Απο προσφατη εμπειρια*:
Οι περισσοτεροι ιατροι αγαπουν τη δουλεια τους και προσπαθουν να την κανουν οσο το δυνατον καλυτερα με τα μεσα που διαθετουν.
Κανεις δε ζητησε φακελακι. Μετα βιας δεχτηκαν, εκ των υστερων, καποια ευχαριστηρια δωρα.
Οι αμεσα εμπλεκομενοι ιατροι, εδειξαν συγκινητικο ενδιαφερον για την περιπτωση.
Εδειξαν ανθρωποι αλλα και επαγγελματιες.
Υπηρξαν βεβαια καποιοι, που μερικες φορες 'χαλουσαν' την εικονα... Δεν ζητησαν χρηματα, απλα ηταν λιγοτερο επαγγελματιες.
Αλλα αυτο γινεται παντου.
Εφημερια σε νοσοκομειο.
Χαμος.
Λιγοστοι ιατροι, πολλα περιστατικα, ελλειπεις εγκαταστασεις και ολοι τρεχουν πανικοβλητοι.
Δε νομιζω να φταινε οι ιατροι. Και αυτοι, σαν εργαζομενοι, θα θελανε καλυτερες συνθηκες εργασιας.
Οχι οτι δεν υπαρχουν καποιοι που εκμεταλλευονται τον πονο σου. Απλα νομιζω οτι πλεον ειναι λιγοι.
*( ο πατερας μου, 53 ετων, εγχειριστηκε στο παγκρεας, λογο ιδιοπαθους παγκρεατιτιδας. Δυσκολη εγχειρηση απο οτι μου ειπαν και απο οσα διαβασα. Μεγαλο ποσοστο θνησιμοτητας. Το χειρουργειο κρατησε 10 ωρες, λογω επιπλοκων.Οι πιθανοτητες να ζησει, λιγοστεψαν. Νοσηλευτικε στην εντατικη για ενα μηνα.Τελικα τη γλιτωσε. Ακομα ενα μηνα περασε στο νοσοκομειο. Τωρα αναρρωνει, σπιτι του.)