Με αφορμή μια ωραία (και σχετικά κόσμια ) συζήτηση που έγινε ΕΔΩ περί λεφτάδων αυτοδημιούργητων ή μη, ανοίγω αυτό το θέμα για διερεύνηση του θέματος.

Για τις γυναίκες από όσα έχω δει μέχρι τώρα (πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ'αυτό μου φέρνει τρόμο!) ΔΕΝ έχει απολύτως καμία σημασία που τα βρήκες. Αρκεί να έχεις περισσότερα από όσα εκείνες μπορούν να σπαταλήσουν.

Για τους πραγματικούς φίλους είναι εντελώς αδιάφορο πόσα έχεις και φυσικά έτσι πρέπει να είναι.

Για τους φίλους/γνωστούς τα πράγματα είναι πιο μπλεγμένα! Ακόμη και αν είχες κάποια υποστήριξη (σπουδές ή/και οικονομική ενίσχυση για την αρχή της δουλειάς) αλλά το μεγάλο βάρος το κουβάλησες μόνος είσαι απλά ένας 'του μπαμπά'.

Η μόνη περίπτωση να μην πει κανένας τίποτα είναι να ξεκινήσεις κάτι εντελώς από το μηδέν. Στη σύγχρονη εποχή με το ίντερνετ βλέπουμε ανθρώπους με όπλο απλά έναν υπολογιστή να θησαυρίζουν. Παλιότερα γινότανε και αυτό αλλά όχι τόσο 'εύκολα'.

Αν κάποιου του πάρουν ένα αυτοκίνητο οι γονείς του άνω των 30.000 ευρώ συνήθως οι γνωστοί τον χλευάζουν/φθονούν. Αν του πάρουν κάτω των 18.000 π.χ. τοτε σε όλους φαντάζει λογικό. Προφανώς κάπου έχουν αόρατα 'όρια' τα οποία φυσικά ανεβοκατεβαίνουν σε συνάρτηση με την οικονομική επιφάνεια τους κοινωνικού κύκλου που μελετάται.

Μέχρι που θεωρείτε ότι είναι 'λογικό' να βοηθούν οι γονείς και πότε αρχίζει το γαιδουριλίκι του παιδιού. Π.χ. μέχρι τη δεκαετία του 80 χοντρικά οι γονείς αισθανόντουσαν την υποχρέωση να βγάλει οπωσδήποτε το σχολείο το παιδί και αν τυχόν δεν πέρναγε η δεν μπορούσε η οικογένεια να συντηρήσει σπουδές δεν ήταν και τόσο ντροπή. Από τα μέσα του 80 και μετά είναι πλέον δεδομένο ότι το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να σπουδάσει (μπορεί δε μπορεί να διαβάσει μια αράδα και να κάνει τις 4 πράξεις) και μάλιστα είναι πια δεδομένο ότι μιλάμε ΚΑΙ για μεταπτυχιακό. Φυσικά, όλα αυτά αντικατροπτίζονται με το καλύτερο τρόπο και στα 'Δανεια σπουδών' των τραπεζών. Όπου υπάρχει καημός και έξοδα τα τραπεζολαμόγια πρώτα.

Που θέτετε εσείς το όριο για τις υποχρεώσεις των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Από οικονομικής φυσικά άποψης πιο πολύ.

Μιας και η αφορμή είναι τα αυτοκίνητα αντιγράφω από το http://www.ndimou.gr ένα κείμενο του Νίκου Δήμου για το πως βλέπει ο οδηγός του χ οχηματος τον οδηγό του ψ οχήματος σε συνάρτηση το μέγεθος και την τιμή. Δεν είναι ακριβώς στο θέμα αλλά δείχνει το εύρος των σκέψεων που μπορούν να γίνουν...

Αφ΄υψηλού!
Ν. Δήμου
*
''Είναι οι Έλληνες ρατσιστές;' Το ερώτημα επανέρχεται κάθε τόσο στα τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν έχω σκοπό να αναλύσω το θέμα, διότι, όπως με όλες τις γενικεύσεις, η συζήτησή του δεν οδηγεί πουθενά. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω πως πολλοί Έλληνες οδηγοί είναι ρατσιστές. Κυρίως όσοι βλέπουν τον κόσμο αφ' υψηλού.

Η ρατσιστική τους συμπεριφορά εξαρτάται από δύο παράγοντες: τι οδηγούν αυτοί - και τι οδηγείς εσύ. Αν οδηγούν ακριβότερο (ή ψηλότερο) μοντέλο από σένα, τότε σχεδόν δεν υπάρχεις.

Κυκλοφορώ με δύο αυτοκίνητα: Ένα μονό και ένα ζυγό. Ένα μεγάλο και ένα μικρό. Ένα ακριβό και ένα φτηνό. Κάθε μέρα εναλλάσσονται, επιβεβαιώνοντας την άποψή μου.

Είναι αδιανόητο το πόσο διαφορετικά μου φέρονται οι άλλοι οδηγοί (στις ίδιες διαδρομές, ίδιες ώρες, ίδιες συνθήκες) ανάλογα αν βρίσκομαι στο μικρό ή στο μεγάλο. Διακρίσεις.

Το μικρό το βλέπουν σα μύγα, σαν κουνούπι, σαν σκουπίδι. Δεν του παραχωρούν ποτέ προτεραιότητα, δεν του ανοίγουν ποτέ δρόμο, δεν το υπολογίζουν καθόλου στην διασταύρωση. Αν μάλιστα τολμήσει να πάει λίγο γρήγορα και τους προσπεράσει, το θεωρούν προσωπική προσβολή - και το στρώνουνε στο κυνήγι.

Το κακό είναι πως το δικό μου μικρό είναι γρήγορο, χωρίς να του φαίνεται. Όχι δεν ανήκει στα γνωστά μικρά GTI, VTS κλπ. ούτε έχει φουσκωμένα φτερά και αεροτομές. Είναι το νέο δεκαεξαβάλβιδο Ren-ault Twingo με 76 ίππους. Που όμως το κάνουν πιο γρήγορο στις επιταχύνσεις από τα βασικά μοντέλα Mercedes, BMW, Audi (και λοιπές ευγενείς μάρκες).

Βάλτε και την δική μου τάση να πηγαίνω πάντα πιο δυνατά με τα μικρά παρά με τα μεγάλα… (Με διακόσια άλογα όλοι μπορούν να πάνε γρήγορα - ο καλός οδηγός φαίνεται όταν ξεπερνάει τα όρια του αυτοκινήτου). Θα καταλάβετε τότε πόσο ενοχλώ αυτούς που έχουν πληρώσει πέντε φορές παραπάνω για να εντυπωσιάζουν.

Ενώ, όταν οδηγώ το μεγάλο, αλλάζει όλη η συμπεριφορά. Με υπολογίζουν. Με σέβονται.

Εξαρτάται βέβαια και από το τι οδηγούν αυτοί. Διότι υπάρχουν μεγάλα και …πιο μεγάλα. Αν ο οδηγός ενός Audi A3 βλέπει το Twingo αφ' υψηλού - από πολύ ψηλότερα τον κοιτάει αυτόν ο οδηγός μίας Jaguar.

Αλλά πιο 'αφ' υψηλού' από όλους, μας βλέπουν οι οδηγοί των μεγάλων τζιπ. Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω γιατί οι άνθρωποι πληρώνουν τόσα λεφτά για να οδηγούν αυτά τα άβολα, ενεργοβόρα, αργοκίνητα, ανασφαλή και δυσκολοπαρκάριστα τέρατα. Μέχρι που μπήκα σε ένα και κατάλαβα. Πρόκειται για απίθανο πουσάρισμα του εγώ. Κι ο πιο ασήμαντος νιώθει ...ανεβασμένος.

Η λέξη κλειδί εδώ είναι 'αναπλήρωση'. Όσο πιο κομπλεξικό το άτομο, τόσο πιο ογκώδες το όχημα. Στις γυναίκες ο κανόνας είναι διαφορετικός: όσο πιο μικροκαμωμένη η κυρία, τόσο πιο τεράστιο το τετρακίνητο. (Και τόσο πιο επιθετική η οδήγηση... Ναι, με τα τζιπ, χάλασαν και οι γυναίκες!)

Μη μου πείτε πως υπάρχουν και μερικοί που πάνε στο χώμα. Οι στατιστικές δίνουν λιγότερο από 10%. Οι άλλοι απλά θωρακίζουν το ανασφαλές εγώ τους. Τους φτιάχνει ο όγκος του τέρατος και κυρίως το ύψος του καθίσματος. Αυτά τα αντικοινωνικά και αντιοικολογικά οχήματα (έχω πάντα την άποψη πως θα έπρεπε να απαγορεύεται η κυκλοφορία τους μέσα στις πόλεις) κάνουν τους κατόχους τους να νομίζουν πως είναι κάποιοι, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται τριάντα πόντους ψηλότερα. (Α ναι, και ίσως επειδή, με σκανδαλώδη τρόπο, πληρώνουν λιγότερους φόρους...)

Οι πιο ξιπασμένοι είναι οι οδηγοί των μεγάλων (Grand) Cherokee. Ούτε οι κάτοχοι Porsche δεν έχουν τέτοιο κόρδωμα. Για να σε αφήσουν να περάσεις ούτε λόγος. Αντίθετα οι λίγοι κάτοχοι Range Rover δείχνουν περισσότερη ράτσα παρά ρατσισμό. Βλέπετε είναι συνήθως παλιοί και γνώστες - κι αντιμετωπίζουν τους Τσεροκήδες σαν νεόπλουτους.

Θα έπρεπε κάποτε να ασχοληθούν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι με όλα αυτά τα φαινόμενα. Ακόμα και μέσα στην ίδια μάρκα υπάρχουν ταξικές διακρίσεις. (Πώς βλέπει ο οδηγός μίας 320 τον οδηγό μίας 316;) Στην τυπολογία των οδηγών και την σχέση οδηγού, αυτοκινήτου και άλλου οδηγού, έχουν πεδίο δόξης λαμπρό και παραμελημένο.'*

Με αφορμή μια ωραία (και σχετικά κόσμια ) συζήτηση που έγινε ΕΔΩ περί λεφτάδων αυτοδημιούργητων ή μη, ανοίγω αυτό το θέμα για διερεύνηση του θέματος.

Για τις γυναίκες από όσα έχω δει μέχρι τώρα (πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ'αυτό μου φέρνει τρόμο!) ΔΕΝ έχει απολύτως καμία σημασία που τα βρήκες. Αρκεί να έχεις περισσότερα από όσα εκείνες μπορούν να σπαταλήσουν.

Για τους πραγματικούς φίλους είναι εντελώς αδιάφορο πόσα έχεις και φυσικά έτσι πρέπει να είναι.

Για τους φίλους/γνωστούς τα πράγματα είναι πιο μπλεγμένα! Ακόμη και αν είχες κάποια υποστήριξη (σπουδές ή/και οικονομική ενίσχυση για την αρχή της δουλειάς) αλλά το μεγάλο βάρος το κουβάλησες μόνος είσαι απλά ένας 'του μπαμπά'.

Η μόνη περίπτωση να μην πει κανένας τίποτα είναι να ξεκινήσεις κάτι εντελώς από το μηδέν. Στη σύγχρονη εποχή με το ίντερνετ βλέπουμε ανθρώπους με όπλο απλά έναν υπολογιστή να θησαυρίζουν. Παλιότερα γινότανε και αυτό αλλά όχι τόσο 'εύκολα'.

Αν κάποιου του πάρουν ένα αυτοκίνητο οι γονείς του άνω των 30.000 ευρώ συνήθως οι γνωστοί τον χλευάζουν/φθονούν. Αν του πάρουν κάτω των 18.000 π.χ. τοτε σε όλους φαντάζει λογικό. Προφανώς κάπου έχουν αόρατα 'όρια' τα οποία φυσικά ανεβοκατεβαίνουν σε συνάρτηση με την οικονομική επιφάνεια τους κοινωνικού κύκλου που μελετάται.

Μέχρι που θεωρείτε ότι είναι 'λογικό' να βοηθούν οι γονείς και πότε αρχίζει το γαιδουριλίκι του παιδιού. Π.χ. μέχρι τη δεκαετία του 80 χοντρικά οι γονείς αισθανόντουσαν την υποχρέωση να βγάλει οπωσδήποτε το σχολείο το παιδί και αν τυχόν δεν πέρναγε η δεν μπορούσε η οικογένεια να συντηρήσει σπουδές δεν ήταν και τόσο ντροπή. Από τα μέσα του 80 και μετά είναι πλέον δεδομένο ότι το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να σπουδάσει (μπορεί δε μπορεί να διαβάσει μια αράδα και να κάνει τις 4 πράξεις) και μάλιστα είναι πια δεδομένο ότι μιλάμε ΚΑΙ για μεταπτυχιακό. Φυσικά, όλα αυτά αντικατροπτίζονται με το καλύτερο τρόπο και στα 'Δανεια σπουδών' των τραπεζών. Όπου υπάρχει καημός και έξοδα τα τραπεζολαμόγια πρώτα.

Που θέτετε εσείς το όριο για τις υποχρεώσεις των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Από οικονομικής φυσικά άποψης πιο πολύ.

Μιας και η αφορμή είναι τα αυτοκίνητα αντιγράφω από το http://www.ndimou.gr ένα κείμενο του Νίκου Δήμου για το πως βλέπει ο οδηγός του χ οχηματος τον οδηγό του ψ οχήματος σε συνάρτηση το μέγεθος και την τιμή. Δεν είναι ακριβώς στο θέμα αλλά δείχνει το εύρος των σκέψεων που μπορούν να γίνουν...

Αφ΄υψηλού!
Ν. Δήμου
*
''Είναι οι Έλληνες ρατσιστές;' Το ερώτημα επανέρχεται κάθε τόσο στα τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν έχω σκοπό να αναλύσω το θέμα, διότι, όπως με όλες τις γενικεύσεις, η συζήτησή του δεν οδηγεί πουθενά. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω πως πολλοί Έλληνες οδηγοί είναι ρατσιστές. Κυρίως όσοι βλέπουν τον κόσμο αφ' υψηλού.

Η ρατσιστική τους συμπεριφορά εξαρτάται από δύο παράγοντες: τι οδηγούν αυτοί - και τι οδηγείς εσύ. Αν οδηγούν ακριβότερο (ή ψηλότερο) μοντέλο από σένα, τότε σχεδόν δεν υπάρχεις.

Κυκλοφορώ με δύο αυτοκίνητα: Ένα μονό και ένα ζυγό. Ένα μεγάλο και ένα μικρό. Ένα ακριβό και ένα φτηνό. Κάθε μέρα εναλλάσσονται, επιβεβαιώνοντας την άποψή μου.

Είναι αδιανόητο το πόσο διαφορετικά μου φέρονται οι άλλοι οδηγοί (στις ίδιες διαδρομές, ίδιες ώρες, ίδιες συνθήκες) ανάλογα αν βρίσκομαι στο μικρό ή στο μεγάλο. Διακρίσεις.

Το μικρό το βλέπουν σα μύγα, σαν κουνούπι, σαν σκουπίδι. Δεν του παραχωρούν ποτέ προτεραιότητα, δεν του ανοίγουν ποτέ δρόμο, δεν το υπολογίζουν καθόλου στην διασταύρωση. Αν μάλιστα τολμήσει να πάει λίγο γρήγορα και τους προσπεράσει, το θεωρούν προσωπική προσβολή - και το στρώνουνε στο κυνήγι.

Το κακό είναι πως το δικό μου μικρό είναι γρήγορο, χωρίς να του φαίνεται. Όχι δεν ανήκει στα γνωστά μικρά GTI, VTS κλπ. ούτε έχει φουσκωμένα φτερά και αεροτομές. Είναι το νέο δεκαεξαβάλβιδο Ren-ault Twingo με 76 ίππους. Που όμως το κάνουν πιο γρήγορο στις επιταχύνσεις από τα βασικά μοντέλα Mercedes, BMW, Audi (και λοιπές ευγενείς μάρκες).

Βάλτε και την δική μου τάση να πηγαίνω πάντα πιο δυνατά με τα μικρά παρά με τα μεγάλα… (Με διακόσια άλογα όλοι μπορούν να πάνε γρήγορα - ο καλός οδηγός φαίνεται όταν ξεπερνάει τα όρια του αυτοκινήτου). Θα καταλάβετε τότε πόσο ενοχλώ αυτούς που έχουν πληρώσει πέντε φορές παραπάνω για να εντυπωσιάζουν.

Ενώ, όταν οδηγώ το μεγάλο, αλλάζει όλη η συμπεριφορά. Με υπολογίζουν. Με σέβονται.

Εξαρτάται βέβαια και από το τι οδηγούν αυτοί. Διότι υπάρχουν μεγάλα και …πιο μεγάλα. Αν ο οδηγός ενός Audi A3 βλέπει το Twingo αφ' υψηλού - από πολύ ψηλότερα τον κοιτάει αυτόν ο οδηγός μίας Jaguar.

Αλλά πιο 'αφ' υψηλού' από όλους, μας βλέπουν οι οδηγοί των μεγάλων τζιπ. Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω γιατί οι άνθρωποι πληρώνουν τόσα λεφτά για να οδηγούν αυτά τα άβολα, ενεργοβόρα, αργοκίνητα, ανασφαλή και δυσκολοπαρκάριστα τέρατα. Μέχρι που μπήκα σε ένα και κατάλαβα. Πρόκειται για απίθανο πουσάρισμα του εγώ. Κι ο πιο ασήμαντος νιώθει ...ανεβασμένος.

Η λέξη κλειδί εδώ είναι 'αναπλήρωση'. Όσο πιο κομπλεξικό το άτομο, τόσο πιο ογκώδες το όχημα. Στις γυναίκες ο κανόνας είναι διαφορετικός: όσο πιο μικροκαμωμένη η κυρία, τόσο πιο τεράστιο το τετρακίνητο. (Και τόσο πιο επιθετική η οδήγηση... Ναι, με τα τζιπ, χάλασαν και οι γυναίκες!)

Μη μου πείτε πως υπάρχουν και μερικοί που πάνε στο χώμα. Οι στατιστικές δίνουν λιγότερο από 10%. Οι άλλοι απλά θωρακίζουν το ανασφαλές εγώ τους. Τους φτιάχνει ο όγκος του τέρατος και κυρίως το ύψος του καθίσματος. Αυτά τα αντικοινωνικά και αντιοικολογικά οχήματα (έχω πάντα την άποψη πως θα έπρεπε να απαγορεύεται η κυκλοφορία τους μέσα στις πόλεις) κάνουν τους κατόχους τους να νομίζουν πως είναι κάποιοι, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται τριάντα πόντους ψηλότερα. (Α ναι, και ίσως επειδή, με σκανδαλώδη τρόπο, πληρώνουν λιγότερους φόρους...)

Οι πιο ξιπασμένοι είναι οι οδηγοί των μεγάλων (Grand) Cherokee. Ούτε οι κάτοχοι Porsche δεν έχουν τέτοιο κόρδωμα. Για να σε αφήσουν να περάσεις ούτε λόγος. Αντίθετα οι λίγοι κάτοχοι Range Rover δείχνουν περισσότερη ράτσα παρά ρατσισμό. Βλέπετε είναι συνήθως παλιοί και γνώστες - κι αντιμετωπίζουν τους Τσεροκήδες σαν νεόπλουτους.

Θα έπρεπε κάποτε να ασχοληθούν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι με όλα αυτά τα φαινόμενα. Ακόμα και μέσα στην ίδια μάρκα υπάρχουν ταξικές διακρίσεις. (Πώς βλέπει ο οδηγός μίας 320 τον οδηγό μίας 316;) Στην τυπολογία των οδηγών και την σχέση οδηγού, αυτοκινήτου και άλλου οδηγού, έχουν πεδίο δόξης λαμπρό και παραμελημένο.'*

Με αφορμή μια ωραία (και σχετικά κόσμια ) συζήτηση που έγινε ΕΔΩ περί λεφτάδων αυτοδημιούργητων ή μη, ανοίγω αυτό το θέμα για διερεύνηση του θέματος.

Για τις γυναίκες από όσα έχω δει μέχρι τώρα (πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ'αυτό μου φέρνει τρόμο!) ΔΕΝ έχει απολύτως καμία σημασία που τα βρήκες. Αρκεί να έχεις περισσότερα από όσα εκείνες μπορούν να σπαταλήσουν.

Για τους πραγματικούς φίλους είναι εντελώς αδιάφορο πόσα έχεις και φυσικά έτσι πρέπει να είναι.

Για τους φίλους/γνωστούς τα πράγματα είναι πιο μπλεγμένα! Ακόμη και αν είχες κάποια υποστήριξη (σπουδές ή/και οικονομική ενίσχυση για την αρχή της δουλειάς) αλλά το μεγάλο βάρος το κουβάλησες μόνος είσαι απλά ένας 'του μπαμπά'.

Η μόνη περίπτωση να μην πει κανένας τίποτα είναι να ξεκινήσεις κάτι εντελώς από το μηδέν. Στη σύγχρονη εποχή με το ίντερνετ βλέπουμε ανθρώπους με όπλο απλά έναν υπολογιστή να θησαυρίζουν. Παλιότερα γινότανε και αυτό αλλά όχι τόσο 'εύκολα'.

Αν κάποιου του πάρουν ένα αυτοκίνητο οι γονείς του άνω των 30.000 ευρώ συνήθως οι γνωστοί τον χλευάζουν/φθονούν. Αν του πάρουν κάτω των 18.000 π.χ. τοτε σε όλους φαντάζει λογικό. Προφανώς κάπου έχουν αόρατα 'όρια' τα οποία φυσικά ανεβοκατεβαίνουν σε συνάρτηση με την οικονομική επιφάνεια τους κοινωνικού κύκλου που μελετάται.

Μέχρι που θεωρείτε ότι είναι 'λογικό' να βοηθούν οι γονείς και πότε αρχίζει το γαιδουριλίκι του παιδιού. Π.χ. μέχρι τη δεκαετία του 80 χοντρικά οι γονείς αισθανόντουσαν την υποχρέωση να βγάλει οπωσδήποτε το σχολείο το παιδί και αν τυχόν δεν πέρναγε η δεν μπορούσε η οικογένεια να συντηρήσει σπουδές δεν ήταν και τόσο ντροπή. Από τα μέσα του 80 και μετά είναι πλέον δεδομένο ότι το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να σπουδάσει (μπορεί δε μπορεί να διαβάσει μια αράδα και να κάνει τις 4 πράξεις) και μάλιστα είναι πια δεδομένο ότι μιλάμε ΚΑΙ για μεταπτυχιακό. Φυσικά, όλα αυτά αντικατροπτίζονται με το καλύτερο τρόπο και στα 'Δανεια σπουδών' των τραπεζών. Όπου υπάρχει καημός και έξοδα τα τραπεζολαμόγια πρώτα.

Που θέτετε εσείς το όριο για τις υποχρεώσεις των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Από οικονομικής φυσικά άποψης πιο πολύ.

Μιας και η αφορμή είναι τα αυτοκίνητα αντιγράφω από το http://www.ndimou.gr ένα κείμενο του Νίκου Δήμου για το πως βλέπει ο οδηγός του χ οχηματος τον οδηγό του ψ οχήματος σε συνάρτηση το μέγεθος και την τιμή. Δεν είναι ακριβώς στο θέμα αλλά δείχνει το εύρος των σκέψεων που μπορούν να γίνουν...

Αφ΄υψηλού!
Ν. Δήμου
*
''Είναι οι Έλληνες ρατσιστές;' Το ερώτημα επανέρχεται κάθε τόσο στα τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν έχω σκοπό να αναλύσω το θέμα, διότι, όπως με όλες τις γενικεύσεις, η συζήτησή του δεν οδηγεί πουθενά. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω πως πολλοί Έλληνες οδηγοί είναι ρατσιστές. Κυρίως όσοι βλέπουν τον κόσμο αφ' υψηλού.

Η ρατσιστική τους συμπεριφορά εξαρτάται από δύο παράγοντες: τι οδηγούν αυτοί - και τι οδηγείς εσύ. Αν οδηγούν ακριβότερο (ή ψηλότερο) μοντέλο από σένα, τότε σχεδόν δεν υπάρχεις.

Κυκλοφορώ με δύο αυτοκίνητα: Ένα μονό και ένα ζυγό. Ένα μεγάλο και ένα μικρό. Ένα ακριβό και ένα φτηνό. Κάθε μέρα εναλλάσσονται, επιβεβαιώνοντας την άποψή μου.

Είναι αδιανόητο το πόσο διαφορετικά μου φέρονται οι άλλοι οδηγοί (στις ίδιες διαδρομές, ίδιες ώρες, ίδιες συνθήκες) ανάλογα αν βρίσκομαι στο μικρό ή στο μεγάλο. Διακρίσεις.

Το μικρό το βλέπουν σα μύγα, σαν κουνούπι, σαν σκουπίδι. Δεν του παραχωρούν ποτέ προτεραιότητα, δεν του ανοίγουν ποτέ δρόμο, δεν το υπολογίζουν καθόλου στην διασταύρωση. Αν μάλιστα τολμήσει να πάει λίγο γρήγορα και τους προσπεράσει, το θεωρούν προσωπική προσβολή - και το στρώνουνε στο κυνήγι.

Το κακό είναι πως το δικό μου μικρό είναι γρήγορο, χωρίς να του φαίνεται. Όχι δεν ανήκει στα γνωστά μικρά GTI, VTS κλπ. ούτε έχει φουσκωμένα φτερά και αεροτομές. Είναι το νέο δεκαεξαβάλβιδο Ren-ault Twingo με 76 ίππους. Που όμως το κάνουν πιο γρήγορο στις επιταχύνσεις από τα βασικά μοντέλα Mercedes, BMW, Audi (και λοιπές ευγενείς μάρκες).

Βάλτε και την δική μου τάση να πηγαίνω πάντα πιο δυνατά με τα μικρά παρά με τα μεγάλα… (Με διακόσια άλογα όλοι μπορούν να πάνε γρήγορα - ο καλός οδηγός φαίνεται όταν ξεπερνάει τα όρια του αυτοκινήτου). Θα καταλάβετε τότε πόσο ενοχλώ αυτούς που έχουν πληρώσει πέντε φορές παραπάνω για να εντυπωσιάζουν.

Ενώ, όταν οδηγώ το μεγάλο, αλλάζει όλη η συμπεριφορά. Με υπολογίζουν. Με σέβονται.

Εξαρτάται βέβαια και από το τι οδηγούν αυτοί. Διότι υπάρχουν μεγάλα και …πιο μεγάλα. Αν ο οδηγός ενός Audi A3 βλέπει το Twingo αφ' υψηλού - από πολύ ψηλότερα τον κοιτάει αυτόν ο οδηγός μίας Jaguar.

Αλλά πιο 'αφ' υψηλού' από όλους, μας βλέπουν οι οδηγοί των μεγάλων τζιπ. Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω γιατί οι άνθρωποι πληρώνουν τόσα λεφτά για να οδηγούν αυτά τα άβολα, ενεργοβόρα, αργοκίνητα, ανασφαλή και δυσκολοπαρκάριστα τέρατα. Μέχρι που μπήκα σε ένα και κατάλαβα. Πρόκειται για απίθανο πουσάρισμα του εγώ. Κι ο πιο ασήμαντος νιώθει ...ανεβασμένος.

Η λέξη κλειδί εδώ είναι 'αναπλήρωση'. Όσο πιο κομπλεξικό το άτομο, τόσο πιο ογκώδες το όχημα. Στις γυναίκες ο κανόνας είναι διαφορετικός: όσο πιο μικροκαμωμένη η κυρία, τόσο πιο τεράστιο το τετρακίνητο. (Και τόσο πιο επιθετική η οδήγηση... Ναι, με τα τζιπ, χάλασαν και οι γυναίκες!)

Μη μου πείτε πως υπάρχουν και μερικοί που πάνε στο χώμα. Οι στατιστικές δίνουν λιγότερο από 10%. Οι άλλοι απλά θωρακίζουν το ανασφαλές εγώ τους. Τους φτιάχνει ο όγκος του τέρατος και κυρίως το ύψος του καθίσματος. Αυτά τα αντικοινωνικά και αντιοικολογικά οχήματα (έχω πάντα την άποψη πως θα έπρεπε να απαγορεύεται η κυκλοφορία τους μέσα στις πόλεις) κάνουν τους κατόχους τους να νομίζουν πως είναι κάποιοι, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται τριάντα πόντους ψηλότερα. (Α ναι, και ίσως επειδή, με σκανδαλώδη τρόπο, πληρώνουν λιγότερους φόρους...)

Οι πιο ξιπασμένοι είναι οι οδηγοί των μεγάλων (Grand) Cherokee. Ούτε οι κάτοχοι Porsche δεν έχουν τέτοιο κόρδωμα. Για να σε αφήσουν να περάσεις ούτε λόγος. Αντίθετα οι λίγοι κάτοχοι Range Rover δείχνουν περισσότερη ράτσα παρά ρατσισμό. Βλέπετε είναι συνήθως παλιοί και γνώστες - κι αντιμετωπίζουν τους Τσεροκήδες σαν νεόπλουτους.

Θα έπρεπε κάποτε να ασχοληθούν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι με όλα αυτά τα φαινόμενα. Ακόμα και μέσα στην ίδια μάρκα υπάρχουν ταξικές διακρίσεις. (Πώς βλέπει ο οδηγός μίας 320 τον οδηγό μίας 316;) Στην τυπολογία των οδηγών και την σχέση οδηγού, αυτοκινήτου και άλλου οδηγού, έχουν πεδίο δόξης λαμπρό και παραμελημένο.'*