Ο χρήστης dog80 έγραψε:
Αυτό πρέπει να μπεί στα Ανέκδοτα!
Φίλε Μάνο, δέν σε κοροιδεύω, απλά πιστεύω οτι εφ'όσον η φύση του ανθρώπου δέν έχει αλλάξει εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια, δεν θα έπρεπε να σε παραξενεύει που ακόμα υπάρχουν τέτοιου είδους φαινόμενα.
Εχω κι'άλλα να πώ, αλλά πρέπει να φύγω τώρα.....
Φυσικά και δεν περιμένω ν'αλλάξει η ανθρώπινη φύση, παρερμήνευσες τα γραφόμενά μου. Η φύση του ανθρώπου τον ωθεί να πάρει αυτό που ανήκει σε άλλον και να κάνει χρήση της ισχύος που τυχαίνει να διαθέτει προκειμένου να ζήσει καλύτερα. Το ίδιο μάλιστα ισχύει σε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, δεν είναι πατέντα του ανθρώπου.
Γιατί όμως δεν γίνεται το ίδιο σε απόλυτο βαθμό στην κοινωνία στην οποία ζούμε; Γιατί δεν έρχομαι εγώ να σου πάρω το αυτοκίνητο με το έτσι θέλω, έχοντας πχ πίσω μου τη δύναμη 10 μπράβων; Επειδή υπάρχουν νόμοι που σε προστατεύουν. Σύμφωνα με ένα απόφθευγμα 'Νόμος είναι η επιβολή της θέλησης των αδυνάτων στους ισχυρούς'. Ακόμα και υπό το πρίσμα του ότι η παραγωγή των νόμων ανήκει κυρίως στους ισχυρούς, ο συνασπισμός των πολλών αδυνάτων έχει επηρρεάσει προς το καλύτερο το περιεχόμενό τους.
Αυτά για την οργανωμένη κοινωνία των ανθρώπων.
Ας δούμε τώρα την κοινωνία των εθνών/κρατών. Έως και τις αρχές του 20ου αιώνα εξακολουθούσε ο ισχυρός να επιβάλλεται στους αδύνατους. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκε ο πρώτος διεθνής οργανισμός, η Κοινωνία των Εθνών. Για να μην τα πολυλογούμε, καθώς ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για ένα τέτοιο εγχείρημα, η ΚτΕ έφαγε φούντο και αντικαταστάθηκε μετά τον Β Π.Π. από τον ΟΗΕ. Σύμφωνα με το καταστατικό του Οργανισμού αυτού, κανένα κράτος δεν είχε το δικαίωμα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, να εισβάλλει σε άλλο. Με άλλες διεθνείς συνθήκες απαγορεύτηκαν τα βασανιστήρια, η κρατική τρομοκρατία ενώ προστατεύτηκαν τα ατομικά δικαιώματα και οι ελευθερίες. Σχεδόν στο σύνολό τους αυτά αντιγράφηκαν στα εσωτερικά Συντάγματα των περισσότερων δημοκρατικών κρατών.
Τι έγινε στην πράξη:
Τα δυνατότερα κράτη απέφυγαν στο μέτρο του δυνατού να επέμβουν άμεσα με στρατιωτικές δυνάμεις στο έδαφος άλλων κρατών, πλην των εξαιρέσεων στην περίοδο του ψυχρού πολέμου (Βιετνάμ, Κορέα, Τσεχοσλοβακία κλπ). Μπορεί να μην ήταν ρόδινα τα πράγματα, όμως ας μην ξεχνάμε τι συνεπαγόταν έως και τον Α΄ Π.Π. η άρνηση ενός κράτους να συμμορφωθεί στις επιταγές μιας υπερδύναμης. Οι παππούδες ορισμένων από εμάς ίσως πρόλαβαν τις κανονιοφόρους των Αγγλογάλλων στο λιμάνι του Πειραιά...
Αν λοιπόν η φύση των ανθρώπων που είναι πολίτες μιας υπερδύναμης τους ωθεί να ψηφίσουν έναν πρόεδρο σαν τον Μπους που τους υπόσχεται φωτιά και σίδερο κατά όσων απειλούν έμμεσα ή άμεσα τις ΗΠΑ, η φύση των υπολοιπων πολιτών του κόσμου (που είναι και πολύ περισσότεροι) τους ωθεί να αντισταθούν, απαιτώντας την ισχυροποίηση των διεθνών συνθηκών και οργάνων προς όφελός τους.