Ο χρήστης skullone έγραψε:
Στο γυμνάσιό μου, είχαμε στο τμήμα μου μια κοπέλα που ο πατέρας της ήταν τότε φιλόλογος στο ίδιο σχολείο. Ευτυχώς για εκείνη, δεν δίδασκε στο τμήμα μας, γιατί δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πώς θα της φέρονταν οι συμμαθητές μου. Η αντιμετώπιση που της επεφύλασσαν οι περισσότεροι ήταν από καχύποπτη μέχρι εντελώς εχθρική. Αριστούχος μαθήτρια ήταν (κάτι που δεν αποτελούσε τρομερό κατόρθωμα, αφού το τμήμα μου είχε δέκα αριστούχους έτσι κι αλλιώς ανάμεσα στα 35 άτομα που το αποτελούσαν), αλλά ΟΛΟΙ έλεγαν ότι τους βαθμούς τους έπαιρνε 'χαριστικά'. ΟΛΟΙ όμως ήξεραν (και το έβλεπαν και στην τάξη) ότι δεν ήταν έτσι. Από τα αγόρια, ήμουν ο μοναδικός που της μιλούσε και δεν είχε κόμπλεξ απέναντί της. Τα κορίτσια... Οι πιο πολλές ήταν παρατρεχάμενες, μπας και πάρουν κάνα SOS για τα διαγωνίσματα. Μόνον τρεις-τέσσερεις κοπέλες όντως ήταν εν τάξει απέναντί της. Και να πω ότι έδινε δικαιώματα με τη συμπεριφορά της, πάει κι έρχεται. Αλλά ήταν πολύ καλός χαρακτήρας. Της άξιζε τέτοια συμπεριφορά από τους συμμαθητές μου; ΟΧΙ. Αυτά τα περί 'κενωνίας' που αναφέρθηκαν προηγουμένως είναι λοιπόν ανοησίες. ΠΟΛΛΟΙ έχουν κόμπλεξ και τα βγάζουν στους άλλους.

Επίσης, φέτος γνώρισα μια ακόμη κοπέλα, της οποίας ο πατέρας ήταν διευθυντής του λυκείου στο οποίο ήταν εκείνη. Τα βιώματά της ήταν ακριβώς τα ίδια μ'αυτά που σας περιγράφω παραπάνω.

Είχα τον πατέρα μου μαθηματικό (Ανάλυση) στην πρώτη δέσμη 3ης Λυκείου. Ήμουν άριστος μαθητής στο μαθημά του, αλλά φυσικά ΠΟΤΕ δε μου έβαλε 20. Νo problem, ΗΞΕΡΑ ότι θα γράψω καλά στις πανελλήνιες έτσι κι αλλιώς.

Ωστόσο, είχα τις καλύτερες σχέσεις με τα υπόλοιπα παιδιά, μεγάλη παρέα, πολύ χαβαλέ, μια φανταστική πενθήμερη εκδρομή στα Χανιά και πέρασα μια απίστευτη χρονιά, όντας βέβαια και στο 15μελές του σχολείου ήδη απο την 1η Λυκείου (για να κάνουμε και καμιά ανώδυνη κοπάνα ) Το μοναδικό πρόβλημα ήταν πως ήμουν λίγο... τσόγλανος και με σουτάρανε συνεχώς κάποιοι καθηγητές με μονόωρες αποβολές

Aλλά απομόνωση λόγω του εκαιδευτικού πατέρα μου, όχι δεν ένιωσα ποτέ.

Ήσουν τυχερός που δεν αντιμετώπισες τα κόμπλεξ που άλλοι έχουν αντιμετωπίσει. Έχω διαπιστώσει πάντως πως, αν δεν είσαι χοντρόπετσος, υπάρχει πολύς κόσμος διατεθειμένος να σε πατήσει.

Ο Φιλλιπακοπουλος το ειπε αυτο;

Ο χρήστης skullone έγραψε:
Ήσουν τυχερός που δεν αντιμετώπισες τα κόμπλεξ που άλλοι έχουν αντιμετωπίσει. Έχω διαπιστώσει πάντως πως, αν δεν είσαι χοντρόπετσος, υπάρχει πολύς κόσμος διατεθειμένος να σε πατήσει.

Και γω τυχερός πρέπει να ήμουν, τότε!

Η μάνα μου δίδασκε στο λύκειό μου. Καλούς βαθμούς είχα (όπως πάρα, πάρα πολλοί) και δεν αντιμετώπισα κάποιο παρόμοιο πρόβλημα...

Και το χειρότερο όλων: η μάνα μου ήταν συνοδός στην 7ήμερη, γιατί μας είχαν τελειώσει οι συνοδοί! Έλεος!

O Krus είχε το πλεονέκτημα ότι μπήκε μες στα όλα και ήταν και στο 15μελές κλπ. Άντε τώρα όμως να το καταφέρουν αυτό οι δυο κοπέλες που ανέφερα. Η μία ήξερα τότε πως ήταν συμμαζεμένη και σχετικά χαμηλού προφίλ στη συμπεριφορά της. Η άλλη, αν κρίνω από το πώς είναι τώρα στα 26 της, πρέπει και τότε να'ταν μάλλον μαζεμένη. Γενικά, αν δεν κάνεις την 'έξοδο' (ή μάλλον θα'πρεπε να πω 'έφοδο') για να πουλήσεις ακριβά το προφίλ σου, το εφηβικό περιβάλλον θα σε περιθωριοποιήσει, έτσι και διαφέρεις έστω και κατά 1% από τα άλλα παιδιά. Άλλο παράδειγμα ήταν ο διπλανός μου στο λύκειο. Δεν ήταν σπουδαίος μαθητής, αλλά δεν ήταν και 'αλητάμπουρας'. Θα έλεγα ότι μάλλον πέρναγε απαρατήρητος. Παρέες είχε μόλις πέντε άτομα σ'όλο το γυμνάσιο και λύκειο και, ενώ δεν δημιουργούσε πρόβλημα σε κανέναν ούτε ήταν δύστροπος, ήταν μόνος. Και μου έκανε εντύπωση, γιατί, όποτε του λέγαμε να'ρθει να παίξουμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, ερχόταν αμέσως, πράγμα που σημαίνει ότι του άρεσαν αυτές οι δραστηριότητες, όπως του άρεσαν και οι βόλτες και οι έξοδοι. Αλλά... Δεν ξέρω. Δεν έπαιρνε πρωτοβουλία να πλησιάσει κόσμο και δεν ανοιγόταν.

Ο χρήστης kouk έγραψε:
Φίλος είναι πολύ βαριά κουβέντα.
Πόσους φίλους κάνεις στην ζωή σου?
Και μιλάω για ανθρώπους που θα τους εμπιστευτείς όσο δεν πάει.

Οι πιο πολλές σχέσεις μας είναι γνωριμίες και παραμένουν επιφανειακές.

+1

Φυσικά εμείς φταίμε.
'Δεν ανοίγομαι στον κόσμο γιατι την τελευταία φορά μου την έφεραν πισώπλατα'...πόσοι όμως κάνουν και την αυτοκριτική τους για δικά τους λάθη ή παραλείψεις?Πολύ λίγοι!Και είναι φυσιολογικό.

Απο'κει και πέρα....οι ανθρωπινες σχέσεις αποτελούν αντικείμενο επιστήμης.
Είναι δύσκολες και πολύπλοκες.

Αλλά -πιστεύω- οτι υπάρχουν δύο βασικές αρχές.

1. Δεν πρέπει να σχεδιάζεις μακροπρόθεσμα. Κάθε μέρα είναι νέα μέρα.
2. Οταν γνωρίσεις κάποιον/κάποια ξέρεις αν ταιριάζει στην δική σου φιλοσοφία. Εμπιστέψου το ένστικτό σου.

Όλα είναι θέμα επιλογών, η μοναξιά και οι φιλίες επίσης.
Όσο μεγαλύτερες οι κοινωνίες, τόσο μεγαλύτερες οι αποστάσεις, τόσο δυσκολότερες οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η κοινωνία μας είναι γεμάτη μοναξιά, επειδή εμείς τη γεμίσαμε.
Σχέσεις; Αφού εξαιρετικά σπάνια λέει κάποιος αυτό που σκέπτεται, συνήθως λέει μόνον αυτό που (νομίζει ότι) θέλει ο άλλος ν' ακούσει. Τι σχέσεις περιμένουμε να έχουμε;

Μοναξιά.

Την περνάω καθημερινά και δεν ντρέπομαι να το πω.
Μπορώ να πω ότι είμαι ο Guru (έτσι δεν γράφετε; ) της μοναξιάς.

Θα γράψω τις σκέψης μου, σαν κλασικός Θανάσης, δηλαδή χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Ελπίζω να βγάλετε μια άκρη.

Είναι στιγμές, που βλέπεις τους άλλους και μαραζώνεις, αλλά είναι και στιγμές που δεν σε πειράζει καθόλου.

Φυσικά τίθεται και το θέμα: σχέση. Αυτός όμως δεν είναι ένας σημαντικός παράγοντας και δεν θα τον αναφέρω καθόλου σε αυτό το ποστ μου.

Πολλές φορές η μοναξιά σε γονατίζει, σε κάνει να μην ξέρεις τι να κάνεις, να μην βλέπεις διεξόδους πουθενά και ας έχεις 100 πόρτες ανοιχτές εμπρός σου.
Μπορεί να τα βλέπεις όλα μαύρα ενώ είναι άσπρα.
Να έχεις ένα εκατομμύριο πράγματα στο μυαλό σου αλλά να μην έχεις να τα πεις σε κανέναν.
Να είσαι μέσα σε ένα πλήθος κόσμου αλλά παράλληλα να είσαι μόνος.
Και κάνεις μπαμ από μακριά. Σαν να φοράνε όλοι μαύρα κουστούμια ενώ εσύ κόκκινο.

Είναι όλα μέσα στο μυαλό μας.

Είναι όμως άλλες φορές που η ίδια η μοναξιά σε κάνει να παίρνεις δύναμη και να καταφέρνεις πράγματα που μέχρι εχθές πίστευες ότι δεν θα τα καταφέρεις.
Σε κάνει να ψάχνεις και να βρίσκεις το καλύτερο.
Γιατί; Γιατί δεν αντέχεις άλλο μόνος και μέσο αυτού το βάζεις πείσμα και καταφέρνεις τα πάντα.

Εγώ προσωπικά σαν άτομο, έχω έναν από τους πιο περίεργους χαρακτήρες.
Στα μάτια μου φαίνομαι νορμάλ αλλά είμαι;
Μετράει μόνο η δικά μου γνώμη για εμένα ή όχι;
Αλλά που θα βρω έναν άλλο να μου πει την αλήθεια για το τι είμαι στα μάτια του;
Δεν το πάω στο πόσο αποκομμένος είμαι από τον κόσμο. Αλλά ότι δεν υπάρχουν πλέων άλλοι που θα πουν πραγματικά το τι είμαι. Ίσως γιατί φοβούνται, ίσως γιατί ντρέπονται αλλά ίσως και γιατί δεν ξέρουν εκείνοι τι είναι πραγματικά.

Και λόγο της δουλειάς μου και λόγο του χαρακτήρα μου, είμαι αρκετές ώρες ανάμεσα σε κόσμο, βλέπω πολλούς κάθε μέρα, με βλέπουν πολλοί κάθε μέρα, μα δεν έχω φίλους, έχω γνωστούς, έχω φιλαράκια.

Είναι καλό ή κακό αυτό;
Σίγουρα κακό, μα δεν θα πεθάνουμε κιόλας.

Σε δύσκολες στιγμές δεν υπάρχει κάποιος που να με βοηθήσει και δεν μιλάω για υλικές δύσκολες στιγμές, μα για ψυχικές.
Και είναι ορισμένα πράγματα που δεν τα λες ούτε στους ίδιους σου τους γονείς.
Εκεί θες έναν φίλο να τα πεις, και να πει και αυτός τα δικά του.

Μπορεί να μην έχω φίλους γιατί φταίω εγώ. Αλλά αν δεν μου πει κάποιος που φταίω πως θα μάθω ότι φταίω για να το διορθώσω;

Επίσης δεν ντρέπομαι να πω (ένας καθηγητής μου με είχε χαρακτηρίσει διάφανο, λόγο ότι δεν ντρεπόμουν ποτέ να πω αυτά που ένιωθα) ότι έχω ποιο πολλούς φίλους μέσο internet παρά στον πραγματικό κόσμο.
Αυτό το έχω ακούσει και από άλλα άτομα και θέλω να τους πω ένα μπράβο και ευχαριστώ που μου είπαν μια τόσο προσωπική σκέψη τους.

Αλλά από ότι βλέπω με λύπη μου, σε αυτό το θρέντ, όπου λέμε για μοναξιά αμέσως πάει το μυαλό μας στις γκόμενες.

Δεν είναι μόνο αυτό.
Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό.

Η μοναξιά έχει δύο ικανότητες.
Να σε σκοτώσει από μέσα προς τα έξω.
Ή
Να σε κάνει δυνατό.

Ναι δυνατό εμένα μου λες. Μα πάμε εκεί που άρχισα.
Σε κάνει να παίρνεις αποφάσεις. Αλλά μπορεί να σε κάνει ένα άβουλο πρόβατο που δεν ξέρει που πατά και που βρίσκετε.

Έχω γίνει κριτικός ταινιών. Γιατί; Γιατί μετά την δουλειά όπου δεν έχω τι να κάνω δεν έχω που να πάω. Βλέπω ταινίες και ταινίες… είδατε έχει και κάτι καλό η μοναξιά. Το μόνο κακό σε αυτό είναι ότι πλέων δύσκολα μπορώ να ευχαριστηθώ μια ταινία, γιατί από τις τόσες που έχω δει, ξέρω την συνέχεια στις περισσότερες ταινίες.

Τέλος δεν έγραψα όλα αυτά για να βρω φίλους και τα λοιπά, θα βρω φίλους που θα αξίζω για εκείνους και όχι φίλους που με λυπήθηκαν.
Δεν με λυπάται κανείς όπως δεν λυπάμαι και εγώ κανέναν, όλοι πληρώνουμε τα παλιά μας λάθει.
Μα το έγραψα για να βγάλω αφενός αυτά που είχα μέσα μου και αφετέρου να δείξω ότι μοναξιά δεν είναι μόνο να μην μια παρουσία του αντίθετου φύλλου δίπλα σου, μα να μην έχεις κανέναν δίπλα σου.

Και σε αυτό από ότι βλέπω φταίω εγώ 100%.

Φιλικά
Θανάσης.

Ηλία, ποιος ο λόγος να ψάξουμε τι έκανα και τι δεν έκανα.
Δεν έγραψα όλο αυτό για να βρεθούν πιθανές λύσεις.
Το έκανα γιατί απλά ήθελα να το κάνω, δεν είμαι σε ένα τέλμα και προσπαθώ να σωθώ.

Είμαι αυτός που είμαι.

Δεν κοιτάω για κάτι καινούριο δεν κοιτάω για κάτι διαφορετικό. Ούτε χρειάζεται να πάω σε καινούρια μέρη για να βρω φίλους. Αυτούς τους βρίσκεις ή σε βρίσκουν όπου και να είσαι.

Έναν άνθρωπο τον έχεις φίλο για αυτό που είναι, όχι για αυτό που παριστάνει ή για το τι μπορεί να γίνει. Τότε δεν είναι φίλος.

Όσο για τις προοπτικές. Πολλές αλλά το καλό στο τέλος φαίνετε.

Υ.Γ:
Από όλο το κατεβατό που έγραψα στο προηγούμενο post μου, μόνο το σχόλιο που έγραψα για τις γκόμενες κράτησες; Α και btw τα σχόλια που ανάφερα έγιναν μετά την διάσπαση από τον ¨Βαλεντίνο¨ άρα είναι νέο θέμα.
Επίσης δεν βρήκα τίποτα το μεμπτό σε αυτό, απλά έδώσα την δικιά μου εικόνα, για το πώς βλέπω τα πράγματα.

Όπως πάντα κύριοι.
Φιλικά Θανάσης.

ΕΦΘΑΣΕ Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΧΕΣΕΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ Η ΕΠΩΝΥΜΩΝ..ΧΑχΑΧΑΧΑΧΑ

Λοιπον θα πω οτι οι μοναχικοι κατ επιλογην ανθρωποι ειναι παρα πολυ λιγοι..ενω αυτοι που ειναι μονοι και δεν το θελουν ειναι παρα παρα πολλοι..
Ολα αυτα συμβαινουν διοτι ζουμε σε μια καταναλωτικη κοινωνια και τα προτυπα μας θελουν την τελειοτητα..
Εγω οντας ενα πραγματικο ΚΑΜΑΚΙτων ημερων μας διαπιστωνω οτι ολοι εχουμε καβαλησει το καλαμι..Αλλα δε γινεται τιποτα δυστυχως..Φταιει το μαμημενο συστημα..
Ακομα και εγω που γνωριζω παρα πολυ κοσμο ειμαι μονος γιατι ψαχνω αυτο που για εμενα ειναι ιδανικο..Μη φανταστειτε μοντελα κλπ..
Νομιζα οτι την ειχα βρει προ ολιγου καιρου αλλα εκανα λαθος..για αυτο συνεχιζω ως μη εκφυλισμενο αρσενικο και κυνηγαω συνεχεια...

πολλες χυλοπιττες αλλα και πολλες κερασοπιτες..

Να θυμαστε αντρες και γυναικες του φορουμ...Εκτιμηστε αυτον που σας προσεγγιζει και αν δεν σας αρεσει ευγενικα στειλτε τον..Και να Θυμαστε ο ερωτας καραδοκει παντου..

τώρα εδώ ανοίγετε πολλά θέματα..
γενικά συμφωνώ στα περί ανταγωνισμού, και έχω να προσθέσω ότι ξεκινάει από πιο νωρίς, γιατί έτσι σε μαθαίνουν από πιο μικρό με συμπεριφορές όπως αυτή με τους βαθμούς..

επίσης συμφωνώ απόλυτα με το naso στο ότι φταίμε και εμείς..

όσον αφορά τους φίλους..
εξαρτάται απ'τον καθένα.
απλά πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις, εκτός απ'το γεγονός ότι γίνεσαι πιο κολλημένος, βλέπεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία και γνωρίζεις άτομα που έχουν μεγαλώσει διαφορετικά.. έτσι δύσκολα ταιριάζεις.. και αν προσθέσουμε σ'ολα αυτά, αυτά που γράφουν και οι υπόλοιποι ( ανταγωνισμός, καχυποψία, βαρεμάρα - κούραση, ξεπλενισμός, champions league τότε παίρνεις τον πούλο... και καταλήγεις στο τροκαντερω να ψαρεύεις ή να είσαι στο καράβι και να λες στο διπλανό σου ότι το λιμάνι φεύγει.. ή να διαβάζεις εφημερίδα στο σύνταγμα και να ταϊζεις τα περιστέρια.. ( εκεί που το αρχίζω ωραία το γειώνω άσχημα το θέμα )

θα συνεχίσω αργότερα γιατί με πήρε τηλ. ένας φίλος που αποφεύγω..

καλό;
πλάκα κάνω, πα να φα

Ο χρήστης kouk έγραψε:
Φίλος είναι πολύ βαριά κουβέντα.
Πόσους φίλους κάνεις στην ζωή σου?
Και μιλάω για ανθρώπους που θα τους εμπιστευτείς όσο δεν πάει.

Οι πιο πολλές σχέσεις μας είναι γνωριμίες και παραμένουν επιφανειακές.

Ο παππούς του φίλου μου μας έλεγε πρίν μερικά χρόνια...

'Οι ΦΙΛΟΙ που θα σας μείνουν θα είναι στα δάχτυλα του ενός χεριού'

Κάτι ήξερε ο παππούς...

Τελικά, ο καθένας μας, 'αγαπιέται' όσο του αξίζει ;;;

Ο χρήστης technik έγραψε:

Φίλος είναι πολύ βαριά κουβέντα.
Πόσους φίλους κάνεις στην ζωή σου?
Και μιλάω για ανθρώπους που θα τους εμπιστευτείς όσο δεν πάει.

Οι πιο πολλές σχέσεις μας είναι γνωριμίες και παραμένουν επιφανειακές.

Ο παππούς του φίλου μου μας έλεγε πρίν μερικά χρόνια...

'Οι ΦΙΛΟΙ που θα σας μείνουν θα είναι στα δάχτυλα του ενός χεριού'

Κάτι ήξερε ο παππούς...

Τελικά, ο καθένας μας, 'αγαπιέται' όσο του αξίζει ;;;

KOUK KOUK KOUK OLE OLE OLE...

Ο χρήστης technik έγραψε:

Τελικά, ο καθένας μας, 'αγαπιέται' όσο του αξίζει ;;;

βαθειά κουβέντα με επίσης βαθύ φιλοσοφικό προβληματισμό, και σου είπα ήδη σε τί κατάσταση είμαι
αλλά θα δοκιμάσω να απαντήσω.
δυστυχώς πιστεύω πώς όχι..
είναι τρελή φάση το πώς γίνονται όλα.. δηλαδή η μοίρα είναι πολύ π*^^&(, σε σημείο αν την πιάσω στα χέρια μου θα φάει πολλά σφαλιαρίδια
δηλαδή μπορεί μια ζωή να περιμένεις στην ουρά που λέει κ ο Πανούσης, μπορεί να σου τύχει κάτι και να κλείσεις την πόρτα άθελά σου, χίλια μπορεί...

από την άλλη, θα ήμουν τουλάχιστον ανόητος αν πίστευα ότι ο καθένας δεν παίρνει αυτό που του αξίζει τελικά..
όπως και να'χει.. θέλει προσοχή.. και να'χεις τα μάτια σου ανοιχτά..
γιατί αν πετάξει το πουλάκι... δεν ξέρω αν υπάρχει 2η ευκαιρία..

πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας αγαπάει όσο αξίζει..

πολύ μπερδεμένα τα λέω κ πάω για ύπνο γιατί δεν την παλεύω. θα βλέπω εφιάλτες το βράδυ ότι με κυνηγάει η αγάπη και εγώ

επίσης κάτι που είχα ξεχάσει:

Ο χρήστης King Alexander έγραψε:

Πώς να εμπιστευθείς εύκολα όταν ακούς πολλές σημερινές θυληκές να λένε ότι το δίνουν σε πολλούς ή έχουν παράλληλους/πολλαπλούς δεσμούς(άλλες βγαίνουν και το υπερηφανεύονται και σε εκπομπές στην τηλεόραση);
Δηλαδή τι να τους πεις, μπράβο που γ΄#μιέστε κάθε δεύτερη μέρα με άλλον; Φυσικό είναι όταν ακούς τέτοια πράγματα αρκετά συχνά, και όταν ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΔΕΝ καυτηριάζονται από τις φίλες τους να μην μπορείς και να ερωτευτείς εύκολα(ελλείψη εμπιστοσύνης).
ΕΙΔΙΚΑ στις μεγάλες πόλεις, η πουτ@νι@ δίνει και παίρνει και είναι και μαγκιά.

Εδώ άλλοι ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΙ έχουν φτάσει στο σημείο να λένε 'ας κάνει η γυναίκα μου τη ζωή της και εγώ τη δική μου', παρά να λένε 'ΠΡΕΠΕΙ να ξαναπροσπαθήσουμε να τα βρούμε και αν τίποτα δεν έχει αποτέλεσμα, ας χωρίσουμε στο τέλος βρε αδερφέ, παρά ο καθένας να γ@μιέται με άλλους!'- γ@μησέ τα ιδεολογία δηλαδή.

εγώ είμαι full αυτής της άποψης και θα σε παρακαλούσα να αφήσεις τους χαρακτηρισμούς. κι εμένα δε μου αρέσει η δέσμευση αλλά δε θεωρώ όσους θεωρούν ότι πρέπει να είναι πιστοί για πάντα μαλ@κες.

άλλο το γεγονός της κατινιάς, αυτό και μένα με χαλάει.. δηλαδή κάνε ό,τι κάνεις, αλλά κράτα το για πάρτη σου.. αυτοί που βγαίνουν στην tv k λένε αυτά τα πράγματα είναι άμπαλοι.
είμαι της άποψης ότι ο καθένας πρέπει να κάνει τη ζωή του, να κάνει αυτά που θέλει πάνω απ'ολα και μετά όλα τ'αλλα.. το να είσαι πιστός χωρίς να το θες δεν έχει νόημα, αρκεί να ξέρεις να το κρατάς για σένα και να μην κάνεις κακό στη σχέση σου. Σιγά να πούμε, γ@μιέται ο καθένας με άλλους και τί έγινε; καλά κάνει, αρκεί να μην το κάνει για μαγκιά αλλά επειδή γουστάρει και να παίρνει πάντα προφυλάξεις, και να το κρατάει για πάρτη του.
τώρα αν πηδηχτεί η δικιά μου με καναν άλλο τί έγινε δηλαδή; χέστηκε η φοράδα σταλονε και θα βάλω το γατάκι μου να κλαίει υπερωρίες. πρόβλημα της είναι ρε φίλος, στον κ*λο μου μπαίνει; αρκεί να μην κολλήσω καμιά αρρώστια. εγώ θέλω πραγματικά να περνάει καλά, τώρα τί δίνει και τί παίρνει στο πετσί μου φίλος. τα λεφτά μου τρώει;
είναι πολύ μικρή η ζωή για να'ναι full στα πρέπει.
όσο δεν το καταλαβαίνουν ορισμένοι, θα κακοπερνάνε

εντωμεταξύ η πλάκα είναι ότι κλασσικά λες μόνο για γυναίκες..
αλλά ξέχασα, ο άνδρας είναι κυνηγός και δεν πειράζει να μαμάει όσο θέλει..

Ο χρήστης technik έγραψε:

Τελικά, ο καθένας μας, 'αγαπιέται' όσο του αξίζει ;;;

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο άνθρωπος νομίζει πως αξίζει να αγαπηθεί...

Ή γιατί 'πρέπει' να έχει πολλούς φίλους και γιατί θεωρείται κακό και 'η κακούργα η κενωνία φταίει' που είναι δύσκολο να δημιουργηθούν τέτοιες σχέσεις...

Ο άνθρωπος είναι καθαρά εγωιστικό και συμφεροντολογικό ον, οπότε έτσι δρα και στις προσωπικές του σχέσεις. Εμείς γιατί περιμένουμε να μας αγαπήσουν και να αναπτύξουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και φιλίας με πολλά άτομα;

Εξ' άλλου τα συναισθήματα, και ειδικά αυτά που διέπουν μια φιλία, δεν είναι μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης. Και δεν θα πρεπε να είναι! Τα κρατάμε για λίγους και ξεχωριστούς ανθρώπους και δεν τα μοιράζουμε απλόχερα και αφειδώς σε οποιονδήποτε...

Υ.Γ. Ωραίος ο Θανάσης!