*Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Μετωπική
...Οι κιθάρες, όταν τσιτώνονται και ουρλιάζουν, παραμένουν εκεί που ήταν και στο Φρέσκο Χιόνι και στη Σφεντόνα και στο Χρόνια Πολλά - σκαλωμένες στο χθες, ανίκανες (ή απρόθυμες;) να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, να αναζητήσουν νέες διαδρομές, να ψάξουν έναν διαφορετικό μελωδικό ορίζοντα άρθρωσης. Οι** στίχοι είναι επίσης μια από τα ίδια, μια αποθέωση της κοινοτοπίας**, είτε ερωτικά θέματα διαπραγματεύονται, είτε ευρύτερα κοιτάνε προς την κοινωνία. Πόσες και πόσες φορές έχουν ειπωθεί αυτά τα πράγματα - με άλλα λόγια, αλλά με τις ίδιες συγκινησιακές διαθέσεις - σε μια σειρά albums του Βασίλη Παπακωνσταντίνου τα τελευταία χρόνια; Τι είδους rock κουλτούρα πρεσβεύει ένα τετράστιχο όπως το «Στου κορμιού σου έχω βγει την εθνική/Τούτη η νύχτα πάει για καταστροφή/Μόλις φτάσω στην επόμενη στροφή/Πέφτω πάνω σου για μια μετωπική» (“Μετωπική”);** Και πόσο μακριά νομίζουν ότι στέκει οι συντελεστές του από την κουλτούρα της πίστας;** Και σε ποιους απευθύνεται αλήθεια μια τόσο νηπιακή κριτική στην ασυδοσία των τηλεοπτικών καμερών, σαν αυτή του “Πέντε Λεπτά”; Που από τη μία κράζει τους ψωνισμένους σε - ενοχλητικά - υψηλούς τόνους και από την άλλη δεν τολμάει καν να ξεστομίσει το ρήμα «γαμώ» εκεί όπου χρειάζεται; Όταν κάποιος νιώθει την οργή να φουντώνει μέσα του, μόνο για σεμνοτυφίες δεν έχει όρεξη, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω εγώ....*
Aπό δω:
http://www.avopolis.gr/greviews/default.asp?ID=3505
Ν' αγιάσει το στόμα του!