ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚ..ΑΒΑΡΤΗ
Το Σάββατο επέστρεψα μετά από 9 μέρες διακοπών στη Λευκάδα με το έτερον ήμισυ. Είχαμε ξαναπάει το 2006 και επιλέξαμε να ξαναπάμε αφ'ενός μεν γιατί είχαμε περάσει καλά, αφ'ετέρου δε γιατί όταν ξέρεις πλέον ένα μέρος, περνάς καλύτερα. Φανατικοί της δυτικής πλευράς και δη του Αγ. Νικήτα (δωμάτιο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα), του Μύλου και των Εγκρεμνών, κλείσαμε στο πιο απομακρυσμένο χωριό της πλευράς, το Αθάνι. Για την ακρίβεια 5χλμ μετά το Αθάνι, λίγο πριν το Πόρτο Κατσίκι και πιο κοντά στη μέση του Πουθενά. Ωραίο το δωμάτιο, φανταστικό το καταπράσινο περιβάλλον, θέα στο Ιόνιο, ηλιοβασίλεμα και άλλα ωραία...
Θεωρήσαμε κακό σημάδι το φρονιμήτη της Μαρίας που από την πρώτη μέρα τής αντικατέστησε τα μοχίτο και τις μπύρες με Αμοξίλ και Μεσουλίντ, αλλά το παραβλέψαμε ελπίζοντας ότι ήταν αυτό το μόνο και μικρό κακό.
Η δεύτερη μέρα διακοπών έκρυβε όμως μια έκπληξη. Γυρνώντας βράδυ στο δωμάτιο από την παραλία, η Μαρία νόμισε πως σκότωσε ένα ''αραχνάκι'' (sic), το οποίο, αφού με φώναξε να το δω, αποδείχθηκε σκορπιουδάκι (sick). ΟΚ, στη φύση είμαστε, είπαμε, υπερβολικά μικρό το σκορπιουδάκι, θα τρύπωσε από καμιά μπαλκονόπορτα, αλλά αφού το είδαμε, πάλι καλά. Θά' τυχε. Ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για φαγητό (και οι δύο) και ποτάκι (εγώ, η Μαρία όπως είπαμε, κανένα χυμό λόγω αντιβίωσης). Επιστρέφοντας αργά το βράδυ στο δωμάτιο, βρήκαμε τη μάνα (ή το μεγάλο αδερφό, θα σας γελάσω) του μικρού σκορπιού σε μια γωνία να περιμένει για εκδίκηση. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να τσιμπήσει ούτε την 45 νούμερο σόλα του παπουτσιού μου. Ανησυχήσαμε λίγο περισσότερο αυτή τη φορά, και αφού κάναμε μια σχετική (άκαρπη) έρευνα για την υπόλοιπη φαμίλια, πέσαμε για ύπνο.
Την επομένη είπαμε στην κυρία που καθάριζε τα δωμάτια για τους σκορπιούς και απάντησε πως συμβαίνει σπάνια και πως έχει να κάνει με το περιβάλλον. Λογικό.
Για 2-3 μέρες οι σκορπιοί δεν εμφανίστηκαν και πιστέψαμε τη θεωρία της σύμπτωσης, αναθεματίζοντας ταυτόχρονα την γκαντεμιά μας.
Ώσπου το προτελευταίο βράδυ, μπαίνοντας στο δωμάτιο και έχοντας έντονη την πίεση στην ουροδόχο κύστη, σπεύδω στο μπάνιο όπου μου τη είχε στημένη ο τεράστιος (7-8 εκ.) πάτερ φαμίλιας σκορπιός μετατρέποντας την τάση για ούρηση σε άλλη φυσική ανάγκη από το φόβο μου. Τουλάχιστον πρόλαβα και τον αποτελείωσα ακούγωντας το ανατριχιαστικό κρατς κάτω από το παπούτσι μου.
Το επόμενο μεσημέρι, λιαζόμενος και πίνων μπύρες στο Κάθισμα άκουσα να χτυπάει το κινητό μου. Βαρέθηκα να το σηκώσω. Διακοπές είμαι λέω, δεν απαντάω. Κάτι με έτρωγε όμως. Πήρα πίσω τον αριθμό που με είχε καλέσει: ''Καλέσατε την Φίατ Λάντσια Αλφα Ρομέο ...τάδε'. Η εγγραφή μου στη λίστα ενδιαφερομένων για το GP Abarth, σκέφτηκα...και όντως ήταν γι' αυτό. Απομακρύνθηκα από τη Μαρία και μίλησα για αρκετή ώρα με τον πωλητή. Γυρνώντας, με ρώτησε ποιος ήτανε και της απάντησα γελώντας ο σκορπιός, εξηγώντας της πριν νομίσει πως με είχαν βαρέσει οι μπύρες κι ο ήλιος κατακούτελα.
Το τελευταίο βράδυ η ιστορία επαναλήφθηκε αν και προς στιγμήν σκέφτηκα, για τη σημειολογία του πράγματος, να μη σκοτώσω τον τελευταίο σκορπιό. Το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυσε όμως και ακολούθησε και αυτός το δόμο των προηγούμενων...