Σίγουρα πάντως παίζει ΚΑΙ αυτό το ρόλο του.

Είδε σε παπά ωοθήκες
Μέχρι και γυναικολογικές εξετάσεις σε άνδρες ασθενείς έγραφε γιατρός του ΟΠΑΔ, με στόχο το κέρδος. Παρέπεμψε παπά σε γυναικολογικό ιατρείο για εξετάσεις διάγνωσης καρκίνου του μαστού, αλλά και ωοθηκών. Εξετάζεται η αποπομπή του από τον Ιατρικό Σύλλογο.
Σε οικονομικά παραπτώματα φαίνεται να υπέπεσε ένα γιατρός του ΟΠΑΔ, καθώς μετά από συνεχείς έρευνες, εντοπίστηκε να γράφει σε άνδρες ασθενείς… γυναικολογικές εξετάσεις.

Επίσης για ένα απλό συνάχι, σύμφωνα πάντα με τις καταγγελίες, ο γιατρος συνταγογραφούσε εξετάσεις για όλους τους αλλεργικούς δείκτες, αξίας 450 ευρώ.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες, τις αιμολοηψίες τις έκανε ο ίδιος στο γραφείο του και τα δείγματα τα έστελνε σε συγκεκριμένο διαγνωστικό κέντρο.
Σε εξέλιξη βρίσκονται οι έρευνες, προκειμένου να διαλευκανθεί η υπόθεση, ενώ ο εν λόγω γιατρός κινδυνεύει με οριστική διαγραφή από το Σύλλογο Ιατρών.
http://news247.gr/ellada/giatros_egrafe_paranomes_eksetaseis_se_astheneis_aneksarthtws_fyloy.782274.html

Έχει χρήμα η Υγεία λέμε!

Ο χρήστης Hellenic tifosi έγραψε:
Σίγουρα πάντως παίζει ΚΑΙ αυτό το ρόλο του.

είμαι απολύτως σίγουρος ότι τα malls έχουν γεμίσει από αυτούς που πήγαιναν να ψωνίσουν από τα μαγαζάκια από ομόνοια και κάτω

Όχι ντε και καλά Ομόνοια και κάτω....

Όταν το κέντρο της Αθήνας είναι σε γενική φάση παρακμής και εγκατάλειψης, αυτό επηρεάζει γενικότερα την κατάσταση.

Τα Χριστούγεννα που είχα κατέβει ένα Σάββατο κέντρο για βόλτα, μου έκανε εντύπωση ότι η Ερμού και η πλατεία στο Μοναστηράκι ήταν τίγκα στους brothers με την πραμάτεια τους. Ειδικά στην Ερμού ήταν πολύ άσχημη η εικόνα δεδομένου ότι για να δεις μια βιτρίνα έπρεπε να κάνεις ζικ ζακ μέσα από ένα τοίχος ανθρώπων και πραματειών. Συν το ότι όταν -υποτίθεται ότι- έπεφτε σύρμα ότι ήταν κοντά αστυνομία άρχιζε ένα ανθρώπινο λεφούσι να τρέχει πάνω κάτω με τις πραμάτειες επ ώμου.
Στην Κηφισιά, τη Γλυφάδα και το Ψυχικό βέβαια δεν έχω δει...
Η πλάκα ήταν ότι μέχρι και κάτι πιτσιρίκια που έτυχε να ακούσω τι λένε (απ' τα καλά με 8 κιλά σκουλαρίκια και μαλί νεο-πανκιό) λέγαν κάτι ατάκες του τύπου 'καλά μωρέ αν θέλουν να τους πιάσουν δεν μπορούν...;'
Φασιστοειδή προφανώς, ψηφοφόροι του Oberst.
H κατάσταση στο κέντρο όσο πάει και χειροτερεύει.

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:
Τα Χριστούγεννα που είχα κατέβει ένα Σάββατο κέντρο για βόλτα, μου έκανε εντύπωση ότι η Ερμού και η πλατεία στο Μοναστηράκι ήταν τίγκα στους brothers με την πραμάτεια τους. Ειδικά στην Ερμού ήταν πολύ άσχημη η εικόνα δεδομένου ότι για να δεις μια βιτρίνα έπρεπε να κάνεις ζικ ζακ μέσα από ένα τοίχος ανθρώπων και πραματειών. Συν το ότι όταν -υποτίθεται ότι- έπεφτε σύρμα ότι ήταν κοντά αστυνομία άρχιζε ένα ανθρώπινο λεφούσι να τρέχει πάνω κάτω με τις πραμάτειες επ ώμου.
Στην Κηφισιά, τη Γλυφάδα και το Ψυχικό βέβαια δεν έχω δει...
Η πλάκα ήταν ότι μέχρι και κάτι πιτσιρίκια που έτυχε να ακούσω τι λένε (απ' τα καλά με 8 κιλά σκουλαρίκια και μαλί νεο-πανκιό) λέγαν κάτι ατάκες του τύπου 'καλά μωρέ αν θέλουν να τους πιάσουν δεν μπορούν...;'
Φασιστοειδή προφανώς, ψηφοφόροι του Oberst.
H κατάσταση στο κέντρο όσο πάει και χειροτερεύει.

Και σε σημαντικό κομμάτι της Πατησίων το ίδιο συμβαίνει. Ειδικά στο ύψος της ΑΣΟΕΕ γίνεται της κακομοίρας.

Ο χρήστης Mercyful_Fate έγραψε:

Τα Χριστούγεννα που είχα κατέβει ένα Σάββατο κέντρο για βόλτα, μου έκανε εντύπωση ότι η Ερμού και η πλατεία στο Μοναστηράκι ήταν τίγκα στους brothers με την πραμάτεια τους. Ειδικά στην Ερμού ήταν πολύ άσχημη η εικόνα δεδομένου ότι για να δεις μια βιτρίνα έπρεπε να κάνεις ζικ ζακ μέσα από ένα τοίχος ανθρώπων και πραματειών. Συν το ότι όταν -υποτίθεται ότι- έπεφτε σύρμα ότι ήταν κοντά αστυνομία άρχιζε ένα ανθρώπινο λεφούσι να τρέχει πάνω κάτω με τις πραμάτειες επ ώμου.
Στην Κηφισιά, τη Γλυφάδα και το Ψυχικό βέβαια δεν έχω δει...
Η πλάκα ήταν ότι μέχρι και κάτι πιτσιρίκια που έτυχε να ακούσω τι λένε (απ' τα καλά με 8 κιλά σκουλαρίκια και μαλί νεο-πανκιό) λέγαν κάτι ατάκες του τύπου 'καλά μωρέ αν θέλουν να τους πιάσουν δεν μπορούν...;'
Φασιστοειδή προφανώς, ψηφοφόροι του Oberst.
H κατάσταση στο κέντρο όσο πάει και χειροτερεύει.

Και σε σημαντικό κομμάτι της Πατησίων το ίδιο συμβαίνει. Ειδικά στο ύψος της ΑΣΟΕΕ γίνεται της κακομοίρας.

Εξω απο την ΑΣΟΕ δεν υπαρχει χωρος να περπατησεις οπως και εξω απο το Πανεπιστημιο

Αυτού του είδους οι μετανάστες είναι λογικό να ψωνίζουν στα mall (και στα louis vuitton μην σου πω) μιας και δεν εχουν έξοδα (ενοίκιο/δεη/οτε/εφορία/τέλη κυκλοφορίας/κλπ).

Μαζί με το ΔΝΤ έρχονται κι οι 'σαράφηδες'

Η κρίση φέρνει στην Αθήνα τους διεθνείς «σαράφηδες». Ξένες εταιρίες που αγοράζουν τα χρυσαφικά και τα ασημικά των «στριμωγμένων» απο την κρίση πολιτών έναντι σχετικά χαμηλών τιμών, τα λιώνουν και τα εμπορεύονται στα διεθνή χρηματιστήρια, φτάνουν πλέον στην Αθήνα προκειμένου να «διευκολύνουν» τους Έλληνες που αναζητώντας απεγνωσμένα χρήματα λόγω μείωσης του εισοδήματος τους, ξεπουλάνε τα παλιά ασημικά και χρυσαφικά της οικογένειας τους.
Ήδη σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας δυο φορές την εβδομάδα λειτουργεί ένα ανταλλακτήριο ασημιού, ενώ άλλες εταιρίες που αγοράζουν χρυσό νοικιάζουν τώρα καταστήματα για να εξαπλώσουν τη δραστηριότητα τους στο κέντρο της Αθήνας. Διεθνώς υπάρχουν πολλές τέτοιες εταιρίες οι οποίες συνήθως «ακολουθούν το ΔΝΤ». Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, πράγματι αυτές οι εταιρίες ξεκινούν δραστηριότητες σε χώρες που πηγαίνει το ΔΝΤ και επιβάλει πολιτική λιτότητας.
Η λιτότητα φέρνει μείωση των εισοδημάτων και φτώχεια και οι πολίτες αναγκάζονται να πουλήσουν όσο όσο τα κοσμήματα για να συμπληρώσουν το εισόδημα τους. Το «όσο - όσο» σημαίνει 20 με 30% χαμηλότερα απο την διεθνή τιμή του χρυσού σε βάρος, πράγμα που δημιουργεί φυσικά πολύ υψηλά περιθώρια κέρδους για αυτούς τους διεθνείς «σαράφηδες». Οι εταιρίες αυτές παραμένουν στη χώρα που εφαρμόζει το πρόγραμμα του ΔΝΤ για λίγα χρόνια (ένα ή δυο) και φεύγουν όταν θεωρήσουν οτι η κατάσταση «γίνεται επικίνδυνη» αφού οι αντοχές των ταλαιπωρημένων και αγανακτισμένων πολιτών μειώνονται και συχνά επιτίθενται στα καταστήματα τους.
Οι εταιρίες αυτές λειτουργούν εξαιρετικά οργανωμένα, φθάνουν στην πόλη ένα χρόνο μετά την έλευση του ΔΝΤ και αφού η λιτότητα έχει αρχίσει να «δαγκώνει» και φυσικά όταν έχουν κλείσει πολλά καταστήματα και υπάρχει περιθώριο να βρούν φθηνό ενοίκιο στο κέντρο της πόλης. Αυτή η στιγμή για την Αθήνα, είναι τώρα.
Νοικιάζουν τα καταστήματα, τοποθετούν τα θησαυροφυλάκια τους και αρχίζει η συναλλαγή. Το μεγαλύτερο κόστος τους αφορά τη φύλαξη των καταστημάτων τους και κάθε δυο ώρες ενα τεθωρακισμένο όχημα μαζεύει τα κοσμήματα που έχει αγοράσει η εταιρία και τα μεταφέρει σε ασφαλείς χώρους. Στη συνέχεια τα κοσμήματα φεύγουν στο εξωτερικό όπου μετατρέπονται σε ράβδους χρυσού και πουλιούνται στις διεθνείς αγορές. Οι εταιρίες αξιολογούν, ζυγίζουν και πληρώνουν μόνο την ποσόστητα χρυσού που υπάρχει στο κόσμημα και όχι τα υπόλοιπα υλικά ή το design, το όνομα του σχεδιαστή και την αισθητική αξία του κοσμήματος.
Εκτός βεβαίως αυτών, υπάρχουν κι οι online σαράφηδες που είναι εταιρίες που αγοράζουν και πουλάνε χρυσό μέσω διαδικτύου αλλά και οι παραδοσιακοί Έλληνες σαράφηδες που εξαιτίας της κρίσης επανέρχονται σε κέρδη αγοράζοντας και πουλώντας κυρίως χρυσές λίρες αλλά και κοσμήματα.

[url]http://www.reporter.gr/Ειδήσεις/Οικονομία/item/173052-Μαζί-με-το-ΔΝΤ-έρχονται-και-οι-σαράφηδες[/url]

Βγήκαν τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών το 2010.
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1935466
http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/News/PressReleases/DispItem.aspx?Item_ID=3551&List_ID=1af869f3-57fb-4de6-b9ae-bdfd83c66c95&Filter_by=DT

Μας παραμυθιάζουν τόσο καιρό ότι ανεβαίνουν οι εξαγωγές και αυτό γιατί οι Ελληνικές επιχειρήσεις λόγω αδύναμης εγχώριας ζήτησης προσπαθούν και βρίσκουν διέξοδο στις ξένες αγορές και λόγω χαμηλότερου κόστους εργασίας με αποτέλεσμα την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων προϊόντων. Αν κοιτάξετε όμως λίγο πιο προσεκτικά τα στοιχεία στον πίνακα θα δείτε κι εσείς ότι οι εξαγωγές πλην καυσίμων και πωλήσεων πλοίων (που απλά αφορά πώληση πλοίων από τους πλοιοκτήτες σε ξένες εταιρείες) μειώθηκαν το 2010 στα 11.332,9 εκ. ευρώ από 11483,1 εκ. ευρώ το 2009 και 13.976,5 εκ. ευρώ το 2008! Επίσης είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι το 1/3 των ελληνικών εξαγωγών αφορά καύσιμα, συνήθως από τα ελληνικά διυλιστήρια. Μάλιστα η Motor Oil πρόσφατα πραγματοποίησε 180 εκ. ευρώ για την κατασκευή νέας μονάδας ατμοσφαιρικής απόσταξης (Crude Distillation Unit), δυναμικότητος 60.000 βαρελιών την ημέρα αυξάνοντας την εγχώρια παραγωγή και βελτιώντοντας το ενεργειακό ισοζύγιο της Ελλάδας καθώς μεγάλο μέρος της παραγωγής της μονάδας διοχετεύεται από τον περασμένο Μάϊο που ολοκληρώθηκε η επένδυση σε εξαγωγές.
Η μεγάλη υποχώρηση των εισαγωγών επομένως είναι αυτή που συμβάλλει στη μείωση του εμπορικού ελλείμματος, συμβάλλοντας θετικά στο ΑΕΠ, αν και με την απόσυρση αυτοκινήτων είναι πιθανόν η κατάσταση να αντιστραφεί.

Ωρε τρώμε τρελό ΠΑΠΑ υπερΠΑΠΑ θα έλεγα.

Όταν το πάρουμε γραμμή όμως θα είναι ήδη αργά

Με κολακεύεις...

ήρθε και η πλουτοκρατία

Ο χρήστης scandinavian έγραψε:

Μας παραμυθιάζουν τόσο καιρό ότι ανεβαίνουν οι εξαγωγές

δεν ανεβαινουν οι εξαγωγες, πεφτουν οι εισαγωγες...

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:

Στην Κηφισιά, τη Γλυφάδα και το Ψυχικό βέβαια δεν έχω δει...

Για την Κηφισιά και το Ψυχικό δεν έχω ιδέα, σε ό,τι αφορά την Γλυφάδα, έχει μπόλικους και μάλιστα στον κεντρικό της δρόμο.

οπότε καταλήγουμε ότι η ειδοποιός διαφορά είναι οι διαδηλώσεις

Μήπως ήταν τίποτα γουαναμπί ραπερόνια;
Κεντρικό εννοείς τη Μεταξά; Εγώ κάτι Σάββατα που έχω πάει για καφέ δεν είχα δει. Τώρα αν ήταν 1-2 μεμονωμένα άτομα καμμία σχέση με την κατάσταση που ανέφερα για την Ερμού.
Για να καταλάβω πάντως, λες αυτή τη στιγμή ότι η Γλυφάδα πχ είναι στην ίδια ή παρόμοια κατάσταση με το κέντρο ή απλά ότι εσύ έτυχε να δεις περισσότερες φορές κάποια brothers που δεν είδα εγώ; Τεράστια διαφορά.
Δεν υποννοώ ότι έχουν αμολήσει τα τάγματα εφόδου ή τα άσπρα σεντόνια στις σικ συνοικίες και μόλις δουν μετανάστη του ρίχνουν φόλα αλλά ότι το χάλι της Αθήνας δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια σε αυτές τις περιοχές.

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:
Μήπως ήταν τίποτα γουαναμπί ραπερόνια;
Κεντρικό εννοείς τη Μεταξά; Εγώ κάτι Σάββατα που έχω πάει για καφέ δεν είχα δει. Τώρα αν ήταν 1-2 μεμονωμένα άτομα καμμία σχέση με την κατάσταση που ανέφερα για την Ερμού.
Για να καταλάβω πάντως, λες αυτή τη στιγμή ότι η Γλυφάδα πχ είναι στην ίδια ή παρόμοια κατάσταση με το κέντρο ή απλά ότι εσύ έτυχε να δεις περισσότερες φορές κάποια brothers που δεν είδα εγώ; Τεράστια διαφορά.
Δεν υποννοώ ότι έχουν αμολήσει τα τάγματα εφόδου ή τα άσπρα σεντόνια στις σικ συνοικίες και μόλις δουν μετανάστη του ρίχνουν φόλα αλλά ότι το χάλι της Αθήνας δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια σε αυτές τις περιοχές.

Ναι προφανώς και εννοώ την Μεταξά και προφανώς και μιλώ για τα ΣΚ , αφού τότε βγαίνω κι εγώ συνήθως προς τα εκεί για φαγητό και βόλτα (γιατί για βράδυ, it sucks big time! Ένα καλό μαγαζί δεν έχω βρει! ).
Και όχι, δεν είναι λίγοι, είναι αρκετοί, αλλά προφανώς και είναι λιγότεροι από όσους βρεις στο κέντρο ή στην Ερμού: προσφορά και ζήτηση λέγεται, περισσότεροι θα ψωνίσουν από τους μαυρούληδες στο κέντρο και όχι στην Γλυφάδα...

Πρόταση Εθνικής για συγχώνευση με Alpha υπό τις ευλογίες του ΔΝΤ 10 χρόνια μετά την προσπάθεια του αείμνηστου Καρατζά.
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1935573

ΟΙ ΝΑΡΚΙΣΣΟΙ ΜΥΩΠΕΣ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΣ

Ένα άρθρο εδώ που το μετέφρασα εντελώς πρόχειρα αλλά πιστεύω πως είναι ένα από τα πιο απλά και κατανοητά άρθρα που έχουν γραφτεί το τελευταίο καιρό. Ίσως έχει ήδη δημοσιευτεί σε άλλα μπλογκ ή εφημερίδες αλλά δεν πειράζει χαλάλι ο κόπος, μου άρεσε !

Σημειώνω πως το άρθρο δεν έχει γραφτεί σε κάποιο μανιφέστο στο δρόμο αλλά δημοσιεύτηκε στη Wall Street Journal και φέρει την υπογραφή από έναν εξέχοντα οικονομικό αναλυτή της σελίδας Market Watch που ανήκει στην Wall Street Journal και συνεπώς στον Robert Murdoch που μεταξύ άλλων έχει μποϋκοτάρει το φόρουμ στο Νταβός.

http://www.marketwatch.com/story/the-su ... 2011-01-25

«Έχουν αποτύχει . Τα τελευταία 40 χρόνια οι πλούσιοι έγιναν πιο πλούσιοι και οι φτωχοί πετάχτηκαν. Υπάρχει κάποιο τρομερό λάθος. Όταν μιλάμε για παγκόσμια οικονομία, το Νταβός είναι μια καταστροφή. Γιατί? Στο Νταβός υπάρχει μια μυστική εταιρεία, μια συνομωσία των υπερ-πλούσιων που συμμετέχουν περισσότεροι από τους μισούς από τους 2.500 συμμετέχοντες στη συνάντηση. Έχουν τρισεκατομμύρια. Φτάνουν στο Νταβός ταξιδεύοντας στα πενήντα χιλιάδες πόδια με τα ιδιωτικά τους τζετ Gulfstream 5 άνευ φόρων, τρώνε χαβιάρι, fois gras, φιλέτο και πίνουν Dom Perignon[spoiler=...:jn43yi92]Τώρα ας περάσουμε σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Στη ταινία «On Her Majesty’s Secret Service» , ο James Bond πετάει στο Ινστιτούτο Blofeld στις Αλπεις, , γνωστό για τις προηγμένες επιστημονικές του έρευνες, αλλά που κρύβει από πίσω ένα διαβολικό πλάνο. Μετά από ένα επίσημο δείπνο, ο Μποντ ανακαλύπτει ότι το Blofeld κάνει πλύση εγκεφάλου σε δέκα υπέροχες κυρίες, τους αγγέλους του Θανάτου, για να διασκορπίσουν μια θανατηφόρο τοξίνη στο κόσμο, ένα βιολογικό όπλο μαζικής καταστροφής, για να πάρουν όμηρο τον πλανήτη και να αποκτήσουν δόξα, πλούτο και απόλυτη δύναμη.. Δυστυχώς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας ήρωας τύπου James Bond, και ο στόλος των ιδιωτικών τζετ μπορεί να πιλοτάρεται από προσωπικό των μυστικών υπηρεσιών και να επιβλέπεται από πράκτορες της ΣΙΑ, όλοι πληρωμένοι από το Κονγκρέσσο για να προστατεύουν τους εργοδότες τους στη συνομωσία.

Αναρωτηθείτε γιατί η συνομωσία των υπερ-πλουσίων του Νταβός, με την ηχητική της αποστολή «συνεργασία με δυναμική, ολοκληρωμένη και συστηματική προσέγγιση για τις παγκόσμιες προκλήσεις», στη πραγματικότητα δημιούργησε μια παγκόσμια οικονομία που επιδεινώνεται με μεγάλη ταχύτητα, στην οποία πόλεμοι, ασθένειες, υπερπληθυσμός και φτώχεια επιταχύνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς ενώ οι πόροι του πλανήτη εξαφανίζονται ταχύτατα? Γιατί? Γιατί το Νταβός είναι πραγματικά μια καταστροφή. Η οικονομία τους είναι καταστροφή, ο καπιταλισμός είναι καταστροφή. Αλλά οι υπερ-πλούσιοι δεν μπορούν να δουν τη πραγματικότητα ενώ ταξιδεύουν στα πενήντα χιλιάδες πόδια ύψος.

Οι υπερ-ήρωες του Νταβός κυνηγούν το προσωπικό πλουτισμό, τη πολιτική δύναμη, τη δόξα. Δεν τους ενδιαφέρουν οι μάζες. Είναι ναρκισιστές μύωπες, όπως οι άγγελοι του θανάτου του Blofeld, εκπαιδευμένοι μόνο να επικεντρώνονται στις ευκαιρίες κέρδους και τον περιορισμό των κινδύνων.

Η πραγματικότητα για την οικονομική πρόοδο από όταν ξεκίνησε το Νταβός το 1971 είναι συζητήσιμη. Ο Francis Fukuyama, συγγραφέας του «τέλους της ιστορίας» και ένα από τα εξέχοντα πνεύματα στην εξωτερική πολιτική του προέδρου Ronald Reagan έγραψε πρόσφατα στο American Interest Journal: ''αποδείχτηκε ότι η μισθολογική ανισότητα στις ΗΠΑ αυξήθηκε πολύ τα τελευταία τριάντα χρόνια και οι καρποί της παρατεταμένης οικονομικής ανάπτυξης που διήρκεσε μέχρι το 2007-2008 είναι δυσανάλογοι τελικά στα υψηλά πλουσιότερα στρώματα της κοινωνίας»

Ναι , από όταν ξεκίνησε το Νταβός, οι υπερ-πλούσιοι καπάρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής ευημερίας. Ο Fukuyama γράφει : 'Μια μελέτη που έγινε από τον Thomas Piketty και τον Emmanuel Saez δείχνει ότι μεταξύ του 1978 και του 2007, το μερίδιο στις ΗΠΑ των νούμερο ένα πλουσίων αμερικανικών οικογενειών πέρασε από το 9 στο 23,5% του συνόλου , με τους μισθούς των εργαζομένων στάσιμους στο 1970''. Η τελευταία φορά που το μισθολογικό χάσμα ήταν τόσο μεγάλο ήταν τη παραμονή της μεγάλης κρίσης του 1929 και της μεγάλης ύφεσης.

Οι υπερ-πλούσιοι έρχονται στο Νταβός για να βρουν πονηρά πολιτικά τεχνάσματα, νομικά, φορολογικά και οικονομικά για να προστατεύσουν και να αυξήσουν το προσωπικό τους πλούτο και τη δύναμή τους, αγνοώντας τις μάζες. Ο Fukuyama γράφει ακόμα : 'Οι υποστηρικτές της οικονομίας της αγοράς επαναλάμβαναν για χρόνια πως η ανάπτυξη με το καιρό φιλτράρονται για όλες τις τάξεις, αλλά με το πέρασμα των χρόνων τα ασύστολα κέρδη της κορυφής της πυραμίδας δεν φιλτράρονται με κανένα τρόπο». Με λίγα λόγια, οι συνταγές του ρηγκανικού καπιταλισμού απότυχαν παταγωδώς , αλλά η ειρωνεία είναι ότι επιστρέφουν στο προσκήνιο. Γιατί ? Γιατί η συνομωσία των υπερ-πλουσίων του Νταβός έχει εμμονή με το πλούτο , τη δύναμη και την παγκοσμιοποίηση.

Δεν υπάρχουν μυστικές οργανώσεις που εξουσιάζονται από τον διαβολικό κλώνο του Blofeld που συνωμοτεί για να καταστρέψει το κόσμο. Σίγουρα, οι υπερ-πλούσιο συνωμοτούν αλλά το κάνουν υπό το φως του ήλιου. Ελέγχουν τα πάντα. Έχουν όλο το χρήμα και τα απαραίτητα λόμπι για να αγοράσουν πολιτικούς και να κάνουν να φαίνεται νόμιμη και συνταγματική η διεφθαρμένη και ανήθικη συμπεριφορά τους.

Στο τέλος της έξοχης μελέτης του της Chrystia Freeland, ' η άνοδος της νέας παγκόσμιας ελίτ ‘, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Atlantic, η συγγραφέας κάνει αναφορά στο best-seller «όταν οι αγορές συγκρούονται» του Mohamed El-Erian : ''Η πραγματική απειλή για την υπερ-ελιτ είναι η δυνατότητα η οργή του λαού, που δεν έχει οργανωθεί ακόμα, να οδηγήσει σε προστατευτισμό με πολιτικές πιέσεις αντίδρασης» Η επανάσταση . Η Freeland καταλήγει «η ιστορία απέδειξε ότι οι υπερ-ελίτ έχουν μόνο δυο τρόπους να επιβιώνουν: καταστέλλοντας τη διαμαρτυρία ή μοιράζοντας τα πλούτη τους» Δυστυχώς υπάρχει και μια τρίτη δυνατότητα, πιο βίαιη.

Ο καπιταλισμός είναι μια σπείρα θανάτου, που έγινε προφανής από τη πρόσφατη αναζωπύρωση των συνταγών Ρήγκαν στην Αμερική. Δεν θα επιβιώσει. Η ιστορία δείχνει ότι η ανακατανομή του πλούτου δεν γίνεται ποτέ με ειρηνικό ή διπλωματικό τρόπο, αλλά μόνο με βίαιες επαναστάσεις που ανατρέπουν τα υπάρχοντα «συστήματα» όπως εκείνο της συνομωσίας των υπερ-πλουσίων του Νταβός»[/spoiler:jn43yi92]

λίγο παλιό, αλλά νταξ:

Τεράστιο το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στην Ελλάδα

Σε μία από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση βρέθηκε η Ελλάδα το 2008 σε ό,τι αφορά την οικονομική ισότητα μεταξύ των πολιτών της. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα ήταν 21η έναντι του συνόλου των 27 χωρών της Ε.Ε., βάσει του συντελεστή ανισότητας που χρησιμοποιείται για να αναδείξει την άνιση κατανομή εισοδήματος σε μια χώρα (συντελεστής Gini).

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε η έρευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης που εκπόνησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑ) για το τι συνέβη το 2008. Επίσης, από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ των αποδοχών που λαμβάνουν οι άνδρες και αυτών που παίρνουν οι γυναίκες τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Παράλληλα, το πλουσιότερο 20% τμήμα του πληθυσμού της Ελλάδας έχει κατά 5,9 φορές μεγαλύτερο εισόδημα σε σχέση το φτωχότερο 20% του πληθυσμού της χώρας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών υπάρχει τεράστιο «χάσμα». Η εν λόγω διαφορά είναι μεγαλύτερη μόλις σε πέντε χώρες σε ολόκληρη των Ευρώπη των «27» και αυτές είναι η Ρουμανία, η Λεττονία, η Βουλγαρία, η Λιθουανία και η Πορτογαλία.

Σε ό,τι αφορά τον συντελεστή Gini, πρόκειται για έναν δείκτη ο οποίος, όταν είναι μηδέν, δείχνει πως υπάρχει πλήρης εισοδηματική ισότητα μεταξύ των οικονομικών τάξεων του πληθυσμού, ενώ όταν είναι ένα, υπάρχει πλήρης εισοδηματική ανισότητα.

Στην Ελλάδα ο δείκτης αυτός έφθασε το 2008 στο 33,4%, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. των «27» ήταν στο 31% και στη χειρότερη θέση βρέθηκε η Λεττονία με τον συντελεστή Gini να διαμορφώνεται στο 38%. Επί της ουσίας, το γεγονός ότι ο συντελεστής Gini ήταν 33,4% το 2008 δείχνει πως αν παίρναμε δύο τυχαία άτομα, τότε το εισόδημά τους θα διέφερε κατά 33,4%.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στους νέους και στους μεγάλης ηλικίας καταγράφηκαν οι μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες το 2008. Ο συντελεστής Gini στην ηλικιακή ομάδα από 0 έως 15 ετών έφτασε στο 35,4%, ενώ η αμέσως μεγαλύτερη διαφορά εντοπίστηκε στην ηλικιακή ομάδα 50 - 64 ετών (35,2%)

Ακόμη, σύμφωνα με την έρευνα της ΕΛΣΤΑ, οι αμοιβές των μισθωτών ανδρών υπερτερούν έναντι των αντίστοιχων των γυναικών κατά 10%. Στον δημόσιο τομέα η διαφορά ήταν μικρότερη το 2008 απ' ό,τι στον ιδιωτικό τομέα, αφού στον μεν πρώτο είχε ανέλθει στο 3,8% και στον δεύτερο στο 15,2%.

κι αυτοί μαζί τα φάγανε:

Why Isn't Wall Street in Jail?
Financial crooks brought down the world's economy — but the feds are doing more to protect them than to prosecute them
By Matt Taibbi

Over drinks at a bar on a dreary, snowy night in Washington this past month, a former Senate investigator laughed as he polished off his beer.

'Everything's fucked up, and nobody goes to jail,' he said. 'That's your whole story right there. Hell, you don't even have to write the rest of it. Just write that.'

I put down my notebook. 'Just that?'

'That's right,' he said, signaling to the waitress for the check. 'Everything's fucked up, and nobody goes to jail. You can end the piece right there.'

Nobody goes to jail. This is the mantra of the financial-crisis era, one that saw virtually every major bank and financial company on Wall Street embroiled in obscene criminal scandals that impoverished millions and collectively destroyed hundreds of billions, in fact, trillions of dollars of the world's wealth — and nobody went to jail. Nobody, that is, except Bernie Madoff, a flamboyant and pathological celebrity con artist, whose victims happened to be other rich and famous people.

[spoiler=...:jn43yi92]The rest of them, all of them, got off. Not a single executive who ran the companies that cooked up and cashed in on the phony financial boom — an industrywide scam that involved the mass sale of mismarked, fraudulent mortgage-backed securities — has ever been convicted. Their names by now are familiar to even the most casual Middle American news consumer: companies like AIG, Goldman Sachs, Lehman Brothers, JP Morgan Chase, Bank of America and Morgan Stanley. Most of these firms were directly involved in elaborate fraud and theft. Lehman Brothers hid billions in loans from its investors. Bank of America lied about billions in bonuses. Goldman Sachs failed to tell clients how it put together the born-to-lose toxic mortgage deals it was selling. What's more, many of these companies had corporate chieftains whose actions cost investors billions — from AIG derivatives chief Joe Cassano, who assured investors they would not lose even 'one dollar' just months before his unit imploded, to the $263 million in compensation that former Lehman chief Dick 'The Gorilla' Fuld conveniently failed to disclose. Yet not one of them has faced time behind bars.

Invasion of the Home Snatchers

Instead, federal regulators and prosecutors have let the banks and finance companies that tried to burn the world economy to the ground get off with carefully orchestrated settlements — whitewash jobs that involve the firms paying pathetically small fines without even being required to admit wrongdoing. To add insult to injury, the people who actually committed the crimes almost never pay the fines themselves; banks caught defrauding their shareholders often use shareholder money to foot the tab of justice. 'If the allegations in these settlements are true,' says Jed Rakoff, a federal judge in the Southern District of New York, 'it's management buying its way off cheap, from the pockets of their victims.'

Taibblog: Commentary on politics and the economy by Matt Taibbi

To understand the significance of this, one has to think carefully about the efficacy of fines as a punishment for a defendant pool that includes the richest people on earth — people who simply get their companies to pay their fines for them. Conversely, one has to consider the powerful deterrent to further wrongdoing that the state is missing by not introducing this particular class of people to the experience of incarceration. 'You put Lloyd Blankfein in pound-me-in-the-ass prison for one six-month term, and all this bullshit would stop, all over Wall Street,' says a former congressional aide. 'That's all it would take. Just once.'

But that hasn't happened. Because the entire system set up to monitor and regulate Wall Street is fucked up.

Just ask the people who tried to do the right thing.

Wall Street's Naked Swindle

Here's how regulation of Wall Street is supposed to work. To begin with, there's a semigigantic list of public and quasi-public agencies ostensibly keeping their eyes on the economy, a dense alphabet soup of banking, insurance, S&L, securities and commodities regulators like the Federal Reserve, the Federal Deposit Insurance Corp. (FDIC), the Office of the Comptroller of the Currency (OCC) and the Commodity Futures Trading Commission (CFTC), as well as supposedly 'self-regulating organizations' like the New York Stock Exchange. All of these outfits, by law, can at least begin the process of catching and investigating financial criminals, though none of them has prosecutorial power.

The major federal agency on the Wall Street beat is the Securities and Exchange Commission. The SEC watches for violations like insider trading, and also deals with so-called 'disclosure violations' — i.e., making sure that all the financial information that publicly traded companies are required to make public actually jibes with reality. But the SEC doesn't have prosecutorial power either, so in practice, when it looks like someone needs to go to jail, they refer the case to the Justice Department. And since the vast majority of crimes in the financial services industry take place in Lower Manhattan, cases referred by the SEC often end up in the U.S. Attorney's Office for the Southern District of New York. Thus, the two top cops on Wall Street are generally considered to be that U.S. attorney — a job that has been held by thunderous prosecutorial personae like Robert Morgenthau and Rudy Giuliani — and the SEC's director of enforcement.

The relationship between the SEC and the DOJ is necessarily close, even symbiotic. Since financial crime-fighting requires a high degree of financial expertise — and since the typical drug-and-terrorism-obsessed FBI agent can't balance his own checkbook, let alone tell a synthetic CDO from a credit default swap — the Justice Department ends up leaning heavily on the SEC's army of 1,100 number-crunching investigators to make their cases. In theory, it's a well-oiled, tag-team affair: Billionaire Wall Street Asshole commits fraud, the NYSE catches on and tips off the SEC, the SEC works the case and delivers it to Justice, and Justice perp-walks the Asshole out of Nobu, into a Crown Victoria and off to 36 months of push-ups, license-plate making and Salisbury steak.

That's the way it's supposed to work. But a veritable mountain of evidence indicates that when it comes to Wall Street, the justice system not only sucks at punishing financial criminals, it has actually evolved into a highly effective mechanism for protecting financial criminals. This institutional reality has absolutely nothing to do with politics or ideology — it takes place no matter who's in office or which party's in power. To understand how the machinery functions, you have to start back at least a decade ago, as case after case of financial malfeasance was pursued too slowly or not at all, fumbled by a government bureaucracy that too often is on a first-name basis with its targets. Indeed, the shocking pattern of nonenforcement with regard to Wall Street is so deeply ingrained in Washington that it raises a profound and difficult question about the very nature of our society: whether we have created a class of people whose misdeeds are no longer perceived as crimes, almost no matter what those misdeeds are. The SEC and the Justice Department have evolved into a bizarre species of social surgeon serving this nonjailable class, expert not at administering punishment and justice, but at finding and removing criminal responsibility from the bodies of the accused.

The systematic lack of regulation has left even the country's top regulators frustrated. Lynn Turner, a former chief accountant for the SEC, laughs darkly at the idea that the criminal justice system is broken when it comes to Wall Street. 'I think you've got a wrong assumption — that we even have a law-enforcement agency when it comes to Wall Street,' he says.

In the hierarchy of the SEC, the chief accountant plays a major role in working to pursue misleading and phony financial disclosures. Turner held the post a decade ago, when one of the most significant cases was swallowed up by the SEC bureaucracy. In the late 1990s, the agency had an open-and-shut case against the Rite Aid drugstore chain, which was using diabolical accounting tricks to cook their books. But instead of moving swiftly to crack down on such scams, the SEC shoved the case into the 'deal with it later' file. 'The Philadelphia office literally did nothing with the case for a year,' Turner recalls. 'Very much like the New York office with Madoff.' The Rite Aid case dragged on for years — and by the time it was finished, similar accounting fiascoes at Enron and WorldCom had exploded into a full-blown financial crisis. The same was true for another SEC case that presaged the Enron disaster. The agency knew that appliance-maker Sunbeam was using the same kind of accounting scams to systematically hide losses from its investors. But in the end, the SEC's punishment for Sunbeam's CEO, Al 'Chainsaw' Dunlap — widely regarded as one of the biggest assholes in the history of American finance — was a fine of $500,000. Dunlap's net worth at the time was an estimated $100 million. The SEC also barred Dunlap from ever running a public company again — forcing him to retire with a mere $99.5 million. Dunlap passed the time collecting royalties from his self-congratulatory memoir. Its title: Mean Business.

The pattern of inaction toward shady deals on Wall Street grew worse and worse after Turner left, with one slam-dunk case after another either languishing for years or disappearing altogether. Perhaps the most notorious example involved Gary Aguirre, an SEC investigator who was literally fired after he questioned the agency's failure to pursue an insider-trading case against John Mack, now the chairman of Morgan Stanley and one of America's most powerful bankers.

Aguirre joined the SEC in September 2004. Two days into his career as a financial investigator, he was asked to look into an insider-trading complaint against a hedge-fund megastar named Art Samberg. One day, with no advance research or discussion, Samberg had suddenly started buying up huge quantities of shares in a firm called Heller Financial. 'It was as if Art Samberg woke up one morning and a voice from the heavens told him to start buying Heller,' Aguirre recalls. 'And he wasn't just buying shares — there were some days when he was trying to buy three times as many shares as were being traded that day.' A few weeks later, Heller was bought by General Electric — and Samberg pocketed $18 million.

After some digging, Aguirre found himself focusing on one suspect as the likely source who had tipped Samberg off: John Mack, a close friend of Samberg's who had just stepped down as president of Morgan Stanley. At the time, Mack had been on Samberg's case to cut him into a deal involving a spinoff of the tech company Lucent — an investment that stood to make Mack a lot of money. 'Mack is busting my chops' to give him a piece of the action, Samberg told an employee in an e-mail.

A week later, Mack flew to Switzerland to interview for a top job at Credit Suisse First Boston. Among the investment bank's clients, as it happened, was a firm called Heller Financial. We don't know for sure what Mack learned on his Swiss trip; years later, Mack would claim that he had thrown away his notes about the meetings. But we do know that as soon as Mack returned from the trip, on a Friday, he called up his buddy Samberg. The very next morning, Mack was cut into the Lucent deal — a favor that netted him more than $10 million. And as soon as the market reopened after the weekend, Samberg started buying every Heller share in sight, right before it was snapped up by GE — a suspiciously timed move that earned him the equivalent of Derek Jeter's annual salary for just a few minutes of work.

The deal looked like a classic case of insider trading. But in the summer of 2005, when Aguirre told his boss he planned to interview Mack, things started getting weird. His boss told him the case wasn't likely to fly, explaining that Mack had 'powerful political connections.' (The investment banker had been a fundraising 'Ranger' for George Bush in 2004, and would go on to be a key backer of Hillary Clinton in 2008.)

Aguirre also started to feel pressure from Morgan Stanley, which was in the process of trying to rehire Mack as CEO. At first, Aguirre was contacted by the bank's regulatory liaison, Eric Dinallo, a former top aide to Eliot Spitzer. But it didn't take long for Morgan Stanley to work its way up the SEC chain of command. Within three days, another of the firm's lawyers, Mary Jo White, was on the phone with the SEC's director of enforcement. In a shocking move that was later singled out by Senate investigators, the director actually appeared to reassure White, dismissing the case against Mack as 'smoke' rather than 'fire.' White, incidentally, was herself the former U.S. attorney of the Southern District of New York — one of the top cops on Wall Street.

Pause for a minute to take this in. Aguirre, an SEC foot soldier, is trying to interview a major Wall Street executive — not handcuff the guy or impound his yacht, mind you, just talk to him. In the course of doing so, he finds out that his target's firm is being represented not only by Eliot Spitzer's former top aide, but by the former U.S. attorney overseeing Wall Street, who is going four levels over his head to speak directly to the chief of the SEC's enforcement division — not Aguirre's boss, but his boss's boss's boss's boss. Mack himself, meanwhile, was being represented by Gary Lynch, a former SEC director of enforcement.

Aguirre didn't stand a chance. A month after he complained to his supervisors that he was being blocked from interviewing Mack, he was summarily fired, without notice. The case against Mack was immediately dropped: all depositions canceled, no further subpoenas issued. 'It all happened so fast, I needed a seat belt,' recalls Aguirre, who had just received a stellar performance review from his bosses. The SEC eventually paid Aguirre a settlement of $755,000 for wrongful dismissal.

Rather than going after Mack, the SEC started looking for someone else to blame for tipping off Samberg. (It was, Aguirre quips, 'O.J.'s search for the real killers.') It wasn't until a year later that the agency finally got around to interviewing Mack, who denied any wrongdoing. The four-hour deposition took place on August 1st, 2006 — just days after the five-year statute of limitations on insider trading had expired in the case.

'At best, the picture shows extraordinarily lax enforcement by the SEC,' Senate investigators would later conclude. 'At worse, the picture is colored with overtones of a possible cover-up.'

Episodes like this help explain why so many Wall Street executives felt emboldened to push the regulatory envelope during the mid-2000s. Over and over, even the most obvious cases of fraud and insider dealing got gummed up in the works, and high-ranking executives were almost never prosecuted for their crimes. In 2003, Freddie Mac coughed up $125 million after it was caught misreporting its earnings by $5 billion; nobody went to jail. In 2006, Fannie Mae was fined $400 million, but executives who had overseen phony accounting techniques to jack up their bonuses faced no criminal charges. That same year, AIG paid $1.6 billion after it was caught in a major accounting scandal that would indirectly lead to its collapse two years later, but no executives at the insurance giant were prosecuted.

All of this behavior set the stage for the crash of 2008, when Wall Street exploded in a raging Dresden of fraud and criminality. Yet the SEC and the Justice Department have shown almost no inclination to prosecute those most responsible for the catastrophe — even though they had insiders from the two firms whose implosions triggered the crisis, Lehman Brothers and AIG, who were more than willing to supply evidence against top executives.

In the case of Lehman Brothers, the SEC had a chance six months before the crash to move against Dick Fuld, a man recently named the worst CEO of all time by Portfolio magazine. A decade before the crash, a Lehman lawyer named Oliver Budde was going through the bank's proxy statements and noticed that it was using a loophole involving Restricted Stock Units to hide tens of millions of dollars of Fuld's compensation. Budde told his bosses that Lehman's use of RSUs was dicey at best, but they blew him off. 'We're sorry about your concerns,' they told him, 'but we're doing it.' Disturbed by such shady practices, the lawyer quit the firm in 2006.

Then, only a few months after Budde left Lehman, the SEC changed its rules to force companies to disclose exactly how much compensation in RSUs executives had coming to them. 'The SEC was basically like, 'We're sick and tired of you people fucking around — we want a picture of what you're holding,'' Budde says. But instead of coming clean about eight separate RSUs that Fuld had hidden from investors, Lehman filed a proxy statement that was a masterpiece of cynical lawyering. On one page, a chart indicated that Fuld had been awarded $146 million in RSUs. But two pages later, a note in the fine print essentially stated that the chart did not contain the real number — which, it failed to mention, was actually $263 million more than the chart indicated. 'They fucked around even more than they did before,' Budde says. (The law firm that helped craft the fine print, Simpson Thacher & Bartlett, would later receive a lucrative federal contract to serve as legal adviser to the TARP bailout.)

Budde decided to come forward. In April 2008, he wrote a detailed memo to the SEC about Lehman's history of hidden stocks. Shortly thereafter, he got a letter back that began, 'Dear Sir or Madam.' It was an automated e-response.

'They blew me off,' Budde says.

Over the course of that summer, Budde tried to contact the SEC several more times, and was ignored each time. Finally, in the fateful week of September 15th, 2008, when Lehman Brothers cracked under the weight of its reckless bets on the subprime market and went into its final death spiral, Budde became seriously concerned. If the government tried to arrange for Lehman to be pawned off on another Wall Street firm, as it had done with Bear Stearns, the U.S. taxpayer might wind up footing the bill for a company with hundreds of millions of dollars in concealed compensation. So Budde again called the SEC, right in the middle of the crisis. 'Look,' he told regulators. 'I gave you huge stuff. You really want to take a look at this.'

But the feds once again blew him off. A young staff attorney contacted Budde, who once more provided the SEC with copies of all his memos. He never heard from the agency again.

'This was like a mini-Madoff,' Budde says. 'They had six solid months of warnings. They could have done something.'

Three weeks later, Budde was shocked to see Fuld testifying before the House Government Oversight Committee and whining about how poor he was. 'I got no severance, no golden parachute,' Fuld moaned. When Rep. Henry Waxman, the committee's chairman, mentioned that he thought Fuld had earned more than $480 million, Fuld corrected him and said he believed it was only $310 million.

The true number, Budde calculated, was $529 million. He contacted a Senate investigator to talk about how Fuld had misled Congress, but he never got any response. Meanwhile, in a demonstration of the government's priorities, the Justice Department is proceeding full force with a prosecution of retired baseball player Roger Clemens for lying to Congress about getting a shot of steroids in his ass. 'At least Roger didn't screw over the world,' Budde says, shaking his head.

Fuld has denied any wrongdoing, but his hidden compensation was only a ripple in Lehman's raging tsunami of misdeeds. The investment bank used an absurd accounting trick called 'Repo 105' transactions to conceal $50 billion in loans on the firm's balance sheet. (That's $50 billion, not million.) But more than a year after the use of the Repo 105s came to light, there have still been no indictments in the affair. While it's possible that charges may yet be filed, there are now rumors that the SEC and the Justice Department may take no action against Lehman. If that's true, and there's no prosecution in a case where there's such overwhelming evidence — and where the company is already dead, meaning it can't dump further losses on investors or taxpayers — then it might be time to assume the game is up. Failing to prosecute Fuld and Lehman would be tantamount to the state marching into Wall Street and waving the green flag on a new stealing season.

The most amazing noncase in the entire crash — the one that truly defies the most basic notion of justice when it comes to Wall Street supervillains — is the one involving AIG and Joe Cassano, the nebbishy Patient Zero of the financial crisis. As chief of AIGFP, the firm's financial products subsidiary, Cassano repeatedly made public statements in 2007 claiming that his portfolio of mortgage derivatives would suffer 'no dollar of loss' — an almost comically obvious misrepresentation. 'God couldn't manage a $60 billion real estate portfolio without a single dollar of loss,' says Turner, the agency's former chief accountant. 'If the SEC can't make a disclosure case against AIG, then they might as well close up shop.'

As in the Lehman case, federal prosecutors not only had plenty of evidence against AIG — they also had an eyewitness to Cassano's actions who was prepared to tell all. As an accountant at AIGFP, Joseph St. Denis had a number of run-ins with Cassano during the summer of 2007. At the time, Cassano had already made nearly $500 billion worth of derivative bets that would ultimately blow up, destroy the world's largest insurance company, and trigger the largest government bailout of a single company in U.S. history. He made many fatal mistakes, but chief among them was engaging in contracts that required AIG to post billions of dollars in collateral if there was any downgrade to its credit rating.

St. Denis didn't know about those clauses in Cassano's contracts, since they had been written before he joined the firm. What he did know was that Cassano freaked out when St. Denis spoke with an accountant at the parent company, which was only just finding out about the time bomb Cassano had set. After St. Denis finished a conference call with the executive, Cassano suddenly burst into the room and began screaming at him for talking to the New York office. He then announced that St. Denis had been 'deliberately excluded' from any valuations of the most toxic elements of the derivatives portfolio — thus preventing the accountant from doing his job. What St. Denis represented was transparency — and the last thing Cassano needed was transparency.

Another clue that something was amiss with AIGFP's portfolio came when Goldman Sachs demanded that the firm pay billions in collateral, per the terms of Cassano's deadly contracts. Such 'collateral calls' happen all the time on Wall Street, but seldom against a seemingly solvent and friendly business partner like AIG. And when they do happen, they are rarely paid without a fight. So St. Denis was shocked when AIGFP agreed to fork over gobs of money to Goldman Sachs, even while it was still contesting the payments — an indication that something was seriously wrong at AIG. 'When I found out about the collateral call, I literally had to sit down,' St. Denis recalls. 'I had to go home for the day.'

After Cassano barred him from valuating the derivative deals, St. Denis had no choice but to resign. He got another job, and thought he was done with AIG. But a few months later, he learned that Cassano had held a conference call with investors in December 2007. During the call, AIGFP failed to disclose that it had posted $2 billion to Goldman Sachs following the collateral calls.

'Investors therefore did not know,' the Financial Crisis Inquiry Commission would later conclude, 'that AIG's earnings were overstated by $3.6 billion.'

'I remember thinking, 'Wow, they're just not telling people,'' St. Denis says. 'I knew. I had been there. I knew they'd posted collateral.'

A year later, after the crash, St. Denis wrote a letter about his experiences to the House Government Oversight Committee, which was looking into the AIG collapse. He also met with investigators for the government, which was preparing a criminal case against Cassano. But the case never went to court. Last May, the Justice Department confirmed that it would not file charges against executives at AIGFP. Cassano, who has denied any wrongdoing, was reportedly told he was no longer a target.

Shortly after that, Cassano strolled into Washington to testify before the Financial Crisis Inquiry Commission. It was his first public appearance since the crash. He has not had to pay back a single cent out of the hundreds of millions of dollars he earned selling his insane pseudo-insurance policies on subprime mortgage deals. Now, out from under prosecution, he appeared before the FCIC and had the enormous balls to compliment his own business acumen, saying his atom-bomb swaps portfolio was, in retrospect, not that badly constructed. 'I think the portfolios are withstanding the test of time,' he said.

'They offered him an excellent opportunity to redeem himself,' St. Denis jokes.

In the end, of course, it wasn't just the executives of Lehman and AIGFP who got passes. Virtually every one of the major players on Wall Street was similarly embroiled in scandal, yet their executives skated off into the sunset, uncharged and unfined. Goldman Sachs paid $550 million last year when it was caught defrauding investors with crappy mortgages, but no executive has been fined or jailed — not even Fabrice 'Fabulous Fab' Tourre, Goldman's outrageous Euro-douche who gleefully e-mailed a pal about the 'surreal' transactions in the middle of a meeting with the firm's victims. In a similar case, a sales executive at the German powerhouse Deutsche Bank got off on charges of insider trading; its general counsel at the time of the questionable deals, Robert Khuzami, now serves as director of enforcement for the SEC.

Another major firm, Bank of America, was caught hiding $5.8 billion in bonuses from shareholders as part of its takeover of Merrill Lynch. The SEC tried to let the bank off with a settlement of only $33 million, but Judge Jed Rakoff rejected the action as a 'facade of enforcement.' So the SEC quintupled the settlement — but it didn't require either Merrill or Bank of America to admit to wrongdoing. Unlike criminal trials, in which the facts of the crime are put on record for all to see, these Wall Street settlements almost never require the banks to make any factual disclosures, effectively burying the stories forever. 'All this is done at the expense not only of the shareholders, but also of the truth,' says Rakoff. Goldman, Deutsche, Merrill, Lehman, Bank of America ... who did we leave out? Oh, there's Citigroup, nailed for hiding some $40 billion in liabilities from investors. Last July, the SEC settled with Citi for $75 million. In a rare move, it also fined two Citi executives, former CFO Gary Crittenden and investor-relations chief Arthur Tildesley Jr. Their penalties, combined, came to a whopping $180,000.

Throughout the entire crisis, in fact, the government has taken exactly one serious swing of the bat against executives from a major bank, charging two guys from Bear Stearns with criminal fraud over a pair of toxic subprime hedge funds that blew up in 2007, destroying the company and robbing investors of $1.6 billion. Jurors had an e-mail between the defendants admitting that 'there is simply no way for us to make money — ever' just three days before assuring investors that 'there's no basis for thinking this is one big disaster.' Yet the case still somehow ended in acquittal — and the Justice Department hasn't taken any of the big banks to court since.

All of which raises an obvious question: Why the hell not?

Gary Aguirre, the SEC investigator who lost his job when he drew the ire of Morgan Stanley, thinks he knows the answer.

Last year, Aguirre noticed that a conference on financial law enforcement was scheduled to be held at the Hilton in New York on November 12th. The list of attendees included 1,500 or so of the country's leading lawyers who represent Wall Street, as well as some of the government's top cops from both the SEC and the Justice Department.

Criminal justice, as it pertains to the Goldmans and Morgan Stanleys of the world, is not adversarial combat, with cops and crooks duking it out in interrogation rooms and courthouses. Instead, it's a cocktail party between friends and colleagues who from month to month and year to year are constantly switching sides and trading hats. At the Hilton conference, regulators and banker-lawyers rubbed elbows during a series of speeches and panel discussions, away from the rabble. 'They were chummier in that environment,' says Aguirre, who plunked down $2,200 to attend the conference.

Aguirre saw a lot of familiar faces at the conference, for a simple reason: Many of the SEC regulators he had worked with during his failed attempt to investigate John Mack had made a million-dollar pass through the Revolving Door, going to work for the very same firms they used to police. Aguirre didn't see Paul Berger, an associate director of enforcement who had rebuffed his attempts to interview Mack — maybe because Berger was tied up at his lucrative new job at Debevoise & Plimpton, the same law firm that Morgan Stanley employed to intervene in the Mack case. But he did see Mary Jo White, the former U.S. attorney, who was still at Debevoise & Plimpton. He also saw Linda Thomsen, the former SEC director of enforcement who had been so helpful to White. Thomsen had gone on to represent Wall Street as a partner at the prestigious firm of Davis Polk & Wardwell.

Two of the government's top cops were there as well: Preet Bharara, the U.S. attorney for the Southern District of New York, and Robert Khuzami, the SEC's current director of enforcement. Bharara had been recommended for his post by Chuck Schumer, Wall Street's favorite senator. And both he and Khuzami had served with Mary Jo White at the U.S. attorney's office, before Mary Jo went on to become a partner at Debevoise. What's more, when Khuzami had served as general counsel for Deutsche Bank, he had been hired by none other than Dick Walker, who had been enforcement director at the SEC when it slow-rolled the pivotal fraud case against Rite Aid.

'It wasn't just one rotation of the revolving door,' says Aguirre. 'It just kept spinning. Every single person had rotated in and out of government and private service.'

The Revolving Door isn't just a footnote in financial law enforcement; over the past decade, more than a dozen high-ranking SEC officials have gone on to lucrative jobs at Wall Street banks or white-shoe law firms, where partnerships are worth millions. That makes SEC officials like Paul Berger and Linda Thomsen the equivalent of college basketball stars waiting for their first NBA contract. Are you really going to give up a shot at the Knicks or the Lakers just to find out whether a Wall Street big shot like John Mack was guilty of insider trading? 'You take one of these jobs,' says Turner, the former chief accountant for the SEC, 'and you're fit for life.'

Fit — and happy. The banter between the speakers at the New York conference says everything you need to know about the level of chumminess and mutual admiration that exists between these supposed adversaries of the justice system. At one point in the conference, Mary Jo White introduced Bharara, her old pal from the U.S. attorney's office.

'I want to first say how pleased I am to be here,' Bharara responded. Then, addressing White, he added, 'You've spawned all of us. It's almost 11 years ago to the day that Mary Jo White called me and asked me if I would become an assistant U.S. attorney. So thank you, Dr. Frankenstein.'

Next, addressing the crowd of high-priced lawyers from Wall Street, Bharara made an interesting joke. 'I also want to take a moment to applaud the entire staff of the SEC for the really amazing things they have done over the past year,' he said. 'They've done a real service to the country, to the financial community, and not to mention a lot of your law practices.'

Haw! The line drew snickers from the conference of millionaire lawyers. But the real fireworks came when Khuzami, the SEC's director of enforcement, talked about a new 'cooperation initiative' the agency had recently unveiled, in which executives are being offered incentives to report fraud they have witnessed or committed. From now on, Khuzami said, when corporate lawyers like the ones he was addressing want to know if their Wall Street clients are going to be charged by the Justice Department before deciding whether to come forward, all they have to do is ask the SEC.

'We are going to try to get those individuals answers,' Khuzami announced, as to 'whether or not there is criminal interest in the case — so that defense counsel can have as much information as possible in deciding whether or not to choose to sign up their client.'

Aguirre, listening in the crowd, couldn't believe Khuzami's brazenness. The SEC's enforcement director was saying, in essence, that firms like Goldman Sachs and AIG and Lehman Brothers will henceforth be able to get the SEC to act as a middleman between them and the Justice Department, negotiating fines as a way out of jail time. Khuzami was basically outlining a four-step system for banks and their executives to buy their way out of prison. 'First, the SEC and Wall Street player make an agreement on a fine that the player will pay to the SEC,' Aguirre says. 'Then the Justice Department commits itself to pass, so that the player knows he's 'safe.' Third, the player pays the SEC — and fourth, the player gets a pass from the Justice Department.'

When I ask a former federal prosecutor about the propriety of a sitting SEC director of enforcement talking out loud about helping corporate defendants 'get answers' regarding the status of their criminal cases, he initially doesn't believe it. Then I send him a transcript of the comment. 'I am very, very surprised by Khuzami's statement, which does seem to me to be contrary to past practice — and not a good thing,' the former prosecutor says.

Earlier this month, when Sen. Chuck Grassley found out about Khuzami's comments, he sent the SEC a letter noting that the agency's own enforcement manual not only prohibits such 'answer getting,' it even bars the SEC from giving defendants the Justice Department's phone number. 'Should counsel or the individual ask which criminal authorities they should contact,' the manual reads, 'staff should decline to answer, unless authorized by the relevant criminal authorities.' Both the SEC and the Justice Department deny there is anything improper in their new policy of cooperation. 'We collaborate with the SEC, but they do not consult with us when they resolve their cases,' Assistant Attorney General Lanny Breuer assured Congress in January. 'They do that independently.'

Around the same time that Breuer was testifying, however, a story broke that prior to the pathetically small settlement of $75 million that the SEC had arranged with Citigroup, Khuzami had ordered his staff to pursue lighter charges against the megabank's executives. According to a letter that was sent to Sen. Grassley's office, Khuzami had a 'secret conversation, without telling the staff, with a prominent defense lawyer who is a good friend' of his and 'who was counsel for the company.' The unsigned letter, which appears to have come from an SEC investigator on the case, prompted the inspector general to launch an investigation into the charge.

All of this paints a disturbing picture of a closed and corrupt system, a timeless circle of friends that virtually guarantees a collegial approach to the policing of high finance. Even before the corruption starts, the state is crippled by economic reality: Since law enforcement on Wall Street requires serious intellectual firepower, the banks seize a huge advantage from the start by hiring away the top talent. Budde, the former Lehman lawyer, says it's well known that all the best legal minds go to the big corporate law firms, while the 'bottom 20 percent go to the SEC.' Which makes it tough for the agency to track devious legal machinations, like the scheme to hide $263 million of Dick Fuld's compensation.

'It's such a mismatch, it's not even funny,' Budde says.

But even beyond that, the system is skewed by the irrepressible pull of riches and power. If talent rises in the SEC or the Justice Department, it sooner or later jumps ship for those fat NBA contracts. Or, conversely, graduates of the big corporate firms take sabbaticals from their rich lifestyles to slum it in government service for a year or two. Many of those appointments are inevitably hand-picked by lifelong stooges for Wall Street like Chuck Schumer, who has accepted $14.6 million in campaign contributions from Goldman Sachs, Morgan Stanley and other major players in the finance industry, along with their corporate lawyers.

As for President Obama, what is there to be said? Goldman Sachs was his number-one private campaign contributor. He put a Citigroup executive in charge of his economic transition team, and he just named an executive of JP Morgan Chase, the proud owner of $7.7 million in Chase stock, his new chief of staff. 'The betrayal that this represents by Obama to everybody is just — we're not ready to believe it,' says Budde, a classmate of the president from their Columbia days. 'He's really fucking us over like that? Really? That's really a JP Morgan guy, really?'

Which is not to say that the Obama era has meant an end to law enforcement. On the contrary: In the past few years, the administration has allocated massive amounts of federal resources to catching wrongdoers — of a certain type. Last year, the government deported 393,000 people, at a cost of $5 billion. Since 2007, felony immigration prosecutions along the Mexican border have surged 77 percent; nonfelony prosecutions by 259 percent. In Ohio last month, a single mother was caught lying about where she lived to put her kids into a better school district; the judge in the case tried to sentence her to 10 days in jail for fraud, declaring that letting her go free would 'demean the seriousness' of the offenses.

So there you have it. Illegal immigrants: 393,000. Lying moms: one. Bankers: zero. The math makes sense only because the politics are so obvious. You want to win elections, you bang on the jailable class. You build prisons and fill them with people for selling dime bags and stealing CD players. But for stealing a billion dollars? For fraud that puts a million people into foreclosure? Pass. It's not a crime. Prison is too harsh. Get them to say they're sorry, and move on. Oh, wait — let's not even make them say they're sorry. That's too mean; let's just give them a piece of paper with a government stamp on it, officially clearing them of the need to apologize, and make them pay a fine instead. But don't make them pay it out of their own pockets, and don't ask them to give back the money they stole. In fact, let them profit from their collective crimes, to the tune of a record $135 billion in pay and benefits last year. What's next? Taxpayer-funded massages for every Wall Street executive guilty of fraud?

The mental stumbling block, for most Americans, is that financial crimes don't feel real; you don't see the culprits waving guns in liquor stores or dragging coeds into bushes. But these frauds are worse than common robberies. They're crimes of intellectual choice, made by people who are already rich and who have every conceivable social advantage, acting on a simple, cynical calculation: Let's steal whatever we can, then dare the victims to find the juice to reclaim their money through a captive bureaucracy. They're attacking the very definition of property — which, after all, depends in part on a legal system that defends everyone's claims of ownership equally. When that definition becomes tenuous or conditional — when the state simply gives up on the notion of justice — this whole American Dream thing recedes even further from reality.[/spoiler:jn43yi92]

Η ρωσική εφημερίδα «Νόβιε Ιζβέστια» με έκπληξη αναφέρεται στο γεγονός ότι, ακόμη και 20 χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Ρωσίας αναγνωρίζει την υπεροχή του κοινωνικο-πολιτικού της συστήματος.

Ετσι σε έρευνα της εταιρείας «Levada Center», η απόλυτη πλειοψηφία όσων απάντησαν (51%), θεωρεί ως «πιο σωστό» το οικονομικό σύστημα της ΕΣΣΔ, που βασιζόταν στην κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στον κεντρικό σχεδιασμό και στην κεντρικά σχεδιασμένη κατανομή του παραγόμενου πλούτου.

Αντίθετα, υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στις οικονομικές σχέσεις της αγοράς τάχθηκε το 31%. Δυσκολεύτηκε να απαντήσει το 18% των Ρώσων.

Σ' ότι αφορά το σοβιετικό πολιτικό σύστημα, ως «καλύτερο» το χαρακτήρισε η σχετική πλειοψηφία των ερωτηθέντων (33%). Την αυταπάτη ότι μια «δημοκρατία δυτικού προτύπου» θα ήταν «καλύτερη» εξέφρασε το 23%, ενώ το 19% δήλωσε ότι προτιμά το ισχύον πολιτικό σύστημα της Ρωσίας.

Ετσι, παρά τους τόνους «λάσπης», που ρίχνει το σημερινό ρωσικό καθεστώς στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πότε χαρακτηρίζοντας το οικονομικό σύστημα της ΕΣΣΔ ως «αποτυχημένο» και πότε παρουσιάζοντάς το ως «αιμοσταγή δικτατορία», η πλειοψηφία των Ρώσων, είκοσι χρόνια μετά, κι αφού έχουν βιώσει το τι σημαίνει καπιταλισμός, δεν υποκύπτει στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα! Δίνει τα πρωτεία της υπεροχής στο σοσιαλισμό!