-
Ο χρήστης Bruce έγραψε:
Νομίζω ότι δέν μού έμεινε τίποτα από εκείνο τό φοβερό μάθημα πού είχα πάρει.
Η στάση σου απέναντι στο θάνατο άλλαξε καθόλου;
Εγώ ψάχτηκα πολύ μετά το θάνατο του πατέρα μου το '92. Και κατέληξα σε κάτι αιρετικές απόψεις που έχω δημοσιεύσει και στο φόρουμ.
δε μας λες και μας τους νεους που βρισκονται αυτες οι αποψεις να τις διαβασουμε....?
http://www.4troxoi.gr/phpBB2/viewtopic. ... 6&start=70
-
Ο χρήστης Asimov έγραψε:
Άλλαξε τη σχέση μου με τις γυναίκες (πότε λέω για καλό, πότε λέω για κακό, δεν εχω αποφασίσει ακόμα ) αφού διέλυσε μια πολύ σημαντική και μακροχρόνια σχέση που ειχα.άλλο κι αυτό... ξέρω πολύ λίγες γυναίκες που 'άντεξαν' την θητεία του συντρόφου τους... Άσχημο πράγμα ρε γμτ.
-
Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
Άλλαξε τη σχέση μου με τις γυναίκες (πότε λέω για καλό, πότε λέω για κακό, δεν εχω αποφασίσει ακόμα ) αφού διέλυσε μια πολύ σημαντική και μακροχρόνια σχέση που ειχα.
άλλο κι αυτό... ξέρω πολύ λίγες γυναίκες που 'άντεξαν' την θητεία του συντρόφου τους... Άσχημο πράγμα ρε γμτ.
Kάπως έτσι έγινε και σε μένα... Στην τελική δεν με χάλασε βέβαια, αλλά τότε με είχε πειράξει πολύ... Πάντως ο στρατός (και τα επακόλουθά του) με άλλαξε πολύ...
-
Ο χρήστης Asimov έγραψε:
Σε ένα βιβλίο είχα διαβάσει την εκπληκτική φράση: 'Εγώ λέω πάντα γάμα την πραγματικότητα, αλλά τελικά η πραγματικότητα σε γαμάει' (συγχωρείστε μου το 'γαλλικό') και όντως έτσι έγινε....
Σ' ενα άλλο βιβλίο που εγινε (αγαπημένη) ταινία γραφει: 'Αυτη ειναι η ζωή σου και τελειώνει ενα λεπτό καθε φορά'.
Οσοι δεν την αλλαξαμε (ενω θελουμε), λοιπόν, ακόμα τη ζωή μας, πρεπει να τρεξουμε. Ο χρονος ειναι λιγος και τελειώνει ανεπανόρθωτα.This is you life and it's ending one minute at a time
Tyler Durden
Ενώ όλα συνηγορούν σε αυτή τη στάση ζωής, η καθημερινότητα μας κάνει και το ξεχνάμε.
-
Ο χρήστης Bruce έγραψε:
για τι εξαγριωθηκες ομως δε μας εξηγεις...
.
Γιά τί εξαγριώθηκα;Επειδή είδα έναν άνθρωπο πού στήν ζωή του όλη,δέν έκατσε να ξεκουραστεί ούτε στιγμή,καί δύο χρόνια πρίν βγεί στήν σύνταξη πέθανε.
Δέν μπορώ να σού πώ όμως μέ τί εξαγριώθηκα.Δέν βρήκα τί μου έφταιγε.
Πάντως,ξέσπασα πάνω στό σπίτι,πού τό μετέτρεψα σέ....ζάχαρη.
(εκ του : 'θα τα κάνω όλα ζάχαρη') -
Ο χρήστης Bruce έγραψε:
Εχω περασει και εγω απογοητευση, αλλα ευτυχως παρα το γεγονος (4 χρονια σχεση) συνηλθα πολυ γρηγορα... Γενικώς τα ξεπερνάω σχετικά εύκολα, ειμαι σκληρός με τον εαυτό μου.
Μας αλλάζουν πολλά πραγματα, μερα με τη μερα οσο κοινο και αν ακουστει αυτο...
Η δουλειά, η επαφή με τον κόσμο, ενα χαμόγελο από εναν αγνωστο (δεν γραφω αγνωστη για να μην το ξεφτυλίσω ) . ολα αυτά μας κανουν να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ειμαστε μονοι μας, όσο μόνοι και αν αισθανόμαστε..!!(Ζωγράφισα πάλι)
Η.παντως σε γενικες γραμμες οι απογοητευσεις απο το αλλο φυλο ειναι που μας δινουν ενα εναυσμα να ξεκινησουμε τις αλλαγες...
Σίγουρα... Από κάθε σχέση μαθαίνεις.. Και συνήθως κάνεις απολογισμό όταν έρθει η στιγμή να την τελείωσεις τη σχέση.
Και να είσαι σίγουρος ότι βασικές αλλαγές δεν θα κάνουμε ποτέ. Η πάστα μας είναι μια και συγκεκριμένη... Οι αλλαγές που θα γίνουν θα είναι αλλαγές στα 'περιφερειακά'... Αλλά έχουν μεγάλο ρόλο τελικά αυτά τα περιφερειακά...!!!
Η.
-
Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
άλλο κι αυτό... ξέρω πολύ λίγες γυναίκες που 'άντεξαν' την θητεία του συντρόφου τους... Άσχημο πράγμα ρε γμτ.
Από τη μία λες αφού δεν άντεξε αυτό, δεν θα αντέξει τίποτα πιο σοβαρό, οπότε καλώς μας αδειασε τη γωνιά (αν και στην περίπτωσή μου φερθηκε σκαρτα και γι' αυτό πήρα σκληρή εκδίκηση που ακόμα μετανιώνω ). Από την άλλη σκέφτεσαι πως είναι άδικο να ζητάς από μια 23χρονη (στην καλύτερη ηλικία) να σε περιμένει 20 μήνες. Να χάνει τον καιρό της, επειδή τον χάνεις κι εσύ... Σε συνδυασμό με το 'μια ζωή την έχουμε' κλπ.
Δεν εχω αποφασίσει τι ειναι σωστό... -
Ο χρήστης kyan έγραψε:
Νομίζω ότι δέν μού έμεινε τίποτα από εκείνο τό φοβερό μάθημα πού είχα πάρει.
Η στάση σου απέναντι στο θάνατο άλλαξε καθόλου;
Εγώ ψάχτηκα πολύ μετά το θάνατο του πατέρα μου το '92. Και κατέληξα σε κάτι αιρετικές απόψεις που έχω δημοσιεύσει και στο φόρουμ.
Η στάση μου απέναντι στόν θάνατο Κώστα,ήταν τό ίδιο ξεκάθαρη τόσο πρίν όσο καί μετά.
Δέν υπάρχουν αιρετικές απόψεις πάνω στό θέμα,μόνο 'παρηγορητικές' απόψεις.
Η αλήθεια (κατα τή γνώμη μου καί μόνο) είναι ότι ο θάνατος είναι τό οριστικό τέλος. -
Ο χρήστης ast έγραψε:
Σε ένα βιβλίο είχα διαβάσει την εκπληκτική φράση: 'Εγώ λέω πάντα γάμα την πραγματικότητα, αλλά τελικά η πραγματικότητα σε γαμάει' (συγχωρείστε μου το 'γαλλικό') και όντως έτσι έγινε....
Σ' ενα άλλο βιβλίο που εγινε (αγαπημένη) ταινία γραφει: 'Αυτη ειναι η ζωή σου και τελειώνει ενα λεπτό καθε φορά'.
Οσοι δεν την αλλαξαμε (ενω θελουμε), λοιπόν, ακόμα τη ζωή μας, πρεπει να τρεξουμε. Ο χρονος ειναι λιγος και τελειώνει ανεπανόρθωτα.This is you life and it's ending one minute at a time
Tyler Durden
Ενώ όλα συνηγορούν σε αυτή τη στάση ζωής, η καθημερινότητα μας κάνει και το ξεχνάμε.
Φοβερό βιβλίο, αριστουργηματική μεταφορά κι ένας Norton σε μια από τις κορυφαίες ερμηνειες που θυμάμαι. Το τέλος είναι... (εχουμε emoticon για την ανατριχίλα; )
Από τις μυθοπλασίες που σου αλλάζουν τη ζωή
-
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Η αλήθεια (κατα τή γνώμη μου καί μόνο) είναι ότι ο θάνατος είναι τό οριστικό τέλος.ελαφρώς οφτόπικ και το έχουμε ξανασυζητήσει, αλλά συμφωνώ 100% σε αυτό.
-
Ο χρήστης Bruce έγραψε:
αυτο που πιστευω ειναι οτι ολα γινονται για καποιο σκοπο. να μια φραση που με αλλαξε οταν καταφερα να την ερμηνευσω σωστα!
ουδεν κακον αμιγες καλου
παντα μα παντα υπαρχει κι ενα καλο σε οποιοδηποτε κακο (ευκολο να το λες βεβαια οταν εισαι στην απεξω, το ξερω... αλλα εχω νιωσει κι εγω διαφορα στο πετσι μου...). προσπαθω οσο γινεται να βλεπω την καλη πλευρα του πραγματος-και πληγματος-και να το αναλυσω για να δω τι μπορω να κανω απο δω και περα για να μην επαναλαηφθει.
Πράγματι,ουδέν κακόν αμιγές καλού,αλλά όταν μιλάμε γιά μικρά καί καθημερινά κακά.Οταν μιλάμε γιά τό τελευταίο κακό πού μπορεί να πάθει κάποιος,τίποτα καλό δέν μπορεί να ακολουθήσει γιά αυτόν.
Οσο γιά τούς σκοπούς πού γίνονται τα διάφορα συμβάντα,άν εννοείς κάποιους 'ανώτερους','μεταφυσικούς' καί 'παραφυσικούς' σκοπούς,δέν έχω παρα να διαφωνήσω. -
Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Οσο γιά τούς σκοπούς πού γίνονται τα διάφορα συμβάντα,άν εννοείς κάποιους 'ανώτερους','μεταφυσικούς' καί 'παραφυσικούς' σκοπούς,δέν έχω παρα να διαφωνήσω.
Είμαστε δύο που διαφωνούμε!
-
Ο χρήστης Bruce έγραψε:
Οσο γιά τούς σκοπούς πού γίνονται τα διάφορα συμβάντα,άν εννοείς κάποιους 'ανώτερους','μεταφυσικούς' καί 'παραφυσικούς' σκοπούς,δέν έχω παρα να διαφωνήσω.
Είμαστε δύο που διαφωνούμε!
οχι δεν εννοουσα αυτο... καμια σχεση βεβαια.
ολα αυτα περι μεταφυσικου κλπ ειναι εννοιες που δινει ο ανθρωπος σε ο,τι δεν μπορει να εξηγησει... οπως και τα 'θαυματα'.
Θά ήθελες να μού τό εξηγήσεις λίγο περισσότερο αυτό;
Υπάρχει κατα τή γνώμη ο οποιοσδήποτε σκοπός σέ κάποιο συμβάν τό οποίο φαίνεται στά μάτια μας σαν 'τυχαίο' καί 'απρόβλεπτο',όπως ένα ατύχημα ή ένας ξαφνικός θάνατος; -
Μην χαλάσουμε το θέμα!
Ανεβάστε το παλιό και συνεχίστε εκει παίδες!!!
-
Ο χρήστης Supertramp έγραψε:
*When I was young, it seemed that life was so wonderful,
A miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well they’d be singing so happily,
Joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
Logical, responsible, practical.
And they showed me a world where I could be so dependable,
Clinical, intellectual, cynical.There are times when all the world’s asleep,
The questions run too deep
For such a simple man.
Won’t you please, please tell me what we’ve learned
I know it sounds absurd
But please tell me who I am.Now watch what you say or they’ll be calling you a radical,
Liberal, fanatical, criminal.
Won’t you sign up your name, we’d like to feel you’re
Acceptable, respecable, presentable, a vegtable!At night, when all the world’s asleep,
The questions run so deep
For such a simple man.
Won’t you please, please tell me what we’ve learned
I know it sounds absurd
But please tell me who I am.* -
Τι ήταν αυτό;;; Για ένα πράγμα ψάχνουμε;;; Όχι, ρε παιδιά, δεν νομίζω ότι ένα είναι αρκετό...
Θα μπορούσαν, ας πούμε, να σε 'πλάσουν'...
Το σάλτο από το 2ο όροφο 'γιατί έτσι' και η σιγουριά ότι θα το ξανά 'κανες 'γιατί έτσι'.
-Πατέρα θέλω ποδήλατο, κάνει 5.000 δρχ. -Πάρε 20 δρχ, βγάλε βιβλιάριο και πήγαινε στον Κύκνο για δουλειά. Σε μια εβδομάδα θα τό 'χεις πάρει.
Ένα καράβι που σε πάει, μόνο για πρώτη φορά στα 17 και κάτι, 45 ώρες μακριά από την οικογένεια και την ασφάλειά σου.
Ένα ατύχημα, επιστρέφοντας ξημερώματα από έξοδο στα 20.
Η πρόταση γάμου που απέρριψες γιατί δεν αισθανόσουν έτοιμος στα 23, από μια πανέμορφη (και πάμπλουτη) κοπελιά από την Ελβετία.
Ο φίλος που χάθηκε επειδή το 'εργαλείο' δεν είχε ... μαξιλαράκια.
Ο άλλος, που έμπλεξε με την 'ηρω' και μπαινοβγαίνει στη φυλακή τα τελευταία 20 χρόνια.
Ο 15ος 'φίλος' που σου 'φαγε τα δανεικά και σου 'κοψε και την καλημέρα.
Η απορία, πως το 'τόξο' από το βραχυκύκλωμα του τριφασικού ρεύματος σου καψάλισε το χέρι αλλά δεν σε σκότωσε.
Το πιτσιρίκι σου, που λέει 'όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σαν τον μπαμπά μου', αυξάνοντας έτσι εκθετικά τις ευθύνες σου.
Εκείνο το βλέμμα της συντρόφου σου, που λέει περήφανα 'Άντρας μου είναι αυτός, δικός μου'.
Εν τέλει,
Σπας υπό πίεση;
Πάμε, ρε - και βλέπουμε. -
Ο χρήστης ililias έγραψε:
Η πρόταση γάμου που απέρριψες γιατί δεν αισθανόσουν έτοιμος στα 23, από μια πανέμορφη (και πάμπλουτη) κοπελιά από την Ελβετία.
vous êtes fou
-
Όχι, όχι, δεν, ... για ένα παλιό γνωστόο μου έγραψα....
-
Ο χρήστης ililias έγραψε:
.................
Εκείνο το βλέμμα της συντρόφου σου, που λέει περήφανα 'Άντρας μου είναι αυτός, δικός μου'.Αυτο πραγματικα με 'πεθαινει' οταν το λεει.Ιδιαιτερα οταν λεει 'αντρακι μου' με την σημασια και τον τροπο που το λενε στην Κρητη.Εκεινη την στιγμη λιωνω
-
Ο χρήστης ililias έγραψε:
Τι ήταν αυτό;;; Για ένα πράγμα ψάχνουμε;;; Όχι, ρε παιδιά, δεν νομίζω ότι ένα είναι αρκετό...Για ένα μέχρι το επόμενο. Ένα κάθε φορά όμως. Και μέχρι τοτε (τώρα), το πιο σημαντικό. Ή για όλα μαζί με αφορμή ένα, που γίνεται όμως σημείο αναφοράς, φορέας αλλαγής.
Μην ξεχνάς ότι οι περισσότεροι είμαστε στην αρχή (20-30), στην πολύ αρχή. Δεν δικαι(ολογ)ούμαστε να επικαλούμαστε πολλά, θα ήταν αφύσικο.Το πιτσιρίκι σου, που λέει 'όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σαν τον μπαμπά μου', αυξάνοντας έτσι εκθετικά τις ευθύνες σου.
Απ' όλα, το πιο σημαντικό. Γιατί μας (κρίνουν και μας επικροτούν ή σε άλλη περίπτωση μας κατακρίνουν και μας) αλλάζουν οι άλλοι. Και στην περίπτωση του παιδιού, ο καθρέφτης μας...
Εκείνο το βλέμμα της συντρόφου σου, που λέει περήφανα 'Άντρας μου είναι αυτός, δικός μου'
Κάποτε η (τότε) φίλη μου, μου είπε σε έναν καυγά μας: 'Σε θαυμάζω και θα σε θαυμάζω πάντα για την κοσμοθεωρία σου, αλλά δεν μπορώ να την αντέξω ούτε δευτερόλεπτο πια'. Με άφησε. Το ξέρω ότι το εννοούσε μέχρι κεραίας. Με πείραξε πολύ. Αλλά δεν άλλαξε τίποτα...
Da cosi a cosi