Κόρη έχω. Και γιούς επίσης.
Η σημαντική (για να μην πω μοναδική) δυσκολία που αντιμετωπίσαμε ήταν όταν εγώ έδιωχνα από κοντά μου την κόρη μας και η σύντροφος από το βρακί της τα αγόρια μας. Να θέλεις να αγκαλιάσεις το πιτσιρίκι (σχεδόν 12 χρόνων σήμερα η κόρη) και να κρατιέσαι... Έχω χρόνια να την πάρω αγκαλιά (για χαδάκια και φιλάκια μιλάω, όχι ότι δεν αγκαλιάζω το κοριτσάκι μου, εντάξει; ), όπως έχει χρόνια η γυναίκα μου να κάνει μπάνιο τα αγόρια της. Με τα πουλιά τους ασχολήθηκα αποκλειστικά εγώ και τώρα μόνον ο μικρός (σχεδόν 5) θέλει να τον κάνω εγώ μπάνιο. Αν λείπω τον βοηθάνε τα αδέλφια του, όχι η μητέρα του. Τα υπόλοιπα, αποκλειστικά μόνα τους.
Η πληρωμή μας είναι πιτσιρίκια απογαλακτισμένα (αν κάποιος έχει άλλη άποψη παρακαλώ να μου την πει ). Μέχρι τότε, αφήστε με να τρελαίνομαι κάθε φορά που βλέπω μάνα να χαϊδεύει το πουλί του γιού της και πατέρα που κρατάει αγκαλιά και να χαϊδεύεται με τη 14χρονη κόρη του.
Ερώτηση: Τι κάνεις, φίλε;
Απάντηση: Μεγαλώνω παιδιάαααααααααα.