Ήμουν στην Αγγλία τις προηγούμενες δέκα ημέρες (έχω ζήσει στην Αγγλία σχεδόν όλο το '96) και έχουν ενδιαφέρον μερικές παρατηρήσεις με αφορμή τις κάμερες:

Από τα εκατοντάδες χιλιόμετρα που έκανα στην Αγγλία με διάφορα αυτοκίνητα μου έχουν μείνει ανάμικτες εντυπώσεις:

• Κορυφαία ποιότητα ασφάλτου, ανώτερη της γερμανικής και ιταλικής (δε συζητάμε βέβαια για την ελληνική, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης), με ελάχιστες γούβες και μπαλώματα, κι αυτά κατά βάση στα λεγόμενα b-roads.
• Εκτός των κεντρικών αυτοκινητοδρόμων, οι δευτερεύουσες οδοί είναι θεόστενοι. Ιδιαίτερα τα b-roads είναι τόσο στενά που με πολύ ζόρι περνούν δύο ΙΧ σύριζα το ένα από το άλλο (αν έρχεται φορτηγό από απέναντι καλύτερα να βγεις στο λιβάδι).
• Πολύ καλή έως άριστη σήμανση, σε ένα οδικό δίκτυο όμως που μοιάζει με γόρδιο δεσμό. Στην παντελή ανυπαρξία ευθειών και οικοδομικών τετραγώνων, το κερασάκι βάζουν οι άπειρες πλατείες (roundabouts) που ξεφυτρώνουν ακόμη και στο μέσο τεράστιων λεωφόρων, όπου σημειωτέον προτεραιότητα έχει αυτός που κινείται επί της πλατείας, άρα εκεί που πας με 70 μίλια, πρέπει να πέσεις απότομα στα φρένα.
• Μοιραζόμαστε κάτι κοινό με τους Βρεττανούς: κι αυτό είναι τα άσχετα όρια ταχύτητας. Στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους το όριο είναι 70 μίλια (περίπου 110χ.α.ω.), στις επαρχιακές λεωφόρους; 50-60 μίλια και στην πόλη 30. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν δρόμοι όπου τα 40 μίλια είναι υπερβολικά και εκεί το όριο είναι 60, ενώ σε σημεία με ορατότητα και ανοιχτό δρόμο μπορεί το όριο να πέσει απότομα στα 40 ή και 30 μίλια. Αν δε υπάρχει υποψία έργων σε απόσταση 1 μιλίου μπροστά, το όριο πέφτει κάθετα. Η κατάσταση θα ήταν υποφερτή αν δεν υπήρχαν κι αυτές οι κάμερες κάθε λίγο (συνήθως αμέσως μετά από αλλαγή ορίου, για να σε πιάσουν στα πράσα, όπως και στην Ελλάδα), με αποτέλεσμα αντί να κοιτάς στο δρόμο να κοιτάς πάνω και ελαφρως αριστερά για να εντοπίζεις τους 'κατασκόπους'. Οι Άγγλοι δηλώνουν έντονη δυσφορία, για ένα μέτρο που τελικά τους κάνει περισσότερο απρόσεκτους (δεκάδες γράμματα γκρίνιας κάθε μήνα στο CAR). Στους αυτοκινητοδρόμους τέλος, αν πας μέχρι 90 μπορεί και να τη γλυτώσεις, αν περάσεις όμως τα 90 (μίλια=140χ.α.ω.) το αυτόφωρο το έχεις στο τσεπάκι...

Σε ότι αφορά τέλος τη συμπεριφορά των Άγγλων στο δρόμο, αυτή είναι εντελώς διαφορετική από τους πατριώτες μας, όχι όμως συνολικά πολύ καλύτερη κατά την κρίση μου.
Συγκεκριμένα, ακολουθούν τόσο πιστά το νόμο (απλώς υπερβαίνουν ελαφρώς το όριο ταχύτητας σε μη κατοικημένες περιοχές) που τελικά η κατάσταση καταντάει από γελοία ως επικίνδυνη. Χαρακτηριστικό ένα συμβάν που έζησα το '96: περνάμε από μικρό (και έρημο) χωριό ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού, όπου δεν κινείται τίποτε απολύτως και το όριο από 70 που ήταν πριν τα όρια του χωριού πέφτει στα 30. Οι Άγγλοι οδηγοί μπροστά μου πέφτουν στα φρένα και δεν ξεπερνούν τα 30 για πεντακόσια μέτρα ευθείας με ορατότητα και καμία απολύτως διασταύρωση. Αμέσως μετά το χωριό πέφτουν πάνω στο γκάζι για να πιάσουν γρήγορα-γρήγορα πάλι τα 70. Εγώ που απλώς επιτάχυνα ένοιωσα την ανάσα του πίσω μου, ο οποίος σχεδόν με έσπρωξε για να φτάσω κι εγώ το όριο των 70 μιλίων. Ένα περίπου χιλιόμετρο μετά υπάρχει κάμπινγκ, δεξιά από το δρόμο. Αριστερά βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης του κάμπινγκ και κόσμος περνάει το δρόμο. Ε, λοιπόν ΚΑΝΕΝΑΣ Άγγλος δεν έκοψε. Πέρναγαν ξυστά από τους πεζούς με 70 μίλια, χωρίς να πτοούνται. Όταν έκοψα ταχύτητα, ο πίσω άρχισε να μου παίζει φανάρια!!!
Σημείωση: Οι Άγγλοι δε γνωρίζουν τι σημαίνει ευγένεια. Αν δε βρίσκεσαι σε διάβαση και πας να περάσεις απέναντι... θα σε πατήσουν και θα σου ζητήσουν και τα ρέστα. Αν βρεθείς σε διασταύρωση από στενό που βγαίνει σε κεντρικό δρόμο με κίνηση, κανένας (μα κανένας) δεν θα σου παραχωρήσει τη θέση του, και μπορεί να περιμένεις και 10 λεπτά (ή και παραπάνω) για να περάσεις.

Περιμένω σχόλια και εμπειρίες και από τους υπόλοιπους φίλους του forum.

Υ.Γ. Κυκλοφόρησα με ένα Rover 45 1600 με αλουμινένιες ζάντες και δερμάτινα καθίσματα. Το αυτοκίνητο δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα Honda της προηγούμενης δεκαετίας με πινελιές ψευτοχλιδής. Απαράδεκτο τιμόνι, αστεία οδική συμπεριφορά, εργονομία του προηγούμενου αιώνα και μόνο ο εύρυθμος κινητήρας με τον συμπαθητικό ήχο περισώζει το γόητρο της Rover (λέγε με Honda, ή MG, ή BMW και πάει λέγοντας)
Βέβαια το '96 κυκλοφορούσα με ένα Fiat Bravo 1.2 (εκείνος κι αν ήταν ο πλέον γελοίος τενεκές που οδήγησα ποτέ, ευτυχώς ανήκει στο 'νεκρό' παρελθόν της FIAT. To αυτοκίνητο που την έφερε στα πρόθυρα της καταστροφής που ζει τα χρόνια αυτά).

Ήμουν στην Αγγλία τις προηγούμενες δέκα ημέρες (έχω ζήσει στην Αγγλία σχεδόν όλο το '96) και έχουν ενδιαφέρον μερικές παρατηρήσεις με αφορμή τις κάμερες:

Από τα εκατοντάδες χιλιόμετρα που έκανα στην Αγγλία με διάφορα αυτοκίνητα μου έχουν μείνει ανάμικτες εντυπώσεις:

• Κορυφαία ποιότητα ασφάλτου, ανώτερη της γερμανικής και ιταλικής (δε συζητάμε βέβαια για την ελληνική, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης), με ελάχιστες γούβες και μπαλώματα, κι αυτά κατά βάση στα λεγόμενα b-roads.
• Εκτός των κεντρικών αυτοκινητοδρόμων, οι δευτερεύουσες οδοί είναι θεόστενοι. Ιδιαίτερα τα b-roads είναι τόσο στενά που με πολύ ζόρι περνούν δύο ΙΧ σύριζα το ένα από το άλλο (αν έρχεται φορτηγό από απέναντι καλύτερα να βγεις στο λιβάδι).
• Πολύ καλή έως άριστη σήμανση, σε ένα οδικό δίκτυο όμως που μοιάζει με γόρδιο δεσμό. Στην παντελή ανυπαρξία ευθειών και οικοδομικών τετραγώνων, το κερασάκι βάζουν οι άπειρες πλατείες (roundabouts) που ξεφυτρώνουν ακόμη και στο μέσο τεράστιων λεωφόρων, όπου σημειωτέον προτεραιότητα έχει αυτός που κινείται επί της πλατείας, άρα εκεί που πας με 70 μίλια, πρέπει να πέσεις απότομα στα φρένα.
• Μοιραζόμαστε κάτι κοινό με τους Βρεττανούς: κι αυτό είναι τα άσχετα όρια ταχύτητας. Στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους το όριο είναι 70 μίλια (περίπου 110χ.α.ω.), στις επαρχιακές λεωφόρους; 50-60 μίλια και στην πόλη 30. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν δρόμοι όπου τα 40 μίλια είναι υπερβολικά και εκεί το όριο είναι 60, ενώ σε σημεία με ορατότητα και ανοιχτό δρόμο μπορεί το όριο να πέσει απότομα στα 40 ή και 30 μίλια. Αν δε υπάρχει υποψία έργων σε απόσταση 1 μιλίου μπροστά, το όριο πέφτει κάθετα. Η κατάσταση θα ήταν υποφερτή αν δεν υπήρχαν κι αυτές οι κάμερες κάθε λίγο (συνήθως αμέσως μετά από αλλαγή ορίου, για να σε πιάσουν στα πράσα, όπως και στην Ελλάδα), με αποτέλεσμα αντί να κοιτάς στο δρόμο να κοιτάς πάνω και ελαφρως αριστερά για να εντοπίζεις τους 'κατασκόπους'. Οι Άγγλοι δηλώνουν έντονη δυσφορία, για ένα μέτρο που τελικά τους κάνει περισσότερο απρόσεκτους (δεκάδες γράμματα γκρίνιας κάθε μήνα στο CAR). Στους αυτοκινητοδρόμους τέλος, αν πας μέχρι 90 μπορεί και να τη γλυτώσεις, αν περάσεις όμως τα 90 (μίλια=140χ.α.ω.) το αυτόφωρο το έχεις στο τσεπάκι...

Σε ότι αφορά τέλος τη συμπεριφορά των Άγγλων στο δρόμο, αυτή είναι εντελώς διαφορετική από τους πατριώτες μας, όχι όμως συνολικά πολύ καλύτερη κατά την κρίση μου.
Συγκεκριμένα, ακολουθούν τόσο πιστά το νόμο (απλώς υπερβαίνουν ελαφρώς το όριο ταχύτητας σε μη κατοικημένες περιοχές) που τελικά η κατάσταση καταντάει από γελοία ως επικίνδυνη. Χαρακτηριστικό ένα συμβάν που έζησα το '96: περνάμε από μικρό (και έρημο) χωριό ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού, όπου δεν κινείται τίποτε απολύτως και το όριο από 70 που ήταν πριν τα όρια του χωριού πέφτει στα 30. Οι Άγγλοι οδηγοί μπροστά μου πέφτουν στα φρένα και δεν ξεπερνούν τα 30 για πεντακόσια μέτρα ευθείας με ορατότητα και καμία απολύτως διασταύρωση. Αμέσως μετά το χωριό πέφτουν πάνω στο γκάζι για να πιάσουν γρήγορα-γρήγορα πάλι τα 70. Εγώ που απλώς επιτάχυνα ένοιωσα την ανάσα του πίσω μου, ο οποίος σχεδόν με έσπρωξε για να φτάσω κι εγώ το όριο των 70 μιλίων. Ένα περίπου χιλιόμετρο μετά υπάρχει κάμπινγκ, δεξιά από το δρόμο. Αριστερά βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης του κάμπινγκ και κόσμος περνάει το δρόμο. Ε, λοιπόν ΚΑΝΕΝΑΣ Άγγλος δεν έκοψε. Πέρναγαν ξυστά από τους πεζούς με 70 μίλια, χωρίς να πτοούνται. Όταν έκοψα ταχύτητα, ο πίσω άρχισε να μου παίζει φανάρια!!!
Σημείωση: Οι Άγγλοι δε γνωρίζουν τι σημαίνει ευγένεια. Αν δε βρίσκεσαι σε διάβαση και πας να περάσεις απέναντι... θα σε πατήσουν και θα σου ζητήσουν και τα ρέστα. Αν βρεθείς σε διασταύρωση από στενό που βγαίνει σε κεντρικό δρόμο με κίνηση, κανένας (μα κανένας) δεν θα σου παραχωρήσει τη θέση του, και μπορεί να περιμένεις και 10 λεπτά (ή και παραπάνω) για να περάσεις.

Περιμένω σχόλια και εμπειρίες και από τους υπόλοιπους φίλους του forum.

Υ.Γ. Κυκλοφόρησα με ένα Rover 45 1600 με αλουμινένιες ζάντες και δερμάτινα καθίσματα. Το αυτοκίνητο δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα Honda της προηγούμενης δεκαετίας με πινελιές ψευτοχλιδής. Απαράδεκτο τιμόνι, αστεία οδική συμπεριφορά, εργονομία του προηγούμενου αιώνα και μόνο ο εύρυθμος κινητήρας με τον συμπαθητικό ήχο περισώζει το γόητρο της Rover (λέγε με Honda, ή MG, ή BMW και πάει λέγοντας)
Βέβαια το '96 κυκλοφορούσα με ένα Fiat Bravo 1.2 (εκείνος κι αν ήταν ο πλέον γελοίος τενεκές που οδήγησα ποτέ, ευτυχώς ανήκει στο 'νεκρό' παρελθόν της FIAT. To αυτοκίνητο που την έφερε στα πρόθυρα της καταστροφής που ζει τα χρόνια αυτά).

Ήμουν στην Αγγλία τις προηγούμενες δέκα ημέρες (έχω ζήσει στην Αγγλία σχεδόν όλο το '96) και έχουν ενδιαφέρον μερικές παρατηρήσεις με αφορμή τις κάμερες:

Από τα εκατοντάδες χιλιόμετρα που έκανα στην Αγγλία με διάφορα αυτοκίνητα μου έχουν μείνει ανάμικτες εντυπώσεις:

• Κορυφαία ποιότητα ασφάλτου, ανώτερη της γερμανικής και ιταλικής (δε συζητάμε βέβαια για την ελληνική, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης), με ελάχιστες γούβες και μπαλώματα, κι αυτά κατά βάση στα λεγόμενα b-roads.
• Εκτός των κεντρικών αυτοκινητοδρόμων, οι δευτερεύουσες οδοί είναι θεόστενοι. Ιδιαίτερα τα b-roads είναι τόσο στενά που με πολύ ζόρι περνούν δύο ΙΧ σύριζα το ένα από το άλλο (αν έρχεται φορτηγό από απέναντι καλύτερα να βγεις στο λιβάδι).
• Πολύ καλή έως άριστη σήμανση, σε ένα οδικό δίκτυο όμως που μοιάζει με γόρδιο δεσμό. Στην παντελή ανυπαρξία ευθειών και οικοδομικών τετραγώνων, το κερασάκι βάζουν οι άπειρες πλατείες (roundabouts) που ξεφυτρώνουν ακόμη και στο μέσο τεράστιων λεωφόρων, όπου σημειωτέον προτεραιότητα έχει αυτός που κινείται επί της πλατείας, άρα εκεί που πας με 70 μίλια, πρέπει να πέσεις απότομα στα φρένα.
• Μοιραζόμαστε κάτι κοινό με τους Βρεττανούς: κι αυτό είναι τα άσχετα όρια ταχύτητας. Στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους το όριο είναι 70 μίλια (περίπου 110χ.α.ω.), στις επαρχιακές λεωφόρους; 50-60 μίλια και στην πόλη 30. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν δρόμοι όπου τα 40 μίλια είναι υπερβολικά και εκεί το όριο είναι 60, ενώ σε σημεία με ορατότητα και ανοιχτό δρόμο μπορεί το όριο να πέσει απότομα στα 40 ή και 30 μίλια. Αν δε υπάρχει υποψία έργων σε απόσταση 1 μιλίου μπροστά, το όριο πέφτει κάθετα. Η κατάσταση θα ήταν υποφερτή αν δεν υπήρχαν κι αυτές οι κάμερες κάθε λίγο (συνήθως αμέσως μετά από αλλαγή ορίου, για να σε πιάσουν στα πράσα, όπως και στην Ελλάδα), με αποτέλεσμα αντί να κοιτάς στο δρόμο να κοιτάς πάνω και ελαφρως αριστερά για να εντοπίζεις τους 'κατασκόπους'. Οι Άγγλοι δηλώνουν έντονη δυσφορία, για ένα μέτρο που τελικά τους κάνει περισσότερο απρόσεκτους (δεκάδες γράμματα γκρίνιας κάθε μήνα στο CAR). Στους αυτοκινητοδρόμους τέλος, αν πας μέχρι 90 μπορεί και να τη γλυτώσεις, αν περάσεις όμως τα 90 (μίλια=140χ.α.ω.) το αυτόφωρο το έχεις στο τσεπάκι...

Σε ότι αφορά τέλος τη συμπεριφορά των Άγγλων στο δρόμο, αυτή είναι εντελώς διαφορετική από τους πατριώτες μας, όχι όμως συνολικά πολύ καλύτερη κατά την κρίση μου.
Συγκεκριμένα, ακολουθούν τόσο πιστά το νόμο (απλώς υπερβαίνουν ελαφρώς το όριο ταχύτητας σε μη κατοικημένες περιοχές) που τελικά η κατάσταση καταντάει από γελοία ως επικίνδυνη. Χαρακτηριστικό ένα συμβάν που έζησα το '96: περνάμε από μικρό (και έρημο) χωριό ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού, όπου δεν κινείται τίποτε απολύτως και το όριο από 70 που ήταν πριν τα όρια του χωριού πέφτει στα 30. Οι Άγγλοι οδηγοί μπροστά μου πέφτουν στα φρένα και δεν ξεπερνούν τα 30 για πεντακόσια μέτρα ευθείας με ορατότητα και καμία απολύτως διασταύρωση. Αμέσως μετά το χωριό πέφτουν πάνω στο γκάζι για να πιάσουν γρήγορα-γρήγορα πάλι τα 70. Εγώ που απλώς επιτάχυνα ένοιωσα την ανάσα του πίσω μου, ο οποίος σχεδόν με έσπρωξε για να φτάσω κι εγώ το όριο των 70 μιλίων. Ένα περίπου χιλιόμετρο μετά υπάρχει κάμπινγκ, δεξιά από το δρόμο. Αριστερά βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης του κάμπινγκ και κόσμος περνάει το δρόμο. Ε, λοιπόν ΚΑΝΕΝΑΣ Άγγλος δεν έκοψε. Πέρναγαν ξυστά από τους πεζούς με 70 μίλια, χωρίς να πτοούνται. Όταν έκοψα ταχύτητα, ο πίσω άρχισε να μου παίζει φανάρια!!!
Σημείωση: Οι Άγγλοι δε γνωρίζουν τι σημαίνει ευγένεια. Αν δε βρίσκεσαι σε διάβαση και πας να περάσεις απέναντι... θα σε πατήσουν και θα σου ζητήσουν και τα ρέστα. Αν βρεθείς σε διασταύρωση από στενό που βγαίνει σε κεντρικό δρόμο με κίνηση, κανένας (μα κανένας) δεν θα σου παραχωρήσει τη θέση του, και μπορεί να περιμένεις και 10 λεπτά (ή και παραπάνω) για να περάσεις.

Περιμένω σχόλια και εμπειρίες και από τους υπόλοιπους φίλους του forum.

Υ.Γ. Κυκλοφόρησα με ένα Rover 45 1600 με αλουμινένιες ζάντες και δερμάτινα καθίσματα. Το αυτοκίνητο δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα Honda της προηγούμενης δεκαετίας με πινελιές ψευτοχλιδής. Απαράδεκτο τιμόνι, αστεία οδική συμπεριφορά, εργονομία του προηγούμενου αιώνα και μόνο ο εύρυθμος κινητήρας με τον συμπαθητικό ήχο περισώζει το γόητρο της Rover (λέγε με Honda, ή MG, ή BMW και πάει λέγοντας)
Βέβαια το '96 κυκλοφορούσα με ένα Fiat Bravo 1.2 (εκείνος κι αν ήταν ο πλέον γελοίος τενεκές που οδήγησα ποτέ, ευτυχώς ανήκει στο 'νεκρό' παρελθόν της FIAT. To αυτοκίνητο που την έφερε στα πρόθυρα της καταστροφής που ζει τα χρόνια αυτά).

Καλώς σε βρήκα ( ) Γαβριήλ.

Λύσε μου σε παρακαλώ μία απορία.
Στις ΗΠΑ είδα ότι μπαίνοντας στους αυτοκινητοδρόμους από δευτερεύουσες οδούς πλήρωνες διόδια στην είσοδο του αυτοκινητοδρόμου. Τα διόδια ήταν αυτόματα (έριχνες τα ψηλά στο καλαθάκι, άναβε πράσινο και πέρναγες), δεν υπήρχαν όμως μπάρες και -τουλάχιστον στο ορατό πεδίο- ούτε και κανένα αυτοκίνητο της αστυνομίας. Δεν ξέρω αν συνεχίζει να είναι έτσι η κατάσταση, έτσι ήταν πριν 14 χρόνια.
Η απορία μου είναι: Αν περάσεις χωρίς να πληρώσεις (αφού δεν υπάρχει μπάρα να σε σταματήσει), ποιος και πώς σε εντοπίζει;

Ο άνθρωπος που με φιλοξενούσε τότε μου είχε πει ότι 'δεν θα πας μακριά, λίγο παρακάτω θα σε τσακώσουν', αλλά δεν μου εξήγησε το πώς. Μου έχει μείνει η απορία λοιπόν...

Το κακό με την επιστροφή στην Ελλάδα φίλε Φάνη, είναι ότι είμαι που είμαι μανιώδης της σωστής συμπεριφοράς στο δρόμο, ξεσυνήθισα την ελληνική πραγματικότητα ακόμη περισσότερο, παρόλο που οδήγησα μόλις μία εβδομάδα στην Αγγλία. Όλα τα βλέπω στραβά και (σχεδόν) όλοι με εκνευρίζουν με τη γαϊδουριά τους.

Πού θα πάει όμως θα ξανασυνηθίσω (αν και ουδέποτε τα κατάφερα έως τώρα για να λέμε την αλήθεια) τους υπανθρώπους που παραβιάζουν κόκκινα φανάρια και ΣΤΟΠ, τα πιθηκοειδή που θεωρούν ότι τα φλας πρέπει να ανάβουν τόσο σπάνια όσο και τα αντίστοιχα φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, τους κάφρους που κινούνται αντίθετα στους μονόδρομους, τους 'ελληνάρες' που μπαίνουν μπροστά από την ουρά στις εξόδους των λεωφόρων κλείνοντας την αριστερή λωρίδα για να φύγουν πρώτοι στο φανάρι και γενικότερα την υπόλοιπη πανίδα (και χλωρίδα) της ελληνικής ζούγκλας...

Ο χρήστης georgex έγραψε:

...Α! τι λέτε για αυτή τη συνήθεια που υπάρχει εδώ, για να προειδοποιήσεις κάποιον που πάει να βγεί (ώστε να μην βγεί), του ανάβεις φώτα... Φαντάζεσται κάποιον Έλληνα οδηγό να το κάνει αυτό στην Αγγλία... θα τρακάρει πριν προλάβει να κάνει 1 χιλιόμετρο.

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με τα υπόλοιπα καθώς αφενός μεν δεν έχω ζήσει επί μακρόν στην Αγγλία και αφετέρου, είτε το θέλω είτε όχι μεταφέρω τις συνήθειες της ελληνικής πραγματικότητας (σε ό,τι αφορά τις πλατείες πιο συγκεκριμένα).
Ωστόσο θίγεις ένα πολύ καλό θέμα για συζήτηση. Και αυτό είναι η συμπεριφορά του Έλληνα οδηγού εκτός Ελλάδας. Μιλώντας πάλι από τη δική μου εμπειρία, καθώς και με βάση τα όσα έχω ακούσει κατά καιρούς από συμπατριώτες μας που έζησαν στο εξωτερικό, πιστεύω ότι ο Έλληνας δείχνει εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στους δρόμους της 'πολιτισμένης' Ευρώπης.
Δεν χρειάζεται να τον συλλάβουν για να καταλάβει ότι οι ταρζανιές που κάνει στο Ελλαδιστάν δεν περνάνε στην Αγγλία, ή τη Γερμανία, καθώς αμέσως προσαρμόζεται στο εκεί οργανωμένο οδικό δίκτυο. Θεωρώ -χωρίς να αφαιρώ στο ελάχιστο τις ατομικές ευθύνες του καθενός- ότι η ίδια η γενικότερη κατάσταση του ελληνικού δικτύου οδηγεί σε έναν φοβερό φαύλο κύκλο που αποκτηνώνει συχνά και τους πιο υπομονετικούς και νομοταγείς από εμάς. Για παράδειγμα, όταν μπλεχτείς στο δαίδαλο των μονοδρόμων του Ψυχικού και του Χαλανδρίου, ή που θα πεθάνεις από δίψα κάνοντας κύκλους εγκλωβισμένος, ή που θα βλαστημίσεις δήμαρχο και δημότες και θα πας ανάποδα για να καταφέρεις να βγεις. Αντίστοιχα θα παραβιάσεις το εξωφρενικό όριο των 60χλμ στην εθνική οδό, ή το σήμα της απαγόρευσης στάθμευσης στις πόλεις που δεν παρέχεται ούτε ένα τόσο δα δημοτικό πάρκινγκ. Έτσι αρχίζεις και ξεχειλώνεις τα όρια του νόμου και τον μεταφράζεις κατά τις δικές σου 'αρχές', δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο και για τους υπόλοιπους. Έχω δει για παράδειγμα ανθρώπους καθόλα νομιμόφρονες στον υπόλοιπο βίο τους, να παρακάμπτουν την σειρά στο φανάρι για αριστερά σε λεωφόρο, απαντώντας ψυχρά: 'έχω βαρεθεί να είμαι το κορόιδο που θα μένει τελευταίος στη σειρά, όταν όλοι με καβαλάνε κανονικά'.
Αντίστοιχα, οδηγώντας σε δίκτυο που τον σέβεται ως οδηγό, ο ίδιος Έλληνας που θα φερθεί σαν κάφρος στη χώρα του, θα κινηθεί τουλάχιστον ακολουθώντας τυπικά τη νομιμότητα.

Γενικά θεωρώ ότι η εικόνα στους Ελληνικούς δρόμους αποτελεί την καλύτερη και πιο γλαφυρή μικρογραφία ΟΛΗΣ της ελληνικής πραγματικότητας. Για τον ίδιο λόγο που φερόμαστε σαν τα αρπακτικά στη ζούγκλα στους δρόμους, επειδή αυτοί με τη σειρά τους είναι ζούγκλα, για τους ίδιους λόγους πετάμε σκουπίδια στο δρόμο και στα δάση, καταπατάμε τη γη για να μεγαλώσουμε το χωράφι μας, έχουμε γραμμένες τις ουρές στα παλαιότερα των υποδυμάτων μας και γενικότερα κοιτάμε την πάρτη μας και την καλοπέρασή μας.

Τούμπαλιν, οι Άγγλοι, εκείνοι οι φλεγματικοί τύποι που φροντίζουν στον τόπο τους να είναι άκρως πολιτισμένοι, μετατρέπονται σε κανίβαλοι μόλις πατήσουν το ποδαράκι τους στην ζούγκλα της ελληνικής επικράτειας.
Γενικότερα ισχύει το ρητό ότι 'παίρνουμε ότι μας αξίζει'.