Ο χρήστης avel έγραψε:
Τα εισαγωγικά στο 'ΥΠΕΥΘΥΝΟ' πάνε επειδή υπεύθυνοι ήταν κατά βάση οι γονείς που επέτρεπαν σε ανήλικες να παίζουν τέτοια βίαια παιχνίδια.

όπως ήταν υπεύθυνος ο marilyn manson για το μακελειό στο columbine . αντίθετα, οι γονείς που είχαν όπλο στο σπίτι και μάλιστα σε σημείο προφανώς εύκολα προσβάσιμο από τα παιδιά είναι οι αθώοι της υπόθεσης

τελικά η μετάθεση ευθυνών είναι εύκολη υπόθεση...

Νά κάνω μία κατάθεση εδώ.
Πέρισυ μπροστά στό μαγαζί μου,συνέβει τό εξής:
Ενας πιτσιρίκος,κάτω τών δεκαοχτώ,οδηγούσε ένα παλιό κόκκινο IBIZA,καί στρίβοντας στή διασταύρωση μέ 'όσα'' χτυπάει τόν προπορευόμενο οδηγό μαζί μέ δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα.Εν τω μεταξύ,πίσω του βρέθηκε ένα Accent ολοκαίνουριο,καί σταμάτησε.
Ο πιτσιρίκος(πού είχε στό αυτοκίνητο άλλα τέσσερα ανήλικα),μετά τό τρακάρισμα,έβαλε τήν όπισθεν καί χτύπησε μέ φόρα τό Accent τό οποίο ήταν πίσω του καί πατούσε φρένο.Πάνω στό Accent πιά,ο μικρός σπινιάριζε μέ τήν όπισθεν,νομίζοντας προφανώς πώς θά μετακινήσει τό αυτοκίνητο καί θά φύγει!!!
Aν δέν υπήρχε άνθρωπος νά βουτήξει μέσα στό αυτοκίνητο από τό παράθυρο καί νά τό σβήσει,πιστεύω θά είχαμε μεγάλες καταστροφές!!!
Αυτό τό σκηνικό μού θύμισε έντονα τό παιχνίδι ''Vice City'

το vice city φταίει, ή ο μπαμπάς του κανακάρη που του έδωσε το ibiza για τσάρκα με την παλιοπαρέα;

Ο χρήστης tazz έγραψε:
το vice city φταίει, ή ο μπαμπάς του κανακάρη που του έδωσε το ibiza για τσάρκα με την παλιοπαρέα;

Μάλλον στή 'ζούλα' τό πήρε τό πίτσι!!!
Δέν είναι καί πολύ δύσκολο νά τό κάνει!!!

Ο χρήστης citastak έγραψε:
Παιζω παιχνιδια με αυτοκινητα (ραλλακια, carmaggedon, GTA και άλλα) από το 1998...

Ποτε δεν πηρα το αυτοκινητο του πατερα μου να κανω ταρζανιες, οσο δεν ειχα διπλωμα και ποτε δεν μου πατησα καμια γρια με την προυποθεση να παρω 1000 πόντους....

Αυτό μας έλειπε, ο κάθε ένας από τα μερικά εκατομμύρια που έχουν παίξει τέτοια παιχνίδια (μεταξύ αυτών και εγώ) να τα... δοκίμαζε στην πράξη. Το θέμα είναι ότι 1 στο εκατομύριο κάποιο παιδί να παρασυρθεί και να το κάνει... Αν αυτό ισχύει, νομίζω είναι αρκετό...

Ο χρήστης nickolas έγραψε:

Παιζω παιχνιδια με αυτοκινητα (ραλλακια, carmaggedon, GTA και άλλα) από το 1998...

Ποτε δεν πηρα το αυτοκινητο του πατερα μου να κανω ταρζανιες, οσο δεν ειχα διπλωμα και ποτε δεν μου πατησα καμια γρια με την προυποθεση να παρω 1000 πόντους....

Αυτό μας έλειπε, ο κάθε ένας από τα μερικά εκατομμύρια που έχουν παίξει τέτοια παιχνίδια (μεταξύ αυτών και εγώ) να τα... δοκίμαζε στην πράξη. Το θέμα είναι ότι 1 στο εκατομύριο κάποιο παιδί να παρασυρθεί και να το κάνει... Αν αυτό ισχύει, νομίζω είναι αρκετό...

ΑΚΡΙΒΩΣ!!!!

Ο χρήστης nickolas έγραψε:
Το θέμα είναι ότι 1 στο εκατομύριο κάποιο παιδί να παρασυρθεί και να το κάνει... Αν αυτό ισχύει, νομίζω είναι αρκετό...

Δεν συμφωνώ καθόλου. Είναι ξεκάθαρα θέμα ανατροφής και η ευθύνη ανήκει στους γονείς.

Τα παιχνίδια υπολογιστών φέρουν ειδική σήμανση όσον αφορά τις ηλικίες για τις οποίες είναι κατάλληλα και, εφ'όσον ο γονέας ανατρέφει ένα παιδί, πρέπει να προσέχει έτσι ώστε ΚΑΙ το παιχνίδι να είναι κάτι που το παιδί να μπορεί να κατανοήσει ΚΑΙ να δώσει στο παιδί να καταλάβει πως 'άλλο πράγμα είναι το παιχνίδι στον υπολογιστή, ΑΛΛΟ η πραγματικότητα'.

Επιτέλους, ας ανοίξουμε τα ρημάδια τα γκαβά μας κι ας σταματήσουμε να μεταθέτουμε τις ευθύνες μας στους άλλους! Αν εγώ, 27 χρονών γάιδαρος, πάω κι αρχίσω να παίζω συγκρουόμενα με το Clio, δε μου φταίει κάποιο παιχνίδι που έπαιξα στο PS2 κάποιου κολλητού μου, αλλά το κεφάλι το στραβό μου!

Ομοίως και με τον πιτσιρικά που πήρε το Ibiza κι άρχισε να κοπανάει αυτοκίνητα από'δω κι από'κει. Εκεί το φταίξιμο ήταν των γονιών και του ίδιου του μικρού και, τώρα που θα τους έρθει το μπουγιουρντί, καλά να πάθουν που ήταν τόσο ανεύθυνοι στην ανατροφή του βλασταριού τους.

Το ότι 1 άνθρωπος στο 1.000.000 είναι πανύβλαξ δεν σημαίνει ότι πρέπει οι υπόλοιποι 999.999 να μπουν σε γυάλα και να γεμίσουμε τον κόσμο απαγορεύσεις. Αυτά μας κάνουν τώρα με την τρομοφοβία άλλωστε.

Ισως καί νά έχεις δίκαιο Κώστα γιά τήν τρομοφοβία,αλλά άς τό πάμε λίγο πιό μακρυά.
Αν λοιπών από τό 1.000.000 άτομα πού θά παίξουν ένα παιχνίδι βρεθεί αυτός ο ένας,τώρα πού τά παιχνίδια παίζονται ακόμα συμβατικά σέ οθόνες,πόσοι θά είναι αυτοί πού θά εππηρεαστούν όταν θά τά παίζουν σέ συνθήκες Virtual Reality όπως καί θά γίνεται τά επόμενα χρόνια;

Πάνω-κάτω το ίδιο ποσοστό. Είναι θέμα νοημοσύνης και ανατροφής η διάκριση μεταξύ πραγματικότητας και παιχνιδιού και, ευτυχώς, είναι πολύ λίγοι αυτοί που δεν μπορούν να διαχωρίσουν το παιχνίδι από την πραγματικότητα. Αν ήταν εξίσου λίγοι αυτοί που δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν τα λόγια των παπάδων και τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων-δημαγωγών από την πραγματικότητα, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος.

Βλέπεις, όσο και να προοδεύσει η τεχνολογία των υπολογιστών, υπάρχει κάποια στιγμή που λες 'πάω να παίξω ένα παιχνίδι' και, από τη στιγμή που ξεκινάς να παίζεις, μέχρι και τη στιγμή που θα τελειώσεις το παιχνίδι και τα μεθεόρτια (σχόλια κλπ. με την παρέα σου), κάνεις μια άλλη δραστηριότητα, η οποία δεν έχει και πολλή σχέση με την καθημερινή σου πραγματικότητα. Η δραστηριότητα αυτή παύει όταν ξεμπερδέψεις, οπότε και επιστρέφεις στην καθημερινή σου ζωή. Το παιχνίδι δηλαδή είναι, είτε πρόκειται για γκαζές είτε για μήλα είτε για 'γερμανικό' είτε, ξέρω'γω, για Counter Strike και Unreal Tournament, μια ανάπαυλα από την καθημερινότητα, μια φυγή από την πραγματικότητα.

Οι ρόλοι και οι θέσεις είναι απολύτως διακριτές. Όσο ρεαλιστικό και να γίνει ένα παιχνίδι υπολογιστή (λ.χ. ένας εξελιγμένος προσομοιωτής πτήσης, για τον οποίον κάποιος ενδεχομένως να έχει φτιάξει και custom πιλοτήριο, πιστή εμφανισιακά και λειτουργικά απομίμηση του πραγματικού), η διαχωριστική αυτή γραμμή ούτε παύει να υπάρχει ούτε γίνεται λιγότερο ευδιάκριτη. Εκτός βέβαια από καθαρά παθολογικές καταστάσεις, οι οποίες όμως αποτελούν αντικείμενο ψυχολόγων και ψυχιάτρων.

Επίσης, πόσο πρακτική είναι για τον οικιακό υπολογιστή η εικονική πραγματικότητα; Έχει κανείς όρεξη να μπαίνει σε έξοδα και σε μερεμέτια για να στήσει ένα σύστημα εικονικής πραγματικότητας, με πολλαπλούς ψηφιακούς προβολείς, με πληθώρα ηχείων και όλα τα παρελκόμενα; Και, ειδικά για την περίπτωση που ο παίκτης πρέπει να περπατάει, πόσο μεγάλος θα πρέπει πια να είναι ο χώρος;

Σε οικιακό επίπεδο, η μοναδική εικονική πραγματικότητα που προβλέπω να υπάρξει είναι η χρήση μεγάλης οθόνης με πολυκάναλο ηχητικό σύστημα και υπερυψηλής ανάλυσης τρισδιάστατα φωτορεαλιστικά γραφικά (τα οποία όμως υπάρχουν πάντα περιπτώσεις που ΔΕΝ τα θες, π.χ. σε καρτουνίστικα παιχνίδια).

Ο χρήστης skullone έγραψε:
Είναι ξεκάθαρα θέμα ανατροφής και η ευθύνη ανήκει στους γονείς.

Βεβαίως και η ευθύνη ανήκει στους γονείς, βεβαίως και είναι θέμα ανατροφής. Μάλιστα σε έναν ιδανικό κόσμο όλα τα παιδιά θα είχαν υπεύθυνους γονείς και σωστή ανατροφή. Μόνο που δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο και είναι βέβαιο πως ένας αριθμός ατόμων θα παρασυρθεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το θέμα τελικά είναι παρόμοιο με την απαγόρευση ζώνης ασφαλείας...

Αν κάποιος απαγόρευε όλα τα παιχνίδια αυτοκινήτου (όπως απαγόρευσε όλα τα παιχνίδια στα ιντερνετκαφε ) βεβαίως και θα ήμουν αντίθετος. Η απουσία όμως αυτού του στοιχείου από τα παιχνίδια (δυνατότητα να σκοτώσεις πεζό) εμένα τουλάχιστον δεν θα μου λείψει. Μάλιστα σε παιχνίδια όπως το Colin Mcrae 3 είναι αδύνατον να προσεγγίσεις τους πεζούς παρά το ότι αυτοί είναι δυσδιάστατοι και μοιάζουν περισσότερο με σκηνικό.

Όσο για την εικονική πραγματικότητα, μπορεί να σε επηρρεάσει με τρόπους που δύσκολα το φαντάζεσαι. Έχει διεξαχθεί μελέτη στην οποία παιδιά περνούσαν αρκετές ώρες σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας πραγματοποιώντας καθημερινές διαδικασίες όπως το να σηκώσουν ένα ποτήρι νερό. Όταν 'επέστρεφαν' στην πραγματικότητα... το ποτήρι νερό τους γλυστρούσε από τα χέρια! Είχε αλλοιωθεί μια πολύ σημαντική καθημερινή ικανότητα!

Είχα ακούσει σε δελτίο ειδήσεων πριν από 2-3 χρόνια, ότι σύμφωνα με έρευνες (στις ΗΠΑ) τα βιντεοπαιχνίδια τελικά ΔΕΝ επηρεάζουν τα παιδιά και την συμπεριφορά τους, που είναι σε θέση να ξεχωρίσουν άνετα την εικονική από την 'πραγματική' πραγματικότητα.

Βέβαια, αυτό ισχύει για παιδιά από μία ηλικία και πάνω, όχι για 6χρονα...

Πάντως, εγώ έπαιζα ένα διάστημα (λίγο πριν πάρω το δίπλωμα) φανατικά το Carmagedon και το καταυχαριστιόμουνα...

Λέτε εκεί να οφείλονται τα δολοφονικά μου ένστικτα;;;
Όταν δω πρόβατο - κατσίκι - γουρούνι - κότα το φαντάζομαι στον φούρνο με πατάτες...

Αστειεύομαι... Αλλά δεν βρίσκω ότι μ' επηρέασε καθόλου το Carmagedon...