Ενα τέταρτο -και κάτι- του αιώνα μετά...
30 Αυγούστου του 1983. Οι γονείς φεύγουν για το 'εξοχικό' αποχαιρετώντας τον 17χρονο βλαστό τους, που επιμένει να περάσει τον Αύγουστο στην Αθήνα. Ποιος άλλωστε έφηβος γουστάρει οικογενειακές διακοπές? Η προοπτική ενός ξεσάλωτου Αυγούστου ανοίγεται διάπλατη!
Χάνεται το οικογενειακό αμάξι στη στροφή και ο μικρός, σφαίρα στο γκαράζ! Εκεί είναι αραγμένο το μικρό A112 που περιμένει να γίνει δικό του μόλις βγάλει το περιπόθητο 'δίπλωμα'. Αυτό περιμένει, αυτός όμως όχι. Φυσικά, ο πατέρας, γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία του κανακάρη του, έχει φροντίσει να πάρει τα κλειδιά μαζί του. Ελα όμως που υπήρχαν και αντικλείδια...
Τηλεφωνήματα στην 'παρέα'. Σε dt όλοι μαζεμένοι σπίτι, ζαχαρώνοντας τη Μπιάνκα. 'Ας μην το κυκλοφορήσουμε μέρα-μεσημέρι, που ξέρεις τι γίνεται, αν μας πιάσουν χωρίς δίπλωμα τη γαμησαμε' . Υπομονή λοιπόν, μέχρι τη νύχτα. Και τι νύχτα.....Τέσσερα μπακουράκια στο αμαξάκι ('τι θα γίνει ρε μαλάκα, μόνο εσύ θα το οδηγείς?' ), παραλιακή, λιμανάκια. Σεμνά πράγματα, παρά τα 70 αλογάκια που σε γαργάλαγαν... Πρώτη βόλτα είναι, ας μην το ξεχειλώσουμε. Άλλωστε μας είπαν τα κορίτσια ότι θα πάνε BBG, δε λέει να ξεροσταλιάζουμε στην ερημιά..Πάμε στο κλαμπάκι, αλλά κορίτσια γιοκ. Τζίφος γι' απόψε. 'Δε βαριέσαι', λέει ο driver της παρέας. Μια που χαράζει σιγα-σιγά, δεν την κανουμε για Κρεμαστό Λαγό? Πάντα ζαχάρωνα αυτήν την Κ5...
Ανηφόρισμα για Βούλα. Χαράζει και στο κασετόφωνο Shine on, you crazy diamond. Μια καρακάξα, λιανή γριά, γυρνάει και μας κοιτάζει όπως περνάμε. 'Ανατρίχιασα, ρε μαλάκα' λέει ο στριμωγμένος στο πίσω κάθισμα. 'Λίγο πιο πέρα δε σκοτώθηκε πέρσι ο ΧΧΧΧΧ?' 'Σωπα ρε, περίμενε να μπω στην πρώτη στροφή και θα στρώσεις'.
Φτάνουμε. Πρώτη αναγνωριστική διαδρομή. Δύο κατεβαίνουν, δύο μένουν μέσα. Αναστροφή, ρολάρισμα στην κατηφόρα, Κ5, Κ4, Κ3, Κ2, Κ1, ξανά αναστροφή και η πρώτη ανάβαση (ο διάολος να την κάνει) είναι γεγονός. Αλλαγή πληρώματος. Πάλι από την αρχή. Και ξανά. Και ξανά. Χειροφρενάκι στη φουρκέτα, αφήνει και την υπογραφή της η Μπιάνκα στο οδόστρωμα (τι λάστιχα να φορούσε άραγε?). Με τα πολλά, έχει ξημερώσει. Καιρός για σπίτι.
Σιγά, σιγά, περνάμε τα στενα της Τερψιθεας. Μη ξυπνήσουμε και κανέναν...Ωσπου, από το πουθενά, στο άσχετο, πάει να στρίψει σε ένα στενό, χαζεύει, υποστροφή, τσαρούχωμα, άγαρμπο τιμόνι, φεύγει το αμαξάκι στο οικόπεδο. Φεύγει, ισα ίσα να πατάνε οι δεξιοι τροχοί στο χώμα... που όμως αυτό υποχωρεί -εχεί και ένα κενό μισού μέτρου από δίπλα- και τσούπ! βλέπουμε όλοι τον ορίζοντα κατακόρυφο.
...
Παγωμάρα.
Σπρώχνοντας, βγαίνουμε από το παράθυρο του οδηγού. Γύρω γύρω όλοι από το ντελαπαρισμένο αμαξάκι, αναρωτιόμαστε τι συνέβη και κυρίως τι πρόκειται να συμβεί.... Τα σκάρτα 900 κιλά του αμαξιού εύκολα έρχονται στα ίσα τους, για να επακολουθήσει η επιθεώρηση των ζημιών. Ολόκληρη η δεξιά πλευρά έγινε γκοφρέ ('οντουλέ', μάλλον) Εντ νάου, γουατ??
Το αμάξι κλειδώνεται στο γκαράζ. Πως το μαζεύουν τώρα? Αναζήτηση φαναρτζή, όχι κοντά, μη μας πάρει μάτι η γειτονιά, αλλά ούτε και μακριά -είπαμε, το 'δίπλωμα' αργούσε ακόμα. Με τα πολλά, βρίσκω τυπάκο που δεν το'χε κλείσει για διακοπές...Μετά από δυο-τρεις μέρες, χάραμα πάλι, βγάζουμε τ' αμαξάκι, το πάμε στον μάστορα. (έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να καταλάβω το πως μας κοίταζε αυτός). Φυσικά, το μέγα θέμα ηταν το μπαγιόκο. Χαου ματς, σερ? Εικοσιεπτά χιλιαρόπουλα, ήταν η απάντηση. Και πότε με το καλό θα'ναι έτοιμο? 'Ε, σε καμμιά βδομαδούλα, ίσως παραπάνω, πρέπει να βρω αυγουστιάτικα και φτερό...'.
Η βδομαδούλα έγινε σχεδόν τρεις. Τα λεφτά που είχε αφήσει ο στοργικός πατήρ για να φάει το παιδί του, να πληρώσει λογαριασμούς, να ψωνίσει το κάτι τις ήταν ομολογουμένως παρα πολλά για την εποχή, αλλά ταυτόχρονα ήταν σχεδόν τόσο όσα ζήτησε και ο μάστορας.
...
Οι υπόλοιπες μέρες του Αυγούστου ήταν μέρες αγωνίας και πείνας. Αγωνίας για να φτιαχτεί το αμαξάκι και πείνας καταραμένης, αφού όταν ρημάχτηκε και η τελευταία κονσέρβα στο σπίτι, τότε έμαθα να φτιάχνω ζύμη, μιας και το μόνο φαγώσιμο υλικό που υπήρχε πλέον ήταν αλεύρι. Πάνε οι μπαρότσαρκες, τα δισκάκια που ζαχάρωνα, τα κτηνώδη μπέργκερ στο Sumbarine. Νηστεία και προσευχή. Προσευχή να είναι έτοιμο το αμάξι πριν την -εσπευσμένη, για κάποιον άγνωστο λόγο- επιστροφή των γονέων και να μην το πάρουν μυρωδιά.
Πράγματι, δυο μέρες πριν, το αμαξάκι ξαναμπήκε στο γκαράζ. Και τώρα? Μήπως η φρεσκοβαμμένη πλευρά παραφαίνεται 'καινούρια'? Αρχίζει επιχείρηση 'παλαίωσης'. Χρατς-χρουτς με παλιόπανα, τρίψε-τρίψε, δυο μερόνυχτα, η διαφορά δεν ήταν πλεόν ορατή -στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον.. Δυο μερόνυχτα την έβγαλα στο γκαράζ, κοιτώντας τη λαμαρίνα από κάθε δυνατή πλευρά, με κάθε είδους φωτισμό, τρίβωντας με ότι προστυχόπανο έβρισκα. Στο τέλος, κομμάτια από το άγχος, ακούω το χαρακτηριστικό ήχο του οικογενειακού όπελ να παρκάρει απ'έξω.
Τρεμοντας, βγαίνω στην αυλή? 'καλά είσαι, αγόρι μου? Σε βλέπω χλωμό...'

'Μπα, δεν είναι τίποτα. Φάγαμε χτες στο Τρίγωνο και κάτι πρέπει να με πείραξε...'

Dirtoulie,
με συγκίνησες!
Μου έχει συμβεί το ίδιο, χωρίς τούμπα αλλά με ξύσιμο στην αυλόπορτα που πήγα να περάσω ...κάπως πλαγιασμένος. Δυστυχώς δεν είχα καιρό να το κρύψω, ο πατέρας μου, καλά να είναι εκεί που είναι, ψύχραιμος είπε δεν πειράζει γίνονται αυτά και με έβαλε να το φτιάξω με δικά μου λεφτά, που σήμαινε μεροκάματα Αυγουστιάτικα.
Πείνες ανάλογες και μάθημα ζωής.

Καλλονές...

Διρτούλιε ήσουν καλό παιδάκι απ ό,τι βλέπω

και γαμώ τις ιστορίες

Καμιά φορά προσπαθείς να καταλάβεις το γιατί αλλά άκρη δεν βρίσκεις. Γύρω σου, μόνο θετικές και εμψυχωτικές σκέψεις. Όλοι προσπαθούν να σου πουν κάτι καλό, να σου δώσουν μια ελπίδα, να σε κάνουν να δεις το περίφημο φως στην άκρη του τούνελ. Και το εκτιμάς αυτό. Αλήθεια. Άλλωστε, μια καλή κουβέντα από ένα άτομο που νιώθεις κοντά σου μπορεί να διαλύσει και την πιο πυκνή ομίχλη.
Όχι πάντα όμως... Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι πως βουλιάζεις, πως πνίγεσαι, πως όλα πάνε στραβά. Κουταλιά νερό ή ο ωκεανός ολόκληρος, λίγη σημασία έχει. Στα δικά σου τα μάτια η φουρτούνα είναι εκεί, την διακρίνεις με την άκρη του ματιού σου, την βλέπεις να πλησιάζει. Σίγουρο ότι θα παλέψεις μέσα της, σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις.
Αν περνούσε μόνο από το χέρι σου όμως... Γιατί όταν υπάρχει και άλλος στη ζωή σου, τα πράγματα περιπλέκονται. Εσύ τα βλέπεις πολύ απλά, θέλεις να προσπαθήσεις και ας είναι το αποτέλεσμα αβέβαιο. Άλλωστε αν δεν βάλεις τα δυνατά σου για κάτι που γουστάρεις αληθινά, για τι πράγμα θα το κάνεις; Για κάτι χλιαρό και συνηθισμένο;
Αλλά είπαμε, πρέπει να θέλει να προσπαθήσει και ο άλλος. Αλλιώς, αύτανδρο θα πάει το καράβι...

τα προβληματα καλο ειναι να τα ξεπερνας μονος σου..οι αλλοι συνηθως (εστω κι αν εχουν καλες προθεσεις) θα σου σπασουν στο τελος τα νευρα..

εγω εχω παψει να μοιραζομαι τα προβληματα μου με αλλους, μονο στη γυναικα μου πλεον τα λεω και παλι οχι ολα..

το προβλημα ειναι οτι κανεις δε μπορει να μπει ακριβως στη θεση σου και κατι που εσενα σου φαινεται μεγαλο , του αλλου (ακομα και αν συμφωνειτε σχεδον στα παντα) μπορει να του φανει ασημαντο και εκει θα ακουσεις ατακες..
ελα μωρε.. μη δινεις σημασια σε μαλακιες.. κοιτα μπροστα .. η ζωη ειναι ωραια..

μονο που εσυ δε θες εκεινη τη στιγμη να ειναι ωραια
θες να ειναι σκατα και να νιωσεις πονο, γιατι εχει και αυτο τη χαρη του, αλλιως τι σοι ανθρωποι ειμαστε αν ειμαστε συνεχως χαρουμενοι..

εχουν και οι αλλοι τα δικα τους προβληματα, για να ειμαστε και πιο ειλικρινεις και δε θελουν να ασχολουνται με αυτα τον αλλων..
εγω προτιμω να μη γινομαι δυσαρεστος και τα κραταω μεσα μου ή απλα τα αναφερω..

Δημιουργία απάντησης
Θέμα: Re: Μονόλογοι ...

Ένα άδειο κουτί που θες να γεμίσεις, ξέρεις ότι θα το γεμίσεις, βρίσκεις πάρα πολλούς τρόπους για να το γεμίσεις. Κι όμως, αυτό το πάρα πολύ σε πνίγει· χάνεσαι, δεν ξέρεις πως να αρχίσεις... και όταν αρχίζεις δεν έχεις τίποτα να γράψεις...
Ξεκινάς.
Γράφεις λίγο.
Το σβήνεις.
Ξανασκέφτεσαι.
Το ίδιο.

Γάμα το, κλικ πάνω στο 'προβολή των δημοσιεύσευών σας' μπας και έχει απαντήσει κάποιος σε κανα θέμα...

Τι να γεμίσω ρε φίλε!
Την Παρασκευη πήρα ενα s2 φίλου πιτσιρικά και πήγα για δουλειά!
Για να δω λέω το τζαπωνι τι κάνει.
Σαν f1 ουρλιαζε το γ,,,,,,νο! Μάλλον θα φταίει η μεγαλύτερη 'πεταλουδα' λέω!
Μπαινω στην μονάδα!,'Τι το έδωσες το ιταλικό και πήρες ιαπωνικό! Τα μαλλιά θέλουν βάψιμο τώρα!'

  .Γιατι ρε παιδιά ? Τα μαλλιά τι φταίνε?

Φτάνουμε δηλαδή στο σημείο να ευχόμαστε να μη λειτουργεί το τιμημένο κράτος, ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας μόνοι μας, χωρίς νταβάδες.
Η απόλυτη κατάντια.

η αληθεια ειναι οτι πολλα λυκειοπαιδα ειναι τοσο κουρασμενα απ'το προγραμμα τους που αν φυσηξεις θα πεσουν

σιγουρα δε δουλευουν στα χωραφια αλλα οτι σκιζονται σε μαθηματα και δραστηριοτητες, σκιζονται... το οτι οι γονεις δεν εχουν εναλλακτικη απ'το να τα παρκαρουν σε διαφορες δραστηριοτητες και φροντιστηρια οταν τα παιδια ειναι σε μικροτερη ηλικια (κ ετσι μπαινουν απο πολυ μικροι σε ενα τετοιο προγραμμα) ειναι κι αυτο ενα θεμα...

Αν έχουμε έναν 'πόλεμο' δολαρίου-ευρώ για ποιό λόγο να υποστηρίξουν οι ευρωπαίοι έναν φιλοαμερικάνο πολιτικό που είναι μισός Αμερικάνος;

Ο χρήστης mousatos έγραψε:
Αν έχουμε έναν 'πόλεμο' δολαρίου-ευρώ για ποιό λόγο να υποστηρίξουν οι ευρωπαίοι έναν φιλοαμερικάνο πολιτικό που είναι μισός Αμερικάνος;

Γιάννη, ξεκόλλα...

Αυτό πιστεύω κι εγώ.

Δεν είμαι πλούσιος, δεν είμαι μπατίρης, τα χρήματά μου δεν τα πειράζω γιατί συμφωνώ απολύτως με τα γραφόμενα.

Το χειρότερο δεν είναι ότι οι περισσότεροι από δαύτους έκλεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά ότι χαλαρά πουλάνε 10 οκάδες ιδεολογία στην καθισιά τους, περί συστημάτων, κοινωνικού κράτους, πολιτικής, αριστεράς-δεξιάς, θρησκείας-αθεΐας κλπ, δίνοντας συμβουλές τρόπου ζωής και life style χασκογελώντας.

Ή είσαι ξεφτιλισμένη ύπαρξη ή είσαι αξιοπρεπής. Ή λειτουργείς ως μέλος μιας κοινωνίας ή λειτουργείς ως παράσιτο. Δεν γίνεται και τα δύο.

Της ίδιας νοοτροπίας έιναι κι ο πατέρας μου, χρυσό τον έχω κάνει να του τα προστατεύσω

το καλύτερο πάντως με αυτούς που πάνε να βγάλουν λεφτά είναι να τους άφηνε, αλλά να εφάρμοζε ένα πόθεν έσχες

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Άκουσα κ διάβασα νέους ανθρώπους να χαίρονται με τη σκέψη της διάλυσης της ΝΔ (ή, παλιότερα, του ΠΑΣΟΚ) και την δημιουργία νέων κομμάτων...
Δεν μπόρεσα να μην μονολογήσω: Νέα κόμματα από τους ίδιους πολιτευτές... Από τους ίδιους που 10ετίες τώρα συντηρούν αυτό το κράτος, ή από ηλικιακά νέους που όμως ανδρώθηκαν στα υπάρχοντα κόμματα κ τους μηχανισμούς τους... Και τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς, αν όχι να συνεχίσουν στον δρόμο που τόσο καλά γνωρίζουν, αυτοί να καλοπερνάνε κ εμείς όλο κ πιό κάτω?
Πιστεύει κανείς αλήθεια ότι ένα - ή 10 - γιαουρτώματα σημαίνουν κάτι γι' αυτούς? Για να σημάνουν, θα έπρεπε να έχουν φιλότιμο. Και ΔΕΝ έχουν...

Θα μου επιτρέψεις να προσθέσω :
Νέα κόμματα από τους ίδιους πολιτευτές... Από τις ίδιες οικογένειες, από τα ίδια τζάκια...

Η απάντηση στο ποιους πρέπει να διαολοστείλουμε μια και καλή...

νεο κομμα με:

Ντορα, Σιμητη, Ρουσοπουλο, Βουλγαρακη, Παπαντωνιου, Παυλιδη, Λιαπη, Τσοχατζοπουλο και αλλα αξιοτιμα στελεχη της πολιτικης ζωης του τοπου.

το ονομα αυτου: Οι Α-διαφθοροι.