Διαβάστε να δείτε τον παραλογισμό σ' ολο του το μεγαλείο...!!! ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΟΛΕ!!!.....

**ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΦΟΔΟ» ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΒΟΛΟΥ - «Καθαροί» οι γιατροί, ευθύνες στη διοικήτρια **

Του Βαγγέλη Κακάρα

«Λάδι» βγάζει 15 γιατρούς του Γενικού Νοσοκομείου Βόλου (είχαν κάνει μαζικά «κοπάνα» ενώ εφημέρευαν) πόρισμα της ΔΥΠΕ Θεσσαλίας, το οποίο βρίσκεται ήδη στη διάθεση των εισαγγελικών αρχών της Μαγνησίας αλλά και του υπουργείου Υγείας. Η υπόθεση είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο με αφορμή και την πρωτοφανή, για τα νοσοκομειακά χρονικά, εισαγγελική έφοδο που αποκάλυψε ότι μόνο 8 από τους 23 εφημερεύοντες ιατρούς βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στο Νοσοκομείο. ** Το λαϊκό αίσθημα προκαλείται εκ νέου, με αφορμή πόρισμα της ΔΥΠΕ Θεσσαλίας που «βγάζει λάδι» τους κοπανατζήδες γιατρούς, αναγνωρίζοντάς τους μάλιστα ελαφρυντικά ενώ την ίδια ώρα αναγνωρίζονται… πειθαρχικά παραπτώματα (!) στην πρώην πλέον διοικήτρια του Νοσοκομείου κ. Ε. Κουρτέλη καθώς και στον υπεύθυνο (επίσης γιατρό) της εφημερίας. Στην οποία κ. Κουρτέλη βεβαίως, φυσικά και δεν μπορεί να επιβληθεί κάποια «ποινή», αφού τα πολιτικά πρόσωπα «δεν υπέχουν πειθαρχική ευθύνη». ** Για όλα λοιπόν… ευθύνεται η κ. Κουρτέλη που δεν είναι πια διοικήτρια του Γ.Ν. Βόλου , οι γιατροί που πληρώθηκαν και πληρώνονται για τις εφημερίες και ας μην βρίσκονται στη θέση τους (με υπαρκτό ωστόσο το πρόβλημα της έλλειψης κοιτώνων), οι πολίτες να μην βρίσκουν σε βράδια και αργίες ειδικούς γιατρούς (με ελάχιστες εξαιρέσεις) στο νοσοκομείο παρά μόνο ειδικευόμενους (που φοβούνται να ενοχλήσουν τηλεφωνικά τους απόντες ειδικούς) και η … νοσοκομειακή ζωή καλά κρατεί! Το πόρισμα της ΔΥΠΕ αποκαλύπτει επίσης και τη γύμνια του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που όχι μόνο δεν κάνει τίποτε για τη δημιουργία κοιτώνων έτσι ώστε οι γιατροί να εφημερεύουν στο νοσοκομείο (και όχι τηλεφωνικά) αλλά και οι ασθενείς να βρίσκουν τους γιατρούς στη θέση τους, αλλά έχει δημιουργήσει επίσης και ένα νομικό πλαίσιο, με βάση το οποίο όλα… προβλέπονται. Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζεται ένα καθεστώς ασυδοσίας σε βάρος εννοείται των παρεχόμενων υπηρεσιών Υγείας. Περασμένα μεσάνυχτα, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, της 16ης προς 17η Μαρτίου 2006 η εισαγγελέας υπηρεσίας Πλημμελειοδικών Βόλου μπαίνει στο νοσοκομείο και παράλληλα οι αστυνομικοί κλείνουν τις πόρτες έτσι ώστε να καταγραφεί κατά τη διάρκεια της «εφόδου» η κίνηση γιατρών. Τότε είχε σημειωθεί πως αφορμή για την εισαγγελική έφοδο αποτέλεσε καταγγελία Βολιωτών προς την εισαγγελική αρχή για απουσία γιατρών κατά την εφημερία. Η εισαγγελέας λοιπόν διαπιστώνει την απουσία 15 γιατρών (από τους 23 εφημερεύοντες συνολικά), ενημερώνονται εφημερεύοντες και επιστρέφουν εσπευσμένα στο νοσοκομείο, διαπιστώνοντας βεβαίως με έκπληξη σε αντίθεση και με άλλους εφόδους (υπηρεσιακών παραγόντων) πως καταγράφεται η κίνησή τους από την αστυνομία, ενημερώνεται και η κ. Κουρτέλη που την επομένη ημέρα για λόγους ευαισθησίας υποβάλλει την παραίτησή της, η οποία τότε δεν γίνεται αποδεκτή. Τότε επίσης, εξαγγέλλουν απεργιακές κινητοποιήσεις γιατροί θεσσαλικών νοσοκομείων, συμπαραστεκόμενοι στους Βολιώτες συναδέλφους τους επειδή «διώκονται». Επτά μήνες μετά την εισαγγελική έφοδο, το πόρισμα της ΔΥΠΕ Θεσσαλίας, που εξέτασε πειθαρχικά παραπτώματα των κοπανατζήδων γιατρών (σ.σ. το ποινικό σκέλος εξετάζεται από την εισαγγελική αρχή) σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές του νοσοκομείο Βόλου, σημειώνει μεταξύ άλλων πως η κ. Ευαγγ. Κουρτέλη, όπως και ο υπεύθυνος εφημερίας «υπέπεσαν στο πειθαρχικό παράπτωμα του άρθρου 107, παράγραφος 1ΣΤ΄ του ν. 2683/99» ενώ οι υπόλοιποι γιατροί υπέπεσαν σε μια «μορφή παραπτώματος» του «άρθρου 107, παράγραφος 1Δ΄ του ν. 2683/99 με ελαφρυντικά». Πρόκειται για το νόμο που αφορά στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα και ειδικότερα η 1ΣΤ΄ παράγραφος αφορά «σε αμέλεια ή ατελή ή μη έγκαιρη εκπλήρωση καθήκοντος», ενώ η παράγραφος 1Δ΄αφορά σε «αδικαιολόγητη αποχή από την εκτέλεση καθήκοντος». Σε ό,τι αφορά την κ. Κουρτέλη με βάση απόφαση (15/78) του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, ο πρόεδρος και τα μέλη Δ.Σ. των ΝΠΔΔ δεν υπέχουν πειθαρχικών ευθυνών (δεν διώκεται δηλαδή πειθαρχικά γιατί πρόκειται για πολιτικό πρόσωπο), ενώ τα ελαφρυντικά για τους γιατρούς στηρίζονται σε απόφαση του υπουργείου Υγείας (του 1992), σύμφωνα με την οποία οι γιατροί νοσοκομείων που δεν διαθέτουν κοιτώνες, ευρισκόμενοι σε ενεργή εφημερία έχουν τη δυνατότητα να μην βρίσκονται στο Νοσοκομείο αλλά υποχρεωτικά θα πρέπει να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση (ολίγων λεπτών) από το Νοσοκομείο. Να σημειωθεί τέλος ότι εκκρεμεί η διερεύνηση της υπόθεσης από την πλευρά της Δικαιοσύνης.

Πηγή .... http://www.eleftheria.gr/

Πώς προσπάθησαν να ματαιώσουν τις αγορές S-300, ΤΟR-Μ1 και άλλων αντιαεροπορικών και αντιαρματικών συστημάτων και όπλων «τύφλωσης» του εχθρού

Στο στόχαστρο των ΗΠΑ τα ρωσικά όπλα

Δεν θέλουν διασύνδεσή τους με συστήματα του ΝΑΤΟ

ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ

Οι ρωσικοί αντιαρματικοί πύραυλοι Kornet και Fagot και η τακτική με την οποία χρησιμοποιήθηκαν κατά των ισραηλινών δυνάμεων που εισέβαλαν στον Λίβανο είναι, σύμφωνα με ελληνική επιτελική μελέτη για τα στρατιωτικά συμπεράσματα του πολέμου των 34 ημερών στη Μέση Ανατολή, ο δεύτερος σημαντικότερος λόγος - μετά την έλλειψη ζωτικών πληροφοριών πεδίου μάχης - που η επιχείρηση του Ισραήλ θεωρήθηκε ότι ήταν ήττα.

Ιδιαίτερα ο πύραυλος Kornet θεωρείται από ειδικούς εμπειρογνώμονες ως το ισχυρότερο αντιαρματικό όπλο εν υπηρεσία σήμερα καθώς, όπως λένε, εκτός από την ευελιξία μεταφοράς του - «χτυπάς και χάνεσαι» ακόμα και με... μοτοσυκλέτες - έχει και ασφαλές σύστημα καθοδήγησης: ο πύραυλος μόλις εκτοξευτεί «ιππεύει» μια δέσμη λέιζερ που σημαδεύει τον στόχο και τον καθοδηγεί με μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια. Αν, δε, φέρει και θερμοβαρική κεφαλή, μετατρέπεται σε όπλο ισχύος αντίστοιχο με μικρή βόμβα αεροσκάφους!

Όπλα σαν κι αυτά, όπως επίσης οι S-300, τα TOR-Μ1 και άλλα αντιαεροπορικά, διάφορα ηλεκτρονικά συστήματα «τύφλωσης» του εχθρού, πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς κ.ά. συνθέτουν τη λίστα των οπλικών συστημάτων που η Ουάσιγκτον δεν θα ήθελε να βλέπει στο οπλοστάσιο μιας συμμάχου χώρας, όπως η Ελλάδα. Κι αυτό γιατί, όπως λένε αμυντικοί αναλυτές, είναι όπλα ιδιαίτερα αποτελεσματικά τα οποία - όταν αγοραστούν από δυτικές κυβερνήσεις - αποκτούν «νομιμοποίηση» για να μπουν και σε άλλες αγορές της Δύσης.

Όταν μια χώρα σαν την Ελλάδα - ετοιμοπόλεμη λόγω Τουρκίας - προμηθεύεται ρωσικής κατασκευής όπλα, περνάει ένα σαφές μήνυμα για χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια αμυντικά προβλήματα, επισημαίνει εμπειρογνώμονας του υπουργείου Άμυνας. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την «αναγκαστική» συνύπαρξη δυτικών και ανατολικών μαχητικών στην ενιαία Γερμανία και το «πείραμα» της Ελλάδας, τώρα και άλλες χώρες προχωρούν στην αγορά ρωσικών όπλων. Με την ανάπτυξη μάλιστα της ρωσικής οικονομίας - κυρίως λόγω των τιμών του πετρελαίου - άρχισαν ήδη οι «αρραβώνες» και οι «γάμοι» με δυτικές βιομηχανίες όπλων: πριν από λίγες ημέρες κρατική τράπεζα της Ρωσίας αγόρασε το 5% της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, της EADS (που κατασκευάζει, μεταξύ άλλων, τα Γιουροφάιτερ). Οι εμπορικές μάχες ΗΠΑ - Ρωσίας στις εξαγωγές όπλων έχουν σκληρύνει πολύ τελευταία και ήδη Μόσχα και Ουάσιγκτον μοιράζονται την κορυφή με 30% μερίδιο η καθεμία. Έτσι πιέζουν - ευθέως ή υπογείως - τους πιθανούς πελάτες, με τις ΗΠΑ να βρίσκουν ευκολότερα έδαφος στις συμμαχικές τους χώρες.

Επικαλούνται... μυστικά. Οι Αμερικανοί έχουν όμως και άλλον έναν λόγο να είναι αντίθετοι στην είσοδο ρωσικών όπλων στην Ελλάδα. Αν μια χώρα του ΝΑΤΟ, λένε, διασυνδέσει το δυτικό οπλοστάσιό της με ρωσικά συστήματα, δημιουργούνται κίνδυνοι να περάσουν στη Ρωσία μυστικοί κώδικες και δεδομένα. Όταν περί το 2000 ο σκληρός πρόεδρος της Επιτροπής Άμυνας της αμερικανικής Γερουσίας κ. Λοτς πληροφορήθηκε από τη CIA ότι ο τότε υπουργός Άμυνας Ά. Τσοχατζόπουλος βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο συνομιλιών με τη Μόσχα για την απόκτηση επίγειων ηλεκτρονικών συστημάτων αεράμυνας για «τύφλωση» των τουρκικών F-16, κίνησε γη και ουρανό να σταματήσει τη συνεργασία. Το ότι παραλλαγή του συστήματος μπορούσε να τοποθετηθεί και στα ελληνικά F-16 και να «φύγουν» δήθεν έτσι στους Ρώσους τα μυστικά του αμερικανικής κατασκευής αεροσκάφους, ήταν το πρόσχημα που προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες (και «κρυφές») κόντρες των δύο χωρών.

Εξίσου έντονες ήταν οι πιέσεις για τους S-300: οι ΗΠΑ πολέμησαν - με αιχμή την Τουρκία - την προοπτική απόκτησης των ρωσικών αντιαεροπορικών από την Κύπρο. Και στη συνέχεια, όταν αυτό το πέτυχαν, πολέμησαν υπογείως την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα (Κρήτη), όπως και τη διασύνδεσή τους με την υπόλοιπη αεράμυνα που ακόμα εκκρεμεί...

Ένας ακόμη λόγος που οι ΗΠΑ θέλουν να «μπλοκάρουν» τα ρωσικά αντιαεροπορικά είναι ότι η Μόσχα υπερτερεί σε αυτόν τον τομέα, λέει ο αμυντικός αναλυτής Κ. Γρίβας. Τα ίδια αυτά συστήματα κάνουν δυσκολότερη την προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβάλουν τη θέλησή τους σε διάφορα «καυτά» σημεία του πλανήτη - εξ ου και η φασαρία που έκανε πρόσφατα η Ουάσινγκτον, όταν το Ιράν αγόρασε 30 συστήματα TOR-Μ1!

Επίσημη διαμαρτυρία Τουρκίας, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ για τα ελληνικά TOR-Μ1
Έντονες πιέσεις ασκήθηκαν και για τα TOR-Μ1 τόσο κατά την επιλογή τους, όσο και μετά: Όπως έχει καταθέσει ο τ. αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός ε.α. Μαν. Παραγιουδάκης στην προανάκριση για την υπόθεση TOR-Μ1, όταν τα ρωσικά όπλα εντάχθηκαν στην αεράμυνα, οι Τούρκοι ­ και εν συνεχεία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ­ διαμαρτυρήθηκαν. Ο στρατηγός αποκάλυψε ακόμα ότι μας συστήθηκε μάλιστα να μην εγκλωβίζουμε τα τουρκικά αεροσκάφη με τα TOR, όταν αυτά έμπαιναν στο Αιγαίο! Τελικά το ΝΑΤΟ ενέκρινε τη διασύνδεσή τους με την υπόλοιπη ελληνική αεράμυνα μόνο όταν βρέθηκε ελληνική πατέντα που δεν φέρνει τις δύο τεχνολογίες σε απευθείας επαφή.

ΤΑ ΝΕΑ , 09/09/2006 , Σελ.: N13

Ο υπερδύναμος κι ο Παντοδύναμος

Ωστε λοιπόν υπάρχουν τελικά μυστικές φυλακές της CIA, όπου κρατούνται «πιθανοί τρομοκράτες», οι οποίοι και «ανακρίνονται» με τις γνωστές αβρές μεθόδους. Το παραδέχτηκε επισήμως ο Τζορτζ Μπους. Σε ποιες ακριβώς χώρες βρίσκονται οι φυλακές αυτές δεν το διευκρίνισε ο Αμερικανός πρόεδρος, «για να μην προκαλέσει προβλήματα» στους συνεταίρους του σε μια «συμμαχία των προθύμων» (ή μήπως υποτελών;) που έχει ήδη κερματιστεί. Δεν γνωρίζουμε λοιπόν αν περιλαμβάνεται στις «φιλόξενες» χώρες και η Ελλάδα, όπου μόνο ο πρώην και ο νυν υπουργός Δημοσίας Τάξεως ισχυρίζονται ότι δεν απήχθησαν και δεν «ανακρίθηκαν» Πακιστανοί, οι οποίοι, ως γνωστόν, «έχουν το έθιμο να αλληλοαπάγονται»...

Δεν διευκρίνισε επίσης ο κ. Μπους με ποια ακριβώς κριτήρια θεωρήθηκαν «πιθανοί τρομοκράτες» οι συλληφθέντες, πόσοι είναι και ποια η χώρα τους, πόσον καιρό κρατούνται και βάσει ποιου ακριβώς Δικαίου απήχθησαν και φυλακίστηκαν. Για τις συνθήκες της κράτησής τους πάντως οι εικασίες περιττεύουν: Αν μια μη μυστική φυλακή, όπως αυτή του Γκουαντάναμο, μετατρέπεται σε κολαστήριο σχεδόν μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας και παρά τις οικουμενικές διαμαρτυρίες, με τους εκεί κρατούμενους χωρίς κανένα δικαίωμα, εύκολα συμπεραίνεται ποια φρίκη υποδέχτηκε όσους εγκλείστηκαν σε φυλακές που κανείς (ίσως ούτε καν ο ιδιωτικοποιημένος θεός του κ. Μπους) δεν γνωρίζει πού βρίσκονται. Και επειδή κανείς δεν γνωρίζει, και δεν θα μάθει ποτέ, πόσοι ακριβώς συνελήφθησαν στη διάρκεια ενός ή δύο ετών και πού, η υπόθεση ότι κάποιοι «χάθηκαν» κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων κάθε άλλο παρά αυθαίρετη μπορεί να θεωρηθεί. Και οι επιστημονικότερες μέθοδοι «ανάκρισης» έχουν τις «παράπλευρες απώλειές» τους.

Χρειάστηκε πολύ καιρό ο κ. Μπους για να αποδεχτεί το πανταχόθεν και τεκμηριωμένα καταγγελλόμενο. Στις αποκαλύψεις απαντούσε επί μήνες ψευδόμενος, με την ίδια άνεση, την ίδια έπαρση, με την οποία ψευδόταν εν σχέσει με τα όπλα μαζικής καταστροφής που δήθεν κατείχε ο Σαντάμ Χουσεΐν απειλώντας τον πλανήτη. Κάποια στιγμή, στο μέλλον, ίσως βρεθεί στη δύσκολη θέση να εξηγήσει στον Θεό (του) την ευκολία με την οποία αυτός, ένας πιστός, ένας αυτοανακηρυγμένος «εντολοδόχος των ουρανών», περιφρονεί εντολές («ου ψευδομαρτυρήσεις»...) που υποτίθεται ότι τις τηρεί απαρεγκλίτως. Αλλά το ζήτημα δεν είναι οι ουρανοί και ο μέλλων χρόνος· είναι η γη και το τώρα. Και τώρα, εδώ, υπό το σκήπτρο ενός υπερδύναμου που κοντεύει να πιστέψει πως είναι ο Παντοδύναμος, οι νόμοι υπάρχουν για να καταπατούνται και το Δίκαιο, διεθνές ή άλλο, για να καταρρακώνεται.

Απολαυστικος Πανουτσος:

*Ήρθε στην επικαιρότητα με την ταινία «Πτώση» που βασίστηκε σε δικό του βιβλίο. Το opus dei, όμως, του Γιάκιμ Φεστ είναι το «The face of the Third Reich». Είναι οι προσωπογραφίες των στελεχών του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, συνοδευόμενες από μία εκατοντασέλιδη εισαγωγή που αναλύει τους λόγους της επικράτησης του Χίτλερ στη Γερμανία. Βασίζοντας τη θεωρία του στο γεγονός ότι ελάχιστα από τα στελέχη του Χίτλερ ανήκαν στην αριστοκρατική ή τη μεγαλοαστική τάξη, ο Φεστ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Ναζιστικό Κόμμα στηρίχθηκε στην ανασφάλεια της μικροαστική τάξης ότι με την οικονομική κατάρρευση του '20 επιστρέφει στο προλεταριάτο. Ο Γιοάκιμ Φεστ, ο οποίος πέθανε προχθές, πιθανότατα να έδωσε την καλύτερη εξήγηση για την εκλογή του Χίτλερ από κάθε άλλον ιστορικό.

ο φαινόμενο της ανασφάλειας της μικροαστικής τάξης, που επειδή έχει νωπές τις μνήμες της ταλαιπωρίας του εργάτη, είναι πρόθυμη να στηρίξει δικτατορίες για να κρατήσει τα προνόμιά της, είναι κοινό σε όλες τις χώρες. Για παράδειγμα, η μικροαστική τάξη με το άτυπο σλόγκαν «τουλάχιστον έχουμε την ησυχία της» στήριξε τη δικτατορία του Παπαδόπουλου στην Ελλάδα. Φυσικά την πικρή αλήθεια είναι αδύνατο να προβάλει κανένα κόμμα, αφού η μικροαστική τάξη είναι αυτή που εκλογικά ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις και κάθε κόμμα θέλει να κολακεύει. Ως εκ τούτου, δεν γράφτηκε ούτε και θα γραφτεί βιβλίο για τις πίπες που είχαν ρίξει οι μικροαστοί στον Παπαδόπουλο και τα χειροκροτήματα στα σινεμά, όταν παίζονταν τα «νέα» της χούντας πριν από την ταινία και στην εικόνα εμφανίζονταν οι «τίμιοι αξιωματικοί».

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Ολοι ενδιαφέρονται για την «αλήθεια τους». Αυτήν που θα τους διαβεβαιώσει ότι έχουν δίκιο στις προκαταλήψεις τους. Ναι, παλικάρια μου. Η CIA εκπαίδευσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ήξερε ότι θα γίνει η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, αλλά το απέκρυψε για να μπορεί η αμερικανική κυβέρνηση να πάρει αντιλαϊκά μέτρα με το πρόσχημα της αντιτρομοκρατίας. Επίσης, υπάρχει μια πληροφορία ότι αυτοί που πηδούσαν από τους Δίδυμους Πύργους σημάδευαν τα κεφάλια αθώων Παλαιστινίων που περνούσαν από κάτω. Τώρα πώς μπορεί κάποιος κάτοικος Παγκρατίου να ξέρει τα μυστικά της CIA, η μόνη απάντηση που παίρνεις είναι «το διάβασα» και «το έγραψε ένας σοβαρός Αμερικανός αναλυτής». Πες μου, αγόρι μου, πώς τον λένε, τι είναι και πού γράφει για να το εκτιμήσουμε, αλλά μέχρι να το ακούσω, τέτοιες θεωρίες συνωμοσίας είναι για το http://www.papara.com. *

Η χώρα του λουφέ και της μίζας

Των Δ. ΚΑΔΔΑ, Ν. ΛΕΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

«Μπούκωμα», και «λουφές», «κωλόκουρο», και «τραμπούκο».

Λέξεις αδόκιμες, πλέον, αλλά αποκαλυπτικές, γιατί πιστοποιούν τη «διαχρονικότητα» της διαφθοράς στην ελληνική καθημερινότητα. Στη νέα ελληνική: «γρηγορόσημο», «φακελάκι», «μίζα», «λάδωμα»...

Εκφέρονται λόγια και αυστηρά: «δεκαστής» (εξ ου ο αδέκαστος) ή «μίσθαρνος». «Αργυρώνητος» ή «εξωνημένος». Ή, πιο χαριτωμένα, ιδίως ως ουσιαστικό: «δωράκι», «ρεγάλο», «μποναμάς», «φίλεμα» ή «κάτι τις»...

Αλλάζει η προέλευση (ο λουφές, το μπαξίσι, το ρουσφέτι έχουν τούρκικη ρίζα, η «μίζα» γαλλική, όπως οι φρεγάτες της Thales). Αλλάζει, επίσης, το αντάλλαγμα: Το λάδωμα παραπέμπει στους τενεκέδες με λάδι. Το «τραμπούκο» ήταν είδος πούρου, στα ισπανικά, το οποίο συνήθιζαν να προσφέρουν οι έλληνες πολιτικοί ως αντάλλαγμα για την εξαγορά μιας ψήφου.

Καμιά πρόοδος

«Εξαγορά»; Εδώ ισχύει το αντίθετο: Η λέξη ξεπλύθηκε στο πλυντήριο του χρόνου και από «δωροδοκία» σημαίνει συνήθως αγορά μετοχών.

Εκσυγχρονισμός μήπως;

*Εκτός από τις λέξεις, υπάρχουν και οι εκθέσεις, διεθνείς ή γηγενείς, να επιβεβαιώνουν πως ούτε ένα μικρό σημάδι προόδου δεν έχει να επιδείξει η κυβέρνηση στον αγώνα που κήρυξε. Αντιθέτως, η κατάσταση χειροτερεύει:

-Ο πρωθυπουργός είχε δεσμευθεί από την ομιλία του στη ΔΕΘ το 2003 ότι θα χτυπήσει τη διαφθορά στο Δημόσιο εξοικονομώντας 10 δισ. ευρώ από τον περιορισμό της σπατάλης. Το ποσό αυτό προέκυπτε από μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), την οποία επεκαλείτο τότε και επανέφερε στην τελευταία του ομιλία στη Θεσσαλονίκη.

-Τρία χρόνια μετά, το κόστος της διαφθοράς έχει «αβγατίσει» στα 15 δισ. ευρώ. Και τούτο διότι, σύμφωνα με την ΕΚΤ, η Ελλάδα πλέον όχι μόνο χειροτερεύει τη θέση της, αλλά την ξεπερνούν ακόμη και τριτοκοσμικές χώρες.

*Η αρχική μελέτη της ΕΚΤ (είχε δημοσιευθεί στην «Οικονομία» στις 13 Ιουλίου του 2003) έλεγε ότι, αν υπήρχε «χρηστή» διαχείριση, το έργο του κράτους θα χρειαζόταν κατά 24% χαμηλότερες δημόσιες δαπάνες. Θα μπορούσε με τα κονδύλια αυτά, πρώτη φορά στην ιστορία του, το κράτος να στηρίξει κρίσιμες πολιτικές, όπως της παιδείας και της υγείας.

-Φέτος, στο δεύτερο σκέλος της ίδιας μελέτης, φαίνεται ότι το πρόβλημα διατηρείται σε όλη του την έκταση, αλλά τελικά είναι πολύ πιο οξύ από ό,τι φαινόταν το 2003 και ανέρχεται πλέον στα 15 δισ. ευρώ.

*Η Ελλάδα, στη διεθνή κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας με βάση τον δείκτη διαφθοράς, λαμβάνει σταθερά από το 2003 μόνο 4,3 βαθμούς με άριστα το 10. Βρίσκεται έτσι πίσω από κράτη όπως η Λιθουανία, η Τυνησία και η Ουρουγουάη. Τα πολιτικά κόμματα αναδεικνύονται ο πιο διεφθαρμένος «κρίκος» του ελληνικού Δημοσίου και έπεται το δικαστικό σώμα και το φοροεισπρακτικό σύστημα.

-Πάνω από το 70% των πολιτών πιστεύει ότι η διαφθορά αυτή επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις και ένας στους 3 πολίτες αναγκάστηκε να πληρώσει «χαράτσι» μέσα στον τελευταίο χρόνο.

-Επίσης, το 45% των πολιτών εκτιμά ότι η διαφθορά αυξήθηκε σημαντικά την τελευταία τριετία και ότι η επιδείνωση αυτή επηρεάζει σημαντικά όχι μόνο την πολιτική αλλά και την οικονομική ζωή του τόπου.

*Στην πρόσφατη έκθεση του, ο γενικός επιθεωρητής Διοίκησης κάνει λόγο για «πειθαρχική ατιμωρησία των υπαλλήλων, που έχει δημιουργήσει στους παρανομούντες αίσθημα ασυδοσίας». Ισως γιατί τα λεφτά είναι πολλά.

*Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο ετήσιος τζίρος από τα φακελάκια ανέρχεται στο 1,7 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή τα δύο τρίτα των αμοιβών του προσωπικού του ΕΣΥ...

*Πιο εξοργιστικό από την ίδια τη διαφθορά είναι η υποκρισία γύρω από αυτήν, ιδίως όταν προέρχεται από δημόσια πρόσωπα. Οπως ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκτελωνιστών Ελλάδος, που δήλωνε ανοιχτά στην «Ελευθεροτυπία» (28.9.2005) πως δεν έχει δει ποτέ του γρηγορόσημο.

Ή ένας διάσημος καθηγητής ιατρικής που δίνει συνεντεύξεις στις εφημερίδες για την πάταξη του... φακελακίου, ενώ όλοι οι ασθενείς του τον αποκαλούν «φακελάκια».

Η ταρίφα

Η διαφθορά είναι υψηλή και χαμηλή, αφορά τις ελίτ (υπόθεση ΜΕΒΓΑΛ) αλλά και τους μη προνομιούχους (μετανάστες που ξηλώνονται για μια άδεια παραμονής). Πληρώνεται αδρά (6.000 το φακελάκι για μια επέμβαση καρδιάς) ή φτηνά (15 ευρώ το «κωλόκουρο» στα τελωνεία). Τις περισσότερες φορές δεν επιστρατεύεται για να καλύψει την παρανομία αλλά για να επισπεύσει τις νόμιμες διαδικασίες, το «γρηγορόσημο».

ΥΓ.: Ο τιμοκατάλογος που δημοσιεύουμε είναι ενδεικτικός αλλά όχι αυθαίρετος. Σε πολλές περιπτώσεις συμπιέσαμε τις τιμές προς τα κάτω ώστε να μην παίρνουν τα μυαλά των δωροληπτών αέρα... Πηγές μας εκτός από «εκείνους που ξέρουν» είναι η έρευνα του 2005 της VPRC σε συνεργασία με τη Διεθνή Διαφάνεια αλλά και δημοσιεύματα.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 17/09/2006

Μας συμβαίνει ό,τι ακριβώς μας αξίζει...

Εκλογές στην Σουηδία (το άρθρο δεν μπορούσε να το μεταφράσει το AltaVista babelfish...)

The Swedish model

Admire the best, forget the rest
Sep 7th 2006 | STOCKHOLM
From The Economist print edition

Outsiders look enviously at Sweden's economic success. So why are the Swedes thinking of voting out the ruling Social Democrats next weekend?

FOR much of Europe, the past decade has been depressing. Slow growth, high unemployment and the burdens of rising public debt and falling competitiveness have renewed doubts about the sustainability of the European 'social model', which is also starting to creak under the weight of an ageing population. The youthful dynamism of America, and now of China and India, seems to be leaving the decrepit old continent in the shade. Yet there has always been one bright spot amid the gloom: Scandinavia.

In recent years defenders of the European social model?capitalism tempered by a generous and interventionist welfare state?have taken to praising Scandinavia to the skies. The Nordic region, to go a bit wider, has the world's highest taxes and most generous welfare benefits. And yet Sweden, Finland and Denmark (Norway's oil sets it apart) have delivered strong growth and low unemployment, and rank among the world's most competitive economies. Nordic companies are strong in technology and research and development. Their health-care and educational systems are much admired. And, unlike other European countries, most Nordic states run healthy budget and current-account surpluses.

Sweden, whose 9m people make it by some way the biggest Nordic country, is a particular favourite. A year ago the Guardian, a British newspaper, said it was the most successful society the world had ever known. As if to bear this out, the Swedish economy grew at a sizzling annual rate of 5.6% in the second quarter of 2006, enough to trigger a spate of interest-rate rises by the central bank. Sweden's big companies, such as Ericsson, SKF, Telia and Volvo, are breaking export records.

A visit to the capital, Stockholm, confirms that life for most Swedes is pretty good. Yet there is disgruntlement in the air, and it is causing nervousness among the Social Democrats, who have ruled Sweden alone or with other parties for 65 of the past 74 years, and must on September 17th again face the voters in a general election. Sweden's Social Democrats are always difficult to defeat: they are well entrenched, well financed and their leader, Goran Persson, who has been prime minister for a decade, is tried and tested. But three years ago Mr Persson lost a referendum on joining the euro and, though the polls show a narrowing gap, most now favour the centre-right opposition, a four-party alliance under Fredrik Reinfeldt, leader of the Moderate Party.

Given Sweden's economic performance, this may seem like rank ingratitude. Many say that it reflects merely the passage of time. Jan Eliasson, Sweden's impressive foreign minister, notes that 'We have been in power a long time. Democratic societies are affected by a desire for change.' But critics of the government point to other factors. One is a string of scandals, including several cases of nepotism, that have made the Social Democrats seem a party that has grown arrogant and too accustomed to the perks of government. Another is incompetence, notably the government's slow response to the Asian tsunami of December 2004, in which 543 Swedes died.

But the biggest beef is, perhaps surprisingly, the economy. The opposition maintains that Sweden's economic record is nothing like as good as its fans believe. If so, that has implications for other Nordic economies?and raises doubts about whether other European countries are wise to look northwards for a model.

In truth, the Swedish economy's best years are long gone. Between 1870 and 1950, average growth in Swedish GDP and productivity was, by some measures, the fastest in the world. In 1970 Sweden was the fourth-richest member of the OECD club of industrial countries. But for most of the past 50 years the story has been one of relative decline, including a deep recession in the early 1990s (see chart 1). By 1998 Sweden had fallen to 16th in the OECD rankings. It has since climbed back a bit, but the relatively strong growth of the past decade should be seen mainly as a rebound from the 1990s trough.

For all that, even the opposition accepts that Sweden has some enviable economic advantages. Anders Borg, Mr Reinfeldt's chief economic adviser, praises the country's well-managed, export-driven, high-tech companies and its well-educated workforce. Female participation in the workforce is higher than in most other countries; English is widely spoken; and Swedes are thoroughly computer-literate. Sweden is one of the few rich European countries for which globalisation has been a benefit, not a threat. Most other European governments would be pleased if they could only emulate Sweden's success.

Too few jobs

Set against this are two big weaknesses. The worst is employment. Par Nuder, the finance minister, makes much of Sweden's having the highest employment rate in the European Union after Denmark, at just over 70%. The official unemployment rate is 6%. But Sweden is a world champion at massaging its jobless figures, which exclude those in government make-work programmes, those forced into early retirement and students who would prefer to be working. Sweden's suspiciously large number of workers on long-term sick leave are counted as working, and included in the employment rate (sickness benefits account for 16% of public spending). Absenteeism is common.

Earlier this year the McKinsey Global Institute, a think-tank, studied Sweden's labour market. It found that the rate of employment among working-age people had declined in the past decade. Indeed, Magnus Henrekson of the Research Institute of Industrial Economics says that Sweden has created almost no net private-sector jobs since 1950* (see chart 2). Youth unemployment is among the highest in Europe. The McKinsey boffins conclude that the 'true' unemployment rate is around 15-17%, which puts Sweden among the worst job-fillers in the EU. It translates into more than 1m people without work.

The shortage of jobs is felt most acutely by Sweden's fast-growing immigrant population. Thirty years ago Sweden was a largely homogeneous country, but today 10% of its people (and one-seventh of those of working age) are foreign-born. Sweden's new immigrants?especially the country's fast-increasing Muslim population?have integrated poorly compared with the arrivals of the 1970s and 1980s. But the biggest problem for immigrants, as for young Swedes, is work. A study of comparable Somali groups in Sweden and Minnesota found that less than a third of working-age Somalis in Sweden had jobs, half the share in Minnesota.

The result is a worrying new group of excluded people in Swedish society. Mauricio Rojas, who arrived from Chile in 1974 and is now a member of parliament for the (opposition) Liberal Party, says that the number of 'excluded areas'?places that are most deprived in terms of jobs, housing, access to transport, protection from crime and so forth?has risen from three in 1990 to 157 now. Most of these areas are heavily populated by immigrants.

Obstacles to job creation are everywhere in Sweden. Although the country's big companies have long thrived, the regulatory and tax climate is chilly to newer and smaller companies. Only one of Sweden's 50 biggest companies was founded after 1970; and Sweden has the lowest rate of self-employment in the OECD. The much-vaunted trilateral partnership between government, employers and unions works if the employer is an established large company; for a new or smaller one, it simply adds to costs. High personal taxes and generous welfare benefits?which pay people who lose their jobs as much as 80% of previous incomes for three years?discourage work. The 'tax wedge' (ie, the non-wage cost of employment) is too thick, especially for low earners.

Above all, the labour market is heavily regulated. The government's labour-market board, once praised for active labour-market policies that got most of the long-term unemployed back into work, now manages to find only one-tenth of the jobs that the unemployed eventually take. Assar Lindbeck, a veteran economist, suggests that the board has become a Social Democratic holy cow that should be slaughtered by any new government.

Although there is no formal minimum wage, Sweden's powerful unions enforce one in practice. The terms of labour contracts are largely set by unions, which dislike temporary or part-time work. In Waxholm, north of Stockholm, the unions managed in 2004-05 to force a Latvian firm that had won a contract to build a school to apply Swedish collective agreements to Latvian workers. The firm went bust?and the flow of cheaper workers from eastern Europe, which Sweden was one of only three EU countries to accept openly in 2004, dried up. In contrast to Denmark's unions (see article), Sweden's also make it expensive to sack anybody, which discourages hiring.

Too many in the public sector

An overweening public sector has stifled growth in jobs in service industries. Sweden's public sector is, indeed, the economy's second big failing. Mr Nuder asserts that it is no worse than any other, and he claims that the Social Democrats welcome choice in education and health care. Yet Sweden's public sector accounts for 30% of total employment, twice the share in Germany. And, although public-sector productivity figures are unreliable, one recent assessment of efficiency of input use puts Sweden at the bottom of all OECD countries (see chart 3).

It is true, as Mr Nuder says, that Sweden has introduced choice more widely than, say, Britain. Parents can use what are, in effect, taxpayer-financed vouchers at private schools. Private health-care provision is expanding fast. Yet the culture of, to say nothing of the union influence on, the Social Democrats is against competition and private provision of public services. Carl Bildt, who was the Moderate Party prime minister during the recession of the early 1990s, notes that the government now crows about how the huge expansion of privately provided child care has helped to keep up female participation in the workforce. Yet when he pushed through the necessary legislation, it was in the teeth of fierce Social Democratic opposition.

Given Sweden's poor employment record and high taxes, why do so many voters stick with the Social Democrats? One answer, says Mr Lindbeck, is that so many are dependent on the state: some 30% work for it, and a bit over 30% receive transfer payments. Another answer is offered by Mr Rojas. Asked why the opposition's programme is a lot more centrist than it was in 2002, Mr Rojas suggests that a big lesson from the past has been that it is a mistake to attack the government too fiercely, since 'all Swedes are to some extent Social Democrats.' An attack on social democracy risks, in other words, being seen as an attack on Sweden itself.

Mr Reinfeldt is now duly cautious. Since his party lost heavily in 2002, he has redefined it, even changing its name to the New Moderate Party. In the past the centre-right has suffered from being split into four warring parties. This time Mr Reinfeldt has got all four to agree to a common programme, and to stick together during the campaign. In contrast, the Social Democrats refuse to deal with the smaller Green and Left parties, which at present back the government but are not part of it. After the election, these parties say they will carry on only in a coalition, which Mr Persson rules out. The uncertainty that hurt the right in the past has been replaced by lack of clarity on the left.

As for policies, the alliance is no longer proposing to slash taxes, nor to dismantle the welfare state. But it is proposing a cut in payroll taxes at the bottom, plus a new working tax credit, both of which should boost jobs. The alliance would pay for this in part by cutting unemployment benefit, from about 80% of previous income to 65%. It also promises further deregulation, especially of services, and more privatisation. Although Sweden's Social Democrats, unlike other left-wing parties in Europe, never nationalised big swathes of industry, the government still has large shareholdings it could sell. And most utilities are publicly owned.

For their part, the Social Democrats' programme amounts to no change. Far from cutting unemployment benefits, the government promises to raise them. As for liberalisation, Mr Nuder says baldly, 'We have done enough deregulation.' Indeed, he sees little need for any further economic reforms. To Swedes who have full-time jobs, especially in the public sector, this promise of continuity may seem appealing. To the jobless young and immigrants, it will be less so. These are the groups that, according to the polls, are tilting the election towards Mr Reinfeldt.

In its closing weeks, the election campaign has turned ugly. An outbreak of acerbic name-calling has been aggravated by accusations of hacking and espionage by opposition parties, which led this week to the dramatic resignation of the Liberal Party secretary. This week's debates between the two main leaders on television have had a new, bitter edge.

That will not bother Mr Reinfeldt so long as he wins, but the opposition could split if he does not. The Social Democrats, too, may face trouble. Whether Mr Persson wins or not, most pundits expect him to step down within a year or two. But since the murder three years ago of Anna Lindh, the foreign minister, he has had no obvious successor. The ruling party is sure to start bickering if it loses next weekend.

Gorgeous, if assembled bit by bit

Where will all this leave the much-trumpeted Swedish model? Most Swedes are weary of listening to foreign claims about the perfection of their society. Mr Lindbeck suggests that, where it does have economic strengths, they are of an essentially Anglo-American, market variety. Johnny Munkhammar, who runs a pro-market think-tank, Timbro, argues similarly that history shows Sweden's economy to have flourished when it has been more liberal and low-tax?and to have gone off the rails when higher taxes and more regulation have been imposed.

The truth is that there is never a single economic model for other countries, even the Nordic states, to follow. Neither membership of the EU nor adoption of the euro seems necessary: Sweden is in the EU but not the euro, Finland is in both, Norway is in neither. Different countries have different strengths. Mr Bildt puts forward his own tongue-in-cheek recipe for the perfect 'Nordic model', stretching the geography: Finland's education, Estonia's progressive tax policy, Denmark's labour market, Iceland's entrepreneurship, Sweden's management of big companies and Norway's oil. The right conclusion, in other words, is that it is wisest not to look for a single-country model at all, but just to take best practice wherever you find it.

Ένας νάνος πλανήτης που ήταν η αιτία για την πιο άγρια διαμάχη μεταξύ των αστρονόμων εδώ και δεκαετίες ονομάστηκε με ένα κατάλληλο όνομα για να θυμίζει αυτή τη διαμάχη: Έρις, η θεά της διαφωνίας η οποία προκάλεσε τον Τρωικό πόλεμο.

Τελικά και στην Σουηδία κέρδισαν οι δεξιοί, τέτοια αποτελέσματα (υπερ των δεξιών) είχαν να εμφανιστούν απο το 1928. Απο άτομα που γνωρίζω σε άλλο φόρουμ λένε ότι κυρίως χάρις τους νέους κατάφερε να κερδίσει η δεξιά μιας και αυτοί είναι κυρίως που πλυρώνουν όλα τα άρνητικα της υπερβολικά ρυθμιζόμενης αγοράς της Σουηδικής οικονομίας. Κατά την γνώμη μου καλώς που κέρδισε το κεντρο-δεξιο κόμμα, καλύτερα να γίνει πιο ελεύθερη η οικονομία και να μειωθούν οι υπερβολικά πολλοί και υψηλοί φόροι.

http://www.news24.com/News24/World/News ... 64,00.html

Ο χρήστης Pathos έγραψε:
:whatever:

http://www.news24.com/News24/World/News ... 64,00.html

   Θεός!

Ο χρήστης kubiak έγραψε:
Μας συμβαίνει ό,τι ακριβώς μας αξίζει...

+1

Ο χρήστης Pathos έγραψε:
:whatever:

http://www.news24.com/News24/World/News ... 64,00.html

Καλό θα ήταν να το θυμόμαστε αυτό. Με το φανατικό Ισλάμ (το οποίο διανύει τώρα τον δικό του Μεσαίωνα) δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για διάλογο. Ο φανατισμός και η λογική δεν έχουν ποτέ ιδιαίτερα καλές σχέσεις.

Υ.Γ. Δεν θα εκπλαγώ αν υπάρξει κάποια επίθεση στο πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη μετά τις δηλώσεις του Πάπα.

Να υποθέσω ότι οι φανατικοί χριcτιανοί κάνουν διάλογο...

Τις απόψεις μου για την θρησκεία γενικότερα κατά πάσα πιθανότητα τις ξέρεις, Skullone, αλλά ασφαλώς δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο χριστιανισμός (ακόμα και λαμβάνοντας υπόψη τα πισωγυρίσματα των φίλων μας από την άλλη όχθη του ωκεανού) με τον σκοταδισμό που επικρατεί αυτή την στιγμή σε τεράστιο κομμάτι του μουσουλμανικού κόσμου.

Σκοταδισμό που ενθαρρύναμε εμείς οι 'πολιτισμένοι' με τις συνεχείς μας παρεμβάσεις και τη μεροληψία μας υπέρ του Ισραήλ. Τέτοιες εξυπνάδες κάνουμε (κάνοντας τα χατήρια των πετρελαιάδων και των τρελλοραββίνων) και δίνουμε κοινό και δημοτικότητα στους τρελλομουλάδες. Βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας.

Conspiracy theorists must face the truth of Mars hill

Ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δει. Το άρθρο μου θύμισε τους πιστούς που βλέπουν να σχηματίζονται εικόνες του Χριστού, ή της Παναγίας πάνω σε πόρτες και δέντρα...

(Δε βρήκα πού αλλού να το βάλω.)

Τα χρήματα για τα θύματα του τσουνάμι κάθονται...

Το ξέρετε ότι σχεδόν δύο χρόνια μετά το καταστροφικό τσουνάμι στη νοτιοανατολική Ασία, μεγάλο μέρος των χρημάτων που έδωσαν οι Έλληνες για τα θύματα, είναι ακόμα στην τράπεζα και... περιμένει; Τι άραγε; Το εξοργιστικό αυτό γεγονός αποκάλυψε η Καθημερινή πριν από 1 βδομάδα: από τα περίπου 35 εκατομμύρια ευρώ (χρήματα, τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα κτλ.), 8-10 εκ. δεν έχουν ακόμα καταλήξει στον προορισμό τους! Το ανέφερε σήμερα ο Χρήστος Μηχαηλίδης στην εκπομπή του στο ραδιοσταθμό «Δίεση», αλλιώς δε θα το είχα μάθει (τουλάχιστον σε κανένα άλλο μέσο δεν το πληροφορήθηκα, μάλλον ή το έθαψαν ή δεν το πρόβαλλαν καθόλου).

● ΤΣΟΥΝΑΜΙ - «Κλειδωμένα» 10 εκατ. ευρώ του τηλεμαραθώνιου (2006-09-17)
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 006_198064
● Χάθηκε το φιλανθρωπικό τσουνάμι. Η ελληνική ανθρωπιστική βοήθεια ακόμη να φτάσει στα θύματα της καταστροφής σε Ινδονησία και Σρι Λάνκα (2006-09-17)
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 006_198009
● Χωρίς πρόσωπο, χωρίς ευθύνη (2006-09-19)
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 006_198162
● Ξεκινάει η διάθεση χρημάτων στα θύματα τσουνάμι (2006-09-23)
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 006_198812

Οι γραφειοκράτες του Υπουργείου Εξωτερικών «ξύπνησαν» μόνο μετά το δημοσίευμα της εφημερίδας, αλλιώς ποιος ξέρει πόσο καιρό ακόμα τα χρήματα θα έμεναν αναξιοποίητα.