Δεν έχω χρόνο να διαβάσω τα προηγούμενα, γι' αυτό συγχωρέστε με αν επαναλάβω κάτι που έχει ήδη γραφτεί.
Ο Έλληνας ΔΕΝ είναι φτωχός, ΔΕΝ υπάρχει φτώχεια στην Ελλάδα και εξηγούμαι:
Όλες οι καφετέριες είναι γεμάτες παιδάκια του γυμνασίου-λυκείου, ίσως και δημοτικού. Επίσης, στις ίδιες ηλικίες σε ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό, τα παιδιά έχουν κινητά. Τα ρούχα τους, τα κοσμήματά τους κτλ, εμείς στις αντίστοιχες ηλικίες δεν τα ονειρευόμασταν καν. Στα club διασκεδάζουν πλέον απ' τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται (εκτός του οικονομικού).
Επίσης, ταβέρνες, καφετέριες, club κτλ, δουλεύουν γενικά σαν πούστηδες! Ότι έχει να κάνει με την αναψυχή, δουλεύει με ιδιαίτερα ευρύ φάσμα ηλικιών.
Τι σημαίνει αυτό, με μία πρόχειρη εκτίμηση;
Ότι μεγάλο μέρος του οικογενειακού προϋπολογισμού ξοδεύεται σε άσχετα και εν πολλοίς άχρηστα πράγματα (για να μην αναφέρω τις δυσάρεστες επιπτώσεις που αυτά έχουν). Το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι ο Έλληνας δεν είναι φτωχός, απλά δεν ξέρει που να ξοδέψει τα λεφτά του, έχει εκλείψει παντελώς η έννοια του προγραμματισμού στα έξοδα και μετά απ' όλα αυτά, οι κάρτες και τα καταναλωτικά δάνεια πάνε κι έρχονται, φυσικά!
Ας μάθει λοιπόν αυτός ο ταλαίπωρος λαός ότι δεν γίνεται να έχει και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο και μετά να κλαίγεται συνεχώς και αδιαλείπτως.
Ευχαριστώ!
(Στα περί προγραμματισμού του κράτους, συμφωνώ επί της ουσίας, αλλά δεν έχω χρόνο να συμμετέχω στη συζήτηση, θα το κάνω όμως συν τω χρόνω...)