Επιμύθιο:

Βλέπουμε (δλδ οι Δυτικοί) ότι θα περάσει ο έλεγχος μιας φοβερά πολουτοπαραγωγικής περιοχής στον 'οχτρό'.
Εισβάλλουμε και κατακτάμε μια περιοχή πλησίον.
Παίρνουμε μια ελάχιστη μειοψηφία (είπαμε, 11% μετά από επταπλασιασμό), την εξοπλίζουμε διαρκώς για μερικές δεκαετίες και μαζεύουμε ενισχύσεις απ' όλο τον κόσμο.
Τους προσφέρουμε την στρατιωτική κάλυψη να δρουν ανενόχλητοι. Οι κάτοικοι αντιδρούν, αλλά δεν έχει σημασία. Ίσες αποστάσεις...
Τους δημιουργούμε μια χώρα όπου μια -ακόμα και τότε- μειοψηφία ορίζει την πλειοψηφία.
Τους εξοπλίζουμε κι άλλο.

Οι κάτοικοι της περιοχής φυσικά αντιδρούν, αλλά εμείς κρατάμε 'ίσες αποστάσεις'
Με αφορμή τις αντιδράσεις η μειοψηφία κατακτά και κατέχει στρατιωτικά ολοένα και μεγαλύτερες εκτάσεις. Εμείς εξοπλίζουμε και κρατάμε ίσες αποστάσεις
Στο κάτω κάτω με τον ένα τρόπο ή τον άλλο δημιουργούνται τα κράτη

Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο

Προσθέτω πως μετά τον πόλεμο των έξι ημερών ο ΟΗΕ ψήφησε άμεση αποχώρηση των ισραηλινών απο τα κατεχόμενα(242), ψήφισμα που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, όπως ΑΚΡΙΒΩΣ έγινε και με το ψήφισμα για την Κύπρο (353/1974)

πολύ ενδιαφέρον ποστ mjacob

Διάβασα τις δημοσιεύσεις του mjacob και βασικά συμφωνώ με πολλά σημεία, εντούτοις έχω άλλη άποψη για τα κάτωθι :

Oι εβραίοι της Παλαιστίνης ήταν πράγματι μειοψηφία στην περιοχή, αλλά ήδη από τον 12ο αιώνα είχε αρχίσει η μετανάστευση των απανταχού εβραίων στην περιοχή. Οι μεταναστεύσεις κορυφώθηκαν σε κύματα από το 1881 και μετά ως εξής :
α' κύμα : 1881 από εβραίους της ευρώπης μετά από πογκρόμ κατά των πληθυσμών τους σε ανατολική ευρώπη
β' κύμα : 1904-1914 από 40.000 εβραίους της μολδαβίας μετά από πογκρόμ εναντίον τους
γ' και δ' κύμα : 1919-1929 από 100.000 εβραίους της από Ρωσσία, Πολωνία, Ρουμανία και Λιθουανία εξαιτίας του πολέμου στη Ρωσσία και των θυμάτων που προκάλεσε σε εβραίους, της οικον. κρίσης αλλά και της διακήρυξης του Μπάλφουρ που άνοιξε το δρόμο σε μεταναστεύσεις
ε' κύμα : 1930-1939 από 250.000 περίπου εβραίους της Γερμανίας, Αυστρίας και Σουδητίας όταν ο Χίτλερ τους κύρηξε ''πρόσφυγες χωρίς πατρίδα''
στ' κύμα : 1945- σήμερα από εβραίους αρχικώς της ευρώπης αλλά πλέον από όλο τον κόσμο

Βλέπουμε δηλαδή ότι δεν έφταιγαν πάντα οι Άγγλοι που οι εβραίοι κατευθύνονταν στην γη της Παλαιστίνης.

Ιστορικά η Χαγκάνα δημιουργήθηκε μετά τα γεγονότα των διαδηλώσεων του 1920 όπου φονεύθηκαν μερικοί εβραίοι αλλά και αντίστοιχα μερικοί άραβες. Στη δίκη που ακολούθησε η ευθύνη των επεισοδίων αποδόθηκε στους εβραίους σιωνιστές δικαιώνοντας τους άραβες. Οι εβραίοι τότε μετά από τα γεγονότα του 1920 συνέστησαν την Χαγκάνα. Δεν έχει σημασία όμως ποιοί ξεκίνησαν τα γεγονότα. Όταν σε μια περιοχή υπάρχουν 2 φυλές τόσο διαφορετικές η μία από την άλλη, μοιραία θα ξεσπάσουν προβλήματα.

Η περιοχή ενδιέφερε τους δυτικούς πράγματι, αλλά δεν είχε να κάνει και πολύ με τα πετρέλαια για πολλούς λόγους. Ο κυριώτερος ότι δεν υπάρχουν πετρέλαια στην περιοχή (!) παρά μόνο στην πολύ μακρινή και απομονωμένη σαουδαραβική χερσόνησο. Επίσης στις αρχές του 1900 δε είχε γίνει καταληπτό το πόσο στρατηγικό μέσο είναι ο έλεγχος της ενέργειας αλλά και η έκταση των κοιτασμάτων πετρελαίου διεθνώς.
Το σημαντικό για την περιοχή ήταν η γειτνίασή της με το κανάλι του Σουέζ, κομβικό πέρασμα του διεθνούς εμπορίου αλλά και των μεταφορών γενικότερα.

Οι οθωμανοί δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμοι και μάλιστα ήταν εντελώς εχθρικοί με τις μεγάλες δυνάμεις. Μόλις πριν από 2 χρόνια (?) από την απομάκρυνσή τους από την σαουδική χερσόνησο είχαν πετσοκόψει Άγγλους, ΝεοΖηλανδούς και Αυστραλούς (ANZAC) στον Ελλήσποντο με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς (στη μάχη αυτή ''ανέτειλε'' ο στρατηλάτης Μουσταφά Κεμάλ). Οι Τούρκοι πετσόκοψαν και Γάλλους και Ιταλούς (και Έλληνες) εν συνεχεία το 1922, και οι Άγγλοι το μόνο που ήθελαν πλέον ήταν να διασφαλίσουν την ελεύθερη ναυσιπλοία στα Δαρδανέλια και στο Μαρμαρά και τίποτε άλλο. Τους βόλευε αφάνταστα να έχουν να κάνουν στον νότο με τους ''άστατους΄΄άραβες οι οποίοι ήταν ένα μάτσο φυλές που δεν έβρισκαν άκρη ούτε μεταξύ τους οπότε το διαίρει και βασίλευε εύρισκε γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί ανάμεσά τους. Όποιος έχει δει την ταινία Λώρενς της αραβίας το βλέπει αυτό ξεκάθαρα, και δεν πρόκειται για σκηνοθετικό εύρημα εν προκειμένω.

Ένα μεγάλο λάθος των αράβων ήταν το γεγονός ότι πουλούσαν αφειδώς γη στους μετανάστες εβραίους που κατέφθαναν στην Παλαιστίνη και τη στατηγική σημασία αυτού του μέγα λάθους την κατάλαβαν πολύ αργότερα όταν το κύμα μεταναστών είχε διογκωθεί. Δεν υποχρέωσαν κανένα άραβα να πουλήσει γη σε εβραίο οι άγγλοι, αντίθετα με την ''λευκή πράξη'' του 1939 απαγόρευσαν την αγορά γης από εβραίους στο 95% (!) της περιοχής. Με την ίδια πράξη περιόρισαν την μετανάστευση σε άλλους 75.000 μόνο και ξεκίνησαν οι εργασίες να συγκροτηθεί κοινή κυβέρνηση αράβων και εβραίων. Αυτό προέβλεπε η ''εντολή για την Παλαιστίνη΄'' του 1922 και όχι αυτόνομη κυβέρνηση εβραίων. Τότε (1939) πράγματι ήταν 450.000 εβραίοι και 1.060.000 άραβες στην περιοχή αλλά ο επερχόμενος πόλεμος έφερε για άλλη μία φορά τα πάνω κάτω.

Ήδη από το 1922 οι εβραίοι ήταν σημαντική πλειοψηφία στην Ιερουσαλήμ. Με τις βλακείες των αράβων στον πόλεμο των έξι ημερών χάθηκε και η δυτική.

mjacob & dstou συνεχίστε, σας διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Nα ρωτήσω κάποια πράγματα, γιατί ομολογώ ότι την ιστοριά του μεσανατολικού δεν την γνωρίζω καλά.

Το κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε μετά τον Β παγκόσμιο, με το έτσι θέλω, σε μία περιοχή όπου σίγουρα δεν είχαν καμία πληθυσμιακή υπεροχή, ίσα ίσα οι παλαιστίνιοι ήταν οι πιο συμπαγείς και πολυπληθείς ομάδα, χρησιμοποιώντας ώς άλλοθι την Παλαιά Διαθηκη για να στηρίξουν ιστορικά την παρουσία τους στην περιοχή?

Απήλαυσαν απόλυτη στήριξη απ τα δυτικά καθεστώτα, που ήθελαν να ξεβρακώσουν τους Άραβες, τροφοδοτώντας τους με τα πάντα?

Το ότι η Παλαιστινιακή ηγεσία ήταν ανίκανη και διεφθαρμένη, δεν αποδυκνείει τίποτε άλλο απ το ότι υπεύθυνοι για να ορίζουν την μοίρα τους είναι οι λαοί και όχι οι σωτήρες τους. Όποιος υποστηρίζει άκριτα την Χαμάς ή οποιαδήποτε θρησκευτική οργάνωση τέτοιου είδους, πέφτει σε λούμπα.
Για τον ίδιο λόγο, οι σκεπτόμενοι Ισραηλινοί καταδικάζουν αυτή την πολιτική και υφίστανται τις συνέπειες των λόγων τους.

Κάποιος που γνωρίζει, μπορεί να μου πεί αν η κυβέρνηση του Ισραήλ, και γενικότερα τα κόμματα πόση σχέση έχουν με την θρησκευτική ηγεσία, γιατί νομίζω ότι είναι άρρηκτα δεμένοι οι δύο θεσμοί σε αυτό το κράτος.

Όποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω για την απαρχή του προβλήματος, θα ήθελα να το ακούσω.

(ίσως να γίνοταν μια διάσπαση του θέματος?)

Για την απαρχή, πάμε πολύ πιο πίσω, ουσιαστικά με την ίδρυση της Χαγκάνα (1920) .
Ακολούθησαν η** Ιργκούν** το 1931 και η Λεχί το 1940.
Και οι τρεις (η πρώτη είναι πιο γνωστή) ήταν αυτό που λέμε σήμερα 'τρομοκρατικές' οργανώσεις .
Ασκούν συστηματική τρομοκρατική δράση τόσο εναντίον των Άγγλων που είχαν τότε υπό την κατοχή τους την περιοχή, όσο και στον παλαιστινιακό πληθυσμό .
Τώρα βέβαια θα είναι πολύ ...λαϊκίστικο να ρωτήσω τι διαφορά είχαν από την κάθε Χαμάς, οπότε προχωράμε παρακάτω...

Με την επίσημη ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ το 1948 , σε ένα μικρό μέρος των παλαιστινιακών εδαφών ανοίγει ένας κύκλος βίας που δεν έχει τελειωμό και δε δείχνει τίποτα ότι κάποτε μπορεί να σταματήσει.
Με το 'στρίμωγμα' του ισραηλινού κράτους σε μια γωνία, οι κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής (Αγγλογάλλοι) , που βρισκονταν σε απόσυρση από την περιοχή, πετάνε ουσιαστικά από πάνω τους μια καυτή πατάτα, αφού και το σιωνιστικό κίνημα δικαιώνεται (επιστροφή των Εβραίων στη γη τους) αλλά και η Δύση ξεφορτώνεται το εβραϊκό στοιχείο μετά την έξαρση του αντισιμητισμού , που χρονολογείται από τις αρχές περίπου του 19ου αιώνα.

Ταυτόχρονα οι σχέσεις τους (αγγλογάλλοι) με την αραβική ελίτ , που χρονολογούνται από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και κλυδωνίζονται, ουσιαστικά δεν απειλούνται. Το πρώτο λοιπόν που έχεις να θυμάσαι για να καταλάβεις/εξηγήσεις τη σημερινή κατάσταση είναι αυτό :Δεν υπάρχει σφοδρή αντίδραση της αραβικής ελίτ μια και τα έχουν καλά με τις κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής
Από την εποχή εκείνη 'στο κόλπο' είναι μπασμένη και η Ιορδανία η οποία ναι μεν μπορεί να 'ανεχθεί' ένα εβραϊκό κράτος αλλά σε καμια περίπτωση το δίδυμο αραβοπαλαιστινιακό . Ο λόγος? Ή μάλλον οι λόγοι? Δύο . ο ένας : στοχεύει μόνιμα τα εδάφη της Δυτικής Όχθης (κάτι σαν την Τουρκία με το Αιγαίο) . Ο **άλλος **: το 70% του πληθυσμού της είναι Παλαιστίνιοι. (τζιζ ε?)
Έχεις το δεύτερο πού πρέπει να θυμάσαι : Η Ιορδανία δε θέλει ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Όπως κάθε κράτος που βρίσκεται σε διαδικασία διαμόρφωσης έχει προβλήματα, έτσι το Ισραήλ είχε. Ή μάλλον είχε πολλά περισσότερα αφού πρόκειται για ένα κράτος που δημιουργείται από μετανάστες/εποίκους.
Εσωτερικά :Πρέπει να πειστούν οι Εβραίοι της διασποράς ότι αξίζει τον κόπο να αφήσουν τις πατρίδες τους για να εγκαταστασθούν στα παλαιστινιακά εδάφη. Και πώς θα πείσεις έναν πού ήταν γιατρός στην (π.χ) Ρωσία να έρθει στο Ισραήλ και να κάνει τις δουλειές που μέχρι πρότινος έκαναν οι Άραβες και να μείνει σε παραγκουπόλεις ή σε στρατιωτικούς καταυλισμούς? (βάλε και το ότι οι ντόπιοι Εβραίοι ήταν εχθρικότατοι απέναντι στους επαναπατριζόμενους ειδικά σε αυτούς από Ασία, Αν. Ευρώπη, Υεμένη και Μαγκρεμπ)
Πρέπει να φτιάξεις εθνική ταυτότητα έτσι δεν είναι? Και πώς θα φτιάξεις εθνική ταυτότητα σε έναν κατακερματισμένο πληθυσμό που μάλιστα είχε και ψιλοατονίσει σε αυτούς της Ευρώπης?
Ποντάροντας στο μοναδικό ενοποιητικό τους στοιχείο. Τη θρησκεία… Αυτό απαντά στην ερώτηση σου , περί Παλαιάς Διαθήκης και πώς είναι δυνατό αυτό το κράτος να είναι τόσο ταυτισμένο με τη θρησκεία (κάτι τέτοιο νομίζω ρώτησες)

Ξενινάει κατά κάποιον τρόπο η “ιδεολογική συγκρότηση” του σιωνισμού με αναφορές στην αδιάσπαστη ενότητα του ιουδαϊκού έθνους, στην χρονική του συνέχεια στην παλαιστινιακή γη, στην επιβίωση του μέσα στους αιώνες , στην ιδιαιτερότητα του ιουδαϊκού στοιχείου κ.τ.λ
Η αφήγηση των πολέμων του παρελθόντος , ακόμα και αυτών των καταστροφικών για τους ισραηλινούς, ο θρύλος των Μακκαβαίων , της Μοσάντα ή ακόμα και του Μπαρ Κοχμπά (εξολόθρευσή τους από τους Ρωμαίους εκεί γύρω στο 130 ) θα κυριαρχήσουν στη συλλογική συνείδηση και στο εκπαιδευτικό σύστημα. Η βίβλος από ένα απλό θρησκευτικό ανάγνωσμα θα μετατραπεί σε Ιστορία του εβραϊκού έθνους . Το τρίτο που πρέπει να θυμάσαι

Έτσι έχουμε σιγά σιγά τη δημιουργία ένος νέου προτύπου που σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τον Εβραίο της διασποράς που είναι παθητικός, ηδονιστής, ζει με παρασιτικό τρόπο, εκμεταλλεύεται τους άλλους και εν τέλει προκαλεί τον αντισημιτισμό.
Καλά όλα αυτά αλλά στο εξωτερικό δεν αρκούν. Χρειάζονται και άλλα. Ο πόλεμος με τα γειτονικά κράτη θα ξεκινήσει στα τέλη Νοεμβρίου του 1947 και θα τελειώσει το καλοκαίρι του 1949 με συντριπτική νίκη των ισραηλινών δυνάμεων έναντι των ασυντόνιστων , διασπασμένων και απρόθυμων εν τέλει Αράβων ( το τέταρτο που πρέπει να θυμάσαι : Οι Άραβες ήταν/είναι μονίμως διασπασμένοι και απρόθυμοι) .
Στην πραγματικότητα ο πόλεμος αυτός δε θα λήξει ποτέ, συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας.
Ο κυρίαρχος σιωνιστικός λόγος θέλει τα αραβικά κράτη να επιτέθηκαν πρώτα αλλά αυτό είναι ψευδές διότι οι εχθροπραξίες είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα με θύματα τους ανυποψίαστους και τρομοκρατημένους παλαιστίνοιυς χωρικούς. (βλ. Αυτό που σου έγραψα στην αρχή για τις εβραϊκές οργανώσεις).

Το νεοσύστατο κράτος ήταν καταδικασμένο να γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό διότι ποτέ δεν ανέχθηκε την ιδέα της μακροζωίας του δίπλα σε ένα αραβοπαλαιστινιακό κράτος . Η βίαιη εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα εδάφη που κατοικούσαν , δημιούργησε το πρώτο κύμα προσφύγων και εγκαινίασε μια περίοδο συστηματικών διώξεων, εκτοπίσεων και εγκατάστασης εβραίων εποίκων στη θέση τους, κλοπών και κατασχέσεων περιουσιών ακόμα και μαζικών σφαγών όπως στη Ράμλα, * (An Irgun bomb in the Ramla market on February 18 killed many Palestinian civilians. After a number of unsuccessful raids on Ramla, the Israeli army launched Operation Dani. Ramla was captured on 12–12 July 1948, a few days after the capture of Lydda. The Palestinian resistance surrendered on July 12,[18] and most of the remaining inhabitants were driven out on the orders of David Ben-Gurion.[19] After the Israeli capture, some 400 Palestinians remained in Ramla * ( http://en.wikipedia.org/wiki/Ramla' target='_blank' target='_blank' target='_blank ) τη Λοντ ή το Κφαρ –Κασέμ (http://en.wikipedia.org/wiki/Kafr_Qasim_massacre' target='_blank' target='_blank' target='_blank )

H επιλογή ήταν σαφέστατη :Έπρεπε να οδηγηθούν οι εξελίξεις σε ένα καθαρόαιμο , αμιγές εβραϊκό κράτος. Πέραν όλων των άλλων για δημογραφικούς και μόνο λόγους οι Άραβες έπρεπε να εκδιωχθούν. Θα ακολουθήσει μια περίοδος ελεγχόμενης έντασης με συνοριακά επεισόδια και θα φτάσουμε στην κρίση του 1956 (Νάσερ, Σουέζ, Σινά , έξαρση αραβικού εθνικισμού).
…αλλά τώρα σταματάω εδώ γιατί σε λίγο θα ξεραθώ πάνω στο πληκτρολόγιο. Ακολουθεί και 2ο μέρος

Ο χρήστης dstou έγραψε:
[...]Βλέπουμε δηλαδή ότι δεν έφταιγαν πάντα οι Άγγλοι που οι εβραίοι κατευθύνονταν στην γη της Παλαιστίνης.

Συμφωνώ. Επικέντρωσα στους Άγγλους γιατί εκεί υπήρχε συγκεκριμένος σκοπός. Όντως όμως δεν ήταν ο μόνος λόγος.

Ιστορικά η Χαγκάνα δημιουργήθηκε μετά τα γεγονότα των διαδηλώσεων του 1920 όπου φονεύθηκαν μερικοί εβραίοι αλλά και αντίστοιχα μερικοί άραβες. Στη δίκη που ακολούθησε η ευθύνη των επεισοδίων αποδόθηκε στους εβραίους σιωνιστές δικαιώνοντας τους άραβες. Οι εβραίοι τότε μετά από τα γεγονότα του 1920 συνέστησαν την Χαγκάνα. Δεν έχει σημασία όμως ποιοί ξεκίνησαν τα γεγονότα. Όταν σε μια περιοχή υπάρχουν 2 φυλές τόσο διαφορετικές η μία από την άλλη, μοιραία θα ξεσπάσουν προβλήματα.

Οι δύο φυλές συνυπήρχαν για εκαντοντάδες χρόνια. Γιατί τότε ξέσπασαν τα προβλήματα; Τυχαία όταν ήταν υπό βρετανική κατοχή;
Και άντε, εγώ κατά βάση δέχομαι ότι 'μιλίτσιες' είναι μέρος μιας αναμενόμενης αντίδρασης. Η συμβολή των Άγγλων, Γάλλων και Δυτικών γενικά στον εξοπλισμό, οργάνωση, εκπαίδευση κ.ο.κ. της Χαγκάνα κάθε άλλο παρά ασήμαντο στοιχείο είναι. Και ναι έχεις δίκιο, δεν είναι το ποιος το ξεκίνησε. Αλλά είναι το πως το ξεκίνησε, το πως εξελίχτηκε. Κυρίως όταν ο βασικός σκοπός είναι να δημιουργηθεί με κάθε τρόπο ένα κράτος.

Η περιοχή ενδιέφερε τους δυτικούς πράγματι, αλλά δεν είχε να κάνει και πολύ με τα πετρέλαια για πολλούς λόγους. Ο κυριώτερος ότι δεν υπάρχουν πετρέλαια στην περιοχή (!) παρά μόνο στην πολύ μακρινή και απομονωμένη σαουδαραβική χερσόνησο. Επίσης στις αρχές του 1900 δε είχε γίνει καταληπτό το πόσο στρατηγικό μέσο είναι ο έλεγχος της ενέργειας αλλά και η έκταση των κοιτασμάτων πετρελαίου διεθνώς.
Το σημαντικό για την περιοχή ήταν η γειτνίασή της με το κανάλι του Σουέζ, κομβικό πέρασμα του διεθνούς εμπορίου αλλά και των μεταφορών γενικότερα.

Πετρέλαια δεν υπήρχαν στην περιοχή. Υπήρχαν όμως πολύ κοντά (Ιράκ π.χ.), σε μέρη που δεν μπορούσαν να φτάσουν άμεσα οι δυτικοί. Το να φτιάξεις ένα κράτος που θα μπορεί να λειτουργεί σαν μια τεράστια στρατιωτική βάση είναι κάτι... Φυσικά και η διώρυγα είναι επίσης σημαντική. Ίσως όντως στις απαρχές τότε να ήταν πιο σημαντική και να παρασύρθηκα από τα σημερινά δεδομένα.

Οι οθωμανοί δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμοι και μάλιστα ήταν εντελώς εχθρικοί με τις μεγάλες δυνάμεις. Μόλις πριν από 2 χρόνια (?) από την απομάκρυνσή τους από την σαουδική χερσόνησο είχαν πετσοκόψει Άγγλους, ΝεοΖηλανδούς και Αυστραλούς (ANZAC) στον Ελλήσποντο με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς (στη μάχη αυτή ''ανέτειλε'' ο στρατηλάτης Μουσταφά Κεμάλ). Οι Τούρκοι πετσόκοψαν και Γάλλους και Ιταλούς (και Έλληνες) εν συνεχεία το 1922, και οι Άγγλοι το μόνο που ήθελαν πλέον ήταν να διασφαλίσουν την ελεύθερη ναυσιπλοία στα Δαρδανέλια και στο Μαρμαρά και τίποτε άλλο. Τους βόλευε αφάνταστα να έχουν να κάνουν στον νότο με τους ''άστατους΄΄άραβες οι οποίοι ήταν ένα μάτσο φυλές που δεν έβρισκαν άκρη ούτε μεταξύ τους οπότε το διαίρει και βασίλευε εύρισκε γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί ανάμεσά τους. Όποιος έχει δει την ταινία Λώρενς της αραβίας το βλέπει αυτό ξεκάθαρα, και δεν πρόκειται για σκηνοθετικό εύρημα εν προκειμένω.

Τέσπα ίσως. Εγώ είμαι με την εντύπωση ότι γενικώς προτιμούσαν την Οθ. Αυτοκρατορία από το να αρχίσουν να δημιουργούνται ανεξάρτητα κράτη, όπως έκαναν και με την Ελλάδα. Γιατί μέχρι και το τέλος της ένπλης επανάστασης, οι Δυτικοί προτιμούσαν την Αυτοκρατορία. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι εκεί το σημαντικό. Το ζήτημα είναι πως πλέον ήταν φανερό ότι η Αυτοκρατορία διαλυόταν και κάτι έπρεπε να γίνει με τα αραβικά κράτη. Το υπογραμμισμένο ισχύει, όχι μόνο για την αυτή περιχοή αλλά και για παραδίπλα. Ινδία κλπ.

Ένα μεγάλο λάθος των αράβων ήταν το γεγονός ότι πουλούσαν αφειδώς γη στους μετανάστες εβραίους που κατέφθαναν στην Παλαιστίνη και τη στατηγική σημασία αυτού του μέγα λάθους την κατάλαβαν πολύ αργότερα όταν το κύμα μεταναστών είχε διογκωθεί. Δεν υποχρέωσαν κανένα άραβα να πουλήσει γη σε εβραίο οι άγγλοι, αντίθετα με την ''λευκή πράξη'' του 1939 απαγόρευσαν την αγορά γης από εβραίους στο 95% (!) της περιοχής. Με την ίδια πράξη περιόρισαν την μετανάστευση σε άλλους 75.000 μόνο και ξεκίνησαν οι εργασίες να συγκροτηθεί κοινή κυβέρνηση αράβων και εβραίων. Αυτό προέβλεπε η ''εντολή για την Παλαιστίνη΄'' του 1922 και όχι αυτόνομη κυβέρνηση εβραίων. Τότε (1939) πράγματι ήταν 450.000 εβραίοι και 1.060.000 άραβες στην περιοχή αλλά ο επερχόμενος πόλεμος έφερε για άλλη μία φορά τα πάνω κάτω.

Λευκή πράξη η οποία όμως έμεινε μόνο στα λόγια. Δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Και σίγουρα κανείς δεν υποχρέωσε τους άραβες να πουλήσουν τίποτα.
Και με αυτό σου το σχόλιο ανοίγει ένα ΠΟΛΥ μεγάλο κεφάλαιο -και πλέον σημαντικό- που έχει να κάνει με το γεγονός ότι ΚΑΝΕΝΑΣ λαός δεν είναι 'ένα πράγμα'. Η κυριαρχία και οι 'σχεδιασμοί' ΠΑΝΤΑ και πρώτ' απ' όλα πατάνε πάνω στον ίδιο τον 'λαό', δηλαδή συγκεκριμένα τμήματα αυτού, για να πραγματοποιηθούν. Η κυριαρχία των εκάστοτε κατακτητών έρχεται μέσα από τα χέρια ορισμένων συγκεκριμένων τμημάτων των κατεκτημένων.

στον traveller

Δεν θα ήταν καλύτερα να διασπαστεί, για να μένουν συγκεντρωμένες αυτές οι πληροφορίες?

Μισό... Αν είναι εύκολο μην ποστάρετε για κανένα 3-4λεπτρο για να προλάβω να τα χωρίσω...

Ο χρήστης TRAVELLER έγραψε:
Δεν υπάρχει σφοδρή αντίδραση της αραβικής ελίτ μια και τα έχουν καλά με τις κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής

Ξενινάει κατά κάποιον τρόπο η “ιδεολογική συγκρότηση” του σιωνισμού με αναφορές στην αδιάσπαστη ενότητα του ιουδαϊκού έθνους, στην χρονική του συνέχεια στην παλαιστινιακή γη, στην επιβίωση του μέσα στους αιώνες , στην ιδιαιτερότητα του ιουδαϊκού στοιχείου κ.τ.λ
Η αφήγηση των πολέμων του παρελθόντος , ακόμα και αυτών των καταστροφικών για τους ισραηλινούς, ο θρύλος των Μακκαβαίων , της Μοσάντα ή ακόμα και του Μπαρ Κοχμπά (εξολόθρευσή τους από τους Ρωμαίους εκεί γύρω στο 130 ) θα κυριαρχήσουν στη συλλογική συνείδηση και στο εκπαιδευτικό σύστημα. Η βίβλος από ένα απλό θρησκευτικό ανάγνωσμα θα μετατραπεί σε Ιστορία του εβραϊκού έθνους . Το τρίτο που πρέπει να θυμάσαι

^2

Παραθέτω (ολόκληρο ως σεντόνι ) ένα άρθρο του Shlomo Sand [Ιστορικός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, συγγραφέας του βιβλίου «Πώς εφευρέθηκε ο εβραϊκός λαός»] που δημοσιεύτηκε στη Le Monde 12/10/2008 :

Βιβλικές αλήθειες και το άλλοθι του εβραϊκού λαού

Κάθε Ισραηλινός γνωρίζει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η ύπαρξη του εβραϊκού λαού χρονολογείται από τη στιγμή που παρέλαβε την Τορά(1) στο όρος Σινά, καθώς και ότι είναι ο απευθείας και αποκλειστικός απόγονος του λαού αυτού.

Ολοι πιστεύουν ότι ο εν λόγω λαός, μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο, εγκαταστάθηκε στη «Γη της Επαγγελίας», όπου οικοδόμησε το ένδοξο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα, το οποίο εν συνεχεία χωρίστηκε στα βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ. Επίσης, κανένας δεν αγνοεί το γεγονός ότι αυτός ο λαός γνώρισε δύο φορές την εξορία: αρχικά μετά την καταστροφή του πρώτου ναού, τον 6ο αιώνα π.Χ., και, αργότερα, μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού, το έτος 70 μ.Χ.

Ακολούθησε μια περιπλάνηση που διήρκησε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια: οι μετακινήσεις αυτές οδήγησαν τον εβραϊκό λαό στην Υεμένη, στο Μαρόκο, στην Ισπανία, στη Γερμανία, στην Πολωνία και στα πέρατα της Ρωσίας, αλλά, παρ' όλα αυτά, κατόρθωνε πάντα να διατηρεί τους δεσμούς του αίματος ανάμεσα στις σκορπισμένες κοινότητές του.

**Η δικαίωση του αγώνα **

Στα τέλη του 19ου αιώνα, είχαν ωριμάσει πια οι συνθήκες για την επιστροφή στην αρχέγονη πατρίδα. Αν δεν υπήρχε η ναζιστική γενοκτονία, εκατομμύρια Εβραίοι θα είχαν επανεποικίσει ομαλά το «Ερέτς Ισραήλ» («τη γη του Ισραήλ»), αφού αυτό το όνειρο έτρεφαν επί είκοσι αιώνες όλες οι γενιές του λαού αυτού.

Παρθένα η Παλαιστίνη, περίμενε τον αυτόχθονα λαό της να την κάνει να ανθίσει ξανά. Γιατί σε αυτόν ανήκε και όχι σε εκείνη την αραβική μειονότητα που στερείται ιστορίας και βρέθηκε εκεί κατά τύχη. Ηταν δίκαιοι, επομένως, οι πόλεμοι που διεξήγαγε ο περιπλανώμενος λαός για να ξαναπάρει στην κατοχή του τη δική του γη, και εγκληματική η βίαιη αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού.

Από πού προέρχεται αυτή η ερμηνεία της εβραϊκής ιστορίας; Είναι το έργο, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και μετά, ταλαντούχων ανασκευαστών του παρελθόντος που η γόνιμη φαντασία τους, βασισμένη σε θραύσματα θρησκευτικής μνήμης, εβραϊκής και χριστιανικής, επινόησε μια ενιαία γενεαλογική αλυσίδα για τον εβραϊκό λαό. Γεγονός είναι ότι η πλούσια ιστοριογραφία του ιουδαϊσμού επιτρέπει πλήθος ιστορικών προσεγγίσεων.

Ομως, η πολεμική που ξέσπασε στους κόλπους του δεν αμφισβήτησε ποτέ τις οντολογικές αντιλήψεις που σφυρηλατήθηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα.

Οταν ήρθαν στο φως ντοκουμέντα που απειλούσαν να αντικρούσουν την ιδέα του γραμμικού παρελθόντος, δεν συνάντησαν καμία απήχηση. Η εθνική επιταγή, σαν στρείδι ερμητικά κλειστό, απέκλειε οποιαδήποτε αντίφαση ή απόκλιση από την κυρίαρχη ιδέα.

Οι ειδικές μονάδες παραγωγής γνώσης πάνω στο εβραϊκό παρελθόν -τα πανεπιστημιακά τμήματα που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα στην «ιστορία του εβραϊκού λαού»- συνεισέφεραν σημαντικά σε αυτή την παράδοξη ημιπληγία. Ακόμα και η καθαρά νομικού χαρακτήρα συζήτηση πάνω στο ερώτημα «ποιος είναι Εβραίος;» δεν απασχόλησε τους ιστορικούς: για αυτούς, Εβραίος θεωρείται κάθε απόγονος του συγκεκριμένου λαού που οδηγήθηκε στην εξορία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια.

Οι «εγκεκριμένοι» ερευνητές του παρελθόντος δεν συμμετείχαν καν στην έριδα των «νέων ιστορικών» που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της δημόσιας ιδεολογικής διαμάχης, που ο αριθμός τους ήταν ούτως ή άλλως περιορισμένος, προέρχονταν από άλλες επιστήμες ή από εξωπανεπιστημιακούς χώρους: κοινωνιολόγοι, ειδικοί στους ανατολικούς πολιτισμούς, γλωσσολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες και αρχαιολόγοι ήταν εκείνοι που διατύπωσαν νέες σκέψεις πάνω στο πολυσυζητημένο εβραϊκό και σιωνιστικό παρελθόν.

Στις τάξεις τους απαντούν επίσης πανεπιστημιακοί του εξωτερικού. Από τα «τμήματα εβραϊκής ιστορίας» αντίθετα, το μόνο που ακούστηκε ήταν δειλές και συντηρητικές αντιδράσεις, ενδεδυμένες με μια απολογητική ρητορική, στηριγμένη σε προκαταλήψεις.

Εν ολίγοις, η εθνική ιστορία έχει ωριμάσει ελάχιστα τα τελευταία 60 χρόνια και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα εξελιχθεί στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, τα γεγονότα που έφεραν στο φως οι έρευνες θέτουν σε κάθε έντιμο ιστορικό, αναπάντεχα, εκ πρώτης όψεως, πλην όμως θεμελιώδη ερωτήματα.

**Μπορεί να θεωρηθεί η Βίβλος ιστορικό βιβλίο; **

Οι πρώτοι σύγχρονοι εβραίοι ιστορικοί, όπως ο Ισαάκ Μάρκους Γιοστ ή ο Λέοπολντ Τσουντς, στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, δεν την αντιλαμβάνονταν κατ' αυτόν τον τρόπο: στα δικά τους μάτια, η Παλαιά Διαθήκη ήταν ένα θεολογικό βιβλίο που έπαιζε το ρόλο του συνδετικού κρίκου ανάμεσα στις εβραϊκές θρησκευτικές κοινότητες μετά την καταστροφή του πρώτου ναού. Χρειάστηκε να περιμένουμε ώς το δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα για να συναντήσουμε ιστορικούς, με πρώτο τον Χάινριχ Γκρετς, που να ασπάζονται μια «εθνική» θεώρηση της Βίβλου: αυτοί έδωσαν στη φυγή του Αβραάμ προς τη Χαναάν, την έξοδο από την Αίγυπτο ή ακόμα και στο ενιαίο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα τη διάσταση αφηγήσεων ενός αυθεντικού εθνικού παρελθόντος.

Οι ιστορικοί του σιωνισμού δεν έπαψαν έκτοτε να επαναλαμβάνουν αυτές τις «βιβλικές αλήθειες» που έγιναν ο άρτος ο επιούσιος της εθνικής παιδείας τους.

Να, όμως, που τη δεκαετία του 1980 η γη αρχίζει να τρέμει, κλονίζοντας τους αρχέγονους μύθους. Οι ανακαλύψεις της «νέας αρχαιολογίας» έρχονται σε αντίθεση με τη θεωρία μιας μεγάλης εξόδου τον 13ο αιώνα π.Χ.

Επιπλέον, ο Μωυσής δεν θα μπορούσε να βγάλει τους Εβραίους από την Αίγυπτο και να τους οδηγήσει στη «Γη της Επαγγελίας», για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνη την εποχή η συγκεκριμένη γη... βρισκόταν στα χέρια των Αιγυπτίων.

Εξάλλου, δεν υπάρχουν ίχνη που να μαρτυρούν κάποια εξέγερση των σκλάβων στην αυτοκρατορία των Φαραώ ή τη γρήγορη κατάκτηση της γης της Χαναάν από ξένα στοιχεία.

Δεν υπάρχουν, επίσης, σημάδια ούτε ενθύμια από τα μεγαλοπρεπή βασίλεια του Δαβίδ και του Σολομώντα.
Οι ανακαλύψεις της προπερασμένης δεκαετίας δείχνουν ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν δύο μικρά βασίλεια: το βασίλειο του Ισραήλ, που ήταν και το ισχυρότερο, και το βασίλειο του Ιούδα, η μελλοντική Ιουδαία. Φαίνεται, μάλιστα, πως ούτε οι κάτοικοι του τελευταίου υπέστησαν την εξορία τον 6ο π.Χ. αιώνα: οι μόνοι που πρέπει να εγκαταστάθηκαν στη Βαβυλώνα ήταν η πολιτική και πνευματική αφρόκρεμα. Από εκείνη την καθοριστική συνάντηση με τις περσικές θρησκείες γεννήθηκε ο εβραϊκός μονοθεϊσμός.

Αραγε, η εξορία του 70 μ.Χ. συνέβη πραγματικά; Παραδόξως, αυτό το «θεμελιώδες γεγονός» στην ιστορία των Εβραίων, που αποτελεί την απαρχή της διασποράς, δεν αποτέλεσε αντικείμενο κανενός ερευνητικού έργου.

Κι αυτό, για έναν πολύ πεζό λόγο: οι Ρωμαίοι κατακτητές δεν εξόρισαν ποτέ κανέναν λαό σε όλο το ανατολικό τμήμα της Μεσογείου. Με εξαίρεση τους αιχμαλώτους που έγιναν σκλάβοι, οι κάτοικοι της Ιουδαίας συνέχισαν να ζουν στη γη τους ακόμα και μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού.

Ενα τμήμα τους ασπάστηκε το χριστιανισμό τον 4ο αιώνα, ενώ η πλειονότητα ενώθηκε με το Ισλάμ μετά την κατάκτηση από τους Αραβες, τον 7ο αιώνα. Οι περισσότεροι διανοητές του σιωνισμού τα γνώριζαν όλα αυτά: έτσι, ο Γιτζάκ Μπεν Ζβι, μελλοντικός πρόεδρος του κράτους του Ισραήλ, όπως και ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, ιδρυτής του κράτους, τα έγραφαν αυτά ώς το 1929, τη χρονιά της μεγάλης εξέγερσης της Παλαιστίνης. Και οι δύο αναφέρουν με διάφορες ευκαιρίες το γεγονός ότι οι χωρικοί της Παλαιστίνης είναι οι απόγονοι των κατοίκων της αρχαίας Ιουδαίας(2).

**Το ελληνοϊουδαϊκό βασίλειο **

Εάν, λοιπόν, δεν έγινε ποτέ ο διωγμός του λαού που κατοικούσε στην ρωμαιοκρατούμενη Παλαιστίνη, τότε από πού προέρχονται τα πλήθη των Εβραίων που εποικίζουν τα παράλια της Μεσογείου από την αρχαιότητα;

Πίσω από το παραπέτασμα της εθνικής ιστοριογραφίας κρύβεται μια συγκλονιστική ιστορική πραγματικότητα.

Από τη στάση των Μακαβαίων, τον 2ο π.Χ. αιώνα, μέχρι την εξέγερση του Μπαρ-Κόχμπα(3), τον 2ο μ.Χ. αιώνα, ο ιουδαϊσμός ήταν η θρησκεία με την εντονότερη προσηλυτιστική δραστηριότητα. Οι Ασμοναίοι είχαν ήδη προσηλυτίσει διά της βίας τους Ιδουμαίους της Νότιας Ιουδαίας και τους Ιτουραίους της Γαλιλαίας, οι οποίοι προσαρτήθηκαν στον «λαό του Ισραήλ». Με αφετηρία εκείνο το ελληνοϊουδαϊκό βασίλειο, ο ιουδαϊσμός εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και στα παράλια της Μεσογείου. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα έκανε την εμφάνισή του στο σημερινό Κουρδιστάν, το εβραϊκό βασίλειο της Αδιαβίνης, το οποίο, όμως, δεν ήταν το τελευταίο που «εξιουδαΐστηκε». Ακολούθησαν και άλλα.

Τα γραπτά του Φλάβιου Ιωσήφ δεν αποτελούν τη μοναδική μαρτυρία για την προσηλυτιστική ζέση των Εβραίων. Πολλοί ρωμαίοι συγγραφείς, από τον Οράτιο ώς τον Σενέκα κι από τον Ιουβενάλιο ώς τον Τάκιτο, εκφράζουν σχετικούς φόβους. Το Μισνά και το Ταλμούδ(4) επιτρέπουν την τακτική του προσηλυτισμού -έστω και αν, απέναντι στην αυξανόμενη πίεση του χριστιανισμού, οι σοφοί της ταλμουδικής παράδοσης εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους ως προς το ζήτημα.

Η επικράτηση της θρησκείας του Ιησού στις αρχές του 4ου αιώνα δεν βάζει φρένο στην εξάπλωση του ιουδαϊσμού, ωστόσο απωθεί τον εβραϊκό προσηλυτισμό στις παρυφές του χριστιανικού κόσμου. Τον 5ο αιώνα κάνει την εμφάνισή του, στη θέση της σημερινής Υεμένης, ένα ισχυρό εβραϊκό βασίλειο με το όνομα Χιμιάρ, οι απόγονοι του οποίου θα διατηρήσουν την πίστη τους μετά την επικράτηση του Ισλάμ έως και τη σύγχρονη εποχή.

Επίσης, οι άραβες χρονικογράφοι μάς γνωστοποιούν την ύπαρξη βερβερίνικων φυλών τον 7ο αιώνα, που έχουν εξιουδαϊστεί: μπροστά στην επέλαση των Αράβων που φτάνουν στη Βόρεια Αφρική στα τέλη του ίδιου αιώνα, εμφανίζεται η θρυλική μορφή της εβραίας βασίλισσας Ντίχια ελ-Καχίνα, η οποία προσπάθησε να τους αναχαιτίσει. Οι εξιουδαϊσμένοι Βερβερίνοι θα λάβουν μέρος στην κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου και θα θέσουν τα θεμέλια της ιδιαίτερης συμβίωσης μεταξύ Εβραίων και Μουσουλμάνων που χαρακτηρίζει τον ισπανοαραβικό πολιτισμό.

Ο σημαντικότερος μαζικός προσηλυτισμός λαμβάνει χώρα κάπου ανάμεσα στη Μαύρη και την Κασπία Θάλασσα: αφορά το τεράστιο βασίλειο των Χαζάρων, τον 8ο αιώνα.

Η εξάπλωση του ιουδαϊσμού από τον Καύκασο ώς τη σημερινή Ουκρανία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση πολλών κοινοτήτων, οι οποίες απωθούνται ομαδικά προς την Ανατολική Ευρώπη εξαιτίας των επιδρομών των Μογγόλων, τον 13ο αιώνα. Εκεί, μαζί με τους Εβραίους που είχαν έρθει από τις σλαβικές περιοχές του Νότου και τα σημερινά γερμανικά εδάφη, θα θέσουν τις βάσεις του μεγάλου πολιτισμού των γίντις(5).

Οι αφηγήσεις σχετικά με τις ποικίλες ρίζες των Εβραίων απαντούν, λίγο ή περισσότερο δειλά, στη σιωνιστική ιστοριογραφία μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1960. Στη συνέχεια περνούν στο περιθώριο, έως ότου εξαφανιστούν από τη συλλογική μνήμη του Ισραήλ.

Οι κατακτητές της πόλης του Δαβίδ, το 1967, όφειλαν να είναι οι απευθείας απόγονοι του μυθικού του βασιλείου και όχι -θεός φυλάξοι!- οι διάδοχοι των βερβερίνων πολεμιστών ή των χαζάρων ιπποτών. Οι Εβραίοι, επομένως, αποτελούν ένα ιδιαίτερο «έθνος», το οποίο, ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια εξορίας και περιπλάνησης, επιστρέφει επιτέλους στη δική του πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ.

**Επιστράτευση της βιολογίας **

Οι φορείς αυτής της γραμμικής και αδιαίρετης αφήγησης δεν στηρίζονται μόνο στη διδασκαλία της ιστορίας. Επικαλούνται μάλιστα και τη βιολογία. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, μια σειρά «επιστημονικών» ερευνών στο Ισραήλ προσπαθεί να αποδείξει με κάθε μέσο τη γενετική συγγένεια μεταξύ των απανταχού επί γης Εβραίων.

Η «έρευνα πάνω στην προέλευση των πληθυσμών» αποτελεί πλέον έναν θεμιτό και δημοφιλή τομέα της μοριακής βιολογίας, ενώ το αρσενικό χρωμόσωμα Υ αποκτά τιμητική θέση δίπλα σε μια εβραία Κλειώ(6), στο πλαίσιο μιας ξέφρενης αναζήτησης της κοινής καταγωγής του «εκλεκτού λαού».

Η συγκεκριμένη ιστορική αντίληψη αποτελεί τη βάση της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ που επικεντρώνεται στο θέμα της ταυτότητας, κι αυτό είναι που πονάει! Προσφέρει την ευκαιρία για μια οντολογική και εθνοκεντρική ερμηνεία του ιουδαϊσμού, τροφοδοτώντας έτσι ένα καθεστώς διακρίσεων που απομονώνει τους Εβραίους από τους μη Εβραίους -άραβες, αλλά και ρώσους μετανάστες ή ξένους εργάτες.

Το Ισραήλ, 60 χρόνια μετά την ίδρυσή του, αρνείται να δει τον εαυτό του ως μια δημοκρατία που υπάρχει για τους πολίτες της. Περίπου το ένα τέταρτο από αυτούς δεν θεωρούνται Εβραίοι και, σύμφωνα με το πνεύμα των νόμων, το κράτος δεν είναι δικό τους. Αντίθετα, το Ισραήλ παρουσιάζεται πάντα ως το κράτος των απανταχού επί γης Εβραίων, έστω κι αν δεν πρόκειται πια για κατατρεγμένους πρόσφυγες αλλά για ισότιμους πολίτες που απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα στα κράτη στα οποία διαβιούν.

Με άλλα λόγια, μια εθνοκρατία χωρίς σύνορα δικαιολογεί τις σκληρές διακρίσεις που επιβάλλει απέναντι σε μια μερίδα πολιτών της, επικαλούμενη το μύθο του προαιώνιου έθνους που ανασυντάχθηκε για να επανενωθεί στη «γη των προγόνων».

**Θρησκευτικές κοινότητες **

Το να γραφτεί, επομένως, μια νέα εβραϊκή ιστορία, απαλλαγμένη από το σιωνιστικό πρίσμα, δεν είναι εύκολο πράγμα. Το φως που διαθλάται μέσα από αυτό μετασχηματίζεται σε ανεξίτηλα εθνοκεντρικά χρώματα.

Και όμως, οι Εβραίοι σχημάτιζαν ανέκαθεν συμπαγείς θρησκευτικές κοινότητες, συνήθως μέσω του προσηλυτισμού, σε διάφορες περιοχές του κόσμου: δεν συνιστούν, λοιπόν, ένα «έθνος» με κοινή καταγωγή το οποίο εκτοπίστηκε και περιπλανήθηκε για είκοσι αιώνες.

Η εξέλιξη της ιστοριογραφίας, όπως και, γενικότερα, η διαδικασία του εκσυγχρονισμού, περνά, όπως γνωρίζουμε, μέσα από την επινόηση του έθνους, μιας έννοιας που απασχόλησε εκατομμύρια ανθρώπους κατά τον 19ο κι ένα σημαντικό κομμάτι του 20ού αιώνα.

Στα τέλη του περασμένου αιώνα, τα όνειρα άρχισαν να ξεθωριάζουν. Ολο και περισσότεροι ερευνητές αναλύουν, ανατέμνουν και ανασυνθέτουν τις μεγάλες εθνικές παραδόσεις, κυρίως τους μύθους περί κοινής καταγωγής, ιδιαίτερα αγαπητούς στους χρονικογράφους του παρελθόντος.

Στην αναζήτηση της ταυτότητας, οι εφιάλτες του χθες θα δώσουν αύριο τη θέση τους σε άλλα όνειρα για μια νέα ταυτότητα. Οπως κάθε προσωπικότητα που αποτελείται από ποικίλες και ρευστές ταυτότητες, η ιστορία είναι κι αυτή μια ταυτότητα που εξελίσσεται.

(1) Το ιδρυτικό κείμενο του ιουδαϊσμού, η Τορά -η εβραϊκή ρίζα «yara» (γιαρά) σημαίνει «διδάσκω»- αποτελείται από τα πέντε πρώτα βιβλία της Αγίας Γραφής ή Πεντάτευχο: τη Γένεση, την Εξοδο, το Λεβιτικό, τους Αριθμούς και το Δευτερονόμιο.

(2) Βλ. Δαβίδ Μπεν Γκουριόν και Γιτζάκ Μπεν Ζβι, «Το 'Ερέτς Ισραήλ' στο παρελθόν και το παρόν», (1918, στα γίντις), Ιερουσαλήμ, 1980 (στα εβραϊκά) και Μπεν Ζβι, «Ο πληθυσμός μας μέσα στη χώρα» (στα εβραϊκά), Βαρσοβία, Εκτελεστική Επιτροπή της Ενωσης Εβραϊκής Νεολαίας και Εθνικού Εβραϊκού Ιδρύματος, 1929.

(3): Σιμόν Μπαρ-Κόχμπα: εβραίος επαναστάτης που ηγήθηκε της λεγόμενης «στάσης του Μπαρ-Κόχμπα» κατά των Ρωμαίων, το 132 π.Χ. Ιδρυσε ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, το οποίο επανακατακτήθηκε από τους Ρωμαίους τρία χρόνια αργότερα.

(4) Το Μισνά, το οποίο θεωρείται το πρώτο έργο της ραβινικής λογοτεχνίας, ολοκληρώθηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Το Ταλμούδ συνθέτει το σύνολο των συζητήσεων των ραβίνων σχετικά με το νόμο, τα έθιμα και την ιστορία των Εβραίων. Υπάρχουν δύο Ταλμούδ: το Ταλμούδ της Παλαιστίνης που γράφτηκε ανάμεσα στον 3ο και τον 5ο αιώνα, και το Ταλμούδ της Βαβυλώνας που ολοκληρώθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα.

(5) Τα γίντις, τα οποία μιλούσαν οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης, είναι μια σλαβογερμανική γλώσσα που περιλαμβάνει λέξεις εβραϊκής προέλευσης.

(6) Η Κλειώ στην ελληνική μυθολογία ήταν η μούσα της ιστορίας.

Ο χρήστης drdino έγραψε:
Μισό... Αν είναι εύκολο μην ποστάρετε για κανένα 3-4λεπτρο για να προλάβω να τα χωρίσω...

Οκ.

Ο χρήστης drdino έγραψε:

Μισό... Αν είναι εύκολο μην ποστάρετε για κανένα 3-4λεπτρο για να προλάβω να τα χωρίσω...

Οκ.

παλιοδιασπαστή !
thanx για τον κόπο

Τελικά , άμα έχεις υπομονή με τα 'σεντόνια' όλο και κάτι μαθαίνεις
Από τα πολλά που δε γνώριζα, το πιο εντυπωσιακό ήταν το παρακάτω:

Ο χρήστης mjacob έγραψε:

Επιπλέον, ο Μωυσής δεν θα μπορούσε να βγάλει τους Εβραίους από την Αίγυπτο και να τους οδηγήσει στη «Γη της Επαγγελίας», για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνη την εποχή η συγκεκριμένη γη... βρισκόταν στα χέρια των Αιγυπτίων.

Το μόνο που ήξερα ήταν ότι η κυριαρχία των Υκσώς στην Αίγυπτο, δεν πολυενόχλησε τους Εβραίους και ότι όντως ζορίστηκαν με το που ανέλαβαν οι Αιγύπτιοι τα υνία.
Αλλά το ότι τους πήρε από τους Αιγυπτίους και τους ξαναπήγε στους...Αιγυπτίους , ε αυτό
Κρίμα δηλαδή τα ψάρια της Ευθράς Θάλλασας που ψόφησαν κατά το χωρισμό των υδάτων της ρε γμτ!

Ε.. μην επαναπαύεσαι
Περιμένουμε και ένα δεύτερο μέρος :

Ο χρήστης TRAVELLER έγραψε:
…αλλά τώρα σταματάω εδώ γιατί σε λίγο θα ξεραθώ πάνω στο πληκτρολόγιο. Ακολουθεί και 2ο μέρος

Πολύ καλό το κατωσέντονο!
Εγώ δεν ήξερα σχεδόν τίποτε απ αυτά

συνεχίστε

αυτο που παρατηρω εγω παντως απο γενικες αντιδρασεις ατομων ειναι το ποσο μεγαλη επιδραση εχει το ολοκαυτωμα ως προς την αντιμετωπιση των εβραιων.

πριν απο αυτο πιστευω οτι ολος ο κοσμος τους σιχαινοταν,τους εδιωχναν απο παντου(με εξαιρεσεις πχ πολωνια) και γενικοτερα θεωρουνταν κατωτεροι ανθρωποι που ειχαν ως μοναδικη τους αξια το χρημα.

δε ξερω κατα ποσο ολη αυτη η αντιδραση απο τοσους λαους ηταν τυχαια(θυμιζω οτι και οι ελληνες στη κατοχη με χαρα τους καταδωσαμε!),αλλα αισθανομαι οτι ολο αυτο που εκανε ο χιτλερ δεν πρεπει να ειχε αρνητικη αντιμετωπιση ακομα και απο τους υποδουλωμενους λαους(οχι μονο του γερμανους που επασχαν απο 'πλυση εγκεφαλου').

μεταπολεμικα πιστευω οτι οι εβραιοι εκμεταλλευτηκαν το ολοκαυτωμα οσο δε γινεται,ετσι ωστε απο κει που τους θεωρουσαμε σιχαμενους κα μισητους, ξαφνικα να αρχισουμε να τους βλεπουμε ολοι με συμπαθεια, οπως και εγινε θυμηθειτε μονο το σωρο των ταινιων που εχει γυριστει με το ολο θεμα.

ακομα και σημερα πολλοι λενε οτι εχουν τραβηξει πολλα και θελουν απλα να στεριωσουν καπου και λοιπα.. κυριως λογω του τι επαθαν οι προγονοι τους απο τους γερμανους..

η αποψη μου για το θεμα ειναι οτι αν επρεπε να εχουν καπου κρατος θα πρεπε να ειναι κομματι της χωρας που τους ζημιωσε περισσοτερο δηλαδη της γερμανιας.
βεβαια το γεγονος οτι αυτοι ηθελαν να γυρισουν στη γη προγονων τους(αμα το παμε τοσο παλια ας το παμε και παλιοτερα δλδ ειναι η **Αιγυπτος ** και μας πρωτευουσα η Κωσταντινουπολη!)σε συνδυασμο με τα πετρελαια που υπαρχουν εκει και τον τεχνητο χαμο που επιθυμουν αποτελεσε πρωτης ταξεως ευκαιρια για αυτους που θελουν να ελεγχουν τη τιμη του πετρελαιου(υποψιν ανεβαινει παλι! )

για μενα οι ισραηλινοι δεν εχουν καμια δουλεια εκει και σιγουρα δεν εχουν κανενα δικαιωμα να φερουν πυρηνικα!επισης δε θεωρω οτι ολος ο κοσμος τους μισουσε τυχαια και τα περιστατικα με τους παλαιστινιους δειχνουν το ποιοι πραγματικα ειναι.
βεβαια καποιοι τους αποκαλουν εξυπνους δαιμονιους και ζηλευτους,αλλα σα λαος δε θεωρω οτι εχουν προσφερει τιποτα σπουδαιο στην ανθρωποτητα.(ναι ξερω υπαρχει ο Φρουντ ο Μαρξ και ο Αινσταιν..)

το θεμα φυσικα και δε προκειται να λυθει οσο ζουμε και σιγουρα δε φταει ο απλος πολιτης που γεννηθηκε εκει..

btw με γεια και ο καινουριος πλανηταρχης της 'αλλαγης' ....
το μονο που αλλαξε ειναι το χρωμα και κατι εγινε δλδ..πολλοι προσπαθωντας να μην ειναι ρατσιστες γινονται ρατσιστες εναντιον του ιδιου του εαυτου τους(το λεω για οσους ελεγαν οτι αν δε κερδισει ο ομπαμα τις εκλογες η αμερικη θα παει πισω και θα γυρισουμε στο μεσαιωνα ασχετα με το αν οντως ηταν ουσιαστικα ο καλυτερος..το μονο κριτηριο ηταν το οτι ανηκε σε μια 'ταλαιπωρημενη' φυλη που ενω εχει ελευθερωθει εδω και τοσα χρονια ριχνει το φταιξιμο στο παρελθον που οι φυλακες ειναι γεματες (εντελως αδικα) απο τα μελη της....

Ο χρήστης QsisVTS έγραψε:

βεβαια καποιοι τους αποκαλουν εξυπνους δαιμονιους και ζηλευτους,αλλα σα λαος δε θεωρω οτι εχουν προσφερει τιποτα σπουδαιο στην ανθρωποτητα.(ναι ξερω υπαρχει ο Φρουντ ο Μαρξ και ο Αινσταιν..)

Με συγχωρείς, αλλά αυτό πώς κρίνεται; Υπάρχει κάποιου είδους προσφερόμετρο; Αξιολογείς τα προσωπικά επιτεύγματα κάποιων ανθρώπων και καρπωνεται τα αποτελέσματα ολόκληρος ο λαός; Κάτι άλλο που δεν μπορώ να αντιληφθώ;

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:

βεβαια καποιοι τους αποκαλουν εξυπνους δαιμονιους και ζηλευτους,αλλα σα λαος δε θεωρω οτι εχουν προσφερει τιποτα σπουδαιο στην ανθρωποτητα.(ναι ξερω υπαρχει ο Φρουντ ο Μαρξ και ο Αινσταιν..)

Με συγχωρείς, αλλά αυτό πώς κρίνεται; Υπάρχει κάποιου είδους προσφερόμετρο; Αξιολογείς τα προσωπικά επιτεύγματα κάποιων ανθρώπων και καρπωνεται τα αποτελέσματα ολόκληρος ο λαός; Κάτι άλλο που δεν μπορώ να αντιληφθώ;

παρε το δικο μας πολιτισμο που ειναι πολυ πιο προσφατος και το δικο τους.
ξεχασα και το Γουντι Αλεν μηπως??

δεν ειμαι παρελθοντολαγνος μια απλη διαπιστωση κανω..οταν καποιοι εχουν ως μονη ασχολια τη συγκεντρωση πλουτου βεβαια, λογικο ειναι να μη βρισκουν χρονο για τετοια..
ειναι καλοι για τους εαυτους τους,οχι για τον υπολοιπο κοσμο κατι σαν τα μικροβια...

βεβαια κα μεις απο τοτε που ασπαστηκαμε τη παραλλαγη της θρησκειας τους και ορισαμε ως γιο του θεου καποιον απο αυτους, τους δε τη πολυπαλευουμε στο προσφορομετρο

QsisVTS τί εννοείς με το να έχεις ένα τσιτάτο του ναζισμού ως υπογραφή;