Καλωσήρθες.

Ο χρήστης n_olympios έγραψε:
Αγαπητοί μου φίλοι και συμφορουμίτες, βρίσκομαι εις την ευχάριστον θέσην να σας ανακοινώσω πως από σήμερον, Κυριακή 15 09:00 Ζ Ιαν 2005, θα τελώ υπό καθεστώς αδείας απολύσεως.

Kαλός πολίτης Νίκο! Άντε ..και στα δικά μας!

Ευλογημένη στιγμή αυτή...

Ο χρήστης n_olympios έγραψε:
Αγαπητοί μου φίλοι και συμφορουμίτες, βρίσκομαι εις την ευχάριστον θέσην να σας ανακοινώσω πως από σήμερον, Κυριακή 15 09:00 Ζ Ιαν 2005, θα τελώ υπό καθεστώς αδείας απολύσεως.

Καλός πολίτης Νικόλα!!!

Ο χρήστης SirGus έγραψε:

Αγαπητοί μου φίλοι και συμφορουμίτες, βρίσκομαι εις την ευχάριστον θέσην να σας ανακοινώσω πως από σήμερον, Κυριακή 15 09:00 Ζ Ιαν 2005, θα τελώ υπό καθεστώς αδείας απολύσεως.

Καλός πολίτης!!

Άντε με το καλό και καλός πολίτης. Να παίρνουν κουράγιο και κάτι άλλα παιδιά που θέλουν λίγο καιρό ακόμα.

Καλός πολίτης!

Καλός πολίτης Νικόλα!

Καλός πολίτης.

Νικόλα καλός πολίτης!

καλος πολιτης!

Το citforum σε περιμένει...

Πολίτης κιόλας? Πάει κι στρατός, χάλασε....

Καλή ελευθερία λοιπόν!

Καλός πολίτης Νικόλα,

Και τώρα;

Στον αγώνα...

Καλός πολίτης!

Λίγες σκέψεις που έγραψα και αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας...

*Πέρασαν 3 μήνες και η παραμεθόριος στη Σκύρο τελείωσε...Επιστροφή στην Αθήνα με το C-130 και πλέον νέα μετάθεση για την τελευταία μονάδα από την οποία θα απολυθώ σε λίγους μήνες.

Αναρωτιέμαι πως να αρχίσω αυτή την ιστορία. Ας χρησιμοποιήσω τον κλασσικό τρόπο.

Ήταν 25 Οκτωβρίου όταν έφτασα στη Σκύρο και δεν είχα φανταστεί ποτέ μου ότι η τύχη θα ήταν τόση και θα είχα την ευκαιρία να είμαι στα Readiness της 135 ΣΜ.

Με ειδικότητα μετεωρολόγου θα ήμουν στον πύργο ελέγχου και θα έβλεπα κάποιο F-4 ή Mirage 2000 να βρίσκεται στο διάδρομο και να περνάει σε μικρή απόσταση από μπροστά μου.

Έτσι, με το που φτάνω στη Σκύρο και απλά άκουσα τα αεροσκάφη ένιωσα την πρώτη χαρά.

Μετά από αυτό ήρθε και η στιγμή που είδα τα αεροσκάφη να πετάνε πολύ χαμηλά, αφού οι θάλαμοι βρίσκονταν τόσο κοντά στον διάδρομο. Πλέον ανυπομονούσα να πάω στον πύργο για να τα παρατηρήσω από ακόμα μικρότερη απόσταση.

Πράγματι, την επόμενη μέρα αφού είχα μαζέψει τις απαραίτητες υπογραφές, είχα την ευκαιρία να βλέπω από τον πύργο, απογειώσεις, προσγειώσεις , touch & go κλπ. Ήταν θεαματικό, δεν το είχα ξαναδεί και ένιωθα πολύ ευχαριστημένος.

Οι δυσκολίες δεν άργησαν και σύντομα, για διάφορους λόγους, βρέθηκα στα μαγειρεία. Μου έκανε καλό βέβαια γιατί είδα και αυτή την πλευρά του στρατού, ακόμα και αν η κούραση ήταν αρκετή. Ήρθε και η μέρα που έπρεπε να κάνω την διανομή φαγητού και έπρεπε να πάω το φαγητό στα Readiness. Είδα τα αεροπλάνα από απόσταση λίγων μέτρων, τους πιλότους να συζητάνε μεταξύ τους και τους μηχανικούς να φροντίζουν τα αεροσκάφη. Μακάρι να μπορούσα να κάτσω ακόμα περισσότερο αλλά ο οδηγός με περίμενε για τις επόμενες επιστασίες. Χαιρέτησα τα Readiness προσωρινά για το ραντεβού της επόμενης διανομής φαγητού!

Κάθε εμπόδιο για καλό λένε, και τελικά ισχύει. Έμαθα με χαρά ότι από τις 11 Νοεμβρίου, από τρομερή τύχη, θα ήμουν εγώ ο νέος καντινιέρης των Readiness της 135 ΣΜ αφού η μετάθεση του προηγούμενου είχε έρθει. Απερίγραπτη η χαρά μου και το λιγότερο που με ενδιέφερε και εκτιμώ ακόμα και τώρα είναι οι συνθήκες διαβίωσης που δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τους θαλάμους σμηνιτών. Με ενδιέφερε μόνο ότι θα είχα την μοναδική ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους και καταστάσεις με τόσο ενδιαφέρον, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Και έτσι και έγινε, γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου την πρώτη φορά που γνώρισα του πιλότους από κοντά. Είδα λοιπόν ότι όλοι τους, χωρίς καμία εξαίρεση, από την πρώτη στιγμή, με πλησίασαν σαν Κώστα, όχι σαν ένα ΑΣΜΑ. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι για τους πιλότους πάντα, κάθε στιγμή, ήμουν ο Κώστας και όχι ο «καντινιέρης», η «σειρά», ο «φαντάρος», η «ψαρούκλα» κλπ. Θα θυμάμαι ότι πάντα για τους πιλότους και τους μηχανικούς η κουζίνα τους ήταν και κουζίνα μου, το σαλόνι τους ήταν και σαλόνι μου, ενώ ποτέ δεν άκουσα ένα “όχι” σε κάποια χάρη που ζητούσα, με βοηθούσαν σε ότι ήθελα αλλά και με κάλυπταν στα λάθη μου. Αντιθέτως η πλειοψηφία των μονίμων, δυστυχώς, θα ασχοληθούν με άλλα, ασήμαντα θέματα με άλλο τρόπο συμπεριφοράς… Ήμασταν μια παρέα λοιπόν, απλά είχα υποχρεώσεις και δουλειές που λόγω του κλίματος, υπήρχε μέσα μου η διάθεση ότι τους φιλοξενούσα στο σπίτι μου.

Δεν άργησε να έρθει και η πρώτη φορά που άκουσα τη σειρήνα της αναχαίτισης να χτυπάει. Ξαφνικά, μέσα στην ταραχή, νόμιζα ότι ακόμα και εγώ θα έπρεπε να κάνω κάτι! Κάπως να βοηθήσω! Σε δευτερόλεπτα πιλότοι και μηχανικοί, τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσαν προς τα αεροσκάφη έπρεπε σε ελάχιστα λεπτά να τα έχουν ετοιμάσει και να βρίσκονται στον αέρα. Απλή διαδικασία για αυτούς, εκκίνηση, τροχοδρόμηση προς τον κύριο διάδρομο, full AB, αφήνουμε φρένα και γρήγορα στον αέρα και από μέσα μου να λέω κάθε φορά…

«προσοχή και καλή επιστροφή …»

Είμαι σίγουρος ότι κάθε φορά πετύχαιναν τον στόχο τους και έτσι όταν γύριζαν και ήμουν στην κουζίνα ετοιμάζοντας τους καφέδες, λίγο στα κλεφτά, έπιανα κάποιες κουβέντες από το τι συνέβη στον αέρα. Νόμιζα ότι ήταν αρκετό και ένιωθα και πάλι τυχερός, αλλά δεν σταμάτησε εκεί η τύχη μου. Είχα την ευκαιρία να έχω φωτογραφίες από τον αέρα αφού ιπτάμενος, χωρίς να του το ζητήσω εγώ, προσφέρθηκε να χρησιμοποιήσει την φωτογραφική μηχανή μου.

Μετά από όλα αυτά, όπως είναι λογικό έρχονται οι απορίες και έτσι σημαντικές θα είναι οι στιγμές που οι λίγες και απλές ερωτήσεις μου για τα αεροπλάνα λυνόντουσαν από τις απαντήσεις των πιλότων που έχουν αφιερώσει απίστευτο χρόνο σε μελέτη. Δουλειά που κανείς μας δεν φαντάζεται.

Καλές οι φωτογραφίες αλλά το βίντεο έχει άλλη χάρη και έτσι ήρθε και η μέρα που άκουσα τον ιπτάμενο να με ρωτάει : «Αλήθεια Κώστα, έχεις δει ποτέ βίντεο από αναχαίτιση?» Ένα απλό και αμήχανο «όχι» ήταν αρκετό για να έρθει η στιγμή που βλέποντας στην τηλεόραση το βίντεο, θα ένιωθα και εγώ το ένα χιλιοστό της αγωνίας, της προσπάθειας και της μάχης που δίνουν στον αέρα κάθε φορά αυτά τα παιδιά. Μετά από αυτό νομίζω ότι καταλαβαίνω γιατί κάποιος μου είχε πει : «Όταν δεν πετάμε, είμαστε δυστυχισμένοι».

Ήρθε και η μέρα που προσπαθούσα να αναμετρηθώ μαζί τους στον εξομοιωτή στον υπολογιστή και αφού τελείωνε η μάχη (σύντομα βέβαια…) είχα μπροστά μου τον πιλότο να μου δείχνει στον πίνακα με τον μαρκαδόρο τι λάθη έκανα και τι πρέπει να προσέξω την επόμενη φορά. Και επειδή δεν έφτανε μόνο αυτό για να βελτιωθώ, είχα την μοναδική ευκαιρία να διαβάσω και ένα από τα εκπαιδευτικά τους βιβλία. Νέες έννοιες, ξένη γλώσσα για μένα και στο μυαλό μου ακόμα και τώρα να ακούω λίγες συμβουλές όπως «Να κρατάς πάντα ενέργεια στο αεροπλάνο, μην τραβάς απότομα, να κοιτάς πάντα την προπορεία σου, ποτέ μην φεύγεις από τα ψαλίδια, να σκέφτεσαι πάντα αν σε συμφέρει η μάχη ενός ή δύο κύκλων...» και άλλες συμβουλές, πολύτιμες για τον κόσμο των εξομοιωτών, που φέρνω στην μνήμη μου συχνά για να μην τις ξεχάσω. Μετά από όλα αυτά και την δικιά μου προσπάθεια ήρθε και η στιγμή που κατάφερα να τον νικήσω σε ένα σύντομο dogfight. Τόση χαρά και υπερηφάνεια που ακόμα πιστεύω ότι ίσως να με άφησε να κερδίσω!

Αφήνω για το τέλος το πιο συγκλονιστικό, δηλαδή τις ημέρες που είχα την ευκαιρία να κάτσω και εγώ σε ένα οπλισμένο Mirage 2000 και F-4 . Δεν περιγράφεται το συναίσθημα. Βρίσκεσαι σε ένα απίστευτα μικρό χώρο, με δεκάδες κουμπάκια, μοχλούς και λαμπάκια να σε περιμένουν να τα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις κάτι τόσο απλό για αυτούς αλλά τόσο εντυπωσιακό για εμάς που βρισκόμαστε κάτω και τους θαυμάζουμε. Αρχίζει μια μικρή περιγραφή του κάθε οργάνου από τον πιλότο. Μου δείχνει πώς να ανοίξω τον κεντρικό διακόπτη και έτσι με μια απλή κίνηση ενός κουμπιού δεκάδες λαμπάκια ανάβουν, ένας νέος κόσμος εμφανίζεται μπροστά μου και η φράση «Καλά κατάλαβα, εγώ σε αφήνω εδώ και όταν βαρεθείς βγες» με ξύπνησε και κατέβηκα στην πραγματικότητα χρησιμοποιώντας τη δύσκολη κίτρινη σκάλα. Αξέχαστη στιγμή!

Επιπλέον στα Readiness της 135 ΣΜ κατάλαβα ότι η γνωστή φράση «Τι περιμένεις, στρατός είναι» είναι απλά ένας μύθος, γιατί πολύ απλά δεν είναι θέμα στρατού. Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι με γνωστό επίπεδο που χαλάνε την εικόνα της Αεροπορίας ή και των άλλων σωμάτων.

Από τα παραπάνω νομίζω πως είναι λογικό, για πιο λόγο θα θυμάμαι για πάντα τα Readiness της 135 ΣΜ.

Έτσι , θέλω να ευχαριστήσω τους πιλότους και τους τεχνικούς της Τανάγρας και της Ανδραβίδας τους οποίους τα Readiness της 135 ΣΜ φιλοξενούν γιατί έκαναν ένα μέρος της θητείας μου τόσο ξεχωριστό, με τόσο ενδιαφέρον. Ευχαριστώ για τον τρόπο που όλοι τους με πλησίασαν, για τις απίστευτες στιγμές που μου χάρισαν, και να είναι σίγουροι ότι πάντα θα τους σκέφτομαι και θα εύχομαι το καλύτερο για αυτούς.

Τώρα τι μένει?

Θα μου μείνουν οι εκατοντάδες φωτογραφίες, τα πολλά βίντεο που τράβηξα, τηλέφωνα και e-mails που ξέρω ότι θα με κρατάνε σε επαφή με αυτούς τους φίλους, οι εξομοιωτές που θα μου δίνουν την ευκαιρία να βλέπω τους Έλληνες ιπτάμενους σε δράση έστω και μέσα από μια οθόνη και το βασικότερο και πιο σημαντικό…πάρα πολλές ευχάριστες αναμνήσεις.

Εύχομαι να είστε πάντα καλά, γεροί και υγιείς, να έχετε ασφαλείς πτήσεις, να δίνετε χαρά στον κόσμο που σας γνωρίζει και … όταν θα πίνετε ένα καφέ στα Readiness της 135 ΣΜ να θυμάστε ότι κάποτε πέρασε από εκεί ένας καντινιέρης που θα σας θυμάται για όλη την ζωή του.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση,

ο φίλος σας ,

Κώστας Ζ. (Γ΄05)

Χωρίς λόγια.

Με το καλό ξανά εκτός στρατεύματος γιατί πολίτης είσαι πάντα!!!!

Γειά σου ρε Κώστα !!!

Μου θύμισες τις μέρες μου στην ΠΑ