Ο χρήστης nass έγραψε:

Οι δεξιοτίμονες χώρες είναι εδώ

Φαντάσου, όλη η Κίνα δεξιά και το Hong Kong αριστερά στο δρόμο...

Τι παπα@@σ θέε μου. Γιατί δεν οδηγούν κανονικά οπως ο υπόλοιπος κόσμοσ.

Δεν μποπρούν οι αυτοκινητοβιομηχανίες να πουν ότι σταματάνε να φτίαχνουν δεξιοτίμονα αυτοκίνητα? Τότε δεν θα αναγκαζόντουσαν να αλλάξουν συνήθειες?

Ο χρήστης Luke Dreamwalker έγραψε:
Τότε δεν θα αναγκαζόντουσαν να αλλάξουν συνήθειες?

Η κίνηση στα αριστερά του δρόμου είναι βαθειά ριζωμένη στην Ιαπωνία. Σύμφωνα με την παράδοση, οι σαμουράι πήγαιναν πάντα αριστερά ώστε το ξίφος τους να κρέμεται έξω από τον δρόμο. Με αυτό τον τρόπο απέφευγαν να κτυπήσουν κατά λάθος κάποιον που έρχονταν από απέναντι, με σοβαρές επιπτώσεις στην τιμή τους.
Οι εγγλέζοι λένε ότι σε όλη την ευρώπη οδηγούσαν αριστερά μέχρι που το άλλαξε ο Ναπολέοντας! Ίσως ο Ναπολέοντας να όρισε τον κανόνα και οι εγγλέζοι από κόντρα όρισαν τον ανάποδο... Στην είσοδο του Savoy πάντως, η οδήγηση γίνεται ανάποδα, ώστε οι κυρίες (που παραδοσιακά κάθονται δεξιά στο πίσω κάθισμα) να μπορούν να βγουν κάτω από το στέγαστρο για να μην βραχούν.

Ο χρήστης nass έγραψε:
Οι δεξιοτίμονες χώρες είναι εδώ

Δηλαδή η Ιαπωνία, η Βρετανία και οι χώρες τις Βρετανικής Κοινοπολιτείας...

EDIT:
Διαβάστε εδώ -σχεδόν- όλη την ιστορία...
http://www.brianlucas.ca/roadside/

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Και σε εμένα θα άρεσε πολύ να είχα 5-6 διαλλείμματα στην ώρα εργασίας μου (να έριχνα και κανέναν υπνάκο κιόλας...

Αν, πάντως, στα μικρά διαλείμματα εργασίας σου (μεταξύ των διαστημάτων ξεκούρασης) έφτιαχνες αυτοκίνητα, εγώ μάλλον δεν θα ενδιαφερόμουνα να αγοράσω ένα.

Πίστεψέ με... Αν έφτιαχνα αυτοκίνητα με τα χεράκια μου κανείς δεν θα ήθελε να τ' αγοράσει...

Θα δοκιμάσω να παρουσιάσω, με βάση τη γνώση που έχω αποκομίσει από τα διάφορα περιοδικά αυτοκινήτου, τους λόγους που οδήγησαν στην παρακμή της αγγλικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Αυτά που θα παραθέσω ίσως πικράνουν πολλούς, αλλά στόχος μου δεν είναι να χαϊδέψω τ'αυτιά των απανταχού κατόχων αγγλικών αυτοκινήτων. Θέλω να δείξω τι ήταν αυτό που τελικά χαντάκωσε τα αυτοκίνητα αυτά και τις εταιρείες που τα παρήγαγαν. Η δημοσίευση είναι αρκετά μεγάλη.

Ξεκινώ πρωτίστως από τον τρόπο δόμησης της αγγλικής κοινωνίας, καθώς και μια χονδρική κατηγοριοποίηση του αγοραστικού κοινού.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Αγγλία είναι μια χώρα με βασιλευομένη δημοκρατία, ένα πάντρεμα κοινοβουλευτισμού και μοναρχίας. Κάτι σαν την Ελλάδα των μεταπολεμικών χρόνων, με τη διαφορά ότι εκεί το παλάτι δεν παίζει τόσο σοβαρό πολιτικό ρόλο. Όμως, ενώ στην Ελλάδα η βασιλική οικογένεια εθεωρήθη από τους πολιτικούς αναλυτές (δικαίως) ως σύνολον ξενόφερτων λακέδων, στην Αγγλία η βασιλική οικογένεια χαίρει μεγάλης απήχησης στις λαϊκές μάζες. Θα πει κανείς τώρα 'ωραία, όλα αυτά όμως τι σχέση έχουν;'. Έχουν, διότι επηρεάζουν την ίδια τη νοοτροπία της αγοράς, καθώς και την αισθητική του αγοραστικού κοινού.

Σίγουρα έχετε προσέξει τον συντηρητισμό που διαπνέει το μεγαλύτερο μέρος της αγγλικής αυτοκινητιστικής παραγωγής. Η λέξη-κλειδί είναι 'ΠΑΡΑΔΟΣΗ'. Η 'παράδοση' αυτή εκφράζεται με τα εξής στοιχεία: Συντηρητικές, ανώδυνες φόρμες, οι οποίες, αντί να είναι ρηξικέλευθες, μοιάζουν οικείες, αλλά ταυτόχρονα είναι πεπαλαιωμένες, σαν μικρές βελτιώσεις σε σχέση με το παρελθόν, χωρίς όμως να υπάρχει τόλμη για κάτι νέο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, επρόκειτο για αντιγραφές αμερικανικών (στη δεκαετία του '50 κυρίως - βλέπε Hillman Minx) ή ιταλικών σχεδιάσεων. Δείτε τι έβγαζαν εταιρείες όπως Humber, Hillman, Armstrong-Siddeley, Wolseley, Riley, Rover, Standard, Morris, Singer, Sunbeam. Αναρωτιέστε πού βρίσκονται οι περισσότερες εξ αυτών σήμερα; Βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα, πάρα πολύ απλά.

Κοινό χαρακτηριστικό των 'καλών' μοντέλων αυτών των εταιρειών ήταν ο πολυτελής εσωτερικός διάκοσμος, ο οποίος προσπαθούσε να δώσει στον Άγγλο μικροαστό/μεσοαστό την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεται σε μια, έστω και σμικρυμένη, Rolls-Royce. Λίγο τον ενδιέφερε το γεγονός ότι οι αναρτήσεις και τα μηχανικά μέρη του αυτοκινήτου του ήσαν προπολεμικά. Και προσέξτε, δεν μιλώ για την εποχή αμέσως μετά τον Β'Π.Π. Εκείνον τον καιρό, όλη η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη και ήταν απολύτως αναμενόμενο να μην υπάρχουν χρήματα για καινοτομίες. Εκείνα τα χρόνια, αυτοκίνητα όπως το Citroen 2CV, ο (άθλιος) σκαραβαίος, το Morris Minor έδωσαν αυτονομία και εργασία σε χιλιάδες συνανθρώπους μας.

Από την άλλη, υπάρχουν οι 'αλήτες', κάτι σαν τους δικούς μας τους θαμώνες της Βούτας, οι οποίοι είναι τρελαμένοι με τα γκάζια και αγοράζουν Lotus Elise, Exige, τρελοδρακουλεμένα Mini Cooper, Saxo VTS και δε συμμαζεύεται. Στη δεκαετία του '30, παίρνανε τις Jaguar SS100...

Ο κόσμος όμως προχωρά. Η Citroen έβγαλε την DS, η Ιταλία άρχισε να προσφέρει πιο προηγμένους κινητήρες και μηχανικά μέρη (με αποκορύφωμα τα Fiat 124 και 128, που, μεταξύ άλλων καινοτομιών, έδωσαν δισκόφρενα μπρος-πίσω και επικεφαλής εκκεντροφόρο αντίστοιχα για πρώτη φορά στον χαμηλού εισοδήματος αγοραστή), η Ιαπωνία έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα, η Mercedes είχε ήδη ξαναχτίσει την εικόνα της ως κατασκευαστού πολυτελών, ακριβών και αξιόπιστων αυτοκινήτων, η VW κατάφερε το χρέπι της (και τα υπόλοιπα χρέπια που έφτιαξε πάνω σ'αυτό) να το προωθήσει ως μόδα και ως σύμβολο αξιοπιστίας (όπως έχω ξαναπεί, με 50τόσα άλογα από 1600 κυβικά, θα πρέπει να είσαι ΤΕΛΕΙΩΣ άχρηστος για να μην είναι αξιόπιστο το μοτέρ) μέσω ενός πανέξυπνου μάρκετινγκ που της επέτρεψε να συνεχίσει να υπάρχει μέχρι να βγάλει το Golf (που δεν ήταν ιδιαιτέρως πρωτοποριακό από καμία άποψη, απλώς ήταν μη αναμενόμενο από έναν τόσο αντιδραστικό και οπισθοδρομικό κατασκευαστή), χωρίς το οποίο θα είχε ακολουθήσει αναμφισβήτητα τα χνάρια των δεινοσαύρων... Α, και τα αρχικά GTI ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ στην VW, αλλά στην Maserati Sebring. Επιτέλους λοιπόν, ας σταματήσει το ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Οι Άγγλοι πού βρίσκονταν τότε (μιλώ για τα τέλη της δεκαετίας του '60 με αρχές της δεκαετίας του '70);

Από πλευράς κινητήρων, οι κυριότεροι ήσαν οι εξής:

1. Jaguar XK
2. Jaguar V12
3. Aston Martin εξακύλινδρος (του Tadek Marek)
4. Austin-Morris Series A
5. Austin-Morris Series B
6. Austin-Morris/Triumph/Healey 3λιτρος, εξακύλινδρος
7. Lotus
8. Coventry Climax FW-series
9. Ford 'Essex'
10. Ford DOHC (από τη σπορ έκδοση του Escort πρώτης γενιάς)
11. Ford 1172 cc

Οι #1, #2, #3, #7 και #10 βρίσκονταν σε αυτοκίνητα πιο 'ειδικής' χρήσης (πολυτελή, σπορ κλπ). Ο #8 ξεκίνησε ως πυροσβεστική αντλία εξαιρετικά υψηλής αντοχής, εξελίχθηκε σε έναν υπέροχο κινητήρα αγώνων και, σε μια πιο περιορισμένων επιδόσεων μορφή, τοποθετήθηκε στο Hillman Imp, αλλά δεν κατάφερε να το σώσει εμπορικά, γιατί είχε άλλα ελαττώματα (σχεδόν ανύπαρκτη ακαμψία).

Ποιοι ήταν τότε οι κινητήρες που κινούσαν τα περισσότερα αγγλικά αυτοκίνητα; Προσέξτε, δεν εδώ δεν θα αναφερθώ στα Ford, γιατί η εταιρεία αυτή δεν έφτασε ποτέ στην κατάρρευση. Ήταν οι #4, #5, #6. Ο #4 ήταν γνώριμός μας από τα Morris Minor και Mini. Ο #5 από τα MG A και B. Ο #6 προήλθε από τα τρακτέρ και κίνησε, σε διάφορους κυβισμούς, από Austin-Healey και MG C μέχρι Alvis και, αν δεν απατώμαι, Triumph TR5 και 6. Οι κινητήρες αυτοί, τεχνολογικά ήταν πρωτόγονοι, ακόμη και για το 1970. Ήταν εξίσου απηρχαιωμένοι με τον Fiat 903cc, τον Renault που κινούσε το 5άρι (αλλά και τον Renault των 1397 κ.εκ.) και τον κινητήρα του σκαραβαίου. Το γεγονός και μόνον ότι οι σειρές A και Β συνέχισαν να μας ταλαιπωρούν στα Austin Metro, Maestro και Montego δηλώνει ένα και μόνο πράγμα: Ότι κάποιοι στην αγγλική αυτοκινητοβιομηχανία δεν ξέρανε και δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Επίσης, η British Leyland, ο γίγαντας αυτός με τα πήλινα πόδια, είχε μια τελείως αλλοπρόσαλλη γκάμα προϊόντων, τα οποία όχι μόνον κατέστρεφαν τις ελπίδες επιβίωσης του οργανισμού λόγω εσωτερικού ανταγωνισμού μεταξύ διαφόρων μοντέλων, αλλά δύσκολα θα κατάφερναν να κόψουν μερίδιο απ'τον εξωτερικό ανταγωνισμό. Τον καιρό που το 'cool' αυτοκίνητο για τα φιλόδοξα στελέχη ήταν η Cortina Mk.III GXL, ποιος θα'παιρνε ένα Morris ή Wolseley 'landcrab' (έτσι λέγονταν τα μοντέλα που βασίζονταν στο Morris 1100); Ακόμη κι αν τα landcrabs είχαν καλύτερες αναρτήσεις, οι κινητήρες τους ήταν τραγικοί, το μάρκετινγκ αλλού γι'αλλού (επέμεναν στην φεουδαρχική/μοναρχική φρασεολογία, τον καιρό που ο αστικός πληθυσμός υιοθετούσε τη νοοτροπία του επιθετικού στελέχους επιχείρησης), το δε στυλ ήταν βγαλμένο από άλλες εποχές... Να μη μιλήσουμε για το πόσο κραυγαλέο ήταν το badge engineering (κάτι στο οποίο αριστεύει ο όμιλος Volkswagen σήμερα).

Ο ποιοτικός έλεγχος είχε πάει κατά διαόλου. Αντισκωριακή προστασία; Τι είναι αυτό, τρώγεται; Ακόμα και οι πρώτες Lancia Beta (που υπέστησαν απίστευτη συκοφαντία από τον αγγλικό και γερμανικό 'ειδικό Τύπο') σκουριάζανε λιγότερο από μια Jaguar XJ se.1 ή 2. Οι μεγαλοδιευθυντάδες προτιμούσαν να παίρνουν οι ίδιοι όλο και περισσότερα χρήματα για ν'αγοράζουν ακριβά δώρα στις ερωμένες τους (ή στους εραστές τους, κατά περίπτωση) παρά να αφήσουν έστω και μια στερλίνα για έρευνα και εξέλιξη νέων προϊόντων. Ή μήπως να μιλήσουμε για τα λάθη στην επιλογή προσωπικού για κάθε project, που οδήγησαν σε εκτρώματα όπως τα Morris Marina και Austin Allegro;

Οι επιλογές στα χαρακτηριστικά των νέων αυτοκινήτων μαρτυρούσαν ασχετοσύνη και τρικυμία εν κρανίω, χειρότερη κι από αυτήν του 'Ακάλυπτου'. Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να πει για την μοναδική φορά που η Rover παρουσίασε ένα αυτοκίνητο που να βλέπεται (το SD1) και, από εκεί που επρόκειτο να είναι άνετο, αλλά και σπορτίφ, του περάσανε άκαμπτο άξονα πίσω και την κρεμαγιέρα με τις 5 στροφές από τέρμα σε τέρμα της Jaguar Mk.X;

Η εμμονή στην ανάρτηση 'κάρου' (άκαμπτος άξονας με σουστόφυλλα) τον καιρό που Γάλλοι, Ιταλοί και Γερμανοί προχωρούσαν μπροστά ήταν άλλη μια ανοησία που έκαψε την αγγλική αυτοκινητοβιομηχανία. Όπως επίσης και η διατήρηση στην παραγωγή αυτοκινήτων που έπρεπε να είχαν καταργηθεί εδώ και αιώνες, τα υπερτιμολογημένα, αλλά φτηνιάρικα ανταλλακτικά (θυμηθείτε τα τακάκια και τα αμορτισέρ των Ε-Type), τα 'ηλεκτρικά' της Lucas, τα αιωρούμενα ημιαξόνια στην οικογένεια χρεπιών Triumph Herald/Vitesse/Spitfire κ.ο.κ., οι εσωτερικές κόντρες και μικροπρέπειες, η μανία των Άγγλων να κατασκευάζουν αυτοκίνητα όχι για την Ευρώπη, αλλά για τους εαυτούς τους, οι αλληλοσυγκρουόμενες γκάμες εντός του ίδιου ομίλου...

Από την άλλη, οι κατασκευαστές πολυτελών αυτοκινήτων χτυπήθηκαν άσχημα από την πετρελαϊκή κρίση. Όμως και πάλι, θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα, αν υπήρχε μια σοβαρή πολιτική και διαχείριση. Τα ίδια που ανέφερα προηγουμένως, επικεντρώνοντας την προσοχή μου στις εταιρείες που κατέστρεψε η British Leyland ισχύουν και για τον όμιλο Rootes, που είχε εξαγορασθεί από την Chrysler.

Μίλησα προηγουμένως για το στυλ των αγγλικών αυτοκινήτων. Προσωπικά, ξεχωρίζω τα εξής αυτοκίνητα (από τα παλιά):

1. Jaguar E-Type
2. Jaguar XJ
3. Jaguar XJS
4. Lotus Elite
5. Lotus Elan
6. Lotus Esprit
7. Aston Martin DB 2/4
8. Aston Martin DB Mk. III
9. Aston Martin DB 4
10. Aston Martin DB 5
11. Aston Martin DB 6
12. Aston Martin DBS
13. Aston Martin V8
14. Bentley Continental
15. Rover SD1
16. Triumph TR6
17. Triumph 2500
18. Mini
19. MG A
20. Jensen Interceptor
21. Gordon-Keeble GK1
22. Rolls-Royce Silver Cloud III 'Chinese Eye'

Από εκεί και πέρα, το χάος... Ο απόλυτος συντηρητισμός. Μπορεί τα περισσότερα από τα υπόλοιπα αγγλικά οχήματα να μην προσβάλλουν την αισθητική, αλλά δεν ξεχωρίζουν. Καλά ήταν τα υπερσυντηρητικά αυτοκίνητα για τους μεσήλικες/υπερήλικες που είχαν μείνει στη βικτωριανή εποχή. Όμως... Αυτοί οι άνθρωποι, κάπου μεταξύ 1965 και 1975, άρχισαν να πεθαίνουν λόγω γήρατος ή να μην μπορούν πια να οδηγήσουν. Αυτό στέρησε από τις εταιρείες που απευθύνονταν σ'αυτούς την πελατεία τους, δηλαδή τους βιοτικούς πόρους! Όταν όλη σου η πελατεία είναι πια στο γηροκομείο ή δυο μέτρα κάτω απ'το χώμα κι εσύ επιμένεις εκεί, η επιχείρησή σου είναι καταδικασμένη ν'ακολουθήσει την ίδια πορεία!

Μετά τον πόλεμο τα πράγματα συνέχισαν από εκεί που ήταν παντού, όμως εξελίχθηκαν για να αντιμετωπιστούν οι νέες συνθήκες και ιδιαίτερα η άνοδος της μικροαστικής τάξης. Σε Ιταλία-Γερμανία-Γαλλία φτιάχτηκαν μικρά, φθηνά και ευέλικτα αυτοκίνητα (κάνοντας και χρήση των τεχνολογιών που αναπτύχθηκαν εξαιτίας του πολέμου), όμως στην Αγγλία, όπου πάντα ο κόσμος ήταν αποκομμένος πρακτικά και από πλευράς νοοτροπίας από την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν έγιναν οι αναγκαίες αλλαγές στη βιομηχανία αυτοκινήτου. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι σήμερα πια έχουν επιβιώσει, έστω και με παθητικό, μόνο εταιρείες όπως οι Bentley, Rolce Royce, Jaguar, Aston Martin και ολίγο από Rover. Κι επίσης από το ότι καμία από τις παραπάνω εταιρείες δεν έβγαλε πιο μικρά και φθηνά μοντέλα για ευρύτερο κοινό, όπως έπραξαν οι Mercedes, BMW.

Ο χρήστης The_Dude έγραψε:
E οχι και παρακμη...Για σκεφτειτε:
-Bentley
-Rolls Royce

ή...
-Audi
-BMW

Kι έτσι όπως πάει, δεν θα μείνει τίποτα....

skullone, σε γενικές γραμμές συμφωνώ, αν και για τα παρωχημένης τεχνολογίας αυτοκίνητα δεν ευθύνεται το πολίτευμα της χώρας...

Δεν νομίζω η Alfa του μεσοπολέμου να έβγαζε και τόσο παρωχημένα αυτοκίνητα...

Ευθύνεται η διοίκηση που είχε κλειστά τα μάτια της στις εξελίξεις της αγοράς... (δημόσιοι υπάλληλοι οι περισσότεροι...)

Και μην ξεχνάμε και τις ανεκδιήγητες 'διεκδικήσεις' των εργαζομένων που με τις ασταμάτητες και για ψύλλου πήδημα απεργίες τους κυριολεκτικά διέλυσαν την βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία...

Το πολίτευμα και την κοινωνική νοοτροπία τα έβαλα στο παιχνίδι, γιατί επηρεάζουν το τι θα κοιτάξει ο αγοραστής. Στην Ιταλία, είχαμε το αποκορύφωμα της επιβίωσης φεουδαρχικών στοιχείων και, βεβαίως, των εραλδικών συμβόλων (οικόσημα, θυρεοί κλπ). Αυτό προκαλεί - κατά τη γνώμη μου - μια μετατόπιση της προσοχής από την τεχνική πλευρά στα 'λιλιά' (χρώμια, εμβλήματα, βασιλικές διασυνδέσεις, κλπ).

Ο χρήστης skullone έγραψε:
οικογένεια χρεπιών Triumph Herald/Vitesse/Spitfire κ.ο.κ

**Αυτο πραγματικα θα με ενδιαφερε παρα πολυ να μαθω με ποιο σκεπτικο γραφτηκε και απο ποιον....
Αυτος που το εγραψε, εχει δει ποτε στη ζωη του καποιο TRIUMPH Vitesse η θα ψαξει στο διαδικτυο να βρει καποια φωτο, να μαθει ποιο ειναι το αμαξακι αυτο???

Πολυ ωραια αυτα που εγραφες φιλε/η και μερικα απο αυτα δυστυχως(!) ειναι αληθινα! Αλλα μερικα αλλα δεν εχουν καμμια σχεση με την πραγματικοτητα....
**

Ο χρήστης skullone έγραψε:
οικογένεια χρεπιών Triumph Herald/Vitesse/Spitfire κ.ο.κ

**Αυτο πραγματικα θα με ενδιαφερε παρα πολυ να μαθω με ποιο σκεπτικο γραφτηκε και απο ποιον....
Αυτος που το εγραψε, εχει δει ποτε στη ζωη του καποιο TRIUMPH Vitesse η θα ψαξει στο διαδικτυο να βρει καποια φωτο, να μαθει ποιο ειναι το αμαξακι αυτο???

Πολυ ωραια αυτα που εγραφες φιλε/η και μερικα απο αυτα δυστυχως(!) ειναι αληθινα! Αλλα μερικα αλλα δεν εχουν καμμια σχεση με την πραγματικοτητα....
**

απλα
rover?....OVER!

...καμια αντιρρηση, αλλα τουλαχιστον ειχαν την θεληση και το κουραγιο να βγαλουν πισωκινητο αυτοκινητο, κατι που η Αλφα, αχει να κανει απο το 1990.

V8 4600cc

Ο χρήστης 037 έγραψε:
...καμια αντιρρηση, αλλα τουλαχιστον ειχαν την θεληση και το κουραγιο να βγαλουν πισωκινητο αυτοκινητο, κατι που η Αλφα, αχει να κανει απο το 1990.

http://i7.photobucket.com/albums/y258/t ... ic1441.jpg
V8 4600cc

και κατάφεραν τι? Να καταστρέψουν το κυριότερο θετικό (ΙΜΗΟ) σημείο αυτού του μοντέλου, την αρχοντική και κομψή του εμφάνιση...

πόσο περίμεναν να πουλήσει το συγκεκριμένο? Ποσο πούλησε τελικά?

H εμφανιση δεν χαλασε καθολου, αν και η φωτο ειναι απο το supercharged μοντελο με φουσκωμενα φτερα που πραγματι το χαλαει, αλλα η απλη εκδοση ηταν πολυ πολυ ομορφη.

Δεν εχω ιδεα ποσα πουλησε, μαλλον πολυ λιγα. Δεν προλαβαν και να ηθελαν.

θεωρω ελειψη το κλεισημο της ιστορικης-αιωνοβιας rover...
ασχετο αν τδεν εδωσε τιποτα το σημαντικο στην αυτοκινηση την τελευταια 10ετια...

την alfa εχω κραξει οuκ ολιγες φορες για αυτην της την mlk..κατι 4χ4 δεν μου λενε τιποτα! αν και δεν ειναι μονο δικο της το λαθος...

γι'αυτο αλλωστε καναμε την 75 καινουρια φετος (παει για κοτετσι) μιας και δεν βλεπω να χαιπομαι νεα πισωκουνα Α!!!

Ο χρήστης 037 έγραψε:
H εμφανιση δεν χαλασε καθολου, αν και η φωτο ειναι απο το supercharged μοντελο με φουσκωμενα φτερα που πραγματι το χαλαει, αλλα η απλη εκδοση ηταν πολυ πολυ ομορφη.

Δεν εχω ιδεα ποσα πουλησε, μαλλον πολυ λιγα. Δεν προλαβαν και να ηθελαν.

αυτο το facelift ειναι μην πω τι!!!

σαν να 'γεννηθηκαν' τα φαναρια απο την 147 με το σβησιμο των παλιων φλας μεσω του προφυλακτηρα...

μπρρρρρ