Φίλτατε Αντώνη θα μου επιτρέψεις να συμπληρώσω ελαφρώς διαφωνώντας τα λεγόμενα σου προσθέτοντας τα δικά μου λόγια. Λες εδώ αυτά
Τα στείρα καυσίμου αέρια, είναι συμπιεστής μοριακής δομής και δεν παλινδρομούν πρακτικά. Σίγουρα έχουν μηδαμινό βάρος, άρα δεν περιλαμβάνουν παλινδρομούσα ενέργεια αδράνειας ορατή, και μετρούμενη πρακτικά. Ο χρόνος ομοιόμορφης κατανομής της πιέσεως, στους χώρους μεταφοράς ενός αυτοκινήτου (σωληνώσεις από το ψυχρό τμήμα του στροβίλου μέχρι και την πεταλούδα) , είναι χιλιοστά του δευτερόλεπτου, και δεν καταγράφονται λειτουργικά. Είναι και ο λόγος που αποφεύγουμε της ‘φισουνεσ’ στης ενώσεις, για να μην έχουμε τέτοιο αποτέλεσμα εξ άλλης αιτίας.
Θα πω εγώ ότι ναι μεν ο αέρας είναι πρακτικά για την εφαρμογή μηδενικού βάρους, έχει όμως μόρια που έχουν μια ταχύτητα και μια αδράνεια, και ότι η κάλυψη της απόστασης από την εξαγωγή του συμπιεσμένου αέρα από την τουρμπίνα προς την πεταλούδα έχει να κάνει με τον όγκο του και κατά πόσο αυτός θα γεμίσει τον όγκο των σωληνώσεων και του εναλλάκτη αέρα – αέρα και όχι intercooler αφού προτιμάς τα Ελληνικά, και δεν έχει να κάνει με την ταχύτητα που κινείται αυτός προς την πεταλούδα. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφεύγουμε τις ελαστικές σωληνώσεις, επειδή φουσκώνουν λόγο του όγκου του συμπιεσμένου αέρα και της διαστολής που έχει από την θέρμανση του κατά την συμπίεση του, και όχι λόγω της ταχύτητας του. Η καθυστέρηση ( Lag ) έχει να κάνει με την περιστροφή του συμπιεστή και κατά πόσο αυτός στη μονάδα του χρόνου θα γεμίσει τα λίτρα του όγκου των σωληνώσεων και του εναλλάκτη ώστε να έχει αρκετό όγκο να γεμίσει – υπερσυμπιέσει – και τους θαλάμους καύσης για το διάστημα που μένουν ανοιχτές οι βαλβίδες, είναι λοιπόν καθαρά θέμα όγκου και όχι ταχύτητας. Η ταχύτητα παίζει ρόλο στα ατμοσφαιρικά μοτέρ. Αλλά και εκεί χρειάζεται σχετική ταχύτητα, η πολύ μεγάλη ταχύτητα πάνω από ένα όριο – βαθμός Reynold- δημιουργεί στροβίλους και άρα οπισθέλκουσα που δεν επιτρέπει να γεμίσουν οι θάλαμοι καύσης με την απαραίτητη ποσότητα.
Λες εδώ τα εξής
Και εξηγώ: όταν αφήνεις την πεταλούδα να κλίση, απουσία απαραίτητου αέρα, το μίγμα δεν καίγεται με το 100% στους χώρους καύσης του κινητήρα. Με αποτέλεσμα να συνεχίζει να καίγεται στην πολλαπλή εξαγωγή. Εκεί παρουσία μεγάλης θερμοκρασίας, παθαίνει αυταναφλέξεις, και εκρήξεις. Αυτές αποδίδουν πολλές φορές μεγαλύτερες πιέσεις, από το στείρο καυσίμου καυσαέριο. Για αυτό και πολλές φορές ‘φουσκώνουν’ οι πυρωμένοι σωλήνες, και σπάνε τα μαντέμια της εξαγωγής. Αυτή η εκρηκτική ‘διάθεση’, δεν επηρεάζει τον στρόβιλο, διότι λόγο εντολής της υποπίεσης, έχει ανοίξει το κλαπε που παροχετεύει στον εξωτερικό χώρο.
Εδώ θα πω εγώ ότι όταν κλείνει η πεταλούδα και εφ όσον είχε ανεβάσει πίεση η τουρμπίνα λόγω πολλών καυσαερίων αν πατάγαμε αρκετά το γκάζι, υπάρχει συμπιεσμένος αέρας στον χώρο πριν την πεταλούδα, δεν έχουμε απουσία αέρα στο σημείο εκείνο, επίσης λόγω του μεγάλου όγκου αέρα αφού είχε τουρμπίσει το μοτέρ υπάρχει αέρας και στον χώρο μετά την πεταλούδα και κατ’ επέκταση στους αυλούς εισαγωγής και βέβαια μέσα στους θαλάμους καύσης, εκεί έχουμε έργο λόγω ύπαρξης καυσίμου το οποίο ταπεινώνει τη θερμοκρασία του θαλάμου καύσης, δεν έχουμε αυταναφλέξεις κάθε φορά που αφήνουμε το γκάζι, και εν πάση παεριπτώσει οι εκρήξεις παραμένουν στους θαλάμους καύσης γιατί τα τουρμπάτα μοτέρ έχουνε ελάχιστο έως μηδενικό overlap ( εκτός των πολύ ειδικών περιπτώσεων σε ειδικά αγωνιστικά μοτέρ ) αλλά και έτσι στο μαντέμι γίνεται η 3η εκτόνωση των καυσαερίων ( η 1η είναι κατά την ανάφλεξη, η 2η στην πολλαπλή εξαγωγής, η 3η στο μαντέμι επάνω στην φτερωτή, και η 4η στο Down Pipe ).
Να πω επίσης ότι τα μαντέμια δεν φουσκώνουν και σπάνε από εκρηκτικές διαθέσεις αλλά από τον ρυθμό της ψύξης τους, όπως και οι δισκόπλακες, τα ραγίσματα λοιπόν στα μαντέμια είναι από την ταχύτητα της εναλλαγής τους κύκλου θέρμανσης – ψύξης.
Λες επίσης
Για την ιστορία σου λέω, ότι τα πρώτα μαντέμια στροβιλομηχανων στην χώρα μας, χυτευονταν στο χυτήριο παπαστρατου 46 στο Πειραιά, ιδιοκτησία του Αντώνη ΑΛΠΟΧΩΡΙΤΗ, με έδρα εργοστάσιου, Αχαρνών και Ηπείρου Αθήνα, με μοδελα αμερικανικά, καθώς και πτερύγια στροβίλων εισαγωγής. Πατέρας της μάνας μου. Εξ ου και το όνομα μου!!.
Θα πω εδώ ότι αυτό δε λέει τίποτα γιατί από τότε μέχρι σήμερα δεν ισχύει τίποτα ούτε στα κράμματα αλλά ούτε και στους τρόπους χύτευσης, το περιβάλλον είναι τελείως διαφορετικό σήμερα. Όσο για τα πτερύγια των στροβίλων θα μου επιτρέψεις να αμφιβάλω γιατί τα εξαρτήματα αυτά χυτεύονται με τη μέθοδο του χαμένου κεριού ( Ιnvestment casting ) και το μοναδικό χυτήριο στην Ελλάδα αυτής της μεθόδου ήταν τα χυτήρια Ηπείρου το 1980-2005, σήμερα υπάρχει ένα άλλο στην Αμαλιάδα, η Turbo Med.