-
“Πάρε μια Μ3, βγάλτης 300 κιλά, βάλτης 300 άλογα έξτρα με ατμοσφαιρική εξέλιξη (όχι τούρμπο και χαζομάρες), βάλτης ό,τι καλύτερο σεμισλίκ βρεις, κάνε το τιμόνι 2 φορές πιο γρήγορο, κάνε το SMG2 ακαριαίο, βελτίωσε ήχο, υλικά, τα πάντα, ό,τι μπορεις να σκεφτείς...
Φαντάζεσαι να έχουν γίνει όλα τέλεια, όχι καγκουριές και τέτοια, απλά τέλεια. Μπορείς να το φανταστείς;Ε, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με τη νέα 458!”
Αυτή ήταν η πρώτη περιγραφή που μπόρεσα να δώσω στον cavallino όταν άρχισα να του εξηγώ πώς ήταν η δοκιμή που έκανα στην Ferrari 458, και μετά από αμέτρητους εκβιασμούς, βασανιστήρια και απειλές, νά ’μαι πάλι πίσω στο φόρουμ μετά από τεράστια χρονική απουσία, να γράφω τις εντυπώσεις μου. Κάποιοι μπορεί να με θυμούνται, οι περισσότεροι σίγουρα δεν με γνωρίζουν καν, οπότε απλά μη με παρεξηγήσετε και νομίζετε ότι είμαι σνομπ ή φανατίλας μιας μάρκας. Απλά προσπαθώ να μεταφέρω τις εντυπώσεις μου όσο πιο αντικειμενικά μπορώ...
Συγχωρέστε και τα ορθογραφικά λάθη, 21 χρόνια Ιταλίας έχουν αρχίσει να κάνουν την παρουσία τους αισθητή.Αλλά πόσο αντικειμενικός να είσαι ρε γαμώτο μπροστά σε τέτοιο αμάξι. Μα θα μου πεις, πώς; Αφού όταν έγραφες για την 911 (τούρμπο και GT3) μας το έπαιζες μούρη και υπεράνω. Δίκιο έχετε και έτσι είναι.
- Είσαι Φερραρικός μέχρι το κόκκαλο!
- Είμαι.
- Είσαι πορωμένος Ιταλόφιλος τιφόζι...
- Μένω Ιταλία, τους τρώω στη μάπα και επαγγελματικά, δεν είμαι και τόσο...
- Είσαι αντιδραστικό στοιχείο και κόντρα πορσικός.
- Όχι δεν είμαι τ’ορκίζομαι. Σκαραβαίους τους ανεβάζω, σκαραβαίους τους κατεβάζω αλλά πολύ τους γουστάρω, αλήθεια λέω ρε παιδιά, μη βαράτε!
Το θέμα είναι ότι εγώ ανδρώθηκα αυτοκινητιστικά την δεκαετία του 80, με τις Testarossa, Diablo, Cizeta-Moroder (το θυμάστε το 16κύλινδρο; ), Βugatti EB110 και όλους τους άλλους δεινόσαυρους που ευημερούσαν ( ; ) εκείνη την εποχή. Όσο πιο φαρδύ και τεράστιο, τόσο πιο καλό... Τότε που ακόμη και οι 911 τούρμπο είχαν φτερά φαρδιά σαν άλλο ένα αμάξι.
Τώρα βέβαια οι 911 δείχνουν σεμνές (άσχετο αν είναι πιο φαρδιές από ποτέ) και οι υπόλοιπες Φερράρι (599, California κλπ) σχεδιασμένες από άραβες που θέλουν να εντυπωσιάζουν...
Όταν λοιπόν βλέπεις ένα σχέδιο με τέτοιες καμπύλες, φαρδύ, χαμηλό, αλλά ταυτόχρονα συμπαγές σε μήκος και με λεπτομέρειες που όλοι γνωρίζετε, είναι σα να έχεις μπροστά σου ό,τι καλύτερο μπορούσες να φανταστείς από την εποχή των υπεραυτοκινήτων, με (σχεδόν) ό,τι έχεις μάθει να σου αρέσει από μινιμαλιστικό σχέδιο της εποχής μας. Ναι ΟΚ, τα μπροστινά φώτα δεν με πείθουν 100%, αλλά άμα έχεις τέτοιο κώλο, ποιος νοιάζεται...
Ανοίγεις λοιπόν και μπαίνεις μέσα. Να πω την αμαρτία μου, η χειρολαβή της πόρτας και ο ήχος που κάνει όταν ανοίγεις δεν είναι ό,τι καλύτερο, αχ αυτοί οι Ιταλοί...
Όταν μπαίνεις και κλείνεις όμως ΟΚ, μια χαρά.
Στο εσωτερικό, συνεχίζεις να εντυπωσιάζεσαι. Τα διάφορα χειριστήρια θυμίζουν έντονα Citroen CX (την θυμάστε; ) και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι καλό! Ναι, γιατί ρε παιδί μου δίνεις 200 χιλιάδες ευρώ να πάρεις ένα υπεραυτοκίνητο, εε θέλω να είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα και όχι δεν θέλω τον κλασικό πολυδιακόπτη πίσω από το τιμόνι... Ναι ΟΚ, υπάρχουν προβλήματα εργονομίας, αλλά ας γίνει θυσία λίγη εργονομία στο βωμό της διαφορετικότητας, λέμε τώρα…
Τέσπα, η θέση οδήγησης, είναι άψογη, τα υλικά επίσης, οπτικά είναι όλα θεσπέσια, η ορατότητα μπροστά και πλάγια πολύ καλή, παρά το γεγονός ότι το αμάξι είναι ΠΟΛΥ φαρδύ. Πίσω, ΟΚ... δεν κοιτάς γιατί και που κοιτάς, εστιάζεις στις κατακόκκινες κεφαλές του V8 και χέστηκες για τους από πίσω...Βάλε μπρος... Ο κινητήρας δεν παίρνει απλά μπρος αλλά εκρήγνυται, συχνά προκαλώντας τους συναγερμούς των δίπλα αυτοκινήτων να τεθούν σε λειτουργία. Μετά “ησυχάζει” σε ένα πολύ βαθύ ρελαντί που τραντάζει τα σωθικά σου.
Το τιμόνι είναι φτιαγμένο για αμερικάνους, υπερβολικά ελαφρύ σε χαμηλές ταχύτητες. Ευτυχώς, μια επίσκεψη σε οποιονδήποτε αντιπρόσωπο Φερράρι και σχετικό ψαχούλεμα της τσέπης σας, θα τον πείσει να σας μειώσει μέσω software την υποβοήθηση και να αποκτήσετε έτσι ένα ωραίο βαρύ τιμόνι. Περιττό να πω αν το αυτοκίνητο που δοκίμασα είχε την εν λόγω τροποποίηση. Το τιμόνι λοιπόν είναι ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα σε αυτό το αυτοκίνητο.
Είναι τόσο άμεσο, τόσο ακριβές και το αμάξι ανταποκρίνεται τόσο γρήγορα στην οποιαδήποτε μετακίνησή του, που συνεχώς φοβάσαι ότι θα κάνεις κάποια τιμονιά και θα πάρεις σβάρνα το εσωτερικό guardrail, οικόπεδο, παραθαλάσσιο, βουνό... ό,τι βρεις τέλος πάντων.
Μετά από λίγο βέβαια το συνηθίζεις, αλλά ναι, είναι η πρώτη σου επαφή μαζί του που σε ξαφνιάζει και σε κρατάει σε εγρήγορση.Αρκετά φλυάρισα, πώς είναι το αμάξι στο δρόμο;
Οδήγησα σε επαρχιακούς δρόμους, ορεινούς δρόμους και “βιομηχανική ζώνη”. Για όσους δεν ξέρουν από Ιταλία, οι βιομηχανικές ζώνες είναι σαν μια γειτονιά που έχει μόνο βιομηχανίες οι οποίες ενώνονται με διάφορα δρομάκια και πλατείες για φορτηγά, όπου μπορείς να κάνεις σχεδόν ό,τι σου κατέβει μέχρι τα γύρω γραφεία να καλέσουν την αστυνομία...Το αυτοκίνητο είναι “alien”. Απλά πράγματα. Δεν έχω οδηγήσει άλλο παρόμοιας αίσθησης αυτοκίνητο. Παρόμοιων επιδόσεων ή και καλύτερων, ναι. Αίσθησης, οχι.
Από την πρώτη στιγμή που ξεπαρκάρεις κι αρχίζεις να κινείσαι σε έναν δρόμο με σαμαράκια, λακουβίτσες, σαγρέ κλπ, αμέσως συνειδητοποιείς ότι εδώ οι Ιταλοί κάτι μαγικά έχουν κάνει... Είναι πράγματι μια πολύ περίεργη και δύσκολα ερμηνευόμενη αίσθηση. Το αμάξι περνάει πάνω από λακούβες και τις νιώθεις μεν, αλλα δεν σπας δόντια, δεν πονάει η μέση σου δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Γενικά η ανάρτηση είναι σφιχτή και ταυτόχρονα άνετη, κανένα πρόβλημα. Δεν είναι Citroen, αλλά δεν είναι και σε καμία περίπτωση Porsche GT3. Είναι κάτι σαν μια καινούργια BMW ή AUDI. Σφιχτό αλλά άνετο, πράγμα κατά τη γνώμη μου πολύ καλό για τέτοιο supercar.
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις και δεν μπορείς εύκολα να περιγράψεις είναι η ανάδραση που παίρνεις στο κορμί σου και στα χέρια σου από τους τροχούς. Αισθάνεσαι από τον κάθε τροχό το πού βρίσκεται, πού πατάει, σε τι είδους οδόστρωμα πατάει και πόσο πιέζεται. Είναι σαν μια συνεχή δόνηση που επικοινωνεί με τη σπονδυλική σου στήλη, κάτι σαν να είσαι συνδεδεμένος με ένα matrix δημιουργημένο από το αυτοκίνητο. Δεν σε κουράζει, δεν σε χτυπάει, δεν ακούς τίποτα, αλλά σε αναστατώνει, σε κάνει να νιώθεις αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό της ανακάλυψης κάποιας νέας μορφής επικοινωνίας.
Επιμένω σε αυτό το θέμα, αν και επαναλαμβάνω πως είναι αδύνατο να σας το περιγράψω. Για παράδειγμα, όσοι θυμάστε τη δοκιμή μου της 911 τούρμπο, είχες γνώση πού βρισκόντουσαν οι τροχοί, αλλά ήσουν και αποκομμένος από το δρόμο. Από την άλλη η GT3 ήταν ξεκάθαρη στην επικοινωνία της, αλλά ταυτόχρονα και κουραστική σε καθημερινή βάση, απόλυτη, σκληρή, θορυβώδης. Ναι, ήταν ένα συμπαγές μέταλλο, αλλά κάθε φορά που έβλεπες πλακόστρωτο ή λακούβα, έπαιρνες πάραυτα τηλέφωνο τον οδοντίατρό σου, για επίσκεψη...H 458 καταφέρνει να σου δίνει τις ίδιες πληροφορίες με την GT3 χωρίς όμως ούτε να χτυπάει, ούτε να κουράζει, ούτε να έχει την αποκομμένη αίσθηση μιας 911Τ. Πρέπει να έχει γίνει τεράστια δουλειά σε σινεμπλόκ, σασί, βάσεις, αμορτισέρ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, απλά λέω μεγάλα λόγια για να κάνω εντύπωση.
Κρατήστε πάντως αυτές τις εντυπώσεις για το τι σού περνάει η 458 όταν πας απλά αργά μέσα στην πόλη... θα τις θυμήσω πάλι αργότερα. Διότι τώρα βγαίνουμε στον επαρχιακό, μια λωρίδα από κάθε μεριά αλλά απεριόριστες ευθείες της κοιλάδας του Πάδου. Έχει λίγο κίνηση, οπότε στην ουρά κι εμείς με 80-90 χλμ/ώρα. Πώς περνάς την ώρα σου μέσα σε μια 458; Εύκολα, αλλάζοντας ταχύτητες για πλάκα. Το κιβώτιο είναι βγαλμένο μέσα από playstation, xbox, ή - για να ευλογήσουμε και τα γένια μας αφού δουλεύουμε σε αυτόν τον κλάδο - οποιονδήποτε καλό εξομοιωτή στο PC σας. Ανεβοκατεβάζεις ταχύτητες και σου φαίνεται σαν ψέματα. Δε νοιώθεις κανέναν κραδασμό, καμμία κλωτσιά, κόμπιασμα, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, είναι σα να έχεις κλασσικό αμερικάνικου τύπου κιβώτιο με μετατροπέα ροπής και οχι ημιαυτόματο. Ταυτόχρονα όμως, πάλι υπάρχει αυτή η περίεργη αίσθηση και επικοινωνία από το αυτοκίνητο ότι όλα από κάτω είναι μηχανικά. Δεν νιώθεις στο κορμί σου τις αλλαγές, αλλά τις νιώθεις στο υποσυνείδητό σου και στ’αυτιά σου, ακούγοντας τον κινητήρα να αλλάζει στροφές ακαριαία με ένα κροτάλισμα τόσο γρήγορο που σε εξαναγκάζει να αλλάξεις ταχύτητες ξανά και ξανά και ξανά, μόνο και μόνο γιατί δεν δέχεσαι ότι ένα οχτακύλινδρο σύνολο μπορεί να ανεβοκατεβάζει στροφές με τέτοια ταχύτητα. Είναι πραγματικά σαν παιχνίδι, 2α, 3η, 4η, 5η, 6η, 7η, 6η, 5η, 4η, 3η, 2α και πάμε πάλι. Σού φαίνεται γελοίο. Γελοίο γιατί ό,τι άλλο ημιαυτόματο έχω οδηγήσει έχει πάντα την υστέρησή του. Ναι, ακόμη κι αυτό της Μ3 και της Μ5. Το DSG της VW θέλει το χρόνο του σε ορισμένες αλλαγές, και εν πάσει περιπτώσει, ακούς την ΕCU να δίνει γκάζι για να ανεβάσει στροφές και μετά να μπαίνει η σχέση κλπ. Δέκατα του δευτερολέπτου ναι, αλλά το νιώθεις. Στην 458, ακούς ένα τέρας πίσω από την πλάτη σου να αλλάζει τόνους και ένταση, σαν κάποιος να πατάει κουμπιά σε μια κονσόλα με προγεγραμμένους ήχους. Το νιώθεις στην πλάτη σου ότι οι δονήσεις αλλάζουν, αλλά η ταχύτητα με την οποία γίνεται είναι πάντα γρηγορότερη από τις αισθήσεις σου. Για πρώτη φορά ένιωθα να έχω lag εγώ κι όχι η μηχανή... scary... και απίστευτα διασκεδαστικό για μένα και για τους γύρω μου, που ακούγανε την 458 να τραγουδάει οκτάβες πάνω κάτω.
Ανοιχτός ορίζοντας, άντε να προσπεράσουμε... 3η στο κιβώτιο, φλας, διαστρέβλωση χωροχρόνου.
Όχι όχι, δεν θα σας πω τα κλασικά που λέει κάθε δημοσιογράφος, ότι σε κολλάει στο κάθισμα και κλωτσιές και επιταχύνσεις και όλα τα σχετικά. Όχι. Αυτά μπορείτε να τα αισθανθείτε με κάθε υπερσπόρ αυτοκίνητο από Μ3 και πάνω. Αλλάζουν οι ποσότητες, οι χρόνοι κλπ, αλλά όλα τα ίδια μένουν. Ναι, σε κολλάει στο κάθισμα, ναι και ο ήχος είναι τρομερός, ναι και ανεβάζεις τριψήφιους αριθμούς ταχυτήτων σε μηδενικούς χρόνους, ναι και φτάνεις την 2η εκατοντάδα στο ταχύμετρο σε χρόνους που σε άλλα σπορ αμάξια φτάνεις την 1η... μού είναι όλα αδιάφορα.
Εδώ οι ingegneri το έχουν αναγάγει σε επιστήμη άλλου επιπέδου.
Σε όλα τα άλλα αυτοκίνητα ανάλογων επιδόσεων, τρως ένα χαστούκι και μετά πάλι ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα κλπ κάθε φορά που αλλάζεις ταχύτητα. Και με κάθε αλλαγή ταχύτητας νιώθεις τα στοιχεία της φύσης να σε περιορίζουν, την αντίσταση του αέρα, την τριβή των ελαστικών, τη μηχανική απόκριση του κιβωτίου, όλα μάχονται μεταξύ τους και νιώθεις ότι όσο προχωράς μετά τα 200, τόσο η φύση και η φυσική κερδίζουν τη μάχη... είναι λογικό.Στην 458, τρως μια γερή κλωτσιά με το που βάζεις το πόδι σου κάτω, το περιβάλλον πλημμυρίζει από τον ήχο ενός κινητήρα που αν τον άκουγε ένας αρχαίος Έλληνας θα νόμιζε ότι ο Δίας νευρίασε άσχημα και ξαφνικά η φυσική παύει να υφίσταται, περνάς σε μια άλλη διάσταση. Τέρμα οι κλωτσιές, τέρμα η πίεση στην πλάτη, κάτι συμβαίνει και το υποσυνείδητό σου παίρνει κατευθείαν εντολές από το αμάξι να τραβάει το λεβιέ των ταχυτήτων μία πάνω κάθε τόσο. Το κάνεις αυτόματα σα να σε διατάζουν, σαν ένα αντανακλαστικό που δημιουργείται από ένα ερέθισμα που σου δίνει ο κινητήρας μα και που δεν μπορείς να προσδιορίσεις τί είναι. ΔΕΝ κοιτάς το στροφόμετρο (δεν θα προλάβαινες ούτως ή άλλως), ΔΕΝ νιώθεις μια διαφορά στην επιτάχυνση (ίσως εδώ είναι το μυστικό), ΔΕΝ κάνεις ΠΟΤΕ λάθος, όλα γίνονται αυτόματα αλλά όχι από το αυτοκίνητο αλλα από... εσένα. Σε έχει προγραμματίσει το matrix, δεν υπάρχεις αυτόνομα, είσαι μια νέα οντότητα, ένα νέο ον, μισό μηχανή, μισό άνθρωπος, ferrariborg. Και πας γρήγορα, πολύ γρήγορα, χωρίς να ξέρεις πόσο. Μόνο μετά, όταν είσαι πάλι στην κίνηση με 80 χλμ/ώρα σκέφτεσαι ότι γέμισες 5η και ανέβαζες 6η... κάνεις νοητά δυο τρεις πράξεις και σκέφτεσαι “δεν μπορεί, λάθος κάνω, αποκλείεται να πλησίασα τα 300”... κι όμως, σε ένα απλό προσπέρασμα. Ο ιδιοκτήτης συνεπιβάτης απλά σου επιβεβαιώνει την υποψία και σε καθησυχάζει γιατί είναι κι αυτός μεταλλαγμένος πλέον.
Είχα την τύχη λόγω της νέας μου δουλειάς, να πάρω τα δεδομένα της αδράνειας του κινητήρα και του κιβωτίου κατευθείαν απο τη Ferrari. Ο κινητήρας είναι απλά ένας κινητήρας Formula 1 βαλμένος σε ένα αυτοκίνητο δρόμου, συν κάτι μαγικά στην ηλεκτρονική διαχείριση ώστε να μην είναι απότομος. Έχετε ποτέ ακούσει πως σβήνει ένας κινητήρας F1? Με μια απόκοσμα ακαριαία ησυχία, σχεδόν ανεξήγητα. Αποτέλεσμα της πολύ μικρής αδράνειας που έχουν όλες του οι περιστρεφόμενες μάζες. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο κινητήρας της 458. Αυτή η έλλειψη σοβαρής αδράνειας είναι που τον βοηθάει να ανεβοκατεβαίνει τόσο γρήγορα σε όλο το φάσμα στροφών. Πράγματα που έχετε σίγουρα ακούσει για διάφορους κινητήρες, αλλά είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που απλά δεν περιγράφεται.Ορεινός δρόμος. Το αμάξι είναι φαρδύ, ΠΟΛΥ γρήγορο, με ΠΟΛΥ μεγάλα όρια. Αδύνατον να το πιέσεις, στην Ιταλία είμαστε πλέον πολλοί, παντού. Έχει πάντα κίνηση. Απελπισία. Η αίσθηση που αποκομίζεις είναι ότι μας δουλεύουν και ότι τα λάστιχα δεν είναι δρομίσια νορμάλ, αλλά σεμισλίκ με χειροποίητες χαρακιές. Και πάλι εδώ η επιτυχία της 458 δεν είναι ότι έχει όρια τόσο μακρινά που δεν τα φτάνεις σε ορεινό δρόμο, τα φτάνεις και τα παραφτάνεις, δεν πιστεύω σε δημοσιογραφικές υπερβολές. Αν δεν τα φτάνεις τότε απλά, έχεις ακόμη κάτι να μάθεις, δεν είναι κακό, απλά θέλει χρόνο. Η επιτυχία της είναι άλλη μια φορά η επικοινωνία που έχει με τον χειριστή της. Πώς γίνεται να νιώθεις τους τροχούς να πατάνε σε διαφορετικά υλικά ασφάλτου, να νιώθεις τις καμπύλες του δρόμου, τις ανισότητες, τα πάντα, κι όμως το αμάξι να μένει σταθερά στην πορεία του, να μην ακολουθεί τις ατέλειες του δρόμου αλλά να πηγαίνει μόνον εκεί που έχεις σημαδέψει; Κάποιες στιγμές όταν προσπαθώ να το θυμηθ...συγγνώμη, ονειρευτώ, φαντάζομαι τον εαυτό μου να έχει αποκτήσει κάτι τεράστια άκρα και να κρατάω με τα χέρια μου και τα πόδια μου καθέναν από τους 4 τροχούς.
Κάπου εκεί χαλαρώνεις, γιατί βλέπεις ότι δεν έχει νόημα και απλά απολαμβάνεις μόνο τον ήχο και τα χειροκροτήματα του πλήθους (δεν κάνω πλάκα) από κάθε χωριουδάκι που συναντάς. Να πούμε ότι άνετα το χρησιμοποιείς για καθημερινό αυτοκίνητο, τόσο εύκολο είναι στην κίνηση. Ο ιδιοκτήτης έκανε σε ένα μήνα 17000 χλμ... τα μισά από την καύλα του, τα άλλα μισά γιατί... γιατί όχι; Και από την καύλα του βέβαια.Πάμε λοιπόν στη βιομηχανική ζώνη να κάνουμε τουλάχιστον δυο τρεις πλατείες με το πλάι να δούμε πώς συμπεριφέρεται πάνω από το όριο σε χαμηλές ταχύτητες. Συχνά λέω, ότι η Μ3, ολες οι Μ3, είναι τα καλύτερα σχολεία πισωκίνησης, γιατί έχουν ικανή έως πλουσιοπάροχη δύναμη αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ εύκολες στο χειρισμό τους ακόμη και πέρα από το όριο. Η 458 παίρνει τον χαρακτηρισμό αυτόν και τον πάει ακόμη παραπέρα. Ενώ η GT3 πρέπει να οδηγηθεί με ακρίβεια και σεβασμό, η 458 είναι πάντα φιλική, εύκολη, ακαριαία, αποτελεσματική, σύγχρονη. Στην είσοδο σε στροφή, το τιμόνι όπως είπαμε είναι ακαριαίο, τρομερά γρήγορο και συχνά αντί να φύγεις ευθεία όπως περιμένεις, κινδυνεύεις να βρεθείς στο εσωτερικό της πλατείας γιατί έστριψες πολύ. Αφού και εφόσον το συνηθίσεις, αρχίζεις να πιέζεις. Το πίσω μέρος είναι βέβαια βαρύ και κάπως στο μεταφέρει σαν αίσθηση ότι υπάρχει, αλλά δε σε φοβίζει και μένει σταθερό, χωρίς να προβληματίζει. Το αυτοκίνητο παίρνει set εύκολα και μετά από μια δυο προσπάθειες έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται (ή τον παραλογισμό) να χώσεις μια κλωτσιά στο γκάζι μετά το apex. Και εκεί που σκέφτεσαι «Αγια Kasco Αssicurazione μου σώσε με Εσύ που τα πληρώνεις όλα», το πίσω μέρος ξεκολλάει τόσο προοδευτικά, τόσο προβλέψιμα, το τιμόνι γυρνάει ανάποδα με μεγάλη ακρίβεια, εσύ πρέπει μόνο να το σταματήσεις εκεί που θες να σημαδέψεις. Όλα γίνονται με τέτοια ακρίβεια που το αυτοκίνητο κάνει ό,τι σκέφτεσαι κι εσύ σκέφτεσαι ότι είσαι ο νέος Τσουτσίγια...
Αρκεί μια διαφορετική σκέψη ώστε να μην βγάλεις το πίσω μέρος σε τεράστιες γωνίες αλλά μόνο σε μικρές γωνίες που σε κάνουν πολύ πιο γρήγορο και σου δίνουν ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Όταν είχα δοκιμάσει την 911Τ είχα εκφράσει τον προβληματισμό μου για μια μηχανή που έπαιρνε εντολές και μετά τις επεξεργαζόταν με κάποιον δικό της τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να ήταν αυτό που έψαχνες. Όμως από την ώρα που έδινες την εντολή μέχρι να πάρεις το αποτέλεσμα, περνούσε κάποιος μικρός χρόνος που καταλάβαινες ότι το αυτοκίνητο έκανε κάτι δικά του, ανέλυε τους νόμους της φυσικής, σε έβγαζε μ@λάκα και μετά με περιφρόνηση σου έλεγε «ορίστε, αυτό ήθελες, πάρτο». Οι μη γνώστες εντυπωσιάζονταν, οι γνώστες ένιωθαν βιασμένοι από τη «μηχανη» που αποφάσιζε για εμάς πριν από μας.
Η 458 είναι μια μηχανή που δεν θα σε βιάσει ποτέ, δεν θα σε περιφρονήσει ποτέ. Θα πάρει τις εντολές σου και θα τις ακολουθήσει βήμα βήμα, ενώ ταυτόχρονα θα σου δείχνει πόσο καλά σχεδιασμένη είναι. Δεν θα νιώσεις ποτέ ότι δουλεύει αντί για σένα, δεν θα σκεφτείς ποτέ ότι είναι καλύτερη από εσένα. Θα νιώσεις όμως ότι είναι η καλύτερη που μπορεί να κάνει τα κόλπα που θες να κάνεις και θα τα κάνει ακριβώς όπως τα θες, γιατί θα γίνει ένα με σένα. Έχει και διάφορα επίπεδα δυσκολίας, αρκεί να παίξεις λίγο με το διάσημο πλέον manettino, το οποίο όμως πάντα επιδρά σαν βοήθεια και ποτέ με υπεροπτικό στυλ “άσε, θα σου δείξω εγώ”. Αν για παράδειγμα βάλεις το manettino να σε φυλάει από όλα τα κακά, δε σημαίνει ότι η 458 δεν θα διώξει τον κώλο της αν το παρακάνεις με το γκάζι. Απλά θα τον διώξει πολύ γλυκά, θα προλάβεις να κάνεις ανάποδο εύκολα, και θα μειώσει (οχι κόψει, μειώσει) τη δύναμη ώστε να μην πάρεις μεγάλες γωνίες πλαγιολίσθισης. Σαν καλή δασκάλα θα σού πει “είδες τι έγινε; Ξανακάντο αλλά έχε υπόψη σου....”. Και αν θες να μάθεις κι άλλο, γύρνα πάλι το manettino προς τα δεξιά, κι άλλο και πάλι μέχρι να γίνεις ένα πράγμα με αυτήν.
Ήμουν και είμαι πάντα σκληροπυρηνικός. Όχι ηλεκτρονικά, όχι αυτόματα κιβώτια, όχι βοήθειες... Όμως αν το μέλλον είναι σαν αυτή την 458, είμαι διατεθειμένος να αλλάξω γνώμη και δεν θα με πειράξει καθόλου. Είναι το πρώτο ολοκληρωτικά ηλεκτρονικό αυτοκίνητο που μου έδωσε καλύτερη αίσθηση από ένα καθαρόαιμο. Μου είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω και είμαι σίγουρος ότι απότυχα οικτρά παρ’όλο το κατεβατό... Σαν τελική παρομοίωση, σκεφτείτε να είστε μέσα σε ένα απόλυτο καθαρόαιμο αγωνιστικό μονοθέσιο. Τώρα, κρατήστε όλες τις αισθήσεις από αυτό, όλες τις μικρές δονήσεις, όλο τον ήχο. Τώρα αφαιρέστε όλα τα χτυπήματα, τους δυνατούς κραδασμούς, τις απόλυτες αντιδράσεις. Αυτή είναι μια μικρή, πολύ μικρή ιδέα της 458. Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα road tests θα αποτύχουν να σας την περιγράψουν.
Είναι το πρώτο αυτοκίνητο αντάξιο του ονόματος της Ferrari εδώ και πολύ καιρό. Συγχωρέστε με αν ακούγομαι σνομπ αλλά πιστεύω ότι η Ferrari είχε να κάνει τέτοιο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο, τηρουμένων των αναλογιών, από τη δεκαετία του 60 με τις τρομερές 250GTO, τις 275 GTB και την μικρή Dino.
Αρκετά σας ζάλισα, κλείνω επαναλαμβάνοντας ότι το αυτοκίνητο είναι alien. Δεν ξέρω πώς το κάνει, αλλά επικοινωνεί με τους νευρώνες μου χωρίς να με αγχώνει ή να με κουράζει. Δεν ξέρω τι κάνανε, δεν ξέρω πώς το κάνανε, αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα νέο επίπεδο πέρα από κάθε τι που έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα.
Απόσπασμα από το Matrix youtube για επεξήγηση...
Youtube Video -
Αριστοτέλη,
πραγματικά σε ευχαριστούμε για αυτό το κείμενο! Τώρα δε χρειάζεται να την οδηγήσω για να δω πώς είναι, μας έβαλες σχεδόν κυριολεκτικά στη θέση και τις αισθήσεις του οδηγού!
Τα σέβη μου για το γράψιμό σου
-
Φανταστική περιγραφή. Να ξέρεις ότι σε ζηλεύει όλο το φόρουμ... με την καλή έννοια πάντοτε!
-
Αυτά να τα βλέπει ο ΙΚΕ που δεν αναγνωρίζει το μεγαλείο της Ferrari.
Άρη, bienvenuto.
-
Ωραίο ποστ
-
Εντάξει, νομίζω μπορεί να κλειδωθεί.
-
Ο χρήστης Aristotelis έγραψε:
“Πάρε μια Μ3, βγάλτης 300 κιλά, βάλτης 300 άλογα έξτρα με ατμοσφαιρική εξέλιξη (όχι τούρμπο και χαζομάρες), βάλτης ό,τι καλύτερο σεμισλίκ βρεις, κάνε το τιμόνι 2 φορές πιο γρήγορο, κάνε το SMG2 ακαριαίο, βελτίωσε ήχο, υλικά, τα πάντα, ό,τι μπορεις να σκεφτείς...
Φαντάζεσαι να έχουν γίνει όλα τέλεια, όχι καγκουριές και τέτοια, απλά τέλεια. Μπορείς να το φανταστείς;Ε, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με τη νέα 458!”
Αυτή ήταν η πρώτη περιγραφή που μπόρεσα να δώσω στον cavallino όταν άρχισα να του εξηγώ πώς ήταν η δοκιμή που έκανα στην Ferrari 458, και μετά από αμέτρητους εκβιασμούς, βασανιστήρια και απειλές, νά ’μαι πάλι πίσω στο φόρουμ μετά από τεράστια χρονική απουσία, να γράφω τις εντυπώσεις μου. Κάποιοι μπορεί να με θυμούνται, οι περισσότεροι σίγουρα δεν με γνωρίζουν καν, οπότε απλά μη με παρεξηγήσετε και νομίζετε ότι είμαι σνομπ ή φανατίλας μιας μάρκας. Απλά προσπαθώ να μεταφέρω τις εντυπώσεις μου όσο πιο αντικειμενικά μπορώ...
Συγχωρέστε και τα ορθογραφικά λάθη, 21 χρόνια Ιταλίας έχουν αρχίσει να κάνουν την παρουσία τους αισθητή.Αλλά πόσο αντικειμενικός να είσαι ρε γαμώτο μπροστά σε τέτοιο αμάξι. Μα θα μου πεις, πώς; Αφού όταν έγραφες για την 911 (τούρμπο και GT3) μας το έπαιζες μούρη και υπεράνω. Δίκιο έχετε και έτσι είναι.
- Είσαι Φερραρικός μέχρι το κόκκαλο!
- Είμαι.
- Είσαι πορωμένος Ιταλόφιλος τιφόζι...
- Μένω Ιταλία, τους τρώω στη μάπα και επαγγελματικά, δεν είμαι και τόσο...
- Είσαι αντιδραστικό στοιχείο και κόντρα πορσικός.
- Όχι δεν είμαι τ’ορκίζομαι. Σκαραβαίους τους ανεβάζω, σκαραβαίους τους κατεβάζω αλλά πολύ τους γουστάρω, αλήθεια λέω ρε παιδιά, μη βαράτε!
Το θέμα είναι ότι εγώ ανδρώθηκα αυτοκινητιστικά την δεκαετία του 80, με τις Testarossa, Diablo, Cizeta-Moroder (το θυμάστε το 16κύλινδρο; ), Βugatti EB110 και όλους τους άλλους δεινόσαυρους που ευημερούσαν ( ; ) εκείνη την εποχή. Όσο πιο φαρδύ και τεράστιο, τόσο πιο καλό... Τότε που ακόμη και οι 911 τούρμπο είχαν φτερά φαρδιά σαν άλλο ένα αμάξι.
Τώρα βέβαια οι 911 δείχνουν σεμνές (άσχετο αν είναι πιο φαρδιές από ποτέ) και οι υπόλοιπες Φερράρι (599, California κλπ) σχεδιασμένες από άραβες που θέλουν να εντυπωσιάζουν...
Όταν λοιπόν βλέπεις ένα σχέδιο με τέτοιες καμπύλες, φαρδύ, χαμηλό, αλλά ταυτόχρονα συμπαγές σε μήκος και με λεπτομέρειες που όλοι γνωρίζετε, είναι σα να έχεις μπροστά σου ό,τι καλύτερο μπορούσες να φανταστείς από την εποχή των υπεραυτοκινήτων, με (σχεδόν) ό,τι έχεις μάθει να σου αρέσει από μινιμαλιστικό σχέδιο της εποχής μας. Ναι ΟΚ, τα μπροστινά φώτα δεν με πείθουν 100%, αλλά άμα έχεις τέτοιο κώλο, ποιος νοιάζεται...
Ανοίγεις λοιπόν και μπαίνεις μέσα. Να πω την αμαρτία μου, η χειρολαβή της πόρτας και ο ήχος που κάνει όταν ανοίγεις δεν είναι ό,τι καλύτερο, αχ αυτοί οι Ιταλοί...
Όταν μπαίνεις και κλείνεις όμως ΟΚ, μια χαρά.
Στο εσωτερικό, συνεχίζεις να εντυπωσιάζεσαι. Τα διάφορα χειριστήρια θυμίζουν έντονα Citroen CX (την θυμάστε; ) και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι καλό! Ναι, γιατί ρε παιδί μου δίνεις 200 χιλιάδες ευρώ να πάρεις ένα υπεραυτοκίνητο, εε θέλω να είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα και όχι δεν θέλω τον κλασικό πολυδιακόπτη πίσω από το τιμόνι... Ναι ΟΚ, υπάρχουν προβλήματα εργονομίας, αλλά ας γίνει θυσία λίγη εργονομία στο βωμό της διαφορετικότητας, λέμε τώρα…
Τέσπα, η θέση οδήγησης, είναι άψογη, τα υλικά επίσης, οπτικά είναι όλα θεσπέσια, η ορατότητα μπροστά και πλάγια πολύ καλή, παρά το γεγονός ότι το αμάξι είναι ΠΟΛΥ φαρδύ. Πίσω, ΟΚ... δεν κοιτάς γιατί και που κοιτάς, εστιάζεις στις κατακόκκινες κεφαλές του V8 και χέστηκες για τους από πίσω...Βάλε μπρος... Ο κινητήρας δεν παίρνει απλά μπρος αλλά εκρήγνυται, συχνά προκαλώντας τους συναγερμούς των δίπλα αυτοκινήτων να τεθούν σε λειτουργία. Μετά “ησυχάζει” σε ένα πολύ βαθύ ρελαντί που τραντάζει τα σωθικά σου.
Το τιμόνι είναι φτιαγμένο για αμερικάνους, υπερβολικά ελαφρύ σε χαμηλές ταχύτητες. Ευτυχώς, μια επίσκεψη σε οποιονδήποτε αντιπρόσωπο Φερράρι και σχετικό ψαχούλεμα της τσέπης σας, θα τον πείσει να σας μειώσει μέσω software την υποβοήθηση και να αποκτήσετε έτσι ένα ωραίο βαρύ τιμόνι. Περιττό να πω αν το αυτοκίνητο που δοκίμασα είχε την εν λόγω τροποποίηση. Το τιμόνι λοιπόν είναι ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα σε αυτό το αυτοκίνητο.
Είναι τόσο άμεσο, τόσο ακριβές και το αμάξι ανταποκρίνεται τόσο γρήγορα στην οποιαδήποτε μετακίνησή του, που συνεχώς φοβάσαι ότι θα κάνεις κάποια τιμονιά και θα πάρεις σβάρνα το εσωτερικό guardrail, οικόπεδο, παραθαλάσσιο, βουνό... ό,τι βρεις τέλος πάντων.
Μετά από λίγο βέβαια το συνηθίζεις, αλλά ναι, είναι η πρώτη σου επαφή μαζί του που σε ξαφνιάζει και σε κρατάει σε εγρήγορση.Αρκετά φλυάρισα, πώς είναι το αμάξι στο δρόμο;
Οδήγησα σε επαρχιακούς δρόμους, ορεινούς δρόμους και “βιομηχανική ζώνη”. Για όσους δεν ξέρουν από Ιταλία, οι βιομηχανικές ζώνες είναι σαν μια γειτονιά που έχει μόνο βιομηχανίες οι οποίες ενώνονται με διάφορα δρομάκια και πλατείες για φορτηγά, όπου μπορείς να κάνεις σχεδόν ό,τι σου κατέβει μέχρι τα γύρω γραφεία να καλέσουν την αστυνομία...Το αυτοκίνητο είναι “alien”. Απλά πράγματα. Δεν έχω οδηγήσει άλλο παρόμοιας αίσθησης αυτοκίνητο. Παρόμοιων επιδόσεων ή και καλύτερων, ναι. Αίσθησης, οχι.
Από την πρώτη στιγμή που ξεπαρκάρεις κι αρχίζεις να κινείσαι σε έναν δρόμο με σαμαράκια, λακουβίτσες, σαγρέ κλπ, αμέσως συνειδητοποιείς ότι εδώ οι Ιταλοί κάτι μαγικά έχουν κάνει... Είναι πράγματι μια πολύ περίεργη και δύσκολα ερμηνευόμενη αίσθηση. Το αμάξι περνάει πάνω από λακούβες και τις νιώθεις μεν, αλλα δεν σπας δόντια, δεν πονάει η μέση σου δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Γενικά η ανάρτηση είναι σφιχτή και ταυτόχρονα άνετη, κανένα πρόβλημα. Δεν είναι Citroen, αλλά δεν είναι και σε καμία περίπτωση Porsche GT3. Είναι κάτι σαν μια καινούργια BMW ή AUDI. Σφιχτό αλλά άνετο, πράγμα κατά τη γνώμη μου πολύ καλό για τέτοιο supercar.
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις και δεν μπορείς εύκολα να περιγράψεις είναι η ανάδραση που παίρνεις στο κορμί σου και στα χέρια σου από τους τροχούς. Αισθάνεσαι από τον κάθε τροχό το πού βρίσκεται, πού πατάει, σε τι είδους οδόστρωμα πατάει και πόσο πιέζεται. Είναι σαν μια συνεχή δόνηση που επικοινωνεί με τη σπονδυλική σου στήλη, κάτι σαν να είσαι συνδεδεμένος με ένα matrix δημιουργημένο από το αυτοκίνητο. Δεν σε κουράζει, δεν σε χτυπάει, δεν ακούς τίποτα, αλλά σε αναστατώνει, σε κάνει να νιώθεις αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό της ανακάλυψης κάποιας νέας μορφής επικοινωνίας.
Επιμένω σε αυτό το θέμα, αν και επαναλαμβάνω πως είναι αδύνατο να σας το περιγράψω. Για παράδειγμα, όσοι θυμάστε τη δοκιμή μου της 911 τούρμπο, είχες γνώση πού βρισκόντουσαν οι τροχοί, αλλά ήσουν και αποκομμένος από το δρόμο. Από την άλλη η GT3 ήταν ξεκάθαρη στην επικοινωνία της, αλλά ταυτόχρονα και κουραστική σε καθημερινή βάση, απόλυτη, σκληρή, θορυβώδης. Ναι, ήταν ένα συμπαγές μέταλλο, αλλά κάθε φορά που έβλεπες πλακόστρωτο ή λακούβα, έπαιρνες πάραυτα τηλέφωνο τον οδοντίατρό σου, για επίσκεψη...H 458 καταφέρνει να σου δίνει τις ίδιες πληροφορίες με την GT3 χωρίς όμως ούτε να χτυπάει, ούτε να κουράζει, ούτε να έχει την αποκομμένη αίσθηση μιας 911Τ. Πρέπει να έχει γίνει τεράστια δουλειά σε σινεμπλόκ, σασί, βάσεις, αμορτισέρ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, απλά λέω μεγάλα λόγια για να κάνω εντύπωση.
Κρατήστε πάντως αυτές τις εντυπώσεις για το τι σού περνάει η 458 όταν πας απλά αργά μέσα στην πόλη... θα τις θυμήσω πάλι αργότερα. Διότι τώρα βγαίνουμε στον επαρχιακό, μια λωρίδα από κάθε μεριά αλλά απεριόριστες ευθείες της κοιλάδας του Πάδου. Έχει λίγο κίνηση, οπότε στην ουρά κι εμείς με 80-90 χλμ/ώρα. Πώς περνάς την ώρα σου μέσα σε μια 458; Εύκολα, αλλάζοντας ταχύτητες για πλάκα. Το κιβώτιο είναι βγαλμένο μέσα από playstation, xbox, ή - για να ευλογήσουμε και τα γένια μας αφού δουλεύουμε σε αυτόν τον κλάδο - οποιονδήποτε καλό εξομοιωτή στο PC σας. Ανεβοκατεβάζεις ταχύτητες και σου φαίνεται σαν ψέματα. Δε νοιώθεις κανέναν κραδασμό, καμμία κλωτσιά, κόμπιασμα, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, είναι σα να έχεις κλασσικό αμερικάνικου τύπου κιβώτιο με μετατροπέα ροπής και οχι ημιαυτόματο. Ταυτόχρονα όμως, πάλι υπάρχει αυτή η περίεργη αίσθηση και επικοινωνία από το αυτοκίνητο ότι όλα από κάτω είναι μηχανικά. Δεν νιώθεις στο κορμί σου τις αλλαγές, αλλά τις νιώθεις στο υποσυνείδητό σου και στ’αυτιά σου, ακούγοντας τον κινητήρα να αλλάζει στροφές ακαριαία με ένα κροτάλισμα τόσο γρήγορο που σε εξαναγκάζει να αλλάξεις ταχύτητες ξανά και ξανά και ξανά, μόνο και μόνο γιατί δεν δέχεσαι ότι ένα οχτακύλινδρο σύνολο μπορεί να ανεβοκατεβάζει στροφές με τέτοια ταχύτητα. Είναι πραγματικά σαν παιχνίδι, 2α, 3η, 4η, 5η, 6η, 7η, 6η, 5η, 4η, 3η, 2α και πάμε πάλι. Σού φαίνεται γελοίο. Γελοίο γιατί ό,τι άλλο ημιαυτόματο έχω οδηγήσει έχει πάντα την υστέρησή του. Ναι, ακόμη κι αυτό της Μ3 και της Μ5. Το DSG της VW θέλει το χρόνο του σε ορισμένες αλλαγές, και εν πάσει περιπτώσει, ακούς την ΕCU να δίνει γκάζι για να ανεβάσει στροφές και μετά να μπαίνει η σχέση κλπ. Δέκατα του δευτερολέπτου ναι, αλλά το νιώθεις. Στην 458, ακούς ένα τέρας πίσω από την πλάτη σου να αλλάζει τόνους και ένταση, σαν κάποιος να πατάει κουμπιά σε μια κονσόλα με προγεγραμμένους ήχους. Το νιώθεις στην πλάτη σου ότι οι δονήσεις αλλάζουν, αλλά η ταχύτητα με την οποία γίνεται είναι πάντα γρηγορότερη από τις αισθήσεις σου. Για πρώτη φορά ένιωθα να έχω lag εγώ κι όχι η μηχανή... scary... και απίστευτα διασκεδαστικό για μένα και για τους γύρω μου, που ακούγανε την 458 να τραγουδάει οκτάβες πάνω κάτω.
Ανοιχτός ορίζοντας, άντε να προσπεράσουμε... 3η στο κιβώτιο, φλας, διαστρέβλωση χωροχρόνου.
Όχι όχι, δεν θα σας πω τα κλασικά που λέει κάθε δημοσιογράφος, ότι σε κολλάει στο κάθισμα και κλωτσιές και επιταχύνσεις και όλα τα σχετικά. Όχι. Αυτά μπορείτε να τα αισθανθείτε με κάθε υπερσπόρ αυτοκίνητο από Μ3 και πάνω. Αλλάζουν οι ποσότητες, οι χρόνοι κλπ, αλλά όλα τα ίδια μένουν. Ναι, σε κολλάει στο κάθισμα, ναι και ο ήχος είναι τρομερός, ναι και ανεβάζεις τριψήφιους αριθμούς ταχυτήτων σε μηδενικούς χρόνους, ναι και φτάνεις την 2η εκατοντάδα στο ταχύμετρο σε χρόνους που σε άλλα σπορ αμάξια φτάνεις την 1η... μού είναι όλα αδιάφορα.
Εδώ οι ingegneri το έχουν αναγάγει σε επιστήμη άλλου επιπέδου.
Σε όλα τα άλλα αυτοκίνητα ανάλογων επιδόσεων, τρως ένα χαστούκι και μετά πάλι ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα κλπ κάθε φορά που αλλάζεις ταχύτητα. Και με κάθε αλλαγή ταχύτητας νιώθεις τα στοιχεία της φύσης να σε περιορίζουν, την αντίσταση του αέρα, την τριβή των ελαστικών, τη μηχανική απόκριση του κιβωτίου, όλα μάχονται μεταξύ τους και νιώθεις ότι όσο προχωράς μετά τα 200, τόσο η φύση και η φυσική κερδίζουν τη μάχη... είναι λογικό.Στην 458, τρως μια γερή κλωτσιά με το που βάζεις το πόδι σου κάτω, το περιβάλλον πλημμυρίζει από τον ήχο ενός κινητήρα που αν τον άκουγε ένας αρχαίος Έλληνας θα νόμιζε ότι ο Δίας νευρίασε άσχημα και ξαφνικά η φυσική παύει να υφίσταται, περνάς σε μια άλλη διάσταση. Τέρμα οι κλωτσιές, τέρμα η πίεση στην πλάτη, κάτι συμβαίνει και το υποσυνείδητό σου παίρνει κατευθείαν εντολές από το αμάξι να τραβάει το λεβιέ των ταχυτήτων μία πάνω κάθε τόσο. Το κάνεις αυτόματα σα να σε διατάζουν, σαν ένα αντανακλαστικό που δημιουργείται από ένα ερέθισμα που σου δίνει ο κινητήρας μα και που δεν μπορείς να προσδιορίσεις τί είναι. ΔΕΝ κοιτάς το στροφόμετρο (δεν θα προλάβαινες ούτως ή άλλως), ΔΕΝ νιώθεις μια διαφορά στην επιτάχυνση (ίσως εδώ είναι το μυστικό), ΔΕΝ κάνεις ΠΟΤΕ λάθος, όλα γίνονται αυτόματα αλλά όχι από το αυτοκίνητο αλλα από... εσένα. Σε έχει προγραμματίσει το matrix, δεν υπάρχεις αυτόνομα, είσαι μια νέα οντότητα, ένα νέο ον, μισό μηχανή, μισό άνθρωπος, ferrariborg. Και πας γρήγορα, πολύ γρήγορα, χωρίς να ξέρεις πόσο. Μόνο μετά, όταν είσαι πάλι στην κίνηση με 80 χλμ/ώρα σκέφτεσαι ότι γέμισες 5η και ανέβαζες 6η... κάνεις νοητά δυο τρεις πράξεις και σκέφτεσαι “δεν μπορεί, λάθος κάνω, αποκλείεται να πλησίασα τα 300”... κι όμως, σε ένα απλό προσπέρασμα. Ο ιδιοκτήτης συνεπιβάτης απλά σου επιβεβαιώνει την υποψία και σε καθησυχάζει γιατί είναι κι αυτός μεταλλαγμένος πλέον.
Είχα την τύχη λόγω της νέας μου δουλειάς, να πάρω τα δεδομένα της αδράνειας του κινητήρα και του κιβωτίου κατευθείαν απο τη Ferrari. Ο κινητήρας είναι απλά ένας κινητήρας Formula 1 βαλμένος σε ένα αυτοκίνητο δρόμου, συν κάτι μαγικά στην ηλεκτρονική διαχείριση ώστε να μην είναι απότομος. Έχετε ποτέ ακούσει πως σβήνει ένας κινητήρας F1? Με μια απόκοσμα ακαριαία ησυχία, σχεδόν ανεξήγητα. Αποτέλεσμα της πολύ μικρής αδράνειας που έχουν όλες του οι περιστρεφόμενες μάζες. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο κινητήρας της 458. Αυτή η έλλειψη σοβαρής αδράνειας είναι που τον βοηθάει να ανεβοκατεβαίνει τόσο γρήγορα σε όλο το φάσμα στροφών. Πράγματα που έχετε σίγουρα ακούσει για διάφορους κινητήρες, αλλά είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που απλά δεν περιγράφεται.Ορεινός δρόμος. Το αμάξι είναι φαρδύ, ΠΟΛΥ γρήγορο, με ΠΟΛΥ μεγάλα όρια. Αδύνατον να το πιέσεις, στην Ιταλία είμαστε πλέον πολλοί, παντού. Έχει πάντα κίνηση. Απελπισία. Η αίσθηση που αποκομίζεις είναι ότι μας δουλεύουν και ότι τα λάστιχα δεν είναι δρομίσια νορμάλ, αλλά σεμισλίκ με χειροποίητες χαρακιές. Και πάλι εδώ η επιτυχία της 458 δεν είναι ότι έχει όρια τόσο μακρινά που δεν τα φτάνεις σε ορεινό δρόμο, τα φτάνεις και τα παραφτάνεις, δεν πιστεύω σε δημοσιογραφικές υπερβολές. Αν δεν τα φτάνεις τότε απλά, έχεις ακόμη κάτι να μάθεις, δεν είναι κακό, απλά θέλει χρόνο. Η επιτυχία της είναι άλλη μια φορά η επικοινωνία που έχει με τον χειριστή της. Πώς γίνεται να νιώθεις τους τροχούς να πατάνε σε διαφορετικά υλικά ασφάλτου, να νιώθεις τις καμπύλες του δρόμου, τις ανισότητες, τα πάντα, κι όμως το αμάξι να μένει σταθερά στην πορεία του, να μην ακολουθεί τις ατέλειες του δρόμου αλλά να πηγαίνει μόνον εκεί που έχεις σημαδέψει; Κάποιες στιγμές όταν προσπαθώ να το θυμηθ...συγγνώμη, ονειρευτώ, φαντάζομαι τον εαυτό μου να έχει αποκτήσει κάτι τεράστια άκρα και να κρατάω με τα χέρια μου και τα πόδια μου καθέναν από τους 4 τροχούς.
Κάπου εκεί χαλαρώνεις, γιατί βλέπεις ότι δεν έχει νόημα και απλά απολαμβάνεις μόνο τον ήχο και τα χειροκροτήματα του πλήθους (δεν κάνω πλάκα) από κάθε χωριουδάκι που συναντάς. Να πούμε ότι άνετα το χρησιμοποιείς για καθημερινό αυτοκίνητο, τόσο εύκολο είναι στην κίνηση. Ο ιδιοκτήτης έκανε σε ένα μήνα 17000 χλμ... τα μισά από την καύλα του, τα άλλα μισά γιατί... γιατί όχι; Και από την καύλα του βέβαια.Πάμε λοιπόν στη βιομηχανική ζώνη να κάνουμε τουλάχιστον δυο τρεις πλατείες με το πλάι να δούμε πώς συμπεριφέρεται πάνω από το όριο σε χαμηλές ταχύτητες. Συχνά λέω, ότι η Μ3, ολες οι Μ3, είναι τα καλύτερα σχολεία πισωκίνησης, γιατί έχουν ικανή έως πλουσιοπάροχη δύναμη αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ εύκολες στο χειρισμό τους ακόμη και πέρα από το όριο. Η 458 παίρνει τον χαρακτηρισμό αυτόν και τον πάει ακόμη παραπέρα. Ενώ η GT3 πρέπει να οδηγηθεί με ακρίβεια και σεβασμό, η 458 είναι πάντα φιλική, εύκολη, ακαριαία, αποτελεσματική, σύγχρονη. Στην είσοδο σε στροφή, το τιμόνι όπως είπαμε είναι ακαριαίο, τρομερά γρήγορο και συχνά αντί να φύγεις ευθεία όπως περιμένεις, κινδυνεύεις να βρεθείς στο εσωτερικό της πλατείας γιατί έστριψες πολύ. Αφού και εφόσον το συνηθίσεις, αρχίζεις να πιέζεις. Το πίσω μέρος είναι βέβαια βαρύ και κάπως στο μεταφέρει σαν αίσθηση ότι υπάρχει, αλλά δε σε φοβίζει και μένει σταθερό, χωρίς να προβληματίζει. Το αυτοκίνητο παίρνει set εύκολα και μετά από μια δυο προσπάθειες έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται (ή τον παραλογισμό) να χώσεις μια κλωτσιά στο γκάζι μετά το apex. Και εκεί που σκέφτεσαι «Αγια Kasco Αssicurazione μου σώσε με Εσύ που τα πληρώνεις όλα», το πίσω μέρος ξεκολλάει τόσο προοδευτικά, τόσο προβλέψιμα, το τιμόνι γυρνάει ανάποδα με μεγάλη ακρίβεια, εσύ πρέπει μόνο να το σταματήσεις εκεί που θες να σημαδέψεις. Όλα γίνονται με τέτοια ακρίβεια που το αυτοκίνητο κάνει ό,τι σκέφτεσαι κι εσύ σκέφτεσαι ότι είσαι ο νέος Τσουτσίγια...
Αρκεί μια διαφορετική σκέψη ώστε να μην βγάλεις το πίσω μέρος σε τεράστιες γωνίες αλλά μόνο σε μικρές γωνίες που σε κάνουν πολύ πιο γρήγορο και σου δίνουν ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Όταν είχα δοκιμάσει την 911Τ είχα εκφράσει τον προβληματισμό μου για μια μηχανή που έπαιρνε εντολές και μετά τις επεξεργαζόταν με κάποιον δικό της τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να ήταν αυτό που έψαχνες. Όμως από την ώρα που έδινες την εντολή μέχρι να πάρεις το αποτέλεσμα, περνούσε κάποιος μικρός χρόνος που καταλάβαινες ότι το αυτοκίνητο έκανε κάτι δικά του, ανέλυε τους νόμους της φυσικής, σε έβγαζε μ@λάκα και μετά με περιφρόνηση σου έλεγε «ορίστε, αυτό ήθελες, πάρτο». Οι μη γνώστες εντυπωσιάζονταν, οι γνώστες ένιωθαν βιασμένοι από τη «μηχανη» που αποφάσιζε για εμάς πριν από μας.
Η 458 είναι μια μηχανή που δεν θα σε βιάσει ποτέ, δεν θα σε περιφρονήσει ποτέ. Θα πάρει τις εντολές σου και θα τις ακολουθήσει βήμα βήμα, ενώ ταυτόχρονα θα σου δείχνει πόσο καλά σχεδιασμένη είναι. Δεν θα νιώσεις ποτέ ότι δουλεύει αντί για σένα, δεν θα σκεφτείς ποτέ ότι είναι καλύτερη από εσένα. Θα νιώσεις όμως ότι είναι η καλύτερη που μπορεί να κάνει τα κόλπα που θες να κάνεις και θα τα κάνει ακριβώς όπως τα θες, γιατί θα γίνει ένα με σένα. Έχει και διάφορα επίπεδα δυσκολίας, αρκεί να παίξεις λίγο με το διάσημο πλέον manettino, το οποίο όμως πάντα επιδρά σαν βοήθεια και ποτέ με υπεροπτικό στυλ “άσε, θα σου δείξω εγώ”. Αν για παράδειγμα βάλεις το manettino να σε φυλάει από όλα τα κακά, δε σημαίνει ότι η 458 δεν θα διώξει τον κώλο της αν το παρακάνεις με το γκάζι. Απλά θα τον διώξει πολύ γλυκά, θα προλάβεις να κάνεις ανάποδο εύκολα, και θα μειώσει (οχι κόψει, μειώσει) τη δύναμη ώστε να μην πάρεις μεγάλες γωνίες πλαγιολίσθισης. Σαν καλή δασκάλα θα σού πει “είδες τι έγινε; Ξανακάντο αλλά έχε υπόψη σου....”. Και αν θες να μάθεις κι άλλο, γύρνα πάλι το manettino προς τα δεξιά, κι άλλο και πάλι μέχρι να γίνεις ένα πράγμα με αυτήν.
Ήμουν και είμαι πάντα σκληροπυρηνικός. Όχι ηλεκτρονικά, όχι αυτόματα κιβώτια, όχι βοήθειες... Όμως αν το μέλλον είναι σαν αυτή την 458, είμαι διατεθειμένος να αλλάξω γνώμη και δεν θα με πειράξει καθόλου. Είναι το πρώτο ολοκληρωτικά ηλεκτρονικό αυτοκίνητο που μου έδωσε καλύτερη αίσθηση από ένα καθαρόαιμο. Μου είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω και είμαι σίγουρος ότι απότυχα οικτρά παρ’όλο το κατεβατό... Σαν τελική παρομοίωση, σκεφτείτε να είστε μέσα σε ένα απόλυτο καθαρόαιμο αγωνιστικό μονοθέσιο. Τώρα, κρατήστε όλες τις αισθήσεις από αυτό, όλες τις μικρές δονήσεις, όλο τον ήχο. Τώρα αφαιρέστε όλα τα χτυπήματα, τους δυνατούς κραδασμούς, τις απόλυτες αντιδράσεις. Αυτή είναι μια μικρή, πολύ μικρή ιδέα της 458. Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα road tests θα αποτύχουν να σας την περιγράψουν.
Είναι το πρώτο αυτοκίνητο αντάξιο του ονόματος της Ferrari εδώ και πολύ καιρό. Συγχωρέστε με αν ακούγομαι σνομπ αλλά πιστεύω ότι η Ferrari είχε να κάνει τέτοιο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο, τηρουμένων των αναλογιών, από τη δεκαετία του 60 με τις τρομερές 250GTO, τις 275 GTB και την μικρή Dino.
Αρκετά σας ζάλισα, κλείνω επαναλαμβάνοντας ότι το αυτοκίνητο είναι alien. Δεν ξέρω πώς το κάνει, αλλά επικοινωνεί με τους νευρώνες μου χωρίς να με αγχώνει ή να με κουράζει. Δεν ξέρω τι κάνανε, δεν ξέρω πώς το κάνανε, αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα νέο επίπεδο πέρα από κάθε τι που έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα.
Απόσπασμα από το Matrix youtube για επεξήγηση...
Youtube Video -
Ο χρήστης cavallino έγραψε:
Εντάξει, νομίζω μπορεί να κλειδωθεί.+1
Ή να μπει στην αρχή των εξής δυο τόπικ:
-Ferrari F458
-Του παρόντος, 'Οδήγησα...' -
Ποστ ΒΟΜΒΑ.
Ο χρήστης cavallino έγραψε:
Εντάξει, νομίζω μπορεί να κλειδωθεί.Kι'εγώ που θα γράφω?
-
Ο χρήστης roman_k έγραψε:
Kι'εγώ που θα γράφω?
-
Ο χρήστης Zisis1992 έγραψε:
Kι'εγώ που θα γράφω?
Οι mods εκεί είναι τρισάθλιοι. Σβήνουν ποστς για πλάκα.
-
Ο χρήστης roman_k έγραψε:
Kι'εγώ που θα γράφω?
Οι mods εκεί είναι τρισάθλιοι. Σβήνουν ποστς για πλάκα.
-
Ο χρήστης cavallino έγραψε:
Εντάξει, νομίζω μπορεί να κλειδωθεί.+1
-
Ο χρήστης Zisis1992 έγραψε:
Kι'εγώ που θα γράφω?
Ξέρω ένα καλό βλογκ!
http://epikroman.wordpress.com/ -
Εξαιρετικο ποστ Αριστοτελη...
Μας εφτιαξες το βραδυ. -
Και για να μην ξεχνιόμαστε
Ο χρήστης Aristotelis έγραψε:
Αυτή ήταν η πρώτη περιγραφή που μπόρεσα να δώσω στον cavallino όταν άρχισα να του εξηγώ πώς ήταν η δοκιμή που έκανα στην Ferrari 458, και μετά από αμέτρητους εκβιασμούς, βασανιστήρια και απειλές, νά ’μαι πάλι πίσω στο φόρουμ μετά από τεράστια χρονική απουσία, να γράφω τις εντυπώσεις μου.Παρακαλώ.
Πέραν της πλάκας. Έγραψε ένα σεντόνι πιο μακρύ κι απ'τα μαλλιά της Ραπουνζέλ, από αυτά που τα βλέπεις και ζαλίζεσαι. Εγώ ούτε καν ασχολούμαι τις περισσότερες φορές, τα περνάω έτσι. Αυτό το συγκεκριμένο κείμενο όμως, το έχω διαβάσει 4-5 φορές και ακόμα δεν το έχω χορτάσει. Αναρωτήθηκα το γιατί και μου βγήκανε τα μεταφυσικά μου. Ξεκίνησα από ένα ριβιού της 458 και έφτασα να αναλογίζομαι 'τί διάολο συνέβη και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σα χώρα'; Και πιστεύω βρήκα την απάντηση διαμέσω του κειμένου του Aristoteli για την 458. Η αποτυχία λοιπόν της Ελλάδας έγκειται στο γεγονός, ότι τόσα χρόνια διαβάζαμε στα ελληνικά περιοδικά ΠATΕΛΟ αντί για AΡΙΣΤΟ. Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν μεταφορά για όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας. Στον Πατέλο συνοψίζεται το σύνολο της σύγχρονης ελληνικής (ψευτο)κουλτούρας. Αυτή η φτηνή επίκληση σε εύκολους συναισθηματισμούς ΒΙΠΕΡ-ΝΟΡΑ που κάνει τον νεοελληνικό όχλο να βάζει τα κλάματα από συγκίνηση. Γιατί ο νεοέλληνας ψοφάει για ρομάντζο. Φτηνιάρικο ρομάντζο, Χατζηγιάννη-Μακρυπούλια, Πατέλο-Μ3. Αυτό νοιώθει μόνο. Δεν θα καταλάβει ποτέ την απίστευτη φαντασία αλλά και την ακρίβεια ενός Aristoteli. Θα κλάψει όμως με τα παντιλίκια και το φτηνό ρομάτζο του Πατέλου. Αυτή είναι η παιδεία του κι ακόμα παρακάτω, αν δούμε ποια περιοδικά κρατάνε κυκλοφορία, πλην 4Τ. Είναι καθαρά θέμα κουλτούρας, και αυτό το σκεπτικό μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιοδήποτε πεδίο του κοινωνικού γίγνεσθαι, όχι μόνο στον Ειδικό Τύπο της αυτοκίνησης. Μπορεί να αναπτυχθεί στη μουσική, στο θέατρο, παντού. Αυτό το φαστ φουντ, το άρπα-κόλλα, σα σαράκι.
Δώσε ρε Άρη γαμώτο!!!
-
@cavallino
Σωστος ο παιχτης, (Αριστοτελης) μονο που δεν διαβαζαμε ΟΛΟΙ Πατελο... Ουτε μονο 4τροχους, για να προλαβω(?)
τα τρολλακια που περιφερονται στο forum...
Eν μερη η αποτυχια της Ελλαδας ειναι εκει που λες. Ειναι και αλλου ομως...
Ειναι οτι ειμαστε κ@λολαος, γιατι ολοι 'ειμαστε καλυτεροι απο τους αλλους', αλλα δεν μπορουμε ή / και δεν το αποδεικνυουμε οταν και οπου πρεπει, γιατι πασχουμε -οχι ολοι , αλλα αρκετοι- απο υπεροψια ασχετοσυνης, και
γιατι στα πραγματικα προβληματα που προκυπτουν και ζητουν επιλυση, τρεχουμε σαν τα ποντικια να κρυφτουμε.
Ποιοι κρυβομαστε/ντε ομως? Αυτοι που εμαθαν στα 'ευκολα' στα δανεικα/βρωμικα/ξενα λεφτα, διαφοροι στερημενοι, αμορφωτοι, κομπλεξικοι, μαζεμενοι δυστυχως στην εξουσια τρεις δεκαετιες, και πανω απ' ολα η γ@μημενη γενια του Πολυτεχνειου, που διεκδικουσε και ξεκινησε τελικα την 'αλλαγη', τρομαρα της.
Απο την τραγελαφικη-επικινδυνη, εγληματικη χουντα, στην 'μεταπολιτευση' του κ@λου. Απο το ενα ακρο, στο αλλο...
...και εγινε απο ανασα ζωης, μοδα, κινημα, ΕΚΤΡΩΜΑ, ΙΟΣ, ο σοσιαλισμος του κ@λου, που μονο στην Ελλαδα εμφανιστηκε, και αναπτυχθηκε με αυτη την μορφη...
Προσπαθησαν, ματαια βεβαια, και πολλα μπλε δελφινακια να αντιγραψουν τις συσπειρωσεις του σκατοψυχου λαοπλανου, αλλα δεν πιστευαν πραγματικα, οπως εκανε στις γενικολογες, χωρις νοημα, και ακατασχετες μπουρδολογιες ομιλιας του ο τελευταιος, ωστε να πεισουν σε αντιστοιχο επιπεδο. Ουτε φυσικα πιστευαν σε εναν αρχηγο, αλλα ολοι τους σχεδον -και καλα- μπορουσαν να γινουν οι ιδιοι, αρχηγοι κομματος, και στην συνεχεια, Κρατους.
Τα αποτελεσματα τα βλεπουμε. Μια χωρα που στερειται εδω και τουλαχιστον 30 χρονια, πραγματικων προτυπων, ηγετικων προσωπικοτητων, που να αγαπουν και να νοιαζονται την χωρα τους. Μια χωρα που καταφερε τον παγκοσμιο εξευτελισμο της με συνοπτικες διαδικασιες μαλιστα, ειδικα τα δυο τελευταια χρονια...
Sorry για το offtopic... ...αλλα επρεπε να τα βγαλω απο μεσα μου... -
Τι review απιστευτο ηταν αυτο
Ναι εισαι καλα φιλε μου που μοιραστηκες με αυτο τον μαγικο τροπο την εμπειρια σου απο την 458 -
@ Άρη...
-
_
Μαγικό μήνυμα... Όταν μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα θα πω και ένα ευχαριστώ για τον τρόπο που μοιράστηκες την εμπειρία σου.
Ο χρήστης Aristotelis έγραψε:
Κάπου εκεί χαλαρώνεις, γιατί βλέπεις ότι δεν έχει νόημα και απλά απολαμβάνεις μόνο τον ήχο και τα χειροκροτήματα του πλήθους (δεν κάνω πλάκα) από κάθε χωριουδάκι που συναντάς.Το τονίζω για να δώσω έμφαση στο ότι το μόνο που είμαστε ικανοί να κάνουμε είναι εισαγωγή σκόρδων από την κίνα.
__
Οδήγησα....