
Βόλτα με τριψήφιο αριθμό χιλιομέτρων; Επίσης απωθημένο, επίσης βγήκε για πλάκα. Στο τέλος ήθελα κι άλλο. Είχα μάλιστα βαρεθεί, γιατί οι υπόλοιποι δεν είχαν μοτέρ κι είχαν ψοφήσει, ενώ εγώ βαριόμουν που πηγαίναμε τόσο αργά.
Αποστάσεις των 20 και 25 χιλιομέτρων για δουλειά; Κανένα πρόβλημα. Αν πριν γούσταρα μία φορά, τώρα γουστάρω δέκα. Ευκαιρία ψάχνω για να πεταχτώ όπου προκύψει. Όσο πιο μακριά, τόσο μεγαλύτερη η πρόκληση για βολτίτσα.

-απίστευτη αναβάθμιση της όλης ποδηλατικής εμπειρίας.
“Ναι, αλλά νιώθεις να κάνεις ποδήλατο ή απλώς καβαλάς ένα μηχανάκι με μηδέν κόστος;” Ε λοιπόν, η όλη εμπειρία δεν είναι καθόλου μηχανάκι αλλά 100% ποδήλατο. Νιώθεις βρε παιδί μου ότι κάνεις ποδήλατο κι αυτό είναι σημαντικότατο για τους πωρωμένους ποδηλάτες. Απλώς η εμπειρία έχει ανέβει πολλές κλάσεις πάνω.
Σκεφτείτε τη μετάβαση από ένα φτηνιάρικο ΜΤΒ (ας πούμε των 3-4 κατοστάρικων) σε ένα καλοσχεδιασμένο κάρμπον κουρσάκι του τριχίλιαρου. Τόση είναι η αναβάθμιση που νιώθεις με το γκάζι που σου προσφέρει το ηλεκτρικό κιτάκι. Απορείς πώς έκανες ποδήλατο τόσο καιρό, με τις ανηφόρες να σκοτώνουν τη μέση ωριαία σου. Με τον κόντρα αέρα να σου καταστρέφει τη βόλτα, έτσι και σε πετύχαινε εκεί έξω, στην παραλιακή. Τώρα όλα αυτά απλώς δεν υφίστανται. Όποιος συνηθίσει με το μαγικό γκάζι, δε θέλει να το αποχωριστεί ποτέ.

-θεραπεία του γονάτου
Ναι... κι όμως! Είχα μια ευαισθησία στο δεξί μου γόνατο που ήταν τροχοπέδη στα πολύ δυνατά πατήματα ή τις πολύ μεγάλες βόλτες. Την κρατούσα σε μια σχετική ηπιότητα επιλέγοντας ψηλό cadence κι αποφεύγοντας την πραγματικά μεγάλη στιγμιαία ένταση. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς θεραπεύτηκα από τότε που έβαλα το μοτέρ. Ενδεχομένως να βοήθησε το ότι δε χρειαζόταν να πατάω πολύ δυνατά με το δεξί, αφού υπήρχε το μοτέρ που έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά. Έδινα φουλ με το αριστερό πόδι και το δεξί λίγο λιγότερο, όσο έπρεπε κι όχι παραπάνω. Και σιγά-σιγά, όλο και ανέβαζα την ένταση, μέχρι που το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Ακόμα και μετά από κάποιες πρόσφατες υπερβολές στο ΜΤΒ και στα μονοπάτια, χρειάστηκαν δύο εβδομάδες ηλεκτρικού για να ξεπεραστεί. Όχι, δεν είναι αντίστοιχο της πενικιλίνης κάμποσες δεκαετίες πίσω...

-το βάρος. Είναι τόσο μικρή η επιβάρυνση, που ουσιαστικά δε σου στερεί τίποτα από τις κανονικές σου ποδηλατικές συνήθειες. Για παράδειγμα, έχω ακολουθήσει βόλτες και peloton με μη ηλεκτρικά κουρσάκια. Είτε μέσα στο peloton είτε εμπρός τραβώντας τους υπόλοιπους, μπορούσα να συμμετάσχω στον ίδιο ρυθμό, χωρίς να πατάω το γκάζι. 2.5 κιλά δεν είναι κάτι δραματικό, τουλάχιστον όταν δεν κινείσαι σε ρυθμούς πρωταθλητισμού. Κι όταν 1-2 φορές μού τελείωσε η μπαταρία, συνέχισα να κάνω το κανονικό μου πεταλάκι, όπως θα έκανα κι αν δεν είχα μοτέρ, χωρίς να προβληματιστώ καθόλου.

-η άνω των προσδοκιών αυτονομία. Οι επίσημες δηλώσεις για 25 λεπτά τέρμα γκάζι έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά απαισιόδοξες. Με δύο μπαταρίες πάνω στο κουρσί, έχω διανύσει και 40 χιλιόμετρα και πάταγα γκάζι όπου ήθελα, χωρίς καμία σκέψη οικονομίας. Στο τέλος της βόλτας, οι μπαταρίες ήταν ένα κλικ κάτω από τη μέση. Όταν δε πήγα στο Σούνιο (βόλτα κοντά στα 90 χλμ), πατώντας σε όλες τις ανηφόρες και σε κάμποσες ευθείες, δύο μπαταρίες με έφτασαν οριακά.

-η αίσθηση των καρφωτών αλλαγών.
Πώς ανεβάζουν σειριακά τα μηχανάκια; Ε, αυτό συμβαίνει κι εδώ. Με το γκάζι πατημένο τέρμα, το πίσω ντεραγιέ παίρνει φωτιά. Γκραν-γκραν-γκραν, η μία μετά την αλλή ανεβαίνουν οι σχέσεις, το ίδιο και τα χιλιόμετρα. Μην το δοκιμάσετε όμως με τους μπροστινούς δίσκους. Εκεί αφήνουμε το γκάζι και φερόμαστε με περισσή ευγένεια.

-η ρυμούλκηση.
-Πάμε για μπάνιο στο Πόρτο Ράφτη;
-Και τι θα κάνεις στην ανηφόρα; Εγώ θα έρθω με το κουρσί και με τα κουμπωτά. Εσύ που έχεις τρισχειρότερη φυσική κατάσταση, αρχαίο ΜΤΒ και μηδενικό ποδηλατικό εξοπλισμό, τι θα κάνεις;
Πηγαίναμε τόσο σιγά που κινδύνευα να πέσω (ρημάδια κουμπωτά), εκείνος πίσω μου είτε να λαχανιάζει του θανατά είτε να μένει 300 μέτρα πίσω είτε και τα δύο μαζί.
Ευτυχώς που είχε φέρει το σκοινί που του είπα. Με την ταχύτητα κίνησης στις ανηφοριές από Πόρτο Ράφτη προς Μαρκόπουλο να μην ξεπερνά τα 7 χλμ/ώρα και με τις στάσεις για ανάσες να γίνονται όλο και συχνότερες, το μόνο που απόμενε ήταν ή να τον παρατήσω στην ερημιά ή να τον τραβήξω. Δεν είναι ό,τι ασφαλέστερο, αλλά όταν μιλάμε για ανηφόρα συμπαθητικής κλίσης, η ταχύτητα είναι μικρή. Κι όταν μιλάμε για δύο γομάρια τριψήφιων κιλών (το ένα μάλιστα σε θεόβαρο ΜΤΒ και χωρίς διάθεση να πολυκάνει πετάλι), καταλαβαίνετε ότι ένα έρμο μοτέρ 350w είχε δύσκολο έργο μπροστά του. Κι όμως, από τα 7 μάς εκτόξευσε στα 20+ (24 μέγιστη). Απολαύστε το σχετικό βιντεάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=ZnoWMqJ ... ata_player

-τα ανδραγαθήματα.
Ήμουν το ρεμάλι των ανηφοριών. Τριψήφιος αριθμός κιλών, αλουμινένιο κουρσάκι με φθηνή σειρά (Tiagra) με βάρος (προ μοτέρ) 11,450 κιλά, φυσική κατάσταση που δεν παραπέμπει ακριβώς σε μαραθωνοδρόμους... Ε, από ρελίζι του Strava και των σχετικών ιστοσελίδων όπου ανεβάζεις τη διαδρομή σου και αναλαμβάνει να απομονώσει το χρόνο διέλευσης στις επίμαχες (ήδη καταχωρημένες) διαδρομές, τώρα έγινα κάτοχος διάφορων ρεκόρ. Στον Κρεμαστό Λαγό μάλιστα, τη διασημότερη ανάβαση στα Νότια Προάστια της Αθήνας, το ρεκόρ μου είναι περί τα 40 δευτερόλεπτα κατώτερο από το αμέσως επόμενο και είναι αδύνατο να καταρριφθεί από μη ηλεκτρικό ποδήλατο.

-είναι προπονητήριο.
Η λογική λέει ότι επιλέγεις ένα ηλεκτρικό ποδήλατο για να τεμπελιάσεις. Για να το αφήσεις να κάνει αυτό τη βρωμοδουλειά. Επειδή όμως το συγκεκριμένο δεν έχει και πολλά κοινά με τα υπόλοιπα ηλεκτρικά ποδήλατα και επειδή ΔΕΝ υποβοηθά την κίνηση αν δεν κάνεις κι εσύ πετάλι, το αποτέλεσμα είναι μια πρώτης τάξεως προπόνηση. Ενώ είχα ήδη περί τις 13.000 χλμ ποδηλασίας, τον πρώτο μήνα με το κιτ είδα απίστευτη διαφορά στα πόδια μου και στην απόδοσή μου στο ΜΤΒ, που δεν είχε ακόμα μοτέρ. Πού οφείλεται αυτό; Στην καλή ψυχολογία. Επειδή η ταχύτητά σου δεν πέφτει ποτέ σε πραγματικά χαμηλά νούμερα, η ψυχολογία σου κι ο αερισμός σου (σημαντικότατος παράγοντας τους ζεστούς μήνες) παραμένουν ψηλά. Οπότε ο αναβάτης πατάει και πατάει και πατάει ασταμάτητα. Αλύπητα. Η γυναίκα μου απορούσε που όταν επέστρεφα από κάποιες βόλτες μου ήμουν πιο ιδρωμένος και καταπονημένος από πριν που δεν είχα μοτέρ. Ποιος θα μου το έλεγε ότι ένα ηλεκτρικό κιτάκι μπορεί να παίξει το ρόλο του προπονητηρίου...

Τα αρνητικά:
-ο θόρυβος. Το μοτέρ κάνει φασαρία. Στην αρχή σε πωρώνει. Όχι επειδή έχει ωραία χροιά, αλλά επειδή γουστάρεις που ακούγεται το γκάζι όταν το σανιδώνεις.
Στην πορεία νιώθεις ότι θα ήταν καλύτερα με λιγότερη φασαρία. Όπως και να το κάνουμε, η χροιά δεν έχει κάτι το πραγματικά ευχάριστο. Άσε που όταν είσαι σε μια μεγάλη ποδηλατική παρέα που πηγαίνει σε ένα peloton (=ενιαίο γκρουπ), όλοι ξέρουν πότε ζορίστηκες και αναγκάστηκες να πατήσεις το γκάζι. Και τότε αρχίζει το δούλεμα...
Φαντάζομαι ότι τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα πάνω στο ΜΤΒ. Όπως και να το κάνουμε, η κούρσα πηγαίνει μέσα στο δρόμο, όπου κυριαρχεί ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα. Άσε που στα 30+ και 40+ και 50+, ο θόρυβος του αέρα είναι πολύ έντονος, οπότε δε σε ενοχλεί ο θόρυβος του μοτέρ.
Στο βουνό όμως, όπου όλα είναι πιο ήσυχα κι η αίσθηση της ποδηλασίας πιο αγνή και ανόθευτη, φαντάζομαι ότι θα είναι μεγαλύτερο μειονέκτημα. Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το βίντεο που έχω αναρτήσει παραπάνω.

-δεν ακούς τόσο εύκολα τα αυτοκίνητα.
Με το μοτέρ να κάνει θόρυβο, δεν αντιλαμβάνεσαι τα αυτοκίνητα που σε πλησιάζουν από πίσω τόσο εύκολα ή τόσο έντονα όπως πριν. Αυτό βέβαια έχει σημασία μέχρι τις μεσαίες ταχύτητες (30 με 40), γιατί από εκεί και πάνω, ο θόρυβος του αέρα υπερακαλύπτει και το μοτέρ, αλλά και το θόρυβο των αμαξιών που σε πλησιάζουν.

-έχω πέσει δύο φορές.
Σε καμία από τις δύο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το μοτέρ. Ήταν λάθος χειρισμού από μέρους μου. Παραμένει όμως γεγονός ότι αν δεν είχα μοτέρ, δε θα είχα πέσει σε καμία από τις δύο.
Η πρώτη έγινε σε μία από τις πρώτες μου βόλτες. Ανέβαινα ένα πολύ απότομο βουνό και κάποια στιγμή, το πάτημα 53-28 ήταν άτοπο. Έπρεπε να κατεβάσω στον μικρό δίσκο μπροστά, δηλαδή σε 39-28. Επειδή ήμουν κουμπωμένος με τα πεντάλ κι η ανηφόρα πολύ απότομη, όλα έπρεπε να γίνουν πολύ σύντομα. Θυμίζω ότι οι αλλαγές στους μπροστινούς δίσκους ΔΕΝ είναι καρφωτές. Αφήνω λοιπόν γκάζι, κατεβάζω και πάλι τέρμα γκάζι. Καθώς όμως βρέθηκα ξαφνικά με την πιο κοντή σχέση του ποδηλάτου, το κύμα ροπής ήταν πολύ έντονο και δεν το περίμενα. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, το ποδήλατο έχει σηκωθεί σούζα. Τα πόδια μου κουμπωμένα στα πεντάλ, πάρτον κάτω τον δικό σου. Γδαρσίματα, πληγωμένος εγωισμός, στραβωμένο νύχι στο πίσω εκτροχιαστή, ο οποίος σακάτεψε και κάποιες ακτίνες. Πληγωμένος τροχός κι εγώ Αύγουστο μήνα στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Μέχρι να παραγγελθεί και να έρθει ο τροχός, είχαν χαθεί καμιά 20αριά πολύτιμες μέρες. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τα 2.000 χιλιόμετρα τώρα θα ήταν αρκετά παραπάνω.
Η δεύτερη φορά ήταν σε νωπό οδόστρωμα. Διασταύρωση, κόβω σε πολύ χαμηλή ταχύτητα (5-7 χλμ/ώρα), ελέγχω και όπως στρίβω, γκαζώνω. Το ποδήλατο γερμένο, το καραφλό ελαστικό χάνει τελείως πρόσφυση πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο, πάρτον πάλι κάτω τον δικό σου. Ποιος θα μου το έλεγε ότι θα έκανα υπερστροφή ισχύος με το ποδήλατο...

-το πόσο καλύτερα δουλεύει με δύο μπαταρίες.
Καθώς είχα φορτώσει εξαρχής το ποδήλατο με δύο μπαταρίες, μου κακοφάνηκε πολύ όταν αφαίρεσα τη μία για να δω πώς συμπεριφέρεται με λιγότερο βάρος. Το ένα κιλό κάτω έγινε αμέσως αισθητό στο χέρι (στην εργασία μου το ανασηκώνω για καμιά δεκαριά σκαλιά), αλλά το ίδιο αισθητή έγινε κι η ελαφρώς πεσμένη απόδοση.
Εξηγώ: καθώς η μπαταρία ξεφορτίζεται, η απόδοση μειώνεται ελαφρώς. Όχι κάτι δραματικό, ας πούμε ότι από την πρώτη γκαζιά μέχρι τα τελειώματα (όταν σου μένει ένα 10% σε χωρητικότητα), χάνεις ένα 20% της δύναμης. Όταν έχεις μία μπαταρία, η πτώση είναι πολύ πιο αισθητή από ότι όταν έχεις δύο. Και γιατί η ίδια πτώση έρχεται στο μισό χρονικό διάστημα, αλλά και γιατί η μία μπαταρία δεν μπορεί να κρατήσει τόσο υψηλή τάση όσο οι δύο μπαταρίες.
Τι σημαίνει το ότι με δύο μπαταρίες το μοτέρ δουλεύει πολύ πιο σωστά; Δύο πράγματα: 100 ευρώ επιπλέον για την έξτρα μπαταρία κι ένα κιλό πάνω στο ποδήλατο. Αλλά βέβαια, όλα είναι θέμα χρήσης. Αν κάποιος θέλει να πηγαίνει στη δουλειά του στα 5 χλμ και να επιστρέφει χωρίς να χρειαστεί να φορτίσει ενδιάμεσα, ε, δεν πρόκειται να βάλει 2 μπαταρίες. Αν κάποιος δουλεύει στα 25 χλμ και δεν έχει ευχέρεια να φορτίσει εκεί, τότε αναγκαστικά θα πάει στις 2.

-δυσκολία στις βόλτες.
Όταν βρίσκεσαι σε μια παρέα όπου μόνο εσύ έχεις υποβοήθηση, τότε έχεις δίλημμα. Ή πηγαίνεις με το ρυθμό τους, που σημαίνει ότι τσάμπα κουβαλάς 2.5 κιλά επιπλέον και που σε ξενερώνει αφάνταστα, αφού έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις πολύ πιο γρήγορα ή τους παρατάς και φεύγεις. Βόλτες με άλλα 6-7 κουρσάκια προς το Σούνιο και να κρατιέμαι σε μωτ κάτω από τα 30, εκεί που θα φλέρταρα με τα 45. Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στο βουνό. Ανηφόρες που δε βγαίνουν παρά μόνο κατεβαίνοντας και σπρώχνοντας, η παρέα δεν έχει κιτάκι. Τι κάνεις; Κατεβαίνεις και συ και σπρώχνεις ή γκαζώνεις και τους περιμένεις στην ανηφόρα;
Μέχρι να διαδοθεί και να έχουν αρκετοί από τους πωρωμένους ποδηλάτες, η διαφορά στο γκάζι καθιστά τη συνύπαρξη προβληματική.

Τα ουδέτερα
-το κόστος.
Έχω ακούσει τα πιο ακραία σχόλια. Από “μεγάλη απάτη, με τόσα αγοράζω μεταχειρισμένο παπί” από τύπους που προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με την ποδηλασία, απλώς μυρίστηκαν τσάμπα μετακίνηση και μπήκαν...
μέχρι και “είναι τσάμπα για αυτά που προσφέρει” από τύπους που κάνουν ποδήλατο συστηματικά και είναι πωρωμένοι. Πράγματι, όταν χώνεις κατοστάρικα αβέρτα για να ελαφρώσεις λίγο το κουρσί σου ή να πάρεις αεροδυναμικούς τροχούς (που θα σου ελαφρώσουν την τσέπη χιλιάρικα για να πάρεις ένα 5% στις μεγάλες ταχύτητες), τότε όντως φαίνεται πάμφθηνο.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Στην Ελλάδα του 2014, τα 5-6-7 κατοστάρικα δεν είναι αμελητέο ποσό. Για κάποιον όμως που κάνει το χόμπι του, μάλλον δεν είναι και κάτι τραγικό. Για κάποιον που θέλει να γλιτώσει τα κόστη των μετακινήσεων, θα πρέπει να ξέρει ότι θα κάνει απόσβεση πολύ γρήγορα. Έχω καταντήσει να διανύω σημαντικά περισσότερα χιλιόμετρα με το ποδήλατο παρά με το αυτοκίνητο. Σε κάτι λιγότερο από 4 μήνες, το ποδήλατο (το ένα από τα δύο) διένυσε 2.000 χλμ. Το αυτοκίνητο; Κλάσμα αυτών. Δεν ξέρω με ακρίβεια, αλλά σίγουρα κάτω από τα μισά.

Σκέφτηκα δύο ακόμα χαρακτηριστικά, που καλό θα ήταν να αναφερθούν. Ένα θετικό κι ένα αρνητικό.

Το θετικό έχει να κάνει με την ένταση του θορύβου του μοτέρ και το πώς βοηθάει να σε αντιληφθούν οι πεζοί. Μέχρι τώρα, δε γινόμουν αντιληπτός από τους πεζούς, αφού ο θόρυβος κύλισης είναι αμελητέος. Πλέον, μια γκαζιά 2-3 δευτερολέπτων αρκεί για να με πάρουν χαμπάρι κι οι πλέον αφηρημένοι.

Το αρνητικό δε μου έχει τύχει αλλά θεωρώ ότι δε θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή του: αφορά την έξτρα καταπόνηση των διάφορων περιφερειακών και τη συχνότερη αντικατάστασή τους. Η αλυσίδα, ας πούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει τα χιλιόμετρα που θα έβγαζε με νορμάλ χρήση. Δεν μπορώ να ξέρω πόσο θα ελαττωθεί η διάρκεια ζωής της, αλλά δε θα με παραξένευε αν έπεφτε στο μισό. Τα υπόλοιπα σεσημασμένα είναι η μεσαία τριβή, τα γρανάζια του δισκοβραχίονα, η κασέτα και βέβαια τα τακάκια, αφού πλέον φρενάρεις πολύ περισσότερο κι από περισσότερα χλμ. Σαφή στατιστικά στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά η κοινή λογική λέει ότι αφού τρώνε περισσότερο ζόρι, θα αντέξουν λιγότερο. Με την ίδια λογική που δεν περιμένεις ένα σασμάν από τουρμπάτο Miata να αντέξει όσο αυτό του ατμοσφαιρικού.

Ευχαριστω φιλε , κανονισε να βρεθουμε μια φορα απο κοντα να το δω το εργαλειο..
Υ.Γ
Σημερα παρελαβα τα γυαλια που μου προτεινες..Αυριο δοκιμη..

Ο Αμερικάνος ξάδελφος του dimsabas!

Youtube Video

4600 Xιλιομετρα με το scoοter...καμία πτώση απόδοσης(από μπαταρίες) προς το παρόν.. πριν 500 χιλιόμετρα έκαψα και τα 3 τρανζίστορ του κινητήρα σε μια ανηφόρα 200 μέτρων (μεγάλη κλίση) αλλάχθηκαν στην εγγύηση... το κόστος τους ήταν 1,5 ευρό το ενα...

Ωραίος ο παίχτης! Κάπου στα ίδια χιλιόμετρα παίζω κι εγώ.

ποιο μοντέλο έχεις φίλε μου?

Το ελαφρύ.

Πες μου ότι μετά από 15.000 λέξεις στο θέμα, που το έχω ουσιαστικά μονοπωλήσει, δεν ξέρεις τι σύστημα έχω...

λες για ποδήλατο εγω για ποδήλατο τύπου scooter...αλλα βάρη άλλες αυτονομιες αλλη χρήση...

http://www.dailymotion.com/video/x22tqd ... -bike_tech

Έρχεται αυτό Ελλάδα ???!!!!

7.400 κατι πλεον το ηλεκτρικό σκουτεροπολδηλατο...σε λιγότερο απο μηνα κλείνει 1 χρόνο...πραγματικα εδω και καιρο μου έλυσε τα χερια σε οτι και αν εκανα.. βολτες-εξοδους, καθε μερα σπιτι -δουλεια,ψωνια,φορτωματα,τα παντα ολα..οι μπαταριες ακομα εχουν τσαμπουκά περιπου 40 χιλιομετρα βγάζουν καπουτιασμενες (απο 50 καινούριο)υπολογιζω οτι θα ξεπερασουν τις 10 χιλιαδες χιλιομετρα πριν τις στειλω ανακυκλωση...πραγματικά εντυπωσιασμένος..

Nice!
Ποιο είπαμε ότι έχεις Μαρίνο?
(ψάχνει ένας συνάδελφος από τη δουλειά για κάτι τέτοιο - πιο πολύ σκούτερ παρά ποδήλατο)

www.seckam.gr.... μπες εκει το μοντελο που εχω ειναι το city...να αναφερω οτι τα τελευταια μοντελα city σαν το δικο μου δυστιχως εχουν θεμα με την αποδοση τους (οχι χοντρη περιελξη στον κινητηρα αν το λεω σωστα) με αποτελεσμα ακομα και με πειραγμενο-αλλο κοντρολερ να μην πηγαίνει πανω απο 35-38 χιλιόμετρα...και φυσικά να καίει τους κοντρολερ (οχι παντα)γνωμη μου αν επαιρνα τωρα καινουριο σκουτεροποδηλατο θα πήγαινα στο τελευταιο μοντελο city- tech που εχει πολυ καλο ηλεκτροκινητήρα και απο το δικο μου..

τις τελευταίες μερες παρατηρω οτι ο φορτιστής δεν κλεινει οταν γεμίζουν οι μπαταρίες μου...εχω δοκιμασει και τους 2 φορτιστές που εχω...τι μπορει να φταίει? να υποθεσω οτι αρχίζουν και χαλάνε οι μπαταρίες?

Δεν έχουν πια την ίδια καμπύλη φόρτισης-εκφόρτισης που είχαν όταν ήταν πιο καινούργιες, οπότε δεν 'βλέπει' ότι όσο μπορούσαν να γεμίσουν γέμισαν, και συνεχίζει να προσπαθεί...
Αν είναι καλός ('έξυπνος') φορτιστής θα 'πέφτει' σε mode συντήρησης....

Είναι 3 σταδίων ξεκινά με 3 αμπερ μετά πάει στα 2,6 και αργότερα στα 1,8 αμπερ..μετά έχει συντήρηση αλλά δεν μου κλείνει... Σε ευχαριστώ για την πληροφορία φίλε μου!

9700 τα χιλιομετρα με το ηλεκτρικο μου παιχνιδι που παραμενει πιστο σκυλι καθε μερα!η μπαταριες ακομα με καλυπτουν ~30 χιλιομερα αυτονομιας....μετα λεω να περασω σε μπαταριες lifep04 40 amper...μικροτερο βαρος, 3 πλασια δυναμη,τεραστια αυτονομια..ειδομεν..

14400 χιλιομετρα(και περιπου 2 ετων) μπαταριες σχεδον τελος...αλλαγη συντομα με καινουριες ιδιας μαρκας (πολυ καλες τελικα) 240 ευρω...