Ο χρήστης cmarin έγραψε:
12 ετών οδηγούσα ένα Ντάτσουν 160Β του θείου.

Εκεί στα 12 άρχισα να οδηγώ κι εγώ (ένα Ford Escort του 88). Από τα 9 μου θυμάμαι άλλαζα ταχύτητες στον πατέρα μου όποτε καθόμουν συνοδηγός, πάντα με ζώνη φυσικά...

Και τώρα που είπα ζώνη, δε θυμάμαι ποτέ να χρειάστηκε να με δασκαλέψει ο πατέρας μου να τη φοράω (εκείνος δε φοράει παρά μόνο σε ταξίδια, μλκία κατ' εμέ). Από 8 - 9 χρονών που άρχισα να πρωτοκάθομαι μπροστά (όταν δεν υπήρχε άλλος επιβάτης φυσικά) την έβαζα πάντα μόνος μου.

Τελικά, μερικά πράγματα σε διαλέγουν...δεν τα διαλέγεις...όπως πολύ σωστά είπε ο Volk νωρίτερα...

και εγω απο μικρος θυμαμε να εχω μια συμπαθεια και οικιοτητα με τα αυτοκινητα. το πρωτο που θυμαμε που ειχαμε κανει επανω σε αυτοκινητο ηταν σε ενα Chevrolet Impala station, που ειχε ο πατερας μου. αλλαξαμε θεση στα λαστιχα. τα πισω τα βαλαμε μπροστα κτλ κτλ. ο πατερας μου, μου ειχε αγορασει ενα τιμονακι με κορνα το οποιο εδενε στο πισω μερος του μπροστινου καθισματος, και προσπαθουσα να τον μιμιθω
μετα ειχε κανει λιανση και τριψιμο στις βαλβιδες . δεν θυμαμε περιπου τιποτε απο λεπτομεριες. σε γενικες γραμμες μου μιλουσε για το αυτοκινητο.
μετα ηρθε και το Λάντα (το ξερω οτι θα γελατε ) τοτε αρχισα να ασχολουμε με τα περιοδικα και τα βιβλια αυτοκινητων. αγοραζα τα βιβλια που εκαναν στην μαθητεια του ΟΑΕΔ, του Ευγενειδιου Ιδρυματος, και τα διαβαζα. μετα τα Haynes manuals.

Τατόι 1974, πήγαμε οικογενειακώς ( η 'τρέλα' υπήρχε ήδη στους μεγαλύτερους βλέπετε) με τον πατέρα, τον θείο, τον αδελφό και τον ξάδελφο. Αυτό ήταν.
Ότι έγινε εκείνη την ημέρα το θυμάμαι και δε θα σβήσει από το μυαλό μου για κανένα λόγο.

Ο χρήστης GeorgeTabs έγραψε:

Ομοίως με ένα 4τροχο φορμουλάκι που είχα με πετάλια!!! Το παρκάριζα (με τιμόνι και πετάλια, όχι σηκωτό!!) σε κάθε στριμογωνία που μπορούσα!!

Όταν 'οδηγούσα' τέτοιο αυτοκινητάκι ενώ πεταλάριζα σταματούσα απότομα τα πεντάλ έτσι ώστε να μπλοκάρει τους τροχούς και να γυρίσει λοξά. Κάτι σαν τοποθέτηση πρίν τη στροφή.

Τελικά κάποιες 'αρώστειες' τις κολάς μικρός και δε γίνεσαι καλά με τίποτα.

.

Από την αρχή.

Κυρίως όμως από τότε που (πιτσιρικάς) είδα ένα βραδινό Ακροπολικό Σχίνο (1980 κάτι)...

.

Ούτε που ξέρω πότε ακριβώς άρχισα να ασχολούμαι!!
Θυμάμαι πάντως οτι ο πατέρας μου με έβαζε στα πόδια του και έπιανα το τιμόνι στη GTV που είχε.Μετά πήρε την Alfa 33 1.7 QV!

Πάντως όταν κάνω παιδί και ειδικά αν είναι αγόρι δε θα ήθελα να ασχοληθεί με τα αυτοκίνητα..Δε θα είμαι ποτέ ήσυχος όταν λείπει.
Θα του δώσω βέβαια τις βασικές αρχές αλλά δε θέλω να κάνει αυτά που έκανα εγώ παλιότερα!

Η δικιά μου αρχή έγινε λόγω επαγγέλματος του πατέρα και γι αυτό ήμουν πάντα ανάμεσα σε αυτοκίνητα που θυμάμαι να μπαίνω στο καθένα και να αλλάζω ταχύτητες (χωρίς συμπλέκτη φυσικά αφού δεν έφταναν τα πόδια μου) με τη σειρά... 1η 2η 3η 4η 5η και μετά φανταζόμουν ένα ταξίδι με όσα χιλιόμετρα/ώρα έδειχνε το κοντέρ κάτω δεξιά. Τα πρώτα περιοδικά ήταν Αutoτρίτη και auto motor und Sport... περίπου 10 χρόνια πριν... μόνο 18 και κάτι είμαι.

@PG220: Μιλάς όπως πολλοί πατεράδες. Επειδή εσύ έκανες τα όσα έκανες, δεν θέλεις να τα κάνει το παιδί σου. Γιατί δηλαδή, εσύ ήσουν πιο προσεκτικός ή πιο τυχερός και δεν έπαθες τίποτα; Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη λογική, ίσως επειδή δεν είμαι σε τέτοια ηλικία ακόμα... Δεν το λέω με πνεύμα αντιλογίας...

Εκ γενετής.

Χμμ, τώρα που το σκέφτομαι, είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει 'εγγενής τρέλα με το αυτοκίνητο'.
Αυτό που μάλλον συνέβη, είναι 'η υπερανάπτυξη μιας φυσιολογικής τάσης του άρρενος ατόμου, να ασχολείται με το αυτοκίνητο'.
Λίγο πολύ όλα τα αγόρια ασχολούνται στην παιδική ηλικία με τα αυτοκινητάκια.

Υπάρχουν όμως ανάμεσά τους άτομα, που την αρχική τάση, την πιάνουν από τα μάλλια και την ξεχειλώνουν. Τα χρόνια περνούν, οι γνώσεις συσσωρεύονται αλλά δεν είναι ποτέ αρκετές, η ενασχόληση γίνεται χόμπι, το χόμπι εθισμός, ο εθισμός πάθος. Διάδοχες η αλληλοκαλυπτόμενες έννοιες.

Είναι τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος αυτά που μπορούν να εντείνουν την αρχική τάση: ο πατέρας είναι ο βασικός αίτιος.

Στην περίπτωσή μου, ο πατέρας μου ήταν αυτός που με μύησε. Πηγαίναμε μαζί σε αντιπροσωπείες, εκθέσεις, μου αγόραζε περιοδικά κλπ. Ενώ δεν είχα πάει ακόμα δημοτικό.
Στη συνέχεια όμως, όταν η υγιής ενασχόληση άρχισε να γίνεται αρρώστια, οι 'κακές επιρροές' κόπηκαν. Ο πατέρας μου άλλαξε στάση, και μαζί με τη μάνα μου προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με αποθαρρύνουν.

Μάταια.

Τα τελευταία χρόνια αποδέχτηκαν αυτή την ενασχόλησή μου και όλα έχουν πάρει το δρόμο τους.

Εγώ θυμάμαι οτι απο πολύ μικρος είχα μά τρέλα. Απόδειξη τα περιοδικά αυτοκινήτων με χρονολογιες 94 και μετά που έχω ακόμα.. δλδ οταν ήμουν 10!!! Ο θείος μου είχε(και έχει ακόμα) σχολή οδηγών και όπως είναι φυσικό έμαθα να οδηγάω απο πολυυυ μικρός. Θυμαμαι σα χθες μια μέρα.. ήμουν τετάρτη ή πέμπτη Δημοτικού.. κάθησα στη θέση οδηγού του εκπαιδευτικού micra και ο θείος απο δίπλα. Φυσικά κρατούσα μόνο το τιμόνι... ήταν πόρωση έκανα πολύ ωρα βόλτες στο πανόραμα (λίγοι κατοικοι τοτε, λίγα αυτοκίνητα) ώσπου σκάει μύτη μπατσικό ύστερα απο καταγγελία μιας 'καλής' γειτόνισας και βρισκόμαστε στο τμήμα!! Απο νωρίς στα βάσανα.. Εννοείτε πως οταν μεγάλωσα λίγο ακόμα αρχισα να οδηγάω και χωρίς συνοδηγό που να πατάει τα πενταλ αφου πλέον τα έφτανα και μόνος!!!
Αυτή ηταν λοιπόν η αρχή μιας αγαπης που κρατάει ακόμα και ενισχύεται απο τα περιοδικά αυτοκινήτου.

Να πω επίσης πως θα συνεχίσω και το εππάγγελμα του Εκπαιδευτή Οδηγών.. περίμενα πως και πώς να κλέισω τα 21 για να μπορέσω να παρω όλα τα διπλώματα και να συμμετέχω στις εξετάσεις(σε 2 βδομάδες αρχίζω)..

Ο χρήστης tazio έγραψε:

Ομοίως με ένα 4τροχο φορμουλάκι που είχα με πετάλια!!! Το παρκάριζα (με τιμόνι και πετάλια, όχι σηκωτό!!) σε κάθε στριμογωνία που μπορούσα!!

Όταν 'οδηγούσα' τέτοιο αυτοκινητάκι ενώ πεταλάριζα σταματούσα απότομα τα πεντάλ έτσι ώστε να μπλοκάρει τους τροχούς και να γυρίσει λοξά. Κάτι σαν τοποθέτηση πρίν τη στροφή.

Τελικά κάποιες 'αρώστειες' τις κολάς μικρός και δε γίνεσαι καλά με τίποτα.

Τρελλή φάση!!!
Στα πλακάκια της βεράντας στο εξοχικό γλιστράει και αρκετά και σπίναρα και στην εκκίνηση!!!

Ο χρήστης rocsta έγραψε:
@PG220: Μιλάς όπως πολλοί πατεράδες. Επειδή εσύ έκανες τα όσα έκανες, δεν θέλεις να τα κάνει το παιδί σου. Γιατί δηλαδή, εσύ ήσουν πιο προσεκτικός ή πιο τυχερός και δεν έπαθες τίποτα; Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη λογική, ίσως επειδή δεν είμαι σε τέτοια ηλικία ακόμα... Δεν το λέω με πνεύμα αντιλογίας...

Και εγώ νέος είμαι.
Απλά πάντα ήμουν πολύ προσεχτικός αλλά και πάλι υπήρξανε στιγμές που κινδύνεψα.
Αν είναι αρκετά υπεύθηνος και τρέχει μόνο σε πίστες, να ασχοληθεί αλλά αν είναι να πηγαίνει βράδυ σε διόνυσο και μερκούρη που πήγαινα εγώ τότε θα παιθάνω απο το φόβο μου.
Βέβαια μιλάω θεωρητικά.Σε καμιά εικοσαριά,τριανταριά χρόνια που θα έχω αυτό το πρόβλημα βλέπουμε..
Μπορεί να μην υπάρχουν ούτε αυτοκίνητα.

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:
(σημειώστε οτι το νούμερο του κινητου μου το έχω γράψει σε χαρτί και το έχω στο πορτοφόλι μου γιατί δεν το θυμάμαι...)

Και εγώ κάνω ακριβώς το ίδιο. Μάλιστα με εκνευρίζουν αφάνταστα αυτοί που τσαντίζονται όταν αργώ να τους δώσω τον αριθμό. Καλά δεν μπορούν να καταλάβουν οτί δεν παίρνω ποτέ τηλ τον εαυτό μου. Πώς να μάθω 10 νούμερα απ'έξω χωρίς να τα χρησιμοποιώ;;;

Οσο για το πότε μπήκε μέσα μου το μικρόβιο του αυτοκινήτου, αδυνατό να καταλήξω. Ίσως επαιξε ρόλο οτί ο πατέρας μου ήταν αυτοκινητιστής (ταρίφας) και τον βοηθούσα στις επισκευές (θυμάμαι οτί ανέβαινα ολόκληρος στο πεντάλ του φρένου για να φτάσει στο πάτωμα για την εξαέρωση:) ). Αλλά ουδέποτε ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για αγώνες, σπόρ αμάξια κλπ σε αντίθεση με μένα που παρακολουθούσα ανελιπώς κάθε κυριακή τον Σταθάκη και την Θέση του Οδηγού για να δώ τον Βάτανεν να κάνει παπάδες μέσα στο 405

στα γονίδια θα ήταν ..πάντα περίμενα να περάσει το κοντέρ τα 100 .Μόλις γινόταν χαμογέλαγα....

Από παιδί, δεκαετία 80, όταν με έκανε ο θειος μου βόλτες με το Αουντι κουπε που είχε τότε..

Μπορει να ειναι τυχαιο αλλα μου εχει πει η μανα μου οτι οσο με κυοφορουσε ακομα οποτε πετυχαινε στην τηλεοραση κατι σχετικο με αγωνες αυτοκινητου κ ακουγοταν το 'βρουμ-βρουμ' αρχιζα κ κλωτσαγα ασταματητα! Μετα σε πολυ μικρη ηλικια τους εβγαζα το λαδι για να κοιμηθω, βρε τι κουνια, τι τραγουδακια, παραμυθακια κτλ, δεν καταλαβαινα τπτ. Μολις ομως με εβγαζαν βολτα με το αυτοκινητο, τεζα ο γαλλος! Ε, μετα πλεον ειχε μπει το νερο στ'αυλακι, ζουσα για 2 πραγματα, για το επομενο Σαββατο που θα αποκτουσα αλλο ενα matchbox κ για την επομενη μονομαχια Lotus JPS-McLaren Porsche..

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... τον θυμάμαι ανάμεσα σε αγωνιστηκά αυτοκίνητα,λόγω εμπλοκής του πατέρα μου...

Δεν μορω να θυμηθω ηλικια αλλα ημουν πολυ μικρος οταν ο θειος μου καπου τελη 70's μου εφερε απο το Παρισι ενα τηλεκατευθυνομενο που ηταν μαλλον η αρχη της αγαπης για τα αυτοκινητα. Στο δημοτικο επειτα ζωγραφιζα σε ολα μου τα βιβλια αυτοκινητακια απο κουπε μεχρι σενταν αλλα και μοτοσυκλετες να κανουν σουζες. Ε μετα μαλλον καπου στα 1988 περιπου αρχιζα να διαβαζω 4Τ μαζι με ΜΟΤΟ (εχω ακομη τα τευχη 5,6,7 !) και επιετα ολα πηραν τον δρομο τους. Ειδικα τελευταια με το forum νομιζω οτι εχει ωριμασει τα μεγιστα η τριβη μου με το αντικειμενο κανοντας και καλους φιλους απο εδω μεσα με την ιδια τρελα.

Μάλλον από μια τράπουλα ΥΠΕΡΑΤΟΥ που είχε 'καθημερινά' μοντέλα. Golf GTI, Audi 80, Jetta, 2CV (το χειρότερο χαρτί ) είναι μερικά που θυμάμαι.