-
Με αφορμή μία ερώτηση στο 'Φορουμίστικο Παιχνίδι'...
Βρίσκονται εδώ άτομα από όλες τις ηλικίες σχεδόν. Το ερώτημα είναι το εξής:
Πόσο φοβόμαστε τα γηρατειά; Και για να το διατυπώσω καλύτερα, πόσο φοβόμαστε τον χρόνο που περνάει; Όχι τις αρρώστιες που έρχονται με τη γήρανση, δεν εννοώ αυτό. Απλά πώς αντιμετωπίζετε τη σκέψη ότι κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο (...shorter of breath and one day closer to death, όπως λένε οι Pink Floyd)...
Εγώ μέχρι το 2003 που ήμουν φοιτητής δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Κάθε μέρα ήταν διαφορετική, ο χρόνος περνούσε ευχάριστα και το απολάμβανα γιατί έφερνε εξέλιξη.
Μετά το στρατό, η κατάσταση έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλαβαίνω, το χτες μοιάζει πολύ με το αύριο, οι εβδομάδες είναι η μία ίδια με την επόμενη και γενικά νοιώθω ότι αν και προχωράω επαγγελματικά, ο χρόνος φεύγει αναξιοποίητος.
Και ρωτώ: Νοιώθετε ποτέ ότι το 24-ωρο δεν είναι αρκετό; Ότι θα θέλατε αντί για τα 75 χρόνια life expectancy να έχουμε 750, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα, όσο διαρκεί η νιότη μας;
Μήπως με το να κοιμόμαστε 6-7 ώρες τη μέρα, χάνουμε το 1/3 της ζωής μας άδικα; Μήπως το να είμαστε 2 ώρες τη μέρα στο αμάξι μας αφαιρεί χρόνο που θα μπορούσαμε να αξιοποιούμε εποικοδομητικά;Με λίγα λόγια, μήπως κάτι έχουμε οργανώσει στραβά σ' αυτό τον κόσμο;;;
Τα σχόλιά σας και... καλημέρα!
-
Με αφορμή μία ερώτηση στο 'Φορουμίστικο Παιχνίδι'...
Βρίσκονται εδώ άτομα από όλες τις ηλικίες σχεδόν. Το ερώτημα είναι το εξής:
Πόσο φοβόμαστε τα γηρατειά; Και για να το διατυπώσω καλύτερα, πόσο φοβόμαστε τον χρόνο που περνάει; Όχι τις αρρώστιες που έρχονται με τη γήρανση, δεν εννοώ αυτό. Απλά πώς αντιμετωπίζετε τη σκέψη ότι κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο (...shorter of breath and one day closer to death, όπως λένε οι Pink Floyd)...
Εγώ μέχρι το 2003 που ήμουν φοιτητής δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Κάθε μέρα ήταν διαφορετική, ο χρόνος περνούσε ευχάριστα και το απολάμβανα γιατί έφερνε εξέλιξη.
Μετά το στρατό, η κατάσταση έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλαβαίνω, το χτες μοιάζει πολύ με το αύριο, οι εβδομάδες είναι η μία ίδια με την επόμενη και γενικά νοιώθω ότι αν και προχωράω επαγγελματικά, ο χρόνος φεύγει αναξιοποίητος.
Και ρωτώ: Νοιώθετε ποτέ ότι το 24-ωρο δεν είναι αρκετό; Ότι θα θέλατε αντί για τα 75 χρόνια life expectancy να έχουμε 750, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα, όσο διαρκεί η νιότη μας;
Μήπως με το να κοιμόμαστε 6-7 ώρες τη μέρα, χάνουμε το 1/3 της ζωής μας άδικα; Μήπως το να είμαστε 2 ώρες τη μέρα στο αμάξι μας αφαιρεί χρόνο που θα μπορούσαμε να αξιοποιούμε εποικοδομητικά;Με λίγα λόγια, μήπως κάτι έχουμε οργανώσει στραβά σ' αυτό τον κόσμο;;;
Τα σχόλιά σας και... καλημέρα!
-
Με αφορμή μία ερώτηση στο 'Φορουμίστικο Παιχνίδι'...
Βρίσκονται εδώ άτομα από όλες τις ηλικίες σχεδόν. Το ερώτημα είναι το εξής:
Πόσο φοβόμαστε τα γηρατειά; Και για να το διατυπώσω καλύτερα, πόσο φοβόμαστε τον χρόνο που περνάει; Όχι τις αρρώστιες που έρχονται με τη γήρανση, δεν εννοώ αυτό. Απλά πώς αντιμετωπίζετε τη σκέψη ότι κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο (...shorter of breath and one day closer to death, όπως λένε οι Pink Floyd)...
Εγώ μέχρι το 2003 που ήμουν φοιτητής δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Κάθε μέρα ήταν διαφορετική, ο χρόνος περνούσε ευχάριστα και το απολάμβανα γιατί έφερνε εξέλιξη.
Μετά το στρατό, η κατάσταση έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλαβαίνω, το χτες μοιάζει πολύ με το αύριο, οι εβδομάδες είναι η μία ίδια με την επόμενη και γενικά νοιώθω ότι αν και προχωράω επαγγελματικά, ο χρόνος φεύγει αναξιοποίητος.
Και ρωτώ: Νοιώθετε ποτέ ότι το 24-ωρο δεν είναι αρκετό; Ότι θα θέλατε αντί για τα 75 χρόνια life expectancy να έχουμε 750, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα, όσο διαρκεί η νιότη μας;
Μήπως με το να κοιμόμαστε 6-7 ώρες τη μέρα, χάνουμε το 1/3 της ζωής μας άδικα; Μήπως το να είμαστε 2 ώρες τη μέρα στο αμάξι μας αφαιρεί χρόνο που θα μπορούσαμε να αξιοποιούμε εποικοδομητικά;Με λίγα λόγια, μήπως κάτι έχουμε οργανώσει στραβά σ' αυτό τον κόσμο;;;
Τα σχόλιά σας και... καλημέρα!
-
Φοβάμαι πολύ ,τρέμω στην ιδέα των γηρατειών. Δεν μπορώ να γίνομαι βάρος στους άλλους ,ούτε να νοιώθω αδύναμος κι ανύμπορος !
Πότε θα βρουν επιτέλους το ελιξίριο της ζωής και των νιάτων ! -
Δεν φοβαμαι τα γηρατιά, φοβάμαι τα άσχημα γηρατιά...
Φοβάμαι επίσης μήπως φτάσω σε εκείνη τη στιγμή που πρέπει να κάνουμε τον απολογισμό μας και διαπιστώσω ότι έχω κάνει στη ζωή μου πολύ λιγότερα απ' ότι αρχικά σχεδίαζα...
Πάντως έχεις δίκιο nasos79, μετά το στρατό ο καιρός φεύγει πολύ γρήγορα... Μπορεί να φταίει ότι με το που έρχεται το απολυτήριο, φεύγει η ανεμελιά...
-
Η καθε ηλικια εχει τα + και τα - της........
Δεν μπορω να πω οτι τα φοβαμαι καθως δεν εχω σκεφτει(ουτε μπορω αλλωστε) πως θα ειμαι τοτε και αν θα ειμαι
Ας προσπαθησουμε λοιπον να αδραξουμε την ημερα(carpe diem)
-
Ασε να δουμε αν θα φτασουμε εκει
Οχι δεν τα φοβαμαι καθολου,βλεπω κατι γεροντομαγκες και τους χαιρομαι αμα φτασω,ετσι θελω να μαι,αμα ειναι να εισαι σαραβαλο τον ηπιες -
Poly tha ithela na ginw leventogeros kai na pethanw orthios.
Wstoso stous dyo pappoudes mou eixa entelws antitheta viwmata. O enas pigaine me ta podia sti laiki, 87 xronwn, epathe kardiaki prosvoli kai pethane. O,ti kalytero stin hlikia tou.
Dystyxws o allos pappous pethane ontas poly pesmenos tous teleftaious 12 mines, kai katakoitos tous teleftaious 2. Kai itan poly lyphro an skefteis oti milame gia enan anthrwpo pou kyriolektika 'patouse ti ghs ki etreme', mexri kai poly proxwrhmeni hlikia.
Sygnwmi gia ta greeklish, den exoume ellinika edw.
-
Πιστεύω ότι κανένας μας δέν θα ήθελε να χάσει τίς δυνάμεις του καί να γίνει γέροντας.
Από τήν άλλη πάλι,κανένας μας δέν θα ήθελε να πεθάνει νέος.(Ελεγε ο Μπόμπ Μάρλεϋ: 'όλοι θέλουν να πάνε στόν παράδεισο,αλλά κανείς δέν θέλει να πεθάνει' )
-
μακαρι να μπορουσα να μεινω για παντα νεος.' for ever young ' αλλα δεν γινετε........
-
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Πιστεύω ότι κανένας μας δέν θα ήθελε να χάσει τίς δυνάμεις του καί να γίνει γέροντας.
Από τήν άλλη πάλι,κανένας μας δέν θα ήθελε να πεθάνει νέος.(Ελεγε ο Μπόμπ Μάρλεϋ: 'όλοι θέλουν να πάνε στόν παράδεισο,αλλά κανείς δέν θέλει να πεθάνει' )
Έλεγε ο James Dean: **'Live fast, die young and make a beautiful corpse' **
(Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος και κάνε ένα όμορφο πτώμα)
Ο ίδιος, το τήρησε πάντως, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό με την Πόρσε του σε πολύ νεαρή ηλικία, επειδή ήταν μύωπας και αρνούνταν να φορέσει γυαλιά -
Yπάρχει ακόμα το τραγουδάκι 'My Generation' (δε θυμάμαι ποιου συγκροτήματος) που λέει 'I hope I die before get old'.
Δεν συμφωνώ όμως... Εκτός αν εννοούν 'before get old στο μυαλό'.
Μπορεί κάποιος να είναι παραγωγικός και στα γεράματα ή στα 'γεράματα' αν θέλετε, γιατί ξέρω πολλούς νέους 'γερασμένους' στο μυαλό και στο κορμί... -
Ο χρήστης taurus έγραψε:
Yπάρχει ακόμα το τραγουδάκι 'My Generation' (δε θυμάμαι ποιου συγκροτήματος) που λέει 'I hope I die before get old'.Τhe WHO!!
-
live fast die young!
μ'ενδιαφερουν δυο πραγματα...να μη παω σα το σκυλι στ'αμπελι και να μην επιβαρυνω κανενα αν φτασω σε μεγαλη ηλικια...τοτε καλυτερα να πεθανω!
αν ειμαι ορθιος στα 80 ακομα,τοτε θαναι καλα!
-
Εγώ θέλω όταν κι αν προλάβω να γεράσω να έχω σώας τας φρένας και να μπορώ να καταφέρνω να ζήσω σαν γέρος χωρίς να επιβαρύνω κανέναν από την οικογένειά μου.Ούτε μέλλοντα τα παιδιά μου ούτε την μέλλουσα γυναίκα μου. Και να έχω όρεξη να πηγαίνω βόλτες με τα ΚΑΠΗ μου και στο πάρκο με το μπαστουνάκι μου. Και κυρίως να μην γίνω κανένας γεροπαράξενος που δεν ξέρει τι του φταίει.
Ζητάω πολλά; -
Ο χρήστης cghera έγραψε:
Εγώ θέλω όταν κι αν προλάβω να γεράσω να έχω σώας τας φρένας και να μπορώ να καταφέρνω να ζήσω σαν γέρος χωρίς να επιβαρύνω κανέναν από την οικογένειά μου.Ούτε μέλλοντα τα παιδιά μου ούτε την μέλλουσα γυναίκα μου. Και να έχω όρεξη να πηγαίνω βόλτες με τα ΚΑΠΗ μου και στο πάρκο με το μπαστουνάκι μου. Και κυρίως να μην γίνω κανένας γεροπαράξενος που δεν ξέρει τι του φταίει.
Ζητάω πολλά;Όχι βέβαια, ξέχασες κάτι ακόμα όμως... Θα ήθελα να μπορώ να οδηγώ (και όχι να μετακινούμαι...)
-
Άσχετο (το πέταξε ένας συνάδελφος): Λέτε να έχουν φτιάξει κάνα ΜΑΤΡΙΞ σε καμιά 40ριά χρόνια?!...
-
Εμένα πάντως μου αρέσει η ιδέα των γηρατειών.
Να έχω το μπαστούνι μου και το καπέλο μου και να πηγαίνω στο καφενείο και να μην έχω καμία έννοια.
Και να έχω τα εγγόνια μου στο σπίτι να με αγαπάνε. -
Μηπως θελετε να παρετε και συνταξη;
-
Ο χρήστης PG220 έγραψε:
Εμένα πάντως μου αρέσει η ιδέα των γηρατειών.
Να έχω το μπαστούνι μου και το καπέλο μου και να πηγαίνω στο καφενείο και να μην έχω καμία έννοια.
Και να έχω τα εγγόνια μου στο σπίτι να με αγαπάνε.Και μια όμορφη ρωσίδα να με προσέχει
Τα γηρατειά είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει στη ζωή του ανθρώπου.Ζεις με τις αναμνήσεις του παρελθόντος,γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να ονειρεύεσαι το μέλλον και απλά υπάρχεις.
Γηρατειά: Πόσοι και πόσο τα φοβόμαστε;