• Απειρο!!!

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Παιδάκι μου, παιδί μου… Μη μου φεύγεις ακόμα, σε παρακαλώ. Λίγο ακόμα.
Νοιώθω πως σύντομα θα πετάξεις απλώνοντας δικά σου, καταδικά σου ολόγερα φτερά.
Από τη μια αυτή θα είναι η απόδειξη ότι έκανα τη δουλειά μου καλά. Αυτή δεν είναι η αποστολή μου; Να σε μεγαλώσω έτσι που να μη με χρειάζεσαι, να μην έχεις ανάγκη από την προστασία ή ακόμα κι από τη συντροφιά μου. Έτσι δεν κάνουν τα λιοντάρια;
Από την άλλη, είναι δύσκολο να το αντέξω. Μείνε λίγο ακόμα. Δεν είμαι λιοντάρι εγώ..

Ανατρίχιασα !!!!

Όπως το λές! Μας φεύγει και ο δεύτερος (και τελευταίος) και το πράγμα γίνεται πολύ πιό τρομακτικό ( = χαρμολύπη)

Είναι κουραστικές οι κηδίες. Έρχονται να σε συλλυπηθούν στην αρχή της κηδείας, στο τέλος, στον καφέ... Δουλειά δεν είχαμε και δουλειά βρήκαμε. Τα φιλιά και οι χειραψίες πήγαν σύννεφο. Υπήρχε και κόσμος που δε γνώριζα, υπήρχε και κόσμος που γνώριζα αλλά θα προτιμούσα να μη γνωρίζω. Οι συνάδελφοί του μια χαρά άνθρωποι, οι γείτονες το ίδιο. Το δε σόι του, πετσοκομμένο πλέον, ήταν γραφτό να το δω τη στιγμή αυτή, μετά από πολλά χρόνια, και φυσικά δεν προβλέπεται να το ξαναδώ ως την επόμενη κηδεία. Ναι, θα ζήσουμε και θα τον θυμόμαστε και είμαστε ψύχραιμοι, όχι σαν κάποιους που έκαναν λόγο για τον «ξαφνικό χαμό». Μα ποιος «ξαφνικός χαμός» χριστιανοί μου, ο άνθρωπος ήταν άρρωστος τρία χρόνια και ήταν θέμα χρόνου να καταλήξει. Άλλο αν εσείς κόψατε κάθε επαφή πολλά χρόνια πριν και δεν ξέρατε ή δε θέλατε να ξέρετε. Ως την επόμενη κηδεία λοιπόν από μακριά και (μάλλον καθόλου) αγαπημένοι...

Σήμερα κήδεψα τον πατέρα μου. Έπασχε από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, ασθένεια η οποία επέφερε και καρδιακή ανεπάρκεια. Η ΧΑΠ είναι μία ασθένεια που δίνει ΜΟ ζωής στον ασθενή 5 με 6 χρόνια, αν ακολουθήσει πιστά ιατρική αγωγή. Ο πατέρας μου διάλεξε το δικό του δρόμο, όπως έπραττε πάντα, όλα τα χρόνια της ζωής του. Έφυγε προχθές βράδυ, τρεις ώρες μετά την εισαγωγή του στο Σεισμανόγλειο.

Συλληπητήρια...
Δύσκολες καταστάσεις, δύσκολη αρρώστια και το χειρότερο δύσκολο οτι πρέπει να συμβιβαστείς με την αργή κατάληξη της. Πριν 10 χρόνια έζησα μια σχεδόν παρόμοια κηδεία. Ευτυχώς αυτοί που τους θεωρούσε πραγματικούς φίλους του εξακολοθούν να είναι έτσι.

λυπαμαι κοτετσι...

Συλλυπητήρια Κυριάκο...

Συλλυπητηρια Κυριακο...

Κυριάκο συλλυπητήρια..

Λυπάμαι...

Συλλυπητήρια,αυτές οι καταστάσεις είναι πολύ δύσκολες ψυχολογικά.

Ο δικός μου ο πατέρας έμεινε στα 33 ανάπηρος από εγκεφαλικό και σα να μην του έφτανε αυτό πριν 3 χρόνια έγινε και νεφροπαθής.Πλέον κάθε βράδυ μπαίνει σε μηχάνημα που του καθαρίζει τα νεφρά και αυτό θα γίνεται μέχρι τέλους.
Ώρες ώρες απορώ που βρίσκει τη δύναμη και ζει,όσο βαρύ και αν ακούγεται αυτό.Εγώ μετά από αυτά που έπαθε ειλικρινά δεν ξέρω αν θα άντεχα να ζω.

Tα συλληπητήριά μου...

Να είσαι καλά να τον θυμάσαι... έτσι ζούν για πάντα μέσα μας αυτοί που έφυγαν...

Μακάρι να υπήρχαν λέξεις να λέγαμε τέτοιες στιγμές, που να διέγραφαν όλα τα κακά γεγονότα στην ζωή μας...

Ο χρήστης kotetsi έγραψε:
Είναι κουραστικές οι κηδίες. Έρχονται να σε συλλυπηθούν στην αρχή της κηδείας, στο τέλος, στον καφέ... Δουλειά δεν είχαμε και δουλειά βρήκαμε. Τα φιλιά και οι χειραψίες πήγαν σύννεφο. Υπήρχε και κόσμος που δε γνώριζα, υπήρχε και κόσμος που γνώριζα αλλά θα προτιμούσα να μη γνωρίζω. Οι συνάδελφοί του μια χαρά άνθρωποι, οι γείτονες το ίδιο. Το δε σόι του, πετσοκομμένο πλέον, ήταν γραφτό να το δω τη στιγμή αυτή, μετά από πολλά χρόνια, και φυσικά δεν προβλέπεται να το ξαναδώ ως την επόμενη κηδεία. Ναι, θα ζήσουμε και θα τον θυμόμαστε και είμαστε ψύχραιμοι, όχι σαν κάποιους που έκαναν λόγο για τον «ξαφνικό χαμό». Μα ποιος «ξαφνικός χαμός» χριστιανοί μου, ο άνθρωπος ήταν άρρωστος τρία χρόνια και ήταν θέμα χρόνου να καταλήξει. Άλλο αν εσείς κόψατε κάθε επαφή πολλά χρόνια πριν και δεν ξέρατε ή δε θέλατε να ξέρετε. Ως την επόμενη κηδεία λοιπόν από μακριά και (μάλλον καθόλου) αγαπημένοι...

Σήμερα κήδεψα τον πατέρα μου. Έπασχε από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, ασθένεια η οποία επέφερε και καρδιακή ανεπάρκεια. Η ΧΑΠ είναι μία ασθένεια που δίνει ΜΟ ζωής στον ασθενή 5 με 6 χρόνια, αν ακολουθήσει πιστά ιατρική αγωγή. Ο πατέρας μου διάλεξε το δικό του δρόμο, όπως έπραττε πάντα, όλα τα χρόνια της ζωής του. Έφυγε προχθές βράδυ, τρεις ώρες μετά την εισαγωγή του στο Σεισμανόγλειο.

Συλληπητήρια....

Από το ίδιο έχασα τον πατέρα μου προ τριετίας. Έπασχε από το '91 και οι γιατροί ήταν έκπληκτοι. Το 98 ψάχναμε για μεταμόσχευση και οι γιατροί έλεγαν για το πολύ 6 μήνες και το 2000 ήταν στη Ρόδο διακοπές και το πήγαινα βόλτα με το παπί.Μπήκε τρεις φορές στην εντατική ( 10 ήμερο έκαστη φορά ).
Ένιωσα όπως εσύ...

Τα θερμά μου συλλυπητήρια. Όσο και να απαλύνει τον πόνο η αναμενόμενη κατάληξη του ανθρώπου μας δεν παύει να είναι σημαντικότατη απώλεια. Να είστε καλά να τον θυμάστε.

Τα συλληπητήρια μου, φίλε...

Καθώς ανεβοκατέβαινα τα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και βάζοντας εκατοντάδες χλμ. με μια μαούνα 1,6 τόνων αναλογιζόμουνα την ενέργεια που κατανάλωνα κάνοντας βόλτες χωρίς σκοπό, με προορισμό όμως. Ανέβαινα βουνά , κατέβαινα βουνά με μηδέν αποτέλεσμα, που πάει τόση ενέργεια. Και όμως αν μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τα ποσά θερμότητας που 'χάνονται' με απεριόριστη εντροπία ίσως να γινότανε κάτι. Καθώς κατέβαινα το βουνό συνάντησα και 2 λαγούς και μια νυφίτσα,νομίζω(είχε μεγάλη ουρά). Η υψηλή δυναμική ενέργεια στο ύψος του βουνού 'χανότανε' καθώς επιτάχυνα στην κάθοδο, μήπως όχι, εγώ θα έλεγα ότι χανότανε γιατί παρόλο που κατέβαινα και αυξανότανε η κινητική του ενέργεια μετά έπρεπε να φρενάρω,οπότε κατέληγε σε ακόμη χαμηλότερης αξιοποιήσιμης αξίας σε θερμική ενέργεια στα φρένα.Τι να την κάνω, να βάλω ίσως να ψήσω κάνα κοψίδι με τη ζέστη από τα φρένα. Τελικά κατέληγε στο περιβάλλον, τελικά τι γίνεται αυξάνεται η θερμοκρασία του πλανήτη αν συνεχώς ο άνθρωπος καταβαλώνει ποσά ενέργειας και καταλήγουν σε αναξιοποίητη θερμότητα με τη χρήση των χαζών μηχανών. Ίσως με την ΑΔΕ να εξηγούνται όλα αυτά και η ενέργεια να μη χάνεται, το θέμα είναι ότι ο πλανήτης χάνεται γι'αυτό Καλό απόγευμα, κάθε ιδέα προς υλοποίηση της χαμένης θερμότητας των φρένων ευπρόσδεκτη. Πρώτα όμως πατεντάρετε την ιδέα σας

Ο χρήστης giannispolo έγραψε:
Καθώς κατέβαινα το βουνό συνάντησα και 2 λαγούς και μια νυφίτσα,νομίζω(είχε μεγάλη ουρά).

Παίζει να ήταν κουνάβι...

Από το ότι βλέπω, συνάντησες και πολλη ...

ζεστη

Ο χρήστης TRAVELLER έγραψε:

Καθώς κατέβαινα το βουνό συνάντησα και 2 λαγούς και μια νυφίτσα,νομίζω(είχε μεγάλη ουρά).

Παίζει να ήταν κουνάβι...

Aλεπου?