Λοιιιιπόν!
Κατ' αρχήν, ας ξεκαθαρίσω ότι τα όποια συμπεράσματα μου προκυπτουν από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα, και όχι από 'άκουσα/διάβασα/μου είπαν'.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα στην Αθήνα, και αναγνωρίζω φυσικά ότι ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω περίπου 'στρωμένη' δουλειά. Φυσικά, έχω ξοδέψει πολλές ώρες, ξενύχτια άπειρα, και έχω καταθέσει μεγάλες δόσεις διαβάσματος και εμπειρίας, αλλά καλώς ή κακώς ήμουν στην ευχάριστη θέση (και το αναγνωρίζω αυτό) να μην αγωνιώ για εύρεση δουλειάς.
Παράλληλα, έχω ταξιδέψει αρκετά στην Ευρώπη και πριν 2-3 χρόνια πέρασα αρκετά σεβαστό διάστημα στη Γερμανία όπου και δούλεψα/μαθήτευσα σε ένα μεγάλο εργοστάσιο-προμηθευτή μας.
Μετά τη σύντομη εισαγωγή, προχωράω:
Δε χωράει καμμία συζήτηση ότι η κεντρική Ευρώπη είναι μακράν καλύτερο μέρος για να εργαστεί κανείς δημιουργικά, και με πολύ καλύτερες απολαβές. Συγκοινωνίες, υποδομές, εξυπηρέτηση, κλπ είναι όλα σε γενικά καλύτερο(έως πολύ καλύτερο) επίπεδο απ' όσο εδώ.
Απο πλευράς διασκέδασης, είναι λίγο πολύ ανάλογα τι ζητά κανείς. Ναι, μπουζούκια δεν υπάρχουν(αν και μια φορά είχαμε καεί ανελέητα σε παρακμιακό μπουζουξίδικο στο Μόναχο ), αλλά κάποιος που αρέσκεται σε σινεμά, βολτίτσες, μπαράκια, κλπ δε νομίζω να έχει πρόβλημα. Αυτό που ποτέ μου δεν κατάλαβα πάντως είναι τη λογική 'πίνω ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΥ για να μεθύσω', που συναντάται σαφώς συχνότερα απ' όσο στην Ελλάδα.
Κοινωνικά, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει γενικά μεγαλύτερη ανεκτικότητα. Στο Βερολίνο με μεγάλη ευκολία θα δεις σε ένα βαγόνι τρένου έναν μικροαστό, έναν γιάπη με το λαπτοπ, ένα ζευγάρι ομοφυλόφυλους και δύο φρικιά, χωρίς οι θείτσες να σχολιάζουν και να κάνουν 'τσκ, τσκ, τσκ' . Από την άλλη βέβαια, ακόμα και στο Γερμανικό χωριό που έμενα δεν υπήρχαν ούτε κατά διάννοια οι σχέσεις που υπάρχουν σε αντίστοιχες Ελληνικές κοινωνίες. Ναι, υπάρχει κουτσουμπολιό και γλωσσοφαγιά, αλλά υπάρχει και αυθορμητισμός, δέσιμο και σφικτές σχέσεις.
Βγήκα βολτίτσα μια Κυριακή του Οκτώβρη/Νοέμβρη, χαρά Θεού στη Γερμανία(σπάνιο πράγμα!), και στο ειδυλλιακό χωριό δεν είδα ούτε μια παρέα. Κανείς δε φώναξε το γείτονα να ψήσουν μαζί, να πιουν μια μπύρα, να κάνουν ΠΑΡΕΑ τελωσπάντων. Παρ' όλο που το δικό μου χωριό είναι ίσως από τα πιο 'ακοινώνητα' στην Κρήτη, μου φάνηκε αιώνες μπροστά από αυτό που αντίκρυσα. ΜΙλώντας μάλιστα με φίλους μετανάστες, μου έλεγε ένας ότι στις αρχές που έψηναν το Πάσχα και πρόσφεραν στους γείτονες, τους είχε φανεί πολύ παράξενο.
Εν κατακλείδει, θεωρώ ότι είναι αποκλειστικά θέμα προτεραιοτήτων και τρόπου ζωής. Προσωπικά, θα γουσταρα πάρα πολύ να πάω -για λίγο- να δουλέψω στη Γερμανία, σε πολύ υψηλότερο επαγγελματικά επίπεδο απ' όσο τώρα. Από την άλλη, υπάρχουν πράγματα (που για μένα ΕΙΝΑΙ ποιότητα ζωής), τα οποία δυστυχώς δεν μπορώ να τα βρω πουθενά αλλού. Όχι φυσικά τα μπουζουκια, ούτε ανοησίες περί 'φραπέ', αλλά πράγματα που για μένα είναι θεμελιώδη.
Προφανώς φυσικά θα κατανοήσω απόλυτα αυτόν που, έχοντας άλλες προτεραιότητες, παραστάσεις και προτιμήσεις θα πει το απλό 'δε μ@μιέται;', και θα την κάνει για έξω.