Επειδή είχα γράψει κάτι για την Ισλανδία πριν κάποιες μέρες να προσθέσω κάτι που δεν γνώριζα και έμαθα : τελικά η Βρετανία και η Ολλανδία αποζημίωσαν τους πολίτες τους για τις χαμένες καταθέσεις τους (δεν ξέρω με τι όρους, αν πχ υπήρχε κάποιο όριο ως προς το ύψος της κατάθεσης ) οπότε τελικά η Ισλανδία οφείλει πλέον αυτά τα ποσά στις 2 κυβερνήσεις και όχι στους καταθέτες.

Ναι, το είχε γράψει και ο elteo http://www.4tforum.gr/phpBB3/viewtopic.php?f=13&t=42830&p=2182188#p2182188

Καλή η ανεξάρτητη και υπερήφανη εξωτερική πολιτική, έτσι και μεις έχουμε για λαμπρό παράδειγμα τον Ισλανδικό λαό, που δεν έσκυψε το κεφάλι (και ονειρευόμαστε να πούμε 'άντε γαμηθείτε' στους δανειστές μας -χωρίς συνέπειες εννοείται ) αλλά τώρα που θέλει η Ισλανδία να γίνει μέλος της ΕΕ (διότι τα ακροβατικά με τις Τράπεζες δεν έκατσαν και τσακίστηκε) θα πάρει τα @@ της από Μ. Βρετανία και Ολλανδία οπότε θα μείνει με τους μπακαλιάρους και τον ηφαιστειακό τουρισμό (ΟΚ εκδικείται με τα ηφαίστειά της φυσικά ) και βέβαια την υπερήφανη εξωτερική πολιτική...

αρα προς τι τοση γκρινια για τον ΓΑΠ;
μια χαρα τα παει

βεβαια αμα καθησει κανεις και γραψει τι εχει πει εδω και 20 μηνες και σε ποσα εχει πεσει εντελως εξω θελει 3 σελιδες

Προς το τέλος λέει ότι οι Ισλανδοί, που πριν θεωρούσαν το ευρώ ως σωτηρία, πλέον δεν θέλουν ούτε να ακούσουν γι αυτό.
Οπότε μη θεωρούμε ως δεδομένο ότι θέλουν να μπουν στην ΕΕ.

Αμα της φτανουν οι μπακαλιαροι τι να την κανει την Ε.Ε????? Απλα θα ξεχασουν τα premium ..... τα ελλειμματα της ειναι μικρα ... θα τα καταφερουν .

Ο χρήστης nass έγραψε:
Ναι, το είχε γράψει και ο elteo http://www.4tforum.gr/phpBB3/viewtopic.php?f=13&t=42830&p=2182188#p2182188

Καλή η ανεξάρτητη και υπερήφανη εξωτερική πολιτική, έτσι και μεις έχουμε για λαμπρό παράδειγμα τον Ισλανδικό λαό, που δεν έσκυψε το κεφάλι (και ονειρευόμαστε να πούμε 'άντε γαμηθείτε' στους δανειστές μας -χωρίς συνέπειες εννοείται ) αλλά τώρα που θέλει η Ισλανδία να γίνει μέλος της ΕΕ (διότι τα ακροβατικά με τις Τράπεζες δεν έκατσαν και τσακίστηκε) θα πάρει τα @@ της από Μ. Βρετανία και Ολλανδία οπότε θα μείνει με τους μπακαλιάρους και τον ηφαιστειακό τουρισμό (ΟΚ εκδικείται με τα ηφαίστειά της φυσικά ) και βέβαια την υπερήφανη εξωτερική πολιτική...

Με τους μπακαλιαρους ηταν και πριν και μαλιστα για παρα πολλους αιωνες...αν μπουν στην ΕΕ θα πρεπει να βαλουν ορια στην αλίεια τους,κατι που δεν ειναι διατεθειμενοι να κανουν.
**Αν **εισαι αυταρκης σε μεγαλο βαθμο μπορεις να φεσωσεις τους δανειστες σου και να βγεις κερδισμενος,απλως για 10+ χρονια ξεχνας τον δανεισμο.
Παντως η υποθεση Icesave δεν μοιαζει με την δικη μας,οι Ισλανδοι κληθηκαν να πληρωσουν χρεη ενος ιδιωτικου μαγαζιου,σαν να λεμε οτι οτι η Aspis εδινε καλα επιτοκια σε Αλβανια και Τουρκια και αφου κατερρευσε μας φωναξαν και μας ειπαν πληρωστε εσεις τον λογαριασμο γιατι οι εποπτικοι σας μηχανισμοι επαιζαν μπιριμπα.

Εχουν κάνει αίτηση ένταξης στην ΕΕ πάντως (http://en.wikipedia.org/wiki/Accession_of_Iceland_to_the_European_Union)
Αλλο € άλλο ΕΕ.
Η αλήθεια είναι ότι αν είχαν € μάλλον δεν θα μπορούσαν να κάνουν όσα έκαναν (υποτίμηση 50% κτλ.)
Αλλά το σενάριο 'μακριά και αγαπημένοι' δύσκολα να παίξει στην περίπτωσή τους, ή 'φτωχοί πλην τίμιοι' περιοριζόμενοι στους μπακαλιάρους τους ή θα πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους.

Φτωχοί πλην τίμιοι?
GDP per capita in USD, current exchange rate 39,668

Ισλανδία

2008 = $43000
2009 = $39000
2010 = $38000

OK ίσως όχι και τόσο φτωχοί...

σε σύγκριση:

Ελλάδα

2008 = $31700
2009 = $31000
2010 = $29600

Οι κατά Τσόμσκι επιλογές της Ελλάδας

Ο Νόαμ Τσόμσκι δεν είναι οικονομολόγος. Ανήκει στις εξέχουσες προσωπικότητες του πνεύματος και τοποθετείται, χωρίς περιστροφές, στα μεγάλα σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα.

Ο 83χρονος καθηγητής του MIT (φωτογραφία αρχείου) βρίσκεται στην Κολωνία, όπου δίνει μια σειρά διαλέξεων ως επίτιμος καθηγητής στην έδρα Albertus Magnus.

Με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα άρχισε το μεσημέρι της Δευτέρας η συνέντευξη Τύπου.

«Υπάρχουν λίγες μόνο επιλογές. Η μια επιλογή είναι πλούσια κράτη όπως η Γερμανία να αναλάβουν τα χρέη και να τα πληρώσουν. Η άλλη επιλογή είναι η Ελλάδα να αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη της. Υπάρχουν κράτη που το έχουν κάνει. Πριν από περίπου δέκα χρόνια η Αργεντινή, η 'αγαπημένη' του ΔΝΤ Απειλούσαν πως θα επερχόταν η καταστροφή, αλλά λειτούργησε πολύ καλά. Αυτή είναι μια πιθανότητα. Φυσικά είναι σκληρό για τις τράπεζες και τους επενδυτές, γιατί θα χάσουν τα χρήματά τους αλλά πρέπει κανείς να επιλέξει. Και η τρίτη επιλογή θα ήταν η Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη, ώστε να έχει την ευκαιρία να κάνει τη δική της οικονομική πολιτική, να υποτιμήσει το νόμισμα και να βγει από την κρίση. Υπάρχουν μόνο αυτές οι τρεις επιλογές και καμία από αυτές δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική».

Ο θεμελιωτής της λεγόμενης «γενετικής-μετασχηματιστικής γραμματικής» σχολίασε και τις κινητοποιήσεις και τον τρόπο κάλυψής τους από τα ΜΜΕ. «Πριν από περίπου δύο εβδομάδες υπήρξε μια πολύ μεγάλη διαδήλωση, άνθρωποι που ήταν στους δρόμους και απεργούσαν. Όμως τα μίντια δεν μιλούν πολύ για αυτό. Το ενδιαφέρον τους δεν είναι μεγάλο για τις απεργίες. Η εφημερίδα 'Γκάρντιαν' του Λονδίνου, η οποία θεωρείται μια προοδευτική εφημερίδα, είχε την επόμενη μέρα μια φωτογραφία μπροστά από το Κοινοβούλιο, μπροστά από το Μνημείο του ’γνωστου Στρατιώτη. Η φωτογραφία ήταν όμως έτσι τραβηγμένη, ώστε να μην φαίνεται το πλήθος».

Ο πολιτικός στοχαστής έστρεψε τα βέλη του και στις τράπεζες, που εξαπατούν την κοινή γνώμη, επιστρατεύοντας ως όπλο τα οικονομικά μαθηματικά και σπουδαίους μαθηματικούς, οι οποίοι 'παίζουν' με τα στοιχεία. Στόχος η αύξηση της παραγωγικότητας, μέσα όμως από εξουθενωτικά ωράρια, ενώ ο πλούτος συσσωρεύεται ολοένα και σε λιγότερους.

DEUTSCHE WELLE

επιτελους εκτοξευεται η Ελληνικη ανταγωνιστικοτητα!!!

Στο 16,2% σκαρφάλωσε το ποσοστό ανεργίας το Μάρτιο

Στο επιπεδο- ρεκόρ του 16,2% ανήλθε το ποσοστό ανεργίας το Μάρτιο, έναντι 15,9% τον προηγούμενο μήνα και 11,6% τον αντίστοιχο μήνα του 2010, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε την Τετάρτη η Ελληνική Στατιστική Αρχή.

Ο αριθμός των ανέργων διαμορφώθηκε στα 811.340 άτομα, αυξημένα κατά 24.111 άτομα (3,1%) σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2011 και κατά 232.617 άτομα (40,2%) έναντι του Μαρτίου 2010.

Το σύνολο των απασχολουμένων το Μάρτιο του 2011 εκτιμάται ότι ανήλθε σε 4.185.325 άτομα. Ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 4.335.461 άτομα.

Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 238.574 άτομα σε σχέση με το Μάρτιο του 2010 (-5,4%) ενώ αυξήθηκαν κατά 7.013 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2011 (+0,2%).

Newsroom ΔΟΛ

Να αφαιρεθούν και τα 2/3 των δημοσίων υπαλλήλων παρακαλώ από τον ενεργό πλυθησμό.
Για να δούμε πόσοι μένουμε......
Δεν αγχονώμαστε βέβαια , γιατί με τους νέους ανταγωνιστικούς μισθούς των νέων μας και τα ελαστικά ωράρια , θα γίνουμε πολύ σύντομα οικονομική υπερδύναμη.

Απασχολούμενοι+οικονομικά μη ενεργοί+άνεργοι=9.332.126 άτομα. Ο πληθυσμός ποιος είναι τελικά ;

Decline and fall of the American empire
The economic powerhouse of the 20th century emerged stronger from the Depression. But faced with cultural decay, structural weaknesses and reliance on finance, can the US do it again?

Dust-bowl refugees walk towards Los Angeles during the Great Depression. House prices have now fallen further than in the 1930s. Photograph: Bettmann/Corbis

America clocked up a record last week. The latest drop in house prices meant that the cost of real estate has fallen by 33% since the peak – even bigger than the 31% slide seen when John Steinbeck was writing The Grapes of Wrath.

Unemployment has not returned to Great Depression levels but at 9.1% of the workforce it is still at levels that will have nerves jangling in the White House. The last president to be re-elected with unemployment above 7.2% was Franklin Delano Roosevelt.

The US is a country with serious problems. Getting on for one in six depend on government food stamps to ensure they have enough to eat. The budget, which was in surplus little more than a decade ago, now has a deficit of Greek-style [ ] proportions. There is policy paralysis in Washington.

The assumption is that the problems can be easily solved because the US is the biggest economy on the planet, the only country with global military reach, the lucky possessor of the world's reserve currency, and a nation with a proud record of re-inventing itself once in every generation or so.

All this is true and more. US universities are superb, attracting the best brains from around the world. It is a country that pushes the frontiers of technology. So, it may be that the US is about to emerge stronger than ever from the long nightmare of the sub-prime mortgage crisis. The strong financial position of American companies could unleash a wave of new investment over the next couple of years.

Let me put an alternative hypothesis. America in 2011 is Rome in 200AD or Britain on the eve of the first world war: an empire at the zenith of its power but with cracks beginning to show.

The experience of both Rome and Britain suggests that it is hard to stop the rot once it has set in, so here are the a few of the warning signs of trouble ahead: military overstretch, a widening gulf between rich and poor, a hollowed-out economy, citizens using debt to live beyond their means, and once-effective policies no longer working. The high levels of violent crime, epidemic of obesity, addiction to pornography and excessive use of energy may be telling us something: the US is in an advanced state of cultural decadence.

Empires decline for many different reasons but certain factors recur. There is an initial reluctance to admit that there is much to fret about, and there is the arrival of a challenger (or several challengers) to the settled international order. In Spain's case, the rival was Britain. In Britain's case, it was America. In America's case, the threat comes from China.
[spoiler=...:9ixutmfd]Britain's decline was extremely rapid after 1914. By 1945, the UK was a bit player in the bipolar world dominated by the US and the Soviet Union, and sterling – the heart of the 19th-century gold standard – was rapidly losing its lustre as a reserve currency. There had been concerns, voiced as far back as the 1851 Great Exhibition, that the hungrier, more efficient producers in Germany and the US threatened Britain's industrial hegemony. But no serious policy action was taken. In the second half of the 19th century there was a subtle shift in the economy, from the north of England to the south, from manufacturing to finance, from making things to living off investment income. By 1914, the writing was on the wall.

In two important respects, the US today differs from Britain a century ago. It is much bigger, which means that it benefits from continent-wide economies of scale, and it has a presence in the industries that will be strategically important in the first half of the 21st century. Britain in 1914 was over-reliant on coal and shipbuilding, industries that struggled between the world wars, and had failed to grasp early enough the importance of emerging new technologies.

Even so, there are parallels. There has been a long-term shift of emphasis in the US economy away from manufacturing and towards finance. There is a growing challenge from producers in other parts of the world.

Frenzy

Now consider the stark contrast between this economic recovery and the pattern of previous cycles. Traditionally, a US economic recovery sees unemployment coming down smartly as lower interest rates encourage consumers to spend and the construction industry to build more homes. This time, it has been different. There was a building frenzy during the bubble years, which left an overhang of supply even before plunging prices and rising unemployment led to a blitz of foreclosures.

America has more homes than it knows what to do with, and that state of affairs is not going to change for years.

Over the past couple of months, there has been a steady drip-feed of poor economic news that has dented hopes of a sustained recovery. Optimism has now been replaced by concern that the United States could be heading for the dreaded double-dip recession.

In the real estate market, which is the symptom of America's deep-seated economic malaise, the double dip has already arrived. Tax breaks to homeowners provided only a temporary respite for a falling market and millions of Americans are living in homes worth less than they paid for them. The latest figures show that more than 28% of homes with a mortgage are in negative equity. Unsurprisingly, that has made Americans far more cautious about spending money. Rising commodity prices exacerbate the problem, since they push up inflation and reduce the spending power of wages and salaries.

Macro-economic policy has proved less effective than normal. That's not for want of trying, though. The US has had zero short-term interest rates for well over two years. It has had two big doses of quantitative easing, the second of which is now ending. Its budget deficit is so big it has led to warnings from the credit-rating agencies, in spite of the dollar's reserve currency status. And Washington has adopted a policy of benign neglect towards the currency, despite the strong-dollar rhetoric, in the hope that cheaper exports will make up for the squeeze on consumer spending.

Policy, as ever, is geared towards growth because the great existential fear of the Fed, the Treasury and whoever occupies the White House is a return to the 1930s. Back then, the economic malaise could be largely attributed to deflationary economic policies that deepened the recession caused by the popping of the 1920s stock market bubble. The feeble response to today's growth medicine suggests that the US is structurally far weaker than it was in the 1930s. Tackling these weaknesses will require breaking finance's stranglehold over the economy and measures to boost ordinary families' spending power and so cut their reliance on debt. It will require an amnesty for the housing market. Above all, America must rediscover the qualities that originally made it great. That will not be easy.[/spoiler:9ixutmfd]

Αύξηση των τεκμηρίων διαβίωσης (σκάφη αναψυχής, πισίνες, αυτοκίνητα, ακίνητα κ.ά.). Στο άτυπο υπουργικό συμβούλιο η υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη πρότεινε υπερδιπλασιασμό των τεκμηρίων διαβίωσης.

http://www.imerisia.gr/article.asp?cati ... =111375346

Έχει να πέσει πωλητήριο σε αμάξια....

Αν από 4200 που είναι σήμερα το δικό μου το πανε στα 8400 καταθέτω πινακίδες ή το πουλάω. Κάθε μέρα το μηχανάκι και όταν χρειαστώ αυτοκίνητο θα πάρω του πατέρα. Απλά τα πράγματα. Έτσι εσείς αλλιώς εμείς αλήτες.

For Merkel, a Choice Between Saving the Euro or Her Party: View

German Chancellor Angela Merkel faces a big choice in deciding how to handle the European debt crisis: Do what is politically expedient, or do what is best for her country, the European Union and the global economy.

Events across the Atlantic are overshadowing the pomp and ceremony of Merkel’s visit to the U.S. this week. If European officials don’t come up with a credible plan to contain the financial troubles in Greece, Ireland and Portugal, the U.S. recovery could be among the casualties.

As leader of the euro area’s largest and wealthiest member state, Merkel has the power to stem the crisis. Given the politics in Germany, though, she has little incentive to take the bold moves needed.

Life is good for Germans at the moment. The country’s exports are booming, thanks in part to the crisis-weakened euro, and in part to the concessions German workers have made in recent years. Unemployment is falling, the economy is growing and business confidence is near a 20-year high. The benchmark DAX stock index has gained 21 percent in the last 12 months. Such strong performance tends to dull any sense of urgency.

With Merkel’s Christian Democratic Union party struggling to regain momentum ahead of federal elections in 2013, asking Germans to bail out the euro area’s more profligate members would be politically fraught. On the other hand, a debt restructuring that involves big losses for German banks -- with $22.7 billion in loans outstanding, they are the Greek government’s single biggest lender -- might trigger another financial crisis.
[spoiler=...:2h1sbdbq]**Vienna Initiative **

Expediency would suggest Merkel find a middle way. She could, for example, endorse a version of the Vienna Initiative, in which private creditors agree to purchase new Greek bonds when existing ones mature. Used in Eastern Europe in 2009, the approach has drawn the support of European Central Bank President Jean-Claude Trichet and the European Union’s economic and monetary affairs commissioner, Olli Rehn.

The proposal would give Greece more time to get its debt burden on a sustainable trajectory, and banks more time to prepare for a restructuring that may prove inevitable. To give it teeth, Merkel could propose that the ECB automatically stop accepting as collateral the bonds of Greece, Portugal or any other member state that failed to meet specific fiscal targets within three years.

Such a deal, however, is unlikely to calm markets. Investors would still worry about the impact on banks if Greece failed to fulfill its promises. More importantly, Merkel would be wasting an opportunity to fix the flaws in the euro area that the crisis exposed.

**Fiscal Union **

Without some sort of fiscal union in which tax revenue can flow across borders, the common currency puts too much of a burden on economies that fall out of sync. The massive public and private debts of Greece and Portugal arose in part as a result of large trade deficits -- deficits that exchange-rate adjustments could have alleviated if they had their own currencies. Now, they must undertake the difficult task of restoring competitiveness by lowering wages, even as they cut government spending and struggle with stagnating or shrinking economies.

In what could be viewed as the world’s largest currency union, the U.S., automatic federal transfers such as unemployment insurance and tax credits for low-wage earners help the states get through hard times. A supra-national finance ministry could make similar fiscal transfers in Europe, helping to ease the cyclical part of the pain as countries undertake structural reforms.

Fiscal Transfers

Fiscal transfers in Europe might not be as expensive as they seem. In the U.S., money from Washington generally covers about 30 percent of states’ income shortfalls. Using that rule- of-thumb, a similar fiscal cushion for Greece would cost about 7.5 billion euros, or about $11 billion, in 2011. That’s 0.3 percent of Germany’s projected economic output and less than 0.1 percent of the entire euro zone’s.

Tellingly, Trichet, one of the few officials involved who doesn’t have to worry about re-election, suggested last week that the euro area consider creating a unified finance ministry, a precursor to a fiscal union.

Without a fiscal union, the euro area will see more crises and could ultimately fail as a currency union. That would be a loss for all its members, Germany included. Hence, as President Barack Obama hosts Merkel at tonight’s state dinner, he might want to pose a question: How do you want to be remembered, as the politician who saved her party’s chances in the 2013 elections, or as the politician who saved the euro?[/spoiler:2h1sbdbq]

Θ' αποκτήσουν αξία τα άνω της δεκαετίας που έχουν μείωση στο τεκμήριο. Έχω δύο τέτοια.

Ο πλούτος των ιδιωτών έφτασε τα 122 τρισ. δολάρια

**Το 0,9% των νοικοκυριών κατέχει το 39% του παγκόσμιου πλούτου. **Επίσης, το 35% ήταν πέρυσι τοποθετημένο σε μετοχές, έναντι 29% το 2009 - ένδειξη ότι το ρίσκο έχει επιστρέψει για τα καλά στις επενδυτικές επιλογές.

Εντυπωσιακό άλμα, κατά 8%, πραγματοποίησε το 2010 ο πλούτος των ιδιωτών παγκοσμίως, παίρνοντας ώθηση από την οικονομική ανάκαμψη. Σύμφωνα με την ενδέκατη ετήσια έκθεση «Global Wealth», την οποία δημοσιεύει η Boston Consulting Group (BCG), πέρυσι, η αξία των περιουσιακών στοχείων που βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτών αυξήθηκε κατά 9 ολόκληρα τρισ. δολάρια, για να αγγίξει συνολικά το ιλλιγιώδες ποσό των 122 τρισ. δολ. -ποσό, δηλαδή, που είναι σχεδόν διπλάσιο από το παγκόσμιο ΑΕΠ για το ίδιο έτος!

Έτσι, ο παγκόσμιος ιδιωτικός πλούτος είναι πλέον κατά περίπου 20% υψηλότερος σε σχέση με τα επίπεδα του 2008 [καταραμένη κρίση, πως μας πλήττει όλους εξίσου], έτος κατά το οποίο κορυφώθηκε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και η συνακόλουθη ύφεση. Μάλιστα, όπως εκτιμά ο εκ των συντακτών της έκθεσης Τγιουν Τανγκ, ο φρενήρης ρυθμός πλουτισμού θα συνεχιστεί και την επόμενη πενταετία, με ρυθμό 5,9% ετησίως κατά μέσο όρο. Αυτό, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, θα έχει αποτέλεσμα ως το 2015 ο πλούτος των ιδιωτών να έχει φτάσει στα 162 τρισ. δολάρια.

Μετοχές
Εξίσου αποκαλυπτικό των τάσεων που επικρατούν είναι, όμως, ένα ακόμη στοιχείο: το μερίδιο του πλούτου των ιδιωτών που είναι τοποθετημένο σε μετοχές αυξήθηκε μέσα σε ένα έτος από το 29% στο 35% -με τη βόρειο Αμερική να κατέχει το ρεκόρ, με μερίδιο 44% (41% το 2009). «Στη διάρκεια της κρίσης, το ρευστό ήταν ο βασιλιάς. Από τότε, οι πελάτες έχουν αρχίσει να κατευθύνουν την περιουσία τους σε επενδύσεις με μεγαλύτερο ρίσκο», δήλωσε ο Μόνις Κούμαρ, συνεργάτης της BCG και μέλος της ομάδας που εκπόνησε την έκθεση.

Τα στοιχεία δείχνουν, επίσης, ότι τα νοικοκυριά που διαθέτουν περιουσία άνω του ενός εκατομμυρίου δολαρίων αριθμούσαν πέρυσι 12,5 εκατομμύρια (12,2 το 2009) και αντιπροσώπευαν μόλις το 0,9% του συνόλου των νοικοκυριών όλου του πλανήτη. Ταυτόχρονα, όμως, έχουν στα χέρια τους το 39% του παγκόσμιου πλούτου -έναντι 37% το 2009. Οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες (5,2 εκατ.), ενώ ακολουθούν Ιαπωνία, Κίνα, Βρετανία και Γερμανία. Αξίζει, ωστόσο, να σημειωθεί ότι η Σιγκαπούρη είναι το κράτος που εμφανίζει τόσο τη μεγαλύτερη «πυκνότητα» σε εκατομμυριούχους (το 15,5% του πληθυσμού της) όσο και τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης του αριθμού τους (περίπου 30%).

Η έκθεση της BCG περιείχε και μία καινοτομία: Για πρώτη φορά κατέγραψε τον αριθμό των «σούπερ-πλούσιων» παγκοσμίως και σε κάθε χώρα, προχωρώντας και στις σχετικές συγκρίσεις. Έτσι, ενώ την πρώτη θέση και σε αυτή τη λίστα καταλαμβάνουν, επίσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες, στη δεύτερη συναντάμε τη Γερμανία, με 839 υπερ-πλούσιους, ενώ στην τρίτη βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής η Σαουδική Αραβία, με 826. Σε αυτήν την κατηγορία, μάλιστα, όσον αφορά την «πυκνότητα» προηγείται η Σαουδική Αραβία, με 18 σούπερ-πλούσιους ανά 100.000 κατοίκους, ακολουθούμενη από την Ελβετία (10), το Χονγκ Κονγκ (9), το Κουβέιτ (8) και την Αυστρία (8).

Ανισότητες
Είναι γεγονός, πάντως, ότι ο παγκόσμιος πλούτος δεν αυξάνεται ισομερώς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Για παράδειγμα, όσον αφορά στην Κίνα και την Ινδία, οι ρυθμοί αναμένεται ότι θα κυμανθούν στο 14% και 18% αντιστοίχως μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Παράλληλα, στην Ασία παρατηρούνται οι μεγαλύτερες ανισότητες, καθώς εκεί μόλις το 0,3% των νοικοκυριών έχει περιουσία άνω του ενός εκατ. δολαρίων.

Σε κάθε περίπτωση, δε, το 2010 οι δύο πιο πλούσιες περιοχές του πλανήτη παρέμεναν η βόρειος Αμερική και η Ευρώπη: στην πρώτη, η συνολική περιουσία των ιδιωτών αποτιμώνταν πέρυσι σε 38,2 τρισ. δολάρια, ενώ στη δεύτερη στα 37,1 τρισ. δολάρια.

Σιγκαπούρη
Η Σιγκαπούρη είναι το κράτος που εμφανίζει τόσο τη μεγαλύτερη «πυκνότητα» σε εκατομμυριούχους (το 15,5% του πληθυσμού της) όσο και τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης του αριθμού τους (περίπου 30%).
**
ΗΠΑ - Ευρώπη**
Σε κάθε περίπτωση, δε, το 2010 οι δύο πιο πλούσιες περιοχές του πλανήτη παρέμεναν η βόρειος Αμερική και η Ευρώπη.

εχω αρχισει να νιωθω πλουσιος

καλα, αμα εχεις απο 2λιτρο και πανω εισαι Αρχοντας