Θα ήθελα να προσθέσω την γνώμη μου στο θέμα του ποιά πολ.τέχνη-μαχητικό άθλημα είναι η ιδανικότερη-ο για αυτοάμυνα ή καυγά.
Πολλές φορές και με φίλους γίνεται κουβέντα για το αν είναι καλύτερη η πυγμαχία,το καράτε,το κικ μποξ,η πάλη,το ζίου ζίτσου κλπ κλπ σε πραγματικές καταστάσεις.
Η ταπεινή μου άποψη είναι να διαλέξει καθένας μας το είδος προπόνησης που τον γεμίζει,που του αρέσει να κάνει για τους δικούς του λόγους,και να αφήσει τέτοιες αναζητήσεις.
Άλλωστε για να φτάσεις σε ένα επίπεδο που θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις επιτυχώς την τέχνη-άθλημα που μαθαίνεις,πρέπει να περάσεις πολλά χρόνια σχεδόν καθημερινής προπόνησης σε αυτήν.
Γι αυτό και γνώμη μου είναι πως δεν είναι σωστό κίνητρο να κάνεις προπόνηση για την μία περίπτωση στο εκατομμύριο που θα σου τύχει κάτι στο δρόμο.
Προσωπικά τα τελευταία χρόνια έκανα 5-6 φορές τη βδομάδα 2μιση ώρες προπόνηση στο άθλημα που με γέμιζε.Οι ώρες που έχω αφιερώσει σε αυτό είναι πάρα πολλές,και θα ήμουν τουλάχιστον χαζός αν τα έκανα όλα αυτά,για την περίπτωση που κάτι θα μπορούσε να μου τύχει.
Τώρα το αποτέλεσμα μίας μάχης-συμπλοκής,όπως θέλετε πείτε το,είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων.
Αν είναι καθορισμένη με κανόνες,όπως στο περιβάλλον ενός γυμναστηρίου,τότε νικάει αυτός που το άθροισμα της δύναμης,ταχύτητας,έκρηξης,αντοχής,κλπ κλπ,και τεχνικής είναι υψηλότερο απ του αντιπάλου.Αν κάποιος είναι 60 κιλά και προπονείται σε κάποια πολ.τέχνη λοιπόν έχει πολύ δύσκολο έργο απέναντι σε κάποιον που το μόνο που έχει να επιδείξει είναι τα 120 κιλά του,και αυτό είναι γεγονός όσο και να προπονηθείς.Φυσικά όσο το επίπεδο σου αυξάνεται,τόσο αυξάνεις τις πιθανότητές σου.
Στο δρόμο τώρα πέρα από όλα τα προηγούμενα μετράει κυρίως η αποφασιστικότητα,και το μέχρι που είναι διατειθειμένος να φτάσει κανείς.Ένας λοστός,ρόπαλο,μπουκάλι,καρέκλα,μαχαίρι κατέβαζει και τον Tyson.
Για να κλείσω,έχω δει συλλόγους μάι τάι ας πούμε(που θεωρείται σκληρό,φονικό κλπ)να βγάζουν αθλητές που είναι άχρηστοι,και άλλους που κάνουν καράτε(που θεωρείται πιο παραδοσιακή τέχνη)πάρα πολύ αποτελεσματικούς.Οπότε πέρα από το είδος της πολεμικής τέχνης που θα διαλέξουμε σημασία έχει και το πως διδάσκεται στον σύλλογο που θα πάμε.Και τελευταίο,την απόδοση μας δεν θα την καθορίσει ούτε μόνο η τέχνη που θα επιλέξουμε,ούτε ο προπονητής μας,αλλά κυρίως η προσωπική μας δουλειά και προσπάθεια.
Το δικό μου συμπέρασμα λοιπόν είναι αυτό που είπα και στην αρχή.
Για μένα είναι μάταιο να προπονείται κανείς με στόχο να ανταπεξέλθει σε μια συμπλοκή στο δρόμο που μπορεί να μην έρθει ποτέ.Οπότε αν μας αρέσει,ας προπονηθούμε για την δικιά μας ευχαρίστηση και μόνο,σε ότι μας γεμίζει περισσότερο.