Η υπόθεση και η στάση μας απέναντι στο θέμα μου θυμίζει την περίπτωση των καμένων και χτισμένων δασών.
Όλοι βρίζουμε, όλοι φωνάζουμε, αλλά αν έχουμε κανένα οικοπεδάκι στην περιοχή (άρα -> προσωπικό συμφέρον) το γυρνάμε στον καλαματιανό 'έλα μωρέ τώρα, όλοι για το περιβάλλον σκάμε, αλλά γιατί να ζει ο βλάχος στο πράσινο κι εμείς στο διαμέρισμα, εσένα ήρθα να σου πω πως να χτίσεις, γιατί μιλάς σ' εμένα που μικρός έσωσα ένα σπουργιτάκι, όλοι τους πτωχούς κοιτάτε ενώ οι τύποι με τις Μερτσεντές αλωνίζουν κλπ κλπ'.
Όλοι οι άλλοι φταίνε, εμείς είμαστε αθώοι μεροκαματιάρηδες. Το κεφάλαιο και ο υπουργός τα έκαναν πλακάκια αλλά σ' εμάς τα ρίχνουν οι πουλημένοι οι δημοσιογράφοι και οι καναπεδάτοι.
Περαστικά μας και ας είναι καλά τα φροντιστήρια και τα ΑΕΙ της αλλοδαπής.
Ρε 'σεις, εμένα δεν με πειράζει. Ιδιαίτερα στα παιδιά μου θα κάνω ο ίδιος με τη γυναίκα μου, σχεδόν όλα τα ξέρουμε και καλύτερα από τους περισσότερους εκπαιδευτικούς. Και δόξα τω Θεώ χρήμα και κεραμίδι υπάρχει, καλά να είμαστε να δουλεύουμε. Εσάς να δω τι θα κάνετε που θεωρείτε πως όλα θα είναι καλά και ανθηρά με τους ρέμπελους της μειοψηφίας να σας κλείνουν τις πόρτες των σχολείων σήμερα και των δημόσιων υπηρεσιών και ΔΕΚΟ μεθαύριο γιατί γουστάρουν πεντάγωνη τυρόπιτα ή τετράγωνο φακελάκι.
Άντε καληνύχτα μας.