Τα μίνι της δεκαετίας του 90 και ειδικά μετά το 95-96 πιστεύω ότι πρέπει να είναι η καλύτερη λύση για κάποιον που δεν θα θέλει τις πολλές σκοτούρες του παλιού μίνι. Τα περισσότερα βγαίναν σε επετειακές εκδόσεις και αγοράζονταν από λίγους συνειδητοποιημένους μινόφιλους. Ήταν καταλυτικά και είχαν και αερόσακκο οδηγού. Πιστεύω ότι τα περισσότερα της εποχής αυτής 95-2000 που κυκλοφορούν είναι πολύ καλά συντηρημένα. Δυστυχώς είναι και πανάκριβα....
Το μίνι είναι και για μένα ένα όνειρο ζωής (αν αυτό δεν είναι υπερβολική έκφραση) και γιάυτό ίσως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Η οδήγηση ενός κακοσυντηρημένου μίνι μιας θείας μου στη δεκαετία του 80 ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα αυτοκινητιστικά πράγματα που μου έχει συμβεί. Βέβαια ήταν σχεδόν δίχρονο μιας και σε κάθε τεπόζιτο βενζίνη ήθελε κι ένα λίτρο λάδι, αλλά είπαμε ήταν κακοσυντηρημένο.
Σίγουρα τα μειονεκτήματα είναι πολλά αλλά είναι κόλλημα. Γι'αυτό πάρτο εσύ και δώστης το δικό σου!
Μία συνάδελφος που έχει ανακατασκευάσει το οικογενειακό της μίνι του 81, το έχει σαν μοναδικό μέσο μετακίνησης τα τελευταία οχτώ χρόνια που την γνωρίζω και ορκίζεται ότι δεν το αλλάζει με τίποτε, αν και παραδέχεται ότι μετά την ανακατασκευή απέκτησε και πάλι σκουριές σχετικά γρήγορα.