Ο χρήστης kon5 έγραψε:

http://portosalte.skai.gr/post/7932813246/cds

υ.γ. και σχόλια από κάτω

Και τώρα κλαίνε όλα τα αλάνια που έμειναν από…CDS! Μας τελείωσε και η δραχμή προτού τυπωθεί!

Προφανώς η πανηγυρική εκδήλωση για τον πιο Γιώργο οπαδό του ΠΑΣΟΚ δεν περνάει από την Ομόνοια. Προφανώς η ξινίλα και η απογοήτευση για την απόφαση της Ευρώπης περνάει μέσα από τη συντήρηση της μιζέριας. Η πραγματικότητα όμως είναι σαφής. Η Ευρώπη αγκαλιάζει και προστατεύει την Ελλάδα. Με τρόπο μοναδικό και ουσιαστικό. Θα πρόσθετα και εντυπωσιακό. Αυτά όμως θα τα κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος. Η ουσία είναι τι κάνουμε εμείς τώρα.
Εργασία, εργασία, εργασία…

Πραγματι ειναι εντυπωσιακο οτι ο Μοσιαλος σημερα ειπε οτι η 6η δοση θα ειναι μαλλον με τους παλιους ορους.

Πηγή
http://www.topontiki.gr/article/20184

Από την εποχή της προσφυγής της Ελλάδας στον μηχανισμό «στήριξης» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ έχει αρχίσει στην Ελλάδα μια μεγάλη συζήτηση περί «εθνικής κυριαρχίας». Όπως όλες οι σημαντικές συζητήσεις, όμως, σ’ αυτή τη χώρα, έτσι και τούτη γίνεται με όρους υπαίθριου σφαγείου: αστοιχείωτοι και φανατικοί κάθε απόχρωσης ερίζουν χωρίς καν να αντιλαμβάνονται για ποιο πράγμα συζητούν.

Ένα βασικό ερώτημα, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, είναι σε ποιον παραχωρεί η Ελλάδα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια από την εθνική της κυριαρχία στο πλαίσιο της διαχείρισης της «κρίσης χρέους».

Πολλοί, υπερασπιστές της (κατά την έκφραση του συρμού) «μνημονιακής» λογικής, ισχυρίζονται ότι η εκχώρηση αυτή έχει αποδέκτη τους «εταίρους» μας, οι οποίοι, με τα συνεχή νέα δάνεια, διασώζουν την Ελλάδα από την επίσημη πτώχευση και, συνεπώς, δικαιούνται να έχουν αυξημένο λόγο στη διαχείριση των ελληνικών οικονομικών και πολιτικών πραγμάτων. Ως διασφάλιση της επιστροφής των δανείων.

Εξ άλλου «εμείς» φταίμε, που για χρόνια «ζούσαμε με δανεικά». Ποιοι «εμείς»; Αυτή είναι μια τεράστια συζήτηση, στην οποία μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση δίνει ένα εκπληκτικό στοιχείο από την ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη στο σημερινό «Π». Γράφει:

«Για 20 δισ. ευρώ που ήταν περίπου το πρωτογενές συσσωρευμένο έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού για όλη τη δεκαετία 2000-2009, το Ελληνικό Δημόσιο πήρε γύρω στα 490 δισ. ευρώ νέα δάνεια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των Εθνικών Λογαριασμών. Με άλλα λόγια, το Ελληνικό Δημόσιο δανείζεται σχεδόν 25 φορές περισσότερα από αυτά που είναι οι πραγματικές δανειακές του ανάγκες με βάση τα πρωτογενή του ελλείμματα. Γιατί άραγε; Για να προικοδοτεί τράπεζες, δανειστές και αρπακτικά της αγοράς».

Το πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι ο υπέρογκος δανεισμός, αυτός που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, δεν αφορούσε τις πληρωμές μισθών και συντάξεων, όπως μετ’ επιτάσεως «πυροβολούν» κυβέρνηση και πολλά ΜΜΕ. Επομένως η απόπειρα συλλογικής ενοχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας ως άφρονος δανειολήπτριας πάσχει σοβαρά – κι αυτό αποδεικνύεται από τους εθνικούς λογαριασμούς.

Συνεπώς πάσχει σοβαρά και η λογική της «συλλογικής ευθύνης», η οποία αποτελεί τη «νομιμοποιητική» βάση για την επιβολή των απεχθών και επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων.

Έως εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα πρώτο συμπέρασμα: Ο επί της ουσίας χρεοκοπημένος και υπόλογος έναντι των τραπεζών και άλλων δανειστών και «επενδυτών» δεν είναι η ελληνική κοινωνία, αλλά οι διαχειριστές του κράτους.

Ωστόσο η παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας δεν βλάπτει τους υπαιτίους της χρεοκοπίας, οι οποίοι, ως πολιτικοί οργανισμοί, αλλά και ως πρόσωπα συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να ασκούν την εξουσία και τα προνόμια που απορρέουν απ’ αυτήν, αλλά... τα θύματά τους. Επ’ αυτού η διεθνής νομολογία έχει ήδη απαντήσει: Δεν μπορεί να πληρώνονται χρέη με τίμημα την εξαθλίωση και την υποδούλωση ενός λαού.

Εδώ λοιπόν ανακύπτει ένα ακόμη ζήτημα: Πριν από τη σύναψη του δανείου από τον μηχανισμό «στήριξης», η Ελλάδα ήταν υπόλογη έναντι ιδιωτών δανειστών. Και δέχτηκε, προκειμένου να τους αποπληρώσει «στο ακέραιο», όπως τόσες φορές διακήρυξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, να μετατρέψει τα χρέη προς ιδιώτες σε χρέη προς κράτη – υποβιβάζοντας δραματικά τη νομική θέση της χώρας και αναβαθμίζοντας το νομικό καθεστώς του δανεισμού της.

Επομένως είναι προφανές ότι η παραίτηση της Ελλάδας από την εθνική κυριαρχία δεν έχει να κάνει με τους «εταίρους» ως έθνη, αλλά έγινε προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες και απαιτήσεις ιδιωτών δανειστών. Αυτά για να μην διατελούμε σε πλήρη σύγχυση...

Δεν θα βαρεθω να το γραφω.
Η υποθεση χρεοκοπια επαψε να μας συμφερει οταν ο Αλογοσκουφης και οι τραπεζιτες στησανε την πυραμιδα τους από ελληνικα ομολογα ('θωρακισμενη οικονομια-ισχυρες τραπεζες'),εκει μπηκε το τελευταιο καρφι αφου πλεον η χρεοκοπια αφορα αμεσα εμας,τα ταμεια μας,τις τραπεζες μας και οχι τους ξενους που απο τοτε ξεφορτωνουν τα ομολογα τους στις πλατες μας.
Πλεον καλουμαστε να υποστουμε βαριες συνέπειες.

Η Επιλεκτική Δημοκρατία των Μανδραβέληδων*

*Μανδραβέληδες = Δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι που επικροτούν οτιδήποτε έχει να κάνει με την ελεύθερη αγορά και την καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη επιδρομή σε μισθούς, θεσμούς, κ.τ.λ. οι οποίοι πληρώνονται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ για να προβάλλουν τις «αυτονόητες» απόψεις τους κατηγορώντας όσους διαφωνούν ως παλαβούς και οπισθοδρομικούς. Βαφτίστηκαν έτσι από τον πρωτεργάτη του κινήματος Πάσχο Μανδραβέλη, εργαζόμενο στον Σκάι και στην Καθημερινή, συμφερόντων Αλαφούζου.

[spoiler=more mandravelis:37wpv6dp]Χαρακτηριστικό γνώρισμα των μανδραβέληδων είναι πως ξεκινούν τη συλλογιστική τους με μια λογική παραδοχή και μετά πάνε όπου θέλουν την ανάπτυξη του θέματός τους χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που συνδέονται με το θέμα ή και χωρίς να συνδέονται. Ουσιαστικά η τακτική των μανδραβέληδων είναι να φτιάχνουν ένα παζλ από πολλά, όντως, λογικά και αληθινά επιχειρήματα που βάζοντάς τα πλάι πλάι, στο τέλος δημιουργούν ένα εκτρωματικό και πολλές φορές ψευδές αποτέλεσμα. Μιλάμε δηλαδή για μια δημοσιογραφία Φρανκεστάιν, καταπώς βολεύει κάθε φορά τον κάθε Μανδραβέλη, ώστε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών του και των χρηματοδοτών του ή ακόμα και μόνο τις απόψεις του πάση θυσία (όταν πρόκειται για αγνούς μανδραβελικούς). Χειρίζονται με άνεση τα διαδικτυακά μέσα, έχουν facebook, twitter και blogs και όλος ο χρόνος τους είναι διαθέσιμος για να απαντήσουν στους επικριτές τους. Οι επικριτές τους είναι συνήθως άλλοι απλοί και λογικοί άνθρωποι κι αυτοί (όχι πάντα βέβαια, γιατί μερικοί χάνουν τα λογικά τους από αυτά που διαβάζουν από τους μανδραβέληδες και φτάνουν σε σημείο παράκρουσης) που έχουν άλλη θεώρηση του κόσμου και των πραγμάτων. Το κακό είναι πως οι μανδραβέληδες συνήθως πληρώνονται για να κάνουν μόνο αυτό, ενώ οι επικριτές τους το κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους γιατί κάνουν κάποια άλλη δουλειά για να επιζήσουν – δηλαδή με όρους μανδραβελικής διατύπωσης, ανήκουν στην πραγματική παραγωγική οικονομία και όχι στην παρασιτική ή στην παροχή υπηρεσιών που ανήκουν οι ίδιοι οι μανδραβέληδες, οι οποίοι διαρκώς φωνάζουν ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Πρόσφατη απόδειξη βέβαια του κατά πόσο η μανδραβελική συλλογιστική συμφέρει και πριμοδοτείται από την εξουσία είναι και η χρήση μιας άποψης του Πάσχου Μανδραβέλη σε θέμα της έκθεσης σε Πανελλήνιες Εξετάσεις – τότε που οι περισσότεροι μαθητές αναρωτιούνταν ποιος είναι αυτός ο Μανδραβέλης, αλλά θα καταλάβουν καλά το ποιος είναι όταν θα μπουν στην ανεργία και στην εργασία με μισθούς τύπου χαρτζηλικιού για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας που ευαγγελίζονται αδιακρίτως οι σχετικοί μανδραβέληδες. Γιατί ο Πάσχος Μανδραβέλης και όχι εγώ λοιπόν; Πολύ απλά γιατί η εξουσία θέλει τον Μανδραβέλη της.

Πολλοί μανδραβέληδες είναι πρώην αριστεροί, μετανοήσαντες και αποφασισμένοι να εξαλείψουν από προσώπου γης τον κόκκινο και τον μαύρο φασισμό (κομμουνιστικό και αναρχικό αντιστοίχως), όπως βέβαια και ο ιδρυτής του κινήματός τους. Μπορούμε να φέρουμε και άλλα παραδείγματα μανδραβέληδων με μικρή ή μεγαλύτερη εμπειρία στον Μανδραβελισμό. Για παράδειγμα ο Ηλίας Κανέλλης, αφού πρώτα έφτιαξε την Athens Review of Books (πολύ καλή μηνιαία επιθεώρηση του βιβλίου κατά τα άλλα), η οποία σε κάθε τεύχος αναλώνει το ένα τέταρτο της ύλης της για να αναδείξει τα κακά του πάλαι ποτέ υπαρκτού κομμουνισμού (ο οποίος έχει εκλείψει εδώ και δυο δεκαετίες παρεπιπτόντως, αλλά μάλλον δεν το έχουν πάρει χαμπάρι), ξεκίνησε την Books’ Journal, η οποία είναι κι αυτή μια καλή μηνιαία επιθεώρηση βιβλίου, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας σώσει από τις κακές παλαιοαριστερές ιδέες και θεωρήσεις. Ο ίδιος ο Ηλίας Κανέλλης, ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί θέλει αλλαγές και κατακεραυνώνει το κράτος, πρόσφατα μάθαμε ότι έπαιρνε μισθό δουλεύοντας στον Αθήνα 9,84 (που ναι μεν δεν είναι κρατική επιχείρηση, αλλά από το κράτος χρηματοδοτείται), ενώ είναι και υπεύθυνος ύλης για το περιοδικό τού Φεστιβάλ Αθηνών, που κι αυτό χρηματοδοτείται από το κράτος. Μάλλον το κράτος είναι καλό για να δίνει λεφτά σε εκείνους αλλά δεν είναι καλό όταν τα δίνει στους υπόλοιπους. Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλους μανδραβελικούς με το όνομά τους για να μην τους κάνω και άλλη διαφήμιση, θα ήθελα όμως να τονίσω άλλο ένα χαρακτηριστικό τους. Ζητούν, σαν γνήσιοι και αγνοί φιλελεύθεροι, να υπάρχει αξιοκρατία ώστε να προχωρούν οι άριστοι και άρα να ανεβαίνει το επίπεδο της ζωής μας. Τώρα βέβαια πώς γίνεται στην ίδια εφημερίδα που δουλεύει ο Πάσχος Μανδραβέλης να δουλεύει κι άλλος ένας Μανδραβέλης, ή στο ίδιο μέσο που δουλεύει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου να δουλεύει και η γυναίκα του (έτσι μου είπαν, άμα μου είπανε ψέματα, να με διαψεύσετε και να ζητήσω δημόσια συγνώμη για τις πηγές μου) και αυτό να είναι αξιοκρατικό δεν το ξέρω. Εκτός αν η αριστεία και η ικανότητα είναι κάτι που κληρονομείται (όπως η εξουσία στην Ελλάδα) ή κάτι που είναι κολλητικό κι αν παντρευτείς με κάποιον, από την καθημερινή τριβή γίνεσαι άμεσα πολύ καλός κι εσύ για να σε προσλάβουν στο Σκάι.

Σε κάποια άρθρα του Μανδραβέλη έχουν γίνει καταγγελίες λογοκλοπής ή λαθεμένων στοιχείων. Για την λογοκλοπή δεν έχει απαντήσει πειστικά ενώ για λαθεμένα στοιχεία, έχει ζητήσει συγνώμη και στο twitter. Αν κάποιος μη μανδραβελικός όμως έκανε λάθος σε ένα κείμενό του και μετά ζητούσε συγνώμη, θα ήταν βορά στα δόντια των μανδραβελικών ως λαϊκιστής, διαστρεβλωτής, παλαβός κτλ και θα τον πετούσαν στο πυρ το εξώτερον. Προσωπικά έχω την κακή συνήθεια να διαβάζω όσα περισσότερα κείμενα μανδραβελικών μπορώ για να ξέρω τι λένε κάθε φορά και να ψάχνω να βρω απαντήσεις στις άλλοτε λαθεμένες και άλλοτε διαστρεβλωμένες όψεις της πραγματικότητας που παρουσιάζουν (εντάξει, γίνομαι μανδραβελικός τώρα, έχουν κάποιες φορές και σωστές απόψεις). Αναγκαστικά λοιπόν αγοράζω και κάποια από τα έντυπά τους με αποτέλεσμα, χωρίς να το θέλω, να τους ενισχύω αλλά ψάχνω να βρω τρόπο για να το λύσω αυτό το θέμα. Έχω βέβαια και τη συνήθεια να συνομιλώ με φίλους μου που έχουν πέσει στα νύχια του μανδραβελισμού και ασπάζονται πολλές από τις απόψεις του και αυτό είναι πολύ χρήσιμο, γιατί αφού μου απαριθμούν μαζεμένα επιχειρήματα μανδραβελικής λογικής, μετά πάω στο σπίτι και τα ξανασκέφτομαι και βγάζω συμπεράσματα τόσο για την διαστρέβλωση της πραγματικότητας όσο και για τις ανήθικες αρχές στις οποίες βασίζονται για να αναπτύξουν την επιχειρηματολογία τους, ξεκινώντας από το γεγονός πως δεν μπορούμε να συζητήσουμε συναισθηματικά και ηθικολογώντας ή πως πρέπει να σκεφτόμαστε πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι εκ φύσεως καλοί και άρα με τον ανταγωνισμό θα κερδίσουν και οι καλοί και οι κακοί, εφόσον υπάρχουν κανόνες. Εκεί βέβαια υπάρχει η μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, γιατί αν είναι να θεσπίσουμε κανόνες που να ευνοούν τον ανταγωνισμό (τόσα χρόνια αυτό δεν γίνεται παγκοσμίως;), ποιος μου λέει εμένα πως οι κακοί άνθρωποι θα ακολουθήσουν αυτούς τους κανόνες; Εγώ, ο χαζός, ξέρω ότι οι κακοί πάντα ψάχνουν και βρίσκουν τρόπους για να αψηφούν και να παραβαίνουν τους κανόνες για ίδιο όφελος, και μάλιστα, όταν αυτοί που το κάνουν αυτό στηρίζονται στην ελεύθερη αγορά παίρνουν στο λαιμό τους εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Βλέπε Μέιντοφ, πυραμίδες, τραπεζικές συναλλαγές και το κακό συναπάντημα.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της μανδραβελογικής είναι η χρήση της Δημοκρατίας στα κείμενά τους. Ξοδεύουν τόνους μελανιού για να αποδείξουν ότι όλες οι αποφάσεις της κυβέρνησης είναι αποτέλεσμα δημοκρατικών διαδικασιών και πως αν θέλουμε να τις καταρρίψουμε ή να τις πολεμήσουμε, θα πρέπει κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε τους ίδιους τους θεσμούς. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία της Επιλεκτικής Δημοκρατίας των Μανδραβέληδων. Οι θεσμοί εφαρμόζονται από μέλη του λαού, που όμως εξαρτώνται άμεσα και έμμεσα από την εξουσία. Τρανό παράδειγμα οι εισαγγελείς που επιβάλλουν επιλεκτικά την αυστηρότητά τους σε όποιον αντιστέκεται στη βία της εξουσίας ενώ όταν η ίδια η εξουσία και τα όργανά της ασκούν βία, οι εισαγγελείς κοιμούνται. Ένας εκ των μανδραβελιζόντων φίλων μου, χάρηκε πολύ που καταθέσαμε μήνυση κατά του υπουργού Προπό και των μπάτσων για την υπέρμετρη και απρόκλητη, στις περισσότερες περιπτώσεις, βία που άσκησαν στις 28-29 Ιουνίου του τρέχοντος έτους. Μου είπε μάλιστα πως είναι ευτυχές πως μέσω των θεσμών θα ήταν ευχής έργον να καταφέρουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας γιατί αυτό είναι απόλυτα δημοκρατικό. Βέβαια, ο φίλος μου ξεχνά πως υπάρχουν πολλά παραδείγματα αντίστοιχων μηνύσεων ενάντια στην αστυνομική βία που πολύ απλά δεν έγιναν δεκτές, γιατί «δεν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί κατηγορία» ή γιατί δεν «ήταν επαρκή τα στοιχεία». Όπως κι άλλες περιπτώσεις που ενώ με χίλια ζόρια βρέθηκαν τα στοιχεία (ας είναι καλά τα κινητά) τελικά οι παραβάτες-αστυνομικοί δεν έπαθαν τίποτα (βλέπε περίπτωση ζαρντινιέρας) ενώ αντίστοιχα αθώοι διαδηλωτές έχουν μείνει για μήνες στα κρατητήρια. Μου τόνισε μάλιστα πως στη Δημοκρατία, η μόνη νόμιμη βία είναι η βία της Αστυνομίας γιατί εμείς την έχουμε φτιάξει για να μας προστατεύει. Μήπως όμως όταν η νόμιμη βία στρέφεται ενάντια στον λαό, ή σε ένα μέρος αυτού διόλου αμελητέο, όταν οι εξουσίες είναι τόσο αλληλοεξαρτώμενες και δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, είναι λογικό ότι και ο λαός θα αναζητήσει αλλιώς την Δημοκρατία γιατί δεν αντέχει άλλο να ζει στην επίφασή της; Αυτό δεν χωράει όμως στο μυαλό ενός μανδραβελικού. Τον ενοχλούν οι σκηνές και η ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων στο Σύνταγμα, αλλά δεν τον ενοχλεί η πρέζα που με την ανοχή των μπάτσων-εμπόρων έχει γεμίσει όλο το κέντρο και παντού βρωμάει κατρουλίλα. Αλλά πού να ξέρουν οι μανδραβέληδες, για όλα αυτά, μέχρι το Σύνταγμα και το εστιατόριο της Μεγάλης Βρετάνιας φτάνουν και μετά βουρ πίσω στο τζιπάκι τους και κατευθείαν στα προάστια.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει το χάρισμα να είναι ευγενικός, να απαντά στα mail που θα του στείλει κάποιος που διαφωνεί μαζί του (όπως ανέφερα και παραπάνω αυτή είναι η δουλειά του και πληρώνεται γι’ αυτό) και είναι προσκαλεσμένος σε πολλές εκπομπές της τηλεόρασης για να πει τη γνώμη του. Είχε την τύχη να έχει γαλουχήσει το μυαλό του και την επιχειρηματολογία του στα νιάτα του με αριστερές ιδέες, που τον ώθησαν να διαβάσει και πέντε βιβλία παραπάνω και χρησιμοποιεί αυτό του το χάρισμα για να στηρίξει τις τωρινές του απόψεις, πράγμα που είναι και σεβαστό και εύλογο. Όμως, ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι κατ’ επανάληψη διαστρεβλωτής της πραγματικότητας, ταγμένος ιδεολογικά με το αυτονόητο της Μαρίας Αντουανέτας και προκλητικά σιωπηλός για τα κακώς κείμενα των «αγορών», των τραπεζών, των εχόντων, των πλουσίων και της εξουσίας. Ο Πάσχος Μανδραβέλης δεν είναι τρελός, λέει και σωστά πράγματα. Ταυτίζει το συμφέρον των πολλών με την ευτυχία των λίγων γιατί έτσι των συμφέρει, γιατί κι αυτός θεωρεί ότι είναι ένας από τους λίγους – όπως πιστεύουν πολλοί και στον χώρο της αριστεράς και σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, παρόλο που θα διαφωνήσει μαζί μου, κατά βάθος χαίρεται που η «παλαβή» αριστερά ασχολείται μαζί του, σαν να είναι ποδοσφαιριστής που πήρε μεταγραφή από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και έκανε χατ τρικ στο μεταξύ τους παιχνίδι ενώ όλο το γήπεδο της πρώην ομάδας του τον έβριζε. Ευτυχώς για τον Πάσχο και όλους τους Μανδραβέληδες, αυτή την εποχή, οι άνεμοι πνέουν ούριοι στα πανιά του κι αυτός που κρατά το τιμόνι τού κάνει όλα τα χατήρια, εφαρμόζει άλλοτε γρήγορα κι άλλοτε αργά τις επιταγές της αγοράς πάνω μας. Αλλά ο καιρός αλλάζει Πάσχο. Όσοι εφοπλιστές και έχοντες κι αν χρηματοδοτούν τα μέσα σας, όσο κι αν ο λαός που μαζί τους τα έφαγε κοιμάται, όταν η κοιλιά του θα έχει αδειάσει για τα καλά, θα σας φάει κι εσάς κι αυτούς που τον δωροδοκούσαν. Και στο τέλος θα σας πετάξει στα σκουπίδια εκτός αν ξαναπάρετε την εξουσία και παραχαράξετε την ιστορία ως νικητές – όπως τόσες φορές έχετε κάνει στο παρελθόν, όπως και τώρα εξισώνετε τα εγκλήματα του ναζισμού με τα εγκλήματα του κομμουνισμού, όπως, όπως, όπως…

Με αγάπη ειλικρινή για την ευκαιρία που μου δίνουν οι Μανδραβέληδες εν μέσω πολέμου –κι ενώ βρισκόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα– τους αφιερώνω τον “Μέρμηγκα” του Λοΐζου. Στο επόμενο πανηγυράκι που θα στήσετε με την τρόικα, βάλτε το στη διαπασών.[/spoiler:37wpv6dp]

http://molisxypnisa.wordpress.com/2011/08/04/42/

μας έχει λείψει είναι η αλήθεια

-edit-

ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι την ποιοτική διαφορά του παραθέτω το αστυνομικό δελτίο όταν βρω συμβάν με μετανάστες απ αυτά που ανεβάζω κατά καιρούς

μπορείς και καλύτερα

Πάντως είναι περίεργο πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν υπερασπιστές της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος από τη στιγμή που έχει αποτύχει παταγωδώς.

Ή ζαβοί είναι ή λεφτά αρπάζουν δεν παίζει κάτι διαφορετικό

http://www.tanea.gr/latestnews/article/?aid=4647282

Να τα να τα.......

Δεν πιστεύω ότι το θέμα έχει την έκταση που πάει να του δώσει η ΝΔ αλλά αυτή η ατάκα

Κλαίει ο κόσμος και παρακαλάει για μια δουλειά, να εργαστεί, θέλουμε να βοηθήσουμε το τόπο μας και τους πολίτες μας και μας κατηγορούν για αυτό το πράγμα;

θυμίζει παλιές καλές εποχές Καραμανλέα.

@224
To θέμα μας δεν είναι ο σύντροφος Ζαχαριάδης ή ο Βελουχιότης ή ο Τσάρος Νικόλαος. Το θέμα είναι ότι σήμερα το ΚΚΕ αν και εκφράζει ρητά μια συγκεκριμένη θέση (έξω από την ΕΕ, έξω από το ΝΑΤΟ, έξω από δω κλπ) ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΜΙΑ ΓΑΜΟΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ.
Από τη μια λέει ότι δεν πρέπει να χάσουμε την εθνική κυριαρχία αλλά από την άλλη δεν λέει ότι για να είμαστε ανεξάρτητοι (πχ Ελβετία) θα πρέπει να ακολουθήσουμε πρόγραμμα περικοπών πολύ πιο αυστηρών από αυτά που γράφει στα διαδικτυακά κοκόρια ο Ανδριανόπουλος.
Εκτός αν το σχέδιο είναι να γίνουμε προτεκτοράτο της Κίνας και να μας δανείζουν οι σύντροφοι Κινέζοι πιο φτηνά. Γιατί αν δε μπει χοντρό μαχαίρι στις δημόσιες δαπάνες το μαγαζί ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ.
Το ΚΚΕ όμως ξέρει ότι δεν πρόκειται να κυβερνήσει, οπότε χαριεντίζεται με τέτοιες γενναίες δηλώσεις τύπου ΕΞΩ και ΟΧΙ.

Από την εποχή της προσφυγής της Ελλάδας στον μηχανισμό «στήριξης» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ έχει αρχίσει στην Ελλάδα μια μεγάλη συζήτηση περί «εθνικής κυριαρχίας». Όπως όλες οι σημαντικές συζητήσεις, όμως, σ’ αυτή τη χώρα, έτσι και τούτη γίνεται με όρους υπαίθριου σφαγείου: αστοιχείωτοι και φανατικοί κάθε απόχρωσης ερίζουν χωρίς καν να αντιλαμβάνονται για ποιο πράγμα συζητούν.

Δεν αναφέρει βέβαια ο συγγραφέας του άρθρου ότι μέρος της 'εθνικής κυριαρχίας' έχει παραχωρηθεί ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όταν άρχισε να λειτουργεί το μαγαζί της γιούνιον. Το θέμα είναι αν αυτό είναι απαραίτητα κακό ή όχι.
Προφανώς όταν τρώγαμε με εφτά μασέλες το 'φτηνό' και άφθονο γιούρο όλα ήταν καλά. Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός μας έπιασε το πατριωτικό μας...

μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση δίνει ένα εκπληκτικό στοιχείο από την ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη

Τώρα δέσαμε...

@rx8_drifter:

Ο χρήστης Nozomi έγραψε:
Έχουμε και τον rx8_drifter να μας αποδελτιώνει τα αριστερά blogs και να κατηγορεί εμάς ότι κάνουμε επιλεκτική επιλογή στην ειδησεογραφία για τους (λαθρο)μετανάστες...

Παραθέτω παλιό κείμενο του Πάσχου από την Καθημερινή. Αν θέλεις, πες μας τη γνώμη σου.

Οι πληθωριστικές λέξεις

Kαι τώρα πώς θα χαρακτηρίσουμε το συμβάν της Σαντορίνης; «Φρικιαστικό»; Λίγο είναι, αφού η λέξη «φρίκη» χρησιμοποιήθηκε από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για άλλα, πιο συνηθισμένα εγκλήματα, τα οποία δεν συμπεριλάμβαναν αποκεφαλισμούς. Να το ονοματίσουμε «τερατώδες»; Ελάχιστο κι αυτό, αφού τερατώδη είναι μέχρι και τα λάθη κάποιων υπουργών. «Μακελειό»; Τέτοια, γίνονται κάθε Σαββατοκύριακο στις Εθνικές Οδούς. Στην Ελλάδα της υπερβολής καταστρέψαμε τις έννοιες. Χρησιμοποιήσαμε τις λέξεις τόσο πολύ που τις κάναμε ξέπνοες. Τις θανατώσαμε. Κυρίως σκοτώσαμε τις λεπτές διαφορές, εκείνες που βοηθούν την αναλυτική σκέψη. Ισως γι’ αυτό δεν μπορούμε ποτέ (σε συλλογικό επίπεδο) να χωρίσουμε το στάρι από την ήρα.

Ετσι στον δημόσιο διάλογο οι μισθωτοί είναι «σκλάβοι», η αγορά εργασίας «σκλαβοπάζαρο», ενώ «τρομοκρατία» είναι τα πάντα - από την αστυνομία μέχρι τα Ι. Χ. Σχεδόν όλα τα έντυπα και όλα τα κανάλια πλημμυρίζουν από επίθετα. Τα πάντα έχουν αναχθεί στον υπερθετικό βαθμό, που σημαίνει ταυτόχρονα, ότι όλα έχουν την ίδια βαρύτητα.

Εκεί που κυρίως μεγαλουργούμε είναι στα αποκαλούμενα εθνικά θέματα. Κάθε κίνηση των γειτόνων μας είναι «πρόκληση» και δη «ιταμή». Ετσι αποκτά την ίδια βαρύτητα μια επιστολή ενός αρχηγού κράτους, με τις παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου, και με τη διεκδίκηση εθνικού εδάφους με τις «γκρίζες ζώνες». Ολα μπαίνουν σε έναν τορβά, αρκεί να κάνει αίσθηση το ρεπορτάζ και να βρίσκονται σε ένταση οι πολίτες.

Ο ίδιος πληθωρισμός άρχισε να απαντάται και στην ιστορία, ειδικά στα ευαίσθητα θέματα. Εκεί οι όροι εκτοξεύονται ακρίτως για να τονισθούν τα «δίκια των Ελλήνων». Ετσι η εθνοκάθαρση που έκαναν συστηματικά οι Τούρκοι στις αρχές του 20ού αιώνα προήχθη σε γενοκτονία, ενώ προσφάτως έγινε «χριστιανικό ολοκαύτωμα». «Ολοκαύτωμα»; Πόθεν και πώς;

Πρέπει ίσως να αποσαφηνίσουμε τις έννοιες, για να συνεννοηθούμε. «Εθνοκάθαρση» είναι η συστηματική εκδίωξη πληθυσμών από έναν τόπο. Αυτή, από μόνη της, αποτελεί βαρύ έγκλημα πολέμου. Συνηθέστατα γίνεται με βίαια μέσα (σφαγές, βιασμοί, καταστροφή περιουσιών κ. λπ.), γεγονός που κάνει το έγκλημα βαρύτερο. Η «γενοκτονία» δεν γίνεται για να εκδιωχθούν πληθυσμοί από τις πατρογονικές τους εστίες, αλλά για να εξαλειφθούν από προσώπου γης. Για να τεκμηριωθεί το βαρύτατο επίσης έγκλημα της γενοκτονίας πρέπει να αποδειχθεί ότι υπήρξε κεντρικός σχεδιασμός και διαταγή άνωθεν για τις μαζικές αυτές δολοφονίες. Οι σφαγές που στόχο έχουν την τρομοκράτηση των πληθυσμών, ώστε να εθνοκαθαρθεί μια περιοχή, δεν τεκμηριώνουν αυτομάτως γενοκτονία. Πολύ δε περισσότερο «ολοκαύτωμα». Η τελευταία είναι μια λέξη που ανασύρθηκε από το ελληνικό λεξικό για να περιγράψει τη μοναδική φρίκη της βιομηχανικής εξόντωσης των εβραϊκών πληθυσμών και άλλων μειονοτικών ομάδων (Ρομά) από την Ευρώπη.

«Η διαφορά μιας λέξης και μιας περίπου ακριβούς λέξεως, είναι η διαφορά μεταξύ πυγολαμπίδας και αστραπής», είχε γράψει κάποτε ο Μαρκ Τουέιν. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να τις ξεχωρίζουμε; Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή ο πληθωρισμός των χαρακτηρισμών μάς απαγορεύει την κατανόηση, αλλά κάνει και τις λέξεις σαν τα πληθωριστικά νομίσματα της κατοχής. Αχρηστες...

Ο χρήστης kon5 έγραψε:
Πάντως είναι περίεργο πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν υπερασπιστές της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος από τη στιγμή που έχει αποτύχει παταγωδώς.

Ή ζαβοί είναι ή λεφτά αρπάζουν δεν παίζει κάτι διαφορετικό

Μπορείς να μας αναφέρεις μια επιτυχημένη κυβέρνηση; Ή έστω μια πιο επιτυχημένη κυβέρνηση.

Ο χρήστης InFiNiTy έγραψε:

Πάντως είναι περίεργο πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν υπερασπιστές της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος από τη στιγμή που έχει αποτύχει παταγωδώς.

Ή ζαβοί είναι ή λεφτά αρπάζουν δεν παίζει κάτι διαφορετικό

Μπορείς να μας αναφέρεις μια επιτυχημένη κυβέρνηση; Ή έστω μια πιο επιτυχημένη κυβέρνηση.

Τώρα, τί επιχείρημα είναι αυτό;

Έχω ερωτηματικό στο τέλος, άρα δεν είναι επιχείρημα, αλλά ερώτηση και περιμένω απάντηση.

Ο χρήστης InFiNiTy έγραψε:
Έχω ερωτηματικό στο τέλος, άρα δεν είναι επιχείρημα, αλλά ερώτηση και περιμένω απάντηση.

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι την ποιοτική διαφορά του παραθέτω το αστυνομικό δελτίο όταν βρω συμβάν με μετανάστες απ αυτά που ανεβάζω κατά καιρούς

Δεν γινεται παραθεση αστυνομικου δελτιου οποτε υπαρχει συμβαν με μεταναστες. Αν υπηρχε τετοια πρόθεση οι αναφορες θα μπορουσαν να ηταν καθημερινες και αυτό δεν ειναι υπερβολη .
Απλα μια στο τόσο βαζουμε κανα τσαχπίνικο αρθρο για να μην ξεχναμε πόσο πολύ μας αγαπουν και εκτιμουν
Δε νομιζω να εχει κανενας αντιρηση οτι οι ειδησεις που ανεβαινουν, ειναι απο ουδετερα στο θεμα μπλοκ.

Άμα είναι για την τσαχπινια, πάω πάσο

Ο χρήστης InFiNiTy έγραψε:

Πάντως είναι περίεργο πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν υπερασπιστές της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος από τη στιγμή που έχει αποτύχει παταγωδώς.

Ή ζαβοί είναι ή λεφτά αρπάζουν δεν παίζει κάτι διαφορετικό

Μπορείς να μας αναφέρεις μια επιτυχημένη κυβέρνηση; Ή έστω μια πιο επιτυχημένη κυβέρνηση.

Εσυ μπορεις να μας πεις τι θα ήθελες να δεις απο μια κυβέρνηση για να την θεωρήσεις πετυχημένη;
Για να σε γνωρίσουμε λίγο.

Ο χρήστης tasosdev έγραψε:

Πάντως είναι περίεργο πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν υπερασπιστές της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος από τη στιγμή που έχει αποτύχει παταγωδώς.

Ή ζαβοί είναι ή λεφτά αρπάζουν δεν παίζει κάτι διαφορετικό

Μπορείς να μας αναφέρεις μια επιτυχημένη κυβέρνηση; Ή έστω μια πιο επιτυχημένη κυβέρνηση.

Εσυ μπορεις να μας πεις τι θα ήθελες να δεις απο μια κυβέρνηση για να την θεωρήσεις πετυχημένη;
Για να σε γνωρίσουμε λίγο.

Νομίζω ότι μια κυβέρνηση που θα έβαζε χέρι στο κομματικό κράτος που ίδρυσε το πασοκ και επανίδρυσε η ΝΔ δε θα ήταν κακή ιδέα.
Το ΚΚΕ τι λέει επ' αυτού όμως; (για να βάλουμε λίγο στην άκρη το μπαρμπα Κάρολο)

http://www.genop.gr/index.php?option=co ... s&Itemid=6

Αν θες να στηρίξεις τον -μη προνομιούχο- λαό δεν πας να γλύψεις τα κατακάθια του συστήματος που υποτίθεται ότι πολεμάς.

λιγο πιο δραστικα μετρα
http://www.reuters.com/article/2011/08/ ... FR20110804