Oρίστε τι έχουμε πάθει, του χει λείψει ο αντώνης ομάδα και ξεσπάει πάνω στο βιβλιοτοπικό

Ο χρήστης vasilis 1200101 έγραψε:
Η Λευκή Τζαζ; Τι σου λέει;;

Επειδή είναι το μόνο από την τετραλογία του ΛΑ που δεν εχω διαβάσει, για τοποθέτησε το σε σχέση με τα άλλα αν δε βαριέσαι.

τον ψηνω κι εγω να παρει Elroy που εχει εντονο ρυθμο, σεξ και βια

Αν μπορώ να βοηθήσω, έχοντας διαβάσει όλη την τετραλογία του ΛΑ (και άλλα 5-6 του Ellroy), η Λευκή Τζαζ ήτανε το αγαπημένο μου από πλευράς εσωτερικού ρυθμού και κορύφωσης. Και αρκετά διαφορετική γραφή σε σχέση με τα υπόλοιπα. Λέγεται στους 'εκδοτικούς διαδρόμους' ότι το πρώτο draft της Λευκής Τζαζ που έδωσε στον εκδότη ήταν ένα τούβλο 900 σελίδων. Και όταν ο τελευταίος του ζήτησε να το μειώσει δραστικά, ο Ellroy το πήρε απ' την αρχή, όχι συρρικνώνοντας την πλοκή αλλά κόβοντας ρήματα, άρθρα και επίθετα από τις προτάσεις, δημιουργώντας έτσι έναν κοφτό εσωτερικό ρυθμό γραφής, που μοιάζει (και πράγματι έτσι είναι!) σαν να χορεύει το γραπτό υπό τους ήχους της be-bop που κατ' εξοχήν υπάρχει και σεναριακά στο βιβλίο.

Δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος που δεν έχει διαβάσει τα προηγούμενα (κυρίως το ΛΑ εμπιστευτικό) θα μπορέσει να χτίσει το προφίλ των κοινών προσώπων της 4λογίας (η Λευκή Τζαζ είναι το 4ο και τελευταίο μέρος). Ούτως ή άλλως, πάντως, όπως και όλα τα βιβλία του Ellroy, απαιτεί πλήρη αφοσίωση γιατί παρελαύνουν από τις σελίδες του εκατοντάδες ονόματα και πολλές παράλληλες και αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες που συχνά αναγκάζουν τον αναγνώστη να γυρνάει πίσω.

Αγαπημένο μου από πλευράς πλοκής και ιστορίας είναι το Μεγάλο Πουθενά (2ο μέρος). Αλλά το masterpiece από τα 4 είναι το ΛΑ Εμπιστευτικό (το 3ο). Σας μπέρδεψα;

Εγώ είμαι στο ζέσταμα να ξεκινήσω το 2ο της τριλογίας Underworld USA, το Αμερικανικό Ταξίδι Θανάτου. Και θα το κάνω όταν ξέρω ότι θα έχω 10 ανενόχλητες μέρες αδιάκοπου διαβάσματος (860 σελίδες). Το Αμερικανικό Ταμπλόιντ (1ος μέρος) πρέπει να είναι το καλύτερο βιβλίο του μέχρι σήμερα. Συγκλονιστικό!

όντως το American tabloid είναι συγκλονιστικό. Την ιστορία με τον εκδότη δεν την ήξερα!
Περίπου τα ίδια έγραψα στον drifter το πρωί, αλλα η ανάλυσή μου ήταν πολύ πιο προχειρη

Δλδ για να καταλαβω, μου συστεινετε ενα βιβλιο που παρελαυνουν 100δες ονοματα, την ωρα που θα παρελαυνουν μπροστα μας ΧΙΛΙΑΔΕΣ κωλαρακια?

HF επαναφερε τους στην ταξη

(αν χει πιασαρικο εξωφυλλο σαν του g87777 να το συζητησω )

Kαμιά άποψη για το 'Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο' του Σοπενχάουερ; Πηγά μια βόλτα στα πάμπλικ και αν και δεν είμαι και πολύ του διαβάσματος μου κίνησε τον ενδιαφέρον

Νταξ δεν είναι και τίποτα, αλλά διαβάζεται άνετα και ευχάριστα, ρέει γρήγορα : μην το παρεις κάτσε και διαβασέ το στα public, εγώ εκεί το διάβασα

Kάποιο άλλο παρόμοιο;

Ο χρήστης fatal έγραψε:
Kαμιά άποψη για το 'Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο' του Σοπενχάουερ; Πηγά μια βόλτα στα πάμπλικ και αν και δεν είμαι και πολύ του διαβάσματος μου κίνησε τον ενδιαφέρον

πραγματι πιασαρικος τιτλος. απ' ο,τι βλεπω το πλασαρουν πολυ στα βιβλιοπωλεια.
προσωπικα δεν μου εκανε καμια αισθηση. και μ' ειχε παραξενεψει διοτι ειχε καλη εικονα στα reviews.
με βαση το κινητρο σου θα 'λεγα να μην το παρεις.
απ' την αλλη, τοσο δα ειναι, δεν θα παρει πολλη ωρα..

Kάποιο άλλο παρόμοιο;

κατι παρομοιο (αλλα βεβαια διαφορετικο· την τεχνη να 'χεις αδικο ), μιας και το 'χω μπροστα μου, ειναι αυτο.

ψαχνεις κατι συγκεκριμενο ή απλα να την λες στους αλλους ευκολοτερα;

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=523517

Εν ενεργεία μαθηματικός στη Μέση Εκπαίδευση από το 1981, μεταφραστής και συγγραφέας, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης έχει εκδώσει τα μαθηματικά μυθιστορήματα «Πυθαγόρεια εγκλήματα» (2006), «Αχμές, ο γιος του φεγγαριού» (2009), «Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού» (2011), «Ο μέτοικος και η συμμετρία» (2012) και τα δοκίμια «Μαθηματικά επίκαιρα» (2004), όλα από τις εκδόσεις Πόλις.

Χρίστος Παπαδημητρίου, «Ανεξαρτησία» (Πατάκης, 2012). Από την άλωση της Τριπολιτσάς του 1821 ως τις πυρκαγιές που πρόσφατα κατέκαψαν την Πελοπόννησο, ένας 36χρονος ελληνοαμερικανός μαθηματικός ψάχνει την ταυτότητά του: επιστήμονας, επαναστάτης, ευδαιμονιστής ή αμέτοχος θεατής;

Yoko Ogawa, «Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθηγητή» (Αγρα, 2010). Ενα αυτοκινητικό δυστύχημα περιορίζει την αυτονομία της μνήμης ενός διάσημου μαθηματικού σε μόλις 80 λεπτά. Ωστόσο αυτά τα επαναλαμβανόμενα 80λεπτα είναι αρκετά για να χτιστεί μια φιλική σχέση ανάμεσα στον καθηγητή και στον δεκάχρονο γιο της γυναίκας που τον φροντίζει, μέσα από την οποία ο νεαρός μυείται στα άδυτα των αριθμών.

David Leavitt, «Ο υπάλληλος από την Ινδία» (Πόλις, 2009). Αυτοδίδακτος μαθηματικός προσκολλημένος στους αυστηρούς θρησκευτικούς και κοινωνικούς κανόνες της Ινδίας, ο Σρινιβάσα Ραμάνουτζαν φθάνει, παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, στο Κέιμπριτζ για να συναντήσει τον κορυφαίο άγγλο μαθηματικό Γκόντφρεϊ Χάρντι. Διαφορετικοί σε όλα εκτός από το πάθος τους για τα μαθηματικά, οι δύο άνδρες θα συνδεθούν με στερεή φιλία. Αρκούν όμως αυτά για να επιβιώσουν σε μια κοινωνία όπου είναι, ο καθένας με τον τρόπο του, περιθωριακοί;

Ντενί Γκεντζ, «Η έπαυλη των ανδρών» (Ψυχογιός, 2011). Και το τελευταίο μυθιστόρημα του αξέχαστου Ντενί Γκεντζ εκτυλίσσεται στη δίνη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Συγκάτοικοι στο ίδιο δωμάτιο ενός ψυχιατρείου, ο Χανς Σίνγκερ, φανταστικό πρόσωπο εμπνευσμένο από τον μαθηματικό Γκέοργκ Κάντορ, και ο γάλλος στρατιώτης Ματίας Ντιτούς, ειρηνιστής, οπαδός του Ζαν Ζορές, συζητούν για τα μαθηματικά, την κοινωνική δικαιοσύνη, την εργασία, την οικογένεια, ενώ έξω μαίνεται ο πόλεμος των «γνωστικών».

Εμι Νέδερ, «Η κυρία της Αλγεβρας» (Τραυλός, 2009). Μια γοητευτική μυθιστορηματική βιογραφία της σημαντικότερης ίσως γυναίκας μαθηματικού του 20ού αιώνα. Χάρη στο ταλέντο και στο πάθος της για τα μαθηματικά καταφέρνει να υπερνικήσει τις προκαταλήψεις της κλειστής ανδροκρατούμενης ακαδημαϊκής κοινότητας του Γκέτινγκεν και να κερδίσει τη θέση που της αξίζει. Λίγο καιρό όμως μετά τη δικαίωσή της θα αντιμετωπίσει νέες δυσκολίες: η Εμι είναι εβραία και στη Γερμανία έχουν καταλάβει την εξουσία οι ναζί...

Andrew Crumey, «Μόμπιους Ντικ» (Πόλις, 2006). Η κβαντομηχανική είναι η φυσική του μικρόκοσμου. Οι νόμοι της είναι σε πρώτη ανάγνωση τόσο παράξενοι και ανοίκειοι που και ο ίδιος ο Αϊνστάιν δυσκολευόταν να τους αποδεχθεί. Σε αυτό το ευρηματικό μεταμοντέρνο μυθιστόρημα ο Κράμι «μεταφέρει» την κβαντομηχανική στον μακρόκοσμο. Ο φυσικός Ρίνγκερ δέχεται μια πρόσκληση να συνεργαστεί με ένα μυστηριώδες ερευνητικό κέντρο. Στην ιστορία εμπλέκονται, μεταξύ άλλων, μια παλιά ερωμένη του, ο φυσικός Σρέντινγκερ και ο μουσικός Σούμαν.

Μαρκ Χάντον, «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» (Ψυχογιός, 2004). Μια συναρπαστική ιστορία ενός νέου με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν θέλει να τον αγγίζουν, αδυνατεί να κατανοήσει τον μεταφορικό λόγο, παίρνει τα πάντα τοις μετρητοίς και δεν μπορεί να πει ψέματα. Από την άλλη, έχει τρομακτικές ικανότητες απομνημόνευσης δεδομένων, είναι ικανότατος στα μαθηματικά και λατρεύει τις αστυνομικές ιστορίες. Με όλα αυτά τα εφόδια (ή εμπόδια;) αποφασίζει να εξιχνιάσει το μυστήριο της δολοφονίας του σκύλου της κυρίας Σίαρς.

Keigo Higashino, «Η αφοσίωση του υπόπτου Χ» (Κλειδάριθμος, 2012). Συχνά οι αστυνομικοί συγγραφείς επικαλούνται τα μαθηματικά ως εργαλείο για την επίλυση ενός μυστηρίου. Ο Higashino πρωτοτυπεί αφού στο μυθιστόρημά του τα μαθηματικά γίνονται μέσο συγκάλυψης. Ενας μαθηματικός κρυφά ερωτευμένος με τη γειτόνισσά του, που αναγκάστηκε να σκοτώσει τον πρώην άντρα της ο οποίος την εκβίαζε, χρησιμοποιεί την επιστήμη του για να τη σώσει από την τσιμπίδα του νόμου. Ο αστυνομικός όμως που έχει αναλάβει την υπόθεση έχει κι αυτός έναν μαθηματικό σύμβουλο.

Αργύρης Παυλιώτης, «Μυστική οργάνωση 'Τετρακτύς'» (Μεταίχμιο, 2013). Ο γνωστός από άλλα μυθιστορήματα του Παυλιώτη ντετέκτιβ-ποινικολόγος Ανδρέας Αναγνώστου έρχεται αυτή τη φορά αντιμέτωπος με μια οργάνωση που έχει επιλέξει ως έμβλημά της το ιερό σύμβολο των Πυθαγορείων, την Τετρακτύ. Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της αρχαιότερης φιλοσοφικής αδελφότητας, ένα κράμα ορθολογισμού και μυστικισμού, ο Αναγνώστου θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει μια ιστορία με πολλές άκρες.

Συλλογικό, «Κλέφτες και αστυνόμοι» (Ψυχογιός, 2013). Τα μαθηματικά βρίσκουν τη θέση τους και σε αυτόν τον τόμο, στον οποίο αντιπροσωπεύονται όλες οι γενιές, τα είδη και οι τάσεις της σύγχρονης ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας με διηγήματα από 14 γνωστούς και λιγότερο γνωστούς έλληνες αστυνομικούς συγγραφείς.

Δεν έχω διαβάσει κάποιο αλλά θα διάβαζα τα περισσότερα , αξίζει τον κόπο η αναφορά νομίζω για όσους ψάχνουν αναγνώσματα.

Ο χρήστης koutsan έγραψε:
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=523517
Δεν έχω διαβάσει κάποιο αλλά θα διάβαζα τα περισσότερα , αξίζει τον κόπο η αναφορά νομίζω για όσους ψάχνουν αναγνώσματα.

Φαίνονται τα περισσότερα αν όχι όλα, εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Μου φαίνεται πως ο Ντρίφτης πρέπει ν' αγοράσει ένα εξ αυτών.
(Όχι με πολλές σελίδες όμως! )

ΥΓ: Πάντα συγκινούμαι όταν ένας νομικός δείχνει ενδιαφέρον στα μαθηματικά!

http://www.perizitito.gr/persons.php?personid=17830

Συστηνεται για αρχαιολάτρεις,μυθιστορηματα βασισμενα σε ιστορικα στοιχεία για την αρχαια Ελλαδα.
Ακομα δεν εχω διαβασει τα βιβλια της που δεν αφορουν την Ελλαδα,θα φτασω κι εκει.

Από μαθηματικά:
Ωραίο βιβλιαράκι είναι 'Ο κρατούμενος Μηδέν' του Γιάννη Καρβέλη

Και φυσικά 'Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ' του Απόστολου Δοξιάδη για πιο μαθηματικές καταστάσεις.

Ο χρήστης Red Garland έγραψε:
Από μαθηματικά:
Και φυσικά 'Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ' του Απόστολου Δοξιάδη για πιο μαθηματικές καταστάσεις.

Αυτό το έχω διαβάσει και είναι πολύ ωραίο.
Επίσης, Το θεώρημα του παπαγάλου, του Ντένι Γκενζ

Τα είχα διαβάσει και μαζί κιόλας.

Ο χρήστης egobrain έγραψε:

Kαμιά άποψη για το 'Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο' του Σοπενχάουερ; Πηγά μια βόλτα στα πάμπλικ και αν και δεν είμαι και πολύ του διαβάσματος μου κίνησε τον ενδιαφέρον

πραγματι πιασαρικος τιτλος. απ' ο,τι βλεπω το πλασαρουν πολυ στα βιβλιοπωλεια.
προσωπικα δεν μου εκανε καμια αισθηση. και μ' ειχε παραξενεψει διοτι ειχε καλη εικονα στα reviews.
με βαση το κινητρο σου θα 'λεγα να μην το παρεις.
απ' την αλλη, τοσο δα ειναι, δεν θα παρει πολλη ωρα..

Kάποιο άλλο παρόμοιο;

κατι παρομοιο (αλλα βεβαια διαφορετικο· την τεχνη να 'χεις αδικο ), μιας και το 'χω μπροστα μου, ειναι αυτο.

ψαχνεις κατι συγκεκριμενο ή απλα να την λες στους αλλους ευκολοτερα;

Για μένα το θέλω πιο πολύ. Τους τη λεω και χωρίς το βιβλίο

Με το κάποιο άλλο εννοούσα κάποιο άλλο φιλοσοφικό γενικά..

Είμαι ανάμεσα στην ποιητική συλλογή μπογδάνου και το

Ποιό προτείνετε;

Ο χρήστης koutsan έγραψε:
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=523517

Keigo Higashino, «Η αφοσίωση του υπόπτου Χ» (Κλειδάριθμος, 2012). Συχνά οι αστυνομικοί συγγραφείς επικαλούνται τα μαθηματικά ως εργαλείο για την επίλυση ενός μυστηρίου. Ο Higashino πρωτοτυπεί αφού στο μυθιστόρημά του τα μαθηματικά γίνονται μέσο συγκάλυψης. Ενας μαθηματικός κρυφά ερωτευμένος με τη γειτόνισσά του, που αναγκάστηκε να σκοτώσει τον πρώην άντρα της ο οποίος την εκβίαζε, χρησιμοποιεί την επιστήμη του για να τη σώσει από την τσιμπίδα του νόμου. Ο αστυνομικός όμως που έχει αναλάβει την υπόθεση έχει κι αυτός έναν μαθηματικό σύμβουλο.

Δεν έχω διαβάσει κάποιο αλλά θα διάβαζα τα περισσότερα , αξίζει τον κόπο η αναφορά νομίζω για όσους ψάχνουν αναγνώσματα.

Χαίρομαι που βλέπω σιγά σιγά μή επιστημονικά βιβλία μας να τυγχάνουν εκτίμησης.
Αν το θέλεις στείλε ΠΜ να σου πώ παρακάτω...

Το καλοκαίρι συνήθως διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία και ξαναδιαβάζω βιβλία που διάβασα παλαιότερα.
Φέτος, εκτός των άλλων, διάβασα τα 'Πυθαγόρεια εγκλήματα' του Τ. Μιχαηλίδη ('αστυνομικό'- δική μου κατηγοριοποίηση), και το «Αμάρτημα της μητρός μου» του Βιζυηνού (επανάληψη για εμπέδωση…).

Λοιπόν, το βιβλίο του Τ. Μιχαηλίδη μέτριο - το μυθιστόρημα ανήκει στην υποκατηγορία «αστυνομικό μαθηματικό μυθιστόρημα». Το δανείστηκα από βιβλιοθήκη για να το διαβάσω στις διακοπές, αλλά το διάβασα νωρίτερα - τώρα θα αρκεστώ σε Μαρή και Rankin. Για παράδειγμα, το κίνητρο του φόνου είναι μάλλον αστείο. Ο θύτης δηλητηριάζει το θύμα, το οποίο είναι επιστήθιος φίλος του, επειδή ανακάλυψε έναν αλγόριθμο ο οποίος σημαίνει «και το τέλος των δημιουργικών μαθηματικών». Ένα επιπλέον παράδειγμα. Η αρχική σκηνή που βρίσκουν τον νεκρό έχει διάρκεια περίπου 5 σελίδων και μετά ακολουθεί ένα απίστευτα μακρύ flashback περίπου 200 σελίδων, όπου οι «μαθηματικές» αναφορές δεν έχουν και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, όπως επίσης και οι νεανικές 'περιπέτειες' των βασικών χαρακτήρων στο Παρίσι των αρχών του 20ού αιώνα, (π.χ. οι συναντήσεις με τον Πικάσο στη νεανική του ηλικία, οι οποίες δε συνδέονται άμεσα με την πλοκή του μυθιστορήματος). Η περιγραφή του συνεδρίου πολύ ωραία, όμως. Γραφή οκ, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.

Το διήγημα του Βιζυηνού αποδεικνύει ότι διαβάζοντας λογοτεχνία σε διαφορετικές περιόδους της ζωής σου αντλείς από βιβλία (πολύ) διαφορετικά πράγματα. Γραφή υπέροχη, εισάγει και χρησιμοποιεί και ψυχολογικά στοιχεία αποφεύγοντας την απλή ηθογραφία. Πάντως, η υπόθεση του βιβλίου (μητέρα σκοτώνει ακούσια το μωρό της, καταπλακώνοντάς το ενώ κοιμούνται), δεν υπάρχει και σε ταινία;

Υ.Γ. 1 Πριν από λίγο καιρό ξαναδιάβασα το «Το λάθος» του Α. Σαμαράκη. Απίστευτο βιβλίο. Για παράδειγμα, οι τελευταίες 15 περίπου σελίδες (ανάλογα με την έκδοση του βιβλίου) είναι συγκλονιστικές.

Υ.Γ. 2 Κάπου υπάρχει καταχωνιασμένο και το «Needful things» του S. King, δανεικό από φίλο εδώ και χρόνια. Έχω διαβάσει το μισό βιβλίο, πολύ ενδιαφέρον, αλλά έχω ξεχάσει ονόματα, κλπ., και βαριέμαι να το ξαναπιάσω από την αρχή – είναι και «τούβλο».

Jacob

Νέα αναγνώσματα.

1. 'Στην ίδια πόλη υπό βροχή' / Paco Ignacio Taibo II.
   Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ήρωας του Τaibo, είναι ένας ιδιόμορφος ντετέκτιβ του Μεξικού. Στο 'Χωρίς αίσιο τέλος', ο ήρωας κείται μπρούμητα διάτρητος από σφαίρες σε έναν βρεγμένο δρόμο της Πόλης του Μεξικού. Ωστόσο, σε αυτό το μυθιστόρημα του Taibo, ο Έκτορ βρίσκεται πάλι ανάμεσα μας με τρόπο μαγικό, στην ίδια πόλη, με τις ίδιες φοβίες και τις ίδιες κοινωνικές ανισορροπίες, μπλεγμένος σε μια περίεργη ιστορία ενός πράκτορα της CIA, ο οποίος φημολογείται πως στις αποσκευές του φέρει τα κομμένα χέρια του Τσε που αιμορραγούν...
   Enjoy!

2. 'Ερωτευμένα φαντάσματα' / Paco Ignacio Taibo II.
   Ο Έκτορ αυτή τη φορα καλείται να εξιχνιάσει δύο υποθέσεις, τη δολοφονία του παλαιστή και φίλου Ανχέλ, και την αυτοκτονία δύο παράφορα ερωτεμένων εφήβων.
   Ανάγνωσμα μικρό και ευρυματικό, μελαγχολικό και συναισθηματικό. Η ευαίσθητη πλευρά του Taibo, ανασυστύνει παλιές χαμένες ιστορίες και αγάπες που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ. Εξαιρετικό για την παραλία!

3. 'Reinke Fuchs' - 'Το παραμύθι της αλεπούς' / J.W. von Goethe.
   Δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο, αφ' ενός γιατί το διαβάζω ακόμα, αφ΄έτερου γιατί με τον Γκαίτε τα σχόλια είναι υπερ του δέοντος υποκειμενικά και η γραφή του Γερμανού, αγγίζει διαφορετικά τον καθένα.

Ο χρήστης JarnoT έγραψε:

Η Λευκή Τζαζ; Τι σου λέει;;

Επειδή είναι το μόνο από την τετραλογία του ΛΑ που δεν εχω διαβάσει, για τοποθέτησε το σε σχέση με τα άλλα αν δε βαριέσαι.

τον ψηνω κι εγω να παρει Elroy που εχει εντονο ρυθμο, σεξ και βια

Αν μπορώ να βοηθήσω, έχοντας διαβάσει όλη την τετραλογία του ΛΑ (και άλλα 5-6 του Ellroy), η Λευκή Τζαζ ήτανε το αγαπημένο μου από πλευράς εσωτερικού ρυθμού και κορύφωσης. Και αρκετά διαφορετική γραφή σε σχέση με τα υπόλοιπα. Λέγεται στους 'εκδοτικούς διαδρόμους' ότι το πρώτο draft της Λευκής Τζαζ που έδωσε στον εκδότη ήταν ένα τούβλο 900 σελίδων. Και όταν ο τελευταίος του ζήτησε να το μειώσει δραστικά, ο Ellroy το πήρε απ' την αρχή, όχι συρρικνώνοντας την πλοκή αλλά κόβοντας ρήματα, άρθρα και επίθετα από τις προτάσεις, δημιουργώντας έτσι έναν κοφτό εσωτερικό ρυθμό γραφής, που μοιάζει (και πράγματι έτσι είναι!) σαν να χορεύει το γραπτό υπό τους ήχους της be-bop που κατ' εξοχήν υπάρχει και σεναριακά στο βιβλίο.

Δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος που δεν έχει διαβάσει τα προηγούμενα (κυρίως το ΛΑ εμπιστευτικό) θα μπορέσει να χτίσει το προφίλ των κοινών προσώπων της 4λογίας (η Λευκή Τζαζ είναι το 4ο και τελευταίο μέρος). Ούτως ή άλλως, πάντως, όπως και όλα τα βιβλία του Ellroy, απαιτεί πλήρη αφοσίωση γιατί παρελαύνουν από τις σελίδες του εκατοντάδες ονόματα και πολλές παράλληλες και αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες που συχνά αναγκάζουν τον αναγνώστη να γυρνάει πίσω.

Αγαπημένο μου από πλευράς πλοκής και ιστορίας είναι το Μεγάλο Πουθενά (2ο μέρος). Αλλά το masterpiece από τα 4 είναι το ΛΑ Εμπιστευτικό (το 3ο). Σας μπέρδεψα;

Εγώ είμαι στο ζέσταμα να ξεκινήσω το 2ο της τριλογίας Underworld USA, το Αμερικανικό Ταξίδι Θανάτου. Και θα το κάνω όταν ξέρω ότι θα έχω 10 ανενόχλητες μέρες αδιάκοπου διαβάσματος (860 σελίδες). Το Αμερικανικό Ταμπλόιντ (1ος μέρος) πρέπει να είναι το καλύτερο βιβλίο του μέχρι σήμερα. Συγκλονιστικό!

Καλύτερα δεν μπορούσες να το τοποθετήσεις. Θενκς

Greo συγγνώμη που δεν σου απάντησα δεν είχα να γράψω κάτι.

Ο χρήστης Euripides έγραψε:

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=523517

Keigo Higashino, «Η αφοσίωση του υπόπτου Χ» (Κλειδάριθμος, 2012). Συχνά οι αστυνομικοί συγγραφείς επικαλούνται τα μαθηματικά ως εργαλείο για την επίλυση ενός μυστηρίου. Ο Higashino πρωτοτυπεί αφού στο μυθιστόρημά του τα μαθηματικά γίνονται μέσο συγκάλυψης. Ενας μαθηματικός κρυφά ερωτευμένος με τη γειτόνισσά του, που αναγκάστηκε να σκοτώσει τον πρώην άντρα της ο οποίος την εκβίαζε, χρησιμοποιεί την επιστήμη του για να τη σώσει από την τσιμπίδα του νόμου. Ο αστυνομικός όμως που έχει αναλάβει την υπόθεση έχει κι αυτός έναν μαθηματικό σύμβουλο.

Δεν έχω διαβάσει κάποιο αλλά θα διάβαζα τα περισσότερα , αξίζει τον κόπο η αναφορά νομίζω για όσους ψάχνουν αναγνώσματα.

Χαίρομαι που βλέπω σιγά σιγά μή επιστημονικά βιβλία μας να τυγχάνουν εκτίμησης.
Αν το θέλεις στείλε ΠΜ να σου πώ παρακάτω...

To πήρα σήμερα. Το Σάββατο που αρχίζουν οι διακοπές, το αρχίζω και θα σας πω...