Σαν συνοδηγός, εφόσον υπάρχει ανοιχτό παράθυρο όσο το τσιγάρο είναι αναμμένο, και 2-3 λεπτά μετά να ξεβρωμίσει, δεν λέω τίποτα, αν και με ενοχλεί αφάνταστα.
Σαν οδηγός απλά το απαγορεύω. Οι πιθανότητες να τρακάρω επειδή κάποιος καπνίζει απειρίζονται, όσα παράθυρα και να ανοίξω.
Από την άλλη ακούω για τα δικαιώματα των καπνιστών. Ποια δικαιώματα ρε παιδιά;;; Δηλαδή αν αρχίσω αύριο να καπνίζω επειδή... έτσι μου κάπνισε, αποκτώ παραπάνω δικαιώματα;;; Από την στιγμή που είναι κάτι που το κάνω για ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΛΑΥΣΗ, οφείλω να φροντίσω πως δεν θα ενοχλήσει κάποιον άλλον, κατά τον ίδιο τρόπο που δεν βάζω την μουσική στη διαπασών, και αν θέλω να το κάνω φορώ ακουστικά, ή πάω με το αμάξι μου σε μια ερημη τοποθεσία.
Θυμάμαι στο ΤΕΙ που λέγαμε και οι συμφοιτητές και οι καθηγητές σε κάποιους να μην καπνίζουν, και αυτοί αρνούντουσαν, γιατί λέει παραβιάζαμε το συνταγματικό τους δικαίωμα της έκφρασης της προσωπικότητας! Και πολλοί καθηγητές αντί να τους στείλουν σπίτι τους το βούλωναν! Το δικό μας δικαίωμα να μην αρρωστήσουμε από το δικό τους χόμπι/βίτσιο/όπως θες πεστο, πού είναι;
Και καλά στις παραδόσεις, αυτές τις είχα κόψει διά ροπάλου γιατί ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ, γιατί έφτανα στον 2ο όροφο που κάναμε μάθημα και ήμουν λαχανιασμένος!!!! Αλλά στα διαγωνίσματα ΕΠΡΕΠΕ να πάω! Και ο άλλος λέει δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί χωρίς τσιγάρο!!! Και εγώ που δεν αντέχω την μυρωδιά του πως θα συγκεντρωθώ;;; Και στο φινάλε ο άλλος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί λόγω ενός εθισμού ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΚΟΥΣΙΑ προκάλεσε στον εαυτό του. Και ΚΑΝΕΙΣ δεν γεννήθηκε καπνιστής και να μην αντέχει 2-3 ώρες χωρίς τσιγάρο! Εγώ τι φταίω που ο λόγος που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ είναι ο καπνιστής και όχι ο εαυτός μου;; Οι καθηγητές βέβαια σιγά μην ασχοληθούν... Κάποια στιγμή πρότεινα να γίνουν χωριστές αίθουσες καπνιστών και μη καπνιστών, αλλά οι καθηγητές και πάλι το χαβά τους... Έτσι αυτό που έκανα ήταν να κάθομαι σε ανοιγόμενο παράθυρο το χειμώνα (κατά προτίμηση με καλοριφέρ δίπλα) και να το ανοίγω διάπλατα. Αποτέλεσμα; ΟΛΟΙ έκλαιγαν πως θα αρρωστήσουν. Όμως ήταν συνταγματικό μου δικαίωμα να εκφράσω την προσωπικότητά μου κατά αυτόν τον τρόπο, και αν δεν έσβηναν ΌΛΑ τα τσιγάρα δεν το έκλεινα. Το καλοκαίρι δε μουρμούραγα ελληνικές επιτυχίες της εποχής που σου κολλάνε στο μυαλό και χάνεις την αυτοσυγκέντρωσή σου, ή ψιθύριζα άσχετους αριθμούς αν είχε πολλές ασκήσεις το διαγώνισμα (το καλοκαιρινό παιχνίδι βέβαια το έκανα σπάνια). Συνταγματικό σου δικαίωμα; Συνταγματικό ΜΟΥ δικαίωμα τότε!!
Όμως το ζήτημα δεν είναι ποιος θα πονέσει τον άλλο πιο πολύ για να τον αναγκάσει να τον σεβαστεί, αλλά να γίνουμε άνθρωποι, και με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα πως στον οίκο της παιδείας το μόνο που δεν υπήρχε ήταν παιδεία...
Θυμάμαι στο στρατό, που είναι ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ να καπνίζουν ΑΠΕΙΡΟΙ αξιωματικοί ΜΕΣΑ στα κλειστά γραφεία και με κλειστά παράθυρα. Είχα τρομακτικά προβλήματα στο λαιμό μου, συνεχώς φλέμματα, βήχα και προβλήματα στον ύπνο. Βέβαια δεν έλεγα τίποτα, γιατί δεν με έπαιρνε και το μόνο που θα άλλαζε ήταν πως θα απολάμβανα χειμωνιάτικα τον καθαρο αέρα στο σκοπέτο με χιόνια, αλλά πλέον λόγω νομοθεσίας ήταν όλοι τους παράνομοι...
Με δύο καπνιστές γονείς, ξέρω πολύ καλά πως είναι να είσαι στο αυτοκίνητο στο πίσω κάθισμα και να καπνίζουν, όσο ανοιχτά και να είναι τα παράθυρα... Και αν ο πατέρας μου οδηγούσε με σφήνες, τυφλές προσπεράσεις, χαϊλαντεριές παντός είδους, δεν βλέπω το λόγο να πάθω καρκίνο αν τυχόν και την γλίτωνα από αυτά.