Στην Ελβετία επίσης όποιος πάει στρατό μετά του δύνεται ένα όπλο, εγκλιματικότητα όμως δεν υπάρχει. Φυσικά και δεν είναι αγνό το όπλο και ουτέ με απασχολεί αν είναι νόμιμο το να έχεις ή όχι. Το λέω και πάλι ο άνθρωπος είναι αυτός που χειρίζεται το όπλο, άρα αυτός είναι ο υπαίτιος όταν κάνει την μλκία. Υπάρχουν και ένα σωρο άλλοι τρόποι να σκοτώσεις κάποιον.

Ο χρήστης Pathos έγραψε:
Στην Ελβετία επίσης όποιος πάει στρατό μετά του δύνεται ένα όπλο, εγκλιματικότητα όμως δεν υπάρχει. Φυσικά και δεν είναι αγνό το όπλο και ουτέ με απασχολεί αν είναι νόμιμο το να έχεις ή όχι. Το λέω και πάλι ο άνθρωπος είναι αυτός που χειρίζεται το όπλο, άρα αυτός είναι ο υπαίτιος όταν κάνει την μλκία. Υπάρχουν και ένα σωρο άλλοι τρόποι να σκοτώσεις κάποιον.

Και στην Κύπρο το ίδιο...

καταγομαι απο το Ρεθυμνο,επαρχια Μυλοποταμου,αλλα εχω μεγαλωσει στην Αθηνα,εχοντας την χαρα ομως για ενα χρονο στα 27 μου να ζησω κατω (ειμαι 29 τωρα).

οσο αφορα τις βεντετες ειναι μεμονομενα περιστατικα.στατιστικα ισως και στις αλλες πολεις της Ελλαδας τα ποσοστα να ειναι ελαφρως χαμηλοτερα.

ουδεποτε επεσε στην αντιληψη μου περιπτωση να φερουν κουμπουρια επανω τους ατομα μεσα σε club κτλ.Η αστυνομευση την νυχτα ειναι στο Ρεθυμνο αρκετα συχνη.
υπαρχουν ψευτομαγκες με τα 9 αρακια τους,αλλα αυτους τους ξεχωριζεις...
οποτε φυλαγεσαι.συχνα φερουν συγκεκριμενο αρωμα λογω ...επαγγελματος.
οδηγουν επικινδυνα,πινουν πολυ με αποτελεσμα σε μια συμποκη να βγουν τα σιδερικα...παντως εδω αρκετα ατομα τα λετε πολυ ωραια.
προτεινω οι κρητικοι και οσοι μας πατε να κανουμε μια συναντηση.Τι λετε?
μια μαντιναδα απο τον εθναρχη.
Ο αντρας κανει την γενια και οχι η γενια τον αντρα!καποιοι απλα γεννηθηκαν κρητικοι.Καποιοι ξερουν γιατι ειναι Κρητικοι...

Εγώ θα έλεγα στην συνάντηση να έρθουν και αυτοί που δεν μας πάνε για να μας γνωρίσουν. Ίσως να εκπλαγούν τελικά!

Και για ξεδιαλύνω μερικά πράγματα. Ποτέ δεν τάχθηκα υπέρ της οπλοκατοχή και οπλοχρησίας. Είμαι από τους πρώτους που το έχω κατακρίνει κατά καιρούς (όσοι μας παρακολουθούν από καιρό πιθανά να τα έχουν διαβάσει). Δεν θα δεχτώ όμως ποτέ να με εντάσσουν σε ομάδες από όπου συνειδητά απουσιάζω και να μου αποδίδουν χαρακτηρισμούς τόσο εύκολα και αναίτια όπως όταν κουβεντιάζουν για μάρκες ή χώρες παραγωγής αυτοκινήτων (τα Ιαπωνικά δεν στρίβουν όπως και τα Opel φυσικά, τα Ιταλικά χαλάνε, τα γερμανικά είναι ψόφια κλπ).

Εκτός όμως από το «Ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα» λέμε και το «από τότε που βγήκε το μπαρούτι μπιτίσανε οι άντρες» και ο νοών ....

Ο χρήστης Pathos έγραψε:
Στην Ελβετία επίσης όποιος πάει στρατό μετά του δύνεται ένα όπλο, εγκλιματικότητα όμως δεν υπάρχει...

Ρίχνουν κι εκεί μπαλωθιές στους γάμους; Την πρωτοχρονιά; Κυκλοφορούν με τα όπλα στα αυτοκίνητα;

Συγκρίσεων συνέχεια...

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Στην Ελβετία επίσης όποιος πάει στρατό μετά του δύνεται ένα όπλο, εγκλιματικότητα όμως δεν υπάρχει...

Ρίχνουν κι εκεί μπαλωθιές στους γάμους; Την πρωτοχρονιά; Κυκλοφορούν με τα όπλα στα αυτοκίνητα;

Συγκρίσεων συνέχεια...

Η έλλειψη φτώχειας στήν Ελβετία,δέν επιτρέπει εγκλήματα οικονομικά

Η έλλειψη Ελβετικής 'ερωτικής λίμπιντο'' δέν επιτρέπει εγκλήματα πάθους

Η έλλειψη Ελβετικού 'ταμπεραμέντου' εμποδίζει τα εγκλήματα 'τιμής'

Το μόνο που έχουνε σε αφθονία στήν Ελβετία,είναι η....Ελβετική σοκολάτα!!!
Και κανένας δέν σκοτώνει για σοκολάτες!!!!

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Το μόνο που έχουνε σε αφθονία στήν Ελβετία,είναι η....Ελβετική σοκολάτα!!!
Και κανένας δέν σκοτώνει για σοκολάτες!!!!

ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΤΩΡΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Α, σόρυ, ξέχασα, δεν έχεις παιδιά...

Πάντως παιδιά η ζημιά που κάνουν οι κλασικοί Μυλοποταμίτες (Το 'ρ' με 'λ' για τους γνωρίζοντες ) στη φήμη όλων μας είναι τεράστια. Τις προάλλες είχαμε μια εκδήλωση στο σύλλογο(κλειστός χώρος, υπόγειος) και πάνω που ετοιμάζαμε τραπέζια κατεβαίνουνε δυο γυναίκες από την πολυκατοικία και αρχίζουνε να μας φωνάζουνε ότι ενοχλούμε* κλπ. Τους εξηγούμε πως η πόρτα μένει κλειστή και αυτές μας απαντούν: 'μη νομίζετε, όλοι είναι αγανακτισμένοι μαζί σας αλλά φοβούνται να μιλήσουν γιατί εσείς οι Κρητικοί έχετε όπλα'. Ε εκεί κάποιος διαολίστηκε και της τα είπε ένα χεράκι με αποτέλεσμα τελικά να φύγουν, αλλά το ζήτημα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι ότι κανονικά αυτές ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ στο μυαλό τους να μας έχουν έτσι, αλλά δυστυχώς γι' αυτό έχουν φροντίσει ορισμένοι καραγκιόζηδες.

Πιστεύω ότι πρέπει να είναι 100% σαφές όμως ότι δεν κινδυνεύει κανείς στην Κρήτη. Θεωρώ ότι είμαστε αρκετά φιλόξενοι και όσοι φίλοι μου έχουν κατέβει για διακοπές λένε τα καλύτερα.

• Σημειώνω ότι η αιτία της αντίδρασης τους μάλλον είναι το παρκάρισμα καθώς με κλειστή την πόρτα δεν ακούγεται τίποτα απολύτως στο ισόγειο.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Ο Γιάννης Παπαδόσηφος που κάποτε σκότωσε «τον φονιά του γιου του» μιλάει για τη βεντέτα και τα όπλα

«Kλαίνε αυτοί το παλικάρι τους όπως κλαίω κι εγώ το δικό μου»

«Mόνο το αίμα τα ξεκαθαρίζει αυτά τα πράγματα»

Και ξαφνικά πετάχτηκε από την καρέκλα του. Μέχρι τότε καθόμασταν έξω στον σκιο, στη σκιά δηλαδή. Είναι μόλις Μάιος, αλλά ο ήλιος της Κρήτης καίει. Είχα βασανιστεί να βρω το σπίτι. «Στα Μυσίρια θα 'ρθεις, στο Ρέθεμνος». Τίποτα άλλο δεν μου έλεγε. Κάπως έτσι ήταν και ο παππούς μου. Νόμιζε ότι όλος ο κόσμος είναι τα σοκάκια του χωριού του. Σε σημείο μάλιστα που μια φορά, όταν του είπα ότι θα πάω στη Γερμανία, μου παρήγγειλε να δώσω χαιρετίσματα σε κάποιον στη Νέα Υόρκη. «Μα παππού», προσπάθησα να του εξηγήσω, «άλλο Γερμανία, άλλο Αμερική». Με κοίταξε παραξενεμένος, αλλά δεν έδωσε συνέχεια. «Όλα έξω είναι», νομίζω ότι ψιθύρισε. Ίσως πίστεψε ότι ήθελα να γλιτώσω τον παραπανήσιο δρόμο... «Ρώτα πού είναι το σπίτι του Παπαδόσηφου και θα σου πουν». Και όντως, μου είπαν.

«Ήταν φίλοι. Ερχόταν στο σπίτι μου, έτρωγε και κοιμούτανε. Κάνανε παρέα δηλαδή. Και ύστερα αυτός έκανε κάτι βρωμοδουλειές και τον κάνανε πέρα ούλοι. Και αυτός σκότωσε τον καλύτερο, τον γιο μου». Ο Γιάννης Παπαδόσηφος είναι 81 ετών, γι' αυτόν όμως ο χρόνος έχει σταματήσει στο 1983

Θα μου μιλούσε επειδή ήμουν και εγώ Κρητικός. Είχε κουραστεί να συναντά δημοσιογράφους. «Γιατί τον σκοτώσατε;», «και γιατί τον σκοτώσατε;». Μιλούσαμε λοιπόν, οι μύγες είχαν αρχίσει τα πρώτα πάρτι, το γάλα έπηζε στα διπλανά δοχεία και ξαφνικά πετάχτηκε αγριεμένος. «Έλα μαζί μου!». Και τη φωνή του να μην είχα ακούσει, ήταν «η χέρα του» που μου έκανε αυστηρό νόημα να τον ακολουθήσω. Μπήκαμε στο σπίτι. Το τζάκι, ο καναπές, το τραπέζι, τρεις-τέσσερις καρέκλες. «Αυτός είναι ο γιος μου, 27 χρονώ μού τον έφαγε!». Οι εφημερίδες της εποχής λένε ότι ο γιος του, ο Μανώλης, ήξερε ξένες γλώσσες και έπαιζε πιάνο! Για τον δράστη λένε ότι ήταν ένας τσαμπουκάς. Ο γέρος έτρεμε ολόκληρος. Το χέρι του έδειχνε τον ουρανό. Αλλά όχι. Ψηλά στον τοίχο ήταν η φωτογραφία του παλικαριού. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με τον Μανώλη να μην κοιτάει πουθενά. Ούτε τον φωτογράφο ούτε τη γη. H ίδια φωτογραφία και στο τζάκι. «Να ξέρεις γιατί συζητάμε», μου είπε και βγήκε δακρυσμένος από το δωμάτιο. Κάθησε, κοίταξε μακριά τα δέντρα λες και ήθελε να δει αν ερχόταν κανείς από το πουθενά και μου έκανε νόημα να συνεχίσω. Τώρα ξέραμε και οι δυο γιατί συζητούσαμε.

Τι θυμάσαι πιο πολύ από όλα;

Τι να σου πω πως θυμούμαι;

Θυμάσαι το φονικό, το δικαστήριο, την εκδίκηση, τη φυλακή, τι θυμάσαι;

Θυμούμαι, παιδί μου, πως σκότωσε τον γιο μου αυτός ο άτιμος. Το κοπέλι μου σκότωσε.

Πώς έγινε;

Ήμουν έξω, σε αυτό εδώ το σπίτι, όταν με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι τραυματίσανε σοβαρά τον γιο μου. Δεν θυμούμαι ποιος με πήρε. Και πήγα αμέσως να τον βρω. Αλλά τον πήγαν στο νοσοκομείο σκοτωμένο.

Και μετά;

Το Πρωτοδικείο έγινε στο Ηράκλειο, όπου και δικάστηκε ισόβια. Μετά κάμανε το Εφετείο και αυτός ζήτησε να τον πάνε στην Αθήνα, να τον δικάσουν εκεί, γιατί φοβόταν μήπως εδώ στην Κρήτη τον σκοτώσω. Λες και η Αθήνα είναι άλλο κράτος. Ήξερε μέσα του πως αυτή η πράξη που έκανε απαιτούσε τιμωρία και περίμενε ότι κάτι θα συνέβαινε.

Εσύ είχες πει σε κανέναν ότι θα τον σκοτώσεις; Στη γυναίκα το είχες πει;

Όχι βέβαια, σε κανέναν δεν το είχα πει. Αυτά δεν λέγονται. Γίνονται. Τον έφαγε ο άτιμος και είχε φάει ψωμί στο σπίτι μου.

Τον ήξερες; Ερχόταν εδώ στο σπίτι σου;

Ήταν φίλοι. Ερχόταν στο σπίτι μου, έτρωγε και κοιμούτανε. Κάνανε παρέα δηλαδή. Και ύστερα αυτός έκανε κάτι βρωμοδουλειές και τον κάνανε πέρα ούλοι. Και αυτός σκότωσε τον καλύτερο, τον γιο μου.

Μόλις έμαθες ότι σκότωσαν τον γιο σου, είπες «αυτόν εγώ θα τον φάω»;

H σκέψη η δικιά σου ποια θα ήταν; Ναι, η πρώτη σκέψη μου ήταν αυτή. Δεν μπορούσα να τον σκοτώσω στο Ηράκλειο γιατί είχε αστυνομία πολλή. Τελικά ανέβηκα στον Πειραιά και το έκανα.

Τα παιδιά σου τι σου είπαν;

Στενοχωρηθήκανε τα κοπέλια μου και ειδικά οι κόρες μου, αλλά τι να μου πούνε; Έκανα καλά ή έκανα κακά; Δεν ειπώθηκε ποτέ αυτή η κουβέντα στο σπίτι μας.

H γυναίκα σου;

Έχει χάσει τη ζωή της. Εχθές ήταν εδώ, τώρα είναι στο Ρέθεμνος. Μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία.

Είχε συμβεί ποτέ τέτοιο κακό στην οικογένειά σου;

E, κάποια πράγματα είχαν γίνει τα παλιά τα χρόνια. Αλλά όχι τέτοιο φονικό.

Τελικά το όπλο που το είχες; Γιατί υποτίθεται ότι σε είχαν ψάξει όταν έμπαινες στην αίθουσα.

Μαζί μου το είχα το όπλο. Με ερευνήσανε, αλλά δεν το βρήκανε.

Λένε ότι το είχες κρύψει κάτω από τη γενειάδα σου.

E, τι να σου πω τώρα; Πάνω μου το είχα. Αυτό το πιστόλι το είχαμε πάρει από τους Γερμανούς. Τότε με τον πατέρα μου, τους είχαμε πάρει ένα τουφέκι, μια κάσα φισέκια, το αλεξίπτωτο και δυο πιστόλια. Το ένα είναι αυτό που χρησιμοποίησα στο δικαστήριο.

Με μύλο;

«Να ξαναζωντανεύει και να τον σκοτώνω κάθε βδομάδα, η πληγή μου δεν γιατρεύεται», λέει ο Γιάννης Παπαδόσηφος για τον φονιά του γιου του. Κι ας έχουν περάσει 23 χρόνια από την ημέρα που πήρε την εκδίκησή του στην αίθουσα του δικαστηρίου

Όχι, αυτόματο. Καρολάτο το έλεγαν. Αυτά τα είχε βγάλει ο Χίτλερ, τότε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν τα καλύτερα πιστόλια. Εννέα σφαίρες έπαιρνε.

Όταν έβγαλες το πιστόλι κάποιοι φοβήθηκαν ότι θα πυροβολούσες αδιακρίτως. Τους δικαστές, τους δικηγόρους...

Ναι, κρύφτηκαν. Ο Κωνσταντόπουλος ήταν τότε δικηγόρος, ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού και ένας άλλος. Καλοί δικηγόροι ήτανε. Αλλά τι μου φταίγανε οι άνθρωποι; Για τα λεφτά τους πηγαίνανε. Εγώ είχα βάλει έναν Αθηναίο, έτσι για το γούστο τον είχα, δεν τον είχα για να με υποστηρίξει. Τι να πει; «Θέλουμε να τον τιμωρήσετε επειδή σκότωσε ένα παλικάρι»;

Πόσων χρόνων είσαι;

Είμαι 81, το '25 γεννημένος. Τόσο δεν είμαι;

Δηλαδή με τους Γερμανούς πόσων χρόνων ήσουνα;

Μεγάλος ήμουν, 15-16 χρόνων.

Τα θυμάσαι τα χρόνια της Κατοχής;

Θυμούμαι τους Γερμανούς με τα αλεξίπτωτα. Εδώ έξω από το σπίτι μας πέφτανε. Με τον πατέρα μου σκότωσα δυο Γερμανούς. Είχαν κατέβει με το αλεξίπτωτο και γυρουντίξαμε με τον πατέρα μου και τους σκοτώσαμε. Ο πατέρας μου είχε ένα «μαλιχαίρι». Τουφέκι. Ξέρεις τι ήταν τα ελληνικά μαλιχαίρια; Μπα, δεν θα τα πρόφτασες, παιδί μου.

Αν εκείνος είχε ζητήσει συγγνώμη, υπήρχε περίπτωση να τον συγχωρήσεις;

Τι λες τώρα; «Συγγνώμη γιατί σου σκότωσα τον γιο σου»; Πού γίνεται αυτό το πράγμα. Να σου λέει κάποιος «συγγνώμη, σκότωσα τον γιο σου». Και δεν ήτανε κατά λάθος! Επίτηδες ήτανε. Μόνο το αίμα τα ξεκαθαρίζει αυτά τα πράγματα.

23 χρόνια.

Θα πεθάνω και αυτός θα είναι ο καημός μου ο μεγάλος.

Το δικαστήριο σου έβαλε λίγη ποινή μετά.

Ας είναι καλά οι αθρώποι.

Τι τους είπες;

Τους είπα ότι δικάστε με όσο θέλετε. Εγώ το χρέος μου έκανα. Και ισόβια να με είχαν πάει και να με είχαν εκτελέσει, εμένα δεν με ενδιέφερε. Αρκεί που τον σκότωσα.

Πόσα χρόνια έμεινες στη φυλακή;

Πέντε χρόνια. Είχα δικηγόρο τον Κατσαντώνη, ο οποίος ήτανε ο επικεφαλής των δικηγόρων στην Ελλάδα. Δεκατέσσερα χρόνια με δικάσανε στο Πρωτοδικείο και ύστερα τα κατεβάσανε στο Εφετείο στα 8 χρόνια.

H οικογένειά του σε ενόχλησε ποτέ;

Δεν με ενόχλησαν οι άνθρωποι ούτε μου φταίξανε. Κλαίνε αυτοί το παλικάρι τους όπως κλαίω κι εγώ το δικό μου. Από μένα τελείωσε. Αλλά όποιος ζητάει κάτι, μπορεί να έρθει να με βρει. Εγώ είμαι έτοιμος για όλα.

H βεντέτα όταν ξεπλένεται με αίμα τελειώνει. Δεν τελειώνει;

Άμα θέλεις τελειώνει, άμα δεν θέλεις συνεχίζεται. Εγώ δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους ούτε τους πειράζω. Άμα θέλουν όμως κάτι, εγώ είμαι εδώ.

Για θέματα τιμής πρέπει να υπάρχει βεντέτα; Επειδή κάποιος κοίταξε την κόρη σου ή τη γυναίκα σου;

Μια φορά γινότανε αυτά, τώρα ξεπεραστήκανε. Αυτά τα έχω ζήσει παλιά στο χωριό μου, τον Καλλικράτη. Ένας πείραξε την αδελφή κάποιου και τον σκότωσαν και αυτόν και αυτήν.

Εγγόνια έχεις;

Οκτώ. Τρία από τον μεγάλο γιο μου, τρία από τη μια κόρη και δύο από την άλλη.

Χορεύεις;

Εχόρευα, κι εχόρευα όμορφα.

Δεν πηγαίνεις σε γλέντια πια;

E όχι. Σε κανένα γάμο μόνο, για το «κάλεσμα», να μην πουν ότι δεν πήγα. Και εχθές με είχαν καλέσει σε γάμο και έστειλα το «κάλεσμα» με τον εγγονό μου.

Από τους πολιτικούς της Κρήτης ποιος σου άρεσε;

Ο Βενιζέλος. Οι παλιοί ήταν αλλιώς. Οι μπαρμπάδες μου στα Χανιά, ο Σταύρος, ο Γρηγόρης, ο Σήφης ήταν δικηγόροι και είχαν πολιτευτεί. Με τον Τσαλδάρη, τον Παπάγο. Ο πεθερός μου ήταν στρατηγός, ο Γιουλούντας, και αυτός δεξιός. Τελειώσαμε; Άντε γιατί πρέπει να σε κεράσω.

Το χρονικό της εκδίκησης
H ιστορία είναι αληθινή. Έναν Αύγουστο ο Γιάννης Βενιεράκης 37 χρόνων πυροβολεί και σκοτώνει τον Μανώλη Παπαδόσηφο 27 χρόνων. Ο Βενιεράκης δικάζεται στο Ηράκλειο και τρώει ισόβια. Λίγα χρόνια μετά, χειμώνας, γίνεται το Εφετείο του στον Πειραιά. Οι δικαστές στην έδρα ταχτοποιούν τα χαρτιά τους. Ο Βενιεράκης κοιτάει πίσω του. Νιώθει στην πλάτη του το βλέμμα τού πατέρα τού Μανώλη. Ο γέρος έχει σηκωθεί. Μαύρα ρούχα, άσπρη γενειάδα. Προχωράει αργά. Ούτε φωνές ούτε τίποτα. Οι αστυνομικοί για καλό και για κακό τον έχουν ψάξει και δεν έχουν βρει τίποτα πάνω του. Τον αφήνουν να πλησιάσει. Στο μισό μέτρο ο γέρος σταματά. Ο Βενιεράκης τον κοιτάει με οίκτο. Έτσι λένε. Ποιος να ξέρει αν πρόλαβε να φοβηθεί. Το χέρι του γέρου χάνεται, γίνεται πιστόλι και μπαμ, μπαμ, μπαμ! Οι σφαίρες βγαίνουν μαζί με κρητικές λέξεις. Οι δικηγόροι έχουν πέσει στο πάτωμα. Κάποιοι φοβούνται ότι ο γέρος θα συνεχίσει να πυροβολεί. Κάνουν βεβαίως λάθος. H εκδίκηση δεν θέλει περιττό αίμα. «Ζωή αντί ζωής». Ο Παπαδόσηφος παραδίδεται. Θα δικασθεί και θα μείνει στη φυλακή 5 χρόνια.

«Εγώ ποτέ δεν έπαιξα μπαλοθιές στον αέρα»
Στην Καλλικράτη των Σφακίων, στο χωριό της καταγωγής του Παπαδόσηφου, θα σου πουν την ιστορία του, «παρέα» με μιαν άλλη. Ήταν γιορτή. Ένα πουλί κάθησε στο καμπαναριό της εκκλησίας, σαν να προκαλούσε τους άντρες που το κοίταζαν από χαμηλά. Κάποιος «μαυροπουκαμισάς» έβγαλε το όπλο και πυροβόλησε. Αλλά το πουλί έμεινε εκεί, ατάραχο, να κοιτάει τους άντρες που είχαν αρχίσει τα πειράγματα. Ο επόμενος που του «έπαιξε» ήταν πιο τυχερός. Το πουλί έπεσε στο χώμα και όλοι άρχισαν τα γέλια. Κουβέντα στην κουβέντα τα όπλα βγήκαν ξανά από τα ζωνάρια. Εφτά άντρες σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα. Ο μελετητής Άρης Τσαντηρόπουλος γράφει ότι οι «εφτά νεκροί» ήταν στην Αράδαινα των Σφακίων. Και η αφορμή δεν ήταν το πουλί, αλλά η κλοπή μιας αίγας. «Το μυστήριο της Κρήτης είναι βαθύ», έχει σημειώσει κάπου ο Καζαντζάκης.

Στα γλέντια παίζεις μπαλοθιές;

Μπαλοθιές στον αέρα δεν πρέπει να παίζουμε. Σκοτώνονται άνθρωποι κατά λάθος. Εγώ ποτέ δεν έπαιξα μπαλοθιές στον αέρα. Ποτέ. Πόσοι έχουν τραυματιστεί και πόσοι έχουν σκοτωθεί; Αυτό είναι τρέλα, δεν είναι σωστό.

Ούτε στα νιάτα σου έπαιζες μπαλοθιές;

Όχι, μόνο μια φορά με βάλανε με το ζόρι, όταν γεννήθηκε ο γιος μου ο πρώτος, το 1950 και έπαιξα. Δεν παίζω εγώ μπαλοθιές. Είχα το πιστόλι, το βάσταγα μαζί μου, ήμασταν παρέα, αλλά εγώ δεν έπαιζα. Μου λέγανε «τις σφαίρες τσιγκουνεύεσαι;». Λέω όχι, αλλά δεν μου πάει. Να τις παίξεις εκεί που χρειάζεται να τις παίξεις.

Με τον αφοπλισμό που προσπαθούν να κάνουν, συμφωνείς;

Όχι, να τα κρατήσουν τα όπλα για την προφύλαξή τους. Μπορεί να πάνε να σε ληστέψουν, μπορεί να σου τη βγει κανείς, μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Άμα το έχεις, καλό είναι.

Εσύ πάντα είχες όπλο στο σπίτι;

Πάντα το είχα στο σπίτι μου. Το είχα και το έχω και τώρα το όπλο. Κανείς δεν πρέπει να μην έχει όπλο στο σπίτι του.

ΤΑ ΝΕΑ , 20/05/2006 , Σελ.: N26
Κωδικός άρθρου: A18541N261
ID: 519725

Κρήτης εγκώμιον…

Ήμουν πρόσφατα σε ένα γάμο όπου κάποιοι συγγενείς από το ένα σόι ήταν Κρητικοί. Αρχίζει λοιπόν ο γάμος με κλαρίνα (η πλειοψηφία των καλεσμένων γάρ είχαν τέτοια ακούσματα / παραδόσεις), νησιώτικα, τραγούδια κι από άλλες περιοχές της Ελλάδας, αφού οι συγγενείς / καλεσμένοι ήταν από πολλά μέρη της Ελλάδας.

Κάποια στιγμή βάζουν Κρητικά. Τι να πεις. Οι άνθρωποι με τον χορό τους, τους επισκίασαν όλους. Η μουσική τους και οι χοροί τους μια κλάση ανώτεροι από αυτά που είχαν ακουστεί μέχρι τότε. Κάποιους κρητίκαρους 50 ετών και πάνω τους χαρήκαμε όλοι με τη λεβεντιά τους. Το ίδιο και οι νεότεροι. Τι ζωντανοί χοροί, γεμάτοι κέφι και λεβεντιά.

Οι όμορφες μελαχρινές κρητικοπούλες πρέπει να έλαβαν άπειρα προξενιά αργότερα, έκλεψαν καρδιές…

Jacob

Χαίρομαι πάρα πολύ να ακούω τρίτους να το λένε αυτό!

Εγώ προφανώς δεν είμαι αντικειμενικός κριτής, αν με ρωτήσει κάποιος φυσικά θα πω ότι για μένα τα Κρητικά είναι η καλύτερη μουσική στον κόσμο, λόγω βιώματος, καταγωγής, οικειότητας, κλπ.

καί ποιά κατα τή γνώμη σου είναι τα αδερφίστικα;

Φαίνεται ότι όλη η τεστοστερόνη έπεσε εκεί στόν πόντο,όταν τήν μοίραζε ο θεός

Ο χρήστης nasos/sti έγραψε:

καί ποιά κατα τή γνώμη σου είναι τα αδερφίστικα;

ολα τ αλλα φυσικα ελληνικα κ μη.

Kαι η Παπαρίζου και οι U2 ;

Ο χρήστης nasos/sti έγραψε:

τεχνικ η παπαριζου ηταν συμμαθητρια με την συζυγο μου κ μεσα σ ενα εξαμηνο απο αθωα μαθητρια εξελιχτηκε ναμπερ γουαν κτλ που δεν μπορω να αναφερω...

άσχημα έκανε ;;

Ο χρήστης nasos/sti έγραψε:
παιδακια αυτα τα τραγουδια εχουν βγει για να σου μιλανε στην ψυχη.
αν δεν εχεις δεν τα πιανεις.
ολα τα αλλα ειναι εμπορικα,για να ανεβουν εστησαν κολαρακι στανταρ!!!

Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το 'σκυλοκρητικό' είναι στα πάνω του τον τελευταίο καιρό....

Άστα. Πλάκωσε το σταριλίκι και στους Κρητικούς τραγουδιάρηδες. Μορφονιοί βγάζουν τραγούδια με στίχο αλά Φοίβος και παραδοσιακή μουσική επένδυση.
Όσον αφορά τον χορό, ειδικά από επαγγελματίες, τον έχουν κάνει μπαλέτο με χορογραφίες και 'εμπνεύσεις'.