Δεν ειναι εταιρια, αθλητικη ομοσπονδια ειναι.

Υποθετω καταλαβαινεις οτι απο εδω κ περα μπορει να ξινεται ανελεητα για 5 μηνες?

Ο χρήστης nikospappas έγραψε:
Μειωμενη... Θα παρει, αν παρει......

Μα, για να υπογραψει απολυση (λυση συμβασης εργασιας), ή ακομα κ για να ειναι εγκυρη αυτη, πρεπει να παρει στο χερι, ταυτοχρονα, την αποζημιωση. Αλλιως συνεχιζει να ειναι υπαλληλος της εταιρειας.

Πως ακριβώς το εννοείς αυτό;;;

Δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ επιχείρηση χωρίς ανάγκη χρηματοδότησης.+-

Βέβαια, πολλές επιχειρήσεις είναι τραπεζόπληκτες και δυστυχώς αυτό οφείλεται (συχνά) στο ότι τα λεφτά της επιχείρησης πάνε για λούσα και όχι για την επιχείρηση... Βέβαια, αρκετά συχνό είναι το φαινόμενο να χρειάζονται χρηματοδότηση επειδή έχουν πελάτη το κράτος (δεν μιλάω για λαμογιές, μιλάω για κανονικά πράγματα), το οποίο πληρώνει μετά από αρκετά χρόνια...

Κανεις λαθος.

Ο χρήστης kacey έγραψε:
Υποθετω καταλαβαινεις οτι απο εδω κ περα μπορει να ξινεται ανελεητα για 5 μηνες?

Μειωμενη... Θα παρει, αν παρει......

Μα, για να υπογραψει απολυση (λυση συμβασης εργασιας), ή ακομα κ για να ειναι εγκυρη αυτη, πρεπει να παρει στο χερι, ταυτοχρονα, την αποζημιωση. Αλλιως συνεχιζει να ειναι υπαλληλος της εταιρειας.

Τα ξερω αυτα , αν και στο πρωτο σχολιο σου να πω οτι αυτο δεν λεει κατι. Παρηγορια στον αρρωστο...

Τεσπα, τωρα θα εμπλακουν ΓΣΕΕ, εργατολογοι και λοιπες δημοκρατικες δυναμεις

Η συζυγος μου λεει να μην με παρει απο κατω , εξ'ου και το εμοτικον χαρας.

Ελληνικό ευρώ για βουλγαρικό λέβα

3 δις ευρώ και 100.000 νέες θέσεις εργασίας είναι ο μέχρι στιγμής απολογισμός της ελληνικής οικονομικής παρουσίας στη γειτονική Βουλγαρία. Μήπως οι ελληνικές επιχειρήσεις εγκαταλείπουν απλά ένα πλοίο που βουλιάζει;

Η επικεφαλής του εμπορικού τμήματος της ελληνικής πρεσβείας στην Ιωάννα Γιάνναρου τονίζει ότι την τελευταία δεκαετία η Βουλγαρία βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της προτίμησης των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων: «Το κίνητρο είναι κυρίως ο χαμηλότερος φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων στην Ευρώπη, που βρίσκεται στο 10%, αλλά και οι διευκολύνσεις για την ίδρυση νέων επιχειρήσεων», εξηγεί η κα. Γιάνναρου προσθέτοντας ότι μερικές μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις ελπίζουν μέσω Βουλγαρίας να αποκτήσουν πρόσβαση σε νέες αγορές.

Στις φήμες που θέλουν τους Έλληνες επιχειρηματίες απλά να φοροδιαφεύγουν στην Βουλγαρία η υπεύθυνη του εμπορικού τμήματος απαντά: «Μόνο το 5% των ελληνικών επενδύσεων στο εξωτερικό πραγματοποιείται στην Βουλγαρία. Παράλληλα με τις κλασικές επενδύσεις στους τομείς του εμπορίου και του ρουχισμού το ενδιαφέρον των επενδυτών στρέφεται πλέον και στις ανανεώσιμες ενέργειες, τη γεωργία και εν μέρει στον τουρισμό».

Δυστυχώς η χώρα (Βουλγαρία)** δεν διαθέτει το απαραίτητα εκπαιδευμένο προσωπικό.**

Για να λυθεί το πρόβλημα αυτό οι επενδυτές πρέπει να «ρίξουν» χρήμα στην εκπαίδευση ή μετεκπαίδευση νέων εργαζομένων. Ίσως για αυτό το λόγο πολλές επιχειρήσεις επιλέγουν περιοχές κοντά στα σύνορα Ελλάδας Βουλγαρίας όπου δημογραφικά καταγράφονται κυρίως νέοι ηλικιακά εργαζόμενοι.
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15478605,00.html

Για καποιους που φωνασκουν οτι οι επιχειρηματιες βγαζουν τις επιχειρησεις απο την χωρα, εγκαταλειπουν την πατριδα, δεν στηριζουν την εθνικη προσπαθεια, κ γενικοτερα δεν νοιαζονται για τις συνεπειες της κινησης τους να πανε εξω να στησουν την επιχειρηση (ανεργεια, μειωση παραγωγικοτητας της χωρας) κ αλλα τετοια αστεια πραγματα:

Ο χρήστης Καθημερινη της Κυριακης έγραψε:
Ηταν Τρίτη πρωί, όταν στελέχη της Παγκόσμιας Τράπεζας επισκέφθηκαν έναν συμβολαιογράφο προκειμένου να δουν με τα ίδια τους τα μάτια το πώς λειτουργεί η Υπηρεσία Μιας Στάσης για τη σύσταση επιχείρησης και να προχωρήσουν στην αξιολόγηση για το επιχειρηματικό περιβάλλον της Ελλάδας στην ετήσια έκθεση Doing Business 2012. Με έκπληξη διαπίστωσαν ότι μόνο με την επίσκεψη σε έναν συμβολαιογράφο μπορούσαν να στήσουν επιχείρηση σε μία μέρα. Ομως, δεν άργησε πολύ για να απογοητευτούν, όταν είδαν ότι στην πράξη, οι διαδικασίες διαρκούν 10 ημέρες. Και το χειρότερο; Η καθυστέρηση και η ταλαιπωρία του επιχειρηματία δεν προήλθαν από αυτή καθ' αυτή την υπηρεσία, αλλά από τους υπόλοιπους κρατικούς φορείς και από... τράπεζες! Διαπίστωσαν ότι η υπηρεσία για σύσταση επιχείρησης σε ένα σημείο και σε μία ημέρα λειτουργούσε άψογα. Ομως, τα χαρτιά και τις βεβαιώσεις που εξέδιδε η Υπηρεσία δεν γίνονταν αποδεκτά από το υπόλοιπο Δημόσιο ή από τις τράπεζες. Ετσι, ο επιχειρηματίας που έστησε την εταιρεία σε μία ημέρα, έπρεπε να την «ξαναστήσει» με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο για να ανοίξει, για παράδειγμα, εταιρικό λογαριασμό σε ιδιωτική τράπεζα, καθυστερώντας περίπου ένα μήνα.

Η «Κ» μίλησε με τον συμβολαιογράφο και τα δικηγορικά γραφεία που συνεργάζονται με την Παγκόσμια Τράπεζα και «ξεναγούν» κάθε χρόνο τα στελέχη της στην ελληνική πραγματικότητα στο πλαίσιο της αξιολόγησης. Το ιστορικό της ταλαιπωρίας και το σχετικό κόστος για τη σύσταση μιας ΕΠΕ με εταιρικό κεφάλαιο 272.400 ευρώ με την Υπηρεσία Μιας Στάσης είχε ως εξής:

• 1η ημέρα: Εγγραφή της εταιρείας στο Εμπορικό Επιμελητήριο. Το κόστος ανήλθε σε 1.208 ευρώ.

• 2η και 3η ημέρα: Επίσκεψη στον συμβολαιογράφο. Εγινε ο πρώτος έλεγχος για την επωνυμία της εταιρείας, καταχωρίστηκαν όλα τα στοιχεία της επιχείρησης στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο (ΓΕΜΗ), υποβλήθηκαν ηλεκτρονικά αιτήσεις για φορολογικές και ασφαλιστικές ενημερότητες) κ. λπ. Ο, τι δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί αυθημερόν, θα αναλάμβανε ο συμβολαιογράφος να το διεκπεραιώσει.

Ομως, τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Ο συμβολαιογράφος με δυσκολία συνεννοήθηκε με το ασφαλιστικό Ταμείο των εταίρων για την έκδοση ασφαλιστικής ενημερότητας. Ο υπάλληλος του Ταμείου δεν δεχόταν να εκδώσει ασφαλιστική ενημερότητα αν ο ενδιαφερόμενος δεν ήταν παρόν. Εναλλακτικά ζητούσε πληρεξούσιο από συμβολαιογράφο. Ο συμβολαιογράφος εξηγούσε ότι υπάρχει σχετικός νόμος και ούτως ή άλλως είναι... συμβολαιογράφος που έχει πληρεξούσιο. Το θέμα λύθηκε, αλλά η ημέρα πέρασε, οι υπόλοιπες υπηρεσίες έκλεισαν... Ωστόσο, τα βασικά χαρτιά εκδόθηκαν. Το κόστος για όλα αυτά ανήλθε σε 1.208 ευρώ.

• 4η και 5η ημέρα: Υπογράφεται το καταστατικό της εταιρείας, σκανάρεται, γίνεται ηλεκτρονική καταχώριση, εκδίδεται η βεβαίωση από το ΓΕΜΗ και λαμβάνεται το ΑΦΜ της εταιρείας. Επίσης, καταχωρίζεται η επωνυμία στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο. Το κόστος ανήλθε σε 2.459 ευρώ για τη δημοσίευση σε ΦΕΚ, ενώ στο Επιμελητήριο πληρώθηκε το ποσό των 146,48 ευρώ συν χαρτόσημο 2,4%.

Ο επιχειρηματίας ουσιαστικά φεύγει από τον συμβολαιογράφο με όλα τα στοιχεία της εταιρείας και μπορεί να προχωρήσει στα επόμενα βήματα και να ξεκινήσει τη δραστηριότητά του.

• 6η, 7η και 8η ημέρα: Δημοσίευση καταστατικού στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

• 9η ημέρα: **Κατάθεση εταιρικού κεφαλαίου σε τραπεζικό λογαριασμό. Αυτό προϋποθέτει άνοιγμα εταιρικού λογαριασμού. Ενώ λοιπόν ο επιχειρηματίας έχει την επίσημη και πρωτότυπη βεβαίωση της Υπηρεσίας Μιας Στάσης και τη βεβαίωση του ΓΕΜΗ με όλα τα στοιχεία (αριθμός μητρώου, αριθμός φύλλου δημοσίευσης ΦΕΚ, ΑΦΜ εταιρείας κ. λπ.) η τράπεζα του ζητάει: Καταστατικό εταιρείας επικυρωμένο από συμβολαιογράφο, πρωτότυπη βεβαίωση κατάθεσης καταστατικού στο Πρωτοδικείο (μολονότι έχει υποβληθεί ηλεκτρονικά από την Υπηρεσία Μιας Στάσης), αντίγραφο του φύλλου της Κυβερνήσεως (μολονότι αναγράφεται στη βεβαίωση της Υπηρεσίας Μιας Στάσης), ΑΦΜ των εταίρων και της εταιρείας με χαρτί της εφορίας (μολονότι είχαν υποβληθεί και έχουν εκδοθεί από την Υπηρεσία Μιας Στάσης), δικαιολογητικά για την έδρα της εταιρείας και υπεύθυνες δηλώσεις των εταίρων. Για παράδειγμα, σε μία άλλη περίπτωση σύστασης Μονοπρόσωπης ΕΠΕ ζητήθηκε από τον μοναδικό εταίρο που αναφερόταν στο καταστατικό να υποβάλει υπεύθυνη δήλωση ότι είναι... μοναδικός εταίρος και ότι δεν έχει άλλη ΜΕΠΕ. Κάτι το οποίο είχε υπογράψει στην Υπηρεσία Μιας Στάσης ούτως ή άλλως προκειμένου να εκδοθεί η βεβαίωση. Επίσης, ζητήθηκε από την τράπεζα αλλαγή καταστατικού διότι δεν αναφερόταν και το όνομα του μοναδικού εταίρου στο καταστατικό, στο σημείο που έλεγε ότι ο μοναδικός εταίρος μπορεί να συγκαλέσει γενική συνέλευση, η οποία αποτελείται από τον ίδιο. Το κόστος για όλα αυτά ήταν μηδενικό αλλά η ταλαιπωρία κράτησε σχεδόν ένα μήνα καθώς οι ανταλλαγές επιστολών μεταξύ νομικής υπηρεσίας της τράπεζας, συμβολαιογράφου και δικηγόρων κράτησαν μέρες. Σημειώνεται ότι η συγκεκριμένη τράπεζα είναι μία από τις μεγάλες ιδιωτικές στην Ελλάδα. Ετσι, τα χρήματα κατατέθηκαν ύστερα από περίπου ένα μήνα.
  **

• 10η ημέρα: Ενώ τράπεζα, συμβολαιογράφοι και δικηγόροι προσπαθούν να συνεννοηθούν για τον εταιρικό λογαριασμό, ο επιχειρηματίας κάνει έναρξη βιβλίων στην εφορία, φτιάχνει σφραγίδα και δηλώνονται οι εταίροι στον ΟΑΕΔ.

Αν νομίζετε ότι η ταλαιπωρία τελείωσε εδώ, κάνετε λάθος. Ο επιχειρηματίας δεν μπορεί να ξεκινήσει τη λειτουργία της εταιρείας του, αφού ακόμα δεν έχει ανοίξει ο... τραπεζικός λογαριασμός. Στην τράπεζα ουσιαστικά ξανάστησε την εταιρεία με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Θα το ξανακάνει και με άλλες υπηρεσίες, όταν για παράδειγμα θα ζητήσει ρεύμα, όταν θα ζητήσει άδειες π. χ. για το κατάστημα από νομαρχίες, πυροσβεστικές κ. λπ.

Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η ιστορία αυτή συνέβη το καλοκαίρι, όταν είχε πρωτολειτουργήσει η Υπηρεσία Μιας Στάσης. Το αποτέλεσμα του ελέγχου; Η Ελλάδα αναβαθμίστηκε κατά 14 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη στον πίνακα της ανταγωνιστικότητας μόνο από τη μεταρρύθμιση της Υπηρεσίας Μιας Στάσης, αλλά δεν κατόρθωσε να ανέβει περισσότερες από μία θέση στη συνολική κατάταξη, καθώς το υπόλοιπο περιβάλλον έμεινε ίδιο και απαράλλακτο. Ετσι, συνολικά η Ελλάδα ανέβηκε στην 100ή θέση (από 101η το 2010), παραμένοντας κάτω από την Υεμένη και το Βιετνάμ. Το Γενικό Εμπορικό Μητρώο και η Υπηρεσία Μιας Στάσης ήταν οι δύο (και μοναδικές) μεταρρυθμίσεις του 2011 που ανέβασαν την Ελλάδα μία θέση πάνω από την Παπούα-Νέα Γουινέα, όταν το Μαρόκο την ίδια χρονιά προχώρησε σε περισσότερες και δυσκολότερες μεταρρυθμίσεις (π. χ. φορολογικό σύστημα, προστασία επενδυτών κ. λπ.), ενώ από το 2005 έχει πραγματοποιήσει με επιτυχία περίπου 20 μεγάλες μεταρρυθμίσεις.

Τα στελέχη του Doing Business κατέγραψαν το 2011 επιδείνωση στην πρόσβαση των επιχειρήσεων στη χρηματοδότηση, στην προστασία των επενδυτών και κυρίως στην ευκολία να κλείσει κάποιος την επιχείρησή του, καθώς ο πτωχευτικός κώδικας παραμένει δαιδαλώδης. Αυτές οι διαπιστώσεις έριξαν την Ελλάδα, στα αντίστοιχα κριτήρια, κατά 7 θέσεις.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_23/10/2011_460210

Επτά μήνες για επέκταση αποθήκης

Οταν ο Τούρκος επιχειρηματίας χρειάζεται 14 ημέρες για να πραγματοποιήσει την εξαγωγή ενός κοντέινερ που θα του κοστίσει 990 δολάρια, ο Ελληνας θα χρειαστεί 20 ημέρες και θα του κοστίσει 1.153 δολάρια. Ο εξαγωγικός τομέας είναι αυτός που πριμοδοτεί την ελληνική οικονομία στη σημερινή περίοδο κρίσης με 10% του ΑΕΠ. Υπάρχουν και πιο απλά πράγματα, στα οποία πάλι ο Ελληνας επιχειρηματίας πρέπει να δώσει μάχη με τη γραφειοκρατία. Οι αξιολογητές του Doing Business παρακολούθησαν τη διαδικασία ενός επιχειρηματία, ο οποίος ήθελε να πάρει άδεια από την πολεοδομία για επέκταση μιας αποθήκης. Χρειάστηκε 176 εργάσιμες ημέρες. Δηλαδή, περίπου επτά μήνες για μία επέκταση αποθήκης. Οταν ο αντίστοιχος μέσος όρος στη Σιγκαπούρη ή στις ΗΠΑ είναι 26 ημέρες. Για την επέκταση της αποθήκης χρειάστηκαν: 1 ημέρα για το συμβόλαιο, 10 ημέρες για υποθηκοφυλακείο, περιβαλλοντική μελέτη και άδεια από πυροσβεστική, 15 ημέρες για άδεια εγκατάστασης, 90 ημέρες για άδεια από την πολεοδομία, 3 ημέρες για άδεια από την αστυνομία και άλλες 3 ημέρες για άδεια από τον δήμο και την πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών των εργατών. Επίσης, 1 ημέρα για έλεγχο από τον δήμο, 45 ημέρες για σύνδεση με την ΕΥΔΑΠ, 7 ημέρες για σύνδεση με αποχέτευση και τηλεφωνική γραμμή και άλλη 1 ημέρα για δήλωση του κτιρίου στη νομαρχία (περιφέρεια).

Ενα άλλο παράδειγμα είναι ότι για να συνδεθεί μία ελληνική επιχείρηση με παροχή ηλεκτρικού ρεύματος απαιτούνται 77 ημέρες, όταν στη Γερμανία αρκούν 17 ημέρες.

Ετσι, παρά τα δύο χρόνια Μνημονίου και τα δεκάδες νομοσχέδια και τις πολλές μεταρρυθμίσεις, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Αυτό, άλλωστε, επισημαίνεται και από την τρόικα.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_23/10/2011_460209

Βασικά υπάρχει ένα θέμα που καθιστά άκυρο όλο το παραπάνω άρθρο.
Ποιός ο λόγος να ασχοληθούμε με επιχειρήσεις όπως της περίπτωσης αυτής, που στην τελική θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την πλουτοκρατία και την εκμετάλλευση των εργαζόμενων, όταν έχουμε όλες τις παραπάνω υπηρεσίες και οργανισμούς που παράγουν pluto και αυξάνουν το ΑΕΠ της χώρας;

Ο χρήστης kacey έγραψε:

Πως ακριβώς το εννοείς αυτό;;;

Δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ επιχείρηση χωρίς ανάγκη χρηματοδότησης.+-

Βέβαια, πολλές επιχειρήσεις είναι τραπεζόπληκτες και δυστυχώς αυτό οφείλεται (συχνά) στο ότι τα λεφτά της επιχείρησης πάνε για λούσα και όχι για την επιχείρηση... Βέβαια, αρκετά συχνό είναι το φαινόμενο να χρειάζονται χρηματοδότηση επειδή έχουν πελάτη το κράτος (δεν μιλάω για λαμογιές, μιλάω για κανονικά πράγματα), το οποίο πληρώνει μετά από αρκετά χρόνια...

Κανεις λαθος.

Πως κάνει λάθος? Καμία επιχείρηση δεν έχει τπτ δικό της από ... παρθενογένεση, κάποιος πρέπει να την χρηματοδοτήσει.
Αν δεν είναι η τράπεζα θα είναι ο μέτοχος, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει, αλλιώς θα έχουμε εφεύρει το αεικίνητο!

Δεν εννοουσε αυτο, μιλαγε για τραπεζικη χρηματοδοτηση. Κ η επιχειρηση για την οποια μιλαω ειναι η οικογενειακη δικια μας, που ποτε δεν χρησιμοποιησε κεφαλαια αλλα εκτος απο τα δικα μας.

Φυσικά και υπάρχουν επιχειρήσεις χωρίς ανάγκη χρηματοδότησης.
Είτε μικρές είτε μεγάλες.

μεγάλες μάλλον δύσκολα/απίθανο

Για την επέκταση της αποθήκης χρειάστηκαν: 1 ημέρα για το συμβόλαιο, 10 ημέρες για υποθηκοφυλακείο, περιβαλλοντική μελέτη και άδεια από πυροσβεστική, 15 ημέρες για άδεια εγκατάστασης, 90 ημέρες για άδεια από την πολεοδομία, 3 ημέρες για άδεια από την αστυνομία και άλλες 3 ημέρες για άδεια από τον δήμο και την πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών των εργατών. Επίσης, 1 ημέρα για έλεγχο από τον δήμο, 45 ημέρες για σύνδεση με την ΕΥΔΑΠ, 7 ημέρες για σύνδεση με αποχέτευση και τηλεφωνική γραμμή και άλλη 1 ημέρα για δήλωση του κτιρίου στη νομαρχία (περιφέρεια).

Oι δύο πληγές είναι η Πολεοδομία και η ΕΥΔΑΠ, τα υπόλοιπα δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα.
Για την πρώτη δεν θα πω τίποτα, το σύστημα είναι ένας γόρδιος δεσμός που δεν λύνεται, κόβεται μόνο.
Για τη δεύτερη όμως έχω να πω ότι ο χρόνος σύνδεσης ποικίλει. Η εταιρεία έχει έναν υπεργολάβο ιδιώτη που οργώνει κυκλικά το λεκανοπέδιο και σε συνδέει όταν φτάσει στην περιοχή σου. Μπορεί δηλαδή να σε συνδέσει σε 10 μέρες, γιατί δεν έχει πάει ακόμη εκεί που είσαι, αλλά μπορεί και να έχει μόλις φύγει από εκεί και να περιμένεις να κάνει τον κύκλο του για να ξαναέρθει. Εύκολα διορθώνεται αυτό.Εν κατακλείδι είναι θέμα αλλαγής νοοτροπίας και τρόπου δουλειάς, δεν είναι κάτι το τρελλό.

Επιτρέψτε μου να κάνω λίγο hi-jacking τη ροή της συζήτησης :

Ελληνες γιατροί στο δρόμο της ξενιτιάς
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Στο κέντρο της κοιλάδας του ποταμού Ρουρ, στο κρατίδιο της βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, στην ευρύτερη περιοχή του Μπόχουμ, εργάζονται περίπου εκατό Ελληνες ειδικευόμενοι γιατροί και σαράντα διαφόρων ειδικοτήτων.

Εφη Ντάσιου Εφη Ντάσιου Μια ζωντανή επιστημονική κοινότητα που αναζήτησε στο εξωτερικό καλύτερη τύχη, αφήνοντας πίσω τη μιζέρια και την απαισιοδοξία, τις ουρές για μια θέση σε νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο, τις γνωστές παρακαμπτήριες του ελληνικού κατεστημένου.

Εξι μικρές ιστορίες ζωής, έξι παράλληλες πορείες που παραδόξως τέμνονται σε ένα σημείο, στο αγαπημένο τους Μπόχουμ.

«Το ταξίδι της ζωής ξεκίνησε από τις Σέρρες», μάς λέει ο Αντώνης Κερασνούδης, ειδικευόμενος νευρολόγος στο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο St. Josef. «Η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε τα ανατρεπτικά φοιτητικά χρόνια στα έδρανα της Ιατρικής του ΑΠΘ. Οταν νιώσαμε με τους συνοδοιπόρους στη σχολή ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να εκπληρώσει τα όνειρά μας, σκορπιστήκαμε στα άκρα της Ευρώπης το 2009. Καταφύγιο των ιατρικών μας ονείρων έγινε η κοιλάδα τού Ρουρ στη Γερμανία, και το πανεπιστημιακό Νοσοκομείο St. Josef του Μπόχουμ. Ο κόπος μας ανταμείφθηκε σε ένα κράτος όπου οι ομάδες αποκτούν πλήρες νόημα και υπάρχει μόνο το 'πετύχαμε μαζί' και όχι το 'πέτυχα' μόνος. Η εκμάθηση των μυστικών της νευρολογίας και η έρευνα έγινε το ίδιο ελκυστική για εμάς όσο μια ερωτική σχέση...»

«Τα πρώτα μου παιδικά όνειρα τα έκανα στη Λαμία», θα πει η Εφη Ντάσιου, ειδικευόμενη νευρολόγος στο EVK Herne. «Τα φοιτητικά μου χρόνια κύλησαν ξέγνοιαστα στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη, στην Ιατρική του ΑΠΘ. Το πτυχίο αποτελούσε εισιτήριο στο προδιαγραφόμενο 'ευοίωνο' μέλλον.

Κάπου στην πορεία όμως 'χαθήκαμε στη μετάφραση'. Η ειδίκευση στο εξωτερικό ήταν λύση ανάγκης ή, όπως αποδείχθηκε, σωτήρια απόφαση. Στη Γερμανία υπηρετώ με ελάχιστες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αυτό που αγαπώ.

Φυγή

»Η επιστροφή στην Ελλάδα είναι όνειρο αλλά και επιθυμία καρδιάς. Το κατά πόσο αυτή θα ραγίζει επιθυμώντας είναι δυστυχώς στα χέρια άλλων... Τα όνειρα όμως δεν σταματούν ποτέ!»

«Επέστρεψα στη Γερμανία, όπου είχα αρχίσει τις ιατρικές μου σπουδές, από ανάγκη και από επιλογή», εξηγεί ο Βαγγέλης Καρπούζας, ειδικευόμενος παθολόγος στο St. Elizabeth. «Με τις πόρτες να κλείνουν στην Ελλάδα στους περισσότερους, που θέλουν άξια να εισπράξουν το μισθό του ιδρώτα τους, μένει μόνο η φυγή προς τα εμπρός. Οι αντιξοότητες εδώ είναι πολλές, οι απαιτήσεις τεράστιες και σίγουρα οι εφημερίες στο πιο κεντρικό νοσοκομείο τού Μπόχουμ δεν είναι πάντα εύκολες. Οι εμπειρίες πολλές. Δεν είναι όμως η στείρα ποιότητα της εκπαίδευσης η μόνη ανταμοιβή. Πολύ περισσότερο είναι η δυνατότητα στα ξένα όλοι εμείς οι 'εξόριστοι' να δείχνουμε με πράξεις το ποιόν μας ως άνθρωποι, γιατροί· ως Ελληνες».

«Κατάγομαι από τη Νότια Ελλάδα και δουλεύω στο Μπόχουμ της Γερμανίας δύο χρόνια», προσθέτει η Κ.Π., γιατρός στο St. Josef. «Τελειώνοντας την Ιατρική αποφάσισα να ασχοληθώ με τη Νευρολογία σε κλινικό και ερευνητικό επίπεδο.

Στο πλαίσιο ενός μεταπτυχιακού ολοκλήρωσα το δεύτερο έτος στη Γερμανία. Επειτα, λόγω της υψηλής αναμονής των ειδικοτήτων, δούλεψα σε μικρά νοσοκομεία στην άγονη γραμμή. Ηρθα στο Μπόχουμ λόγω της αναμονής, του υψηλού επιπέδου της ιατρικής στη Γερμανία και της δυνατότητας για έρευνα. Αυτά τα δύο χρόνια έχω κερδίσει επαγγελματικά περισσότερα απ' αυτά που θα κέρδιζα στην Ελλάδα. Ελπίζω να μπορέσω στο μέλλον να έχω τη δυνατότητα να συνεχίσω την καριέρα μου στην πατρίδα».

Η Κοζανίτισσα Γλύκα Τουλουμενίδου, οφθαλμίατρος στο ΚΚΗ Hagen, υπογραμμίζει: «Σπούδασα στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Υστερα από 6 υπέροχα χρόνια και μια σύντομη περίοδο αναζήτησης στην αιώνια φοιτητούπολη, βρέθηκα μία ωραία πρωία μέσα σε ένα αεροπλάνο με προορισμό τη Γερμανία. Γιατί; Ισως τα 5 χρόνια αναμονής για ειδίκευση να μου είχαν φανεί υπερβολικά, ίσως να ήθελα να βιώσω νέες εμπειρίες. Και τώρα, έχοντας ζήσει και εργαστεί τα τελευταία τρία χρόνια στη Γερμανία, δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για την απόφαση που κάποτε χωρίς δεύτερη σκέψη είχα πάρει. Η επιστροφή στην Ελλάδα παραμένει στα μακροπρόθεσμα σχέδιά μου, αλλά δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον».

Γεννημένος στη Γερμανία από Βορειοελλαδίτες γονείς που μετανάστευσαν ως εργάτες, ο Χρήστος Κρόγιας, νευρολόγος, διευθυντής Μονάδας Εγκεφαλικών του πανεπιστημιακού Νοσοκομείου St. Josef θα πει: «Θυμάμαι τους γονείς μου να λένε πως σύντομα θα επιστρέψουμε στην πατρίδα και αυτή η σκέψη τούς έδινε κουράγιο να συνεχίσουν.

Εξειδίκευση

»Μετά τρία χρόνια σε ελληνικό δημοτικό σχολείο, ακολούθησε το γερμανικό. Πέρασα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Μπόχουμ, και έτσι βρέθηκα σε αυτήν την πόλη. Διευθύνω τη μονάδα αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων και το εργαστήριο υπερηχογραφίας, στο οποίο γίνονται διάφορες επιστημονικές μελέτες. Υπάρχει και κάποια συνεργασία με ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ παράλληλα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω νέα παιδιά από την Ελλάδα που θέλουν να έρθουν στην κλινική μας να εξειδικευτούν».

ενετ

πάντα έλεγα ότι οι γιατροί είναι κατα βάθος αισθαντικοι τύποι

(τόσα κλισέ ούτε σε κείμενο του ΓΚ πια )

Ο χρήστης kacey έγραψε:
Δεν εννοουσε αυτο, μιλαγε για τραπεζικη χρηματοδοτηση. Κ η επιχειρηση για την οποια μιλαω ειναι η οικογενειακη δικια μας, που ποτε δεν χρησιμοποιησε κεφαλαια αλλα εκτος απο τα δικα μας.

Προφανώς και δεν εννοούσα αποκλειστικά τραπεζική χρηματοδότηση, αλλά πάσης φύσεως χρηματοδότηση. Συγνώμη αν δεν έγινε κατανοητό!

Η δική σας επιχείρηση είναι μία εξαιρετική περίπτωση (και εξαιρετικά σπάνια) που οι ιδιοκτήτες μπορούσαν να τη χρηματοδοτούν, χωρίς προσφυγή στο τραπεζικό σύστημα. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση υπάρχουν κάποια κόστη και κάποια οφέλη (και το τι είναι συμφερότερο το ξέρει μόνο ο ίδιος ο επιχειρηματίας - και με τη λέξη συμφερότερο δεν ενοοώ μόνο το χρηματικό συμφέρον). Απλά, η δική σας περίπτωση είναι η εξαίρεση (καλή εξαίρεση if you ask me...)

Για το θέμα της μετανάστευσης, προχθές μιλούσα με ξάδερφο για την περίπτωση πολύ φίλου του. Παντρεμένος ο φίλος του ξαδέρφου με ένα παιδί 2 ετών περίπου. Ο ίδιος και η γυναίκα του αρχαιολόγοι. Προφανώς, εφόσον δεν κατάφεραν να τρουπώσουν μέσω κάποιου ΑΣΕΠ ή αλλιώς σε κανένα σχολείο ή πανεπιστήμιο το εργασιακό τους μέλλον ήταν στην καλύτερη αβέβαιο (ή μάλλον βέβαιο... πιτσαδόρος στην καλύτερη...). Το παιδί βρήκε μία θέση για διδακτορικό κάπου στο American Midwest (Cincinati αν δεν κάνω λάθος, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς, ούτε έχει σημασία). Από τη θέση αυτή παίρνει 1700 ντάλαρς το μήνα και για ενοίκιο δίνει τα 700, άρα μένουν 1000, δηλαδή κάπου 750 ευρώ το μήνα... Και είναι καλύτερα, γιατί α) εκεί έχει καλές προοπτικές μετά από λίγο καιρό να παίρνει περισσότερα και β) εδώ δεν είχε ούτε τα 750 ευρώ... Η κοπέλα δεν δουλεύει, γιατί αν έβρισκε δουλειά, σχεδόν όλος ο μισθός θα έπρεπε να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό και προτιμά να κάτσει με το παιδί και να μην το αφήνει μόνο του τη μισή μέρα σε ξένη χώρα...

Που καταντήσαμε ρε πούστη μου... να μεταναστεύουμε στην άλλη άκρη του κόσμου για 750 ευρώ...

Η δική σας επιχείρηση είναι μία εξαιρετική περίπτωση (και εξαιρετικά σπάνια) που οι ιδιοκτήτες μπορούσαν να τη χρηματοδοτούν, χωρίς προσφυγή στο τραπεζικό σύστημα.

Xωρίς να γνωρίζω τη συγκεκριμένη επιχείρηση, η αυτοχρηματοδότηση χωρίς τραπεζικό δανεισμό είναι αρκετά συνηθισμένη περίπτωση στην Ελλάδα. Για να επιτευχθεί αυτό μπορεί να χρειαστεί να επενδυθούν τα κέρδη από μια προυπάρχουσα επιχείρηση, ή οι κόποι μιας ζωής στην ξενητιά, ή το ξεπούλημα κάποιας περιουσίας ή προίκας, αλλά είναι σύνηθες αρκετά ειδικά στις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Ο χρήστης dstou έγραψε:

Η δική σας επιχείρηση είναι μία εξαιρετική περίπτωση (και εξαιρετικά σπάνια) που οι ιδιοκτήτες μπορούσαν να τη χρηματοδοτούν, χωρίς προσφυγή στο τραπεζικό σύστημα.

Xωρίς να γνωρίζω τη συγκεκριμένη επιχείρηση, η αυτοχρηματοδότηση χωρίς τραπεζικό δανεισμό είναι αρκετά συνηθισμένη περίπτωση στην Ελλάδα. Για να επιτευχθεί αυτό μπορεί να χρειαστεί να επενδυθούν τα κέρδη από μια προυπάρχουσα επιχείρηση, ή οι κόποι μιας ζωής στην ξενητιά, ή το ξεπούλημα κάποιας περιουσίας ή προίκας, αλλά είναι σύνηθες αρκετά ειδικά στις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Στην αρχή ναι, αρκετά συνηθισμένο. Στη συνέχεια όμως, κατά τη λειτουργία της, όχι και τόσο.

Πάντως, ιδίως με τις τωρινές συνθήκες είναι πραγματικά αξιοζήλευτο.

Μόνο με 'ίδια μέσα' δεν πας πολύ μακριά πάντως, παραμένεις μαγαζάκι...

Το ενδεχομενο να θελω να παραμεινω μαγαζακι το εχεις σκεφτει?

Ο χρήστης markvag έγραψε:

Δεν εννοουσε αυτο, μιλαγε για τραπεζικη χρηματοδοτηση. Κ η επιχειρηση για την οποια μιλαω ειναι η οικογενειακη δικια μας, που ποτε δεν χρησιμοποιησε κεφαλαια αλλα εκτος απο τα δικα μας.

Προφανώς και δεν εννοούσα αποκλειστικά τραπεζική χρηματοδότηση, αλλά πάσης φύσεως χρηματοδότηση. Συγνώμη αν δεν έγινε κατανοητό!

Η δική σας επιχείρηση είναι μία εξαιρετική περίπτωση (και εξαιρετικά σπάνια) που οι ιδιοκτήτες μπορούσαν να τη χρηματοδοτούν, χωρίς προσφυγή στο τραπεζικό σύστημα. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση υπάρχουν κάποια κόστη και κάποια οφέλη (και το τι είναι συμφερότερο το ξέρει μόνο ο ίδιος ο επιχειρηματίας - και με τη λέξη συμφερότερο δεν ενοοώ μόνο το χρηματικό συμφέρον). Απλά, η δική σας περίπτωση είναι η εξαίρεση (καλή εξαίρεση if you ask me...)

Επειδη ειναι προφανεστατο οτι χωρις καμμια χρηματοδοτηση (εστω ιδιωτικη) δεν μπορει να γινει τιποτα, κ επειδη πριν απο σενα μιλαγαμε για τραπεζοπληκτες επιχειρησεις που παιρνουν δανεια επειδη η επιχειρηση δεν βγαινει εξ'αιτιας της ζωαρας των ιδιοκτητων, για αυτο καταλαβα οτι εννοουσες 'χωρις τραπεζικη χρηματοδοτηση δεν γινεται τιποτα'.

Φυσικά και το έχω σκεφτεί και είναι δικαίωμα του επχειρηματία (βέβαια μετά μη διαμαρτύρεται για τα 'super market' παντός είδους που 'πίνουν το αίμα των ΜΜΕ'). Απλά αναφέρω ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Εγω ειμαι χονδρεμπορος δασμολογουμενου ειδους. Αυτο σημαινει 2 πραγματα:

α) θεωρω σχεδον απιθανο τη δουλεια μου να την παρει ενα 'supermarket'.

β) Το μικτο μου κερδος ειναι 2,9%, το καθαρο μου κερδος (με ιδιοκτητες εγκαταστασεις, δηλαδη δεν πληρωνω κ νοικι) για το 2010 ηταν γυρω στο 0,95%. Αυτο σημαινει οτι για να βγαλω κερδος απο ενα πελατη που θα του δωσω πχ 1000 ευρω πιστωση ωστε να τον πιασω πελατη, θα πρεπει να του πουλησω (κ να εξοφλησει...) 100 χιλιαρικα εμπορευμα. Αυτο σε ενα κλαδο που ο τροπος δουλειας ειναι 'δινω πιστωση κ δεν μου δινει τιποτα, κ ελπιζω στο θεο οτι δεν θα εξαφανιστει αυριο, να ψαχνω να βρω την πιστωση που του εδωσα' (το οποιο οσο φρικαλεο κ αν ακουγεται, ετσι δουλευει ολος ο κλαδος).

Οπως καταλαβαινεις, δεν θελω νεους πελατες. Για την ακριβεια, θα ηθελα κ λιγοτερους (να κλεισουν μερικοι δηλαδη), αν ηξερα οτι αυτοι που θα σταματησουν να αγοραζουν απο μενα θα μου φερουν αυτα που χρωστανε κ θα χωρισουμε φιλικα.

ΥΓ Ασε που αν αυριο προσπαθησω να παρω τον ΤΑΔΕ πελατη του ΔΕΙΝΑ συναδελφου, εκεινος θα ερθει να χτυπησει δικους μου, κ τελικα θα βγουμε κ οι δυο χαμενοι.

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Επιτρέψτε μου να κάνω λίγο hi-jacking τη ροή της συζήτησης :

Ελληνες γιατροί στο δρόμο της ξενιτιάς
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Το ταξίδι της ζωής ξεκίνησε από τις Σέρρες», μάς λέει ο Αντώνης Κερασνούδης, ειδικευόμενος νευρολόγος στο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο St. Josef. «Η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε τα ανατρεπτικά φοιτητικά χρόνια στα έδρανα της Ιατρικής του ΑΠΘ. Οταν νιώσαμε με τους συνοδοιπόρους στη σχολή ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να εκπληρώσει τα όνειρά μας, σκορπιστήκαμε στα άκρα της Ευρώπης το 2009. Καταφύγιο των ιατρικών μας ονείρων έγινε η κοιλάδα τού Ρουρ στη Γερμανία, και το πανεπιστημιακό Νοσοκομείο St. Josef του Μπόχουμ. Ο κόπος μας ανταμείφθηκε σε ένα κράτος όπου οι ομάδες αποκτούν πλήρες νόημα και υπάρχει μόνο το 'πετύχαμε μαζί' και όχι το 'πέτυχα' μόνος. Η εκμάθηση των μυστικών της νευρολογίας και η έρευνα έγινε το ίδιο ελκυστική για εμάς όσο μια ερωτική σχέση...»

την βγάζει και την παίζει με το εγκεφαλογράφημα

καλή φάση

απαιτούμε συνέντεξη peterpan