Ο χρήστης skye έγραψε:
Αντικειμενικό είναι και το τονικό φάλτσο ακριβώς για τον ίδιο λόγο που ο τετραπύρηνος είναι καλλίτερος.
Ελα ομως που ο Bob Dylan ηταν φαλτσος. Το Like a rolling stone αξιζει ή οχι; Τι λες;
Γιατί έχουμε αποδεχτεί πως οι τόνοι είναι αυτοί σε αυτές τις συχνότητες. Αποδεκτοί αρμονικοί συνδυασμοί είναι οι τάδε χ ψ ζ. Φυσικά και μπορείς να το αλλάξεις αυτό, να πείς πως κάτι άλλο είναι επίσης αποδεκτό, αλλα αυτό μπορεί να το πεις και για τους επεξεργαστές, δλδ πχ πλεονέκτημα δεν είναι η ταχύτητα αλλα η μικρή κατανάλωση ρεύματος η η αξιοπιστία η το μικρό μέγεθος η η η η . Άρα μην είσαι τόσο απόλυτος πως π 4πύρηνος είναι καλλίτερος.
Παρενθεση : Οι 4πυρηνοι ειναι μια χαρα αξιοπιστη τεχνολογια, οσο αξιοπιστη ειναι τα turbo στα αυτοκινητα, να μη σου πω και περισσοτερο. Η καταναλωση (ο ογκος πλεον οχι τοσο) οπως ξερεις ειναι το νουμερο 1 τεχνολογικο προβλημα, καθως ολοι θελουμε για παραδειγμα γαματα κινητα με 999999999999 εκατ. χρωματα, επεξεργαστες τερατα να κανουν παπαδες κλπ αλλα μετα αναρωτιομαστε που ειναι η αυτονομια του παλιου νοκια που μπορουσαμε να παιξουμε μονο φιδακι και εβγαζε κατι αστειους ηχους παρομοιους με τα λαμπιονια στα χριστουγεννιατικα δεντρα. Παρ'ολα αυτα, ας μην τρελαινομαστε: πλην καταναλωσης ο P3 δεν εχει καμια ελπιδα με εναν 4πυρηνο, οπως και ενα 338 δεν εχει καμια ελπιδα με ενα HTD diamond, και αυτο που λες ειναι σα να λες οτι το Fiat Panda ειναι καλυτερο απο Ferrari επειδη το πρωτο καιει λιγοτερο.
On topic ξανα: Κι εγω ετσι πιστευα οταν εκανα κλασσικη μουσικη. Νομιζα οτι ειχα δει το φως το αληθινο, οτι υπαρχουν κανονες. Τελικα αντι να παιζω μουσικη, για αρκετη ωρα κατεληξα να κανω ασκησεις, λες και ελυνα μαθηματικα. Για καποιους προφανως η μουσικη αυτο ειναι. Φυσικα ολες αυτες οι θεωριες και ολα αυτα πανε στα σκουπιδια γιατι υπηρξαν και υπαρχουν οι Sonic Youth κ.α.
Περιμενω πως και πως να ακουσω θεωριες για το πως το feedback ταιριαζει στους κανονες της αρμονιας. θα ηθελα να δω αναλυση απο καποιον. Θα ηθελα να ακουσω καποιον σπουδαγμενο μουσικο να λεει οτι ακουει ενα φαλτσο την ωρα που ο Pete Townsend κοπαναει την κιθαρα του πανω στον ενισχυτη.
Για τους κλασικούς το αρμονικό διάστημα τριών τόνων είναι απαράδεκτο(diabolus in musica) γιατί ενδεχομένως δεν ταίριαζε στα αυτιά τους. Είναι αντικειμενικό για την κλασική γιατί είναι κανόνας αποδεκτός (σχεδόν) απ όλους.
Για την σημερινή σύγχρονη αρμονία δεν υπάρχει ο κανόνας, το τρίτονο είναι αποδεκτό γιατί αρέσει. Υπάρχουν όμως άλλοι. Φυσικά και μπορείς να παρακάμπτεις όποιον κανόνα δεν γουστάρεις, επίτηδες η καταλάθος η να βάλεις δικούς σου.
Ειδες που το γυρνας στην 'κλασσικη' παλι;
Η κλασσικη εχει βγαλει αριστουργηματα, αλλα μεχρι εκει. Δεν ειναι ουτε η 'καλυτερη' μουσικη ουτε τιποτε. Και στην τελικη, αν αυτο που προσπαθουσε η κλασσικη μουσικη να κανει με τραγουδια 22 λεπτων που για να τα μαθεις στο πιανο χρειαζεσαι 2 χρονια ο Cobain το καταφερε με 3 powerchords, εναν τεζαρισμενο ενισχυτη και ενα distortion πεταλακι στο τερμα, τοτε προτιμω τον δευτερο.
Αλλά ρε συνάδελφε, ο ουρανός να γυρίσει ανάποδα, αυτή τη στιγμή αν πάρω ένα βιολί εγώ κι ένα η βανέσα μέι, εγώ θα είμαι ο πέντιουμ3 και αυτή ο τετραπύρηνος, τι να λέμε
Εγω απο την Βανεσα Μέι προτιμω τον John Cale
Ειδες ποσο απλο ειναι; Δεν μπορεις να με πεισεις οτι η πρωτη ειναι καλυτερη απ'τον δευτερο, οπως δεν θα πεισεις τον τυπα που μενει στο χ χωριο και χωνεται σε πανυγηρι οτι ο Chopin ειναι καλυτερος απ'τη Θωδη. Πανευκολο;
Οι κανόνες δεν υπάρχουν για να υποχρεώνεται ο καθένας να τους ακολουθάει. Συνοψίζουν εμπειρίες, προτιμήσεις, κλισέ, διαδρομές εμπειρίες κλπ. Οποιος ακολουθάει τυφλά κανόνες γίνεται ταλιμπάν, και όποιος τους γράφει στα @@ του απλά ανακαλύπτει τον τροχό και χάνει τις εμπειρίες και την συνέχεια μιας κατάστασης.
Ο Ντύλαν δεν είναι αξιόλογος επειδή ψιλοφαλτσάρει η επειδή είναι τεχνικά άρτιος αλλα γιατί πάντρεψε κάποια πράγματα που ήδη υπήρχαν με δικές του ιδέες και ευαισθησίες και έφτιαξε ένα αποτέλεσμα που εξέφραζε αρκετό κόσμο της εποχής του.
Και σύ όταν παίζεις κιθάρα ακολουθείς κάποιους κανόνες, χρησιμοποιείς ένα κάρο πράγματα ανακατεμένα όπως ακούσματα, κλίμακες, ψυχολογία της στιγμής, φαντασία ταλέντο, χρόνους, κλισέ για να σε ξελασπώσουν κλπ. Η καλλιέργεια όλων αυτών συνιστά ένα επίπεδο.
Κι ο Hendrix μαζί με το feedback είχε ξεσκίσει τις πεντατονικές και τα κλισέ των blues. Έπαιζε με κανόνες, έχωνε και τα δικά του.
Ολοι αυτοί οι τύποι που συζητάμε μπορει και να μου αρέσουν μπορεί και όχι. Δεν σημαίνει αυτό κάτι για το επίπεδό τους βέβαια, και ούτε για το δικό μου. Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αποδείξει με μαθηματικό τρόπο την υπεροχή ενός καλλιτέχνη απέναντι στον άλλο γιατί πάντα θα εμπεριέχεται το προσωπικό στοιχείο αλλα και σίγουρα υπάρχουν μουσικοί που είναι πιο ψαγμένοι απο κάποιους άλλους.
Η Θώδη είναι αγαπητή στον γιδιβοσκό γιατί προσπαθεί αυτόν και την κουλτούρα του να τα εκφράσει και μάλιστα μέσα απο ένα σύνολο κανόνων 'μουσικής για πανηγύρια'
Η Βανέσα δε μ αρέσει ούτε εμένα αλλα παίζει φοβερό βιολί ΙΜΟ
ΥΓ Οι επεξεργαστές είναι χρήση παραδείγματος για χάρη της κουβέντας απο την πλευρά μου, και απλά ήθελα να δείξω πως αν το ζητούμενο αλλάξει, αλλάζει αυτόματα και το αποτέλεσμα της σύγκρισης, άρα κάνε αναγωγή σε άλλο παράδειγμα
