Με αφορμή μία ερώτηση στο 'Φορουμίστικο Παιχνίδι'...
Βρίσκονται εδώ άτομα από όλες τις ηλικίες σχεδόν. Το ερώτημα είναι το εξής:
Πόσο φοβόμαστε τα γηρατειά; Και για να το διατυπώσω καλύτερα, πόσο φοβόμαστε τον χρόνο που περνάει; Όχι τις αρρώστιες που έρχονται με τη γήρανση, δεν εννοώ αυτό. Απλά πώς αντιμετωπίζετε τη σκέψη ότι κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο (...shorter of breath and one day closer to death, όπως λένε οι Pink Floyd)...
Εγώ μέχρι το 2003 που ήμουν φοιτητής δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Κάθε μέρα ήταν διαφορετική, ο χρόνος περνούσε ευχάριστα και το απολάμβανα γιατί έφερνε εξέλιξη.
Μετά το στρατό, η κατάσταση έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλαβαίνω, το χτες μοιάζει πολύ με το αύριο, οι εβδομάδες είναι η μία ίδια με την επόμενη και γενικά νοιώθω ότι αν και προχωράω επαγγελματικά, ο χρόνος φεύγει αναξιοποίητος.
Και ρωτώ: Νοιώθετε ποτέ ότι το 24-ωρο δεν είναι αρκετό; Ότι θα θέλατε αντί για τα 75 χρόνια life expectancy να έχουμε 750, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα, όσο διαρκεί η νιότη μας;
Μήπως με το να κοιμόμαστε 6-7 ώρες τη μέρα, χάνουμε το 1/3 της ζωής μας άδικα; Μήπως το να είμαστε 2 ώρες τη μέρα στο αμάξι μας αφαιρεί χρόνο που θα μπορούσαμε να αξιοποιούμε εποικοδομητικά;
Με λίγα λόγια, μήπως κάτι έχουμε οργανώσει στραβά σ' αυτό τον κόσμο;;;
Τα σχόλιά σας και... καλημέρα!