Πολύ ωραίο κείμενο και η φωτογραφία στο τέλος...

ΥΓ (Με βεντούζα στο τζάμι και ευρυγώνιο είναι τραβηγμένη;)

κρατημένη - δεμένη στο πάνω αριστερά μέρος του ουρανού ή τζαμιού αν δε κάνω λάθος καλύτερα, με ευρυγώνιο ναι και nd8 φίλτρο να καθυστερεί τη λήψη λίγο

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
εδώ μια μικρή ιστορία με το πώς ξεκινήσαν όλα http://goo.gl/zmJq0 και σύντομα (σχετικά) το 'northwestern leg' που λέει κ ο kavy.

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
εδώ μια μικρή ιστορία με το πώς ξεκινήσαν όλα http://goo.gl/zmJq0 και σύντομα (σχετικά) το 'northwestern leg' που λέει κ ο kavy.

Εξαιρετικό κείμενο που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές όλων των παλιών 'ταξιδευτών' που παρέμειναν ερασιτέχνες ή το έχασαν κάπου στην πορεία, σε αντίθεση με τον Jim Clark που έχει εξελίξει το 'σπορ' σε υπέρτατο βαθμό. Για ακόμη μια φορά να τον ευχαριστήσω που δέχτηκε να μοιραστεί τις εμπειρίες, τις εικόνες και τη γνώση του διαμέσου του YourGear.

Αναμένω το 'Northwestern Leg' με αγωνία, για να μάθω πράγματα που αγνοώ για διαδρομές που βρίσκονται δίπλα μου!

Στα περάσματά μου στη βόρεια Ελλάδα, καιρό τώρα έχω αφήσει παραπονεμένους τους νομούς Καστοριάς και Φλώρινας. Η συνεύρεσή μου με τον Κώστα Αυγίκο, (τον kavy ντε!), έδωσε μια καλή ευκαιρία να γίνει η καταγραφή του «Northwestern leg». Με απλά λόγια το «20αράκι» μου είναι το:

20. Ε853 – Νεστόριο – Καστοριά – Κορέστεια – Πισοδέρι – Φλώρινα – Βίτσι – Οξυά

Χάρτης διαδρομής

Δυστυχώς δεν υπάρχει πιο σύντομος τρόπος περιγραφής της διαδρομής. (Εκτός του «το βορειοδυτικό ποδάρ’»).

Η αρχή της διαδρομής βρίσκεται λίγο πολύ στη μέση του πουθενά. Οπότε η διαδρομή που παρουσιάζεται έχει νόημα αν επιστρέφετε από Δυτική Ελλάδα και θέλετε να μεταφερθείτε κάπως πιο βόρεια. Αγνοώντας την Εγνατία, τα διόδια. Πάνω στη διαδρομή υπάρχουν αρκετά μέρη κοντά που μπορείτε να επισκεφτείτε με μια μικρή παρέκκλιση (π.χ. οι πόλεις της Καστοριάς, της Φλώρινας, η κωμόπολη του Νεστόριου), ο οικισμός των Κορέστειων με τη δική του ιστορία, και αν έχετε όρεξη κ χρόνο, η παράκαμψη για το δρυμό του τριεθνούς στις Πρέσπες με όλα τα αξιοθέατα, τα οποία θα παρουσιαστούν.

Οδηγικά το καλύτερο μέρος μάλλον είναι το η αρχή και το τέλος. Η ανάβαση για το Νεστόριο και η διάσχιση στο Βίτσι, αμφότερα μόνο όταν ο καιρός το επιτρέπει.

Πάνω, λοιπόν, ψηλά στα 750 μέτρα σε ένα σημείο που έχουμε περάσει σε παλιότερη διαδρομή αρχίζει μια παράκαμψη. Είμαστε στο νομό Καστοριάς, έχοντας σε απόσταση αναπνοής τον Ιωαννίνων στα Δυτικά μας και της Κοζάνης στα Ανατολικά. Σήμανση υπάρχει. (0.0) λοιπόν και ανηφορίζουμε προς Νεστόριο.

Ποιότητα ασφάλτου πολύ καλή χωρίς πολλές λακούβες, όχι ιδιαίτερα στενός με χάραξη στριφτερή [Εικ. 03]. Κίνηση μηδαμινή, εκτός ειδικών περιπτώσεων (π.χ. Νεστόριο river party, εργασίες υλοτομίας και λοιπά).

(1.6) προσοχή σε ένα βύθισμα του δρόμου. Ανηφόρι κατηφόρι και συνήθως πετυχαίνουμε κορμούς εκατέρωθεν της πορείας μας. Στο (3.7) διασταύρωση, στρίβουμε δεξιά (ίσια πηγαίνει στο μικρό χωριουδάκι της Χρυσής) και περνάμε ένα εργοστάσιο υλοτομείας. Στο δρόμο περνάμε από στενό γεφυράκι και λίγο μετά προσοχή σε μεγάλη λακούβα. Τους βροχερούς μήνες προσοχή για πέτρες στο δρόμο.

(6.4) και περνάμε από πολύφυτο μέρος με οξιές και βελανιδιές. Το τοπίο δίνει έντονο πράσινο χρώμα ή πορτοκαλί – καφέ στη φθινοπωρινή του και κατ’ εμέ πιο όμορφη φάση του. Στα 900m.

Ανάβασης συνέχεια, με ίδιο χαρακτήρα, στα (8.3) είμαστε στα 1000m, έπειτα λίγη κατηφόρα ένα ρέμα και στα δεξιά μας [Εικ. 05] και στο (9.6) όταν βρέχει σχηματίζονται μικροί καταρράκτες [Εικ. 06 και [07]](http://static.panoramio.com/photos/large/90281546.jpg) στα χαρακτηριστικά πετρώματα που συναντώνται στο δήμο Βόιου, στη Βορεια και Δυτική Κοζάνη.

(10.4) και άλλοι καταρράκτες στα δεξιά μας. Η χάραξη του δρόμου πιο στριφτερή ενώ αγγίζουμε τα 1100m υψόμετρο. Τα πεύκα στα δεξιά μας μονοπωλούν το ενδιαφέρον της χλωρίδας. Μικρά και μεγάλα [Εικ. 09]. Στα οδηγικά κάθε λογής στροφή έρχεται να βάλει το δικό της χρώμα στο όμορφο τοπίο.

(11.0) Σαλαμάνδρα που διεσώθη καταμεσής του δρόμου
και στο (11.6) και ο δρόμος ακόμα πιο στριφτερός.

(12.5) και αριστερά και μπροστά μας όλη η πλαγιά κατάφυτη από πεύκα [Εικ. 11]

(13.5) και είμαστε στα 1200m ψηλά. Η ανηφόρα συνεχίζεται και πλέον μπαίνουμε σε ένα σημείο που μια πρόσφατη φωτιά αποτελείωσε μεγάλο μέρος των πεύκων. Οι κορμοί τους πεσμένοι, μαζί με το πιθανό ομιχλώδες [Εικ. 12] (κυρίως τους κρύους μήνες και όταν βρέχει) τοπίο δίνουν μια εικόνα μυστηρίου [Εικ. 13], που σε κάνει να επικεντρωθείς στη θέα κ όχι στο δρόμο.

(14.6) και στα 1300m ψηλά ανεβαίνοντας πλέον απότομα και σε σχεδόν φαλακρό σημείο από πεύκα. Στο (15.6) η θέα προς αυτά που ανεβήκαμε είναι απίστευτη, ενώ στο (17.4), ακόμα πιο ψηλά στα 1500m υπάρχει υπόστεγο ξύλινο που προσφέρεται για να ξαποστάσεις και να αγναντέψεις. Η εικόνες τα λένε όλα για τη θέα. [Εικ. 15 και [16]](http://static.panoramio.com/photos/large/81455405.jpg)

Περνώντας τον αυχένα μερικά μέτρα ακόμα ανάβαση κ αρχίζει η κατηφόρα ως το Νεστόριο. Όχι τυχαίο, όταν μαζεύει αντάρα, δεν αστειεύεται. Σε 3-4 περάσματά μου, η ορατότητα μετά τη βροχή είναι απλώς μηδενική, οπότε φώτα ομίχλης και προσοχή. Διαφορετικά απολαμβάνεις το κατέβασμα προς τα πεδινά της Καστοριάς που αχνοφαίνονται σιγά σιγά.

(18.9) και περνάμε δίπλα από το χωριό της Νέας Κοτύλης το οποίο έχει την πρωτιά του ψηλότερου χωριού της Ελλάδας. Λειτουργεί Ξενώνας.

(19.6) και κατηφόρας συνέχεια, προσοχή για κάποια χαλάσματα στο δρόμο. Σε αυτή τη πλευρά του βουνού έχουμε φυλλοβόλα δέντρα και καλλιεργήσιμα λιβάδια ανάμεσά τους. Από το (23.3) φρέσκια στρωμένη άσφαλτος με καλή σήμανση.

(28.2) και οι πρώτες ματιές στα πεδινά του νομού [Εικ. 18]. Λίγο πιο παρακάτω και το Νεστόριο ξεπροβάλλει μπροστά μας. Στο (30.5) υπήρχε παλιό στέκι που μπορούσες να δεις πανοραμικά το χωριό, πλέον από το δρόμο (εκτός αν κάτι σηκωθεί στο ίδιο μέρος). Μισό χιλιόμετρο παρακάτω περνάμε τη γέφυρα του ποταμού Αλιάκμονα (με προσοχή λόγω στενότητας και λακούβας), που δίνει ζωή στην περιοχή με το ομώνυμο River party κάθε καλοκαίρι (είναι και επίκαιρο). Σημειωτέο, το χωριό που φαίνεται κοντά στο δρόμο είναι το Κάτω Νεστόριο, μη παραλείψετε μια βόλτα στο Νεστόριο χτισμένο ακριβώς πίσω του.

Μετά το Νεστόριο στρίβουμε δεξιά προς Καστοριά από μια τυπική πεδινή (αλλά ημιορεινή σε υψόμετρο) διαδρομή, που ενώνει μερικά χωριά (Καλοχώρι, Μεσοποταμία, Κολοκυνθού). Στο (50.1) σταματάμε την αρίθμηση, καθώς είμαστε στη διασταύρωση προς τον κάθετο άξονα Εγνατίας οδού που θα μας οδηγήσει πιο βόρεια.

Καστοριά, όμως, μπροστά μας, με τη λίμνη της και τα αξιοθέατά της. Βόλτα στο στενό γραφικό δρομάκι που κάνει βόλτα τη λίμνη, πέρασμα από τα άλλοτε κραταιά γουναράδικα, βόλτα στην παλιά πόλη, αν θέλουμε κάτω στο χωριό Δισπηλιό επίσκεψή στον προϊστορικό λιμναίο οικισμό. Ξεχνώ κάτι κύριε kavy? (όλο και κάτι θα ξεχνώ…).

Πίσω στη διαδρομή μας, μπάσιμο στην Εγνατία (πού στις ιδανικές, ιεροσυλία κτλ…) για λίγα μόνο χιλιόμετρα, πέρασμα από φυτείες φασολιών (αναγνωρίζονται από τα παρατεταγμένα τους καλάμια) ως το (57.5) που βγαίνουμε από την Εγνατία και μπαίνουμε στην παλιά εθνική οδό Καστοριάς Φλώρινας.

Εδώ ο δρόμος είναι πιο πλατύς όπως μετά το Νεστόριο. Έχει αρκετές χορταστικές απλωτές στροφές, αλλά και κάποια κίνηση. Επίσης, όπως προειδοποιεί σχετική πινακίδα, προσοχή στη διέλευση πασών ειδών ζώων. Προσοχή στα bumps πριν κ μετά τις γέφυρες και κάποια σημεία που μαζεύουν υγρασία. Παραμένουμε σε ημιορεινό υψόμετρο, στα 700m περίπου, αλλά το ανάγλυφο κατά την πορεία του δρόμου γίνεται λιγότερο πεδινό, με λόφους και από το (63.4) και μετά ένα ποτάμι στα δεξιά, τον Λαδοπόταμο, παραπόταμο του Αλιάκμονα.

Προσοχή σε ένα χάλασμα με μπάλωμα στο (67.4), ο δρόμος στενεύει κάπως [Εικ. 20], και στο (70.0) φτάνουμε στη διασταύρωση για Κορέστεια.

Η διαδρομή συνεχίζει ίσια, στα δεξιά μια ομάδα χωριών, κάποτε δήμος ξεχωριστός. Αν έχετε χρόνο και ανησυχία με τη φωτογραφία ή αν θέλετε να δείτε κάτι διαφορετικό, πάρτε τα με τη σειρά. Τα ερημωμένα χωριά Κρανιώνας και άνω Κρανιώνας, Μαυρόκαμπος, Χάλαρα, Μακροχώρι και Μελάς (κάτω και Άνω). Ιδιότυπη αρχιτεκτονική ψημμένου πλίνθου με το χαρακτηριστικό χρώμα σε συνδυασμό με την ερήμωση και τα μισογκρεμισμένα σπίτια και αρχοντικά δίνουν μια μοναδική εικόνα. Συλλογή φώτος από Κορέστεια εδώ.

Αν δε θέλετε να τα επισκεφτείτε και να φύγετε εκτός διαδρομής, στην πορεία του δρόμου απάνω, μπορείτε να σταθμεύσετε και να δείτε το χωριό Γάβρος και τα χαρακτηριστικά σπίτια του.

Συνεχίζοντας προσοχή στο (71.4) και για 1 χιλιόμετρο για χαλάσματα στο δρόμο.. Κάπου στο (74.7) μπαίνουμε στο νομό Φλώρινας. Με κοφτές στροφές και απλωτές ευθείες στο (76.9) περνάμε τη διασταύρωση για Κρυσταλλοπηγή και τα σύνορα με Αλβανία.

Έχοντας ένα «μάτι» στα υγρά κομμάτια δρόμου λόγω της βλάστησης που πάει να φάει το δρόμο σε κάποια σημεία, περνάμε το χωριό του Κώτα και στο (85.5) η διασταύρωση για Πρέσπες.

Θα μπορούσα να κάνω μια ολόκληρη αναφορά στις Πρέσπες. Αν μπορώ να συνοψίσω σε μια μικρή παράγραφο και μερικές εικόνες θα σκεφτόμουν την επίσκεψη / διαμονή στο παραδοσιακό χωριό των Ψαράδων [Εικ. 24 και [25]](http://static.panoramio.com/photos/large/81435728.jpg) (υπάρχουν ξενώνες και εστιατόρια για τους πολύ απαιτητικούς), τα ψαρικά του γλυκού νερού τσιρόνια, γριβάδια, πέστροφες κ.λπ., αλλά και τα ξακουστά στην Ελλάδα όσπρια, η καλλιέργεια των οποίων είναι η συνηθέστερη απασχόληση – επάγγελμα των ντόπιων [Εικ. 26] (ιδίως τα φασόλια [Εικ. 27] και οι φακές του Βροντερού, ένα μικρό χωριουδάκι παραπέρα, προσωπικά αγαπημένο μου φαγητό).

Οι βόλτες με τη βάρκα στις Πρέσπες [Εικ. 28] ως τα σύνορα και η επίσκεψη στις σκήτες και τις εκκλησιές χτισμένες στα βράχια [Εικ. 29]. Ο κοσμικός και πιο εκσυγχρονισμένος Άγιος Γερμανός [Εικ. 30] και ο Άγιος Αχίλλειος με το εκκλησάκι του [Εικ. 31]. Αξίζει την επίσκεψη και διαμονή σας, ιδιώς αν προτιμάτε τον εναλλακτικό λιγότερο κοσμικό τουρισμό. Ένας τόπος, όπου κυριαρχεί το υγρό στοιχείο (στους Ψαράδες νομιζεις ότι είσαι σε κάποια παράκτια περιοχή) στα 850+ μέτρα ψηλά.

Παρένθεση τέλος, συνέχίζουμε στη διαδρομή. Μετά τη διασταύρωση σε κανα χιλιόμετρο περνάμε αριστερά από το όμορφο χωριό Αντάρτικο. Σε αυτό το σημείο προσοχή στα ζώα μέσα στο δρόμο (π.χ. γουρούνια και γελάδια).

Η ελαφρώς ανηφορική διαδρομή μας φέρνει πάλι στο χιλιόμετρο ψηλά. (90.9) και περνάμε σε μια κατάφυτη από οξυές περιοχή και από τη διασταύρωση για τη μονή Αγίας Τριάδας. Ανάβασης συνέχεια μέσα από ένα πνιγμένο σε δέντρα μαγευτικό τοπίο, με λιγοστή κίνηση.

(93.9) και έχουμε σκαρφαλώσει στα 1400m στο Πισοδέρι. Χωριό που κάποτε είχε περισσότερη κίνηση, τώρα μαζεύει κόσμο τη χειμερινή σεζόν, ελέω του χιονοδρομικού της Βίγλας, λίγο πιο μετά, στο (97.4). Λειτουργούν ξενώνες και εστιατόρια εποχιακά.

Μέγιστο υψόμετρο προσωρινά της διαδρομής στα 1550m και κατάβαση σε ένα ακόμα πιο πυκνό σε βλάστηση τοπίο (ποιο τοπίο; Τα θεόρατα δέντρα κρύβουν κάθε ιδέα αγναντέματος απέναντι, χρωματίζοντας όμως τη διαδρομή ανάλογα με την εποχή). Χειμώνα άνοιξη ή φθινόπωρο. [Εικ. 35 και [36]](http://static.panoramio.com/photos/large/81674033.jpg).

Κατάβαση, αρκετές βρύσες στα αριστερά μας για αναζωογόνηση (101.6) και περνάμε τη διασταύρωση του χωριού Ακρίτας. Πιθανό μπλόκο συνοριοφυλάκων. Από εδώ κ πέρα τα δέντρα δεν είναι τόσο πυκνά και έχουμε μια εικόνα απέναντι στο Όρος Βέρνον, τον ορεινό όγκο πάνω από τη Φλώρινα [Εικ. 38] . Την οποία και φυλάμε για το κερασάκι στην τούρτα.

Σημείωση, ο δρόμος αυτός ξαναοδηγεί σχεδόν στην Καστοριά ή εναλλακτικά στο δρόμο προς Αμύνταιο μέσω Κλεισούρας, Λέχοβου και Νυμφαίου (άλλο όμορφο στροφιλίκι) προς κεντρική Μακεδονία. Η επιλογή δική σας.

Πέρασμα από την όμορφη και σχεδόν πάντα δροσερή πόλη της Φλώρινας, καφέ και βενζίνη αν χρειάζεται. Φτάνοντας στη χαρακτηριστική πλατεία – κυκλικό κόμβο, στρίβουμε δεξιά και ακολουθούμε πορεία προς Σκοπιά. Φτάνουμε στο χωριό, περνάμε και τον Τροπαιούχο στα (122.1) και την Υδρούσσα στο (125). Μερικά χιλιόμετρα έπειτα αρχίζει πάλι η ανάβαση για το Βίτσι, την κορυφή του Βέρνου.

Στενός δρόμος, με ανοιχτές στροφές αρχικά [Εικ. 39]. Πέρασμα από το όμορφο χωριό της Δροσοπηγής με το χείμαρρό της και την όμορφη θέα στις βουνοπλαγιές [Εικ. 40]. Στένεμα του δρόμου, οι 2 λωρίδες ίσα ίσα χωρούν 2 αμάξια ταυτόχρονα, αλλά η κίνηση δεδομένα μικρή [Εικ. 41].

Η ανάβαση συνεχίζει μέσα από πυκνή βλάστηση οξιάς [Εικ. 44], όπως φαίνεται πάνω, που το φθινόπωρο είναι μια οπτασία πραγματικά. Αν δεν σε έχει κερδίσει η χάραξη του δρόμου. Αν είσαστε φυσιολάτρες, ψάξτε στο (137.5) στο χαρακτηριστικό πέταλο το μικρό ρυάκι που τρέχει κρυφά με τη διαδρομή.

Ως το (143.2) που βγαίνουμε σε ένα ξέφωτο έχουμε σκαρφαλώσει στα 1780 μέτρα ύψος, σε ένα από τα ψηλότερα ασφάλτινα περάσματα της Ελλάδας.

Εννοείται ότι το χειμώνα καλό θα είναι να ρωτήστε στα χωριά χαμηλότερα για το αν ο δρόμος έχει ανοίξει και να ξέρετε για τον καιρό. Αν ναι, με αλυσίδες δε θα έχετε κανένα πρόβλημα.

Στο ψηλότερο σημείο δεξιά μας μια στρατιωτική μονάδα της αεροπορίας. Ένα χιλιόμετρο πιο πέρα το χιονοδρομικό κέντρο στο Βίτσι και κατηφόρι σε αντίστοιχα δασωμένο, αλλά όχι τόσο πυκνά δρόμο [Εικ. 50].

Προσοχή για τις λακούβες που οι κακουχίες του καιρού αναπόφευκτα φέρνουν και κατάβαση ως το χωριουδάκι της Οξυάς [Εικ. 51]. Από εκεί και πέρα πλησιάζουμε την Καστοριά με γοργούς κατηφορικούς ρυθμούς, αλλά και περισσότερη κίνηση.

Άσφαλτος: 4 / 5
Φύση: 4 / 5
Θέα: 3 / 5
Κίνηση: 3 / 5
Οδηγικά: 4 / 5

απορω πως δεν το εχεις κανει επαγγελμα αυτο.Χιλια ευγε!!

Εξαιρετικός για άλλη μια φορά!

Προσωπικά μου είχε αρέσει πολύ το κομμάτι μετά την διασταύρωση για Κρυσταλλοπηγή προς Καστοριά, όπου είχε φοβερό τοπίο και ανοικτές καμπές. Ιδανική διαδρομή ειδικά αν διαθέτεις ένα ωραίο δυνατό αυτοκίνητο...

Η διαδρομή για το Βίτσι φαίνεται να έχει πολύ ενδιαφέρον, ενώ και η Καστοριά και η Φλώρινα αξίζουν σίγουρα την επίσκεψη μας.

Ο χρήστης dim8 έγραψε:
...

γιατί πληρώνει κανένας;

@axel12p, ισχύει, πολύ flowing κομμάτι

Ωραία πράματα Ξιφουνέ!

Να και η δική μου ματιά απ' το Ακηταριό της Παναγίας Ελεούσας:

Κλασσικό σημείο. Θυμάμαι 27 κάτι Οκτώβρη πρωί ήμασταν, βγήκαμε τη βόλτα τα γυρίσαμε λίγο επι τροχάδην γιατί ο καιρός ήταν απειλητικός όλο το 3ήμερο, και με το που πατήσαμε Ψαράδες έριχνε τουλούμια για 2 ώρες.

Μετά κανα δίωρο σε είχα παρει τηλ. Δώσε και συντεταγμένες για εκείνο το σημείο για φαγητό.

Στην Αμμουδάρα, στην ομώνυμη ταβέρνα πάνω στο σταυροδρόμι.

Εγγυημένα εκπληκτικό φαΐ.

Ο χρήστης dim8 έγραψε:
απορω πως δεν το εχεις κανει επαγγελμα αυτο

Μην του βάζεις ιδέες και μας ζητήσει αύξηση!

'Οι στεναγμοί είναι αέρας και τους παίρνει ο αέρας.'
GUSTAVO ADOLFO BEQUER

'Πάρε με...' Όχι, θα με δεις το πρωί, δεν θέλω να σε ξυπνήσω. 'Δεν θα κοιμηθώ, όχι απόψε.' Θα σας προλάβω στην Αγ. Παρασκευή (εκκλησία), καληνύχτα.

5.30, ένα στριφτό άφιλτρο ανάβει στο στόμα, με τον ηδονικό ήχο του χαρτιού όταν καιγεται, το κλειδί γυρίζει τη μίζα και ένας μπάσος στακάτος ήχος τραντάζει την εξάτμιση. Στο κέντρο της Αθήνας όλα είναι νεκρά, ξημέρωμα Κυριακής 15 Αυγούστου και αυτή η πόλη έχει παραδοθεί, στα τσιμέντα που χάσκουν σα φαντάσματα, σκοτεινά, άδεια από ψυχές που φωτίζουν κάπου αλλού. Η μεγαλούπολη φορά το πραγματικό της πρόσωπο και δείχνει σε ποιούς πραγματικά ανήκει.

'Στάσου, ξέχασες τη τυρόπιτα!' Αχ μάνα, πάντα στο κατόπι με ένα μόνιμο άγχος και ενα φιλί στο κούτελο. 'Καλά τα σακβουαγιάζ παιδί μου τα έβαλες στο πάτωμα; Δεν καταλαβαίνω, με τόσο μεγάλο χώρο αποσκευών' Δεν είναι ώρα για κουβέντες, το κέντρο βάρους παίζει ρόλο, για τους 'κυνηγούς' και τους 'κυνηγημένους' της μαύρης πίσσας.

Τα λάστιχα στριγκλίζουν, η Κωνσταντινουπόλεως άδεια και στενή, πολύ στενή. Μπάσιμο αριστερά για την Λ. Αθηνών, χωρίς φρένο. Χα, γραμμές και ηρεμία θέλει τελικά. Η εθνική άδεια από ΙΧ, γεμάτη φορτηγά που τρέχουν να προλάβουν την απαγόρευση και το λιμάνι της Πάτρας. Το είχε πει ο μπαρμπα-Βαγγέλης, 'το φορτηγό Βασίλη, χρειάζεται οδηγό με υπομονή και κότσια, κανείς δεν γνωρίζει τους χρόνους της νταλίκας παρά μόνο εμπόρευμα και προορισμό. Όμως διάβολε, υπάρχουν άνθρωποι εκεί μέσα'. Φαντάσματα σκέφτηκα.

Στην ευθεία των Μεγάρων, πάντα ο άνεμος φυσά δυνατά, κάποια ανωμαλία της φύσης που δεν κατανοώ. Στα 210, θυμήθηκα την CLK στο Le Man, το τιμόνι παραείναι ελαφρύ στα χέρια μου και δεν έχω όμορφα δέντρα γύρω μου να κάνω θεαματικό λουπ. Κόβω... καταραμένο κομμάτι μέχρι τη Κόρινθο, καταθλιπτικό, ποτέ δεν μου άρεσε.

6.05, Κορίνθου - Πατρών επιτέλους, έχει κάτι το μυσταγωγικό αυτή η διαδρομή, θυμίζει τελετή που ολοκληρώνεται με συγκεκριμένες διαδικασίες σαν χειρουργείο ανοικτής καρδιάς που τίποτα δεν γίνεται στη τύχη και όλα είναι σοφά μελετημένα, τόσο οι χρόνοι όσο και οι κινήσεις. Τα δάχτυλα σφίγγουν τη στεφάνη, τα δάκτυλα των ποδιών παίζουν μέσα στα car shoe, σαν να ζεσταίνονται για κάποια λυσσαλέα μάχη, για κάποιο σπριντ σε αυτό το Πελοποννησιακό ταρτάν. Ένα σημάδι από λάστιχα, θα μείνει γραμμένο στα πρώτα διόδια, ενώ το Road το Hell παίζει στο ραδιόφωνο. Η γλυκιά κοπέλα με τα πλούσια μαύρα μαλλιά μπροστά στο ταμείο, ήταν αγουροξυπνημένη για να δώσει τη δέουσα σημασία, σε κάτι τόσο ανούσιο.

Ως άλλο χειρουργείο λοιπόν, οι κινήσεις εκτελούνται με ακρίβεια οι ταχύτητες εναλλάσσονται από 4η σε 5η, με γοργούς ρυθμούς και τα φορτηγά μοιάζουν με εμπόδια που γλιστρούν νωχελικά στο φιδίσιο κομμάτι μέχρι τη Πάτρα. Χρειάζεται τύχη και τόλμη για να μην κολλήσεις στα κολωνάκια, εκεί που η λωρίδα γίνεται μία και ο δρόμος στα 140 μοιάζει με αεροδιάδρομο. Φταίνε εκείνες οι μεταλλικές μαλακιούλες που σου θυμίζουν πως είσαι θνητός και παίζεις σε μια οριοθετημένη διαδρομή; Ή μήπως τα κολωνάκια που στενεύουν το πέρασμα όσο ανεβαίνουν τα χιλιόμετρα; Χαχα, θυμήθηκα τις Συμπληγάδες Πέτρες. Πρέπει να τις περάσω όλες.

Ένα, δύο... πέντε φορτηγά στο βάθος, 800 μέτρα πριν τη παράκαμψη και τη μονή λωρίδα. Στα 200 τελευταία ξέρεις πως προλάβαινες ένα με δύο επικαθήμενα, πολύ αστεία λέξη πάντα μου προκαλεί θυμηδία. Φλας λοιπόν 120, 150, 5η 180 και φρένα. Πάντα στο ίδιο μοτίβο, σαν το παιχνίδι με το τιμόνι που παίζαμε μικροί. Ο κύλινδρος κυλούσε και τα εμπόδια ήταν πάντα εκεί στην ίδια θέση που τα άφησες. Πήρε να χαράζει και τα πρώτα τροχόσπιτα βγαίνουν δειλά στο δρόμο. Ωραίες θα ήταν αυτές οι διακοπές, βόλτες, μπάνια, φαγητό, ο γύρος της Ελλάδος, της Ευρώπης, του κόσμου ολόκληρου, μαζί με καλή παρέα. Χμμ, καλή παρέα... Κατέβασμα, μπάσιμο στα παρδαλά εσάκια πριν το Δρέπανο και τι άλλο βροχή. Παίζει παιχνίδια η φύση και στο Δρέπανο, είναι πάντα εκεί για να σου θυμίσει πως φτάνεις στη Πάτρα, μια πόλη πνιγμένη στην υγρασία, με πολλές ανούσιες βροχές. Ένιωσα το πόδι μου, το μαχαίρι στο κόκκαλο να με τσακίζει μέχρι τη περόνη.

7.00 Η γέφυρα του Ρίου, ντεκόρ που θυμίζει καρτποστάλ ο ήλιος στα δεξιά έχει ξεπροβάλει γεμάτος και προμηνύει μια πολύ ζεστή και πνιγηρή ημέρα. Τουλάχιστον για όσους μείνουν στη Πάτρα. Διασχίζω τη γέφυρα και η θάλασσα από κάτω πρωτόγνωρα γαλήνια με καλεί. Πρώτη φορά τη βλέπω τόσο ήρεμη και η όψη της παλιοβούνας με έκανε να ψάχνω στο παντελόνι μου αν φοράω μαγιό. Δεύτερο στριφτό, να φύγουν οι μύχιες σκέψεις. Το τηλέφωνο χτυπά... Δεν εχω δει ακόμα άνθρωπο να στρίβει τσιγάρο στο τιμόνι και να μιλά στο κινητό, χωρίς hands free. Δεν θα το δοκιμάσω. Ευτυχώς, γιατί στο επόμενο χιλιόμετρο τα φρένα και τα κατεβάσματα ήταν αρκετά για να ακινητοποιηθώ. Καπνοί και κόκκινα φώτα αναβοσβήνουν, ενώ ενα cl415, βουτά ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας. 'Εισαι ο τελευταίος που περνά το Περιθώριο, το τέρας έχει κατέβει στην Εθνική και δεν πρέπει να φτάσει στο Ευηνοχώρι.' Το μοναδικό επάγγελμα στο κόσμο που μου γέννα αυτόματα το σεβασμό είναι του πυροσβέστη. Τελικά έχω απωθημένα, σκέφτομαι καθώς αφήνω τη τυρόπιτα και δυο μπουκάλια νερό σε μισή ντουζίνα μπαρουτοκαπνισμένους νεαρούς.

Η διαδρομή μέχρι την Αμφιλοχία έχει παράξενη αίσθηση, σε προκαλεί να παίξεις μαζί της και εκεί που λες πως την έχεις σε πουλά, είναι γκόμενα η διαδρομή αυτή, γκόμενα περπατημένη, σχεδόν Σερραία. Παίζει με τρεις μεγάλες κάμερες στα χέρια, gatso τις ονομάζουν στη Γηραιά Αλβιώνα, όμως έχει κορμί φιδίσιο και εσχάτως πόδια μακριά καμμιά 30αριά χιλιόμετρα που παρακάμπτουν εν ριπεί οφθαλμού το Αγρίνιο, και σε οδηγούν στον κόλπο της Αμβρακίας λίμνης. Είναι γυναικείος κόλπος η λίμνη αυτή. Φτάνοντας στην Αμφιλοχία αναρωτιέμαι άραγε θα λείψει σε κανέναν το Αγρίνιο;

8.00 Αμφιλοχία. Η Αμφιλοχία τις νύχτες έχει νύμφες κι ξωτικά, γυναίκες απόκοσμα όμορφες που στέκουν στις φωτισμένες βάρκες του Αμβρακικού... Περνάω γρήγορα και μπαίνω με όσα στην αριστερή καμπή. Γνωρίζω πως σε λίγο ξεκινά το πάρτυ πριν το Μενίδι, το χωριό που ξεδίνει η Άρτα και οι νταβάδες πίσω από τις πορτοκαλιές ξεφορτώνουν τη πραμάτεια τους. Αηδία, ανοίγω τα παράθυρα και κατεβάζω σε 2η. Με δευτέρα και τρίτη, τα λάστιχα στριγκλίζουν ωραία και η ύπαρξη του κόφτη αποκτά άλλο νόημα σε αυτές τις στροφές. Μια 147 μπροστά μου, πασχίζει να κρατηθεί, φοβερό πλαίσιο και αναρτήσεις τις δίνουν πλεονέκτημα. Όχι όμως τώρα, η στιγμή είναι μοναδική, όπως εκείνες που ένα πανανθρώπινο χέρι σε σπρώχνει πιο μπροστά, πιο ψηλά πιο μακρυά. Ο οδηγός της παραδίνεται, μου παίζει τα φώτα και με χαιρετά. Υπάρχει πολιτισμός πάνω στον μπλε πλανήτη που να θεωρεί το υψωμένο μεσαίο δάκτυλο, δείγμα χαιρετισμού και απόδοσης σεβασμού; Με την απορία αυτή ανάβει το λαμπάκι της βενζίνης.

8.30 Διάβολε έχει γούστο να μην έχει ανοικτό βενζινάδικο στην Άρτα. Κυριακή πρωί και η πόλη ξυπνά (;), ευτυχώς τα πανηγύρια έχουν τελειώσει και τα αγροτικά, που ήταν φορτωμένα πιτσιρίκια ως άλλα ταξί, τώρα αράζουν στις αυλές των σπιτιών. Γεμίζω μετά το πρώτο δαχτυλίδι στην είσοδο της πόλης και ξεκινώ νωχελικά, περνάω το Γιοφύρι και αναστενάζω. Ψάχνω να βρω τα ίχνη εκείνης της δύσμοιρης γυναίκας, που μας χάρισε αυτό το κομψοτέχνημα αρχιτεκτονικής Ηπειρώτικων γεφυριών. Η διαδρομή για τη Ροδαυγή αρχίζει και είναι αγαπημένη. Υπό άλλες συνθήκες, τα σκασίματα της εξάτμισης θα έσκιζαν το Ξηροβούνι στα δυο, και θα αντηχούσαν στα Τζουμέρκα. Όχι όμως σήμερα. Το τρίτο τσιγάρο, στριμένο στο τιμόνι και αυτό ανάβει, ενω το ράδιο Ήπειρος αποφασίζει να βάλει Κιτσάκη. Απονομή δικαιοσύνης για αυτά τα χώματα και οι ρυθμοί πέφτουν μέχρι τη Ροδαυγή, μισή ώρα μετά.

Φιλί στο μάγουλο. Έφτασα καλημέρα!. 'Δεν με πήρες'. Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. 'Τι ώρα είναι;' Μόλις χτύπησε η πρώτη καμπάνα, σήκω ντύσου.

Σ'ωραίος... Ροδαυγή ήμουν λίγες μέρες πριν...

Και ένα βιντεάκι απ' τα μέρη:

Youtube Video

Πολύ ωραίος ο Βασίλης, και σχετικά κοντοχωριανός

Μπράβο Βασίλη, μου έφτιαξες τη μέρα, τι να κάνω τώρα ? να συνεχίσω το σχέδιο για μια μηχανή για τα Γιάννενα που ετοιμάζω, η να μπω στο Quadra και να πάμε παρέα Γιάννενα, στο Άνω Κουτσελιό εγώ τάχα μου για να μετρήσω κάτι ?

Γιατί στη ζωή να κάνουμε πάντα τα πρέπει και όχι τα θέλω, γαμώ την ατυχία μου ?

Να φύγεις για Κουτσελιό, έρχομαι και 'γω μαζί.

Ο χρήστης Sinanai έγραψε:
Να φύγεις για Κουτσελιό, έρχομαι και 'γω μαζί.

Ετοιμάσου, θα πάμε όμως από Λαμία, έχεις πρόβλημα ?

Αν το βραδάκι δεν ήταν να κατέβω Διμηνιό, θα 'ρχομουν με 1000... Και εννοείται από Λαμία και από παλιά... Μια είναι η διαδρομή. Αν ανέβεις, καλό δρόμο!

Ευχαριστώ, μετά από Σεπτέμβρη που θα πάω ξανά θα σου σφυρίξω.