Ο χρήστης Storm έγραψε:
Πάντως σε όσα σούπερ μάρκετ πηγαίνω τα προϊόντα της Pepsico είναι καταχωνιασμένα σε γωνίες και σε πολύ μικρές ποσότητες. Σε αντίθεση με τα προϊόντα της Coca-Cola που καταλαμβάνουν ολόκληρους χώρους.

Αυτή όμως η κατάσταση συμβαίνει και με άλλες πολυεθνικές που μονοπωλούν τα προϊόντα των σούπερ μάρκετ π.χ. P&G, NESTLE κλπ...

Κλασσικά παραδείγματα δυοπωλίων, που λόγω του ότι οι συγκεκριμένες εταιρείες έχουν επενδύσει δις στα δίκτυα διανομής, έχουν γίνει leaders στα δυοπώλια/ολιγοπώλια και κρατούν τους υπόλοιπους σε μονοψήφια ποσοστά για να ελέγχουν την αγορά.

Όλη η Ελλάδα έχει κατακλυστεί από σόμπες τουρκικής κατασκευής ενώ υπάρχουν ελληνικής κατασκευής από την εταιρεία SERTON.

Youtube Video

Η εταιρεία SERTON (http://www.serton.gr) παράγει τοστιέρες, σαντουϊτσιέρες, γκριλιέρες barbeque, ψηστιέρες, θερμοπομπούς, αερόθερμα, επιτραπέζιες ηλεκτρικές εστίες, επιτραπέζιες εστίες υγραερίου, ανοξείδωτα πλυντήρια καθώς και προϊόντα για τη βιομηχανία..

Η εταιρεία ΣΕΡΤΟΝ ιδρύθηκε το 1976 από τον Παναγόπουλο Δημήτριο με έδρα τον Πειραιά. Το 1982 μεταφέρθηκε στη Μάνδρα Αττικής σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις 4500 τμ. Οι τομείς απασχόλησης της εταιρίας είναι ο σχεδιασμός και η κατασκευή καλουπιών, ηλεκτρικών συσκευών, παντός τύπου μεταλλικές και ανοξείδωτες κατασκευές, βαφή ηλεκτροστατικής πούδρας, αντικολλητική βαφή TEFLON και παραγωγή πλαστικών εξαρτημάτων (πρέσσες injection).

http://www.ebloko.gr/Company/1102/el/SERTON-EPE--VIOTEXNIA-ILEKTRIKON-SYSKEYON/

Από το 1986 και μετά η ΣΕΡΤΟΝ άρχισε συνεργασίες με μεγάλες επώνυμες ευρωπαϊκές εταιρείες οι οποίες μέχρι και σήμερα απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των πωλήσεών της. Η κατασκευή και η συναρμολόγηση όλων των προϊόντων της γίνεται εξ ολοκλήρου στο εργοστάσιό της στην Ελλάδα και όλες οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από Ευρωπαϊκές χώρες και τηρούν όλες τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Δώρο» Ερντογάν στην ελληνική κλωστοϋφαντουργία

Μεγάλος αριθμός εταιρειών της γειτονικής χώρας διακόπτει την παραγωγική διαδικασία, επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί πρώτη ύλη. Οι πιθανές συνέπειες για την ελληνική κλωστοϋφαντουργία.

Χαραμάδα αισιοδοξίας ανοίγεται για το μέλλον της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, λόγω των εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στην Τουρκία. Όπως δείχνουν τα πράγματα, η κρίση στη γειτονική χώρα δεν είναι μόνο πολιτική αλλά και βαθύτατα οικονομική, με άμεσες επιπτώσεις σε μια σειρά από κλάδους και δραστηριότητες.

Ήδη το Euro2day.gr είχε δημοσιεύσει από τις 3/1/2017 σχετικό άρθρο με τίτλο «Σε δώρο από την Τουρκία ποντάρουν οι ελληνικές κλωστοϋφαντουργίες», ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου φαίνεται πως οι προσδοκίες επαληθεύονται ολοένα και περισσότερο.

«Πολλοί τουρκικοί όμιλοι έχουν αναγκαστεί να διακόψουν την παραγωγική τους δραστηριότητα, επειδή δεν έχουν χρήματα για να παραγγείλουν πρώτες ύλες. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ οι Τούρκοι αγόραζαν παραδοσιακά γύρω στο 60% με 70% της παραγωγής του ελληνικού βαμβακιού, φέτος είναι ζήτημα αν απέκτησαν το 5%-10% της παραγωγής μας, με το υπόλοιπο να κατευθύνεται στην Αίγυπτο, την Ινδονησία και σε εμπορικούς οίκους», δηλώνει στο Euro2day.gr παράγοντας της αγοράς.

Τα πλήγματα που έχει δεχτεί η βιομηχανία της γειτονικής χώρας από το φθινόπωρο έως σήμερα είναι πολλά και μεγάλα, καθώς:

• Η τοπική λίρα έχει χάσει περίπου το 15% της αξίας της, με τις τουρκικές εταιρείες να είναι σε μεγάλο βαθμό δανεισμένες σε ξένο νόμισμα (δολάριο).

• Από το φθινόπωρο έως σήμερα, η τιμή του βάμβακος έχει κερδίσει γύρω στο 20% σε όρους σκληρών νομισμάτων.

• Κατά υψηλό μονοψήφιο ποσοστό έχουν αυξηθεί στη γειτονική χώρα το κόστος της ενέργειας, όσο και οι αποδοχές των εργαζομένων.

• Σε σειρά επιχειρήσεων, η κυβέρνηση έχει αντικαταστήσει τις διοικήσεις των εταιρειών, τοποθετώντας δικούς της ανθρώπους!

«Για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα, θα αναφέρω το εξής: Η τουρκική εσωτερική αγορά είναι μεγάλη και χαρακτηρίζεται από πολύμηνες πιστώσεις (συνήθως τεσσάρων ή πέντε μηνών). Έτσι, μια εταιρεία που εισπράττει σήμερα σε λίρες τις πωλήσεις του φθινοπώρου, καλείται να αγοράσει πρώτη ύλη σε πολύ υψηλότερες δολαριακές τιμές βάμβακος, έναντι μιας πολύ επαχθέστερης συναλλαγματικής ισοτιμίας και έχοντας δει το ύψος των δανείων της να εκτοξεύεται στα ύψη», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Η επίδραση στην Ελλάδα
Η τουρκική κρίση έχει επηρεάσει έμμεσα και την Ελλάδα, καθώς η γειτονική χώρα είναι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της -όποιας έχει απομείνει- εγχώριας βιομηχανίας μας. Και αυτό γιατί οι Τούρκοι έχουν αναγκαστεί να σηκώσουν το ύψος των τιμών, με αποτέλεσμα η ανταγωνιστική πίεση για τις ελληνικές εταιρείες να αμβλυνθεί, τουλάχιστον ως ένα βαθμό.

Αυτό σημαίνει πως όσο οι ελληνικές εταιρείες είναι ευέλικτες, αξιόπιστες και ποιοτικές (και ιδίως αν έχουν αγοράσει βαμβάκι το φθινόπωρο, όταν οι τιμές ήταν σαφώς χαμηλότερες), μπορούν να ελπίζουν φέτος σε μια καλύτερη χρονιά.

Το ζητούμενο ωστόσο είναι αν η κρίση της Τουρκίας αποτελεί ένα έκτακτο και μη επαναλαμβανόμενο γεγονός, ή αντίθετα το πρόβλημα της γειτονικής οικονομίας είναι δομικό, άρα θα διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αν και κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα στο συγκεκριμένο ερώτημα, οι περισσότεροι πιστεύουν πως το τουρκικό πρόβλημα θα έχει μακροπρόθεσμο χαρακτήρα.

«Οι κινήσεις Ερντογάν δεν έχουν βραχυπρόθεσμο χαρακτήρα και όλα δείχνουν πως οι σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας θα επιδεινωθούν. Αυτό σημαίνει πως για μια σειρά από λόγους -μεταξύ των οποίων και η σιγουριά στις παραδόσεις, η αξιοπιστία και η καλή ποιότητα-, οι ελληνικές βιομηχανίες θα μπορούσαν να καρπωθούν ένα υψηλότερο μερίδιο από το τρέχον. Επίσης, μια τουρκική οικονομία που κατηφορίζει, θα έχει ολοένα και μικρότερες δυνατότητες να επιδοτεί έμμεσα τις τοπικές της βιομηχανίες.

Ένα δεύτερο ζητούμενο επίσης αποτελεί και τον τρόπο που θέλει (ή δεν θέλει…) η ελληνική πολιτεία να στηρίξει την ελληνική παραγωγή. Θα πρέπει για παράδειγμα να γίνουν κινήσεις προκειμένου να περιοριστεί το ενεργειακό και το μη μισθολογικό κόστος, όπως επίσης προκειμένου να δοθεί η απαιτούμενη χρηματοδότηση για την υλοποίηση των εξαγωγών», υποστηρίζει ιδιοκτήτης ελληνικής κλωστοϋφαντουργικής εταιρείας.

Στέφανος Kοτζαμάνης
[url]
http://www.euro2day.gr/news/economy/art ... rgia-.html[/url]

Στο σφυρί ελληνικές βιομηχανίες-σύμβολα

Σβήνουν ιστορικές βιομηχανίες της Ελλάδας και περνούν στη λήθη, καθώς η επόμενη ημέρα περιλαμβάνει πλειστηριασμούς για την εκποίηση των μονάδων που έχουν καταντήσει κουφάρια λόγω μη συντήρησης. Η πολυετής κρίση, σε συνδυασμό με τον υπέρογκο δανεισμό, προκάλεσε τις χρεοκοπίες αυτών των βιομηχανιών που είχαν κυριαρχήσει στον επιχειρηματικό χάρτη τη χώρας τουλάχιστον τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Σε διαδικασία πλειστηριασμών βρίσκονται το 2017 τα εργοστάσια των εταιρειών Hellenic Steel, Shelman, «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», «Πετζετάκις», ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες επιχειρήσεις.

Ιστορικό θα παραμείνει το παράδειγμα της Pirelli, η οποία έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιο της Πάτρας, εξαιτίας των πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων που οδήγησαν σε ρήξη τις σχέσεις εργοδοτών - εργαζομένων, με συνέπεια να μείνουν χωρίς δουλειά 500 άνθρωποι. Η απόφαση για να μεταναστεύσει η εταιρεία στην Τουρκία ελήφθη μέσα σε ένα βράδυ. Σε μια δραματική τηλεφωνική συνομιλία της εδώ διοίκησης με τα κεντρικά στο Μιλάνο, ο ιδιοκτήτης της Λεοπόλντο Πιρέλι ζήτησε να σφραγισθεί το εργοστάσιο και να εγκαταλείψει τη χώρα η ιταλική πολυεθνική, ανατρέποντας όλα τα έως τότε δεδομένα.

Την ίδια χρονική περίοδο, η αμερικανική Goodyear, στο Ακρον του Οχάιο, αποφάσιζε επίσης λουκέτο για το εργοστάσιο της Goodyear Hellas στη Θεσσαλονίκη, το μοναδικό εργοστάσιο ελαστικών που είχε απομείνει εδώ. Πολλές πικρές βιομηχανικές ιστορίες γράφτηκαν και για άλλες ιστορικές επιχειρήσεις, όπως για την «Πειραϊκή-Πατραϊκή» (4.000 εργαζόμενοι), τη χαρτοβιομηχανία «Λαδόπουλου» (1.200 εργαζόμενοι), την «Ελλάς Α.Ε.» (120 εργαζόμενοι), που είχαν την ίδια τύχη. Επίσης σφραγίστηκαν εταιρείες όπως η καλτσοβιομηχανία «Μάντισον» (250 εργαζόμενοι), η οινοποιία «ΒΕΣΟ» (300 εργαζόμενοι), η «Ντρέσκο» (200 εργαζόμενοι) , η «Χαρτοποιία Αιγίου» (550 εργαζόμενοι), η μονάδα ενδυμάτων «Ρετσίνα» (300 εργαζόμενοι).

Την αλυσίδα των λουκέτων στην ελληνική βιομηχανία τη δεκαετία του ’80 άνοιξε η «Τεοκάρ» και στη συνέχεια ακολούθησαν επιχειρήσεις όπως τα Κλωστήρια Φιλιατών, η εταιρεία «Ρόκα», η πώληση των Τσιμέντων Χαλκίδας, αλλά και των μεταλλείων πρώην Σκαλιστήρη, το κλείσιμο των Μεταλλείων Φωκίδας, τα Φωσφορικά Λιπάσματα, το λουκέτο στα Πλαστικά Καβάλας και των Μεταλλείων Χαλκιδικής, το κλείσιμο των γραμμών παραγωγής της Βιαμύλ.

Τη δεκαετία του 1990 είχαμε τα λουκέτα στη Διεθνή Βιομηχανία Ενδυμάτων στην Καλαμάτα, στη Λαυρεωτική, στην ακτοπλοϊκή εταιρεία ΔΑΝΕ. Επίσης είχε ξεκινήσει η κατάρρευση της ιστορικής καπνοβιομηχανίας «Κεράνης», ενώ οι όμιλοι Λαναρά - Αργυρού ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους γράφοντας ουσιαστικά τον επίλογο της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας.

Χαλυβουργία Ηellenic Steel
Η κατάρρευση της ιταλικής μητρικής έφερε την πτώχευση

Τη μεθεπόμενη Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου, εκπνέει η προθεσμία του διεθνούς διαγωνισμού για την εκκαθάριση της πτωχευθείσας χαλυβουργικής εταιρείας Ηellenic Steel, θυγατρική της ιταλικής εταιρείας ILVA Commerciale.

Πριν πτωχεύσει η Hellenic Steel στις 13 Μαΐου 2015 –με έδρα τον Δήμο Διαβατών Θεσσαλονίκης– είχε ξεκινήσει η απαξίωσή της όταν ο βασικός της μέτοχος με ποσοστό 52%, η πολυεθνική ιταλική βιομηχανία χάλυβα ILVA, βρέθηκε σε σοβαρή κρίση που οδήγησε εν τέλει στην κρατικοποίησή της από το ιταλικό Δημόσιο. Πιο συγκεκριμένα, η ιταλική μητρική ILVA Commerciale τον Ιούνιο του 2013 τέθηκε υπό την επιτροπεία της ιταλικής κυβέρνησης λόγω των σοβαρών προβλημάτων πρόκλησης περιβαλλοντικής ρύπανσης στη μονάδα του Τάραντα. Οι μετοχές από την ιδιοκτήτρια οικογένεια Ρίβα πέρασαν στο ιταλικό Δημόσιο, το οποίο εξασφάλισε από τις τράπεζες 650 εκατ. ευρώ, που διατέθηκαν αποκλειστικά και μόνο για τις ιταλικές μονάδες. Το θέμα της Hellenic Steel έγινε γνωστό τον Σεπτέμβριο του 2014, έπειτα από επιστολή των εργαζομένων της εταιρείας στον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, οι οποίοι ζητούσαν τη λήψη μέτρων προκειμένου η εταιρεία να μην «κατεβάσει» ρολά. Οι εργαζόμενοι ζητούσαν από την ελληνική κυβέρνηση να μεσολαβήσει στην ιταλική κυβέρνηση και στη μητρική εταιρεία ILVA, ώστε να αποτραπεί η εκκαθάριση της ελληνικής εταιρείας και να δοθεί παράταση χρόνου για να αναζητηθούν άλλες λύσεις (αγοραστές, επενδυτές, κ.ά.). Μέχρι να πτωχεύσει η εταιρεία ήταν μία από τις 5 μεγαλύτερες χαλυβουργικές μονάδες της Ελλάδας και διέθετε ισχυρή εξαγωγική δραστηριότητα.

Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία
Η άνοδος και η πτώση του Θωμά Λαναρά

Το 1999, όταν σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα είχε καταληφθεί από τη χρηματιστηριακή μανία, ο αείμνηστος Θωμάς Λαναράς διοικούσε την οικογενειακή του επιχείρηση Κλωνατέξ με την κεφαλαιοποίησή της να ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, η «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία» ήταν ήδη σε ημιθανή κατάσταση. Τα δάνεια ήταν όλα σε καθυστέρηση από το 2008. Από τον Μάρτιο του 2009, οι παραγωγικές της δραστηριότητες είχαν ουσιαστικά σταματήσει. Τον Φεβρουάριο του 2010, ανεστάλη η διαπραγμάτευση της μετοχής της στο Χρηματιστήριο Αθηνών, αν και ήταν μεταξύ των εταιρειών που είχαν πρωταγωνιστήσει στις ένδοξες ημέρες της Σοφοκλέους που οδήγησαν στη φούσκα. Toν Ιούνιο του 2010, η κυβέρνηση Παπανδρέου στήριξε ένα ακόμα σχέδιο αναδιάρθρωσης. Η επιχείρηση συμφωνήθηκε τότε να λάβει κοινοπρακτικό δάνειο 63,6 εκατ. ευρώ με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου. Οι βασικοί όροι ήταν να συρρικνωθεί δραστικά και να αποκλειστεί ο Θωμάς Λαναράς και άνθρωποι του περιβάλλοντός του από το νέο σχήμα. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο Λαναράς θα έφευγε από τη ζωή σε ηλικία 54 ετών, κλονισμένος από την κατάρρευση μιας οικογενειακής επιχειρηματικής δυναστείας που είχε διαρκέσει έναν αιώνα. Οσοι γνώριζαν καλά τον ίδιο αλλά και την επιχειρηματική του διαδρομή, του καταλόγιζαν σειρά σημαντικών λαθών. Επισημαίνουν ότι χρησιμοποίησε τα χρήματα που άντλησαν οι επιχειρήσεις του από το χρηματιστήριο για αντιπαραγωγικές δραστηριότητες. Επίσης, λένε, ότι ενώ έβλεπε τον κίνδυνο της εισαγωγής φθηνών ενδυμάτων από την Κίνα να έρχεται, δεν έκανε απολύτως τίποτε, απλά παρακολουθούσε τις υπεραξίες στο χρηματιστηριακό ταμπλό.

Εταιρεία πλαστικών «Πετζετάκις»
Η ελληνική πολυεθνική που λύγισε από τα δάνεια

Τη δεκαετία του ’90 ο επιχειρηματίας Γιώργος Πετζετάκις με την περηφάνια του επικεφαλής ενός πρωτοπόρου ομίλου έτρεφε μεγάλες φιλοδοξίες. Με αρωγό το καθεστώς των εύκολων πιστώσεων, η εταιρεία προχώρησε σε σειρά εξαγορών ανά τον κόσμο, στον Καναδά, στη Νότια Αφρική, στην Ευρώπη. Την εποχή της ακμής ο όμιλος διέθετε 11 μονάδες παραγωγής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και πωλήσεις σε 70 χώρες. Οι εξαγορές που πραγματοποιήθηκαν υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Πετζετάκι, έγιναν με δανεικά, επιβαρύνοντας υπερβολικά τους ισολογισμούς της εταιρείας. Ο ίδιος σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις έχει παραδεχθεί εκ των υστέρων ότι έγιναν λάθη, με κυριότερο το γεγονός ότι δεν κατάφερε να εκτιμήσει επαρκώς τη δυναμική του ανταγωνισμού. Ο επιχειρηματίας δεν αντιλήφθηκε ότι οι επιπτώσεις από τη λήξη της πατέντας που είχε η εταιρεία το 1990 (μετά την παρέλευση 30ετίας) θα ήταν εξαιρετικά δυσάρεστες. Αλλωστε, η κληρονομιά του, που ήταν αξιοζήλευτη σε διεθνές επίπεδο, θάμπωνε και τους ειδικούς. Ο αείμνηστος πατέρας του Αριστόβουλος Πετζετάκις, τον οποίο η βρετανική εφημερίδα «Financial Times» είχε χαρακτηρίσει «εφευρέτη πρώτης τάξης», ίδρυσε τη βιομηχανία πλαστικών σωλήνων το 1960, με βάση την πρωτοποριακή μέθοδο παραγωγής εύκαμπτων πλαστικών σωλήνων, ενισχυμένων με σπειροειδές PVC. Αρκετοί ήταν αυτοί που βρήκαν ευκαιρία να σπαταλήσουν ή ακόμη και να κλέψουν από την τεράστια περιουσία της «Πετζετάκις», όπως λένε άνθρωποι που γνωρίζουν τις εξελίξεις της περιόδου εκείνης. Το 2012 βγήκαν σε πλειστηριασμό οι εγκαταστάσεις τής πρώην ελληνικής πολυεθνικής στη Βόρεια Ελλάδα και ακολουθεί το εργοστάσιο στη Θήβα.

Καπνοβιομηχανία Γεωργιάδη
Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε με τη διακοπή των εξαγωγών

Η καπνοβιομηχανία Γεωργιάδη γονάτισε από τον υψηλό δανεισμό. Η οικογένεια Φαντοπούλου, που είναι οι βασικοί μέτοχοί της, δεν ήταν σε θέση να στηρίξουν οικονομικά την επιχείρηση. Η ιστορική καπνοβιομηχανία Γεωργιάδη είχε ιδρυθεί το 1938 και η ναυαρχίδα των σημάτων της ήταν το Αντινικότ «22». Τα τελευταία χρόνια πριν από την πτώχευση, οι πωλήσεις της έφθιναν και η επιχείρηση εμφάνιζε ζημίες, αφού το κόστος πωλήσεων ξεπερνούσε τον συνολικό τζίρο. Η αδυναμία εξαγωγών προέκυψε για πρώτη φορά στις αρχές του 2010. Και αυτό, γιατί καταλογίστηκαν πρόστιμα από το Δημόσιο για διαφυγόντες δασμούς. Η εταιρεία προσέφυγε στα δικαστήρια, αλλά ώσπου να τελεσιδικήσει η υπόθεση δεσμεύθηκαν οι τραπεζικές εγγυήσεις της, κάτι που έφερε και την αδυναμία εξαγωγών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πωλήσεις της εταιρείας το 2010 κατακρημνίστηκαν στις 748.000 ευρώ έναντι 5 εκατ. ευρώ το 2009. Ο τελευταίος δημοσιοποιημένος ισολογισμός του 2011 κατέγραψε πωλήσεις 317.000 ευρώ και συσσωρευμένες ζημίες 10 εκατ. ευρώ. Η διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας κ. Ιωάννα Φαντοπούλου προσπάθησε να παίξει το τελευταίο της χαρτί το 2011, ποντάροντας υποχρεωτικά στην εγχώρια αγορά. Λάνσαρε το σήμα MG Gold με τιμή 2,60 ευρώ, συμπιέζοντας τα περιθώρια κέρδους, έτσι ώστε να διατηρηθεί στην αγορά. Μάλιστα, αύξησε την προμήθεια των λιανοπωλητών και με μια δραματική σε τόνο επιστολή της προς τους συνδέσμους των περιπτερούχων ζήτησε τη στήριξή τους. Το πείραμα δεν πέτυχε, υπήρξαν καταγγελίες από την πλευρά της για πόλεμο από τις πολυεθνικές και έτσι η επιχείρηση που κάποτε απασχολούσε 80 εργαζομένους έκλεισε το 2012.

Εταιρεία πλακιδίων Philkeram Johnson
Η μεγάλη μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας έριξε τους τίτλους τέλους

Στη λήθη της Ιστορίας έχει περάσει η Philkeram Johnson. Η κρίση από το 2009 κυριολεκτικά τσάκισε την οικογενειακή εταιρεία, η οποία αναγκάστηκε να κάνει περισσότερες από 60 απολύσεις. Η πορεία της ήταν προδιαγεγραμμένη. Ο βασικός λόγος ήταν η κατάρρευση της οικοδομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα που παρέσυρε την επιχείρηση. Στα τέλη του 2011, πνιγμένη από τα χρέη της, κηρύχθηκε σε πτώχευση, με την οικοδομική δραστηριότητα στη χώρα ήδη να κλονίζεται και τις εξαγωγές να μην μπορούν να σηκώσουν οικονομικά τη Philkeram. Ο κ. Γιώργος Φιλίππου ήταν ο ιδιοκτήτης μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της νοτιοανατολικής Ευρώπης, με εξαγωγές σε όλο τον πλανήτη και 500 άτομα προσωπικό. Η σύλληψη του προέδρου της Philkeram Johnson κ. Φιλίππου για χρέη, που αφορούσαν μη απόδοση ΦΠΑ ύψους 293.505 ευρώ ήταν κάτι παραπάνω από χαστούκι.

Η Philkeram Johnson Α.Ε. ιδρύθηκε το 1962 από την οικογένεια Φιλίππου και τον κ. Χρήστο Κωνσταντόπουλο στην περιοχή Πατριαρχικό Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε πρώτη στην Ελλάδα την παραγωγή κεραμικών πλακιδίων με 18 άτομα και παραγωγή 80.000 τ.μ. τον χρόνο και έφτασε στα 5 εκατομμύρια τόνους. Οπως όλες οι μεγάλες παραγωγικές μονάδες της Θεσσαλονίκης, έβαλε λουκέτο έπειτα από μακροχρόνιες κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αφήνοντας χρέη προς το Δημόσιο, για τα οποία συνελήφθη ο κ. Φιλίππου. Προηγουμένως, η εταιρεία είχε υποβάλει αίτηση πτώχευσης, καθώς έχει αναστείλει την παραγωγική δραστηριότητά της, αν και τον Οκτώβριο του 2008 εγκαινίασε μια νέα σύγχρονη μονάδα.

Βιομηχανία ξυλείας Shelman
Το άδοξο φινάλε της εμβληματικής εταιρείας έπειτα από πορεία 50 χρόνων

H Shelman ήταν ένα από τα μεγάλα ονόματα της βιομηχανίας που μεσουράνησαν στην Ελλάδα για περισσότερες από πέντε δεκαετίες. Η βιομηχανία ξύλου που ίδρυσε τη δεκαετία του ’60 ο επιχειρηματίας Παναγιώτης Ηλιάδης, αποτελούσε σημείο αναφοράς στον ευρύτερο κλάδο της ξυλείας στην Ελλάδα. Το εμβληματικό λογότυπο της εταιρείας με τον ελέφαντα ήταν σήμα κατατεθέν με διεθνή αναγνώριση στον κλάδο. Η πενηντάχρονη ιστορία της Shelman, όμως, έληξε άδοξα, παρά την εξαγορά της το 2009 από την εταιρεία Alpha Wood, συμφερόντων των επιχειρηματιών Αδαμόπουλου-Αγοραστού. Η Shelman διέθετε δύο εργοστάσια σε Χαλκίδα και Κομοτηνή, η αξία των οποίων είχε αποτιμηθεί παλαιότερα σε 60 εκατομμύρια ευρώ το καθένα, αλλά η μεγάλη πτώση της εγχώριας ζήτησης για προϊόντα ξυλείας λόγω της καθίζησης της οικοδομής και οι αθρόες εισαγωγές την οδήγησαν στη χρεοκοπία. Τον Ιανουάριο του 2010, ο βασικός μέτοχος κ. Αντώνης Αδαμόπουλος, με την ιδιότητα του νέου βασικού μετόχου της Shelman και μετά την εξαγορά της από την Alfa Wood έναντι 11 εκατ. ευρώ, ανακοίνωνε ότι όραμά του αποτελούσε «η ανάπτυξη και όχι η συρρίκνωσή της». Η πορεία τον διέψευσε.

Η προσπάθεια του επιχειρηματία να μηδενίσει τις ζημίες των 22 εκατ. ώς το τέλος του 2010, δεν απέδωσε. Κι αυτό γιατί –όπως εκτιμούσαν άνθρωποι της αγοράς– η Shelman ήταν ζημιογόνος από το 2005, με αποτέλεσμα να μειώνει τα ίδια κεφάλαια και να αυξάνει τον δανεισμό της. Οι περικοπές και οι μειώσεις προσωπικού δεν πρόσφεραν τη λύση, ούτε η αίτηση για το άρθρο 99. Η πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας κατά 70% τη 2ετία 2011-2013 έδωσε τη «χαριστική βολή».

http://www.kathimerini.gr/895981/article/oikonomia/epixeirhseis/sto-sfyri-ellhnikes-viomhxanies-symvola

Συνάντηση κλωστοϋφαντουργών με Σταθάκη

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Κλωστοϋφαντουργίας κ. Ελευθέριος Κούρταλης, και τα μέλη του Δ.Σ., Ευρ. Δοντάς, Αν. Βαρβαρέσου, Ελ. Μουζάκη και Βασ. Πολύχρονος, συνάντησαν τον Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Γιώργο Σταθάκη, την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017, προκειμένου να τον ενημερώσουν για το πολύ σοβαρό πρόβλημα του υψηλού ενεργειακού κόστους, που πλήττει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, του παραδοσιακά εξαγωγικού και εντάσεως ενέργειας, κλάδου της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας.

Κατά τη συνάντηση, οι φορείς του κλάδου επέδωσαν στον κ. Γ. Σταθάκη εμπεριστατωμένο υπόμνημα με τις θέσεις και προτάσεις τους, για τα μέτρα και τις ενέργειες άμεσης απόδοσης για την διάσωση των βιομηχανιών του κλάδου, ώστε να αποτελέσει εκ νέου τον μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας.

Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο, η συνάντηση έγινε σε κλίμα πολύ θετικό, εποικοδομητικό και με πνεύμα πλήρους κατανόησης, από τον Υπουργό κ. Γ. Σταθάκη, των προβλημάτων και των θεμάτων που έθεσαν οι φορείς του κλάδου της κλωστοϋφαντουργίας.

Το υπόμνημα του ΣΕΒΚ στον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας:

Θέμα: «Μείζον θέμα για τον ενεργοβόρο κλάδο της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας το υψηλό ενεργειακό κόστος»

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Η ελληνική κλωστοϋφαντουργία αποτελούσε για πολλές δεκαετίες έναν από τους πλέον παραγωγικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας με μεγάλη φήμη και σημαντική εξαγωγική δραστηριότητα, απασχολούσε δε περίπου 200.000 εργαζομένους, συνεισφέροντας τα μέγιστα στην παραγωγή εθνικού πλούτου.

Την τελευταία δεκαπενταετία, η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, όσον αφορά στη στήριξη της ελληνικής παραγωγής, κατά συνέπεια και του παραδοσιακού κλάδου της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, σε συνδυασμό με την αθρόα εισαγωγή κλωστοϋφαντουργικών ειδών από χώρες φθηνού εργατικού και ενεργειακού κόστους οδήγησε στην απαξίωση ολόκληρου του κλάδου και στο κλείσιμο μεγάλων παραδοσιακών εργοστασίων, στέλνοντας το εργατικό δυναμικό τους στην ανεργία.

Από το 1980 μέχρι σήμερα, στη χώρα μας, έχει καταγραφεί συρρίκνωση της βιομηχανικής δραστηριότητας, όπως και του κλάδου της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας κατά 70-80%.

O σύνδεσμός μας έχει επανειλημμένα επισημάνει, με επιστολές και υπομνήματα, στους εκάστοτε αρμοδίους φορείς της πολιτείας, το πολύ σοβαρό θέμα του υψηλού ενεργειακού κόστους, που επιβαρύνει την παραγωγική διαδικασία και υπονομεύει την ανάπτυξη του κλάδου. Η μεγάλη αύξηση του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας την τελευταία επταετία, έχει προκαλέσει στον παραδοσιακό αυτό κλάδο της ελληνικής οικονομίας τεράστια προβλήματα και ακυρώνει τις όποιες θετικές ενέργειες έχουν γίνει μέχρι σήμερα για την μείωση του λειτουργικού κόστους των βιομηχανιών μας με άμεσο κίνδυνο την βιωσιμότητα των εναπομεινάντων επιχειρήσεών μας, απειλώντας με αφανισμό χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Χαρακτηριστικά του κλάδου :

α. Οι κλωστοϋφαντουργίες είναι εξαγωγικές βιομηχανίες, ενεργοβόρες, εντάσεως κεφαλαίου και συνεχούς πυράς. Απασχολούν δε εξειδικευμένο προσωπικό.

β. Με την απελευθέρωση του εμπορίου και τους ανύπαρκτους μηχανισμούς ελέγχου τόσο της ΕΕ όσο και τους εθνικούς, οι Ελληνικές κλωστοϋφαντουργικές εταιρίες βρέθηκαν εκτεθειμένες στο παγκόσμιο ανταγωνισμό χωρίς κανόνες.

Όλα τα παραπάνω έχουν επανειλημμένα επισημανθεί, ειδικότερα δε, ότι έχουμε το ακριβότερο ρεύμα Μέσης Τάσης στην Ευρώπη, (το οποίο εκτοξεύτηκε τα τελευταία χρόνια, ενώ ήταν από τα χαμηλότερα στην ΕΕ). Στοιχεία του διεθνή ανταγωνισμού δείχνουν ότι βιομηχανίες με έδρα την Αυστρία, την Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες απολαμβάνουν κόστος ενέργειας 40-50% φθηνότερο από αυτό που ισχύει στην Ελληνική επικράτεια, επίσης ότι κλωστήρια με έδρα την Τουρκία, πέραν των υπόλοιπων μειωμένων εξόδων, ηλεκτροδοτούνται με 50% φθηνότερη ενέργεια από ότι εμείς στην Ελλάδα, γεγονός που πλήττει την διεθνή ανταγωνιστικότητα των ελληνικών βιομηχανιών εντάσεως ενέργειας όπως είναι η κλωστοϋφαντουργία, αφού το ενεργειακό κόστος στην παραγωγική διαδικασία αποτελεί εδώ το 30-35% της ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας του προϊόντος.

Σε ότι αφορά τις έως τώρα ενέργειες που έχουν υλοποιηθεί με στόχο τη μείωση του ενεργειακού κόστους για τις βιομηχανίες και πιο συγκεκριμένα για τις δημοπρασίες ΝΟΜΕ, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι, ενώ με την υπ’ αριθμ. ΑΠΕΗΛ/Γ/Φ1/οικ. 182348 Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας η κατώτατη τιμή προσφοράς των δημοπρατούμενων προθεσμιακών προϊόντων ηλεκτρικής ενέργειας ανήλθε σε 37,37 €/MWh, αυτό δεν είχε αντίκτυπο στους βιομηχανικούς καταναλωτές Μέσης Τάσης, καθώς ανέμεναν καλύτερη τιμολόγηση ως προς το ανταγωνιστικό σκέλος της ενέργειας.

Σας παραθέτουμε συγκεκριμένες ενέργειες άμεσης απόδοσης για την διάσωση των βιομηχανιών εντάσεως ενέργειας του κλάδου:

1. Εξίσωση των χρεώσεων Ε.Φ.Κ. με τις αντίστοιχες της Υψηλής Τάσης (από τα 5€/Mwh στα 2,5€/Μwh).

2. Εξίσωση της τιμολογιακής πολιτικής της ΔΕΗ για τους καταναλωτές Μέσης Τάσης με ετήσια κατανάλωση άνω των 13.000.000 Kwh με τους πελάτες της Υψηλής Τάσης. Ειδικότερα το ορθό θα ήταν ο καθορισμός μιας ανταγωνιστικής τιμής kWh. Η χρέωση της ισχύος και της ενέργειας στην τιμή της kWh να είναι η τελική, χωρίς να εμφανίζονται εκπτώσεις οι οποίες αφενός εύκολα μπορούν να αρθούν και αφετέρου μπορεί να χαρακτηριστούν ως “παράνομες κρατικές ενισχύσεις” (από την Επιτροπή Ανταγωνισμού, την ΕΕ κλπ). Η τιμολόγηση για τη χρέωση ενέργειας και ισχύος θα πρέπει να ανέρχεται σε ποσό μη υπερβαίνον τα 42€/ΜWh αναδρομικά από 1.1.2015

3. Εφαρμογή των κατευθυντήριων γραμμών για τις κρατικές ενισχύσεις στην ενέργεια και το περιβάλλον για το Ειδικό Τέλος Μείωσης Εκπομπών Αέριων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ), όπου προτείνεται δυνατότητα ενίσχυσης των βιομηχανιών Εντάσεως Ηλεκτρικής Ενέργειας με ποσοστό μεγαλύτερο του 20%.

4. Ευθυγράμμιση της μεθοδολογίας υπολογισμού της χρέωσης Δικτύων Μεταφοράς και Διανομής που εφαρμόζεται για τους πελάτες ΜΤ με ετήσια κατανάλωση >13Gwh με τη μεθοδολογία που εφαρμόζεται στην ΥΤ για τον υπολογισμό της χρέωσης δικτύου Μεταφοράς.

5. Δρομολόγηση αυστηρού χρονοδιαγράμματος ενεργειών για την προσαρμογή της εγχώριας αγοράς ηλεκτρισμού στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μοντέλου στόχου (EU Target Model), με στόχο τη σύναψη διμερών συμβάσεων βιομηχανικών καταναλωτών με παραγωγούς εσωτερικού ή εξωτερικού.

6. Θεσμοθέτηση ανώτατου ορίου στις χρεώσεις ΥΚΩ για τις βιομηχανίες εντάσεως ενέργειας στα επίπεδα του 0,5% της προστιθέμενης αξίας κάθε επιχείρησης.

7. Η ρύθμιση των υπαρχόντων οφειλών της βιομηχανίας και της μεταποίησης να γίνει σε 100 μηνιαίες άτοκες δόσεις.

Οι επιχειρήσεις καλούνται να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν μέσα σε ένα γενικότερο αρνητικό περιβάλλον που το συνθέτουν, εκτός του ψηλού ενεργειακού κόστους, η υψηλή φορολογία, οι υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, τα απαγορευτικά επιτόκια του 8%-10% της ήδη ασφυκτικά περιορισμένης τραπεζικής χρηματοδότησης και κάθε είδους φόροι που επιβαρύνουν το κόστος παραγωγής.

Το μεγάλο ζητούμενο για την Ελλάδα της κρίσης ήταν και παραμένει ένα εθνικό συλλογικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο που θα μας οδηγήσει σε μια νέα παραγωγική και σύγχρονη οικονομία. Μία σωστή ενεργειακή πολιτική μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα στην επίτευξη του στόχου αυτού.

Η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει τους παραγωγικούς της κλάδους και να κρατήσει ζωντανές τις λιγοστές πλέον παραγωγικές μονάδες που παραμένουν ακόμη ενεργές. Με την αρωγή και την προστασία του Κράτους προς τον παραγωγικό κλάδο της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, θα δοθεί σημαντική ώθηση στις εξαγωγές, θα δημιουργηθούν πολλές νέες θέσεις εργασίας, και έτσι θα παραχθούν πολλαπλάσια οφέλη για την οικονομία και την κοινωνία.

Γιατί είναι γνωστό στην οικονομική ιστορία πως «είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναγεννηθεί ένας κλάδος που σβήνει ή ακόμα και ένα εργοστάσιο που κλείνει».

http://www.fmvoice.gr/index.php/oikonomia/eidiseis/item/160119-synantisi-klostoyfantourgon-me-stathaki

Αντί να κλαψουρίζουν, καλό θα ήταν να δουν τί κάναν και οι Ταιβανέζοι από το '70 και μετα με το Taiwan Textile Research Institute (https://www.ttri.org.tw/econtent/news/news04.aspx ) . Προφανώς χτυπήθηκαν από τις εισαγωγές (κρατικό λάθος) αλλά δε προχώρησαν και εκείνεοι ενα βήμα παραπέρα.
Οι Ταιβανέζοι, τώρα προμηθεύουν αθλητικούς κολοσσούς και πρωτοπορούν σε έξυπνα υφάσματα. Α, περιττό να πω οτι η Νικε τα flyknit τα κατασκευάζει στη Ταιβαν και φυσικά όχι λόγω κόστους. Μαλιστα άκουσα οτι τη μηχανή (πολύ εξειδικευμένη), ενας από τους λίγους που ξέρουν να τη χειρίζονται, ειναι Ελληνας.
Κατα κύριο λόγο, Δημόσιο αλλά ΚΑΙ Ιδιωτικός τομέας ΜΑΖΙ ειναι εξίσου υπεύθυνοι για τα χάλια της βιομηχανικής (μη)παραγωγής. Ναι καλά... η κατάντια οφέιλεται στη κιλοβατώρα....

Ο άνθρωπος που ανέστησε την ελληνική κλωστοϋφαντουργία

Αρχική
Φόρμα αναζήτησηςΑναζήτηση
ΆρθραΕιδήσεις
15 ΦΕΒ 2017 | 08:10
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣΕΜΠΟΡΙΟ
Ο άνθρωπος που ανέστησε την ελληνική κλωστοϋφαντουργία

Ο άνθρωπος που ανέστησε την ελληνική κλωστοϋφαντουργία - Κεντρική Εικόνα/Video
Το δικό του, διπλό στοίχημα καλείται να κερδίσει ο Γιάννης Ακκάς, ιδιοκτήτης της Ελληνικής Υφαντουργίας, της εισηγμένης εταιρείας από τις πάλαι ποτέ ισχυρές του κλάδου της νηματουργίας για την οποία εδώ και καιρό προσπαθεί να ορθοποδήσει μέσω των διαπραγματεύσεων του με τις πιστώτριες τράπεζες.

Ο Γιάννης Ακκάς πέρα από την Ελληνική Υφαντουργία, καλείται να αναστήσει και τα Εκκοκιστήρια Θράκης, στα οποία πρόσφατα ανέλαβε καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου.

Για την Ελληνική Υφαντουργία, ο ιδιοκτήτης της βρίσκεται εδώ και τουλάχιστον μία τετραετία σε συζητήσεις με τις πιστώτριες τράπεζες για την αναδιάρθρωση του δανεισμού της, συζητήσεις οι οποίες σύμφωνα με πληροφορίες αναμένεται να οριστικοποιηθούν μέσα στο προσεχές διάστημα.

AdTech Ad
Το business plan στο οποίο φαίνεται να έχουν καταλήξει οι δύο πλευρές είναι η επαναλειτουργία της θυγατρικής του Ομίλου, Κλωστήρια Κιλκίς η οποία σήμερα υπολειτουργεί λόγω ελλειπούς χρηματοδότησης, αλλά και η επανεκκίνηση της μηρικής εταιρείας η οποία έχει μονάδα παραγωγής υφασμάτων στην Πέλλα και η οποία έχει αναστείλει την παραγωγική της δραστηριότητα τα τελευεταία χρόνια.

Επίσης προβλέπεται η εκ νέου χρηματοδότηση της Ελληνικής Υφαντουργίας από τις τράπεζες, με τον βασικό μέτοχο όμως να καλείται να βάλει πρώτα το χέρι στην τσέπη, προχωρώντας στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας με την καταβολή μετρητών.

Τέλος προβλέπεται η αναδιάρθρωση του δανεισμού του Ομίλου με ενεχυριασμό των περουσιακών στοιχείων της εταιρείας αλλά και των βασικών μετόχων.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι παρά το γεγονός ότι η ζήτηση για προϊόντα κλωστοϋφαντουργίας παραμένει στην εγχώρια αγορά υποτονική, η εικόνα είναι διαφορετική όσον αφορά την ζήτηση στο εξωτερικό.

Kαι ενώ η υπόθεση EΛYΦ παραμένει σε εκκρεμότητα, η οικογένεια Aκκά έχει να αντιμετωπίσει και τον κλοιό στον οποίο βρίσκεται η Eκκοκιστήρια Θράκης, η οποία και αυτή ανήκει στην οικογένεια Ακκά.

Εδώ και αρκετό καιρό η βιομηχανία επεξεργασίας βάμβακος βρίσκεται υπό ασφυκτικό οικονομικό κλοιό
Ειδικότερα στην οικονομική χρήση Ιουλίου 2015-Ιουνίου 2016 η βιομηχανία στο δυναμικό της οποίας περιλαμβάνεται και η νηματουργική εταιρεία «Κλωστήρια Θράκης», κατέγραψε μειωμένες πωλήσεις και υψηλές ζημιές.

Η επιχείρηση ιδρύθηκε το 1996 και είναι εγκατεστημένη στη Βιομηχανική Περιοχή της Κομοτηνής στον νομό Ροδόπης, σε οικόπεδο 70 στρεμμάτων. Παράλληλα στο δυναμικό του Ομίλου ανήκουν και τα «Κλωστήρια Ροδόπης» αντιπροσωπεύει ένα από τα υψηλότερης ποιοτικής στάθμης νηματουργεία στον ευρωπαϊκό χώρο, διοχευτεύοντας το το 60% των προϊόντων της σε διεθνείς οίκους ενδυμάτων.

Ο όμιλος υπολειτούργησε στη διάρκεια της χρήσης 2015-2016, εν μέσω οξύτατης χρηματοοικονομικής κρίσης, ελλείψει διαθέσιμων κεφαλαίων.

Η κρίση έπληξε κυρίως την εταιρεία του «Κλωστήρια Θράκης», όμως τον Ιούλιο του 2016 σχεδόν ολοκληρώθηκε η αναδιάρθρωση των δανειακών της υποχρεώσεων προς τις τράπεζες Alpha και Εθνική, με μετατροπή των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεών της σε μακροπρόθεσμες, χρονική επιμήκυνση των οφειλών με εξαίρεση μία δόση που λήγει τον Ιούνιο του 2017 και παροχή πρόσθετης χρηματοδότησης, με ευνοϊκότερους όρους, ενώ προχώρησε στην υποβολή αιτήματος προς τους ασφαλιστικούς οργανισμούς για τη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών της.

Παράλληλα η νηματουργική βιομηχανία είχε λάβει μέρος των δανείων της με την εγγύηση της μητρικής εταιρείας, η οποία με τη σειρά της είχε λάβει δάνεια με εγγυήσεις της θυγατρικής της.

Στόχος του Γιάννη Ακκά είναι η πλήρης εξυγίανση της βιομηχανίας και η επαναφορά της σε κερδοφόρα πορεία.

Πηγή: http://www.insider.gr/epiheiriseis/emporio/37162/o-anthropos-poy-anestise-tin-elliniki-klostoyfantoyrgia

Αυτό που ποτέ μου δεν κατάλαβα είναι γιατί ελληνικές εταιρίες έχουν ξενόγλωσσα ονόματα..........πχ Serton!!!!και να θέλω να αγοράσω κάτι ελληνικό,δεν θα το ψάξω παραπάνω απο την αδιάφορη/άγνωστη ονομασία.

Ο χρήστης GGAB έγραψε:
Αυτό που ποτέ μου δεν κατάλαβα είναι γιατί ελληνικές εταιρίες έχουν ξενόγλωσσα ονόματα..........πχ Serton!!!!και να θέλω να αγοράσω κάτι ελληνικό,δεν θα το ψάξω παραπάνω απο την αδιάφορη/άγνωστη ονομασία.

Λογική η απορία σου αλλά οι εταιρείες ζουν σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον ενώ οι Έλληνες έχουν ταυτίσει την τεχνολογική πρόοδο με εισαγόμενα προϊόντα. Η Serton που φέρνεις σαν παράδειγμα εξάγει το 98% των προϊόντων της στο εξωτερικό για λογαριασμό μεγάλων εταιρειών όπως Kenwood και άλλες. Το ζήτημα είναι να ψάχνουμε και να αναδεικνύουμε αλλά και να επιλέγουμε τα ελληνικά προϊόντα όχι λόγω κάποιου μαζοχισμού ή σωβινισμού αλλά για να λυσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα. Και η Ελλάδα έχει μεγάλο πρόβλημα στο εμπορικό της ισοζύγιο.Οι ελληνικές επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές πως θα επενδύσουν στην Ελλάδα όταν το κράτος και οι ίδιοι οι πολίτες αδιαφορούν γι αυτό;

Συμφωνώ απόλυτα μαζί και το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο.Όμως εγω σαν Έλληνας καταναλωτής πιο εύκολα θα έπεφτε το μάτι στην σόμπα Σέρτον απο την Serton!Στην τελική αν το προιόν αξίζει δεν νομίζω οτι τα ελληνικά γράμματα θα χαλάσουν την εμπορική του πορεία στο εξωτερικό.
Υ.Γ το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ είχε στο χώρο αρμάτων για θέρμανση στους μουφοπρόσφυγες καμιά δεκαριά KUMTEL.......περαστικά μας!!!

ΒΑΡΑΓΚΗΣ - Οι ξυλουργοί των αστών

Βαράγκης: Πώς ένα εργαστήρι κατασκευής επίπλων έμελλε να εξελιχθεί σε σήμα «κοινωνικού status»

Στη μετάβαση από τον 20ό στον 21ο αιώνα και ενώ στο διάστημα της τελευταίας 15ετίας εμφανίστηκαν στην ελληνική οικονομική ζωή πλήθος νέες και δυναμικές εν πολλοίς επιχειρήσεις, τα λεγόμενα νέα επιχειρηματικά «τζάκια», υπάρχουν αρκετές βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις που είτε έχουν κλείσει ή σύντομα πρόκειται να γιορτάσουν την πρώτη εκατονταετία της ζωής τους. Είναι κάποιες γνωστές και άγνωστες επιχειρήσεις που συνεχίζουν την οικονομική δραστηριότητά τους, οι περισσότερες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ στα ίδια αυτά χρόνια κάποιες άλλες περισσότερο γνωστές έπαψαν να υπάρχουν. Στην καταγραφή της ιστορίας τους, η οποία επί της ουσίας αποτελεί ιστορία της ελληνικής οικονομίας, αποβλέπει η έρευνα του «Βήματος της Κυριακής».

«Από τα 1900 έως τα 1910 επικρατούνε, ως επί το πλείστον, έπιπλα κλασικά. Η 'Αναγέννησις', τα 'Λουί Κενζ', τα 'Αμπίρ', ο επιβλητικός εγγλέζικος ρυθμός κρατούν αιχμάλωτο ακόμη τον άνθρωπο αυτής της εποχής που ζει σε ατμόσφαιρα βαριά ­ την προπολεμική (σ.σ.: του Α' Παγκοσμίου Πολέμου) ­, τον άνθρωπο που υψώνει το αίσθημα, το πάθος πάνω από τον λογισμό, που θέλει να υποβάλλεται, να ζει ρομαντικά στο περιβάλλον του σπιτιού του» έγραφε ο Αλ. Λιδωρίδης το 1937 στην ειδική έκδοση της Διαρκούς Εκθεσης Ελληνικών Προϊόντων του Ζαππείου.

Τότε λοιπόν, προτού ακόμη γυρίσει ο 19ος αιώνας, το 1894 ο Θεμιστοκλής Βαράγκης, Ανδριώτης στην καταγωγή ­ παρά το γεγονός ότι το όνομά του παραπέμπει στους Αγγλους Βάραγγες της αυτοκρατορικής φρουράς του Βυζαντίου, δεν υπάρχει καμία σχέση και σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση το όνομα οφείλεται στη σωματική διάπλαση κάποιου προγόνου του ­, ένα από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας έρχεται στην Αθήνα για να βρει την τύχη του.

Αποφασίζει να γίνει μαραγκός και για αυτόν τον λόγο παρακολουθεί μαθήματα στη Διπλάρειο Σχολή Επιπλοποιών. Τότε η ζωή στην Αθήνα σε αρκετές περιπτώσεις ήταν «συντεχνιακή» και έτσι οι μαραγκοί κατοικούσαν στο τέρμα Ιπποκράτους. Με την είσοδο του νέου αιώνα, το 1900 όπως συνεχίζει ο Λιδωρίκης «δεν λείπουν από την περίοδο αυτή και οι σχετικές 'επαναστάσεις'. Η έκθεσις του Παρισιού, η Διεθνής του 1900, μας παρουσιάζει μια προσπάθεια αναμορφώσεως στην τέχνη της επιπλοποιίας. Νέοι καλλιτέχνες στους τομείς αυτούς ζητούν να φύγουν από την πεπατημένη και να χαράξουν δρόμους μέλλοντος που αυτοί θα συμβολίζουν την είσοδο και τις αναζητήσεις του 20ού αιώνος».

Πράγματι, η Αθήνα εκείνη την περίοδο υποδέχεται τις νέες αισθητικές τάσεις, τα νέα ρεύματα, τις νέες απόψεις «περί τρόπου ζωής» που η γηραιά Ευρώπη υπαγορεύει. Και τέσσερις άνθρωποι, «εραστές του ξύλου», αρχικώς μάλλον κατ' ανάγκην, δύο συνέταιροι, οι Δημ. Αθηναίος και Θεμ. Βαράγκης και δύο τεχνίτες, οργανώνουν στη γωνία Πινακωτών και Σόλωνος ένα πρότυπο εργαστήρι κατασκευής επίπλων, που επρόκειτο λίγο αργότερα να αποτελέσει «κοινωνικό status» της εποχής.

Και όχι μόνο τότε αλλά και για αρκετές δεκαετίες. Επτά χρόνια μετά τη δημιουργία του εργαστηρίου, το 1907, οι δύο συνεταίροι κατορθώνουν να διαβούν τις πύλες των βασιλικών ανακτόρων του Τατοΐου, επί βασιλείας Γεωργίου Α', αναλαμβάνοντας την επίπλωσή τους. Καλύτερο «διαβατήριο» δεν θα μπορούσαν να βρουν. Και σύντομα τα έπιπλα του εργαστηρίου τοποθετούνται στα καλύτερα σαλόνια της αθηναϊκής κοινωνίας. Η είσοδος στο κατεστημένο της εποχής είναι γεγονός. Η τιμή των επίπλων ­ κατασκευάζονταν κατόπιν παραγγελίας φυσικά ­ είναι εξαιρετικά υψηλή και γι' αυτό αποτελούν προνόμιο των πλούσιων αστών, όπως διηγείται ο κ. Θ. Βαράγκης, εγγονός του ιδρυτή της εταιρείας.

Οι δουλειές αυξήθηκαν εντυπωσιακά και το μικρό εργαστήριο των 60 τ.μ. δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τις νέες ανάγκες. Ετσι το 1917 το εργαστήριο μεταφέρεται στην οδό Λεωνίδου 17, στην περιοχή του Βοτανικού, μόνο που τώρα πρόκειται για ένα μικρό εργοστάσιο, το πρώτο στην ιστορική εξέλιξη της επιχείρησης.

Εν τω μεταξύ το έπιπλο «αρ νουβώ» που κυριάρχησε στις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα «δεν έχει όμως ρίζες, ρίζες βαθιές πραγματικές, η νέα αυτή προσπάθεια. Ετσι τη βλέπουμε σιγά σιγά να εκφυλίζεται, να σβήνει και να καταποντίζεται μαζί με τα δαιμόνια που εισήγαγε: σχέδια και σχήματα απίθανα» (Α. Λιδωρίκης ό.π.π.).

Γεννιέται το νέο έπιπλο

Αμέσως μετά γεννιέται το νέο έπιπλο. Είναι η ίδια περίοδος, το 1922, που το εργοστάσιο μεταφέρεται στην Ιερά οδό 41 και η επιχείρηση πια περνάει στα χέρια της δεύτερης γενιάς, του Νικ. Αθηναίου και Δημ. Βαράγκη, προτείνοντας διαρκώς νέες αισθητικές απόψεις στη ρομαντική Αθήνα του Μεσοπολέμου. Οι διάδοχοι έχουν σπουδάσει στο Παρίσι την επιπλοποιία, στην πολιτιστική μήτρα της Ευρώπης.** Στις δύο εκθέσεις της Θεσσαλονίκης, το 1928 και το 1931, η επιχείρηση κερδίζει το χρυσό βραβείο.**

Ως τότε τα έπιπλα των Βαράγκη και Αθηναίου έχουν τοποθετηθεί σε όλα τα μεγάλα σαλόνια της Αθήνας, στα ξενοδοχεία «Μεγάλη Βρεταννία», «Κινγκ Τζωρτζ», «Ακροπόλ», στον Ορφέα, στου Ζόναρς, στο Μέγαρο Σταθάτου, στην Παλιά Βουλή και στο υπουργείο Εξωτερικών. Οπως διηγείται ο κ. Θ. Βαράγκης «όλες οι μεγάλες οικογένειες των Αθηνών ήταν πελάτες μας. Ηταν στοιχείο κοινωνικής προβολής να πάρεις έπιπλα από του Βαράγκη και να τα πάρεις όλα τα κομμάτια». Και το 1937 ανοίγει το πρώτο κατάστημα στην πλατεία Συντάγματος, Οθωνος 6.

Στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας και ειδικότερα από το 1938 ως και το 1940, ένα μέρος του εργοστασίου είχε επιταχθεί από το καθεστώς και εκεί έβγαιναν όλα τα ξύλινα που μοιράζονταν στα μέλη της ΕΟΝ.

Ηλθε ο πόλεμος και η Κατοχή, το προσωπικό που προπολεμικά αποτελούνταν από 80 εργαζομένους μειώνεται. Μέσα σε εκείνες τις τραγικές ημέρες, μία νέα τάξη πλουσίων γεννιέται: οι μαυραγορίτες. Αυτοί ουσιαστικά γίνονται οι νέοι πελάτες. Οργανώνονται συσσίτια για τους εργαζομένους και τότε γίνεται γνωστός «ο άνθρωπος με το ποδήλατο». Ηταν ένας υπάλληλος που μόλις ο πελάτης κατέβαλε την προκαταβολή, έπαιρνε τα κατοχικά χρήματα και έτρεχε να τα γυρίσει σε λίρες, γιατί μέσα στην ίδια ημέρα έχαναν την αξία τους. Με την απελευθέρωση η επιχείρηση ανασυγκροτείται, η κατάσταση άρχισε σιγά σιγά να ομαλοποιείται και από τις αρχές της δεκαετίας του '50 «αρχίζει και πάλι η ακμή της».

Το 1954 πεθαίνει ο Δημ. Βαράγκης και το 1955, μετά το πέρας των σπουδών του, αναλαμβάνει την επιχείρηση ο κ. Θ. Βαράγκης που εκπροσωπεί την τρίτη γενιά. Το 1957 η επιχείρηση μετατρέπεται σε Ομόρρυθμο Εταιρεία και το 1960 το εργοστάσιο μεταφέρεται στην Πεύκη, σύγχρονο και πρωτότυπο για τα δεδομένα της εποχής, απασχολεί περί τους 100 εργαζομένους και η νομική μορφή της μετατρέπεται σε Ανώνυμη Εταιρεία. Οπως εξηγεί ο κ. Θ. Βαράγκης, στη δεκαετία του '50 «επικρατεί ο σκεπτόμενος σχεδιασμός, το σχέδιο και η δημιουργία βασίζεται στην κλασική γραμμή με αφαιρετικό τρόπο». Στις αρχές της δεκαετίας του '60 η εμπορική πολιτική της εταιρείας αλλάζει. Τώρα πλέον δεν απευθύνεται μόνο στις πλούσιες οικογένειες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά σε κάθε αστική ελληνική οικογένεια. Οι τιμές παραμένουν υψηλές, αλλά είναι προσιτές. Οι πωλήσεις λοιπόν αυξάνονται.

Τα «διά χειρός»

Το 1970 η εταιρεία Θ. Βαράγκης ΑΕ ­ όπως ήταν τότε η επωνυμία της ­ στρέφεται στη διεθνή αγορά και ανοίγει το πρώτο της κατάστημα στο Παρίσι ­ το οποίο διατηρείται ακόμη στη χονδρική πώληση. Το 1975 ανέλαβε την επίπλωση του Μεγάρου Μαξίμου. Από τα μέσα όμως της δεκαετίας του '80, τα έπιπλα «διά χειρός Βαράγκη», και όχι μόνο αυτά, αρχίζουν και δέχονται τον έντονο ανταγωνισμό των εισαγόμενων ιταλικών επίπλων. Από τότε αρχίζει και δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη δημιουργία δικτύου λιανικής πώλησης. Το 1998 η Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρεία Παραγωγής Επίπλων Βαράγκης κάνει το αποφασιστικό βήμα και από μία καθαρά οικογενειακή επιχείρηση εισάγεται στο Χρηματιστήριο και την ίδια χρονιά αποκτά νέο εργοστάσιο στο Σχηματάρι, απασχολώντας συνολικά περί τους 150 εργαζομένους. Το 2000 διαθέτει 10 καταστήματα, αλλά οι πελάτες από τη «μεγαλοαστική τάξη» έχουν μειωθεί. Οι πωλήσεις της το 1999 ανήλθαν στα 2,4 δισ. δρχ. (7εκ. ευρώ) και τα κέρδη της περί τα 350 εκατ. δρχ. (1εκ. ευρώ), έναντι 1,9 δισ. δρχ. πωλήσεων του 1998 και 350 εκατ. δρχ. κερδών. Οι εξαγωγές καλύπτουν το 15% των πωλήσεων, ενώ διαθέτει πέραν των Παρισίων από ένα κατάστημα στο Μόναχο και στο Λονδίνο.

Εφέτος (το 2000) η εταιρεία συμπληρώνει το πρώτο της ιωβηλαίο, 100 χρόνια λειτουργίας. Αφού «ταξίδεψε» για αρκετές δεκαετίες σε χιλιάδες σαλόνια ξεκινώντας από το Παλάτι, τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα σπίτια των πλουσίων της ελληνικής κοινωνίας, συνεχίζει «διά χειρός Βαράγκη» να γράφει σελίδες στην ιστορία του ελληνικού επίπλου...

http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=119812

Όλα αυτά το 2000...Γιατί 17 χρόνια αργότερα η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική...

Θα «αναστηλωθεί» η Βαράγκης μετά την τελευταία οικονομική ένεση;

Η Βαράγκης θεωρείται ένα από τα μεγάλα παραδοσιακά brands στην αγορά του επίπλου στην Ελλάδα και τα προηγούμενα χρόνια «έντυσε» εταιρίες και σπίτια πολλών εκ των ισχυρών του χρήματος. Όμως, η κρίση «ροκάνισε» τα μεγέθη της και την έφερε στο «κόκκινο». Παρά τις προσπάθειες μείωσης των λειτουργικών εξόδων από τον Δημήτρη Βαράγκη, ο οποίος έμεινε με μόνο 7 εργαζόμενους τα βαρίδια… του δανεισμού και των υποχρεώσεων είναι ασφυκτικά για την εταιρία.

Γράφει ο: Θάνος Ξυδόπουλος

Mπορεί η τελευταία οικονομική ένεση των 7,4 εκατ. ευρώ να «αναστηλώσει» τον Bαράγκη και να τον οδηγήσει στην έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της κρίσης; H απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα δεν είναι καθόλου εύκολη για την ιστορική βιομηχανία επίπλου.

Mε αρνητικά ίδια κεφάλαια και με 5,2 εκατ. ευρώ δανείων να είναι στην «κόκκινη ζώνη» (στο σύνολο των 12,2 εκατ. ευρώ των οφειλών στις τράπεζες) το ομολογιακό το 7,4 εκατ. ευρώ μοιάζει με «φιλί της ζωής». Ένα κομμάτι του ομολογιακού (3,3 εκατ. ευρώ) αφορά κεφαλαιοποίηση υποχρεώσεων σε εταιρίες συμφερόντων του βασικού μετόχου Δημήτρη Bαράγκη. Tα υπόλοιπα 4,1 εκατ. ευρώ προορίζονται να καλύψουν «τρύπες» σε κεφάλαιο κίνησης, αλλά και για απομείωση του δανεισμού.

Στα χρόνια της ύφεσης (2008-2015) οι πωλήσεις της εταιρίας έκαναν βουτιά κατά 77% περίπου, καθώς από τα 12,9 εκατ. ευρώ έπεσαν στα 3 εκατ. ευρώ. Mάλιστα, εξ αυτών το 85% προέρχεται από το εξωτερικό και αφορά έργα επίπλωσης σε θαλαμηγούς πλουσίων Aράβων, καθώς και ειδικές κατασκευές σε μεγάλα έργα στο Kουβέιτ και το Kατάρ.

Λουκέτο… σε εκθέσεις

Πάντως, η παρατεταμένη κρίση ανάγκασε τον ισχυρό άνδρα της ιστορικής επιπλοβιομηχανίας να κλείσει τις τέσσερις από τις 5 εκθέσεις επίπλων σε Kολωνάκι, Bουλιαγμένης, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα. Επίσης, πρίν λίγες ημέρες μεταφέρθηκε η έδρα της εταιρίας στο εργοστάσιο στο Σχηματάρι Βοιωτίας. Από το νέο του «στρατηγείο» οCEO της εταιρίας σχεδιάζει τις επόμενες κινήσεις του με στόχο να κρατήσει ζωντανή… την «Δια χειρός» Βαράγκη.

http://www.fmvoice.gr/index.php/epixeiriseis/mi-eisigmenes/item/156440-tha-anastilothei-i-varagkis-meta-tin-teleftaia-oikonomiki-enesi

Έχοντας σχεδιάσει έπιπλα (πλαστικά) μπορώ να πω οτι ο χώρος του επίπλου ειναι τρομακτικά δύσκολος και ανταγωνιστικός. Ειναι αντικείμενα που δεν έχουν κυκλικότητα στην επαναγορά τους μιας και θα τα αγοράσει 1 φορά κάποιος και θα τα κρατήσει για μια ζωή (ιδίως του Βαραγκη). Παντως, το ξύλινο επιπλο σε σχέση με το πλαστικό, έχει πολυ μικρότερο κόστος εξέλιξης/παραγωγής και μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, κατι που το κάνει πιο 'ευκολο' επιχειρηματικά, ως ενα βαθμό.
Να πουμε όμως οτι πολλοί επιπλάδες, ετσι και ο Βαραγκης αντέγραφε από το εξωτερικό σχέδια και τα κατασκευαζε (από ιδία εμπειρία μιας και ειδα το ίδιο σχέδιο που έιχαν οι γονέις μου σε κατάστημα με βιντατζ έπιπλα στο Βελγιο από τη Knoll σε σχέδιο του Τομπία Σκαρπα).
Αλλη μια εταιρία με δυνατό όνομα όμως που δεν εκμεταλλέυτηκε τις καλές εποχές για εξωστρέφεια και καινοτομία.

Δεν υπήρξαν ποτέ καλές εποχές για τις ελληνικές ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ επιχειρήσεις ώστε να σταθούν σε διεθνές επίπεδο , αν δεν διεθνοποιούνταν οι ίδιες , παύοντας ουσιαστικά να είναι Ελληνικές .

Δηλαδή όταν μια επιχείρηση δουλεύει στην Ελλάδα με τα προβλήματα φορολογίας , διαφθοράς , υψηλού κόστους δανεισμού και ενέργειας , ασφαλιστικών εισφορών και άλλων προβλημάτων , μπορεί να σταθεί ΜΟΝΟ αν έχει μεγάλο ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ μέρος του τζίρου του στην εγχώρια αγορά . Αλλιώς πως θα ανταγωνιστεί τους Ιταλούς που έχουν και αυτοί την ποιότητα και τον σχεδιασμό , αλλά και το όνομα , αλλά δεν έχουν τα παραπάνω προβλήματα , ή τα έχουν στο 10-20 % των Ελλήνων που σημαίνει ότι έχουν πολύ μειωμένο κόστος παραγωγής . Αλλά πως θα ανταγωνιστεί και τους Κινέζους που αν και έχουν χαμηλότερη ποιότητα έχουν πολύ χαμηλότερες τιμές .

Ολα αυτά οδήγησαν την Ελληνική αγορά από το 90 και μετά να γίνουν από παραγωγικές , καθαρά εμπορικές εταιρείες που σημαίνει ότι δεκάδες χιλιάδες κόσμος έχασε την δουλειά του στην παραγωγή .

Τώρα που οι αλήτες ΓΑΠ , ΜΠΕΝΙ και ΠΙΤΣΑΔΟΡΟΣ έκλεισαν την οικοδομή , πολλά ιστορικά ονόματα και πολλές μεγάλες εταιρείες έχασαν τους πελάτες τους και έκλεισαν . Περνώντας προχτές στην Εύβοια από το Βασιλικό μέχρι την Αυλίδα έβλεπα την Σέλμαν κλειστή , την ΝΕΟΣΕΤ κλειστή , τα τούβλα να υπολειτουργούν , το τσιμεντάδικο κλειστό , αρκετές εταιρείες ηλεκτρολογικού υλικού επίσης κλειστές και βέβαια η ανεργία στην περιοχή είναι σε τρομακτικά υψηλά επίπεδα .

Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι το άρθρο για τον Βαράγκη που ήταν παραγωγικός και εξαγωγικός , το γράφει το ΔΟΛιο Βήμα που απλά ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις και προσπαθούν τώρα να το σώσουν δίνοντας και άλλα δάνεια και κουρεύοντας τα παλιά που έπαιρνε με 'αέρα' ο ιδιοκτήτης του .

Ο χρήστης criuser έγραψε:
Δεν υπήρξαν ποτέ καλές εποχές για τις ελληνικές ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ επιχειρήσεις ώστε να σταθούν σε διεθνές επίπεδο , αν δεν διεθνοποιούνταν οι ίδιες , παύοντας ουσιαστικά να είναι Ελληνικές .

criuser, δε θα διαφωνήσω οτι ειναι πολύ δύσκολη η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Ωστόσο, δεν υπάρχουν και παραδείγματα Ελληνικών εταιριών που απο την αρχή έδειξαν εξωστρεφια και χτύπούν ξένες εταιρές; Πχ. Φολι-Φολί στον πολύ ανταγωνιστικό κλάδο των αξεσουαρ και η Κορρες στα καλλυντικά; Αυτοί μέσα από το ίδιο περιβάλλον δεν επιχειρούν;
Νομίζω όμως, πολλοί κατασκευαστές έμεινα πίσω σε θέμα καινοτομίας και προσαρμοστικότητας σε νέες κοινωνικο/οικονομικές συνθήκες, όπως και βολευτηκαν στη μικρή Ελληνική αγορά που τους βόλεψε. Μειναν δηλαδη σε ένα μικρο-μεσαίο μέγεθος που υπολόγιζε μόνο σε μία αγορά. Αρκετά επικίνδυνο.
Αν και ξέρω οτι επαγγελματικά δραστηριοποιήσαι στο κατασκευαστικό οικοδομικό τομέα, επίτρεψέ μου να θεωρώ πως η οικοδομή στην Ελλάδα ήταν μάλλον ένας στρεβλός τομέας όπως και ο τουρισμός. Καμια σοβαρή χώρα δεν εδράζεται 'παραγωγικά' σε αυτούς τους 2 τομείς στο βαθμό που το έκανε η Ελλάδα. Δεν ειναι τυχαίο οτι η οικοδομή ειναι παράγοντας οικονομικής φουσκας σε πολλές οικονομίες.
Αν δε κάνω λάθος, περα από τα αλουμίνια, ελάχιστες εταιριες του χώρου σου επέδειξαν κάτι αξιόλογο εκτός της χώρας.
Φιλικά πάντα τα παραπάνω

Ολες οι χώρες δεν είναι ίδιες . Σε κάποιες ο τουρισμός θα είναι βαριά βιομηχανία όπως και η οικοδομή . Αλλά γενικά παντού αυτά τα δύο είναι βασικά .

Ακόμα κάθε εταιρεία έχει τις εποχές της . Ο Βαράγκης βγήκε εκτός και τώρα ακόμα έξω στέλνει την παραγωγή του . Αλλά δεν φτάνει αυτή για να τον συντηρήσει και εκεί ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος . Για τις εταιρείες που αναφέρεις δεν ξέρω πως θα πήγαιναν , αν ξαφνικά ο εγχώριος τζίρος τους μηδενιζόταν .

Η Ελλάδα τις παλιές εποχές πέρα από την οικοδομή έκανε και πολλά άλλα πράγματα , ενώ έφτιαχνε εδώ το 80 % της οικοδομής .

Η χώρα έγινε εμπορική και εισαγωγική μετά το 90 σε κάθε τομέα και αυτό χειροτερεύει .

Σε βόρειο προάστιο της Αθήνας , από τα καλά , υπήρχε πριν 40 χρόνια μια οικογένεια , ο πατέρας και 4 γιοί που είχαν μια βιοτεχνία με πουκάμισα με 50 άτομα προσωπικό .

Μετά το 90 προσπάθησαν να μειώσουν προσωπικό , την πήγαν για λίγο στην Βουλγαρία και τελικά την περασμένη δεκαετία έκαναν τα μαγαζιά τους εισαγωγικά και τελικά τώρα στην κρίση , κράτησαν μόνο ένα μικρό 30 τμ που το δουλεύει ο δεύτερος με τον τέταρτο , ενώ τον υπόλοιπο χώρο τον έκαναν καφέ , 2 άλλα μαγαζιά τα νοίκιασαν και το ένα το έκαναν σουβλατζίδικο . Πόσο προσωπικό έχουν συνολικά ? 10-άτομα το πολύ και αυτό επειδή καφέ και σουβλάκια είναι σχεδόν 24ωρης λειτουργίας ....

criuser, δε διαφωνώ καθόλου με τη καταστροφηκή τακτική πολιτικών και επιχειρηματιών από το 80 και μετά. Εχεις απόλυτο δίκιο. Να προσθέσω και την ΕλΓκρεκο του Βακάκη που παρήγαγε παιχνίδια, μετά ο γιος το γύρισε στα γνωστα Τζαμπο.
Οσο για τα παραδείγματα, η ΦολιΦολι αν δε κανω λαθος πάνω από το 70% των εσόδων της ειναι από τις εξαγωγές, όπως και η Κορρες διπλασίασε εξαγωγές το '15. Και μιλάμε για τρομακτικά ανταγωνιστικές αγορές που οι εν λογω εταιρίες δεν εχουν δα και κάποια ευρεσιτεχνία. Προσφατα έμαθα και για την DNA filters ( https://www.e-dnafilters.com/ ) που εξάγει επισης μεγάλο μερος της παραγωγής της.

Το καλό στην περίπτωση του Βαράγκη είναι ότι ο βασικός μέτοχος έριξε χρήμα για να κρατήσει την εταιρεία στη ζωή ενώ ταυτόχρονα επειδή πλέον η εγχώρια αγορά ακριβών επίπλων συρρικνώθηκε και μονοπωλήθηκε από εισαγωγές ( η εγχώρια άρχουσα - όση έχει απομείνει - τάξη αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως τόπο διακοπών και μόνο) η Βαραγκης στραφηκε στις πλούσιες χώρες του Κόλπου με ανεκτελεστα εργα αρκετών εκατομμυρίων σε σκάφη, σπίτια και γραφεία Αράβων κροισων. Ο κύκλος εργασιών της Βαράγκης από οικιακά έπιπλα στην Ελλάδα ανήλθε το 2015 σε μόλις 218.359,78 ευρώ (!!!), στα ειδικά έργα σε σκάφη και γραφεία στην Ελλάδα στα 227.932,87 ευρώ ενώ οι εξαγωγές ανήλθαν σε 2.608.102,88 ευρώ σε Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Ιταλία, Γαλλία και Αίγυπτο.

Να προσθέσω και την ΕλΓκρεκο του Βακάκη που παρήγαγε παιχνίδια, μετά ο γιος το γύρισε στα γνωστα Τζαμπο.

Δηλαδη την ελγκρεκο την ειχε ο παππους και τα τζαμπο ο γιος βακακης;ο εγγονος ηταν αυτος με το ατυχημα μαλλον....

Πώς η Νιτσιάκος συνεχίζει να αυξάνει το μερίδιό της στην αγορά

Τα αυξημένα οικονομικά μεγέθη, οι επενδύσεις και η συμμετοχή στο δίκτυο του «Ελλα-δικά» μας.

Σε σταθερή τροχιά ανάπτυξης βρίσκεται για έκτη συνεχή χρονιά η Νιτσιάκος πετυχαίνοντας σημαντική αύξηση των οικονομικών της μεγεθών. Η ελληνική οικογενειακή επιχείρηση από τα Γιάννενα, που δραστηριοποιείται στην εγχώρια αγορά για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, κατέχει σήμερα τη θέση της πρώτης μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγού πουλερικών στην Ελλάδα αποτελώντας επιχείρηση-πρότυπο, αφού παρά το δυσμενές οικονομικό-πολιτικό περιβάλλον, παραμένει προσηλωμένη στο στρατηγικό της πλάνο και συνεχίζει ακάθεκτη την υλοποίηση των επενδύσεων της.

Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και στις αρνητικές προβλέψεις της ΕΣΕΕ που εκτιμά την επιβολή λουκέτου σε 63.000 ελληνικές επιχειρήσεις μέσα στο 2017, η διοίκηση της Νιτσιάκος βλέπει τα οικονομικά της αποτελέσματα να εμφανίζουν αυξητική τάση, γεγονός που της επιτρέπει να εξετάζει με αισιοδοξία το γενικότερο «άνοιγμά» της, τόσο στην εσωτερική όσο και στις διεθνείς αγορές.

Όπως προκύπτει από τα οικονομικά αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν για το 2015, ο κύκλος εργασιών της Νιτσιάκος διαμορφώθηκε στα 236 εκατ. ευρώ, έναντι των 213 εκατ. ευρώ που σημείωσε το 2014 καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 10 %, ενώ ανοδικά κατά 21% κινήθηκε σε ετήσια βάση και ο τζίρος για το πρώτο 5μηνο του 2016.

Σημειώνεται ότι το μερίδιο της αγοράς της στο σύνολο της παραγωγής του κοτόπουλου ανέρχεται στο 30% στην εγχώρια αγορά και το 40% του κύκλου εργασιών της προέρχεται από την πώληση ζωοτροφών (παραγωγικών ζώων και ζώων συντροφιάς). Η βελτίωση της οικονομικής θέσης της Νιτσιάκος αποδίδεται στις υψηλές πωλήσεις που εμφανίζει η δραστηριότητα της παραγωγής των pet food στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως επίσης και αυτή των λοιπών λευκών κρεάτων (γαλοπούλα, κουνέλι) στην οποία εισήλθε από το 2010.

Την ικανοποίησή της εξέφρασε η Διευθύντρια Sales & Marketing της ομώνυμης εταιρείας, Μαριλένα Νιτσιάκου δηλώνοντας πως η Νιτσιάκος συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων ελληνικών επιχειρήσεων που, παρά την ύφεση, συνεχίζουν να αποτελούν παράδειγμα για τη βιώσιμη επιχειρηματικότητα. «Καταφέραμε και φέτος να αυξήσουμε το τζίρο μας, να διατηρήσουμε σε έλεγχο τα λειτουργικά και άλλα κόστη, και την ίδια στιγμή να προσφέρουμε θέσεις εργασίας. Τα αποτελέσματα αυτά αποδίδονται τόσο στο στρατηγικό πλάνο ανάπτυξης της Νιτσιάκος για τις επενδύσεις και την εξωστρέφειά της όσο και στην εμπιστοσύνη των καταναλωτών μας που μας προτιμούν για την ποιότητα και την καινοτομία των προϊόντων μας. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς για την πιστή και συνεχώς αυξανόμενη προτίμησή τους.»

Η σημασία της κίνησης «Ελλα-δικά μας»

Ευαισθητοποιημένη απέναντι στον αγώνα της επιβίωσης που δίνουν οι ελληνικές επιχειρήσεις η Μαριλένα Νιτσιάκου ήταν από τους «πρωτεργάτες» της πρωτοβουλίας του «Ελλα-δικά μας» που στοχεύει στην επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας με την ενεργό συμμετοχή των ισχυρότερων ελληνικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα.

Όπως έχει δηλώσει επανειλημμένως στο παρελθόν η κ. Νιτσιάκου, βασική πεποίθησή της είναι πως η ανάπτυξη θα προκύψει μόνο μέσα από ελληνικές επενδύσεις που κινούνται στη λογική της σύμπραξης και των συνεργιών και δίνουν τα απαιτούμενα κίνητρα, έτσι ώστε οι νέοι άνθρωποι να ασχοληθούν με την παραγωγή και την επιχειρηματικότητα. : «Στη συμμετοχή μας στο “Ελλα-δικά μας”, εδράζεται απόλυτα η φιλοσοφία μας για την στήριξη και την ανάπτυξη των ελληνικών προϊόντων. Πράγματι, πιστεύω ότι τα δικά μας προϊόντα και εννοώ τα ελληνικά, δεν υστερούν σε τίποτα, πόσο μάλλον διακρίνονται για τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά τους. Μέσα από αυτό το εγχείρημα, θέλουμε να καταδείξουμε ότι οι Ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να συμπράττουν, μπορούν να γίνονται ομάδα και να “βγαίνουν μπροστά”, όταν οι στόχοι είναι κοινοί και ωφελούν τόσο τις ίδιες τις επιχειρήσεις όσο και την ελληνική οικονομία»

Δίνοντας έμφαση στην ελληνικότητα, την καινοτομία και την εξωστρέφεια η Νιτσιάκος μπορεί να εγγυηθεί ότι περνάει σε ένα δεύτερο κύκλο ανάπτυξης. Διαθέτοντας την έδρα, την παραγωγή καθώς και την ιδιοκτησία της στην Ελλάδα αποτελεί μια από τις πρώτες πιστοποιημένες επιχειρήσεις με το σήμα ‘ΕΛΛΑ- ΔΙΚΑ ΜΑΣ’ προσφέροντας υψηλή αξία στο προϊόν της, ενισχύοντας ταυτόχρονα σημαντικά την ελληνική οικονομία και την απασχόληση στη χώρα.

Επιπρόσθετα, ψηλά στην ατζέντα της στρατηγικής που ακολουθεί η διοίκηση της Νιτσιάκος βρίσκεται ο παράγοντας εξωστρέφεια, καθώς και οι επενδύσεις στη δημιουργία νέων καινοτόμων προϊόντων υψηλής διατροφικής αξίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επιχειρηματική κίνηση της εταιρείας να αποτελέσει τον πρώτο Έλληνα παραγωγό γαλοπούλας, καθώς και τη μοναδική επιχείρηση που διαθέτει το πρώτο πιστοποιημένο από την Ε.Ε σφαγείο κουνελιού στη χώρα. Σε ότι αφορά τις εξαγωγές, το brand Νιτσιάκος έχει έντονη παρουσία στις Βαλκανικές χώρες, την Κύπρο και την Ιταλία, εστιάζοντας κυρίως στην εξαγωγή κοτόπουλου αλλά και σε αυτή των ζωοτροφών και του σιταριού.

Σημειώνεται πως από το πρώτο έτος της ίδρυσή της, το 1972 με την πρώτη μονάδα αναπαραγωγής στο Μπιζάνι Ιωαννίνων, η Νιτσιάκος έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα καθετοποιημένο σύστημα παραγωγής, εξασφαλίζοντας την εταιρική της αυτάρκεια, την ποιότητα των υπηρεσιών της σε όλο το φάσμα της δραστηριότητάς της, καθώς και την διαδρομή της γεύσης στην ευρεία γκάμα των προϊόντων της. Εδώ και 44 χρόνια αποτελεί τη μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία παραγωγής και διανομής κοτόπουλου στην Ελλάδα, ενώ συγκαταλέγεται στις πλέον αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις της χώρας απασχολώντας περισσότερους από 700 εργαζόμενους.

Μαύρο Κοτόπουλο: Το μεγάλο «στοίχημα» της Νιτσιάκος

Έχοντας πρόσφατα λανσάρει το Μαύρο Κοτόπουλο της Αλσατίας, η Νιτσιάκος φαίνεται να έχει κερδίσει το μεγάλο στοίχημα με την αγορά και τους καταναλωτές. Η εισαγωγή αυτού του high volume προϊόντος ήρθε σε συνέχεια συστηματικής έρευνας- άλλωστε, χαρακτηριστικό της εταιρείας Νιτσιάκος είναι αναμφισβήτητα η ερευνητική διαδικασία στην οποία αποδίδεται η βάση της ανάπτυξή της- το Δεκέμβριο του 2015, όταν αποκλειστικά πρώτα διατέθηκε στα καταστήματα ΑΒ Βασιλόπουλος. Τη σκυτάλη με στόχο τη μεγαλύτερη κάλυψη του δικτύου στο οργανωμένο λιανεμπόριο παρέλαβαν πριν από λίγες ημέρες τα καταστήματα My Market και Σκλαβενίτης.

Αξίζει να αναφερθεί ότι το Μαύρο Κοτόπουλο ως γαλλική ράτσα εκτρέφεται σε ελάχιστες χώρες παγκοσμίως. Τα µαύρα φτερά τους µε τις µπλε ανταύγειες καθιστούν αυτά τα κοτόπουλα της Αλσατίας τα πιο δημοφιλή πτηνά στη Γαλλία. Πρόκειται για µία μαύρου φτερώµατος αγροτική ράτσα βραδείας ανάπτυξης µε χαρακτηριστικό γνώρισμα τον γυμνό λαιμό. Η διάρκεια της εκτροφής τους, η οποία υπερβαίνει τις 90 ημέρες, όσο και το ειδικά διαμορφωμένο σιτηρέσιο µε το οποίο τρέφονται, που είναι 100% φυτικής προέλευσης και αυξημένο σε κυτταρίνη, καθιστά το Μαύρο Κοτόπουλο ιδιαίτερα ανταγωνιστικό στη γεύση αλλά και στη διατροφική αξία σε σχέση με το λευκό κοτόπουλο. Η αυξηµένη πρωτεΐνη, τα λιγότερα λιπίδια, τα καλά επίπεδα σε ανόργανα άλατα, καθώς και η υψηλή περιεκτικότητα σε κάλιο και φώσφορο, το καθιστά ιδανικό και για την παιδική διατροφή.

Φοίβε, για την ΕλΓκρεκο ακριβώς αυτή ειναι η ιστορία.
Οσο για το κοτόπουλο, άκουγα τη διαφήμιση αλλά νόμιζα οτι ειναι αυτό που έχουν και στην Ασια που ειναι το δέρμα του μαυρο...

Ο χρήστης alejandro έγραψε:

Αλλη μια εταιρία με δυνατό όνομα όμως που δεν εκμεταλλέυτηκε τις καλές εποχές για εξωστρέφεια και καινοτομία.

Δε νομίζω ότι συμφωνώ μαζί σου. Ο Βαράγκης το 2000 είχε καταστήματα στο Παρίσι, στο Μόναχο και το Λονδίνο. Και σήμερα το 90% του κύκλου εργασιών προέρχεται από πωλήσεις σε Άραβες κροίσους. Απλά από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ οι Έλληνες προτιμούν να μιμούνται τους Ευρωπαίους αντί να ακολουθούν τον δικό τους δρόμο. Ο Βαραγκης μάλιστα είχε βγάλει πρωτοποριακές βραβευμένες σειρές συνεργαζόμενος με Έλληνες σχεδιαστές, όπως η σειρά Schemata. Είναι η οξύτητα της κρίσης, η αλλαγή των προτύπων κατανάλωσης και παραγωγής με την αγορά φθηνοτερων και υποδεεστερων ποιοτικά προιόντων που φθειρονται και χρήζουν πιο γρήγορης αντικατάστασης που οδήγησε σε μαρασμο ελληνικές επιχειρήσεις που παράγουν ποιοτικά αλλά ακριβά προϊόντα. Η φτήνια τρώει τον παρά που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας.