Όποιος δεν επιθυμεί να μάθει γιατί συμβαίνει το ένα ή το άλλο, αποστηθίζει το σωστό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Θεωρώ πως το βασικό πρόβλημα ειδικά σε ότι αναφέρεται ο dpurpler είναι το γεγονός ότι θεωρούμε την προγονική και την ομιλούμενη γλώσσα μας ως δύο διαφορετικές και όχι ως μία εξελισσόμενη. Προσωπικά είχα καθηγήτρια που από το Γυμνάσιο μας έλεγε συνεχώς αυτήν την κουβέντα και μάλιστα κατά τη διάρκεια της μελέτης του Ομήρου. Πλην όμως θεωρώ ότι οι κανόνες που γενικά χρησιμοποιούμε ( για τη γραμματική ) γεννήθηκαν μαζί με τη γλώσσα μας.

( Ενδεχομένως και με βάση κάποιες ιστοσελίδες να συνδέονται με την γέννηση του Εβραϊκού έθνους ή όποιας άλλης φυλής καθ' ότι είναι γνωστόν σε όλους ότι τελικά δεν έχουμε σκεφτεί τίποτε και μας έμαθαν άλλοι να μιλάμε )

Το σχόλιό μου δεν έχει να κάνει με την συνέχεια της Ελληνικής.

Ελιτε στην Ομηρική, είτε στην Αρχαία, είτε στην Κοινή, είτε στην Νεοελληνική, τον ίδιο πρόβληματισμό έχω. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις την δομή της γλώσας για να απολάυσεις τον Όμηρο ή τον Θουκιδίδη ή ακόμα και τον Ελύτη από ψυχαγωγικής ή φιλοσοφικής απόψεως.

Αλλά η διδαχή να περιορίζεται σε αυτά μόνο και να μην γίνεται καθόλου κουβέντα για το περιεχόμενο του έργου είναι κατά την γνώμη μου γελοίο. Η εστίαση σε αυτά τα κείμενα πρέπει να γίνεται στην ουσία και όχι στην Γραμματική και το Συντακτικό. Έλεος δηλαδή. Να διαβάζεις τον διάλογο των Αθηναίων με τους Μηλίους και να ψάχνεις να βρείς το αντικείμενο και το υποκείμενο και το τί ωραία έχει τοποθετήσει ο Θουκιδίδης το ερωτηματικό;
Ή ότι είναι ίαμβος ή σονέτο ή δεκαπεντασύλλαβο; Ποιος μετράει τις συλλαβές δηλαδή; Και πόσες φορές εμφανίζεται ή λέξη ανήρ ή η λέξη άναξ στην Ιλιάδα; Αυτός που διάβασε το έπος αυτό κατάλαβε δηλαδή;

Το που δίδεται η έμφαση τελικά είναι αυτό που με απασχολεί.

Ο χρήστης dpurpler έγραψε:
Το σχόλιό μου δεν έχει να κάνει με την συνέχεια της Ελληνικής.

Ελιτε στην Ομηρική, είτε στην Αρχαία, είτε στην Κοινή, είτε στην Νεοελληνική, τον ίδιο πρόβληματισμό έχω. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις την δομή της γλώσας για να απολάυσεις τον Όμηρο ή τον Θουκιδίδη ή ακόμα και τον Ελύτη από ψυχαγωγικής ή φιλοσοφικής απόψεως.

Αλλά η διδαχή να περιορίζεται σε αυτά μόνο και να μην γίνεται καθόλου κουβέντα για το περιεχόμενο του έργου είναι κατά την γνώμη μου γελοίο. Η εστίαση σε αυτά τα κείμενα πρέπει να γίνεται στην ουσία και όχι στην Γραμματική και το Συντακτικό. Έλεος δηλαδή. Να διαβάζεις τον διάλογο των Αθηναίων με τους Μηλίους και να ψάχνεις να βρείς το αντικείμενο και το υποκείμενο και το τί ωραία έχει τοποθετήσει ο Θουκιδίδης το ερωτηματικό;
Ή ότι είναι ίαμβος ή σονέτο ή δεκαπεντασύλλαβο; Ποιος μετράει τις συλλαβές δηλαδή; Και πόσες φορές εμφανίζεται ή λέξη ανήρ ή η λέξη άναξ στην Ιλιάδα; Αυτός που διάβασε το έπος αυτό κατάλαβε δηλαδή;

Το που δίδεται η έμφαση τελικά είναι αυτό που με απασχολεί.

Συμφωνώ απολύτως. Τα Ομηρικά έπη ώς διδασκαλία σχετική με την εκμάθηση της γλώσσας είναι εντελώς διαφορετική ( όχι όμως άσχετη ) με τη διδασκαλία σε ότι αφορά τη λογοτεχνική πλευρά.

Και τα δύο πρέπει να διδάσκονται. Όχι όμως το ένα καθ' υπερβολή του άλλου.

Ο χρήστης ginogsm έγραψε:

( Ενδεχομένως και με βάση κάποιες ιστοσελίδες να συνδέονται με την γέννηση του Εβραϊκού έθνους ή όποιας άλλης φυλής καθ' ότι είναι γνωστόν σε όλους ότι τελικά δεν έχουμε σκεφτεί τίποτε και μας έμαθαν άλλοι να μιλάμε )

Θα μπορούσες να παραθέσεις αυτές 'τις κάποιες ιστοσελίδες', ώστε να γίνει ακριβέστερος ο στόχος της ειρωνίας σου;

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:

( Ενδεχομένως και με βάση κάποιες ιστοσελίδες να συνδέονται με την γέννηση του Εβραϊκού έθνους ή όποιας άλλης φυλής καθ' ότι είναι γνωστόν σε όλους ότι τελικά δεν έχουμε σκεφτεί τίποτε και μας έμαθαν άλλοι να μιλάμε )

Θα μπορούσες να παραθέσεις αυτές 'τις κάποιες ιστοσελίδες', ώστε να γίνει ακριβέστερος ο στόχος της ειρωνίας σου;

Όχι , γιατί ; Τι πρόβλημα έχεις ;

Ο χρήστης ginogsm έγραψε:

( Ενδεχομένως και με βάση κάποιες ιστοσελίδες να συνδέονται με την γέννηση του Εβραϊκού έθνους ή όποιας άλλης φυλής καθ' ότι είναι γνωστόν σε όλους ότι τελικά δεν έχουμε σκεφτεί τίποτε και μας έμαθαν άλλοι να μιλάμε )

Θα μπορούσες να παραθέσεις αυτές 'τις κάποιες ιστοσελίδες', ώστε να γίνει ακριβέστερος ο στόχος της ειρωνίας σου;

Όχι , γιατί ; Τι πρόβλημα έχεις ;

Γιατί θα πρέπει να 'έχει πρόβλημα' κάποιος που σου ζητάει να αποσαφηνίσεις κάτι από όσα λες σε μία δημόσια συζήτηση, και όχι εσύ που αρνείσαι και μάλιστα με αρκετά αγενή τρόπο;

Σεβαστή η άρνησή σου, πάντως.

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:

( Ενδεχομένως και με βάση κάποιες ιστοσελίδες να συνδέονται με την γέννηση του Εβραϊκού έθνους ή όποιας άλλης φυλής καθ' ότι είναι γνωστόν σε όλους ότι τελικά δεν έχουμε σκεφτεί τίποτε και μας έμαθαν άλλοι να μιλάμε )

Θα μπορούσες να παραθέσεις αυτές 'τις κάποιες ιστοσελίδες', ώστε να γίνει ακριβέστερος ο στόχος της ειρωνίας σου;

Όχι , γιατί ; Τι πρόβλημα έχεις ;

Γιατί θα πρέπει να 'έχει πρόβλημα' κάποιος που σου ζητάει να αποσαφηνίσεις κάτι από όσα λες σε μία δημόσια συζήτηση, και όχι εσύ που αρνείσαι και μάλιστα με αρκετά αγενή τρόπο;

Σεβαστή η άρνησή σου, πάντως.

Με παρεξήγησες και μάλλον και εγώ διαβάζοντας τη δημοσίευσή μου θα με παρεξηγούσα. Δεν ήθελα να φανώ αγενής και λυπάμαι ειλικρινά.

Πάντως συνεχίζω να αρνούμαι και εκτιμώ που το σέβεσαι.

Δεν ήξερα πού αλλού να το δημοσιεύσω:

Ο Καζαντζάκης έγραψε: 'Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος'.

Πώς μεταφράζεται αυτό στα Αγγλικά; 'I hope for nothing**, I fear nothing, I am free. '

**Ή μήπως 'I hope to nothing' ή 'I hope nothing';

I hope for nothing. I fear nothing. I am free

Ευχαριστώ.

(επειδή αναφέρθηκε εδω:
http://www.4troxoi.gr/phpBB/viewtopic.p ... start=1335

παραθέτω.

Χρειάζεται η ιστορική ορθογραφία;

• Η εξοικείωση με την ιστορική γραφή των λέξεων, τελικά, αποτελεί λεπτή πνευματική άσκηση

Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ

Γιατί παιδευόμαστε με τα έξι /i/ τής ορθογραφίας τής γλώσσας μας (ι, η, υ, ει, οι, υι), με τα δύο /e/ (ε, αι), τα δύο /o/ (o, ω), τα τρία /v/ (β, αυ, ευ), τα τρία /f / (φ, αυ, ευ), τα δύο /z/ (ζ, σμ, σλ) κ.ο.κ.; Δεν μας φτάνει ένα /i/ το ι, ένα /e/ το ε, ένα /o/ το ο, ένα /v/ το β κ.τ.ό.; Γιατί να μη γράφουμε ιρίνι (ειρήνη), ίπαρξι (ύπαρξη), κερί (καιροί), γινέκα (γυναίκα), εσθάνομε (αισθάνομαι), χόρι (χώροι), εβγενίς (ευγενείς), άβριο (αύριο), έφθιμι (εύθυμη) κ.τ.ό.; Είναι η ιστορική ορθογραφία απόρροια (ή «απόρια») ενός εθνικού μαζοχισμού; Είναι επινόηση κάποιων διανοουμένων; Είναι προσκόλληση σε παρωχημένες γλωσσικές εμμονές; Και προχωρώντας πιο τολμηρά, λένε μερικοί, γιατί να μη γράφουμε irini, iparksi, keri, gineka, esthanome, chori, evgenis, avrio, efthimi κ.τ.ό.; Γιατί να μη προσχωρήσουμε δηλ. στο λατινικό αλφάβητο (που -στο κάτω-κάτω- είναι ελληνικής προελεύσεως), κάνοντας τη γραφή μας πιο προσιτή στους ξένους; Ηδη δεν επικοινωνούμε στους Η/Υ με τα Greeklish;

Αυτά και άλλα πολλά ακούω κατά καιρούς σε μαθήματα, διαλέξεις, συζητήσεις, όταν έρχεται ο λόγος στην ιστορική ορθογραφία τής γλώσσας μας και στις δυσκολίες που γεννά η ορθή γραφή της ως απορίες κάποιων ομιλητών τής Ελληνικής που θέτουν το αίτημα ή νομίζουν πως «ανακαλύπτουν» τη λύση των δυσκολιών τής ορθογραφίας με την υιοθέτηση μιας φωνητικής ορθογραφίας με ελληνικά ή -κατά τους πιο τολμηρούς- με λατινικά γράμματα. Η συζήτηση συνήθως -εκ μέρους μου- προχωρεί ως εξής: Αλήθεια, γιατί οι αγγλόφωνοι λ.χ. λαοί (Αγγλοι, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Καναδοί) δεν προχώρησαν σε υιοθέτηση τής φωνητικής ορθογραφίας, όταν μάλιστα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ οξύτερες ορθογραφικές δυσκολίες απ' ό,τι εμείς; Οταν λ.χ. έχουν να αντιμετωπίσουν την τεράστια απόσταση που υπάρχει μεταξύ προφοράς και γραφής σε παραδείγματα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να δείξουν λ.χ. ότι τελείως διαφορετικοί φθόγγοι ή διαδοχές φθόγγων (ou, af ap, au, u, o, oκ/och) ορθογραφούνται με την ίδια διαδοχή γραμμάτων, γράφονται το ίδιο ως -ough: Though the rough cough and hiccough plough me through, Ι ought to cross the lough! Και, φυσικά, τι να πει κανείς για τα συστήματα γραφής/ορθογραφίας που χρησιμοποιούνται για την κινεζική ή την ιαπωνική γλώσσα με τις χιλιάδες των χαρακτήρων που πρέπει να ξέρει κανείς για να γράφει αυτές τις γλώσσες;

Οπως και να το δούμε, η ιστορική ορθογραφία των λέξεων μιας γλώσσας είναι μέρος τής πολιτιστικής κληρονομιάς ενός λαού. Η γραπτή μορφή των λέξεων μαζί με τη σημασία τους συναποτελούν τον γραπτό λόγο μιας γλώσσας. Μέσα σ' αυτόν απεικονίζεται η ιστορία των λέξεων, αφού ιστορική ορθογραφία σημαίνει παράσταση τής ετυμολογικής προέλευσης και τής ετυμολογικής συγγένειας κάθε λέξης, απ' όπου συνάγεται η βασική σημασία της και η σχέση της με τις άλλες λέξεις που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική οικογένεια. Ετσι λ.χ. γράφοντας φίλος με ι συνδέεις τη λέξη με όλα τα σύνθετα και τα παράγωγα που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική-σημασιακή οικογένεια (φιλία, φιλικός, άφιλος, φιλόσοφος, ζωόφιλος, συμφιλιώνω κ.λπ.), ενώ γράφοντας φυλή (με υ και ένα λ) συνδέεις τη λέξη ετυμολογικά-σημασιακά με λέξεις όπως φυλετικός, φυλετισμός, διαφυλικός φυλογενετικός, αλλόφυλος κ.λπ., γράφοντας δε φύλλο (με υ και δύο λ) έχεις περάσει σε άλλη ετυμολογική οικογένεια και σημασία, που φαίνεται στις λέξεις φύλλωμα, φυλλωσιά, πλατύφυλλος, τριαντάφυλλο, φυλλομετρώ κ.τ.ό. Αλλο το λειπ- στο λείπω, λειψός, έλλειψη, διάλειμμα κ.λπ., άλλο το λυπ- στα λύπη, λυπάμαι, περίλυπος, λυπηρός κ.λπ., άλλο το ληπ- (του λαμβάνω) στα αντιληπτός, λήψη, κατάληψη, ακατάληπτος κ.τ.ό. Το ότι το λοιπ- στα λοιπός, λοιπόν, υπόλοιπος κ.ά. ή το λιπ- στο ελλιπής, λιποτάκτης, λιποψυχώ αποτελούν συγγενείς φωνολογικές μορφές («μεταπτωτικές βαθμίδες» τις λένε οι γλωσσολόγοι) τής ρίζας λειπ- (λείπω) είναι κι αυτό μια γνώση/πληροφορία που φωτίζει ετυμολογικά-σημασιακά τις αντίστοιχες λέξεις. Το ότι επίσης το λιπ- στα λίπος, λιπαρός, λίπωμα είναι μια άλλη ομόγραφη ρίζα, όπως και το λιπ- τού εκλιπαρώ και τού αρχολίπαρος («ο επιθυμών και επιδιώκων αξιώματα»), αυτό δείχνει τον πλούτο και τη σημασιολογική ιστορία των λέξεων που είναι μια ελκυστική διανοητική περιπλάνηση στα εκφραστικά μέσα ενός λαού. Η ορθογραφική διάκριση φον- (φόνος, φονικός, φονιάς) και φων- (φωνή, ραδιόφωνο, άφωνος), οικ- (οικία, κάτοικος, οικονομία), εικ- (εικόνα, εικάζω), και ικ- (ικανός, ικέτης, άφιξη) φωτίζει τη σημασία και την προέλευση πλήθους λέξεων, ενώ το θέμα ι-, που σημαίνει κίνηση (από το αρχ. είμι «έρχομαι»), οδηγεί στα δύσκολα σημασιολογικά μονοπάτια λέξεων ομόρριζων (και συνδεομένων στη βασική σημασία τους) όπως προσ-ι-τός, εισ-ι-τήριο, ι-ταμός, ι-σθμός, ανεξ-ί-τηλος, αμαξ-ι-τός κ.ά.

Η εξοικείωση με την ιστορική γραφή των λέξεων, τελικά, αποτελεί λεπτή πνευματική άσκηση, αφού συνδέεται με την προσπάθεια να γνωρίσει κανείς την αρχική βασική σημασία μιας λέξης και την οικογένεια των λέξεων που συνδέονται ετυμολογικά-σημασιακά μαζί της. Να γιατί η γλώσσα, όταν διδάσκεται δημιουργικά από εμπνευσμένους ευαίσθητους δασκάλους, αποτελεί μύηση στις διαδικασίες τής έκφρασης, τής σκέψης και τού πνεύματος και, κατ' επέκτασιν, τού πολιτισμού ενός λαού.

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το ΒΗΜΑ, 06/01/2008 , Σελ.: B46

Ο χρήστης G60 έγραψε:

Αν και ειμαστε off topic η γλωσσα μας εχει καταντησει αηδια με τα διαφορετικα ι,η,ει ω,ο κλπ κλπ
τα καημενα τα παιδακια του δημοτικου δεν εχουν χρονο να παιξουνε κανενα ποδοσφαιρακι, αρκετα καθονται μεσα και διαβαζουν πανω από 3-4 ωρες την ημερα

Α τα καημένααα
Αμα πάρω καμιά φούρκα όπως λέμε και στο χωριό......
Αμα σε στείλουν τα ανάπηρα mail απ τα ορνιθοσκαλίσματαα που θα γράφουν πως θα ξεχωρίσεις το 'καλό' απ το 'καλώ'?

Δεν χρειάζεται ούτε αυτό. Τα έχεις δει να στέλνουν μηνύματα στο κινητό? Κόβουν όλες τις λέξεις (κυρίως τα φωνήεντα) οπότε ούτε ορθογραφία ούτε τπτ (τίποτα)

Οκ με πεισατε
παντως πολλοι που ζουν στο εξωτερικο εχουν την ιδια απορια με εμενα

Ο χρήστης dirtoulios έγραψε:
(επειδή αναφέρθηκε εδω:
http://www.4troxoi.gr/phpBB/viewtopic.p ... start=1335

παραθέτω.

Χρειάζεται η ιστορική ορθογραφία;

• Η εξοικείωση με την ιστορική γραφή των λέξεων, τελικά, αποτελεί λεπτή πνευματική άσκηση

Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ

Γιατί παιδευόμαστε με τα έξι /i/ τής ορθογραφίας τής γλώσσας μας (ι, η, υ, ει, οι, υι), με τα δύο /e/ (ε, αι), τα δύο /o/ (o, ω), τα τρία /v/ (β, αυ, ευ), τα τρία /f / (φ, αυ, ευ), τα δύο /z/ (ζ, σμ, σλ) κ.ο.κ.; Δεν μας φτάνει ένα /i/ το ι, ένα /e/ το ε, ένα /o/ το ο, ένα /v/ το β κ.τ.ό.; Γιατί να μη γράφουμε ιρίνι (ειρήνη), ίπαρξι (ύπαρξη), κερί (καιροί), γινέκα (γυναίκα), εσθάνομε (αισθάνομαι), χόρι (χώροι), εβγενίς (ευγενείς), άβριο (αύριο), έφθιμι (εύθυμη) κ.τ.ό.; Είναι η ιστορική ορθογραφία απόρροια (ή «απόρια») ενός εθνικού μαζοχισμού; Είναι επινόηση κάποιων διανοουμένων; Είναι προσκόλληση σε παρωχημένες γλωσσικές εμμονές; Και προχωρώντας πιο τολμηρά, λένε μερικοί, γιατί να μη γράφουμε irini, iparksi, keri, gineka, esthanome, chori, evgenis, avrio, efthimi κ.τ.ό.; Γιατί να μη προσχωρήσουμε δηλ. στο λατινικό αλφάβητο (που -στο κάτω-κάτω- είναι ελληνικής προελεύσεως), κάνοντας τη γραφή μας πιο προσιτή στους ξένους; Ηδη δεν επικοινωνούμε στους Η/Υ με τα Greeklish;

Αυτά και άλλα πολλά ακούω κατά καιρούς σε μαθήματα, διαλέξεις, συζητήσεις, όταν έρχεται ο λόγος στην ιστορική ορθογραφία τής γλώσσας μας και στις δυσκολίες που γεννά η ορθή γραφή της ως απορίες κάποιων ομιλητών τής Ελληνικής που θέτουν το αίτημα ή νομίζουν πως «ανακαλύπτουν» τη λύση των δυσκολιών τής ορθογραφίας με την υιοθέτηση μιας φωνητικής ορθογραφίας με ελληνικά ή -κατά τους πιο τολμηρούς- με λατινικά γράμματα. Η συζήτηση συνήθως -εκ μέρους μου- προχωρεί ως εξής: Αλήθεια, γιατί οι αγγλόφωνοι λ.χ. λαοί (Αγγλοι, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Καναδοί) δεν προχώρησαν σε υιοθέτηση τής φωνητικής ορθογραφίας, όταν μάλιστα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ οξύτερες ορθογραφικές δυσκολίες απ' ό,τι εμείς; Οταν λ.χ. έχουν να αντιμετωπίσουν την τεράστια απόσταση που υπάρχει μεταξύ προφοράς και γραφής σε παραδείγματα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να δείξουν λ.χ. ότι τελείως διαφορετικοί φθόγγοι ή διαδοχές φθόγγων (ou, af ap, au, u, o, oκ/och) ορθογραφούνται με την ίδια διαδοχή γραμμάτων, γράφονται το ίδιο ως -ough: Though the rough cough and hiccough plough me through, Ι ought to cross the lough! Και, φυσικά, τι να πει κανείς για τα συστήματα γραφής/ορθογραφίας που χρησιμοποιούνται για την κινεζική ή την ιαπωνική γλώσσα με τις χιλιάδες των χαρακτήρων που πρέπει να ξέρει κανείς για να γράφει αυτές τις γλώσσες;

Οπως και να το δούμε, η ιστορική ορθογραφία των λέξεων μιας γλώσσας είναι μέρος τής πολιτιστικής κληρονομιάς ενός λαού. Η γραπτή μορφή των λέξεων μαζί με τη σημασία τους συναποτελούν τον γραπτό λόγο μιας γλώσσας. Μέσα σ' αυτόν απεικονίζεται η ιστορία των λέξεων, αφού ιστορική ορθογραφία σημαίνει παράσταση τής ετυμολογικής προέλευσης και τής ετυμολογικής συγγένειας κάθε λέξης, απ' όπου συνάγεται η βασική σημασία της και η σχέση της με τις άλλες λέξεις που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική οικογένεια. Ετσι λ.χ. γράφοντας φίλος με ι συνδέεις τη λέξη με όλα τα σύνθετα και τα παράγωγα που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική-σημασιακή οικογένεια (φιλία, φιλικός, άφιλος, φιλόσοφος, ζωόφιλος, συμφιλιώνω κ.λπ.), ενώ γράφοντας φυλή (με υ και ένα λ) συνδέεις τη λέξη ετυμολογικά-σημασιακά με λέξεις όπως φυλετικός, φυλετισμός, διαφυλικός φυλογενετικός, αλλόφυλος κ.λπ., γράφοντας δε φύλλο (με υ και δύο λ) έχεις περάσει σε άλλη ετυμολογική οικογένεια και σημασία, που φαίνεται στις λέξεις φύλλωμα, φυλλωσιά, πλατύφυλλος, τριαντάφυλλο, φυλλομετρώ κ.τ.ό. Αλλο το λειπ- στο λείπω, λειψός, έλλειψη, διάλειμμα κ.λπ., άλλο το λυπ- στα λύπη, λυπάμαι, περίλυπος, λυπηρός κ.λπ., άλλο το ληπ- (του λαμβάνω) στα αντιληπτός, λήψη, κατάληψη, ακατάληπτος κ.τ.ό. Το ότι το λοιπ- στα λοιπός, λοιπόν, υπόλοιπος κ.ά. ή το λιπ- στο ελλιπής, λιποτάκτης, λιποψυχώ αποτελούν συγγενείς φωνολογικές μορφές («μεταπτωτικές βαθμίδες» τις λένε οι γλωσσολόγοι) τής ρίζας λειπ- (λείπω) είναι κι αυτό μια γνώση/πληροφορία που φωτίζει ετυμολογικά-σημασιακά τις αντίστοιχες λέξεις. Το ότι επίσης το λιπ- στα λίπος, λιπαρός, λίπωμα είναι μια άλλη ομόγραφη ρίζα, όπως και το λιπ- τού εκλιπαρώ και τού αρχολίπαρος («ο επιθυμών και επιδιώκων αξιώματα»), αυτό δείχνει τον πλούτο και τη σημασιολογική ιστορία των λέξεων που είναι μια ελκυστική διανοητική περιπλάνηση στα εκφραστικά μέσα ενός λαού. Η ορθογραφική διάκριση φον- (φόνος, φονικός, φονιάς) και φων- (φωνή, ραδιόφωνο, άφωνος), οικ- (οικία, κάτοικος, οικονομία), εικ- (εικόνα, εικάζω), και ικ- (ικανός, ικέτης, άφιξη) φωτίζει τη σημασία και την προέλευση πλήθους λέξεων, ενώ το θέμα ι-, που σημαίνει κίνηση (από το αρχ. είμι «έρχομαι»), οδηγεί στα δύσκολα σημασιολογικά μονοπάτια λέξεων ομόρριζων (και συνδεομένων στη βασική σημασία τους) όπως προσ-ι-τός, εισ-ι-τήριο, ι-ταμός, ι-σθμός, ανεξ-ί-τηλος, αμαξ-ι-τός κ.ά.

Η εξοικείωση με την ιστορική γραφή των λέξεων, τελικά, αποτελεί λεπτή πνευματική άσκηση, αφού συνδέεται με την προσπάθεια να γνωρίσει κανείς την αρχική βασική σημασία μιας λέξης και την οικογένεια των λέξεων που συνδέονται ετυμολογικά-σημασιακά μαζί της. Να γιατί η γλώσσα, όταν διδάσκεται δημιουργικά από εμπνευσμένους ευαίσθητους δασκάλους, αποτελεί μύηση στις διαδικασίες τής έκφρασης, τής σκέψης και τού πνεύματος και, κατ' επέκτασιν, τού πολιτισμού ενός λαού.

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το ΒΗΜΑ, 06/01/2008 , Σελ.: B46

Ωραια ολα αυτα αλλα μπορει καποιος να εξηγησει τι θελει να πει...

στο εξωτερικό? τι να πούνε τότε και οι αγγλόφωνοι? (βλπ δυο ποστ παραπάνω)

στο εξωτερικό? τι να πούνε τότε και οι αγγλόφωνοι? (βλπ δυο ποστ παραπάνω)`

οχι το Ouagatougou δε σημαινει πως ζω εκει. Ειναι η περιοχη που μενω και σπουδαζω στην Ελλαδα και τη λεω χαιδευτικα ετσι

Ο χρήστης vengas έγραψε:
:ysterical:
οχι το Ouagatougou δε σημαινει πως ζω εκει. Ειναι η περιοχη που μενω και σπουδαζω στην Ελλαδα και τη λεω χαιδευτικα ετσι

Σωστός ο συνφορουμίτης

Ίμερος
Πόθος, σφοδρή επιθυμία, κυρίως ερωτική.

Στη μυθολογία ο Ίμερος ήταν σύντροφος του Έρωτα. Ο Ίμερος, ο Έρωτας και η Πειθώ αποτελούσαν τη συνοδεία της θεάς Αφροδίτης.

Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ίμερος < ιμείρω = ποθώ, επιθυμώ.

Αντέρως
Ο αδερφός του Έρωτα που τιμωρούσε αυστηρά όσους δεν ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα του φτερωτού θεού, αλλά και ο μόνος που μπορούσε να ελέγξει το ερωτικό πάθος του.

Όσο συνέπαιζε με τον Αντέρωτα το σώμα του Έρωτα μεγάλωνε, ενώ έφθινε κάθε φορά που μάλωναν και τον αποχωριζόταν.

από την άσπρη λέξη