Αντιγράφω http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/ ... -0004a.htm
Είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι τα γεωγραφικά και διοικητικά όρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν συμπίπτουν με τα αντίστοιχα του Ελληνικού κράτους. Μετά την απελευθέρωση του νεοελληνικού κράτους και την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα, στις 23 Ιανουαρίου 1828, η ελληνική Εκκλησία, υπάγεται ακόμα διοικητικά και πνευματικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως . Προτεραιότητα του Καποδίστρια, υπήρξε η ενίσχυση και περαιτέρω ανάπτυξη του πνευματικού και κοινωνικού έργου της Εκκλησίας, η οποία μονοπωλούσε την παρέμβαση στο χώρο της κοινωνικής πρόνοιας. Συγκρότησε ειδική εκκλησιαστική επιτροπή αποτελούμενη από πέντε Αρχιερείς, με σκοπό τη μελέτη της θρησκευτικής κατάστασης στην Ελλάδα, αλλά και την «περιφρούρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας», που εξασφάλιζε τους απαραίτητους πόρους για την κοινωνική δράση της Εκκλησίας. Επίσης, ίδρυσε ειδικό Υπουργείο τη «Γραμματεία των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Παιδείας», με σκοπό, όπως αναφέρεται σε σχετική εγκύκλιό του της 12ης Σεπτεμβρίου 1829, τη συνεργασία πολιτείας και Εκκλησίας, για την κοινωνική και πολιτική επανόρθωση του έθνους. Τέλος, τον Ιούλιο του 1829, η Δ Εθνική Συνέλευση του Άργους, με εισήγηση του Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια, έλαβε μια σειρά από μέτρα για τη βελτίωση των «ιερών φιλανθρωπικών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Ελλάδος και για την ίδρυση νέων». Η περίοδος του Ι. Καποδίστρια, χαρακτηρίζεται από τον ιδιαίτερο ζήλο και τη σημασία που απέδιδε στη σωστή οργάνωση και λειτουργία της Εκκλησίας, καθώς και στην οικονομική της εξασφάλιση .
Η περίοδος της Αντιβασιλείας του Όθωνα που ακολούθησε μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια, χαρακτηρίσθηκε από την μονομερή ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της Ελλάδας το 1833 και τη συνεπαγόμενη διακοπή κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η οποία αποκαταστάθηκε στις 29 Ιουνίου 1850, με την έκδοση Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου «Περί της εν Ελλάδι Ορθοδόξου Εκκλησίας», από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, με την οποία αναγνωρίσθηκε επίσημα το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος, τα όρια της οποίας ταυτίζονταν με αυτά του τότε ελληνικού κράτους.
Το γεγονός αυτό, ακολούθησε η παραχώρηση εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς την Εκκλησία της Ελλάδος, των Μητροπόλεων της Επτανήσου, με την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη «Περί της υπαγωγής των Επαρχιών της Επτανήσου τη Εκκλησία της Ελλάδος», της 9ης Ιουλίου 1866.
Τον Μάιο του 1882, ακολουθεί η υπαγωγή ορισμένων επαρχιών της **Ηπείρου και της Θεσσαλίας **στην Εκκλησία της Ελλάδος, με την έκδοση αντίστοιχης Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξης.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τις Μητροπόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης, οι οποίες με την υπ' αριθ. 2231/4 Σεπτεμβρίου 1928 Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Περί της διοικήσεως των Ιερών Μητροπόλεων των Νέων Χωρών», ανατίθενται μεν διοικητικά στην Εκκλησία της Ελλάδος, χαρακτηριζόμενες έκτοτε ως ¨Νέες Χώρες¨, πνευματικά όμως παραμένουν στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Με την ίδια Συνοδική Πράξη, καθορίζεται και η διαφύλαξη του αυτόνομου καθεστώτος της Εκκλησίας της Κρήτης, η οποία εν τω μεταξύ είχε ενταχθεί στο ελληνικό κράτος.
Τέλος, οι **Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου **υπάγονται διοικητικά και πνευματικά απευθείας στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ενώ το Άγιο Όρος, απολαμβάνει καθεστώτος εκκλησιαστικά και συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτοδιοίκησης , υπαγόμενο πνευματικά στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.