**Οι επαγγελματίες και οι ερασιτέχνες **
Του Αλεξη Παπαχελα
Είναι τόσο προφανές πως οι απλοί άνθρωποι αυτής της χώρας αναζητούν ήρωες μέσα σε συνθήκες μετριότητος, αλλά και κρίσης! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το μεσημέρι της Κυριακής ο τρόπος που αντιδρούσαν οι τρομαγμένοι άνθρωποι, που είχαν μαζευτεί σε παρέες, όταν έβλεπαν ένα ελικόπτερο να κάνει ρίψη πάνω από μια ακόμη εστία. «Μπράβο ρε αγόρι μου», «Οι άνθρωποι είναι Θεοί» ήταν οι φράσεις που άκουγες. Τι αναζητούν οι πολίτες μιας χώρας στη διάρκεια μιας κρίσης; Ψάχνουν επαγγελματίες οι οποίοι έχουν σχέδιο, σύστημα και είναι απόλυτα στοχοπροσηλωμένοι στην αποστολή τους, για την οποία έχουν εκπαιδευθεί σκληρά. Πέραν του ηρωισμού και της αυταπάρνησης, ο Ελληνας πολίτης θαυμάζει το σύστημα, την προετοιμασία με ασκήσεις, την προσοχή στη λεπτομέρεια που κρύβεται πίσω από τις εντυπωσιακές μανούβρες στον αέρα που σβήνουν τελικά τη φωτιά.
O θαυμασμός δικαιολογείται γιατί ούτε οι πολίτες, ούτε όμως και οι πολιτικοί εφαρμόζουν αυτές τις αρχές στην καθημερινότητά τους. Ο Χ δήμαρχος δηλώνει στο ραδιόφωνο πως «άσκηση, τι άσκηση να κάνω αφού δεν μου έδινε λεφτά ο περιφερειάρχης». Οι αρμόδιοι υπουργοί δεν έμαθαν απολύτως τίποτα από το 2007 και δεν έχουν ακόμη καταφέρει να δημιουργήσουν πραγματικά συντονιστικά κέντρα. Οι πολίτες που έχουν κτίσει αυθαίρετα μέσα στο δάσος απαιτούν από το κράτος να τους προστατεύσει, αλλά δεν θεωρούν ότι είναι υποχρέωσή τους να καθαρίσουν τα ξερά χόρτα. Και έτσι όλοι μαζί, ανεύθυνοι τοπικοί άρχοντες, υπουργοί χωρίς σχέδιο και κοινό νου μαζί με κακομαθημένους πολίτες δημιουργούμε τις συνθήκες που οδηγούν τη χώρα σε περιπέτειες. Και όταν αρχίζει η περιπέτεια ξεκινά το πανηγύρι. Οι επαγγελματίες προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά βρίσκονται απέναντι σε άδειες δεξαμενές, ανυπαρξία τοπικών σχεδίων κατάσβεσης, σύγχυση για το ποιος και πώς διατάσσει την εκκένωση μιας περιοχής και πολιτικούς που αποδιοργανώνουν τα κέντρα επιχειρήσεων με υποσχέσεις του τύπου «μη σε νοιάζει, σου στέλνω εγώ τρία αεροπλάνα».
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι επαγγελματίες που καλούνται να διαχειρισθούν την εθνική μας κρίση είναι προφανώς διπλά ήρωες... Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι. Ας το καταλάβουμε ως χώρα πως αντιμετωπίζουμε πλέον μια νέα τεράστια απειλή με τη μορφή των μεγάλων, ανεξέλεγκτων, καταστροφικών πυρκαγιών. Με αυτό το δεδομένο ας σοβαρευθούμε πλέον. Πώς; Πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι αντίληψη για το πώς προστατεύουμε ατομικά και συλλογικά το περιβάλλον. Και εκεί οι νέες γενιές έχουν κάνει τεράστια πρόοδο. Και δεύτερον στέλνοντας επιτέλους σπίτι τους τούς πολιτικούς, δημάρχους κλπ. που είναι πρώτοι στη διαμαρτυρία και το μπλα-μπλα και τελευταίοι στην οργάνωση και τον σχεδιασμό, καθώς αντιμετωπίζουν το μείζον πρόβλημα της εποχής με όρους του 1950. Ο κόσμος το καταλαβαίνει και γι’ αυτό είναι τόσο, μα τόσο διαφορετική η αντίδρασή του όταν βλέπει τον πιλότο που κάνει τη δουλειά του και όταν ακούει έναν ακόμη πολιτικό να εκστομίζει λόγια του αέρα...