Θα μου επιτρέψετε να αρχίσω με λίγα στοιχεία περί ινδοευρωπαισμού. Θα ήθελα να επισημάνω πως θα χρησιμοποιήσω στοιχεία της **συμβατικής **Ιστορίας και Αρχαιολογίας με τις ανάλογες πηγές. Επίσης θα ήθελα να παρακαλέσω να μην ρίξουμε το επίπεδο με αναφορές στον Νταινικεν και παρόμοιους, ποτέ δεν χρησιμοποίησα τέτοιου είδους επιχειρηματολογία. Ευχαριστώ.
Τα θεμέλια της λεγομένης ινδοευρωπαικής θεωρίας έχουν αρχίσει από καιρό να κλονίζονται, ενώ ήδη ολοκάθαρα ακούγονται οι τριγμοί της καταρεύσεως του σαθρού αυτού οικοδομήματος του στηριζομένου στην κατασκευασμένη ύπαρξη κάποιας φυλής- φαντάσματος, φυλή που μιλούσε την 'συμβατική' γλώσσα-φάντασμα, της οποίας κανένα γραπτό μνημείο δεν έχει ανευρεθεί, επειδή απλούστατα ποτέ δεν έχει γραφεί, όπως κατηγορηματικά δηλώνει ο Μπουφαρτιγκ (Ελευθεροτυπία 31-8-97 και National Geographic Δεκ. 1999). **Ούτε ποτέ ανευρέθει έστω το παραμικρό αρχαιολογικό 'ινδοευρωπαικό' εύρημα, ούτε καν έχουμε υπαινιγμό από αρχαίους Ελληνες ή Ινδούς συγγραφείς, για την Ιστορία ή έστω την μτθολογία ή απλώς την παρουσία των 'ινδοευρωπαίων'. Είναι παντελώς ανύπαρκτοι. **O Καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης, ο οποίος ανέσυρε την πινακίδα του Δισπηλιού της Καστοριάς (του 5250 π.Χ.) έχει επανελημμένως τονίσει στις συνεντέυξεις του: ' Ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει κάποια στιγμή να αναστρέψουμε το περίφημο παραμύθι των ινδοευρωπαιων ... Οταν έχουμε έναν πλήρη πολιτισμό, όπως ο νεολιθικός του Δισπηλιού, με γνώση του χώρου, της αρχιτεκτονικής, της οικονομίας, της ιδεολογίας, αναρωτιέμαι τί τελικά έφεραν οι ινδοευρωπαίοι. Υπάρχει αδιάσπαστη συνέχεια στον Ελληνικό πολιτισμό, χωρίς τομές...
... Εδώ έχουμε από την 6η χιλιετία, μια μορφή της Γραμμική Α στον Ελλαδικό χώρο, έναν τρόπο επικοινωνίας γραπτό. Αρα αυτός επένδυε μια γλώσσα, ήθελε δηλαδή να καταγράψει λέξεις, επένδυε έναν πολιτισμό'
Η εν λόγω θεωρία προήλθε ώς γνωστόν από την παρατήρηση ότι οι αρχαίες και νεώτερες γλώσσες (σανσκριτική, ελληνική, κελτική, λατινική, γερμανική κ.λπ.) παρουσιάζουν ουσιώδεις ομοιότητες. Ο πρώτος που παρατήρησε τις ομοιότητες αυτές είναι ο Θεόφ. Μπάγιερ(1690-1738) καθηγητής γλωσσολογίας στο πανεπιστήμιο της αγ. Πετρούπολης, καταλήγοντας όμως στο συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά (αρχαία ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. Αργότερα το 1758 ο Γ. Τζωνς διεφώνησε και το 1813 η 'ομογλωσσία' βαπτίστηκε ινδοευρωπαική, ή ινδογερμανική-ινδοκελτική από τους γερμανούς, δια λόγους ευνόητους (ενώ είχε προταθεί και ο όρος Αρία ή Ιαπετική σε συσχετισμο με τον Ιαπετό τον πατέρα του Ατλαντος και του Προμηθέως, τον γενάρχη των Ελλήνων). Το γερμανικό ετυμολογικό λεξικό Duden επιμένει στον όρο 'ινδογερμανική ρίζα' παρ'όλον ότι ο γερμανός γλωσσολόγος Φράντς Μποπ στην 'Συγκριτική Γραμματική' του εσημείωνε: ' Δεν μπορώ να επιδοκιμάσω την έκφραση 'ινδογερμανική' επειδή δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να θεωρούμε τους γερμανούς ώς εκπροσώπους των λαών της ευρώπης...'
Οι Ρώσοι Σβιτυτς και Ντολγκοπόλσκι, την υποθετική πρωτογλώσσα την ονομάζουν 'Νοστρατική' ενώ ο γνωστός COLIN RENFREW (Archaeology and Language - Oxford 1987) δεν διστάζει να αποκαλέσει την πρωτογλώσσα 'Πρωτοελληνική', 'ProtoGreek'.
Αλλοι χρησιμοποιούν απλώς τον όρο 'σανσκριτική ρίζα' π.χ. σανσκριτικά miira = ωκεανός, στα Ελληνικά μύρα = θάλασσα (αλμύρα, πλημμύρα). Στα σανσκριτικά εγράφη η κλασσική ινδική φιλολογία, (Μαχαμπαράτα, Ραμαγιάνα, Βαρτριχάρι, Αμαρού, Ριχ-Βέδα κ.α). Η σανσκριτική χωρίζεται σε δύο περιόδους, την βεδική, προ του 500 π.Χ. (σημειωτέον ότι η γραπτή φιλολογία δεν υπήρχεκατά την βεδική περίοδο) και στην νεώτερη μεταβεδική. Υπήρξε μια γλώσσα αποκρυφιστική, μια γλώσσα κλειστού ιερατείου, γραπτή η οποία ουδέποτε ωμιλήθη. ('...μόνους τους ιερείς γινώσκειν.' Διόδωρος Σικ. Γ')
Και ευλόγως διατυπούται η ερώτηση, με ποιόν τρόπο οι Ελληνες των προιστορικών και μυκηναικών χρόνων(με την ήδη διαμορφωμένη και γραπτώς γλώσσα τους) υποτίθεται ότι ήρθαν σε επαφή με αυτές τις απόκρυφες ρίζες, την στιγμή που τα πρώτα επιγραφικά μνημεία των Ινδών, τα περίφημα διατάγματα του Ασόκα, ανάγονται μόλις στον Γ' αιώνα π.Χ.
Βασικό σφάλμα της συγκριτικής αυτής γλωσσολογίας υπήρξε το ότι δεν ελήφθη καθόλου υπ' όψην η ιστορική εποχή των γλωσσικών καταστάσεων τις οποίες συνέκριναν. Όπως γράφει και Ζωρζ Μουνέν στα 'κλειδιά της Γλωσσολογίας' : 'Συνέκριναν τα σανσκριτικά της πρώτης χιλιετίας, τα ελληνικά του 8ου αιώνος π.Χ. , τα λατινικά του 5ου αιώνα π.Χ. , τα γοτθικά του 4ου μ.Χ. κ.λ.π. Ομως η γλωσσική σύγκριση για να είναι έγκυρη και ακριβής πρέπει να είναι συγχρονική και όχι διαχρονική. ' Λίαν γαρ εύηθες', 'πλάνην γεννώσα πλάνην, η μέσω της διαχρονικής ομοιότητος απόδειξις', 'Εν αποδείξει και επιστήμη και νους', 'η δε επιστήμη, το καθ' όλου γνωρίζειν εστί' (Αριστοτέλης). Προκύπτει λοιπόν σφάλμα εις την λογικήν μέθοδον, εκ της μη ταυτοχρόνου γνώσεως των πραγμάτων. Η Ινδοευρωπαική ομογλωσσία αποτελείται από ανισόχρονες γλώσσες που η μία απέχει πολλούς αιώνες από την άλλη.
Ο γερμανός Bopp, είχε διευκρινήσει ότι η σανσκριτιή εστηρίζετο στην ελληνική και ότι η Ελληνική γλώσσα είναι πρωτογένεθλος. Αυτό επαληθεύεται από τις σύγχρονες μελέτες και παγκόσμια συνέδρια. Η **JAKINTZA BAITHA **η ερευνητική ομάδα που εκδίδει στο Μπιλμπάο την ελληνιστικη επιθεώρηση **Halcon-ΙΕΡΑΧ **σε άρθρο του προέδρου της (Ιαν 1993) είναι κατηγορηματική: ' Η μυστική ινδική λογοτεχνία στη πραγματικότητα ανεπτύχθη ως καθαρή λογοτεχνία μόνον κατα τον Γ αιώνα π.Χ.. Οι αναφορές σε αρχαιοτατες ημερομηνίες ώς προς τις Βέδες (εκ του Fοίδα= γνωρίζω) είναι μόνο μια θεωρία, αφου οι βέδες δεν διαδώθησαν παρά μόνον κατα τρόπον περιορισμένο και προφορικώς, επι πλέον στην ινδία δεν γνωρίζουν την Ιστορία...Μια και μοναδική έκδοση των βεδών έχει γίνει στην Ινδία τον 19ο αιωνα μ.Χ. από τον γερμανό ινδολόγο Μαξ Μυλλερ...Συγκρίνοντας καλά την σανσκριτική με την αρχαία ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνικήν όχι μόνον είναι αρχαιότερη αλλά και ότι όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλύτερης αξίας, η δε σύνταξη καθ' υπόταξιν είναι καθαρά ελληνικήν.'
Τις θέσεις του αυτές ο αείμνηστος Φ. Σαγκρέδο τις τεκμηριώνει όχι μόνον αντιπαραθέτωντας χρονολογίες, αλλά συγκρίνοντας την γραμματική των δύο γλωσσών (ρήματα, φωνές, εγκλίσεις - κυρίως την ευκτική- καταλήξεις, λεξιλόγιον κλπ.). Τα συμπεράσματά του διαθέτουν πρόσθετη βαρύτητα και εγκυρότητα, αφού εκτός από καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας, υπήρξε και ειδικός γνώστης των ανατολικών γλωσσών, έχοντας μελετήσει εις βάθος **αραβικά, περσικά, ιντού, μπεγκάλι, ταμίλ, τουρκικά...συνολικώς 17 ανατολικές γλώσσες.**Είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι η σανσκριτική ΔΕΝ είναι τόσο αρχαία όσο θα εχρειάζοτο για να της αποδωθεί η μητρότης της ελληνικής Στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο, κάτι που το παραδέχονται και οι ίδιοι οι Ινδοί και μάλιστα υπερηφανεύονται γι αυτό. Η ινδική εφημερίδα ΠΟΥΡΝΙΜΑ ΣΑΜΕΛΑΝ της Καλκούτας (φύλλο 21 Σεπτ. 1994)δημοσιεύει το ποίημα '**Οι Ελληνες κι εμείς' **, από το περιεχόμενό του οποίου καταφαίνεται ότι στην σημερινή ινδία δέχονται ως πραγματικότητα το ότι ο Ηρακλής κατευθυνόμενος προς τον Καύκασο επέρασε από την χώρα τους όπου άφησε απογόνους.
Γράφει ο Βικτωρ Μπεράρ (προέλευσις Αρκαδικών Μύθων) ' Το μνημονικό μας πρέπει να ξεκαθαρίσει από όλη την λύμη της ινδοευρωπαικής θεωρίας, η οποία επέβαλε στην Μεσογειακή μυθολογία και Προιστορία μια γέννεση αναγόμενη σε μεταναστεύσεις Αρίων των οποίων κοιτίς τάχα υπήρξε εις τα οριπέδια της Κεντρ. Ασίας, αγνοώντας την μυθολογία και προιστορία των ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.'
Πράγματι εξετάζοντας τις μαρτυρίες των αρχαίων κειμένων (ενδεικτικώς Νόννου Διονυσιακά, Αρριανου Αλεξάνδρου ανάβασις, Ινδική, Απολλοδώρου βιβλιοθήκη, Διόδωρου Σικελιώτου Ιστορ. βιβλιοθήκη κ.α) διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν συνεχείς αναφορές για προιστορική διείσδυση Ελλήνων προς ανατολάς μέχρι την Ινδία και ουδέποτε Ινδών προς την Ελλάδα και την Ευρώπη 'Ούτε γαρ παρ' Ινδών έξω σταλήναι ποτέ στρατιάν...' Ως αρχαιότατες επαφές αναφέρονται η εκπολιτιστική εκστρατεία του Διονύσου (Πρώτον μεν παύσαι της αλληλοφαγίας των ανθρώπων γένος. Διοδ. Α' 14, 1), του Περσέως, του Ηρακλέους τα ίχνη των οποίων ακολούθησε αργότερα ο Μ. Αλέξανδρος. ' Νυν δε Ηρακλέα μιμούμαι και Περσέα ζηλώ, και τα Διονύσου μετιών (ακολουθώ, μετέρχομαι) ίχνη βούλομαι (εγώ ο Αλέξανδρος) πάλιν εν Ινδία νικώντας Ελληνας εγχορεύσαι (να νικήσουν οι Ελληνες και να χορέψουν) και τους υπέρ Καύκασον ορείους και αγρίους των βακχικών κώμων (τελετών) αναμνήσαι.' (Πλουτάρχου Περί Αλεξάνδρου Τύχης και Αρετής, Β 1)
Ο Αρριανός προληματίζεται διατί ο Διόνυσος όταν εδίδαξε στους Ινδούς την καλλιέργεια της αμπελου, τους εδίδαξε συγχρόνως και να σπέρνουν την γην. (Ινδικήν)
Ο δε Φιλόστρατος αφηγείται ότι τον καιρό που ο Απολλώνιος ο Τυανεύς επεσκεύθη την Ινδίαν συνάντησε αγάλματα αρχαιότατα Ελληνικά τα οποία οι Ινδοί ελάτρευαν κατά τα ελληνικά ηθη. ( Βιος Απόλλων Τυανέως Γ').
Ο Γάλλος Gogefroi Herman μεταφραστής των Διονυσιακών του Νόννου, παρατηρεί : 'οι εθνογραφικές αναφορές του Νόννου, ίσως ρίξουν φώς σε πολλά σκοτεινά σημεία της Ιστορίας των εθνών.'
Αυτά προς το παρόν για την ινδοευρωπαική θεωρία, είναι μια μικρή περίληψη και λίγα από τα πολλά στοιχεία που την καταρίπτουν, τα επόμενα βράδια θα γράψω στοιχεία και για τα άλλα θέματα που ανοίχτηκαν.
Εχω παρατηρήσει πάντως ένα φαινόμενο, όποιος ασχοληθεί εκτεταμένα με την Αρχαία Ελληνική γραμματεία ερωτεύεται τον Ελληνισμό, αυτό σας το υπόσχομαι.
Φιλικά
Σωτήριος